ນັກສິລະປິນໄດ້ຊຸກຍູ້ຂອບເຂດຂອງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຮັບຮູ້ວ່າເປັນສິນລະປະມາເປັນເວລາຫຼາຍສັດຕະວັດແລ້ວ. ແຕ່ລະການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະໃຫມ່ໄດ້ກະຕຸ້ນການຂັດແຍ້ງໃນເວລາສ້າງ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ໄດ້ຫັນໂລກສິລະປະ upside down ຂ້ອນຂ້າງຄ້າຍຄືສິນລະປະ readymade. ໃນໄລຍະໜຶ່ງສະຕະວັດຕໍ່ມາ, ຜູ້ຊົມຍັງສັບສົນ ແລະ ຫຼົງໄຫຼກັບສິລະປະທີ່ເຮັດແລ້ວ ແລະ ມັນໃຫ້ນິຍາມຂອງສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃໝ່ໄດ້ແນວໃດ.

ປະຫວັດຫຍໍ້ຂອງສິລະປະສຳເລັດຮູບ

ຫຼາຍຄົນອາດຈະຖາມຄຳຖາມ , "ສິນລະປະທີ່ເຮັດແລ້ວແມ່ນຫຍັງ?" ມັນ​ເປັນ​ຂະ​ບວນ​ການ​ຂອງ​ການ​ນໍາ​ໃຊ້​ປະ​ຈໍາ​ວັນ ວັດ​ຖຸ​ປະ​ຕິ​ບັດ , ມັກ​ທີ່​ບໍ່​ມີ​ຄຸນ​ຄ່າ​ຄວາມ​ງາມ​ທີ່​ຈະ​ແຈ້ງ​ແລະ repurposing ມັນ​ເປັນ​ສິນ​ລະ​ປະ. ສິນລະປະທີ່ເຮັດແລ້ວບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດຄືນໃໝ່.

ບາງຄັ້ງວັດຖຸຖືກລວມເຂົ້າກັນ, ແຕ່ຈຸດທີ່ຄວນປ່ອຍໃຫ້ພວກມັນບໍ່ຖືກແຕະຕ້ອງເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້.

ຕົ້ນກຳເນີດຂອງສິລະປະທີ່ເຮັດແລ້ວ

ເພື່ອເຂົ້າໃຈແນວຄວາມຄິດຂອງສິນລະປະທີ່ເຮັດແລ້ວຢ່າງສົມບູນ, ມັນດີທີ່ສຸດທີ່ຈະເບິ່ງຕົ້ນກໍາເນີດຂອງມັນ. ຊາວຝຣັ່ງຄົນໜຶ່ງຊື່ Marcel Duchamp ໄດ້ພັດທະນາການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ກຽມພ້ອມແລ້ວໃນຊຸມປີ 1910. Duchamp ເປັນນັກແຕ້ມຮູບ, ຜູ້ທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມຕົ້ນຕໍໃນ Impressionist ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວ Cubist ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 19 ແລະຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20. ເຖິງແມ່ນວ່າລາວຈະປະສົບຜົນສໍາເລັດບາງຢ່າງ, ແຕ່ລາວໄດ້ສະຫຼຸບວ່າລາວຈະບໍ່ປ່ຽນແປງໂລກຖ້າລາວສືບຕໍ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນການເຄື່ອນໄຫວເຫຼົ່ານີ້. ດັ່ງນັ້ນ, ລາວຈຶ່ງຊອກຫາແຮງບັນດານໃຈອັນໃໝ່.

ໃນປີ 1913, Duchamp ໄດ້ວາງສະແດງ “ລໍ້ລົດຖີບ” ທີ່ເຮັດແລ້ວຄັ້ງທຳອິດຂອງລາວຕໍ່ສາທາລະນະຊົນ. ຮູບປັ້ນທີ່ເຮັດແລ້ວປະກອບດ້ວຍລົດຖີບຮູບແບບ.

ສາມອ້າຍນ້ອງ Duchamp, ຊ້າຍໄປຂວາ: Marcel Duchamp, Jacques Villon, ແລະ Raymond Duchamp-Villon ໃນສວນຂອງສະຕູດິໂອ Jacques Villon ໃນ Puteaux, ປະເທດຝຣັ່ງ, 1914. ການຖ່າຍຮູບຕັ້ງຢູ່ໃນ Smithsonian ຄັງສະສົມສະຖາບັນໃນວໍຊິງຕັນ ດີຊີ, ສະຫະລັດ; ຊ່າງພາບທີ່ບໍ່ລະບຸຕົວຕົນ , ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໃນປີ 1912, ລາວໄດ້ວາງສະແດງຮູບແຕ້ມໜຶ່ງທີ່ໂດ່ງດັງ ແລະ ມີການຖົກຖຽງກັນທີ່ສຸດຂອງລາວ, Nude Descending Staircase No. 2 . ນີ້ແມ່ນຫນຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມສຸດທ້າຍທີ່ Duchamp ຜະລິດ. ມັນໄດ້ຖືກກ່າວວ່າໃນຄືນຂອງງານວາງສະແດງຂອງຕົນຢູ່ທີ່ Salon des Independents, ນັກສິລະປິນ Albert Gleizes ໄດ້ພະຍາຍາມຊັກຊວນພີ່ນ້ອງຂອງ Duchamp ບໍ່ໃຫ້ລາວປະຕິເສດການນໍາສະເຫນີສິ້ນ. ລາວໄດ້ຖາມວ່າຢ່າງນ້ອຍກໍ່ປ່ຽນຫົວຂໍ້. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, Gleizes ບໍ່ມີການປ່ຽນແປງທີ່ແທ້ຈິງແລະດັ່ງນັ້ນຮູບແຕ້ມໄດ້ຖືກວາງສະແດງໂດຍບໍ່ມີການປ່ຽນແປງ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຫດການນີ້ໄດ້ຂັດຂວາງ Duchamp ຈາກການວາງສະແດງກັບນັກສິລະປິນອື່ນໆ.

ໃນປີ 1913, Duchamp ໄດ້ສ້າງ "ລໍ້ລົດຖີບ", ເຊິ່ງລາວໄດ້ຕິດລໍ້ລົດຖີບຢູ່ເທິງອາຈົມ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຈະກາຍເປັນຫນຶ່ງໃນຕົວຢ່າງສິລະປະສໍາເລັດຮູບທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ, ແຕ່ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງມັນບໍ່ແມ່ນສໍາລັບການວາງສະແດງ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ນຶ່ງປີຕໍ່ມາລາວໄດ້ຜະລິດຮູບປັ້ນທີ່ເຮັດແລ້ວໂດຍເຈດຕະນາອັນທຳອິດຂອງລາວ ຊັ້ນວາງຂວດ (1914). ໃນປີດຽວກັນກັບ ຊັ້ນວາງຂວດ ໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນ, ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ່ 1 ເກີດຂຶ້ນອອກ. Duchamp ສາມາດຫຼີກເວັ້ນການຖືກຮ່າງຍ້ອນບັນຫາກັບຫົວໃຈຂອງລາວ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫມູ່ເພື່ອນແລະອ້າຍຂອງລາວຫຼາຍຄົນໄດ້ຖືກສົ່ງໄປສົງຄາມ, ເຮັດໃຫ້ລາວຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວ. ໃນເວລານີ້, ບາງຮູບແຕ້ມຂອງລາວເລີ່ມໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມໃນສະຫະລັດ.

Fountain (1917), Marcel Duchamp ຂອງ Marcel Duchamp (1917), ຖ່າຍໂດຍ Alfred Stieglitz at 291 ຫ້ອງສະແດງສິລະປະປະຕິບັດຕາມງານວາງສະແດງຂອງສະມາຄົມນັກສິລະປິນເອກະລາດປີ 1917, ໂດຍມີປ້າຍຊື່ເຂົ້າເຫັນໄດ້. ສາກຫຼັງແມ່ນ The Warriors ໂດຍ Marsden Hartley; Marcel Duchamp , ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Nude Descending Staircase No. 2 ຖືກພິຈາລະນາເປັນພິເສດ. ຊື່ສຽງສາກົນທີ່ຫາກໍ່ພົບເຫັນໃຫມ່ນີ້ເຮັດໃຫ້ຮູບແຕ້ມຂອງ Duchamp ຈໍານວນໜຶ່ງຖືກຂາຍ. ດ້ວຍເງິນທີ່ລາວໄດ້ຮັບຈາກຮູບແຕ້ມຂອງລາວ, Duchamp ໄດ້ຕັດສິນໃຈຍ້າຍໄປຢູ່ນິວຢອກ. "ນ້ໍາພຸ" ແມ່ນທໍ່ປັດສະວະ porcelain ທີ່ Duchamp ໄດ້ຫັນໄປທາງຂ້າງແລະໄດ້ເຊັນຊື່ຫນຶ່ງຂອງນາມສະກຸນຂອງລາວ "R. Mutt.”

ຕໍ່ກັບຄວາມໂກດແຄ້ນຂອງ Dadaists ຫຼາຍຄົນ, Duchamp ໄດ້ຖືກຫ້າມບໍ່ໃຫ້ສະແດງ The Fountain ທີ່ສະມາຄົມນັກສິລະປິນເອກະລາດ. ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ມີຜູ້ພິພາກສາຕັດສິນວ່າສິລະປະໃດສາມາດສະແດງໄດ້, The Fountain ບໍ່ໄດ້ຖືກພິຈາລະນາວ່າເປັນວຽກງານສິລະປະ.

ເຖິງແມ່ນວ່າສິລະປະຂອງ Duchamp ຈະຖືກວິພາກວິຈານຫຼາຍ.ລາວມີຂະຫນາດນ້ອຍແຕ່ອຸທິດຕົນຕິດຕາມຜູ້ທີ່ລາວສືບຕໍ່ຜະລິດວຽກງານ. ສະ​ນັ້ນ, ລາວ​ຈຶ່ງ​ຈະ​ສ້າງ​ງານ​ສິ​ລະ​ປະ​ທີ່​ເຮັດ​ແລ້ວ​ທັງ​ໝົດ 13 ແຜ່ນ. ຮວມຢູ່ໃນອັນນີ້ແມ່ນ L.H.O.O.Q (1919), ການພິມຂອງ Mona Lisa (c.1503) ໂດຍ Leonardo da Vinci, ເຊິ່ງ Duchamp ໄດ້ທາສີໃສ່ຫນວດ ແລະ ໜວດ. ຫົວຂໍ້ແມ່ນບົດລະຄອນກ່ຽວກັບການອອກສຽງທີ່ຕົວອັກສອນທີ່ສະກົດອອກສຽງຄ້າຍຄືປະໂຫຍກພາສາຝຣັ່ງ, "Elle a chaud au cul", ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າເປັນການກະຕຸ້ນທາງເພດ.

ໃນ​ຊຸມ​ປີ 1920, Duchamp ໄດ້​ຢຸດ​ຈາກ​ໂລກ​ສິນ​ລະ​ປະ​ແລະ​ກາຍ​ເປັນ​ນັກ​ຫຼິ້ນ​ໝາກ​ຮຸກ​ມື​ອາ​ຊີບ​ແລະ​ນັກ​ຂ່າວ​ໝາກ​ຮຸກ.

ລາວ​ຍັງ​ໄດ້​ຮ່ວມ​ພິມ​ປຶ້ມ​ນຳ​ອີກ. ຢູ່ໃນໝາກຮຸກກັບນັກທິດສະດີໝາກຮຸກທີ່ມີຊື່ສຽງ Vitaly Halberstadt ເອີ້ນວ່າ L'opposition et case conjuguées sont réconcielées. ລາວ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ການ​ແຂ່ງ​ຂັນ​ໝາກ​ຮຸກ​ຫຼາຍ​ປະ​ເພດ​ເຊັ່ນ​ການ​ແຂ່ງ​ຂັນ​ໝາກ​ຮຸກ​ຂອງ​ຝຣັ່ງ ແລະ​ໝາກ​ຮຸກ​ໂອ​ລິ​ມປິກ. Chess ຢ່າງສົມບູນ enthralled ເຂົາໃນວິທີການສິລະປະບໍ່ໄດ້. ເວົ້າໄດ້ວ່າລາວເມົາມົວກັບໝາກຮຸກຫຼາຍ ຈົນເມຍຄົນທຳອິດຂອງລາວ Lydie Sarazin-Lavassor ໄດ້ຕິດຊິ້ນໝາກຮຸກຂອງລາວໃສ່ກະດານຂອງພວກເຂົາ ເພື່ອວ່າລາວຈະຖືກບັງຄັບໃຫ້ພັກຜ່ອນ.

ຮູບຈຳລອງທີ່ບໍ່ແນ່ນອນຂອງ Duchamp's Fountain , ຕັ້ງຢູ່ໃນຫໍສະໝຸດແຫ່ງຊາດຂອງສະກັອດແລນແຫ່ງສິລະປະສະໄໝໃໝ່ໃນ Edinburgh, Scotland; Kim Traynor, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໃນຊຸມປີ 1960, ວຽກງານຂອງ Duchamp ໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບຄືນໃໝ່ ແລະ ໄດ້ຮັບການນິຍົມຄືນໃໝ່. ຮູບປັ້ນທີ່ເຮັດແລ້ວຂອງລາວມີອິດທິພົນຕໍ່ວຽກງານຂອງນັກສິລະປິນໃຫມ່ຈໍານວນຫຼາຍຢູ່ໃນ scene,ເຊັ່ນ Jasper Johns. ໃນປີ 1966, ຫໍວາງສະແດງ Tate ໃນລອນດອນໄດ້ຈັດງານວາງສະແດງຜົນງານຂອງລາວທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດ. ຫຼັງຈາກນີ້, ຫ້ອງວາງສະແດງອື່ນໆຫຼາຍແຫ່ງທົ່ວໂລກຍັງໄດ້ຈັດງານວາງສະແດງເພື່ອສະແດງສິລະປະຂອງລາວ.

