T ລາວ Renaissance ແມ່ນໄລຍະເວລາທີ່ປະຕິບັດຕາມຍຸກກາງ, ຕັ້ງແຕ່ສະຕະວັດທີ 15 ຫາສະຕະວັດທີ 17. ຄຳ​ວ່າ renaissance ແມ່ນ​ຕົ້ນ​ກຳ​ເນີດ​ຂອງ​ຝຣັ່ງ ແລະ​ຖືກ​ນິ​ຍາມ​ວ່າ “ການ​ເກີດ​ໃໝ່”. ນີ້ແມ່ນຊື່ທີ່ເຫມາະສົມກັບໄລຍະເວລານີ້ຍ້ອນວ່າມັນເປັນຈຸດສໍາຄັນທີ່ສຸດຫນຶ່ງໃນປະຫວັດສາດຂອງມະນຸດ. ໃນໄລຍະ Renaissance, ມະນຸດໄດ້ຟື້ນຄືນຊີວິດ quintessence ຂອງໄລຍະເວລາຄລາສສິກໃນທຸກຍຸກຂອງຊີວິດ. ວິທະຍາສາດ, ການເມືອງ, ເສດຖະກິດ, ແລະເຫນືອສິ່ງອື່ນໃດ, ສິລະປະ. ບາງຮູບແຕ້ມ ແລະປະຕິມາກໍາທີ່ເຄົາລົບນັບຖືຫຼາຍທີ່ສຸດໃນທີ່ມີຢູ່ແລ້ວໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນໃນໄລຍະ Renaissance.

ປະຫວັດຄວາມເປັນມາຂອງສິລະປະປະຕິມາກຳ Renaissance

ປັດໃຈທີ່ສັບສົນຫຼາຍຢ່າງໄດ້ກະຕຸ້ນການເລີ່ມຕົ້ນຂອງ ໄລຍະ Renaissance , ເຊັ່ນ: ການແລກປ່ຽນວັດທະນະທໍາເພີ່ມຂຶ້ນເນື່ອງຈາກເສັ້ນທາງການຄ້າ ແລະສົງຄາມສັກສິດ. , ນະວັດຕະກໍາເຊັ່ນ: ຫນັງສືພິມການພິມ Gutenberg, ແລະການເສຍຊີວິດສີດໍາ, ເຊິ່ງ shaken ຄວາມເຊື່ອທາງສາສະຫນາທີ່ບໍ່ມີຄໍາຖາມຂອງປະຊາຊົນ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຫນຶ່ງໃນປັດໃຈທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດສາມາດຖືກປະເມີນຄືນໃຫມ່ຂອງບົດເລື່ອງວັດຖຸບູຮານ. ນັກປະຫວັດສາດໄດ້ກ່າວເຖິງການຟື້ນຟູນີ້ໃຫ້ກັບນັກວິຊາການຊາວອິຕາລີ Francesco Petrarca.

Francesco Petrarca, ທີ່ຮູ້ຈັກທົ່ວໄປໃນນາມ Petrarch, ມີຄວາມສໍາຄັນຕໍ່ Renaissance ໃນຫຼາຍວິທີທາງຫຼາຍກວ່າຫນຶ່ງ.

ຫົວຫນ້າ Francesco Petrarca ໃນ profile , ລະຫວ່າງ 1800 ແລະ 1849; ຜູ້ຂຽນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກ Unknown author, public domain, via Wikimedia Commons

Petrarch ຄົ້ນພົບຈົດໝາຍຂອງນັກວິຊາການ Roman, Cicero, ເຊິ່ງລາວພົບເຫັນວັດຖຸບູຮານ. Pietà ຖືກ​ຖື​ວ່າ​ເປັນ​ເຄື່ອງ​ມື​ຢ່າງ​ກວ້າງ​ຂວາງ, ມັນ​ຍັງ​ໄດ້​ຮັບ​ຄຳ​ວິຈານ​ບາງ​ຢ່າງ. ເລື່ອງນີ້ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນກ່ຽວກັບເວີຈິນໄອແລນ Mary, ຜູ້ທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຍັງອ່ອນເກີນໄປທີ່ຈະມີລູກຊາຍໄວກາງຄົນ. Michelangelo ເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ນັບຖືສາດສະຫນາທີ່ເລິກເຊິ່ງແລະດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງມີຄວາມຊົມເຊີຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ Virgin Mary. ລາວບອກວ່າລາວຕັ້ງໃຈແກະສະຫຼັກໃຫ້ນາງເບິ່ງອ່ອນໆເພື່ອສະແດງຄວາມບໍລິສຸດແລະຄວາມບໍລິສຸດຂອງນາງ. ເຊື່ອກັນວ່າລາວໄດ້ຍິນຜູ້ເຂົ້າຊົມສົນທະນາກ່ຽວກັບຄວາມງາມຂອງ Pietà, ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ກຽດແກ່ນັກປະພັນຈາກພາກພື້ນອື່ນ.

ດ້ວຍຄວາມອຸກອັ່ງ, Michelangelo ຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ແກະສະຫລັກຊື່ຂອງພຣະອົງໃສ່ຫນ້າເອິກຂອງເວີຈິນໄອແລນ Mary. ຕໍ່ມາລາວຮູ້ສຶກເສຍໃຈກັບການຕັດສິນໃຈນີ້ທີ່ໄຮ້ປະໂຫຍດເກີນໄປ ແລະບໍ່ເຄີຍໄດ້ເຊັນຜົນງານສິລະປະຂອງລາວອີກອັນໜຶ່ງ.

David (c. 1501 – 1504) ໂດຍ Michelangelo

David ໂດຍ Michelangelo ເປັນຮູບປັ້ນ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດ. ມັນໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນບາງຄັ້ງລະຫວ່າງ 1501 ແລະ 1504 ອອກຈາກ marble ສີຂາວ pristine. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນໄດ້ຖືກມອບຫມາຍສໍາລັບ Piazza della Signoria ໃນ Florence, ມັນດຽວນີ້ຕັ້ງຢູ່ໃນ Galleria dell'Accademia. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນປີຕໍ່ມາຮູບປັ້ນຈໍາລອງໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນສໍາລັບ Piazza della Signoria ເພື່ອໃຫ້ສະມາຊິກຂອງສາທາລະນະທັງຫມົດສາມາດເຫັນໄດ້. Hero Greco-Roman Hercules. ອິດທິພົນຂອງຍຸກຄລາສສິກເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນມີທົ່ວໄປຫຼາຍໃນປະຕິມາກໍາ Italian Renaissance. ດາວິດ ເປັນທີ່ລະນຶກເຖິງຮູບໂປ້ເປືອຍຂອງວັດຖຸບູຮານ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນລາວເປັນຕົວຢ່າງຜູ້ຊາຍທີ່ສົມບູນແບບ. ​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ​ເມື່ອ​ເບິ່ງ​ຮູບ​ປັ້ນ​ຢ່າງ​ໃກ້​ຊິດ​ແລ້ວ, ​ເຫັນ​ໄດ້​ວ່າ​ເພິ່ນ​ມີ​ສາຍຕາ​ບາງໆ. ນັກປະຫວັດສາດສິລະປະໄດ້ກ່າວວ່າຄວາມບໍ່ສົມບູນແບບເລັກນ້ອຍນີ້ແມ່ນມີຄວາມຕັ້ງໃຈ.

