ສາລະບານ
ເມື່ອພວກເຮົາເວົ້າເຖິງອະວະກາດໃນສິລະປະ, ພວກເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຈະຕ້ອງໝາຍເຖິງອະວະກາດເຊັ່ນດວງຈັນ ແລະດວງດາວ. ເຖິງແມ່ນວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສາມາດເປັນການປຽບທຽບທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄໍານິຍາມຂອງອາວະກາດໃນສິນລະປະ, ເຊິ່ງພວກເຮົາຈະສົນທະນາໃນບົດຄວາມນີ້. , ແລະກ່ອນທີ່ພວກເຮົາຈະອະທິບາຍມັນໃນລາຍລະອຽດເພີ່ມເຕີມໃຫ້ພວກເຮົາສະຫນອງບາງສະພາບການ. ມີເຈັດອົງປະກອບຂອງສິລະປະ, ຄື, ສີ, ເສັ້ນ, ຮູບແບບ, ຮູບຮ່າງ, ໂຄງສ້າງ, ແລະຄຸນຄ່າ, ລວມທັງຊ່ອງ. ອົງປະກອບຂອງສິນລະປະແມ່ນຖືກນໍາໃຊ້ໃນສິລະປະການເບິ່ງເຫັນເພື່ອປະກອບວຽກງານສິລະປະ, ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນພື້ນຜິວສອງມິຕິເຊັ່ນຜ້າໃບຫຼືໂຄງສ້າງສາມມິຕິເຊັ່ນຮູບປັ້ນຫຼືການຕິດຕັ້ງ.
ໃນປະຫວັດສາດສິລະປະ, ອົງປະກອບຂອງສິລະປະຍັງຖືກໃຊ້ເພື່ອເຮັດການວິເຄາະຢ່າງເປັນທາງການ.
ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສະຫນອງກົດລະບຽບ, ດັ່ງນັ້ນ, ເພື່ອເຂົ້າໃຈໄດ້ດີຂຶ້ນ. artwork ແລະໂຄງສ້າງອົງປະກອບຂອງມັນ. ຕົວຢ່າງ, ການເຂົ້າໃຈວ່າພື້ນທີ່ເປັນອົງປະກອບສິລະປະເຮັດວຽກແນວໃດຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາສາມາດຕີຄວາມໝາຍຂອງວຽກງານສິລະປະໃດໜຶ່ງໃນແງ່ຂອງການໃຊ້ພື້ນທີ່ ແລະອົງປະກອບສິລະປະອື່ນໆທີ່ນຳໃຊ້ຄຽງຄູ່ມັນ.
| ອົງປະກອບຂອງສິນລະປະ | ຄຸນລັກສະນະ |
| ສີ | ອົງປະກອບສິລະປະນີ້ລວມມີ ລັກສະນະເຊັ່ນ: hues, ເຊິ່ງເອີ້ນວ່າ "ບໍລິສຸດ", ສີຕົ້ນຕໍ, ສອງ, ແລະ ສີທີສາມ , ອຸນຫະພູມສີເຊັ່ນ: ອົບອຸ່ນແລະເຢັນ, ຄ່າສີ, ຄວາມເຂັ້ມຂອງສີ, ແລະຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງອົງປະກອບ, ມັນຈະປາກົດຂະຫນາດໃຫຍ່ກວ່າຫົວຂໍ້ທີ່ວາງຢູ່ໃນສ່ວນເທິງ, ຫຼືພື້ນທີ່ກາງໄປຫາພື້ນຫລັງ, ເຊິ່ງຈະປາກົດຢູ່ໃນຂະຫນາດນ້ອຍກວ່າ, ການສ້າງພາບລວງຕາຂອງຄວາມເລິກ. ມັນຍັງ ສິ່ງສຳຄັນທີ່ຄວນຈື່ໄວ້ວ່າມີຫຼາຍວິທີທີ່ຈະນຳໃຊ້ການຈັດວາງ ແລະຂະໜາດຂອງຫົວຂໍ້. ສີ ແລະ ຄຸນຄ່າສີ ແລະ ຄ່າຍັງສາມາດສ້າງຄວາມເລິກຜ່ານເຕັກນິກຕ່າງໆ ເຊັ່ນ: ຈຸດເດັ່ນ ແລະ ຮົ່ມ. ອັນນີ້ຍັງສາມາດລວມເຖິງການໃຫ້ລາຍລະອຽດຂອງຫົວຂໍ້ທີ່ເຫັນໄດ້ໜ້ອຍລົງໃນແງ່ຂອງສີໃນພື້ນຫຼັງ ແລະ ລາຍລະອຽດເພີ່ມເຕີມໃນພື້ນຫຼັງ, ເຊິ່ງຈະແຍກຄວາມແຕກຕ່າງຂອງຄວາມເລິກ. ນີ້ຍັງເປັນບ່ອນທີ່ຄ່າສີສາມາດປາກົດໃນພື້ນຫຼັງອ່ອນກວ່າ. ແລະ darker ຍ້ອນວ່າມັນຢູ່ດ້ານຫນ້າຫຼາຍກວ່າ. ການສ້າງພື້ນທີ່ບາງຢ່າງໃນບົດຄວາມນີ້, ພວກເຮົາໄດ້ຄົ້ນຫາຄໍານິຍາມຂອງອາວະກາດໃນສິນລະປະໂດຍການເບິ່ງປະເພດຕົ້ນຕໍຂອງພື້ນທີ່ເຊັ່ນດຽວກັນ. ເປັນເຕັກນິກທີ່ຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອສ້າງມັນ. ໃນຂະນະທີ່ຫຼາຍເຕັກນິກສ່ວນຫຼາຍກ່ຽວຂ້ອງກັບພື້ນທີ່ສອງມິຕິທີ່ກາຍເປັນສາມມິຕິເຊັ່ນ: ການຖ່າຍຮູບ, ຮູບແຕ້ມ, ຫຼືຮູບແຕ້ມ, ພວກເຮົາຕ້ອງບໍ່ລືມວ່າເຕັກນິກເຫຼົ່ານີ້ສາມາດນໍາໃຊ້ໄດ້ເທົ່າທຽມກັນກັບພື້ນທີ່ສາມມິຕິເຊັ່ນ: ຮູບປັ້ນຫຼືສະຖາປັດຕະຍະກໍາ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄໍາແນະນໍາແລະເຄື່ອງມືທີ່ໄດ້ກ່າວມາ, ໃນຖານະນັກສິລະປິນແລະນັກປະຫວັດສາດສິລະປະ, ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະຈື່ຈໍາວ່າບໍ່ມີ "ຂະຫນາດຫນຶ່ງເຫມາະທັງຫມົດ" ໃນເວລາທີ່ມັນມາກັບການສ້າງສິລະປະ. ມີຫຼາຍວິທີການແລະຄໍາຮ້ອງສະຫມັກທີ່ຈະສ້າງພື້ນທີ່ໃນ artworks ຈາກ abstract ກັບຈິງ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຄໍາແນະນໍາເຫຼົ່ານີ້ຍັງຈະສະຫນອງເຄື່ອງມືສາຍຕາທີ່ຈໍາເປັນໃນເວລາທີ່ທ່ານເບິ່ງວຽກງານສິລະປະ. ພວກເຮົາປ່ອຍໃຫ້ເຈົ້າມີຄໍາຖາມນີ້: ພື້ນທີ່ອ້ອມຮອບເຈົ້າປະກອບດ້ວຍຫຍັງ? ເບິ່ງ_ນຳ: Castle Himeji ໃນຍີ່ປຸ່ນ - ເບິ່ງພາຍໃນ Castle Himejiຮຽນຮູ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງກ່ຽວກັບອົງປະກອບຂອງສິລະປະພວກເຮົາໄດ້ຂຽນຊຸດກ່ຽວກັບອົງປະກອບຂອງສິນລະປະທັງຫມົດ, ຖ້າຫາກວ່າທ່ານຕ້ອງການທີ່ຈະລົງເລິກກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້:
ຄໍາຖາມທີ່ພົບເລື້ອຍພື້ນທີ່ໃນສິລະປະແມ່ນຫຍັງ?ອາວະກາດໃນສິລະປະໝາຍເຖິງພື້ນທີ່ໃນອົງປະກອບພາບສອງມິຕິເຊັ່ນ: ສິລະປະກຣາຟິກ, ການແຕ້ມຮູບ, ຫຼືຮູບແຕ້ມ, ລວມທັງຮູບປັ້ນສາມມິຕິ ຫຼືໂຄງສ້າງສະຖາປັດຕະຍະກຳ. ມັນປະກອບດ້ວຍພື້ນທີ່ທັງຫມົດອ້ອມຂ້າງຫົວຂໍ້, ເຊິ່ງສາມາດພາຍໃນ, ປະມານ, ລະຫວ່າງ, ຂ້າງລຸ່ມນີ້, ແລະຂ້າງເທິງ. ປະເພດພື້ນທີ່ໃນສິລະປະແມ່ນຫຍັງ?