ຄວາມນິຍົມໃໝ່ຂອງລາວໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ລາວຜະລິດເປັນຜົນງານສຸດທ້າຍ. ຮູບແຕ້ມຂອງລາວ "Étant Donnes" (1966), ສະແດງໃຫ້ເຫັນການເປືອຍກາຍທີ່ບໍ່ມີໃບຫນ້ານອນຢູ່ໃນຫຍ້າທີ່ຖືໂຄມໄຟອາຍແກັສ. ມັນໄດ້ຖືກທາສີຄືກັບວ່າຜູ້ຊົມກໍາລັງເບິ່ງ scene ຜ່ານ peephole.

ນີ້ແມ່ນສິລະປະສຸດທ້າຍທີ່ Duchamp ເຄີຍສ້າງ. ສອງປີຕໍ່ມາ Étant Donnes , Duchamp ໄດ້ເສຍຊີວິດໄປເມື່ອອາຍຸໄດ້ 81 ປີ. ລາວເສຍຊີວິດໃນສະຕູດິໂອຂອງລາວໃນເມືອງ Neuilly-sur-Seine, ປະເທດຝຣັ່ງ, ດ້ວຍພະຍາດຫົວໃຈວາຍ ແລະ ຕາຍຢ່າງກະທັນຫັນ. ມີ​ການ​ກ່າວ​ວ່າ​ຍຸກ​ສຸດ​ທ້າຍ​ຂອງ​ພະອົງ​ເທິງ​ແຜ່ນດິນ​ໂລກ​ເຕັມ​ໄປ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ສຸກ ແລະ​ຊີວິດ​ທີ່​ໜ້າ​ຕື່ນ​ເຕັ້ນ​ແລະ​ເປັນ​ເອກະລັກ​ສະ​ເພາະ​ຂອງ​ພະອົງ​ໄດ້​ພົບ​ກັບ​ຈຸດ​ຈົບ​ທີ່​ສະຫງົບ​ສຸກ. ມໍລະດົກຂອງລາວໄດ້ແກ່ຍາວເຖິງຍຸກສະໄໝໃໝ່ ແລະຜົນງານຂອງລາວຖືວ່າເປັນການປະກອບສ່ວນອັນສຳຄັນຕໍ່ສິລະປະແນວຄວາມຄິດ.

Man Ray (1890 – 1976)

Man Ray ເກີດ Emmanuel Radnitzky ໃນວັນທີ 27 ສິງຫາ 1890 ໃນ Philadelphia ,ເພນຊິນເວເນຍ. ພໍ່​ແມ່​ຂອງ​ລາວ​ເປັນ​ຊາວ​ຢິວ​ຣັດ​ເຊຍ​ທີ່​ເຂົ້າ​ເມືອງ​ໄປ​ຢູ່​ລັດ​ຕ່າງໆ​ກ່ອນ​ລູກ​ສີ່​ຄົນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ເກີດ. ໃນປີ 1912, ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງພວກຕໍ່ຕ້ານສາສະໜາທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນສະໄຫມນັ້ນ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນນາມສະກຸນຂອງເຂົາເຈົ້າຢ່າງເປັນທາງການຈາກ Radnitzky ເປັນ Ray.

ບໍ່ຄ່ອຍຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບຄອບຄົວ ແລະຊີວິດຂອງ Man Ray ກ່ອນທີ່ຈະໃຊ້ຊື່ Man Ray. ອັນນີ້ອາດຈະພະຍາຍາມຢູ່ຫ່າງຈາກມໍລະດົກຂອງລາວເພື່ອຫລົບຫນີການຈໍາແນກ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພວກເຮົາຮູ້ວ່າພໍ່ຂອງລາວເປັນຊ່າງຕັດຫຍິບແລະເຮັດວຽກຢູ່ໃນໂຮງງານຜະລິດເສື້ອຜ້າ. ແມ່ຂອງລາວຍັງມັກອອກແບບເຄື່ອງນຸ່ງສໍາລັບຄອບຄົວ, ອອກແບບເຄື່ອງຕັດຫຍິບອອກຈາກຊິ້ນສ່ວນຂອງຜ້າເສດເຫຼືອ.

ເຖິງແມ່ນວ່າ Man Ray ພະຍາຍາມປິດບັງຄວາມເປັນພໍ່ແມ່ຂອງລາວ, ແຕ່ເຄື່ອງຕັດຫຍິບແມ່ນມີຄວາມໂດດເດັ່ນໃນການເຮັດວຽກຂອງລາວ.

ຮູບພາບຂອງ Man Ray ຢູ່ງານວາງສະແດງ Théâtre de la Gaîté-Montparnasse ໃນປາຣີໂດຍ Carl Van Vechten ໃນເດືອນມິຖຸນາ 16, 1934; Carl Van Vechten , ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Man Ray ເຕີບໂຕຂຶ້ນໃນນະຄອນນິວຢອກ, ດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງມີໂອກາດຫຼາຍທີ່ຈະໄປຢ້ຽມຢາມຫ້ອງສະແດງສິລະປະຕະຫຼອດໄວໜຸ່ມຂອງລາວ. ລາວໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈສູງ ແລະມັກຈະພະຍາຍາມແຕ້ມຮູບສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ລາວເຫັນ ເພື່ອຝຶກທັກສະການແຕ້ມຮູບຂອງລາວ. ເຖິງແມ່ນວ່າພໍ່ແມ່ຂອງລາວມີຄວາມກັງວົນກ່ຽວກັບຄວາມປາຖະຫນາຂອງລາວທີ່ຈະເຮັດອາຊີບສິລະປະ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍ່ຍັງສະຫນັບສະຫນູນ.

ໃນຂະນະທີ່ການແຕ້ມຮູບ, Man Ray ຍັງໄດ້ເຮັດວຽກອິດສະລະເປັນນັກແຕ້ມຮູບດ້ານວິຊາການສໍາລັບບໍລິສັດທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນ New.ຢອກ. ນີ້ໄດ້ຈ່າຍໃຫ້ລາວພຽງພໍທີ່ຈະສະຫນັບສະຫນູນສິລະປະຂອງລາວແລະອະນຸຍາດໃຫ້ລາວຈັດງານວາງສະແດງຄັ້ງທໍາອິດຂອງວຽກງານຂອງລາວໃນປີ 1915. ໃນງານວາງສະແດງນີ້, ລາວໄດ້ສະແດງຮູບແຕ້ມຕົ້ນຕໍ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ລາວຈະສືບຕໍ່ຄົ້ນຫາສື່ຕ່າງໆລວມທັງປະຕິມາກໍາ, ການຖ່າຍຮູບ, ແລະຮູບເງົາ.

ໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1920, ຫຼັງຈາກໄດ້ເປັນເພື່ອນກັບ Marcel Duchamp, Man Ray ໄດ້ພະຍາຍາມເຮັດສໍາເລັດຮູບ. ສິລະປິນ.