ຂໍ້ບົກພ່ອງແມ່ນຄາດວ່າຈະມາຈາກຊ່າງແກະສະຫຼັກໃນສະໄໝຄລາດສິກເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ Michelangelo ບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມສ້າງພວກມັນຢ່າງດຽວ.

David (c. 1501-1504) ໂດຍ Michelangelo; Michelangelo, CC BY 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ບໍ່ຄືກັບການພັນລະນາຂອງ David ໃນສິລະປະ Renaissance ສ່ວນໃຫຍ່, David ຂອງ Michelangelo ບໍ່ໄດ້ມາພ້ອມກັບຫົວຂອງ Goliath. ແທນທີ່ຈະ, ລາວສະແດງໃຫ້ເຫັນ David ໃນຊ່ວງເວລາກ່ອນທີ່ຈະຕໍ່ສູ້ກັບ Goliath. David ມີ​ຄວາມ​ຕັ້ງ​ໃຈ​ແລະ​ຄວາມ​ຕັ້ງ​ໃຈ​ໃນ​ໃບ​ໜ້າ​ຂອງ​ຕົນ ເພື່ອ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ລາວ​ພ້ອມ​ແລ້ວ​ສຳ​ລັບ​ການ​ສູ້​ຮົບ. catapult ຂະຫນາດນ້ອຍຖືກຫ້ອຍໃສ່ບ່າຂອງລາວ, ສະແດງເຖິງຫົວຂໍ້ຂອງຍຸດທະສາດຫຼາຍກວ່າຄວາມເຂັ້ມແຂງ.

ໃນລະຫວ່າງຍຸກ Renaissance, Florence ເປັນສາທາລະນະລັດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເສລີພາບຂອງມັນໄດ້ຖືກຂົ່ມຂູ່ເລື້ອຍໆໂດຍຄອບຄົວ Medici oligarchicalແລະລັດອິຕາລຽນທີ່ມີອໍານາດອື່ນໆ. ມັນແມ່ນຍ້ອນເຫດຜົນນີ້, ວິລະຊົນໃນພຣະຄໍາພີ David ມາເປັນສັນຍາລັກຂອງ Florence ແລະການສູ້ຮົບກັບ tyrants.

ໃນເວລາທີ່ຮູບປັ້ນຂອງ Michelangelo ຂອງ David ຍັງຕັ້ງຢູ່ໃນ Piazza della Signoria, ລາວໄດ້ຖືກຕໍາແຫນ່ງກັບ ການແນມເບິ່ງຂອງລາວຢູ່ໃນ Rome, ເປັນການເຕືອນບໍ່ໃຫ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຂັດແຍ້ງກັບ Florence.

Madonna of Bruges (c. 1501 – 1504) ໂດຍ Michelangelo

Michelangelo ສຳເລັດ Madonna of Bruges ປະມານປີ 1501. ການປະຕິມາກຳດັ່ງກ່າວຖືກມອບໃຫ້ໂດຍຄົນຮັ່ງມີ. ພໍ່​ຄ້າ​ຂົນ​ສັດ Flemish ທີ່​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ວາງ​ໄວ້​ໃນ​ໂບດ​ຄອບ​ຄົວ​ຂອງ​ຕົນ. ສະນັ້ນມັນເປັນພຽງໜຶ່ງດຽວໃນ ຮູບປັ້ນຂອງ Michelangelo ທີ່ໄດ້ອອກຈາກອີຕາລີໃນລະຫວ່າງຊີວິດຂອງລາວ. ມັນຍັງຄົງຢູ່ໃນປະເທດແບນຊິກໃນ Onze Lieve Vrouwekerk.

Madonna of Bruges ເປັນຮູບແຕ້ມທີ່ຜິດປົກກະຕິຂອງແມ່ ແລະເດັກທີ່ເປັນຮູບປະທໍາ. ປົກກະຕິແລ້ວ, ເວີຈິນໄອແລນມາຣີແມ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນການຫລຽວເບິ່ງເດັກນ້ອຍພຣະເຢຊູດ້ວຍຄວາມຮັກ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ໃນ Madonna of Bruges ສາມາດເຫັນໄດ້ Mary ກໍາລັງເບິ່ງພື້ນເຮືອນ, ຫ່າງຈາກລູກຂອງນາງ. ນາງ​ຍັງ​ບໍ່​ໄດ້​ຖື​ພະ​ເຍຊູ​ທີ່​ເປັນ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ທີ່​ເບິ່ງ​ຄື​ວ່າ​ກຳລັງ​ຈະ​ຍ່າງ​ອອກ​ໄປ​ດ້ວຍ​ຕົວ​ເອງ.

ເຊື່ອ​ວ່າ​ການ​ສະແດງ​ຄວາມ​ຈິງ​ໃຈ​ຂອງ​ນາງ​ມາຣີ​ສະແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ນາງມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຊະຕາກໍາຂອງລູກຊາຍຂອງນາງ.

Madonna of Bruges (c. 1501-1504) ໂດຍ Michelangelo; Michelangelo, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ການພັນລະນາແບບປົກກະຕິສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການຍິ້ມ, ຄ້າຍຄືເດັກນ້ອຍພຣະເຢຊູ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ເດັກນ້ອຍພຣະເຢຊູໃນ Madonna of Bruges ເບິ່ງຄືມີກ້ອນຫີນຄືກັບແມ່ເວີຈິນ. ນີ້​ແມ່ນ​ອີກ​ເທື່ອ​ຫນຶ່ງ​ເພື່ອ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ຕົນ​ໄດ້​ຮູ້​ຈັກ​ຊະ​ຕາ​ກໍາ​ຂອງ​ຕົນ​. ວິທີທີ່ລາວຢືນຢູ່ໂດຍບໍ່ມີການຊ່ວຍເຫຼືອຫຼາຍຈາກ Mary ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າມື້ຫນຶ່ງລາວຈະກາຍເປັນຜູ້ນໍາ.

“Madonna of Bruges” ມີປະຫວັດທີ່ສັບສົນຫຼາຍ, ຖືກລັກຈາກຊາວເບລຢ້ຽນສອງຄັ້ງ.

ໃນປີ 1794, ຮູບປັ້ນ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງໄດ້ຖືກລັກໄປໂດຍນັກປະຕິວັດຝຣັ່ງ, ຜູ້ທີ່ຍຶດເອົາພື້ນທີ່ດັ່ງກ່າວ ແລະໄດ້ເອົາ Madonna of Bruges ກັບຄືນໄປປາຣີ. ມັນຍັງຄົງຢູ່ໃນປາຣີຈົນກ່ວາ 1816, ຫຼັງຈາກ Napoleon ຖືກເນລະເທດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ມັນໄດ້ຖືກລັກອີກເທື່ອຫນຶ່ງໃນປີ 1944, ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງໂດຍ Nazis ຜູ້ທີ່ຂົນສົ່ງມັນຢ່າງລັບໆໃນລົດຕູ້ຂອງອົງການກາແດງ. ໂຊກດີ, ມັນໄດ້ຖືກພົບເຫັນແລະກັບຄືນໄປປະເທດແບນຊິກສອງປີຕໍ່ມາຫຼັງຈາກການສິ້ນສຸດຂອງສົງຄາມ.