ມີພື້ນທີ່ທາງບວກ ແລະທາງລົບໃນສິລະປະ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບພື້ນທີ່ເລິກ ແລະຕື້ນ, ສອງມິຕິ, ສາມມິຕິ, ແລະຊ່ອງປິດ ຫຼືເປີດ. ທຸກປະເພດເຫຼົ່ານີ້ສາມາດຖືກສ້າງຂື້ນຜ່ານເຕັກນິກຕ່າງໆເຊັ່ນ: ທັດສະນະ, ສີ, ການຈັດຕໍາແຫນ່ງ, ຂະຫນາດ, ແລະອື່ນໆ. ພື້ນທີ່ທາງບວກ ແລະທາງລົບໃນ Visual Art ແມ່ນຫຍັງ?ພື້ນທີ່ບວກໃນສິລະປະແມ່ນຫົວຂໍ້ຂອງອົງປະກອບຂອງສາຍຕາ. ມັນເປັນອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ active occupied space, ໃນຂະນະທີ່ຊ່ອງລົບແມ່ນອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ passive space, ເຊິ່ງເປັນພື້ນທີ່ປະມານຫົວຂໍ້ຕົ້ນຕໍ. ຊ່ອງຫວ່າງທາງລົບຍັງມີຄວາມສໍາຄັນເທົ່າກັບຊ່ອງບວກເພາະວ່າມັນສາມາດສ້າງຄວາມເນັ້ນຫນັກໃສ່ແລະກໍານົດອາລົມສະເພາະ. ຊ່ອງຫວ່າງທັງສອງປະເພດຍັງສາມາດໂຕ້ຕອບກັບກັນແລະກັນໄດ້. ຮົ່ມ, ສີ, ແລະໂທນ. |
| ຄ່າ | ຄ່າສີສາມາດຕັ້ງແຕ່ປຸ່ມຕໍ່າ, ປຸ່ມສູງ, ຫຼືປຸ່ມກາງເປີດ ສີເທົາ, ເຊິ່ງໝາຍເຖິງຄວາມສະຫວ່າງ ຫຼື ຄວາມມືດຂອງຮູບພາບ. |
| ເສັ້ນ | ມີແນວຕັ້ງ, ແນວນອນ, ເສັ້ນຂວາງ, zig-zag, ໂຄ້ງ, ຍາວ, ຫຼືເສັ້ນສັ້ນ, ເຊິ່ງທັງໝົດສາມາດເປັນ ນຳໃຊ້ໃນວິທີການ ແລະຮູບແບບຕ່າງໆ. |
| ຮູບຮ່າງ | ຮູບຮ່າງແມ່ນອີງໃສ່ສອງມິຕິ, ວັດແທກໂດຍຄວາມຍາວແລະຄວາມກວ້າງຂອງພວກມັນ, ຕົວຢ່າງ, a ສີ່ຫຼ່ຽມ, ສີ່ຫຼ່ຽມ, ວົງມົນ, ຫຼືສາມຫຼ່ຽມແມ່ນຮູບຮ່າງທີ່ມີຊື່ສຽງ, ແລະອື່ນໆ. |
| ແບບຟອມ | ແບບຟອມແມ່ນອີງໃສ່ສາມມິຕິ, ຄື, ຄວາມຍາວ, ຄວາມກວ້າງ, ແລະຄວາມສູງ, ແລະຮູບແບບທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີລວມມີ cubes, ຮູບຊົງ, ຮູບຊົງ, ແລະອື່ນໆ. |
| Texture | Texture ບາງຄັ້ງຖືກອະທິບາຍວ່າເປັນ "ຄຸນນະພາບຂອງພື້ນຜິວ" ຂອງຮູບແຕ້ມ, ຮູບປັ້ນ, ຫຼືໃດໆ. ວຽກງານສິລະປະ, ແລະມັນສາມາດຫມາຍເຖິງໂຄງສ້າງຫຼືຮູ້ສຶກວ່າມີຄຸນນະພາບການແຕະຕ້ອງ. ຄື, ບວກ, ລົບ, ຕື້ນ, ເລິກ, ສອງມິຕິ, ຫຼືສາມມິຕິ, ເຊິ່ງທັງຫມົດກ່ຽວຂ້ອງກັບພື້ນທີ່ອ້ອມຂ້າງໃນວຽກງານສິລະປະ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນຄວາມເລິກທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນພື້ນຜິວຮາບພຽງຂອງຜ້າໃບຫຼືພື້ນທີ່ອ້ອມຮອບຫຼືພາຍໃນຮູບປັ້ນ. . |
Space in Art ແມ່ນຫຍັງ?
ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ພື້ນທີ່ຖືກອະທິບາຍວ່າເປັນ "ພື້ນທີ່" ທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບ, ພາຍໃນ ຫຼືລະຫວ່າງງານສິລະປະ. ນອກຈາກນັ້ນ,ມີການກະທຳທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ສະເໝີ, ພາກສ່ວນຂອງຜູ້ຊົມຂອງພວກເຮົາ, ເມື່ອພວກເຮົາມີສ່ວນຮ່ວມກັບວຽກງານສິລະປະ, ແລະ ໃນທາງກັບກັນ, ພວກເຮົາມີສ່ວນຮ່ວມກັບພື້ນທີ່ໃນ ຫຼື ອ້ອມຮອບມັນເຊັ່ນກັນ.
ອັນນີ້ ສາມາດເປັນຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຫົວຂໍ້ໃນຮູບແຕ້ມ, ຮູບຖ່າຍ, ຫຼືສິລະປະກາຟິກ, ເຊິ່ງພວກເຮົາຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າ ແລະເບິ່ງ.
ອາຫານຄ່ຳ ( 1495 – 1498) ໂດຍ Leonardo da Vinci, ຕັ້ງຢູ່ໃນ Santa Maria Delle Grazie ໃນ Milan, ອິຕາລີ; Leonardo da Vinci , ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ມັນຍັງສາມາດເປັນພື້ນທີ່ທາງກາຍອ້ອມຮອບ ຫຼືລະຫວ່າງຮູບປັ້ນ, ທີ່ພວກເຮົາຍ່າງໄປມາ, ຫຼືພື້ນທີ່ພາຍໃນ. ໂຄງປະກອບການສະຖາປັດຕະຍະກໍາ, ທີ່ພວກເຮົາຍ້າຍໃນແລະອອກຈາກ. ຂ້າງລຸ່ມນີ້, ພວກເຮົາຈະຂະຫຍາຍອະວະກາດຕື່ມອີກ, ປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບປະເພດຂອງພື້ນທີ່, ແລະການສະຫນອງພື້ນທີ່ຕ່າງໆໃນຕົວຢ່າງສິລະປະເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວຄວາມຄິດທີ່ໄດ້ກ່າວມາຂ້າງເທິງ.
ປະເພດຂອງພື້ນທີ່ໃນສິລະປະ
ມີ ພື້ນທີ່ຫຼາຍປະເພດໃນສິລະປະທີ່ຄວນຮູ້, ຫຼືວ່າເຈົ້າອາດຈະເຄີຍໄດ້ຍິນມາກ່ອນ. ທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ສາມາດນຳໃຊ້ໄດ້ກັບເຕັກນິກຕ່າງໆເພື່ອສ້າງຜົນກະທົບຮູບພາບຕ່າງໆໃນງານສິລະປະ. ຕົວຢ່າງ, ທັດສະນະແລະຄວາມເລິກ, ດ້ວຍການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງອົງປະກອບສິລະປະອື່ນໆເຊັ່ນ: ສີ, ຄຸນຄ່າ, ຫຼືໂຄງສ້າງ, ສາມາດສ້າງພື້ນທີ່ສາມມິຕິລະດັບເທິງຜ້າໃບ.
ພື້ນທີ່ສາມາດເນັ້ນໃສ່ຫົວຂໍ້ສະເພາະແລະ ນຳພາພວກເຮົາໄປເບິ່ງມັນ.
ການຈົ່ມຂອງພຣະຄຣິດ (1470 – 1474) ໂດຍ Andrea Mantegna, ຕັ້ງຢູ່ໃນPinacoteca di Brera ໃນ Milan, ອິຕາລີ; Andrea Mantegna , ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ນອກຈາກນັ້ນ, ພື້ນທີ່ໃນສິນລະປະຍັງສາມາດກະຕຸ້ນການຕອບສະຫນອງທາງດ້ານຈິດໃຈແລະສ້າງໂປຣໄຟລທີ່ແນ່ນອນເນື່ອງຈາກວິທີການທີ່ມັນຖືກນໍາໃຊ້. ຜົນກະທົບເຫຼົ່ານີ້ຈະແຈ້ງໃຫ້ຮູ້ແລະຊີ້ນໍາວິທີທີ່ພວກເຮົາພົວພັນກັບແລະຕີຄວາມຫມາຍຂອງວຽກງານສິນລະປະຫຼືໂຄງສ້າງໂດຍລວມ, ໃນຄໍາສັບຕ່າງໆອື່ນໆ, ວິທີທີ່ພວກເຮົາພົວພັນກັບພື້ນທີ່ທາງດ້ານຮ່າງກາຍ, ອາລົມແລະຈິດໃຈ. ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງຂ້າງລຸ່ມນີ້.
