ສາລະບານ
P aintings of American life have always exuded a certain pioneering spirit . ບໍ່ວ່າຈະເປັນສັນຍາລັກຂອງຄວາມຮັກຊາດຫຼືການສະແດງອອກຂອງບຸກຄົນ, ສິລະປະອາເມລິກາທີ່ມີຊື່ສຽງໄດ້ພັນລະນາເຖິງຈິດວິນຍານຂອງປະເທດຊາດທີ່ໄດ້ກໍານົດຕົວຂອງມັນເອງຄືນໃຫມ່ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງໃນຫຼາຍສະຕະວັດ. ຈາກຫົວຂໍ້ຂອງຄວາມແປກປະຫລາດໄປສູ່ການລວມຕົວ, ນັກແຕ້ມຊາວອາເມຣິກັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ບາງຄົນໄດ້ເພີ່ມຮູບແຕ້ມທີ່ສັບສົນຂອງວັດທະນະທໍາອາເມລິກາ.
15 ຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງອາເມລິກາ
ນັກແຕ້ມອາເມລິກາຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ທຸກຄົນແບ່ງປັນ. ສິ່ງຫນຶ່ງທີ່ຄືກັນ - ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາທັງຫມົດໄດ້ມາຈາກພາກພື້ນອື່ນໆແລະຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນລັດ. ກັບພວກເຂົາ, ພວກເຂົາໄດ້ນໍາເອົາປະເພນີແລະວັດທະນະທໍາຂອງຕົນເອງ, ແຕ່ອາເມລິກາຍັງກໍານົດວັດທະນະທໍາຂອງຕົນເອງ - ການປະສົມປະສານທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງອິດທິພົນແລະຮູບແບບຈາກທົ່ວໂລກລວມກັບບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ເປັນ Americana quintessential. ໂດຍຜ່ານການຕໍ່ສູ້ທາງປະຫວັດສາດຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະຫຼາຍຮ້ອຍປີຂອງການປະຕິຮູບ ແລະການເຄື່ອນໄຫວສິດທິພົນລະເຮືອນ, ນັກຈິດຕະກອນຊາວອາເມຣິກັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ສາມາດຍາດເອົາຈຸດເດັ່ນຂອງຍຸກສະໄໝ, ທັງບຸກຄົນ ແລະສັງຄົມໂດຍລວມ.
ເພື່ອໄດ້ຮັບ ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ດີຂຶ້ນຂອງປະເທດດັ່ງທີ່ເຫັນໂດຍນັກແຕ້ມຊາວອາເມຣິກັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນຍຸກສະໄໝຂອງພວກເຂົາ, ໃຫ້ພວກເຮົາຄົ້ນຫາຮູບແຕ້ມທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງອາເມລິກາທີ່ຜະລິດມາຕະຫຼອດສັດຕະວັດແລ້ວ.
Paul Revere ( 1770) ໂດຍ John Singleton Copley
| ວັນທີD. Roosevelt ທີ່ຢູ່ State of the Union ໄດ້ກະຕຸ້ນ Norman Rockwell ເພື່ອສ້າງຮູບແຕ້ມນີ້. ອີກສາມຮູບແຕ້ມໂດຍນັກແຕ້ມໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກຂໍ້ຄວາມດຽວກັນ. ສະຫະລັດໄດ້ຖືກຝັງຢູ່ໃນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ໃນເວລາທີ່ສິ້ນສໍາເລັດຮູບ, ແລະວຽກງານສິລະປະໄດ້ຖືກອອກແບບເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ເຖິງແມ່ນວ່າປະເທດຊາດຈະປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ແຕ່ຫຼັກການອະນຸລັກນິຍົມແບບຄລາສສິກຂອງອາເມລິກາຍັງຄົງເປັນສິ່ງຈໍາເປັນທີ່ສຸດ. ຮູບພາບດັ່ງກ່າວສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງສາມລຸ້ນຄົນທີ່ມາເຕົ້າໂຮມກັນໃນງານລ້ຽງງານລ້ຽງ Thanksgiving. ຜູ້ເປັນຜົວນັ່ງຢູ່ຫົວໂຕະ, ໃນຂະນະທີ່ເມຍກຽມຕັ້ງໄກ່ງວງໃຫຍ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າຄອບຄົວ. ຄວາມອຸດົມສົມບູນຂອງໄກ່ງວງແມ່ນໄດ້ຮັບການຊົດເຊີຍຈາກການຂາດແຄນອາຫານອື່ນຢູ່ເທິງໂຕະ ແລະຄວາມພ້ອມຂອງນໍ້າທີ່ເປັນແຫຼ່ງຄວາມສົດຊື່ນອັນດຽວເທົ່ານັ້ນ. ຖືກສ້າງຂື້ນໃນປີ 1943, ປະຈຸບັນມັນຕັ້ງຢູ່ໃນພິພິທະພັນ Norman Rockwell. Christina's World (1948) ໂດຍ Andrew Wyeth