Hercules ແລະ Cacus (c. 1525 – 1534) ໂດຍ Bartolommeo Bandinelli

ຮູບປັ້ນ Renaissance ຂອງອິຕາລີ Hercules ແລະ Cacus ແມ່ນສໍາເລັດໂດຍ Bartolomeo Bandinelli ໃນປະມານ 1534. ເລື່ອງຂອງວິທີການປະຕິມາກໍາມາຢູ່ໃນທີ່ມີຢູ່ແລ້ວແມ່ນເປັນຄວາມວຸ້ນວາຍຫຼາຍ, ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຢ່າງຫນັກຈາກຄວາມບໍ່ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານການເມືອງໃນເວລານັ້ນ. ມັນຍັງອາດຈະເປັນເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງການປະຕິມາກໍາບໍ່ໄດ້ຮັບການສັນລະເສີນທີ່ມັນເຮັດໃນມື້ນີ້ໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລາ Renaissance.

ໂຄງການດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກມອບຫມາຍໃນເບື້ອງຕົ້ນໃນປີ 1507 ໂດຍສະພາສາທາລະນະລັດ Florentine ພາຍໃຕ້ Piero Soderini. ຄະນະກໍາມະໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ Michelangelo ຄັ້ງທໍາອິດແລະມີຈຸດປະສົງເພື່ອໄປກັບ ດາວິດຂອງລາວ. ການປະຕິມາກໍາແມ່ນເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງການໂຍກຍ້າຍຂອງ Medici, ຄອບຄົວຂອງ oligarchs, ອອກຈາກ Florence ໃນ 1494. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, Pope Julius II ໄດ້ເຮັດໃຫ້ Michelangelo ຫຍຸ້ງກັບໂຄງການຕ່າງໆໃນວາຕິກັນ, ເຊັ່ນ: ການແຕ້ມເພດານຂອງ. ໂບດ Sistine .

ເຖິງແມ່ນວ່າ Michelangelo ມັກການແກະສະຫຼັກຫຼາຍກວ່າການແຕ້ມຮູບ, ລາວຮູ້ສຶກວ່າລາວບໍ່ສາມາດເວົ້າກັບ Pope ໄດ້ເນື່ອງຈາກຄວາມເຊື່ອທາງສາສະຫນາຂອງລາວ.

Hercules ແລະ Cacus (c. 1525-1534) ໂດຍ Bartolommeo Bandinelli; Morio, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໃນປີດຽວກັນກັບສະພາສາທາລະນະລັດມອບໃຫ້ປະຕິມາກໍາ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມີຫີນອ່ອນ Carrara ໄວ້ສໍາລັບໂຄງການ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນປີ 1512 ດ້ວຍການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງໂບດກາໂຕລິກແລະກອງທັບແອສປາໂຍນ, Medicis ໄດ້ກັບຄືນໄປຄວບຄຸມ Florence. ໃນລະຫວ່າງຄວາມບໍ່ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານການເມືອງທັງຫມົດນີ້, ຕັນຂອງ marble ໄດ້ຖືກລືມ. ເມື່ອມັນຖືກຄົ້ນພົບຄືນໃນປີ 1523,Giulio de' Medici ໄດ້ສັ່ງໃຫ້ Bandinelli ເອົາມັນໄປແລະສ້າງຮູບປັ້ນເພື່ອເປັນສັນຍາລັກຂອງ Medicis ທີ່ເອົາຊະນະສັດຕູຂອງພວກເຂົາ. ກັບ Michelangelo.

ກ່ອນທີ່ Michelangelo ອາດຈະເລີ່ມຕົ້ນໃນຄະນະກໍາມະ, ຄອບຄົວ Medici ໄດ້ກັບຄືນໄປ Florence ເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍໃນປີ 1530. ຫີນອ່ອນໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ກັບ Bandinelli ໂດຍ Medicis. ພຣະອົງໄດ້ເລືອກ myth Roman ຂອງ Hercules ແລະ Cacus ເປັນຫົວຂໍ້ຂອງຕົນສໍາລັບການປະຕິມາກໍາ. myth ແມ່ນກ່ຽວກັບ monster Cacus, ຜູ້ທີ່ steals ງົວຈາກ Hercules. Hercules, hero ຂອງ mythology Roman, ຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້າ monster ໄດ້. Hercules ແລະ Cacus ມາເປັນສັນຍາລັກຂອງ Medici ລັກເອົາສິດເສລີພາບຂອງພົນລະເມືອງຂອງ Florence. ດ້ວຍເຫດນີ້, ມັນຈຶ່ງຖືກວິພາກວິຈານຢ່າງສູງໃນຊ່ວງເວລາຂອງມັນ.

Perseus with the Head of Medusa (c. 1545 – 1554) ໂດຍ Benvenuto Cellini

Perseus ກັບຫົວຂອງ Medusa ຖືກສ້າງຂື້ນໃນປະມານ 1545 ໂດຍຊ່າງແກະສະຫຼັກ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງ Benvenuto Cellini. Cellini ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມເປັນຊ່າງທອງຄໍາແລະທອງເຫລືອງ Perseus ກັບຫົວຂອງ Medusa ເປັນຫຼັກຖານສະແດງຂອງລາວ.ຄວາມສາມາດໃນການເຮັດວຽກໂລຫະຢ່າງບໍ່ຫນ້າເຊື່ອ.

ການປະຕິມາກໍາໄດ້ຖືກສັງເກດເຫັນວ່າເປັນຫນຶ່ງໃນຕົວຢ່າງທີ່ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ສຸດຂອງ mannerism ຈາກ Late Renaissance.

ເຊັ່ນດຽວກັບຫຼາຍຮູບປັ້ນ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງ. , Perseus ກັບຫົວໜ້າ Medusa ຖືກມອບໝາຍໂດຍຄອບຄົວ Medici. Cellini ຕັດສິນໃຈໃຊ້ເຕັກນິກເພື່ອສ້າງ Perseus ກັບຫົວຫນ້າ Medusa ທີ່ບໍ່ແມ່ນປົກກະຕິຂອງເວລາ. ລາວ​ໄດ້​ສ້າງ​ຮູບ​ແບບ​ທີ່​ເປັນ​ຮູບ​ແບບ​ທີ່​ເປັນ​ເອກະລັກ​ເຊິ່ງ​ລາວ​ຈະ​ປັ້ນ​ທອງ​ແດງ. ອີກເທື່ອໜຶ່ງໄດ້ສະແດງທັກສະອັນໜ້າເຊື່ອຂອງລາວໃນຖານະນັກສິລະປິນ, ເພາະວ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມສຳເລັດທີ່ງ່າຍເລີຍ.

Perseus with the Head of Medusa (c. 1545-1554) ໂດຍ Benvenuto Cellini ; Bradley Weber, CC BY 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Perseus with the Head of Medusa ພັນລະນາເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີທີ່ສຸດໃນນິທານນິທານກຣີກ. ໃນນິທານນິທານ, Perseus ຄຸ້ມຄອງເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການຖືກຫັນໄປຫາຫີນໂດຍການແນມເບິ່ງຂອງ Medusa ໂດຍການເບິ່ງການສະທ້ອນຂອງນາງຢູ່ໃນໄສ້ຂອງລາວ. Cellini ໄດ້ອ້າງເຖິງເລື່ອງນີ້ໃນ Perseus ກັບຫົວຂອງ Medusa ໂດຍການແກະສະຫຼັກສະທ້ອນຂອງຕົນເອງໃສ່ຢູ່ດ້ານຫຼັງຂອງໝວກກັນກະທົບຂອງ Perseus. ນິທານຈົບລົງດ້ວຍ Perseus ຕັດຫົວຂອງ Medusa ໃນຂະນະທີ່ນາງກຳລັງນອນຫຼັບຢູ່.