ໃນປີ 1920, ລາວຜະລິດ Enigma of Isidore Ducasse, ເຊິ່ງເປັນເຄື່ອງຫຍິບທີ່ຫໍ່ດ້ວຍຜ້າສີນ້ຳຕານ ແລະ ມັດດ້ວຍສາຍເຊືອກ. ໃນ​ປີ​ຕໍ່​ມາ​ລາວ​ໄດ້​ສ້າງ ຂອງ​ຂວັນ (1921), ເຊິ່ງ​ປະ​ກອບ​ດ້ວຍ​ເຫຼັກ​ຮາບ​ພຽງ​ທີ່​ມີ pins ໂລ​ຫະ​ຕິດ​ກັບ​ມັນ. ໃນປີ 1923, ລາວໄດ້ສ້າງຕົວຢ່າງທີ່ສ້າງແລ້ວທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງລາວ, ວັດຖຸທີ່ຈະຖືກທໍາລາຍ ເມໂທຣໂນມທີ່ມີຮູບຕາຕິດກັບມັນ. ຜະລິດຕະພັນພ້ອມນີ້ຈະຖືກວາງສະແດງໃນການສະແດງ Surrealist ຄັ້ງທໍາອິດໃນປາຣີ, ຄຽງຄູ່ກັບສິ່ງທີ່ມັກຂອງ Picasso.

Man Ray ຍັງຍ້າຍໄປປາຣີໃນຊຸມປີ 1920. ຢູ່ທີ່ນີ້, ລາວໄດ້ຮັບການຍອມຮັບໃນການສະແດງສິລະປະ bohemian ຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ໃນເວລານີ້, ຮູບເງົາແລະການຖ່າຍຮູບແມ່ນວິທີທີ່ລາວມັກໃນການສ້າງສັນ. ການຖ່າຍຮູບຂອງລາວຈາກຄັ້ງນີ້ລວມມີຮູບແຕ້ມຂອງນັກສິລະປິນ ແລະນັກຂຽນທີ່ມີຊື່ສຽງເຊັ່ນ Pablo Picasso , Salvador Dali, Gertrude Stein, ແລະ James Joice.

Le Violon d' Ingres (ໄວໂອລິນຂອງ Ingres) (1924) ໂດຍ Man Ray; ຜູ້ຊາຍRay , ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1930, ຄວາມເຄັ່ງຕຶງໄດ້ສູງຂຶ້ນໃນເອີຣົບດ້ວຍການຕໍ່ຕ້ານຊາວຢິວແລະການເລີ່ມຕົ້ນຂອງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ທີ່ຈະມາເຖິງ. ເນື່ອງຈາກມໍລະດົກຂອງຊາວຢິວຂອງລາວ, Man Ray ຄິດວ່າມັນດີທີ່ສຸດທີ່ລາວກັບຄືນສູ່ລັດຕ່າງໆ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ລາວໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການແຕ້ມຮູບອີກເທື່ອຫນຶ່ງ. ໃນຂະນະທີ່ຢູ່ໃນສະຫະລັດ, ລາວໄດ້ພົບກັບ Juliet Browner. Juliet ເປັນນັກເຕັ້ນລໍາມືອາຊີບຂອງເຊື້ອສາຍໂຣມາເນຍ-ຢິວ. ທັງສອງຮູ້ສຶກວ່າການເຊື່ອມຕໍ່ທີ່ເຂັ້ມແຂງແລະທັນທີທັນໃດ. ເຂົາເຈົ້າແຕ່ງງານໃນປີ 1946 ແລະສອງສາມປີຕໍ່ມາທັງສອງໄດ້ຍ້າຍໄປປາຣີ. ມັນ​ໄດ້​ລະ​ອຽດ​ກ່ຽວ​ກັບ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ຕົນ​ຢູ່​ໃນ​ສະ​ພາບ​ສິ​ລະ​ປະ​ປາ​ຣີ​ຂອງ​ປີ 1920 ແລະ 1930s. ມາຮອດເວລານີ້, ລາວໄດ້ສ້າງຊື່ສຽງໃນລະດັບສາກົນໃຫ້ກັບຕົນເອງໃນດ້ານການປະດິດຄິດສ້າງທາງດ້ານສີລະປະ, ປະຕິມາກໍາ, ການຖ່າຍຮູບ, ແລະຮູບເງົາ. ປື້ມອື່ນໆໄດ້ຖືກຕີພິມກ່ຽວກັບຊີວິດແລະສິລະປະຂອງລາວໃນປີຕໍ່ມາ. ໃນປີ 1976, ໃນອາຍຸ 86 ປີ, Man Ray ໄດ້ເສຍຊີວິດຍ້ອນພະຍາດປອດໃນປາຣີ. ພຣະອົງໄດ້ນໍາພາຊີວິດອັນເຕັມທີ່ແລະຫຼາກຫຼາຍຊະນິດ, ປ່ອຍໃຫ້ເປັນການເກັບກໍາຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງວຽກງານ. ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງລາວ, ສິລະປະສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລາວໄດ້ຖືກບໍລິຈາກໃຫ້ພິພິທະພັນແລະຫ້ອງສະແດງສິລະປະຕ່າງໆໂດຍພັນລະຍາຂອງລາວ Juliet. ລາວໄດ້ຖືກຝັງຢູ່ທີ່ Cimetiére du Montparnasse. ໃນປີ 1991, ໃນເວລາທີ່ນາງໄດ້ເສຍຊີວິດເຊັ່ນດຽວກັນ, Juliet ໄດ້ຖືກຝັງຢູ່ຂ້າງເຂົາ. ໃນຂະນະທີ່ເຊື່ອວ່າ Marcel Duchamp ເປັນພໍ່ຂອງສິນລະປະ readymade ອື່ນໆຈໍານວນຫຼາຍຍັງໄດ້ປະກອບສ່ວນທີ່ສໍາຄັນໃນການເຄື່ອນໄຫວ. ໃນໄລຍະເວລາທີ່ສິລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນທົ່ວໄປຫຼາຍ, ສິລະປະທີ່ເຮັດແລ້ວແມ່ນເຂົ້າໃຈແລະຊື່ນຊົມຫຼາຍກ່ວາມັນຢູ່ໃນເວລາຂອງແນວຄວາມຄິດຂອງມັນ. ຖ້າເຈົ້າພົບເຫັນຜົນງານສິລະປະທີ່ເຮັດແລ້ວເຫຼົ່ານີ້ ແລະນັກສິລະປິນທີ່ສ້າງໃຫ້ມັນໜ້າສົນໃຈ, ພວກເຮົາຂໍແນະນຳໃຫ້ທ່ານສຳຫຼວດເບິ່ງຕື່ມອີກ.

ຄຳຖາມທີ່ພົບເລື້ອຍ

ສິນລະປະ Readymade ແມ່ນຫຍັງ?