ໂລກຂອງຄຣິສຕິນາ ຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ໂຫດຮ້າຍຂອງຊາຍຝັ່ງຂອງ Maine ແລະສະແດງຍິງສາວຄົນໜຶ່ງທີ່ສັງເກດຈາກດ້ານຫຼັງ,dressed ໃນ gown ສີ ບົວ ແລະ reclining ໃນ ພາກ ສະ ຫນາມ ຂອງ ຫຍ້າ . ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຈິງທີ່ວ່ານາງເບິ່ງຄືວ່າຢູ່ໃນສະພາບທີ່ຜ່ອນຄາຍ, ຮ່າງກາຍຂອງນາງ, ສະຫນັບສະຫນູນຢູ່ໃນຂໍ້ມືຂອງນາງ, ແມ່ນມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງຜິດປົກກະຕິ; ຮູບຮ່າງຂອງນາງແມ່ນແຂງ, ຄົງຕົວ, ສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກວ່ານາງຖືກຍຶດຕິດກັບແຜ່ນດິນໂລກ. ນາງເບິ່ງສວນໄຮ່ທີ່ຫ່າງໄກ ແລະເປັນກຸ່ມຂອງໂຄງສ້າງ, ເກົ່າແກ່ ແລະສີເທົາກົງກັນຂ້າມກັບສະໜາມຫຍ້າທີ່ແຫ້ງແລ້ງ ແລະທ້ອງຟ້າທີ່ມືດມົວ. ຜົນງານສິນລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງຊາວອາເມຣິການີ້ສະແດງເຖິງເພື່ອນບ້ານຂອງສິນລະປິນທີ່ບໍ່ສາມາດຍ່າງໄດ້ຍ້ອນພະຍາດໂປລິໂອ ແລະຈະລາກຕົວໄປມາ. Wyeth ຕ້ອງການບັນທຶກຊ່ວງເວລາຂອງຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງເດັກຍິງທີ່ຄົນອື່ນຄິດວ່າເປັນອຸປະສັກທີ່ບໍ່ສາມາດຜ່ານຜ່າໄດ້. ໝາຍເລກ 5, 1948 (1948) ໂດຍ Jackson Pollock
| ||||||||||
| ຂະໜາດກາງ | ນ້ຳມັນເທິງແຜ່ນໄຟເບີບອດ | |||||||||
| ຂະໜາດ | 2,44 ມ x 1,22 ມ | |||||||||
| ເຮືອນໃນປັດຈຸບັນ | ຄໍເລັກຊັນສ່ວນຕົວ |
ອິດສະລະພາບຈາກການຕ້ອງການ (ລະຫວ່າງ 1941 ແລະ 1945) ໂດຍ Norman Rockwell; Norman Rockwell, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons ແທນທີ່ຈະໃຊ້ easel, Jackson Pollock ຈະວາງວຽກງານຂອງຕົນກັບພື້ນເຮືອນແລະຍ່າງໄປອ້ອມຂ້າງມັນ, ຫຼຸດລົງສີຈາກແປງສີແຂງ, rods, ແລະເຂັມ basting. ລາວຫາກໍ່ເລີ່ມສຳຫຼວດໃນລັກສະນະນີ້ໃນປີກ່ອນການຜະລິດ ບໍ່. 5, 1948 , ແນວໃດກໍຕາມ, ວິທີການຂອງພຣະອົງໄດ້ກາຍເປັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນຢ່າງວ່ອງໄວທີ່ເຂົາໄດ້ຖືກເອີ້ນວ່າ "Jack the Dripper." ສິລະປະຂອງ Pollock ແມ່ນນະວັດຕະກໍາໃນຫຼາຍໆດ້ານ. ສໍາລັບອາຍຸ, painters ໄດ້ວາງແຜນອອກຫຼືການທົດສອບຂະຫນາດໃຫຍ່ຮູບແຕ້ມ.
ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, Pollock ໄດ້ຖືກນໍາພາໂດຍ passion ແລະ instinct ໃນຂະນະທີ່ລາວຖັກແສ່ວອ້ອມພື້ນຖານຂອງ fiberboard, dripping ແລະ throwing ສີຕາມແຮງບັນດານໃຈຂອງລາວຕ້ອງການ.
ລາວໄດ້ຫຼົບຫຼີກວຽກແປງຖູ ແທນການຫົດນ້ຳ ແລະ ການກະດ້າງ, ແລະ ຜົນງານອັນເປັນຕົວຕົນຂອງລາວ ໄດ້ສ່ອງແສງເຖິງໂລກສິລະປະ. ລາວເລີ່ມຄົ້ນຫາສີເຄືອບເງົາສັງເຄາະ, ເຊິ່ງປ່ຽນແທນສີເຮືອນແບບເກົ່າ, ທີ່ໃຊ້ນ້ຳມັນ. ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຄິດທີ່ດີໄດ້ຮັບການຊົມເຊີຍ, ລາວໄດ້ປະຕິເສດມັນເປັນ "ການພັດທະນາທໍາມະຊາດອອກຈາກຄວາມຈໍາເປັນ."
ເບິ່ງ_ນຳ: ວິທີການແຕ້ມ Baboon - ຂັ້ນຕອນໂດຍຂັ້ນຕອນການສອນ Baboon ຈິງພູເຂົາແລະທະເລ (1952) ໂດຍ Helen Frankenthaler
| ວັນທີສ້າງ | 1952 |
| ປານກາງ | ນ້ຳມັນ ແລະຖ່ານ ຢູ່ເທິງຜ້າໃບ |
| ຂະໜາດ | 220 cm x 297 cm |
| ປະຈຸບັນເປັນເຮືອນຢູ່ | ຫໍພິພິທະພັນສິລະປະແຫ່ງຊາດ, ວໍຊິງຕັນດີຊີ |
Helen Frankenthaler, ອາເມລິກາ ນັກແຕ້ມຮູບການສະແດງອອກ , ສ້າງພູເຂົາ ແລະທະເລໃນ 1952. ມັນເປັນການສະແດງສາທາລະນະຄັ້ງທໍາອິດຂອງນາງ, ສ້າງຂຶ້ນໃນເວລາທີ່ນາງມີອາຍຸ 23 ປີ. ພູເຂົາ ແລະທະເລ , ເຖິງວ່າຖືກວິພາກວິຈານໂດຍນັກທົບທວນຄັ້ງທຳອິດ, ແຕ່ກໍ່ກາຍເປັນວຽກທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ ແລະເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີຂອງນາງ. ນາງໄດ້ເດີນທາງໄປເກາະ Cape Breton ໃນຊ່ວງລຶະເບິ່ງຮ້ອນຂອງປີ 1952, ບ່ອນທີ່ນາງໄດ້ສ້າງວິໄສທັດດ້ວຍອຸປະກອນ easel ແບບພົກພາ.