Cellini ໄດ້ສ້າງພື້ນຖານຂອງຮູບປັ້ນຂອງລາວເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຮູບປັ້ນ, ເຊິ່ງມີເອກະລັກສະເພາະໃນເວລານັ້ນ.

ຮ່າງກາຍທີ່ຖືກຂ້າຕາຍຂອງ Medusa ໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ເປັນພື້ນຖານທີ່ Perseus ຢືນຢູ່. Cellini ຍັງໃຊ້ພື້ນຖານເປັນໂອກາດເພື່ອຖ່າຍທອດທາງດ້ານການເມືອງທີ່ອ່ອນໂຍນຂໍ້ຄວາມ. ງູກວາດອອກຈາກຮ່າງກາຍຂອງ Gorgon, ເປັນຕົວແທນຂອງ Medici ຍຶດເອົາເມືອງ Florence ແລະຂົ່ມຂູ່ປະຊາທິປະໄຕຂອງພວກເຂົາ.

The Deposition (c. 1547 – 1555) ໂດຍ Michelangelo

Michelangelo ເລີ່ມເຮັດວຽກໃນ The Deposition ບາງບ່ອນໃນປະມານ 1555 ເມື່ອລາວຢູ່ໃນໄວ 70 ປີຂອງລາວ. ມັນເປັນຫນຶ່ງໃນສິ່ງສຸດທ້າຍທີ່ລາວແກະສະຫຼັກກ່ອນທີ່ລາວຈະເສຍຊີວິດແລະບໍ່ແມ່ນວຽກທີ່ຖືກມອບຫມາຍ. ດ້ວຍເຫດຜົນນີ້, ເຊື່ອວ່າມັນມີຈຸດປະສົງເພື່ອຕົບແຕ່ງອຸບມຸງຂອງຕົນເອງ.

ເນື່ອງຈາກຫົວຂໍ້ທາງສາສະຫນາຂອງມັນ, ບາງຄັ້ງມັນຖືກເອີ້ນວ່າ "Florentine Pietà".

ການຕົກຄ້າງ ຖືກແກະສະຫຼັກຈາກຫີນອ່ອນສີຂາວບໍລິສຸດ ແລະປະກອບດ້ວຍສີ່ຮູບ. ພຣະຄຣິດ, ໃນຂະນະທີ່ລາວຖືກໂຍກຍ້າຍອອກຈາກໄມ້ກາງແຂນ, ເວີຈິນໄອແລນ, ນາງມາຣີມັກດາລາ, ແລະປະໂລຫິດທີ່ຈະເອົາເຄື່ອງບູຊາພຣະຄຣິດ, ນິໂກເດມ. ນັກປະຫວັດສາດສິລະປະຫຼາຍຄົນເຊື່ອວ່າຮູບປັ້ນຂອງນິໂກເດມໄດ້ຖືກແກະສະຫຼັກໃນລັກສະນະຄືກັບນັກສິລະປິນເອງ. Sailko, CC BY 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໄດ້ມີການເວົ້າວ່າ Michelangelo ມັກຈະເຮັດວຽກໃນຕອນເດິກຄືນໃນ The Deposition. ຄືນໜຶ່ງລາວກາຍເປັນອຸກໃຈ ແລະ ໄດ້ເອົາຄ້ອນຕີໃສ່ຮູບປັ້ນ, ເຮັດໃຫ້ມັນເສຍຫາຍຫຼາຍບ່ອນ. ມັນບໍ່ຈະແຈ້ງວ່າອັນໃດເຮັດໃຫ້ລາວເຮັດແບບນີ້. ບາງຄົນເວົ້າວ່າມັນບໍ່ມີຄວາມສຸກກັບການເຮັດວຽກຂອງລາວ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນເຊື່ອວ່າມັນເປັນການຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມເຊື່ອທາງສາສະຫນາຂອງລາວ.

ບໍ່ວ່າເຫດຜົນຂອງລາວໃດກໍ່ຕາມ, Michelangelo ບໍ່ເຄີຍເຮັດວຽກກັບມັນອີກເທື່ອຫນຶ່ງ, ຂາຍມັນໃນຄວາມເສຍຫາຍແລະເຄິ່ງຫນຶ່ງ. ສະຖານະສຳເລັດແລ້ວ.

ການຖອນຕົວ ຖືກຊື້ໂດຍ Francesco Bandini, ນັກທຸລະກິດທີ່ອຸດົມສົມບູນຂອງ Florentine. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງ Tiberio Calcagni, ອະດີດນັກຮຽນຝຶກຫັດຂອງ Michelangelo, ເພື່ອເຮັດສໍາເລັດຮູບປັ້ນ. ເນື່ອງຈາກການປ່ຽນແປງຂອງຈິດຕະນາການນີ້, ພ້ອມກັບຄວາມເສຍຫາຍທີ່ Michelangelo ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດ, ມີຄວາມບໍ່ສອດຄ່ອງຫຼາຍໃນຮູບປັ້ນ, ເຊັ່ນ: ຂາຂອງພຣະຄຣິດທີ່ຂາດຫາຍໄປ. The Deposition ໃນທີ່ສຸດກໍຖືກຂາຍ, ຕອນນີ້ສຳເລັດແລ້ວ, ໃຫ້ກັບ Cosimo de 'Medici III ເຊິ່ງຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ສະແດງມັນຢູ່ໃນພິພິທະພັນຕ່າງໆອ້ອມຂ້າງ Florence.

ການລັກພາຕົວຂອງແມ່ຍິງ Sabine (c . 1579 – 1583) ໂດຍ Giambologna

ການລັກພາຕົວຜູ້ຍິງ Sabine ໄດ້ສຳເລັດປະມານ 1579 ໂດຍຊ່າງປັ້ນ Flemish Giambologna. Giambologna ຝຶກຊ້ອມຢູ່ Antwerp ຕອນຍັງນ້ອຍ ແລະຈາກນັ້ນຍ້າຍໄປ Rome ເພື່ອສຶກສາພາຍໃຕ້ການເປັນນາຍຂອງຊາວອິຕາລີ.

ຮູບແບບການປະພຶດຂອງລາວມີອິດທິພົນໂດຍສະເພາະໃນຍຸກ Baroque, ເຊິ່ງປະຕິບັດຕາມຍຸກ Renaissance ທ້າຍ.