ສິລະປະທີ່ເຮັດສຳເລັດແລ້ວແມ່ນເມື່ອວັດຖຸສຳເລັດຮູບປະ ຈຳວັນຖືກນຳມາໃຊ້ຄືນໃໝ່ເປັນວຽກງານສິລະປະ. ການປະຕິບັດຂອງການສ້າງສິລະປະທີ່ກຽມພ້ອມນີ້ແມ່ນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໂດຍນັກສິລະປິນຝຣັ່ງ Marcel Duchamp ໃນຊຸມປີ 1910. ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງລາວແມ່ນເພື່ອໃຫ້ວຽກງານຂອງລາວມີຄວາມຄິດກ່ຽວກັບແນວຄວາມຄິດທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫລັງຫຼາຍກວ່າການສະແດງຕົວຈິງຂອງພວກເຂົາ. ໃນຊຸມປີ 1960, ມີຄວາມນິຍົມຂອງສິລະປະທີ່ເຮັດສຳເລັດແລ້ວ, ເຊິ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດການສ້າງອີກຫຼາຍປະເພດ.

ສິນລະປະ Readymade ຖືວ່າເປັນສິລະປະບໍ?

ເມື່ອຊິ້ນສ່ວນສິລະປະທີ່ເຮັດສຳເລັດແລ້ວເລີ່ມຖືກສ້າງຂື້ນເປັນຄັ້ງທຳອິດ, ພວກມັນມີການຖົກຖຽງກັນຫຼາຍ ເນື່ອງຈາກຫຼາຍຄົນບໍ່ເຊື່ອວ່າມັນເປັນສິລະປະທີ່ແທ້ຈິງ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນັກສິລະປິນເຊັ່ນ Marcel Duchamp ໄດ້ສ້າງພວກເຂົາດ້ວຍຈຸດປະສົງຫຼາຍເພື່ອທ້າທາຍຄວາມຄິດຂອງສິ່ງທີ່ຖືວ່າເປັນສິລະປະ. ທ່ານ​ກ່າວ​ວ່າ, ການ​ເລືອກ​ວັດຖຸ​ແມ່ນ​ການ​ປະດິດ​ສ້າງ​ເທົ່າ​ກັບ​ການ​ທາ​ສີ​ຫຼື​ການ​ປັ້ນ. ໂດຍການເຮັດໃຫ້ວັດຖຸບໍ່ມີປະໂຫຍດ, ມັນບໍ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ຈຸດປະສົງອື່ນນອກເໜືອໄປຈາກສິລະປະ. ໃນ​ທີ່​ສຸດ, ໂດຍ​ການ​ໃຫ້​ວັດ​ຖຸ​ທີ່​ມີ​ຫົວ​ຂໍ້, ຜູ້​ຫນຶ່ງ​ໄດ້​ປະ​ກາດ​ມັນ​ເປັນ​ສິ​ລະ​ປະ​ຕໍ່​ໂລກ. Duchamp ຍັງມີການປ່ຽນແປງການເປັນສິນລະປິນຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດ ເນື່ອງຈາກເຄື່ອງເຮັດສໍາເລັດຮູບທັງໝົດຂອງລາວແມ່ນໄດ້ຜະລິດມາກ່ອນ ແລະລາວບໍ່ໄດ້ເຮັດຊິ້ນສ່ວນໃດໆດ້ວຍຕົນເອງ.

ເຖິງວ່າອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ພໍໃຈໃນກຸ່ມນັກວິຈານສິລະປະ, ແຕ່ມັນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມອວດອ້າງໃນລັກສະນະດຽວກັນກັບ The Fountain (1917). The Fountain , ເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍທໍ່ປັດສະວະ porcelain ໄດ້ຫັນໄປຂ້າງຂອງມັນແລະໄດ້ລົງນາມດ້ວຍນາມສະກຸນຂອງ Duchamp “R. Mutt”, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຕົກໃຈ ແລະຄວາມລັງກຽດໃນໝູ່ປະຊາຊົນທົ່ວໄປ.

ນ້ຳພຸ ໂດຍ Marcel Duchamp , ຜະລິດຄືນໃໝ່ໃນ The Blind Man , ສະບັບເລກທີ 2, ນິວຢອກ, 1917; Man Ray , CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ການເປີດເຜີຍຕໍ່ສາທາລະນະຊົນແມ່ນຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງ Duchamp ຢ່າງແທ້ຈິງ ຕາມຈຸດປະສົງຂອງ The Fountain ແມ່ນໃຫ້ຄິດ. - ກະຕຸ້ນ. ຫຼາຍຄົນໃຫ້ກຽດການປະຕິມາກໍາຂອງລາວວ່າເປັນຜູ້ນໍາຫນ້າຂອງ ສິລະປະແນວຄວາມຄິດ , ເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນເລື່ອງທໍາມະດາເທົ່ານັ້ນແຕ່ໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍໃນສັງຄົມທີ່ທັນສະໄຫມຂອງພວກເຮົາ. ຄວາມປາຖະໜາຫຼັກຂອງສິນລະປິນທີ່ເຮັດສຳເລັດແລ້ວແມ່ນເພື່ອກຳນົດແນວຄວາມຄິດຂອງສິລະປະຄືນໃໝ່ ແລະ ຄວາມໝາຍຂອງການເປັນນັກສິລະປິນ.

ລາວປາດຖະໜາຢາກເຮັດໃຫ້ສິລະປະມີສາຍຕາໜ້ອຍລົງ ແລະ ສະໝອງຫຼາຍ, ແລະ ມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ແນວຄວາມຄິດຂອງສິລະປະ. ສິ້ນຫຼາຍກວ່າການສະແດງພາບຕົວຈິງຂອງມັນ. Duchamp ໄດ້ເອົາວັດຖຸ, ກໍາຈັດມັນອອກຈາກຄວາມຕັ້ງໃຈເດີມຂອງມັນ, ແລະເອີ້ນວ່າສິນລະປະ.

ແລະດັ່ງນັ້ນ, ມັນແມ່ນສິນລະປະ. ລາວໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຜູ້ຊົມພະຍາຍາມລືມວ່າ ນ້ຳພຸ ແຕ່ເດີມແມ່ນເປັນທໍ່ຍ່ຽວ, ແລະເອົາສັນຍາລັກທັງໝົດທີ່ເຂົາເຈົ້າຕິດຢູ່ກັບວັດຖຸເດີມອອກເພື່ອເບິ່ງວ່າມັນເປັນວັດຖຸທີ່ເປັນກາງ. ນີ້ແມ່ນບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຜູ້ຊົມແລະນັກວິຈານສິລະປະຫຼາຍຄົນຕໍ່ສູ້ກັບຢ່າງມະຫາສານ. ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຊົມເຂົ້າໃຈເຖິງວຽກງານສິລະປະຂອງລາວ, Duchamp ໄດ້ກໍານົດຂະບວນການສ້າງສິລະປະສໍາເລັດຮູບເປັນດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້. ລາວໄດ້ພະຍາຍາມເລືອກວັດຖຸທີ່ເປັນ banal ເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ແລະສາມາດພິຈາລະນາວ່າບໍ່ງາມຫຼື ugly. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຫນຶ່ງຄວນຈະເອົາຄວາມສາມາດປະຕິບັດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕົວຢ່າງ, ໂດຍການຕິດລໍ້ລົດຖີບໃສ່ຕັ່ງ, ເຊັ່ນໃນ ລໍ້ລົດຖີບ , ຄົນເຮົາບໍ່ສາມາດຂີ່ລົດຖີບ ຫຼືນັ່ງຢູ່ເທິງຕັ່ງໄດ້. ໃນການຖອນຫນ້າທີ່ຕັ້ງໃຈຂອງພວກເຂົາ, ຄົນຫນຶ່ງປ່ຽນສິ່ງທີ່ວັດຖຸແມ່ນຫຍັງ. ສຸດທ້າຍ, ໂດຍການເຊັນຊື່ມັນແລະໃຫ້ຫົວຂໍ້, ທ່ານໃຫ້ຈຸດປະສົງໃຫມ່, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງປ່ຽນມັນເຂົ້າໄປໃນສິລະປະ.