ເບິ່ງ_ນຳ: ວິທີການແຕ້ມ sofa - ສ້າງການແຕ້ມ sofa ສະດວກສະບາຍແລະ stylishຮູບແຕ້ມດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກບັນຍາຍວ່າເປັນຄວາມປະທັບໃຈຂອງເນີນພູ, ກ້ອນຫີນ, ທີ່ມີແສງສະຫວ່າງ, ໂປ່ງໃສ. ແລະນ້ໍາ, ແລະຜູ້ສ້າງຕໍ່ມາຕົນເອງໄດ້ບອກວ່າມັນເບິ່ງໄປກັບຄົນຫຼາຍຄົນຄືກັບຜ້າສີໃຫຍ່, ບັງເອີນໂດຍບັງເອີນ ແລະຍັງບໍ່ທັນສຳເລັດ.
ພູເຂົາ ແລະ ທະເລຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍ Frankenthaler ໂດຍການວາງກະດານທີ່ບໍ່ຖືກຕົບແຕ່ງໂດຍກົງໃສ່ພື້ນດິນ ແລະ ຮອຍເປື້ອນ. ມັນມີສີໂດຍການຫຼຸດ ສີນ້ຳມັນ ດ້ວຍສານລະລາຍແລະເຮັດໃຫ້ສີໄຫຼ. ນີ້ເປັນຄັ້ງທໍາອິດຂອງນາງທີ່ໃຊ້ວິທີການ staining.
Campbell's Soup Cans (1962) ໂດຍ Andy Warhol
| ວັນທີສ້າງ | 1962 |
| ຂະຫນາດກາງ | ໂພລີເມີສັງເຄາະ |
| ຂະໜາດ | 51 cm x 41 cm |
| ປະຈຸບັນມີເຮືອນຢູ່ | Museum of Modern ສິລະປະ |
ກະປ໋ອງແກງຂອງ Campbell ແມ່ນໜຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງອາເມລິກາ ປະກອບດ້ວຍຮູບແຕ້ມສາມສິບສອງແຜ່ນ, ແຕ່ລະປະເພດມີ 32 ປະເພດ. ຜະລິດໂດຍທຸລະກິດໃນເວລານັ້ນ. ມັນເປັນຜົນງານອັນດີເດັ່ນທີ່ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ Pop Art ກາຍເປັນທ່າອ່ຽງດ້ານສິນລະປະທີ່ພົ້ນເດັ່ນໃນສະຫະລັດ.
ເຕັກນິກການບໍ່ແມ່ນການທາສີຂອງງານສິລະປະ ແລະຫົວຂໍ້ຂອງບໍລິສັດ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຄຽດແຄ້ນ ເວລາເພາະວ່າພວກເຂົາທ້າທາຍເຕັກນິກແລະອຸດົມການຂອງ Abstract Expressionism, ແບບທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງອາເມລິກາໃນເວລານັ້ນ. ຂອງຊິ້ນສ່ວນການສະແດງອອກທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ້ນວາຍໃນສິລະປະອາເມລິກາຊຸມຊົນ. ເມື່ອຖືກຖາມວ່າເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງທາສີກະປ໋ອງແກງ, Warhol ຕອບແບບແຫ້ງໆວ່າ, "ຂ້ອຍໄດ້ກິນເຂົ້າທ່ຽງຄືກັນໃນແຕ່ລະມື້, ເປັນເວລາຊາວປີ, ຂ້ອຍຄິດວ່າ, ອັນດຽວກັນຊ້ຳໆ."
WHAAM! ( 1963) ໂດຍ Roy Lichtenstein
| ວັນທີສ້າງ | 1963 |
| ຂະໜາດກາງ | ສີນ້ຳມັນ ແລະອາຄຣີລິກ |
| ຂະໜາດ | 1,7 ມ x 4 ມ | <15
| ປະຈຸບັນມີເຮືອນຢູ່ | Tate Modern |
Pop Art ສະເຫຼີມສະຫຼອງວັດທະນະທໍາທີ່ທັນສະໄຫມເຫນືອວັດທະນະທໍາຊັ້ນສູງ. ມັນໄດ້ຖືກຈໍາແນກໂດຍການນໍາໃຊ້ສີທີ່ມີຊີວິດຊີວາແລະຮູບສັນຍາລັກທີ່ລະບຸຕົວຕົນໄດ້ຈາກສື່ປັອບ, ເຊັ່ນ: ໂຄສະນາ, ຄວາມບັນເທີງ, ແລະຮູບນະວະນິຍາຍກາຟິກ. Roy Lichtenstein ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດານັກແຕ້ມຮູບຊົງຂອງຊາວອາເມຣິກັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຫຼັງຈາກ Andy Warhol, ແລະຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງລາວແມ່ນ Whaam !
ງານສິລະປະແມ່ນໜຶ່ງໃນຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບ. ໂດຍນັກສິລະປິນພັນລະນາເຖິງສົງຄາມທາງອາກາດ.
WHAAM! (1963) ໂດຍ Roy Lichtenstein; GualdimG, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ຈາກ 1943 ຈົນຮອດປີ 1946, ລາວໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນກອງທັບສະຫະລັດ, ແລະ Whaam! ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກວຽກງານສິລະປະໂດຍ Irv Novick, ນັກແຕ້ມຮູບກາຕູນ. ຜົນງານສິລະປະ, ເຊິ່ງໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກຮູບພາບໃນປຶ້ມຕະຫຼົກ, ສະແດງເຖິງຍົນສູ້ຮົບຍິງລູກສອນໄຟທີ່ຍິງໃສ່ຍົນລຳທີສອງ, ເຮັດໃຫ້ມັນລະເບີດ. Whaam! ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສຳລັບ ການປະສົມສີສົດໃສ ດ້ວຍການຕັ້ງເລື່ອງທີ່ໜ້າສົນໃຈ. ມັນ "ບັນທຶກໃນຂະນະທີ່ການລໍ້ລວງຂອງອາເມລິກາທີ່ທັນສະໄຫມຮູບຮີໂຣທຳມະດາ."