ການລັກພາຕົວຜູ້ຍິງ Sabine , ມັກຈະຖືກເອີ້ນວ່າ ການຂົ່ມຂືນແມ່ຍິງ Sabine . ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ນີ້ແມ່ນການແປທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງຂອງພາສາລາຕິນ rapio , ຊຶ່ງໃນຕົວຈິງແລ້ວຫມາຍຄວາມວ່າ "ລາກອອກ". ປະຕິມາກໍາບອກເລົ່ານິທານຂອງຊາວໂຣມັນທີ່ Romulus, ຫນຶ່ງໃນຜູ້ກໍ່ຕັ້ງຂອງ Rome, ໄດ້ລັກພາຕົວແມ່ຍິງ Sabine ຈໍານວນຫນຶ່ງ. ລາວ​ແລະ​ທະຫານ​ຂອງ​ລາວ​ຕ້ອງການ​ເມຍ​ເພື່ອ​ຊ່ວຍ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ມີ​ປະຊາກອນ​ຢູ່​ໃນ​ເຂດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຊົນເຜົ່າ Sabine ທ້ອງຖິ່ນຈະບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ Romans ແຕ່ງງານກັບແມ່ຍິງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ດັ່ງນັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຈັດງານບຸນທາງສາສະໜາເພື່ອເປັນການຫຼອກລວງເພື່ອເຕົ້າໂຮມຜູ້ຍິງ Sabine ທັງໝົດເພື່ອວ່າເຂົາເຈົ້າສາມາດລັກເອົາເຂົາເຈົ້າ.

ການລັກພາຕົວຜູ້ຍິງ Sabine (c. 1579-1583) ໂດຍ Giambologna; Rufus46, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ການລັກພາຕົວຂອງຜູ້ຍິງ Sabine ແມ່ນແກະສະຫຼັກຈາກກ້ອນຫີນຫີນອ່ອນ, ບາງສິ່ງທີ່ຕ້ອງການທັກສະອັນມະຫາສານ. ມັນໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນໃນຮອບແລະອົງປະກອບທີ່ສັບສົນຂອງມັນເຮັດໃຫ້ມັນເປັນວຽກງານສິລະປະທີ່ບໍ່ຫນ້າເຊື່ອຈາກທຸກມຸມ. ມັນສະແດງໃຫ້ເຫັນສາມຮູບການເຄື່ອນໄຫວ: ແມ່ຍິງ Sabine, ມີແຂນ outstretched, ພະຍາຍາມຫນີ, ເປັນທະຫານ Roman, ກ້າມຊີ້ນ rippling ໃນຂະນະທີ່ລາວພະຍາຍາມທີ່ຈະຈັບນາງ; ແລະຜູ້ຊາຍສູງອາຍຸ, ຜູ້ທີ່ບາງຄົນເຊື່ອວ່າເປັນພໍ່ຂອງນາງແລະຄົນອື່ນເຊື່ອວ່າເປັນຜົວຂອງນາງ.

ຄວາມຮູ້ສຶກແລະການເຄື່ອນໄຫວທີ່ຊັດເຈນທີ່ສະແດງໂດຍ Giambologna ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ "ການລັກພາຕົວຂອງແມ່ຍິງ Sabine" ດັ່ງກ່າວ.ປັດຊະຍາກໍ່ຕັ້ງຂຶ້ນດ້ວຍເຫດຜົນ ແລະເຫດຜົນ. ສິ່ງ​ນີ້​ໄດ້​ກະຕຸ້ນ​ໃຫ້​ນັກ​ວິຊາການ​ອື່ນໆ​ໃນ​ທົ່ວ​ອີ​ຕາ​ລີ ແລະ​ເອີ​ຣົບ​ທັງ​ໝົດ​ຊອກ​ຫາ​ບົດ​ເລື່ອງ​ເກົ່າ​ແກ່​ຕື່ມ​ອີກ. Petrarch ຍັງເປັນທີ່ຮູ້ຈັກເປັນພຣະບິດາຂອງມະນຸດ, ປັດຊະຍາທີ່ໃຫ້ຄວາມສໍາຄັນກັບມະນຸດ, ແທນທີ່ຈະເປັນອໍານາດອັນສູງສົ່ງ, ການຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາຂອງລາວ. ມະນຸດກາຍມາເປັນລັກສະນະນິຍາມຂອງ Renaissance .

ລັກສະນະນິຍາມອື່ນໆລວມມີຄວາມຊຳນານດ້ານທັດສະນະ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທຳມະຊາດ.

ໃນລະຫວ່າງຍຸກ Renaissance , ສິນລະປະ ແລະ ວິທະຍາສາດລວມເຂົ້າກັນ ເຊິ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ນັກສິລະປິນໃຊ້ຄະນິດສາດເພື່ອສ້າງທັດສະນະເສັ້ນຊື່. ນີ້ອະນຸຍາດໃຫ້ພວກເຂົາສ້າງຮູບພາບ 3 ມິຕິຫຼາຍຂຶ້ນ, ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ບໍ່ເຄີຍຄົ້ນຫາໃນສິລະປະກ່ອນ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ນັກສິລະປິນພະຍາຍາມສະແດງຮູບພາບ ແລະຮູບປັ້ນທີ່ສົມຈິງທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ອາດຈະເປັນໄປໄດ້, ເຊິ່ງເປັນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນນາມທໍາມະຊາດ.

ຮູບປັ້ນຮູບປັ້ນທີ່ແກະສະຫຼັກດ້ວຍຕົວມັນເອງເອີ້ນວ່າ The Driller (1901) ໂດຍ Charles Niehaus; Sturgis, Russell, ບໍ່ມີຂໍ້ຈຳກັດ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິລະປະ Renaissance ມັກຈະແບ່ງອອກເປັນສາມໄລຍະຄື: Early Renaissance, High Renaissance, ແລະ Late Renaissance. ເຖິງແມ່ນວ່າຄ້າຍຄືກັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ມີບາງປັດໃຈຈໍາແນກລະຫວ່າງສາມໄລຍະເຫຼົ່ານີ້. ໃນ​ໄລ​ຍະ​ຕົ້ນ Renaissance Florence, ເຊິ່ງ​ແມ່ນ​ໃນ​ເວ​ລາ​ນີ້​ເປັນ​ນະ​ຄອນ​ທີ່​ເປັນ​ເອ​ກະ​ລາດ, ເປັນ​ຈຸດ​ສູນ​ກາງ​ຂອງ​ສິນ​ລະ​ປະ​ໃນ​ອີ​ຕາ​ລີ. ອັນ​ນີ້​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ແມ່ນ​ເນື່ອງ​ມາ​ຈາກ​ການ​ອຸ​ປະ​ຖໍາ​ສິນ​ລະ​ປະ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ຂອງ​ສາດ​ສະ​ຫນາ​ຈັກ​ກາ​ໂຕ​ລິກ​ແລະ Mediciສິລະປະການປະພຶດທີ່ມີຄວາມສໍາຄັນ.

ການລັກພາຕົວແມ່ຍິງ Sabine, ມອບໝາຍໂດຍຄອບຄົວ Medici, ໄດ້ຮັບການສະເຫຼີມສະຫຼອງຢ່າງກວ້າງຂວາງໃນລະຫວ່າງຍຸກ Renaissance ທ້າຍ. ພາຍໃຕ້ການອຸປະຖໍາຂອງພວກເຂົາ, Medici ໄດ້ຫ້າມ Giambologna ອອກຈາກ Florence. ອັນນີ້ແມ່ນຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນຫ່ວງວ່າກະສັດຂອງສະເປນ ແລະອອສເຕີຍຈະເຫັນຜົນງານອັນສະຫງ່າງາມຂອງລາວ ແລະຊັກຊວນໃຫ້ລາວມາເຮັດວຽກແທນເຂົາເຈົ້າ.