ພື້ນທີ່ບວກແລະລົບ
ພື້ນທີ່ທາງບວກ ແລະທາງລົບເກືອບຈະຖືວ່າເປັນພື້ນທີ່ທີ່ໃຊ້ແລ້ວ ແລະບໍ່ໄດ້ໃຊ້ໃນງານສິນລະປະ. ໃນຄໍາສັບຕ່າງໆອື່ນໆ, ພື້ນທີ່ໃນທາງບວກແມ່ນພື້ນທີ່ທີ່ໃຊ້, ຫຼືການເຄື່ອນໄຫວ, ເຊິ່ງພັນລະນາເຖິງຫົວຂໍ້, ແລະພື້ນທີ່ທາງລົບແມ່ນບໍ່ຖືກນໍາໃຊ້ຫຼືບໍ່ມີການເຄື່ອນໄຫວ, ຫຼື "ຕົວຕັ້ງຕົວຕີ", ໃນການນໍາໃຊ້ຫົວຂໍ້ຂອງມັນ. ຕົວຢ່າງ, ໃຫ້ຄິດເຖິງຫມາກໂປມທີ່ແຕ້ມໃສ່ເຈ້ຍສີຂາວທໍາມະດາ. ແອບເປີ້ນແມ່ນພື້ນທີ່ທີ່ໃຊ້ແລ້ວ, ເວົ້າ, ແລະຫົວຂໍ້ຕົ້ນຕໍ; ຫມາກໂປມ occupies ຊ່ອງໃນທາງບວກ. ພື້ນທີ່ສີຂາວອ້ອມໝາກແອັບເປິ້ນແມ່ນຊ່ອງລົບ.
ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະຈື່ຈໍາຄວາມຫຼາກຫຼາຍໃນເວລາທີ່ມັນມາເຖິງຊ່ອງບວກແລະທາງລົບ, ແລະຊ່ອງລົບນັ້ນບໍ່ສະເຫມີຫນ້າເບື່ອຄືກັບເຈ້ຍສີຂາວ. .
ພື້ນທີ່ລົບຍັງສາມາດຖືກນຳໃຊ້ເພື່ອເພີ່ມຄວາມເນັ້ນໃສ່ໃນງານສິນລະປະ ພ້ອມທັງເສີມພື້ນທີ່ບວກ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນທາງສີ, ຄຸນຄ່າ, ໂຄງສ້າງ ຫຼືອົງປະກອບສິລະປະອື່ນໆ. ຊ່ອງທາງບວກແລະທາງລົບໃນຕົວຢ່າງສິນລະປະລວມມີການຕັດໄມ້ໂດຍ Maurits Cornelis Escher ທີ່ມີຫົວຂໍ້ Sky and Water I (1938). ໃນທີ່ນີ້ພວກເຮົາເຫັນ interplay ຂອງຊ່ອງທາງບວກແລະທາງລົບທັງສອງ; ນົກທີ່ຢູ່ດ້ານເທິງຄອບຄອງພື້ນທີ່ທາງບວກ ແຕ່ເມື່ອພວກເຮົາເລື່ອນລົງລຸ່ມປາກໍຖືພື້ນທີ່ບວກນຳ.
ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຖ້າພວກເຮົາເບິ່ງຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງສັດ, ມັນອາດຖືວ່າເປັນຊ່ອງລົບ, ແຕ່ ຮູບພາບກາຍເປັນພາບລວງຕາ, ແລະສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຮັບຮູ້ວ່າຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຊ້າປະກົດວ່າການເຄື່ອນໄຫວເປັນຮູບຮ່າງຂອງນົກແລະປາ. ໃນຄໍາສັບຕ່າງໆອື່ນໆ, ສິ່ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນຊ່ອງຫວ່າງທາງລົບໃນລະຫວ່າງພ້ອມໆກັນຈະກາຍເປັນພື້ນທີ່ໃນທາງບວກ.