ຮູບປັ້ນຂອງ Duchamp ຍັງປ່ຽນສິ່ງທີ່ມັນຫມາຍເຖິງການເປັນນັກສິລະປິນ. Duchamp ບໍ່ໄດ້ຜະລິດຮູບປັ້ນຂອງລາວ; ລາວພຽງແຕ່ລວມຫຼືສະແດງວັດຖຸ.

ນີ້ຫມາຍຄວາມວ່າລາວບໍ່ແມ່ນນັກສິລະປິນບໍ? ແລະຖ້າບໍ່ແມ່ນ, ຜູ້ຜະລິດວັດຖຸຫຼັງຈາກນັ້ນຖືວ່າເປັນນັກສິລະປິນບໍ? ປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍພົບວ່າຂະບວນການຄິດນີ້ຂັດແຍ້ງແລະຍາກທີ່ຈະຍອມຮັບ. ໃນລະຫວ່າງຊີວິດຂອງລາວ, Duchamp ໄດ້ສ້າງ 13 ຊິ້ນຂອງສິລະປະທີ່ກຽມພ້ອມ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຮູບປັ້ນທີ່ເຮັດແລ້ວຂອງ Duchamp ບໍ່ແມ່ນຜົນງານດຽວທີ່ມີຢູ່ແລ້ວຂອງສິລະປະທີ່ເຮັດແລ້ວ. ນັບ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ມາ, ມີ​ນັກ​ສິ​ລະ​ປິນ​ທີ່​ພ້ອມ​ແລ້ວ​ຫຼາຍ​ຄົນ. ໃນຍຸກປະຈຸບັນຂອງພວກເຮົາ, ສິລະປະທີ່ແນວຄວາມຄິດມີຄວາມສໍາຄັນກວ່າສາຍຕາແມ່ນເປັນເລື່ອງທໍາມະດາ -ສະຖານທີ່.

ສິລະປິນທີ່ເຮັດສຳເລັດແລ້ວທີ່ມີຊື່ສຽງ

ສິນລະປິນທີ່ເຮັດສຳເລັດແລ້ວໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1900 ແມ່ນເປັນຝູງຊົນຂະໜາດນ້ອຍ. ນະຄອນນິວຢອກເປັນສູນກາງການສ້າງສັນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍນັກສິລະປິນຈາກທຸກພື້ນຖານແລະຊົນເຜົ່າ. ການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Avant-Garde ເຊັ່ນ Dadaism ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຢູ່ທີ່ນີ້ຍ້ອນການລະລາຍຂອງມັນ ແລະສັງຄົມເສລີນິຍົມຢ່າງຍຸດຕິທຳ.

ເຖິງແມ່ນວ່າມີນັກສິລະປິນທີ່ແຕ່ງແລ້ວຫຼາຍຄົນມາຕະຫຼອດ, ແຕ່ສາມຄົນທີ່ຖືກກຽດຊັງຢູ່ລຸ່ມນີ້ແມ່ນມີອິດທິພົນສູງ ແລະເປັນສ່ວນໜຶ່ງທັງໝົດ. ຂອງສາກ New York Dada.

Baroness Elsa von Freytag-Loringhoven (1874 – 1927)

ນາງເກີດ Else Hildegard Plötz ໃນວັນທີ 12 ກໍລະກົດ 1874 ໃນ Swinemünde, ເຢຍລະມັນ. Von Freytag-Loringhoven ມີຄວາມກ້າວຫນ້າສູງແລະເປັນທີ່ຮູ້ຈັກເປັນແມ່ຍິງທີ່ຂັດແຍ້ງທີ່ສຸດໃນເວລາຂອງນາງ. ອຸດົມຄະຕິ feminist, ຕ້ານ patriarchal ຂອງນາງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນໄວຫນຸ່ມ. ອັນນີ້ອາດຈະເປັນຍ້ອນວ່າພໍ່ຂອງນາງ Adolf Plötz ຄວບຄຸມຫຼາຍ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ນາງກະບົດຕໍ່ອຳນາດເພດຊາຍ. Von Freytag-Loringhoven ມີຄວາມໃກ້ຊິດກັບແມ່ຂອງລາວຫຼາຍ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ.

ແມ່ຂອງລາວມັກຈະເອົາສິ່ງຂອງທີ່ພົບເຫັນຄືນໃໝ່, ເຊິ່ງມີອິດທິພົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ສິລະປະຂອງລາວໃນພາຍຫຼັງ.

ຕອນຍັງນ້ອຍ, ວອນFreytag-Loringhoven ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມເປັນນັກສະແດງແລະເຂົ້າຮ່ວມໃນການສະແດງ vaudeville ໃນທົ່ວເອີຣົບ. ຫຼັງ​ຈາກ​ນັ້ນ​ນາງ​ຈະ​ໄປ​ຮຽນ​ສິ​ລະ​ປະ​ຢູ່​ສະ​ຖາ​ບັນ​ໃນ Dachau. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ອາຊີບເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ຖືກຖືວ່າເໝາະສົມກັບຍິງໜຸ່ມທີ່ໜ້າຊົມເຊີຍ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນີ້ໄດ້ລົບກວນ Von Freytag-Loringhoven ພຽງເລັກນ້ອຍແລະເປັນພຽງແຕ່ການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການເຮັດວຽກ rebellious, offbeat ຂອງນາງ. Unknown author Unknown author, public domain, via Wikimedia Commons

Von Freytag-Loringhoven ບໍ່ມີໂຊກຫຼາຍໃນຄວາມຮັກ. ໃນປີ 1901, ນາງໄດ້ແຕ່ງງານກັບ August Endell, ນັກສະຖາປະນິກຊາວເຢຍລະມັນ. ເຂົາເຈົ້າມີການແຕ່ງງານແບບບໍ່ທຳມະດາ ເຊິ່ງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເຮັດຕາມຄວາມສົນໃຈດ້ານຄວາມຮັກອື່ນໆ, ເຊິ່ງມີບາງອັນທີ່ເປັນຕາຢ້ານຫຼາຍໃນເວລານັ້ນ. ຄວາມ​ສົນ​ໃຈ​ອັນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ຄວາມ​ຮັກ​ນັ້ນ​ແມ່ນ​ເພື່ອນ​ຂອງ Endell ແລະ​ນັກ​ປະ​ນິ​ຍາຍ​ຊາວ​ກາ​ນາ​ດາ, Fredrick Philp Grove. ສໍາລັບເວລາໃດຫນຶ່ງ, ສິ່ງຕ່າງໆໄດ້ປະສົມກົມກຽວ, ໂດຍທັງສາມໄດ້ໄປວັນພັກຮ່ວມກັນ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມສາມັກຄີນີ້ບໍ່ໄດ້ຢູ່ດົນນານ ແລະທັງສອງໄດ້ຢ່າຮ້າງກັນໃນປີ 1906.