ບໍ່ມີຊື່ (1982) ໂດຍ Jean-Michel Basquiat
| ວັນທີສ້າງ | 1982 |
| ປານກາງ | ສີສະເປ, ອາຄຣີລິກ |
| ຂະໜາດ | 183 ຊຕມ x 173 ຊຕມ |
| ເຮືອນປະຈຸບັນ | ຄໍເລັກຊັນສ່ວນຕົວ |
ປ່າ, ບໍ່ມີການກັ່ນຕອງ, ແລະສວຍງາມຫຼາຍ, ບໍ່ມີຊື່ ຈາກປີ 1982 ເປັນຜົນງານທີ່ເກືອບບໍ່ເທົ່າກັນຈາກ oeuvre ປະດິດສ້າງຂອງ Jean-Michel Basquiat. ສຳເລັດໃນເດືອນມັງກອນ 1982, ຜົນກະທົບທາງອາລົມຂອງການສະແດງອອກທີ່ເຫຼື້ອມຂອງຈິດຕະນາການຢູ່ເທິງຜ້າໃບຂະໜາດໃຫຍ່ແມ່ນທັນທີທັນໃດ ແລະ ກົງໄປກົງມາ, ເຮັດໃຫ້ສາຍຕາຂອງຜູ້ເບິ່ງຢູ່ໃນລົມບວມຂອງທ່າທາງທີ່ຮຸກຮານ, ຄວາມສະຫວ່າງຫຼາຍສີ, ແລະພະລັງງານໄຟຟ້າທີ່ບໍ່ມີການຢັບຢັ້ງ.
ພະລັງງານຄວາມງາມອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງຮູບແຕ້ມນີ້ປະກາດຢ່າງແຮງເຖິງການປະກົດຕົວຂອງຜູ້ມີພອນສະຫວັນ, ຈາກນັ້ນສ່ວນຫຼາຍແມ່ນນັກແຕ້ມໜຸ່ມທີ່ຫຼົງໄຫຼເຂົ້າໄປໃນສັງຄົມທີ່ຜົນງານຂອງລາວຈະປ່ຽນແປງຢ່າງຖາວອນ.
ບໍ່ມີຊື່ຫຍໍ້ມາຈາກສິ່ງທີ່ບໍ່ສາມາດຕ້ານທານໄດ້. ຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງການປະຕິວັດສິລະປະຂອງລາວ, ເຊິ່ງໄດ້ແຜ່ລາມໄປສູ່ເຂດ Manhattan ຕ່ໍາໃນຕອນຕົ້ນຂອງ 1980s ດ້ວຍ inferno ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງຂໍ້ຄວາມ, ໂຕນ, ແລະຮູບແບບແລະໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຟື້ນຟູຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ ສິນລະປະຮູບສັນຍາລັກ . ຫຼັງຈາກທີ່ມັນໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍຄັ້ງທໍາອິດໃນປີ 1982, ມັນບໍ່ເຄີຍຖືກເປີດເຜີຍໂດຍສາທາລະນະອີກຕໍ່ໄປເນື່ອງຈາກໄດ້ຖືກຂາຍໃຫ້ຜູ້ເກັບເອກະຊົນໃນປີ 1984.
ແລະນັ້ນລວມເຖິງບັນຊີລາຍຊື່ຂອງພວກເຮົາ.ຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງອາເມລິກາ. ຮູບແຕ້ມເຫຼົ່ານີ້ຂອງອາເມລິກາໄດ້ຮັບໃຊ້ມາດົນນານເພື່ອສ້າງແຮງບັນດານໃຈ, ແລະບາງຄັ້ງກໍ່ຕົກໃຈ, ຊຸມຊົນສິລະປະອາເມລິກາແລະສາກົນ. ນັກແຕ້ມຊາວອາເມຣິກັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ປະຖິ້ມມໍລະດົກທາງດ້ານສິລະປະຂອງພວກເຂົາທີ່ສະແດງທັດສະນະທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບຊີວິດຊາວອາເມຣິກັນ. ພວກເຮົາຫວັງວ່າເຈົ້າຈະມັກລາຍການຮູບແຕ້ມອາເມລິກາທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ສ້າງຂຶ້ນຕະຫຼອດປີ.
ລອງເບິ່ງເວັບສະຕໍຣີພາບແຕ້ມອາເມລິກາຂອງພວກເຮົາທີ່ນີ້!
ຄໍາຖາມທີ່ພົບເລື້ອຍ <5 ອັນໃດເຮັດໃຫ້ນັກແຕ້ມຊາວອາເມລິກາ ໂດດເດັ່ນຈາກຄົນອື່ນ?
ອາເມລິກາເປັນປະເທດທີ່ເປັນການລະລາຍຂອງອິດທິພົນແລະພື້ນຖານວັດທະນະທໍາ. ນີ້ຫມາຍຄວາມວ່າມີຮູບແບບທີ່ເປັນເອກະລັກຫຼາຍທີ່ບໍ່ສາມາດພົບເຫັນໄດ້ທຸກບ່ອນໃນໂລກ. ເຫດການປະຫວັດສາດຕ່າງໆ ແລະການເຄື່ອນໄຫວພົນລະເຮືອນໄດ້ສ້າງປະເພດຂອງຈິດຕະນາການທີ່ຢາກສະແດງທ່າທີຂອງເຂົາເຈົ້າພາຍໃນພາກພື້ນທີ່ມີຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບ.
ເມື່ອໃດທີ່ຮູບແຕ້ມອາເມລິກາທີ່ດີທີ່ສຸດຖືກສ້າງ?
