ເຮົາແນ່ໃຈວ່າເຈົ້າໄດ້ເຫັນງານສິລະປະທີ່ເບິ່ງຄືຈິງຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ, ງານສິລະປະທີ່ເຮັດໃຫ້ທ່ານຄິດເຖິງວິທີທີ່ນັກສິລະປິນສາມາດດຶງມັນອອກ. ອັນນີ້ແມ່ນເອີ້ນວ່າສິນລະປະ hyperrealism, ແລະມັນມາໃນຫຼາຍຮູບແບບທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ທ່ານເວົ້າໄດ້. ນັກສິລະປິນສ່ວນໃຫຍ່ໃຊ້ສິລະປະເປັນການຫລົບຫນີຈາກຄວາມເປັນຈິງ, ແຕ່ສິ່ງດຽວກັນບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ສໍາລັບນັກສິລະປິນ hyperrealism, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາມີຈຸດປະສົງເພື່ອລົບລ້າງຂອບເຂດທີ່ຢູ່ລະຫວ່າງສິລະປະແລະຄວາມເປັນຈິງ.

Hyperrealism ແມ່ນຫຍັງ?

Hyperrealism ແມ່ນຮູບແບບສິນລະປະທີ່ຂ້ອນຂ້າງໃຫມ່ທີ່ພັດທະນາມາຈາກການເຄື່ອນໄຫວເກົ່າ; ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຄື່ອງມືພື້ນເມືອງທີ່ຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອສ້າງສິລະປະແມ່ນໃຊ້ກັບປະເພດສິລະປະນີ້ເຊັ່ນກັນ. ນີ້ປະກອບມີສີ, ດິນເຜົາ, graphite, ຫມຶກ, ຖ່ານ, ແລະອື່ນໆ. ເຊັ່ນດຽວກັນກັບທຸກຮູບແບບສິນລະປະ, hyperrealism ມີປະຫວັດສາດບາງຢ່າງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງມັນກັບຜູ້ບຸກເບີກຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ສົ່ງເສີມແລະສ້າງປະເພດນີ້.

Hyperrealism ແມ່ນອີງໃສ່ອຸດົມການດ້ານຄວາມງາມຂອງ photorealism ແລະໄດ້ຮັບການສົ່ງເສີມໂດຍມືຂອງສິລະປິນຈາກສະຫະລັດແລະເອີຣົບ. ສິລະປະທີ່ສົມຈິງ ຫຼືຈິງໃຈເກີນຈິງໄດ້ຮັບແຮງດຶງດູດໃນທ້າຍຊຸມປີ 60 ແລະຕົ້ນປີ 70. ນີ້ແມ່ນເນື່ອງມາຈາກນັກແຕ້ມເຊັ່ນ Chuck Close, Audrey Flack, Richard Estes, ແລະ Denis Peterson ທີ່ສ້າງຮູບແຕ້ມໂດຍອີງໃສ່ຮູບຖ່າຍເພື່ອໃຫ້ໄດ້ເບິ່ງແບບຈິງໆທີ່ສາມາດເຂົ້າໃຈຜິດໄດ້ງ່າຍສໍາລັບການຖ່າຍຮູບ.

ຊ່າງແກະສະຫຼັກທີ່ມີຄວາມເປັນຈິງສູງ ແລະນັກແຕ້ມຮູບເຄີຍໃຊ້ການຖ່າຍຮູບເປັນການອ້າງອີງເພື່ອບັນລຸການພັກຜ່ອນຢ່ອນອາລົມຂອງຮູບພາບ.ການຖ່າຍຮູບຈະຍົກຕາຂຶ້ນ, ແຕ່ຮູບແຕ້ມແບບ hyperrealist ຂອງຮູບພາບນັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ຄາງກະໄຕຫຼຸດລົງ.

Helnwein ເຮັດວຽກກ່ຽວກັບຮູບແຕ້ມ The Murmur of the Innocents 1 , oil and acrylic on canvas, 2009; Gottfried Helnwein, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງ Hyperrealism ແລະ Photorealism

Isy Brachot ແມ່ນຄົນທໍາອິດທີ່ໃຊ້ຄໍາວ່າ 'hyperrealism' ໃນ​ປີ 1973​, ເປັນ​ຊື່​ຂອງ​ການ​ວາງ​ສະ​ແດງ​ທີ່​ໄດ້​ຈັດ​ຂຶ້ນ​ຢູ່​ຫໍ​ສະ​ແດງ​ຂອງ​ຕົນ​. ມີນັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍປະເພດທີ່ມີຜົນງານຂອງເຂົາເຈົ້າສະແດງ, ລວມທັງສິ່ງທີ່ມັກຂອງ Ralph Goings, Don Eddy, Chuck Close, ແລະ Robert Bechtle. ນັບຕັ້ງແຕ່ເຫດການສະເພາະນີ້, ຄໍາວ່າ hyperrealism ໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອອ້າງອີງເຖິງນັກສິລະປິນທີ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກນັກ photorealists.

ເນື່ອງຈາກຮາກຂອງນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ຖືກປູກໃນ photorealism, ຫຼັງຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າພະຍາຍາມພັນລະນາວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນຈິງເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ຄວາມກົງກັນຂ້າມລະຫວ່າງ photorealism ແລະ hyperrealism ຍ້ອນວ່າອະດີດໄດ້ໃຊ້ວິທີການທີ່ຮູ້ຫນັງສື, ແລະນີ້ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນໃນຮູບແຕ້ມພື້ນເມືອງ. Photorealism ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເຮັດຕາມຮູບພາບທີ່ຖືກນໍາໃຊ້ເປັນເອກະສານອ້າງອີງ, ໃນຂະນະທີ່ hyperrealism ພະຍາຍາມສ້າງການອອກແບບໂດຍລວມທີ່ມີການປ່ຽນແປງທີ່ແນະນໍາອົງປະກອບທີ່ອາດຈະບໍ່ມີຢູ່ໃນຊີວິດຈິງ. ນີ້ແມ່ນບ່ອນທີ່ hyperrealism ມັກຈະໄປເກີນກວ່າສິ່ງທີ່ເຫັນແລະເສີມຂະຫຍາຍຄວາມເປັນຈິງທີ່ໄດ້ສະແດງໃນເບື້ອງຕົ້ນ.

ຢູ່ທີ່ນັ້ນແມ່ນສອງສາມວິທີທີ່ຈະບອກວ່າຮູບພາບໃດນຶ່ງແມ່ນ hyper-realistic, ແຕ່ມັນບໍ່ງ່າຍ. ລັກສະນະເຫຼົ່ານີ້ຕົ້ນຕໍແມ່ນເງົາ, ຜົນກະທົບຂອງແສງ, ພື້ນຜິວ, ແລະໂຄງສ້າງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມແນ່ນອນແລະມີຊີວິດຊີວາ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຮູບປັ້ນແລະຮູບແຕ້ມແມ່ນພຽງແຕ່ພື້ນຜິວຂອງສິ່ງທີ່ຕ້ອງການຊອກຫາ, ເນື່ອງຈາກວ່າຮູບພາບແມ່ນໃຫມ່ຂອງຄວາມເປັນຈິງທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ. ນີ້ ໝາຍ ຄວາມວ່າອາລົມທີ່ເຈົ້າຈະປະສົບອາດຈະແຕກຕ່າງກັນ, ເຊິ່ງສຸດທ້າຍແມ່ນຄວາມ ສຳ ຄັນຂອງ "ຄວາມເປັນຈິງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ".

Sandwich Ham-Egg (2014) ໂດຍ Tjalf Sparnaay; Tjalf Sparnaay, CC BY 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ການນໍາໃຊ້ສີໃນ Hyperrealism

ໃນຖານະທີ່ເປັນມະນຸດ, ພວກເຮົາໄດ້ຮັບຜົນກະທົບທາງດ້ານຈິດໃຈຈາກສີ, ແລະຮົ່ມຕ່າງໆຈະສົ່ງຜົນ. ໃນ​ອາ​ລົມ​ທີ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​. ປົກກະຕິແລ້ວສີຟ້າແມ່ນສາມາດເອີ້ນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມສະຫງົບ, ໃນຂະນະທີ່ສີດໍາແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຢ້ານກົວຫຼືຄວາມບໍ່ພໍໃຈ, ແລະສີແດງສາມາດກະຕຸ້ນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມກະຕືລືລົ້ນຫຼືຄວາມກະຕືລືລົ້ນ. ສີທີ່ຖືກນໍາໃຊ້ໃນຊິ້ນສ່ວນສິລະປະຈະສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ເຈົ້າ, ແລະມັນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງວິທີການສະເພາະ. ດ້ວຍວຽກງານສິລະປະແບບ hyperrealist, ປະສົບການນີ້ຖືກປັບປຸງໃຫ້ສູງຂຶ້ນໃນລະດັບໃຫມ່, ຍ້ອນວ່າພວກເຮົາກໍາລັງຮັບຮູ້ວ່າມັນເປັນຈິງ. ນີ້​ແມ່ນ​ວ່າ​ເປັນ​ຫຍັງ​ບາງ​ສ່ວນ​ທີ່​ຈະ​ຮຽກ​ຮ້ອງ​ໃຫ້​ມີ​ຄວາມ​ຮູ້​ສຶກ​ບໍ່​ສະ​ບາຍ​, ຄວາມ​ເຫັນ​ອົກ​ເຫັນ​ໃຈ​, ຫຼື​ຄວາມ​ໃຈ​ຮ້າຍ​.

ນັກສິລະປິນໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະໃຊ້ palettes ສີທີ່ຖືກຕ້ອງເພື່ອບັນລຸຜົນໄດ້ຮັບທີ່ບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກຄວາມເປັນຈິງ. ເຖິງແມ່ນວ່າອັດຕາສ່ວນຂອງຫົວຂໍ້ອາດຈະບໍ່ຖືກຕ້ອງເລັກນ້ອຍ, ສີທີ່ຖືກນໍາໃຊ້ຈະມີບົດບາດສໍາຄັນທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າເຈົ້າກໍາລັງເບິ່ງຂອງແທ້. ຂ້າງລຸ່ມນີ້ທ່ານຈະເຫັນຕາຕະລາງທີ່ອະທິບາຍຜົນກະທົບທາງຈິດໃຈຂອງສີທີ່ແນ່ນອນ.

ສິ້ນທີ່ນິຍົມທີ່ສຸດຂອງສິລະປະ Hyper-Realistic

ເຊັ່ນດຽວກັນກັບທຸກປະເພດສິລະປະ, ບາງຊິ້ນແມ່ນໂດດເດັ່ນຈາກສ່ວນທີ່ເຫຼືອ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຕ່ອນທີ່ດົນໃຈພວກເຮົາ, ຮຽກຮ້ອງຄວາມ​ຮູ້​ສຶກ​ໃຫມ່​, ຫຼື​ນໍາ​ເອົາ​ອາ​ຍຸ​. ຂ້າງລຸ່ມນີ້ແມ່ນບາງສ່ວນຂອງສິນລະປະ hyper-realistic ທີ່ນິຍົມຫຼາຍທີ່ສຸດທີ່ເຄີຍເຮັດ.

Mask II (2010) ໂດຍ Ron Mueck; Jack1956, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Spooning Couple ໂດຍ Ron Mueck

ນີ້ແມ່ນຮູບປັ້ນທີ່ເປັນຈິງແທ້ທີ່ສ້າງຂຶ້ນໂດຍ Ron Mueck ໃນປີ 2005. ມັນພັນລະນາເຖິງຜູ້ຊາຍ ແລະຜູ້ຍິງທີ່ນອນຢູ່ຮ່ວມກັນໃນທ່າທີ່ຊ້ອນກັນ. ຕົວເລກທັງສອງໄດ້ຮັບສຽງອ່ອນໆທີ່ຄ້າຍຄືກັນແລະບໍ່ມີເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ. ລັກສະນະດຽວຂອງຮູບປັ້ນນີ້ທີ່ປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ມັນກາຍເປັນຈິງແມ່ນຂະຫນາດຂອງມັນ, ເຊິ່ງແມ່ນເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງຂະຫນາດຂອງຄົນທົ່ວໄປ. Mueck ສະເຫມີເລີ່ມຕົ້ນຂະບວນການດ້ວຍການແຕ້ມຮູບກ່ອນທີ່ລາວຈະສ້າງ maquettes ຂະຫນາດນ້ອຍທີ່ເຮັດຈາກດິນເຜົາຫຼື plaster. ຈາກຂັ້ນຕອນທີ່ຜ່ານມາ, ລາວຈະສ້າງບາງສ່ວນ mold ກ່ອນທີ່ຈະຫລໍ່ຮູບປັ້ນໃນ fiberglass.

ຈາກ​ນັ້ນ​ຮູບ​ປັ້ນ​ໄຟ​ເບີ​ກລາສ​ແມ່ນ​ຖືກ​ທາສີ, ແລະ​ມີ​ລາຍ​ລະ​ອຽດ​ນ້ອຍໆ​ຕື່ມ​ອີກ ເຊັ່ນ: ຜົມ ແລະ ຕາ. ຮູບປັ້ນນີ້ແມ່ນຫນຶ່ງໃນຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງ hyperrealism, ແລະຖ້າມັນເປັນຂະຫນາດຂອງຊີວິດ, ເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພທີ່ຄິດວ່າຄົນເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນຄົນທີ່ແທ້ຈິງ.