ວອນ Freytag-Loringhoven ໄດ້ແຕ່ງງານກັບ Grove ໃນປີຕໍ່ມາ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມສຸກຂອງເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢູ່ດົນນານ. ໃນປີ 1909, Grove ພົບວ່າຕົນເອງເປັນຫນີ້ສິນທາງດ້ານການເງິນໃນເຢຍລະມັນ. ດັ່ງນັ້ນ, ທັງສອງຈຶ່ງຕັດສິນໃຈຂ້າຕົວຕາຍເພື່ອໃຫ້ລາວສາມາດຫລົບໜີໄປສະຫະລັດອາເມລິກາ ແລະເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດໃໝ່ທີ່ບໍ່ມີໜີ້ສິນ.

Von Freytag-Loringhoven ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບລາວໃນລັດຕ່າງໆ.ປີຕໍ່ມາເພື່ອບໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມສົງໃສ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນເຂົາເຈົ້າແລ່ນຟາມໃນລັດ Kentucky ໃນເວລາສັ້ນໆ. Bain News Service, publisher , public domain, via Wikimedia Commons

ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ມັນບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ Grove deserted von Freytag-Loringhoven. ໃນປີ 1913, ນາງໄດ້ພົບແລະແຕ່ງງານກັບ Baron ເຢຍລະມັນ, Leopold von Freytag-Loringhoven. ທັງສອງໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ນະຄອນນິວຢອກ, ເຊິ່ງເປັນເວລາທີ່ອາຊີບຂອງນັກສິລະປິນຂອງນາງໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ. ນາງໄດ້ສ້າງແບບຈໍາລອງ, ດັ່ງທີ່ເຫັນໄດ້ຈາກການຖ່າຍຮູບຂອງ Man Ray ໃນເວລານັ້ນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມປາຖະຫນາຕົ້ນຕໍຂອງນາງແມ່ນເປັນນັກກະວີແລະນັກສິລະປິນ.

ເຖິງແມ່ນວ່ານາງມີການເກັບກໍາບົດກະວີຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ແຕ່ມີຫນ້ອຍທີ່ສຸດທີ່ຈະຕີພິມຫຼືປະຕິບັດຈົນກ່ວາບໍ່ດົນມານີ້. ໃນປີ 2011, ຄໍເລັກຊັນຂອງນັກກະວີຂອງນາງມີຫົວຂໍ້ Body Sweats: The Uncensored Writings of Elsa von Freytag-Loringhoven . ປະຈຸບັນນີ້, ບົດກະວີທີ່ກ້າວໜ້າຂອງນາງສາມາດຖືກຍົກຍ້ອງໃນສະໄໝທີ່ແມ່ຍິງໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ມີສຽງເວົ້າໄດ້.

ກ່ຽວກັບສິລະປະຂອງນາງ, ນາງເປັນທີ່ຮູ້ຈັກຫຼາຍທີ່ສຸດສໍາລັບການສ້າງຮູບແບບຂອງສິລະປະທີ່ກຽມພ້ອມທີ່ເອີ້ນວ່າ ການສະແດງສິລະປະ.

ສິລະປະສ່ວນໃຫຍ່ຂອງນາງຖືກສ້າງຂື້ນດ້ວຍສິ່ງຂອງທີ່ນາງພົບເຫັນຢູ່ຖະໜົນໃນນິວຢອກ. ປະຕິມາກໍາຂອງນາງແມ່ນແນວຄວາມຄິດຫຼາຍແລະກະຕຸ້ນຄວາມຄິດ. ເຂົາເຈົ້າມັກຈະສະແດງຂໍ້ຄວາມຕໍ່ຕ້ານຜູ້ບໍລິໂພກ ແລະຕໍ່ຕ້ານຜູ້ນິຍົມບັນພະບຸລຸດ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ນາງກາຍເປັນບຸກຄົນທີ່ມີການໂຕ້ແຍ້ງກັນສູງໃນເວລານັ້ນ.

ໜຶ່ງໃນນາງຫຼາຍທີ່ສຸດຕົວຢ່າງສິລະປະທີ່ເຮັດແລ້ວມີຊື່ສຽງມີຫົວຂໍ້ວ່າ "ພຣະເຈົ້າ" (1917) ແລະສະແດງເຖິງທໍ່ລະບາຍນ້ໍາເຫລໍກທີ່ຕິດຢູ່ເທິງກ່ອງ. ຫຼາຍຄົນເຊື່ອວ່າມັນຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍອ້າງອີງໃສ່ຄໍາເວົ້າຂອງ Duchamp, ເຊິ່ງອ່ານວ່າ, "ໂລກສິລະປະດຽວທີ່ອາເມລິກາໄດ້ມອບໃຫ້ແມ່ນທໍ່ນ້ໍາແລະຂົວຂອງນາງ".

ຄົນອື່ນຄິດວ່າມັນຖືກສ້າງຂື້ນເພື່ອ ຄ້າຍກັບຮູບທໍ່ກົມທີ່ບິດເບືອນ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງວິພາກວິຈານລັກສະນະຊາດນິຍົມຂອງສັງຄົມ. ໃນປີດຽວກັນ, Duchamp ໄດ້ສ້າງ The Fountain. ຫຼາຍ​ຄົນ​ເຊື່ອ​ວ່າ​ແນວ​ຄວາມ​ຄິດ​ທີ່​ຢູ່​ເບື້ອງ​ຫລັງ​ການ​ກຽມ​ພ້ອມ​ແລະ​ນາມ​ສະ​ກຸນ “R. Mutt” ຕົວຈິງແລ້ວເປັນຂອງ von Freytag-Loringhoven. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເນື່ອງຈາກວ່ານາງເປັນແມ່ຍິງ, ນາງບໍ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບສໍາລັບມັນ. ປະມານປີ 1918, von Freytag-Loringhoven ໄດ້ສ້າງອີກອັນໜຶ່ງຂອງເຄື່ອງສຳເລັດຮູບທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງນາງ Cathédrale.