ສິລະປະເປັນຮູບແບບການສະແດງອອກແມ່ນມີຢູ່ໃນລັດຕ່າງໆຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນ. ໃນໄລຍະຜ່ານມາທີ່ວຸ້ນວາຍເປັນບາງຄັ້ງ, ນັກສິລະປິນໄດ້ເກີດຂຶ້ນເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນວັດທະນະທຳຍຸກສະໄໝຄືນສູ່ຕົວມັນເອງ. ມັນເປັນປະເພນີທີ່ມີມາຫຼາຍສັດຕະວັດແລ້ວແລະຈະສືບຕໍ່ເຮັດຈົນເຖິງອະນາຄົດໃນບາງຮູບແບບຫຼືອື່ນ. ສິດໃນການສະແດງອອກເປັນສິ່ງທີ່ສໍາຄັນສໍາລັບຊາວອາເມລິກາຈໍານວນຫຼາຍແລະສິນລະປະໄດ້ສະເຫມີເປັນສື່ມວນຊົນທີ່ດີທີ່ຈະໄດ້ຮັບຂໍ້ຄວາມໃນທົ່ວ. ບໍ່ວ່າຈະເປັນທາງດ້ານການເມືອງຂໍ້ຄວາມ, ຂໍ້ຄວາມທາງສາສະ ໜາ, ຫຼືປັດຊະຍາ, ຮູບແຕ້ມທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງອາເມລິກາໄດ້ຈັດການສະ ເໝີ ໄປເພື່ອຈັບພາບທີ່ສົດໃສຂອງເວລາຂອງພວກເຂົາ.
ສ້າງຮູບຄົນດຽວທີ່ເຮັດແລ້ວຂອງ John Singleton Copley ຂອງຊ່າງຫັດຖະກໍາທີ່ນຸ່ງເສື້ອແຂນເສື້ອແລະສະແດງເຖິງການອອກແຮງງານແມ່ນ Paul Revere . Revere ໄດ້ຖືກພັນລະນາເປັນຄວາມຍາວເຄິ່ງຫນຶ່ງ, ນັ່ງຢູ່ຫລັງໂຕະທີ່ສະອາດຢ່າງສວຍງາມ, ແລະນຸ່ງເສື້ອລົງ. ລາວກົ້ມຫົວໄວ້ໃນມືທີ່ເດັ່ນຂອງລາວ ແລະເງີຍໜ້າຂຶ້ນໄປທີ່ຜູ້ຊົມຄືກັບວ່າລາວໄດ້ຫລຽວຂຶ້ນຈາກໝໍ້ໃນມື; ໝໍ້ນ້ຳຊາສຳເລັດແລ້ວແຕ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການປະດັບປະດາ, ແລະເຄື່ອງແກະສະຫຼັກຢູ່ສອກຂອງ Revere ເປັນພະຍານເຖິງວຽກທີ່ຍັງບໍ່ທັນສຳເລັດເທື່ອ.
ຕົວແບບຂອງ Copley ເປັນຊ່າງສີເງິນທີ່ມີປະສົບການ ແລະ ຊ່າງສິລະປະຂອງແບບ rococo, ທັງການແກະສະຫຼັກ ແລະ ວັດຖຸ. ເຊັ່ນ pots, ໃນເວລາທີ່ເຂົາສ້າງຮູບ Revere.
Portrait of Paul Revere (1768) ໂດຍ John Singleton Copley; John Singleton Copley, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ຮູບຂອງລາວ Revere ແມ່ນເປັນເອກະລັກບໍ່ພຽງແຕ່ໃນອາຊີບຂອງລາວ, ແຕ່ຍັງຢູ່ໃນສິລະປະອານານິຄົມອາເມລິກາ. ລູກຄ້າທົ່ວໄປຂອງ Copley ແມ່ນປະໂລຫິດ, ນັກທຸລະກິດ, ແລະຄູ່ສົມລົດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຖິງແມ່ນວ່າລາວໄດ້ແຕ້ມຮູບຂອງຊ່າງຝີມືຈໍານວນຫນ້ອຍຫນຶ່ງ. ຮູບໜຶ່ງໃນຕົ້ນໆຂອງລາວ, Peter Pelham , ລົງວັນທີປະມານ 1754, ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຊ່າງຫັດຖະກໍາທີ່ມີເຄື່ອງມືຂອງອາຊີບຂອງລາວ.
ນັກຮົບເກົ່າໃນພາກສະຫນາມໃຫມ່ (1865) ໂດຍ Winslow Homer
| ວັນທີສ້າງ | 1865 |
| ຂະຫນາດກາງ | ນ້ຳມັນໃສ່ຜ້າໃບ |
| ຂະໜາດ | 61 cm x 96 cm |
| ປະຈຸບັນມີເຮືອນຢູ່ | ພິພິທະພັນ Metro Museum of Art, New York |
ຂໍ້ຂັດແຍ່ງເລັກນ້ອຍໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບອັນຍາວນານຕໍ່ສັງຄົມອາເມລິກາເຊັ່ນ: ສົງຄາມກາງເມືອງ. ຜົນງານສິລະປະຂອງອາເມຣິກາທີ່ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງນີ້ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຢ່າງໄວວາສໍາລັບການພັນລະນາເຖິງການມີຢູ່ຫຼັງສົງຄາມຢູ່ໃນທົ່ງນາທີ່ອ່ອນໂຍນແຕ່ສວຍງາມຂອງເຂົ້າສາລີ. Homer ໄດ້ພັນລະນາເຖິງນາຍທະຫານທີ່ເມື່ອຍລ້າທີ່ໄດ້ຫັນຄວາມສົນໃຈອອກຈາກການສູ້ຮົບ ແລະກັບຄືນສູ່ການປູກຝັງໃນປີ 1865, ຫລັງຈາກ Lee ໄດ້ເອົາຊະນະ Appomattox.
ປະເທດຊາດຍັງຖືກກະດູກຫັກຢ່າງໜັກໜ່ວງໃນຂະນະນີ້, ແຕ່ມັນກໍຄົງຈະປະຕິເສດບໍ່ໄດ້. ເພື່ອກ້າວຕໍ່ໄປຈາກໄລຍະທີ່ເຈັບປວດທີ່ສຸດ.