Wild Man ໂດຍ Ron Mueck

ຮູບປັ້ນອີກອັນໜຶ່ງໂດຍ Ron Mueck ກໍ່ຖືກສ້າງຂື້ນໃນປີ 2005. ນີ້ສະແດງເຖິງຜູ້ຊາຍເປືອຍກາຍຂະໜາດໃຫຍ່ນັ່ງຢູ່ເທິງອາຈົມ. ລາວມີ ຜິວໜັງ ແລະຖືກສ້າງຂື້ນດ້ວຍຄວາມເປັນຈິງທີ່ບໍ່ໜ້າເຊື່ອ. ຜູ້ຊາຍຢູ່ໃນທ່າທີ່ແປກປະຫຼາດ, ແຂນຂອງລາວຖືກຍົກຂຶ້ນຫູ, ໃນຂະນະທີ່ heels ລາວຖືກຍົກແລະຕີນຂອງລາວຖືກຂັບເຂົ້າໄປໃນພື້ນເຮືອນ. ແຂນແລະຫຼັງຂອງລາວຖືກຕັ້ງຊື່, ດ້ວຍມືຂອງລາວຈັບຂອບຂອງບ່ອນນັ່ງ. The Wild Man ແມ່ນຮູບປັ້ນທີ່ເຄັ່ງຕຶງທີ່ເຮັດດ້ວຍເສັ້ນໃຍແກ້ວ, ອາລູມິນຽມ, ຜົມສັງເຄາະ, ຢາງ polyester, ຊິລິໂຄນ, ແລະໄມ້.

Girl ໂດຍ Lisa Milroy

ຮູບແຕ້ມແບບທັດສະນີຍະພາບນີ້ແມ່ນເຮັດໃນປີ 1998 ໂດຍ Lisa Milroy ແລະມັນພັນລະນາເຖິງຍິງໜຸ່ມທີ່ຕໍ່ຕ້ານກັບພື້ນຫຼັງສີດຳ. ຮູບພາບນີ້ຈັບເອົາຊ້າຍມືຂອງນາງ, ບ່ອນທີ່ພຽງແຕ່ສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຮ່າງກາຍຂອງນາງທີ່ສະຫວ່າງຢູ່ໃນໃບຫນ້າຂອງນາງ, ຄໍຂອງນາງເຖິງເຂົ້າໄປໃນເງົາ. ຮູບພາບນີ້ແມ່ນຖືກຈັບໃນຮູບແບບຈິງທີ່ມີພື້ນຜິວກ້ຽງຫຼາຍຍ້ອນວ່າສີໄດ້ຖືກນໍາໄປໃຊ້ເປັນຊັ້ນບາງໆ.

Room ໂດຍ Lisa Milroy

ໃນປີ 1997, Lisa Milroy ໄດ້ສ້າງຫ້ອງ, ເປັນຮູບແຕ້ມສີນ້ຳມັນຂະໜາດ 1750 x 1983 ມມ ທີ່ສະແດງເຖິງຫ້ອງພື້ນເມືອງຂອງຍີ່ປຸ່ນ. ຫ້ອງໄດ້ຖືກຕົບແຕ່ງດ້ວຍສີທີ່ອ່ອນໂຍນທີ່ໃຫ້ຄວາມສົມບູນຂອງເຄື່ອງເຟີນີເຈີ minimalist. ພື້ນທີ່ເປີດທີ່ແທ້ຈິງແມ່ນຫນຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງນາງ, ແລະລັກສະນະດຽວຂອງມັນທີ່ປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ມັນເບິ່ງເປັນຮູບຖ່າຍແມ່ນການສະທ້ອນຂອງແສງສະຫວ່າງຢູ່ເທິງໂຄນກາງ.

Tweety and Bunny ໂດຍ Roberto Bernardi

ຮູບແຕ້ມນ້ຳມັນທີ່ໜ້າຮັກນີ້ຖືກເຮັດໂດຍ Roberto Bernardi ໃນປີ 2017, ແລະມັນສະແດງຮູບຊົງທີ່ມີສີສັນຫຼາກຫຼາຍ. Roberto ຈັດການທີ່ຈະເກັບກໍາໂຄງສ້າງທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງເຂົ້າຫນົມອົມໂດຍບໍ່ມີການປະນີປະນອມໃນການອອກແບບ, ແລະການຫໍ່ເບິ່ງບໍ່ມີຂໍ້ບົກພ່ອງ.