ພຣະເຈົ້າ (1917) ໂດຍ Baroness Elsa von Freytag-Loringhoven ແລະ Morton Livingston Schamberg, ພິມເງິນ gelatin ທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນພິພິທະພັນວິຈິດສິນໃນ Houston, ສະຫະລັດ; Morton Livingston Schamberg , ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບປັ້ນປະກອບດ້ວຍໄມ້ແປຮູບທີ່ von Freytag-Loringhoven ໄດ້ພົບເຫັນ ແລະຕິດຢູ່ເທິງທ່ອນໄມ້. . ຊິ້ນໄມ້ດັ່ງກ່າວຖືກກ່າວເຖິງວ່າເປັນຕົວແທນຂອງຕຶກສູງອັນໜຶ່ງທີ່ປະກົດຂຶ້ນໃນນິວຢອກ.

ມັນໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກຕຶກ Woolworths, ກໍ່ສ້າງສຳເລັດບໍ່ດົນ, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກເອີ້ນວ່າ “ວິຫານການຄ້າ”. ຮູບປັ້ນຂອງ Von Freytag-Loringhovenເປັນຄໍາຄິດເຫັນກ່ຽວກັບວິທີການທຶນນິຍົມໄດ້ກາຍເປັນສາສະຫນາໃຫມ່ຂອງສັງຄົມ. ໃນຊຸມປີ 1920, von Freytag-Loringhoven ກັບຄືນໄປເຢຍລະມັນເພື່ອຊອກຫາໂອກາດວຽກເຮັດງານທໍາຫຼາຍ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນາງໄດ້ພົບເຫັນປະເທດທີ່ນາງເຂົ້າມາແມ່ນແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍຈາກປະເທດທີ່ນາງໄດ້ໄປ. ເສດຖະກິດຂອງເຢຍລະມັນໄດ້ຖືກທໍາລາຍໂດຍສົງຄາມໂລກຄັ້ງທໍາອິດເຊັ່ນດຽວກັນກັບການຊົດເຊີຍທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຈ່າຍຕໍ່ມາ.

ຢູ່ບ່ອນນີ້, ນາງໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນຄວາມທຸກຍາກ, ສະຫນັບສະຫນູນທາງດ້ານການເງິນຈາກຫມູ່ເພື່ອນເຊັ່ນ: ນັກສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງ Peggy. Guggenheim.

ຮູບຖ່າຍຂອງ Claude McRay (i.e. McKay) ແລະ Baroness Elsa von Freytag-Loringhoven, ກ່ອນປີ 1928; Bain News Service, Publisher, Public Domain, via Wikimedia Commons

ສຸຂະພາບຈິດຂອງນາງບໍ່ດີພໍ ແລະຫຼາຍຄົນເຊື່ອວ່ານາງເປັນບ້າແລ້ວ. ໃກ້ໃນຕອນທ້າຍຂອງ 1920s, von Freytag-Loringhoven ໄດ້ຍ້າຍໄປປາຣີແລະສະຖານະການຂອງນາງເບິ່ງຄືວ່າຈະດີຂຶ້ນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນາງໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ນາງຈະເສຍຊີວິດໃນເດືອນທັນວາ 1927. ການເສຍຊີວິດຂອງນາງແມ່ນເກີດຈາກການຫາຍໃຈອາຍແກັສ. ບໍ່​ຮູ້​ໄດ້​ວ່າ​ນີ້​ເປັນ​ຜົນ​ມາ​ຈາກ​ການ​ຂ້າ​ຕົວ​ຕາຍ​ຫຼື​ພຽງ​ແຕ່​ເປັນ​ອຸ​ປະ​ຕິ​ເຫດ​ທີ່​ຮ້າຍ​ແຮງ. ນາງມີອາຍຸພຽງແຕ່ 53 ປີເທົ່ານັ້ນໃນຕອນທີ່ນາງຜ່ານໄປ, ແຕ່ນາງໄດ້ມີຊີວິດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມວຸ້ນວາຍຢູ່ແລ້ວ.

ຜົນກະທົບທີ່ນາງສ້າງຕໍ່ໂລກສິລະປະບໍ່ໄດ້ສູນເສຍໄປ. ຖ້າມີອັນໃດອັນໜຶ່ງ, ຄວາມພະຍາຍາມຂອງນາງຈະເຂົ້າໃຈໄດ້ດີຂຶ້ນໃນຍຸກສະໄໝໃໝ່.

Marcel Duchamp (1887 – 1968)

Marcel Duchamp ເປັນ Henri-Robert-Marcel Duchamp ເກີດໃນວັນທີ 28 ກໍລະກົດ 1887 ໃນ Blainville-Crevon, ປະເທດຝຣັ່ງ. Duchamp ມາຈາກຄອບຄົວສິລະປະຫຼາຍ. ພໍ່​ແມ່​ຂອງ​ລາວ​ໄດ້​ຊຸກ​ຍູ້​ໃຫ້​ລາວ​ແລະ​ອ້າຍ​ນ້ອງ​ຮ່ວມ​ກິດ​ຈະ​ກຳ​ເສີມ​ຂະ​ຫຍາຍ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ ແລະ​ສະ​ຕິ​ປັນ​ຍາ​ນັບ​ແຕ່​ຍັງ​ນ້ອຍ. ໃນຈໍານວນເດັກນ້ອຍ Duchamp ເຈັດຄົນ, ສີ່ຄົນລວມທັງ Marcel ຈະດໍາເນີນອາຊີບສິລະປະ. ໃນ​ຕອນ​ຍັງ​ນ້ອຍ, Duchamp ເກັ່ງ​ດ້ານ​ສິ​ລະ​ປະ, ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ຄະ​ນິດ​ສາດ, ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ຢູ່​ໂຮງ​ຮຽນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ລາວບໍ່ແມ່ນນັກຮຽນທີ່ສຸມໃສ່ຫຼາຍທີ່ສຸດ. ເຖິງແມ່ນວ່າລາວເປັນນັກສິລະປິນທີ່ມີພອນສະຫວັນ, ແຕ່ລາວມັກຈະເບື່ອກັບການຮຽນການແຕ້ມຮູບຂອງລາວ.

ເວົ້າໄດ້ວ່າລາວໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍດ້ານສິລະປະຈາກນ້ອງຊາຍຂອງລາວ, Jacques Villon, ເຊິ່ງລາວຊົມເຊີຍຫຼາຍ.

ໃນຖານະນັກແຕ້ມຮູບ, ລາວປະສົບຜົນສຳເລັດພໍສົມຄວນ. ລາວສາມາດສະແດງຜົນງານຂອງລາວຢູ່ທີ່ Salon d'Automne ໃນປີ 1908 ແລະອີກຄັ້ງຢູ່ທີ່ Salon des Independents ໃນປີ 1909. ຮູບແຕ້ມທຳອິດຂອງລາວທີ່ໄດ້ຮັບການສົນທະນາມີຊື່ວ່າ Sad Young Man on a Train (c. 1911). ). ມັນເປັນການປະສົມປະສານທີ່ຜິດປົກກະຕິຂອງທັງ Cubism ແລະ Futurism , ໂດຍເນັ້ນໃສ່ການເຄື່ອນໄຫວ ແລະ