ນັ້ນເປັນການສະຫຼຸບລາຍຊື່ຂອງປະຕິມາກໍາ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງພວກເຮົາ. ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ເຫັນ​ວິ​ວັດ​ການ​ຂອງ​ທັກ​ສະ​ແລະ​ຫົວ​ຂໍ້​ຈາກ​ຍຸກ Renaissance ຕົ້ນ, ຜ່ານ Renaissance ສູງ, ເຖິງ​ໄລ​ຍະ​ການ Renaissance ທ້າຍ. ບັນຊີລາຍຊື່ຂອງຮູບປັ້ນທີ່ງົດງາມທີ່ອອກມາໃນຊ່ວງເວລານີ້ແມ່ນມີການຂະຫຍາຍຕົວຫຼາຍ. ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວ່າມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະລວມເອົາຮູບປັ້ນທີ່ສວຍງາມທັງຫມົດທີ່ຜະລິດໃນລະຫວ່າງເວລານີ້ຢູ່ໃນບົດຄວາມ blog singular. ຖ້າທ່ານມັກອ່ານກ່ຽວກັບຮູບປັ້ນທີ່ມະຫັດສະຈັນເຫຼົ່ານີ້ ແລະປະຫວັດສາດທີ່ໜ້າສົນໃຈ, ພວກເຮົາຂໍແນະນຳໃຫ້ທ່ານສຳຫຼວດຕື່ມອີກ.

ລອງເບິ່ງເວັບເລື່ອງການປະຕິມາກຳ Renaissance ຂອງພວກເຮົາໄດ້ທີ່ນີ້!

ຄຳຖາມທີ່ພົບເລື້ອຍ

ລັກສະນະໃດແດ່ທີ່ກໍານົດປະຕິມາກໍາ Renaissance?

ການປະຕິມາກໍາ Renaissance ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຈະໃຊ້ Naturalism, ເຊິ່ງພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຫົວຂໍ້ຂອງມັນກາຍເປັນຈິງເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ໂດຍໃຊ້ອັດຕາສ່ວນ ແລະລາຍລະອຽດໃນຄວາມເລິກ. ເກືອບສະເໝີ, ຫົວຂໍ້ຂອງຮູບປັ້ນໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກຫົວຂໍ້ Roman-Greco ຫຼື Christian. ໃນ​ທີ່​ສຸດ, ໃນ​ໄລ​ຍະ​ທ້າຍ Renaissance, ຮູບ​ປັ້ນ​ຈໍາ​ນວນ​ຫຼາຍ​ໄດ້​ສະ​ແດງມາລະຍາດ, ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ໃຊ້ຮູບແບບທີ່ຊັບຊ້ອນ ແລະທ່າທາງທີ່ແປກປະຫຼາດ.

Michelangelo ໄດ້ແກະສະຫຼັກຮູບປັ້ນຂອງລາວແນວໃດ?

Michelangelo ແມ່ນໜຶ່ງໃນນັກສິລະປິນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງຍຸກ Renaissance, ແລະແມ່ນແຕ່ປະຫວັດສາດທັງໝົດ. ປົກກະຕິແລ້ວ ລາວແກະສະຫຼັກຮູບປັ້ນຂອງລາວອອກຈາກຫີນອ່ອນທີ່ເປັນຮູບປະທຳ ໂດຍໃຊ້ເຕັກນິກທີ່ເອີ້ນວ່າ ການແກະສະຫຼັກແບບລົບ. ເມື່ອຖືກຖາມວ່າລາວສ້າງຮູບປັ້ນທີ່ສວຍງາມແບບນີ້ແນວໃດ, ລາວມັກຈະເວົ້າວ່າລາວພຽງແຕ່ປ່ອຍສິ່ງທີ່ມີຢູ່ໃນຫີນອ່ອນແລ້ວ.

Moses (1513) ໂດຍ Michelangelo ສໍາລັບ Tomb of Pope Julius II; Luca Casartelli, CC BY-SA 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The Late Renaissance ມີຄວາມແຕກຕ່າງຈາກສອງໄລຍະຜ່ານມາຢ່າງຈະແຈ້ງກວ່າຍ້ອນການແຜ່ຂະຫຍາຍຂອງ Mannerism. ຮູບປັ້ນຂອງ Renaissance ສູງສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມກົມກຽວ, ຄວາມຄິດ, ແລະຄວາມເປັນຈິງ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ລັກສະນະນິດໄສຂອງຍຸກ Renaissance ທ້າຍແມ່ນສະແດງໂດຍຄວາມກົດດັນ, ຄວາມຮູ້ສຶກ, ແລະການເວົ້າເກີນ. ມັນຄິດວ່າຊ່າງແກະສະຫຼັກຂອງຍຸກ Renaissance ໃນຕອນທ້າຍບໍ່ເຊື່ອວ່າພວກເຂົາສາມາດເຮັດໄດ້ເກີນກວ່າການເຮັດວຽກຂອງລຸ້ນກ່ອນຂອງພວກເຂົາແລະດັ່ງນັ້ນຈິ່ງຕ້ອງເຮັດບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

ການປະພຶດທີ່ເຫັນໃນຍຸກ Renaissance ທ້າຍແມ່ນມັກຈະຖືກພິຈາລະນາທີ່ຈະຂັດແຍ້ງ. ເຂົ້າໄປໃນ Baroqueໄລຍະເວລາ.

ຮູບປັ້ນ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ 10 ອັນທີ່ຍັງມີຢູ່

ບາງຮູບປັ້ນທີ່ມີຄວາມຊໍານິຊໍານານທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍຊ່າງແກະສະຫຼັກ Renaissance. ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບວິພາກວິພາກຂອງມະນຸດ ແລະວິທີການເຮັດວຽກສື່ທີ່ເລືອກຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນບໍ່ກົງກັນ. ຮູບປັ້ນ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງໄດ້ກາຍເປັນສັນຍາລັກທາງສາສະຫນາເຊັ່ນດຽວກັນກັບສະຖານທີ່ທ່ອງທ່ຽວທີ່ດຶງດູດຜູ້ຄົນຈາກທຸກຊັ້ນຄົນ.

Gates of Paradise (c. 1425 – 1452) ໂດຍ Lorenzo Ghiberti

Ghiberti ມັກຈະຖືກຄິດວ່າຈະສ້າງຮູບປັ້ນທຳອິດຂອງຍຸກ Renaissance. ໃນ​ປີ 1403, ໂບດ​ກາ​ໂຕ​ລິກ​ໄດ້​ຈັດ​ການ​ແຂ່ງ​ຂັນ​ສຳ​ລັບ​ຜູ້​ທີ່​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ມອບ​ໝາຍ​ໃຫ້​ແກະ​ສະ​ຫລັກ​ປະ​ຕູ​ສຳ​ລັບ​ການ​ບັບ​ຕິ​ສະ​ມາ​ຂອງ Florence. Ghiberti ຊະນະການທົດລອງດ້ວຍປະຕູທີ່ປະກອບດ້ວຍ 28 ແຜ່ນທອງເຫລືອງ ແຕ່ລະແຜ່ນທີ່ພັນລະນາເຖິງຫົວຂໍ້ພຣະຄໍາພີທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

ນີ້ໃຊ້ເວລາໃຫ້ລາວ 21 ປີເພື່ອສໍາເລັດ.