ເບິ່ງ_ນຳ: ສິລະປະເປີເຊຍ - ປະຫວັດສາດຂອງຮູບແຕ້ມເປີເຊຍບູຮານແລະສິລະປະອີຣ່ານອີກຕົວຢ່າງໜຶ່ງລວມເຖິງຮູບແຕ້ມ “The Creation of Adam” ຂອງ Michelangelo (ຄ.ສ 1512) ຢູ່ເທິງເພດານ Sistine Chapel ໃນນະຄອນ Vatican ໃນ Rome, ປະເທດອີຕາລີ. ຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງໄດ້ພັນລະນາເຖິງອາດາມທາງຊ້າຍ ແລະ ພະເຈົ້າເບື້ອງຂວາທີ່ເອື້ອມອອກໄປຫາກັນແລະກັນ, ນິ້ວຊີ້ຂອງພວກເຂົາພຽງແຕ່ຈະແຕະ. ຕື່ມຂໍ້ມູນໃສ່ພື້ນທີ່ໃນທາງບວກໃນຮູບແຕ້ມນີ້, ສ້າງຄວາມຄາດຫວັງອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສັງເກດເຫັນຊ່ອງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງພວກເຂົາ. ພື້ນຫລັງເບິ່ງຄືວ່າເປັນກາງກວ່າ ແລະບໍ່ໄດ້ພັນລະນາເຖິງສິ່ງທີ່ດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງເຮົາໄປ, ເຊິ່ງຖືວ່າເປັນຊ່ອງຫວ່າງທາງລົບ.
ການສ້າງອາດາມ (c. 1512) ໂດຍ Michelangelo, ຕັ້ງຢູ່ໃນໂບດ Sistine ໃນນະຄອນ Vatican, ປະເທດອິຕາລີ; Michelangelo , ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ນີ້ຍັງເປັນພື້ນທີ່ເປີດທີ່ເນັ້ນໃສ່ຈຸດປະສານງານຕົ້ນຕໍ, ເຊິ່ງແມ່ນການສ້າງຂອງອາດາມ. ນີ້ແມ່ນຕົວຢ່າງອື່ນຂອງວິທີການທີ່ຊ່ອງສາມາດດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງພວກເຮົາຕໍ່ກັບສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການເພື່ອເຂົ້າໄປເບິ່ງໃນອົງປະກອບຂອງສາຍຕາ. ໃນການປະຕິມາກໍາ, ຮູບ Recumbent Figure (1938) ໂດຍ Henry Moore ແມ່ນອີກຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງຊ່ອງສາມມິຕິ.
ນີ້, ຮູບ, ເຮັດມາຈາກ ກ້ອນຫີນ, ຄອບຄອງພື້ນທີ່ໃນທາງບວກແລະພວກເຮົາສາມາດເຫັນຊ່ອງລົບອ້ອມຮອບມັນແລະລະຫວ່າງພື້ນທີ່ເປີດຂອງມັນ.
Deep and Shallow Space
Deep and shallow space ໝາຍເຖິງລະດັບຄວາມເລິກທີ່ຍົນຮູບມີ. ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ຊ່ອງເລິກ, ຊຶ່ງສາມາດເອີ້ນວ່າຊ່ອງສາມມິຕິລະດັບ, ໃນອົງປະກອບຂອງສາຍຕາປະກອບດ້ວຍ foreground, ກາງ, ແລະພື້ນຫລັງ. ພວກເຮົາ, ຜູ້ຊົມ, ຈະສາມາດເບິ່ງເຫັນຫົວຂໍ້ທີ່ໄກກວ່າແລະໃກ້ຊິດກັບພວກເຮົາ.
ດ້ວຍນີ້, ຊ່ອງສາມມິຕິມັກຈະຖືກອະທິບາຍໃນຄວາມສູງ, ຄວາມກວ້າງ, ແລະຄວາມຍາວ, ສະຫນອງຄວາມເລິກຫຼາຍ.
ພື້ນທີ່ເລິກໃນຕົວຢ່າງສິລະປະລວມມີຮູບແຕ້ມ Renaissance ໂດຍ Pietro Perugino ອິຕາລີທີ່ມີຫົວຂໍ້ ການຈັດສົ່ງກະແຈ , ເຊິ່ງມີຫົວຂໍ້ວ່າ ພຣະຄຣິດ. ມອບກະແຈແຫ່ງລາຊະອານາຈັກໃຫ້ເຊນປີເຕີ , (1481 ຫາ 1482). ໃນທີ່ນີ້ພວກເຮົາເຫັນພາບລວງຕາຂອງຄວາມເລິກທີ່ສ້າງຂຶ້ນໂດຍຜ່ານເຕັກນິກຕ່າງໆເຊັ່ນ: ເສັ້ນ ແລະ ບັນຍາກາດperspective .