The Veteran in a New Field (1865) ໂດຍ Winslow Homer; Winslow Homer, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ບໍ່ມີເງົາໃດໆທີ່ຈະສັງເກດເຫັນໄດ້, ຜູ້ຊາຍສາມາດເຫັນຄົນອອກແຮງງານຢູ່ໃນທົ່ງນາພາຍໃຕ້ຄວາມຮ້ອນໃນຕອນທ່ຽງ. ເສື້ອກັນໜາວຂອງຄົນງານ, ທີ່ວາງຢູ່ດ້ານໜ້າພ້ອມກັບກະແສນ້ຳທີ່ອອກໃຫ້ໂດຍທະຫານ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ປະເທດຊາດໄດ້ສູນເສຍຄວາມປາຖະໜາໃນການຕໍ່ສູ້. ການໃຊ້ເຄ້ຂອງຊາວກະສິກອນໃຫ້ຄໍາແນະນໍາກັບເວລາທີ່ພາກພື້ນນີ້ຖືກລະບາດໂດຍການເສຍຊີວິດຈໍານວນຫລາຍ.
ຮູບຂອງ Madame X (1884) ໂດຍ John Singer Sargent
| ວັນທີສ້າງ | 1884 |
| ຂະຫນາດກາງ | ນໍ້າມັນເປີດCanvas |
| ຂະໜາດ | 2,35 m x 1,1 m |
| ປະຈຸບັນ Housed | Metro Museum of Art |
ມັນຍາກທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງ ງານສິລະປະຂອງ John Singer Sargent ຂອງ Madame X ຕົກໃຈ ແລະ ຕົກໃຈ. ປາຣີ. ເມື່ອສັງເກດເບິ່ງຮູບແຕ້ມ, ເຈົ້າຈະສັງເກດເຫັນອົງປະກອບພື້ນຖານຂອງຜູ້ຍິງທີ່ມີ chignon ຢືນຢູ່ດ້ານຫຼັງສີນ້ໍາຕານ. ນາງນຸ່ງຊຸດກະໂປງສີດຳເລິກດ້ວຍສາຍທອງ, ດ້ວຍມືເບື້ອງໜຶ່ງຈັບພັດລົມໃນຂະນະທີ່ອີກຄົນໜຶ່ງນອນຢູ່ເທິງໂຕະວົງ. ໃບໜ້າຂອງນາງຢູ່ໃນຮູບຊົງ, ດ້ວຍການແນມເບິ່ງຂອງຜູ້ຊົມຖືກດຶງອອກມາຈາກຮູບຊົງດ້ວຍໂຄ້ງຂອງດັງຍາວຂອງນາງ.
ມື້ນີ້, ຮູບພາບດັ່ງກ່າວປະກົດໃຫ້ເຮົາເຫັນເປັນຜູ້ຍິງທີ່ສະຫງ່າງາມທີ່ມີຜິວໜ້າບໍ່ມີຈຸດດ່າງດຳ ແລະ ເປັນຊັ້ນສູງ. ລັກສະນະ, ນຸ່ງເຄື່ອງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນຊຸດທີ່ງົດງາມ, ແຕ່ງຕົວໄດ້ດີ.
ຮູບຄົນຂອງ Madame X (Madame Pierre Gautreau) ( 1883-1884) ໂດຍ John Singer Sargent; ພິພິທະພັນສິລະປະເມືອງຫຼວງ, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ຮູບນັ້ນຂັດກັບຜູ້ນັ່ງຮູບຄົນ, Virginie Amélie Avegno Gautreau, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການໂຕ້ແຍ້ງໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບການນໍາສະເຫນີຢູ່ Paris Salon. ຄວາມໂກດແຄ້ນຂອງມະຫາຊົນອອກມາຢ່າງແຮງຈົນນັກແຕ້ມຮູບຖືກບັງຄັບໃຫ້ຫລົບຫນີຈາກປະເທດຊາດ, ແລະຮູບພາບຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ສັງຄົມສູງຂອງລາວກໍ່ຖືກເສື່ອມເສຍຕະຫຼອດການ.
The Grass Fire (1908) ໂດຍ Frederic Remington
| ວັນທີສ້າງ | 1908 |
| ຂະຫນາດກາງ | ນໍ້າມັນເທິງຜ້າໃບ |
| 101 cm x 68 cm | |
| ປະຈຸບັນມີເຮືອນຢູ່ | ພິພິທະພັນ Carter |
ໃນນ້ຳມັນຜ້າໃບປີ 1908 ນີ້, Frederic Remington ໄດ້ພັນລະນາເຖິງວົງດົນຕີພື້ນເມືອງຂອງຊາວອາເມຣິກັນເຊື້ອສາຍພື້ນເມືອງທີ່ນຳໃຊ້ວິທີການສູ້ຮົບທີ່ບໍ່ທຳມະດາກັບຄູ່ຕໍ່ສູ້ທີ່ບໍ່ເຫັນດ້ວຍການຈູດໄຟໃສ່ຫຍ້າ. ຕາມບັນຊີໃນຍຸກປະຈຸບັນ, ນັກຕໍ່ສູ້ຊາວອາເມລິກາພື້ນເມືອງຈະໃຊ້ວິທີນີ້ຢູ່ໃນສະຖານທີ່ທີ່ພວກເຂົາເຊື່ອວ່າສັດຕູຂອງພວກເຂົາຈະລົງລຸ່ມ, ເຮັດໃຫ້ຫມອກຈາກການເຜົາໄຫມ້ທີ່ຄວບຄຸມໄດ້ລອຍໄປຫາສັດຕູທີ່ບໍ່ເຫັນ, ຂັດຂວາງວິໄສທັດຂອງພວກເຂົາແລະສ້າງຄວາມແຕກແຍກໃນກຸ່ມຂອງພວກເຂົາ.
ຄວາມສາມາດຂອງ Remington ທີ່ມີແສງສ່ອງຜ່ານມາທາງນີ້, ຜະລິດພາບທີ່ອ່ອນເພຍຍ້ອນວ່ານັກສູ້ພື້ນເມືອງອາເມລິກາຖືກແສງຈາກລຸ່ມ, ເຮັດໃຫ້ທັດສະນະຄະຕິທີ່ໂຫດຮ້າຍຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນພາບທີ່ໜ້າຢ້ານກວ່າ.