ໃນປີ 1425, Ghiberti ໄດ້ຕັ້ງ ເຮັດວຽກຢູ່ປະຕູທາງເຂົ້າທາງຕາເວັນອອກຂອງບັບຕິສະມາ. ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄະນະກໍາມະນີ້ສໍາເລັດ, ລາວໄດ້ສ້າງຕັ້ງກອງປະຊຸມສໍາມະນາໃນ Florence ທີ່ຈະຝຶກອົບຮົມຄວາມມັກຂອງ Donatello ແລະ sculptors Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງອື່ນໆ. ເຖິງແມ່ນວ່າມີການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງນັກຮຽນຝຶກງານຂອງລາວ, ປະຕູຈະຕ້ອງໃຊ້ເວລາທັງໝົດ 27 ປີຈຶ່ງຈະສຳເລັດ.

Gates of Paradise (c. 1425-1452) ໂດຍ Lorenzo Ghiberti; Rijksmuseum, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The Gates of Paradise ແມ່ນປະກອບດ້ວຍ 10 ແຜ່ນທອງສຳລິດທີ່ເຮັດດ້ວຍທອງຄຳ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ພັນລະນາເຖິງບຸກຄົນຕ່າງໆ ທີ່ສະແດງຢູ່ໃນພຣະຄໍາພີເດີມ, ເຊັ່ນ: ອາດາມ ແລະເອວາ, ໂນອາ, ໂຈເຊັບ, ແລະຕົວເລກທີ່ສໍາຄັນອື່ນໆໃນພຣະຄໍາພີ. ແຕ່ລະກະດານເຫຼົ່ານີ້ຖືກກອບດ້ວຍຕົ້ນໄມ້ປະດັບ, ຮູບປັ້ນຂອງສາດສະດາ, ແລະຮູບປັ້ນຂອງຈິດຕະນາການແລະພໍ່ຂອງລາວ.

ທີ່ຈິງແລ້ວ, ນັກປະຕິມາກອນ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງ, Michelangelo, ແມ່ນຜູ້ທີ່ໄດ້ຕັ້ງຊື່ສິ່ງມະຫັດສະຈັນຂອງ Renaissance ນີ້. ສິນລະປະ. ເມື່ອເຫັນພວກເຂົາ, ລາວໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າພວກເຂົາເບິ່ງຄືວ່າ "Porta del Paradiso", ຫຼື "Gates of Paradise". ຈົນກ່ວາ Michelangelo ໃຫ້ຊື່ຫຼິ້ນນີ້ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກເອີ້ນວ່າປະຕູຕາເວັນອອກ.

David (c. 1430 – 1440) ໂດຍ Donatello

David ໂດຍ Donatello ເປັນຮູບປັ້ນທີ່ມີອິດທິພົນທີ່ສຸດຂອງ Renaissance. ສ້າງຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງລະຫວ່າງປີ 1430 ຫາ 1440, ມັນໄດ້ຖືກມອບໝາຍໂດຍຄອບຄົວ Medici ສໍາລັບເດີ່ນບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນແມ່ນຕໍ່ມາໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ Palazzo Vecchio ໃນລະຫວ່າງການຖືກເນລະເທດຈໍານວນຫຼາຍຂອງ Medici ຈາກ Florence.

Donatello ທໍາອິດໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມເປັນຊ່າງທອງຄໍາແລະຕໍ່ມາໃນກອງປະຊຸມທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ Ghiberti ໃນ Florence. ມັນຢູ່ທີ່ນີ້ທີ່ລາວໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຫມູນໃຊ້ໂລຫະທີ່ມີຄວາມແມ່ນຍໍາດັ່ງກ່າວ. ໃນຊຸມປີຕໍ່ມາ, Donatello ຈະຍ້າຍໄປ Rome ເພື່ອສຶກສາ ສິລະປະໂຣມັນ ແລະສະຖາປັດຕະຍະກໍາ.

ໃນຍຸກ Renaissance ຕົ້ນ, ຫົວຂໍ້ຂອງ Rome ແລະ Greece ບູຮານແມ່ນໂດດເດັ່ນຫຼາຍໃນສິລະປະ Renaissance, ຍ້ອນວ່າ ສາມາດເຫັນໄດ້ໃນຫຼາຍໆວຽກງານຂອງ Donatello.

David (c. 1430-1440) ໂດຍ Donatello; Donatello, CC BY-SA 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ມີສອງລັກສະນະຕົ້ນຕໍທີ່ເຮັດໃຫ້ Donatello's David ເປັນຫນຶ່ງໃນຮູບປັ້ນ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ. ມັນແມ່ນໜຶ່ງໃນຮູບເປືອຍທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນທຳອິດທີ່ສ້າງຂຶ້ນຕັ້ງແຕ່ ໄລຍະຄລາດສິກ . ໃນລະຫວ່າງເວລານີ້ ການປະຕິມາກໍາເກືອບສະເຫມີໄດ້ຖືກລວມເຂົ້າໃນສະຖາປັດຕະຍະກໍາຂອງສະຖານທີ່ທີ່ພວກເຂົາຖືກອອກແບບມາສໍາລັບ.

ອັນດຽວນີ້ເຮັດໃຫ້ຮູບປັ້ນຂອງດາວິດເປັນຮູບປັ້ນປະຕິວັດຂອງ Renaissance.

ສິ່ງໜຶ່ງອີກອັນໜຶ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ David ເປັນເອກະລັກສະເພາະນັ້ນແມ່ນເຕັກນິກການປະດິດຄິດແຕ່ງໂດຍ Donatello ເພື່ອສ້າງຮູບປັ້ນ. ບໍ່ພຽງແຕ່ມັນມີອັດຕາສ່ວນຫຼາຍ, ແຕ່ມັນຍັງເປັນຫນຶ່ງໃນຮູບປັ້ນ Renaissance Italian ທີ່ຖືກຕ້ອງກວ່າຂອງຮູບພະຄໍາພີ David. ໃນ​ຄຳພີ​ໄບເບິນ ດາວິດ​ເປັນ​ພຽງ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ຕອນ​ທີ່​ລາວ​ເອົາ​ຊະນະ​ໂກລີອາດ​ຍັກ. ນີ້ແມ່ນເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງ ແມ່ນ ວ່າ ຜູ້ ທີ່ ອ່ອນ ແອ ສາ ມາດ ເອົາ ຊະ ນະ ຄວາມ ເຂັ້ມ ແຂງ ທີ່ ມີ ພຣະ ເຈົ້າ ຢູ່ ຂ້າງ ຂອງ ເຂົາ ເຈົ້າ. Donatello ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ນີ້​ໂດຍ​ຜ່ານ​ການ portrayal ເກືອບ effeminate ລາວ​ຂອງ David. A laurel, ສັນ​ຍາ​ລັກ​ແຫ່ງ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ຂອງ​ຊາວ​ໂຣ​ມັນ, ຍັງ​ສາ​ມາດ​ເຫັນ​ໄດ້​ຢູ່​ເທິງ​ຫົວ​ຮູບ​ປັ້ນ​ເພື່ອ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ເຖິງ​ໄຊ​ຊະ​ນະ​ຂອງ​ຕົນ.