Delivery of the Keys (1481 – 1482) ໂດຍ Pietro Perugino, ຕັ້ງຢູ່ໃນໂບດ Sistine ໃນນະຄອນ Vatican, ປະເທດອິຕາລີ; Pietro Perugino, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ຕົວຢ່າງອື່ນແມ່ນ Avenue de l'Opéra: Morning Sunshine (1898) ໂດຍ Camille Pissarro ຝຣັ່ງ. ຢູ່ທີ່ນີ້ພວກເຮົາເຫັນພື້ນຫຼັງກາຍເປັນມົວ ແລະ ມີສີເຂັ້ມຂຶ້ນ ໃນຂະນະທີ່ພື້ນໜ້າຈະແຈ້ງກວ່າ ແລະ ຢູ່ໃນຈຸດສຸມ. ຄວາມຄົມຊັດໃນສີນີ້ສ້າງຄວາມເລິກທາງກວ້າງຂອງພື້ນທີ່.
ພື້ນທີ່ຕື້ນ, ເຊິ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບພື້ນທີ່ສອງມິຕິຫຼາຍກວ່າ, ໃນອົງປະກອບທາງສາຍຕາສ່ວນຫຼາຍຈະພັນລະນາເຖິງຫົວຂໍ້ທີ່ໃກ້ຊິດກັບພວກເຮົາ, ຜູ້ເບິ່ງ.
ອອບເຈັກອາດຈະປາກົດຫຼາຍກວ່າຢູ່ດ້ານໜ້າ ແລະບໍ່ໄກໄປໃນພື້ນຫຼັງ ມັກຈະເຮັດໃຫ້ຮູບພາບປາກົດຂື້ນ. ຊ່ອງຫວ່າງສອງມິຕິມັກຈະຖືກອະທິບາຍໃນແງ່ຂອງຄວາມກວ້າງ ແລະ ຄວາມຍາວ, ແລະຄວາມເລິກໜ້ອຍສຸດ ຫຼື ບໍ່ເລິກ.
Avenue de l'Opéra: Morning Sunshine (1898) ໂດຍ Camille Pissarro, ຕັ້ງຢູ່ໃນພິພິທະພັນສິລະປະ Philadelphia ໃນລັດ Pennsylvania, ສະຫະລັດ; Camille Pissarro, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ພື້ນທີ່ຕື້ນໃນຕົວຢ່າງສິລະປະປະກອບມີຮູບແຕ້ມນ້ໍາມັນ ຊາວປອກຕຸຍການ (c. 1911) ໂດຍ Cubist Georges Braque ແລະ Ma Jolie (1911 ຫາ 1912) ໂດຍ Pablo Picasso. ໃນຮູບແຕ້ມທັງສອງ, ປົກກະຕິຂອງຮູບແບບ ສິລະປະ Cubism , ພວກເຮົາເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງຫນ້ອຍທີ່ສຸດລະຫວ່າງດ້ານໜ້າ ແລະ ພື້ນຫຼັງ. ຊ່ອງແມ່ນຕື້ນແລະເບິ່ງຄືວ່າເປັນເອກະລັກ, ໃນທຸກຫົວຂໍ້ເກີດຂຶ້ນ. ແບບ Cubist ນີ້ແມ່ນຕົວຢ່າງຂອງສິລະປະທີ່ບໍ່ປະຕິບັດຕາມກົດລະບຽບພື້ນເມືອງຂອງທັດສະນະແລະຄວາມເລິກໃນຮູບແຕ້ມດັ່ງທີ່ພວກເຮົາເຫັນຢູ່ໃນຮູບແຕ້ມສາມມິຕິຫຼາຍ.
ມັນຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງສິລະປະທີ່ຍ້າຍອອກໄປຈາກຄວາມເປັນຈິງຫຼາຍຂຶ້ນ. ການພັນລະນາໄປສູ່ການບັນຍາຍແບບບໍ່ມີຕົວຕົນ ຫຼືອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ "ການບັນຍາຍທີ່ບໍ່ເປັນຕົວແທນ." ສິນລະປະ, ມັນຍັງມີຄວາມສໍາຄັນທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວິທີການເຫຼົ່ານີ້ສາມາດສ້າງໄດ້. ມີຫຼາຍເທກນິກທີ່ພວກເຮົາອະທິບາຍຢູ່ລຸ່ມນີ້ ທີ່ສາມາດນຳໃຊ້ໄດ້ຫຼາຍວິທີເພື່ອສ້າງຜົນກະທົບຂອງສາມມິຕິ ແລະ ຄວາມເລິກ. ສາມມິຕິ, ສໍາລັບການຍົກຕົວຢ່າງ, ທັດສະນະເສັ້ນແລະບັນຍາກາດ, ທັງສອງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ກ່າວມາຂ້າງເທິງນີ້ ການມອບກະແຈຂອງລາຊະອານາຈັກໃຫ້ St. Peter ການແຕ້ມຮູບ.