ໄຟຫຍ້າ (1908) ໂດຍ Frederic Remington; Frederic Remington, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ທົ່ງນາສີດຳທີ່ດົກໜາຢູ່ໃນໄລຍະໄກຈະເພີ່ມຄວາມຮ້າຍແຮງນັ້ນ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ເບິ່ງສາມາດໄຕ່ຕອງເຖິງສິ່ງທີ່ອາດຈະຢູ່ໃນຄວາມມືດນັ້ນ, ເຊິ່ງມີທະຫານເພີ່ມເຕີມ. ປະກົດວ່າເກີດຂຶ້ນໃນໄລຍະໄກ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ການເລົ່າເລື່ອງທີ່ເລິກເຊິ່ງ, ບັນຍາຍເຫດການຈາກມຸມເບິ່ງດຽວ ໃນຂະນະທີ່ໃຫ້ເລື່ອງເລົ່າຫຼາຍເລື່ອງແກ່ຜູ້ຊົມສາມາດຫັກອອກຕາມວັດທະນະທໍາ.ປະສົບການ.
Stag at Sharkey's (1909) ໂດຍ George Bellows
| ວັນທີສ້າງ | 1909 |
| ຂະໜາດກາງ | ນ້ຳມັນເທິງຜ້າໃບ |
| ຂະໜາດ | 92 ຊຕມ x 122 ຊຕມ |
| ເຮືອນປະຈຸບັນ | ພິພິທະພັນສິລະປະ Cleveland |
ສະໂມສອນ Sharkey's Athletic Club, ເປັນແຖບແຖວໜ້າທີ່ມີວົງການມວຍຢູ່ຫຼັງສະຖານທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃກ້ກັບສະຕູດິໂອຂອງລາວ, ບໍ່ແມ່ນຄວາມແປກໃຈຂອງ Bellows. ສະໂມສອນໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍ Tom "Sailor" Sharkey, ອະດີດນັກຕໍ່ສູ້ທີ່ເຄີຍເຮັດວຽກຢູ່ໃນກອງທັບເຮືອສະຫະລັດ, ແລະມັນດຶງດູດຜູ້ຊາຍທີ່ຕ້ອງການສັງເກດຫຼືເຂົ້າຮ່ວມການແຂ່ງຂັນ. ເນື່ອງຈາກການສູ້ຮົບແບບເປີດກວ້າງໄດ້ຖືກຫ້າມໃນນິວຢອກໃນເວລານັ້ນ, ຫນ້າທີ່ສ່ວນຕົວແມ່ນມີຄວາມຈໍາເປັນເພື່ອໃຫ້ການຕໍ່ສູ້ເກີດຂຶ້ນ.
ໂດຍປົກກະຕິການເຂົ້າຮ່ວມແມ່ນຈໍາກັດພຽງແຕ່ສະມາຊິກຂອງອົງການຈັດຕັ້ງໃດຫນຶ່ງ, ແຕ່ເມື່ອຄົນຕ່າງປະເທດເຂົ້າຮ່ວມ. , ລາວໄດ້ຮັບການອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າຮຽນຊົ່ວຄາວ ແລະກາຍເປັນຕົວລະຄອນເປັນ “ສະແຕ໊ກ.”
Stag at Sharkey's (1909) ໂດຍ George Bellows; George Bellows, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
Bllows ໄດ້ສ້າງຮູບພາບທີ່ມົວໂດຍການໃຊ້ການກວາດໄປຢ່າງໄວ, ເຮັດຕາມການກະທຳຂອງນັກມວຍສອງຄົນ. ລາວຍັງໄດ້ເລືອກເອົາທັດສະນະທີ່ຕ່ຳເພື່ອຈັດວາງຜູ້ຊົມຢູ່ທ່າມກາງຝູງຊົນທີ່ເຫັນການສູ້ຮົບ. ລາວເລືອກ "ການມີສ່ວນຮ່ວມທີ່ກະຕຸ້ນ" ໃນເຫດການ. “ຂ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈຫຍັງກ່ຽວກັບການຕໍ່ສູ້; ຂ້ອຍພຽງແຕ່ພັນລະນາຜູ້ຊາຍສອງຄົນທີ່ຕັ້ງໃຈຈະຂ້າກັນ,” ລາວອະທິບາຍ.
Black Iris (1926) ໂດຍ Georgia O'Keeffe
| ວັນທີສ້າງ | 1926 |
| ຂະໜາດກາງ | ນ້ຳມັນເທິງຜ້າໃບ |
| ຂະໜາດ<2 | 91 ຊຕມ x 75 ຊຕມ |
| ເຮືອນປະຈຸບັນ | ພິພິທະພັນສິລະປະເມໂທຣ |
iris ເປັນ motif ທີ່ມີຊື່ສຽງໃນສິນລະປະຕາເວັນຕົກ, ຖືກນໍາໃຊ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງໃນສິລະປະສາດສະຫນາ; ແຜ່ນໃບຄ້າຍຄືດາບຂອງມັນຖືກໃຊ້ໂດຍສະເພາະເປັນຄໍາປຽບທຽບສໍາລັບຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງ Mary, ການປຽບທຽບທາງສາຍຕາທີ່ Georgia O'Keeffe ອາດຈະຮູ້ຍ້ອນຄວາມເປັນມາຂອງນາງທີ່ອຸທິດຕົນແລະການສຶກສາຂອງກາໂຕລິກ. ເປັນເວລາຫຼາຍປີ, irises ທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງນາງເປັນແຫຼ່ງທີ່ສໍາຄັນຂອງການດົນໃຈ; ນາງມັກ iris ສີດໍາ, ເຊິ່ງມີຢູ່ໃນຮ້ານຂາຍດອກໄມ້ທີ່ເລືອກໃນນິວຢອກປະມານສອງອາທິດໃນທຸກໆລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ.