Judith ແລະ Holofernes (c. 1455 – 1460) ໂດຍ Donatello

Judith ແລະ Holofernes, ສ້າງປະມານປີ 1455, ເປັນອີກຮູບປັ້ນ Renaissance ທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ Donatello. ມອບໝາຍໂດຍ Medici ມັນໝາຍເຖິງການໄປກັບ David. ເຖິງແມ່ນວ່າ, ບໍ່ເຫມືອນກັບ David , Judith ແລະ Holofernes ເຄີຍຖືກເຮັດດ້ວຍທອງ, ດັ່ງທີ່ເຫັນໄດ້ຈາກຄໍາທີ່ເຫຼືອຢູ່ໃນດາບຂອງ Judith. ການປະຕິມາກໍາດັ່ງກ່າວຍັງສະແດງຄໍາຈາລຶກໄວ້ໃນຕອນຕົ້ນ, "ອານາຈັກຕົກຢູ່ໃນຄວາມບາບ, ນະຄອນເພີ່ມຂຶ້ນໂດຍຄຸນງາມຄວາມດີ. ຈົ່ງ​ເບິ່ງ​ຄໍ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ພາກພູມ​ໃຈ​ຖືກ​ຕັດ​ອອກ​ດ້ວຍ​ມື​ຂອງ​ຄວາມ​ຖ່ອມ.” ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຕໍ່ມານີ້ໄດ້ຖືກປົດໂດຍສາທາລະນະລັດເນື່ອງຈາກສະມາຄົມຂອງຕົນກັບ Medici.

ຮູບປັ້ນສະແດງໃຫ້ເຫັນເລື່ອງລາວຂອງ Judith, ແມ່ຫມ້າຍຊາວຢິວ, ແລະ Holofernes, ຜູ້ບັນຊາການທີ່ໂຫດຮ້າຍຂອງກອງທັບອັດຊີເຣຍ. Holofernes ວາງແຜນທີ່ຈະທໍາລາຍເມືອງທີ່ Judith ອາໄສຢູ່. ເພື່ອ​ຊ່ວຍ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຂອງ​ນາງ, ນາງ​ຊັກ​ຈູງ​ແລະ​ຕັດ​ຫົວ​ລາວ​ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ລາວ​ຫຍຸ້ງ​ຢູ່. ມັກປະຕິມາກໍາຂອງ Donatello ຂອງ David ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງວ່າຜູ້ທີ່ອ່ອນແອສາມາດເອົາຊະນະສັດຕູຂອງເຂົາເຈົ້າໃນເວລາທີ່ເຂົາເຈົ້າກໍາລັງເຮັດວຽກຂອງພຣະເຈົ້າ. ການຕໍ່ສູ້ທາງດ້ານສິນລະທຳລະຫວ່າງການຝ່າຝືນພຣະບັນຍັດ 10 ຂໍ້ ແລະ ຊ່ວຍປະຢັດເມືອງຂອງນາງ. I, Sailko, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Judith ແລະ Holofernes ແມ່ນໜຶ່ງໃນຮູບປັ້ນ Renaissance ຂອງອິຕາລີທຳອິດທີ່ສ້າງຂຶ້ນ “ໃນຮອບ” . ນີ້ຫມາຍຄວາມວ່າມັນຄວນຈະຖືກເບິ່ງຈາກທຸກມຸມທີ່ບໍ່ມີມຸມເບິ່ງດ້ານຫນ້າທີ່ຊັດເຈນ. ເຕັກນິກນີ້ຕໍ່ມາໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຫຼາຍໃນບັນດາຊ່າງແກະສະຫຼັກ Renaissance. Judith ແລະ Holofernes ຍັງເປັນພຽງໜຶ່ງດຽວຂອງຮູບປັ້ນຂອງ Donatello ທີ່ລາວໄດ້ເຊັນ. ມັນຄິດວ່ານີ້ແມ່ນຍ້ອນວ່າມັນເປັນຫນຶ່ງໃນການສ້າງສຸດທ້າຍຂອງລາວ, ດັ່ງນັ້ນ, ລາວຕ້ອງການທີ່ຈະເປັນອະມະຕະຂອງຕົນເອງໂດຍຜ່ານວຽກງານສິລະປະຂອງລາວ.

ມັນໄດ້ຖືກສັງເກດເຫັນໂດຍນັກປະຫວັດສາດສິລະປະວ່າ, ເຖິງແມ່ນວ່າມີຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍ. ວັນນະຄະດີຈາກ Renaissance ກ່ຽວກັບວຽກງານສິລະປະຂອງ Donatello, ມີພຽງເລັກນ້ອຍຫຼາຍກ່ຽວກັບສິລະປິນຕົນເອງ. ຫຼາຍຄົນເຊື່ອວ່ານີ້ແມ່ນຍ້ອນວ່າລາວບໍ່ຖືກໃຈດ້ວຍເຫດຜົນຫຼາຍຢ່າງ. ອັນທີສອງ, ລາວໄດ້ຖືກກ່າວວ່າເປັນຜູ້ຮັກຮ່ວມເພດຢ່າງເປີດເຜີຍ, ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບໃນເວລານັ້ນ. ສຸດທ້າຍ, ແລະຫຼາຍທີ່ສຸດທີ່​ສໍາ​ຄັນ, ລາວ​ເປັນ​ເພື່ອນ​ສະ​ໜິດ​ຂອງ​ຄອບ​ຄົວ Medici, ຜູ້​ທີ່​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ເມືອງ Florence ກຽດ​ຊັງ​ວ່າ​ເປັນ​ພວກ​ຫົວ​ຮຸນ​ແຮງ.

Pietà (c. 1498 – 1499) ໂດຍ Michelangelo

Pietà ໂດຍ Michelangelo ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໂດຍ Jean de Bilhères, ນາມມະຍົດຊາວຝຣັ່ງທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນ Rome, ເພື່ອປະດັບປະດາຝັງສົບຂອງລາວ. Michelangelo ໄດ້ສໍາເລັດ Pietà ໃນປະມານປີ 1498, ໃນໄລຍະນັ້ນລາວຢູ່ໃນໄວ 20 ປີຂອງລາວ. ໃນຂະນະທີ່ຮູບປັ້ນດັ່ງກ່າວໄດ້ຕົກແຕ່ງສະຖານທີ່ຝັງສົບຂອງ Cardinal ເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 200 ປີ, ຕໍ່ມາມັນໄດ້ຖືກຍ້າຍໄປທີ່ວິຫານ St Peter's Basilica, ໃນນະຄອນ Vatican.

The Pietà ໄດ້ສະແດງເຖິງ Virgin Mary ຖືສົບຂອງພຣະຄຣິດຢູ່ໃນ lap ຂອງ ນາງ ຫຼັງ ຈາກ ທີ່ ເຂົາ ໄດ້ ຖືກ ຄຶງ. Michelangelo ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງສໍາລັບຄວາມຖືກຕ້ອງຂອງຮູບແບບຂອງມະນຸດແລະຄວາມສົນໃຈຂອງລາວໃນລາຍລະອຽດ, ໂດຍສະເພາະໃນເວລາທີ່ການແກະສະຫຼັກຜ້າ. ລາວຍັງສາມາດຖ່າຍທອດ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການລະນຶກເຖິງ, ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຮຸນແຮງຜ່ານວຽກງານສິລະປະຂອງລາວ.

ໃນຂະນະທີ່ນີ້ແມ່ນຮູບປັ້ນໃຫຍ່ອັນທໍາອິດຂອງ Michelangelo, ລາວຍັງໄດ້ສະແດງທັກສະຂອງນັກປະຕິມາກໍາ Renaissance ຂອງອິຕາລີ.

Pietà (c. 1498-1499) ໂດຍ Michelangelo; Michelangelo, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ເຖິງແມ່ນວ່າ