ທັດສະນະ linear ນໍາໃຊ້. ເສັ້ນຂະໜານທີ່ໄປມາກັນ (ເອີ້ນວ່າ orthogonals) ໃນຈຸດໂຟກັສ (ບໍ່ດັ່ງນັ້ນເອີ້ນວ່າຈຸດສູນຫາຍ) ຢູ່ໃນເສັ້ນຂອບຟ້າ.
ອີກຕົວຢ່າງໜຶ່ງຂອງທັດສະນະເສັ້ນປະກອບມີຮູບແຕ້ມຮູບແຕ້ມໂດຍນັກສິລະປິນ Renaissance Raphael ໂຮງຮຽນຂອງ Athens (1509 ຫາ 1511). ຈຸດປະສານງານຢູ່ທີ່ນີ້ແມ່ນລະຫວ່າງຕົວເລກສູນກາງຜູ້ທີ່ເປັນ Plato ແລະ Aristotle. ພວກເຮົາຍັງຈະເບິ່ງທັດສະນະນີ້ໃນ Leonardo da Vinci's The Last Supper (c. 1495 ຫາ 1498). ເສັ້ນທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ກັນຢູ່ນີ້ຕາມກຳແພງໄດ້ມາເປັນ ຫົວຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະປ່ອງຢ້ຽມທາງຫລັງຂອງພຣະອົງ.
The School of Athens (1509 – 1511) ໂດຍ Raphael , ຕັ້ງຢູ່ໃນ Musei Vaticani ໃນນະຄອນ Vatican, ປະເທດອິຕາລີ; Raphael , ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
Foreshortening ແມ່ນອີກເຕັກນິກໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນນຳໃຊ້. ມັນມັກຈະຖືກອະທິບາຍໃນແງ່ຂອງວິທີທີ່ຫົວຂໍ້ "ຫຼຸດລົງ" ໃນອາວະກາດ. ຕົວຢ່າງທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມທີ່ມັກຈະກ່າວເຖິງແມ່ນ ການຈົ່ມກ່ຽວກັບພຣະຄຣິດຜູ້ຕາຍ (ຄ. 1480) ໂດຍ Andrea Mantegna. ທີ່ນີ້, ພວກເຮົາເຫັນວ່າຮູບຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດປະກົດວ່າເກືອບສັ້ນ ຫຼືບາງຄຳອະທິບາຍວ່າມັນ “ຖືກບີບອັດ” ໃຫ້ພາບລວງຕາຂອງຄວາມເລິກທາງກວ້າງຂອງພື້ນ.
ນອກຈາກນັ້ນ, ເຕັກນິກນີ້ຍັງສ້າງຜົນກະທົບທາງດ້ານຈິດໃຈ ແລະດຶງດູດພວກເຮົາ. , ຜູ້ຊົມ, ເຂົ້າໄປໃນອົງປະກອບ, ຄືກັບວ່າພວກເຮົາຢູ່ໃນ scene.
ການທັບຊ້ອນກັນ
ການທັບຊ້ອນກັນຫມາຍເຖິງເວລາທີ່ວັດຖຸສອງຫຼືຫຼາຍກວ່ານັ້ນຖືກວາງໄວ້ທາງຫນ້າຂອງອີກອັນນຶ່ງໃນ ອົງປະກອບ. ວັດຖຸທີ່ຢູ່ທາງຫນ້າຈະປາກົດຢູ່ໃກ້ກັບພວກເຮົາເມື່ອທຽບໃສ່ກັບວັດຖຸທີ່ວາງໄວ້ທາງຫລັງຂອງມັນຈະປາກົດຂຶ້ນຕໍ່ພວກເຮົາ.
ຕຳແໜ່ງ ແລະຂະໜາດ
ຕຳແໜ່ງ, ມັກຈະເອີ້ນວ່າການຈັດວາງ, ສາມາດໄປພ້ອມກັນກັບຂະໜາດ. ເມື່ອຫົວຂໍ້ຖືກຈັດໃສ່ໃນສ່ວນຕ່ໍາຫຼືດ້ານຫນ້າຂອງສາຍຕາ