ແຕກຕ່າງຈາກຮູບແຕ້ມດອກໄມ້ຂອງ Impressionists ເຊັ່ນ "Irises" ຂອງ Vincent van Gogh, ຂອງນາງ. ການຂະຫຍາຍໃຫຍ່ຂື້ນແລະບົດຄັດຫຍໍ້ທີ່ມາຈາກດອກໄມ້ໄດ້ຖືກອະທິບາຍເລື້ອຍໆໃນລັກສະນະການຈະເລີນພັນ, ເກືອບເປັນວິທະຍາສາດໃນຄວາມຖືກຕ້ອງ. ພວກເຂົາພິຈາລະນາ ໄອຣິສດຳ ເປັນການປຽບທຽບທາງວິພາກວິພາກສຳລັບເພດຍິງ, ໂດຍອ້າງວ່າຄວາມສຳພັນແມ່ນກົງ ແລະຊັດເຈນ, ແລະທັງສອງຄຳນິຍາມແມ່ນເກືອບປ່ຽນກັນໄດ້.
American Gothic (1930) ໂດຍ Grant Wood
| ວັນທີສ້າງ | 1930 |
| ຂະຫນາດກາງ | Oil on BeaverBoard |
| ຂະໜາດ | 78 cm x 65 cm |
| ປະຈຸບັນມີເຮືອນຢູ່ | ສະຖາບັນສິລະປະຂອງ Chicago |
Grant Wood ເປັນໜຶ່ງໃນນັກຈິດຕະກອນອາເມລິກາຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງ ສະຕະວັດທີ 20, ແລະນີ້ຖືວ່າເປັນຫນຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງອາເມລິກາ. ຮູບພາບສະແດງໃຫ້ເຫັນຄູ່ອາຍຸກາງຄົນ (ໂດຍທົ່ວໄປຖືວ່າເປັນຊາວນາ ແລະລູກສາວ ຫຼືພັນລະຍາຂອງລາວ) ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າບ່ອນຢູ່ອາໄສຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຮືອນໄມ້ທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນສະຖາປັດຕະຍະກຳແບບ Gothic ອາເມຣິກາ ທີ່ນິຍົມໃນຊຸມປີ 1890.
ເນື່ອງຈາກວ່າບຸກຄົນຢູ່ໃກ້ກັບຜູ້ສັງເກດການຫຼາຍ, ຫນ້ອຍທີ່ສຸດຂອງພວກເຂົາທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງ. ໂດຍ Grant Wood; Grant Wood, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ລາວໄດ້ສ້າງແບບຈໍາລອງເຮືອນໃນ Dibble House, ເປັນທີ່ຢູ່ອາໄສທີ່ລາວສັງເກດເຫັນຢູ່ໃນເມືອງນ້ອຍຂອງ Eldon ໃນລັດ Iowa, ແລະນຸ່ງເສື້ອ Nan, ເອື້ອຍຂອງລາວ, ແລະ ຫມໍແຂ້ວຂອງລາວ, ທ່ານດຣ. Byron McKeeby, ເປັນວິຊາສໍາລັບຄູ່. ນັກວິຈານສິລະປະຫຼາຍຄົນເຫັນວ່າເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາດັ່ງກ່າວເປັນການສະທ້ອນທີ່ໜ້າເສຍດາຍຕໍ່ສັງຄົມເມືອງນ້ອຍ ເນື່ອງຈາກມັນຄ້າຍຄືກັບຮູບພື້ນເມືອງຂອງຊາວປະເທດຕາເວັນຕົກຕາເວັນຕົກ, ເຕັມໄປດ້ວຍຂີ້ໝິ້ນ ແລະ ຕູບຫຍ້າ.
Nighthawks (1942 ) ໂດຍ Edward Hopper
| ວັນທີສ້າງ | 1942 |
| ຂະຫນາດກາງ | ເປີດນ້ຳມັນCanvas |
| ຂະໜາດ | 84 cm x 152 cm |
| ປະຈຸບັນເຮືອນຢູ່<2 | Art Institute of Chicago |
Nighthawks ໂດຍ Edward Hopper ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາຮູບແຕ້ມທີ່ເປັນສັນຍາລັກທີ່ສຸດຂອງວັດທະນະທຳອາເມລິກາ, ຮັບໃຊ້ເປັນພາບສະເໝືອນ ການຈັບເອົາຊີວິດໃນຊຸມປີ 1940. ສິ້ນດັ່ງກ່າວເປັນຮູບແຕ້ມນ້ຳມັນທີ່ພັນລະນາເຖິງສະຖານະການຕອນເດິກຂອງຕອນແລງທີ່ລູກຄ້າຈຳນວນໜຶ່ງຍັງຄ້າງຢູ່ຮ້ານອາຫານຢູ່.
ໃນຫຼາຍລະດັບ, ວຽກງານຂອງລາວແມ່ນເປັນການຜະສົມຜະສານຂອງແສງ ແລະ ເງົາທີ່ງົດງາມ.
Nighthawks (1942) ໂດຍ Edward Hopper; Edward Hopper, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ສີທີ່ສົດໃສ ຜະສົມຜະສານກັບ ແສງສະຫວ່າງ, ເຊິ່ງອາດຈະຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນຄວາມເຂັ້ມຂົ້ນຫຼາຍເກີນໄປໃນສະພາບການດັ່ງກ່າວ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ເງົາເຮັດວຽກກັບຄວາມເຂັ້ມງວດທີ່ໂດດເດັ່ນໃນລັກສະນະທີ່ກໍານົດຮູບພາບເປັນສິ່ງທີ່ສາມາດສັງເກດເຫັນໄດ້ໃນຫຼາຍວິທີ. ຄູ່ຢູ່ໃນຮູບເບິ່ງຄືວ່າຢູ່ໃນຄວາມງຽບສະຫງົບ, ໃນຂະນະທີ່ເຊີຟເວີຢູ່ຮ້ານອາຫານເບິ່ງຂຶ້ນໃນຂະນະທີ່ລາວປະຕິບັດວຽກງານຂອງລາວ. ອີກຄົນໜຶ່ງນັ່ງໃນລັກສະນະທີ່ສະຫງົບເທົ່າທຽມກັນ, ຫລັງຂອງລາວຫັນໜ້າກັບຜູ້ສັງເກດການ. ວັນທີສ້າງ
ປະທານ F.