Coke Trilogy ໂດຍ Pedro Campos

ນີ້ແມ່ນຊຸດຂອງ ຮູບແຕ້ມນ້ຳມັນ ທີ່ສະແດງເຖິງສາມກະປ໋ອງຂອງໂຊດາຢູ່ໃນຖົງຢາງໂປ່ງໃສ. ນີ້​ແມ່ນ​ການ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ທີ່​ຍິ່ງ​ໃຫຍ່​ຂອງ​ຄວາມ​ເອົາ​ໃຈ​ໃສ່​ທີ່​ດີກ​ວ່າ​ໃນ​ລະ​ອຽດ​ແລະ​ຄວາມ​ອົດ​ທົນ. ນອກຈາກນັ້ນ, Pedro ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການຜະລິດສິລະປະທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງໃນຜ້າໃບ, ເຊິ່ງສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນສະແດງເຖິງກະປ໋ອງ, ຫມາກໄມ້, ແກ້ວແກ້ວ, ແລະອື່ນໆ.

ສາວທີ່ມີຕຸ້ມຫູໄຂ່ມຸກໃນພລາສຕິກ ໂດຍ Tjalf Sparnaay

ມັນເປັນສິ່ງໜຶ່ງທີ່ຈະສ້າງຮູບຄົນແບບຄລາດສິກຄືນໃໝ່ໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແຕ່ໃຫ້ເຮັດແນວນັ້ນ ແລະສະແດງໃຫ້ເຫັນມັນຄືກັບທີ່ມັນກຳລັງເປັນຢູ່. ຂາຍໃນລາຄາທີ່ຖືກລົບຢູ່ໃນຕະຫຼາດແມ່ນ incredible. Tjalf Sparnaay ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການຕີຄວາມສູງພິເສດພາຍໃນປະເພດ hyperrealism, ແລະໂດຍການເພີ່ມແນວຄວາມຄິດທີ່ງ່າຍດາຍໃຫ້ກັບວຽກງານສິລະປະທີ່ບໍ່ມີເວລາ, ລາວໄດ້ສ້າງສິ່ງທີ່ພິເສດແທ້ໆ.

Mona Lisa ໂດຍ Leng Jun

ບໍ່ແມ່ນ Mona Lisa ຕົ້ນສະບັບ, ແຕ່ເປັນລູກນ້ອງທີ່ມີຄວາມລະອຽດສູງ. ຮູບແຕ້ມນີ້ຖືກສ້າງຂື້ນໃນປີ 2004 ແລະມັນເປັນເລື່ອງທີ່ຫນ້າຢ້ານວ່າມັນມີລາຍລະອຽດແນວໃດ. ທຸກໆສາຍຂອງ jumper ຂອງແມ່ຍິງສາມາດເຫັນໄດ້, ພ້ອມກັບຜົມຂອງນາງ, ແລະການສະທ້ອນຂອງຕາຂອງນາງ. ນີ້​ແມ່ນ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ຊັ້ນ​ຍອດ​ທີ່​ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ບໍ່​ຫຼາຍ​ຄົນ​ຈະ​ບັນລຸ​ໄດ້ ​ເວັ້ນ​ເສຍ​ແຕ່​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ເຕັມ​ໃຈ​ໃສ່​ໃນ​ວຽກ​ງານ.

Light on my Shoulder ໂດຍ Sheryl Luxenburg

ນີ້ແມ່ນຮູບຄົນອະຄິລິກທີ່ເຮັດຢູ່ເທິງເຈ້ຍ ແລະສະແດງພາບຍິງສາວທີ່ມີຮອຍຍິ້ມ ແລະແສງແດດອ່ອນໆ.ຕີຫຼັງຫົວຂອງນາງຈາກຊ້າຍ. ນີ້​ແມ່ນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ທີ່​ເບິ່ງ​ເປັນ​ທຳ​ມະ​ຊາດ​ທີ່​ສຸດ​ທີ່​ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ເຫັນ​ໃນ​ຊົ່ວ​ຄາວ ແລະ​ມັນ​ເປັນ​ການ​ພິ​ສູດ​ເຖິງ​ຄວາມ​ສາ​ມາດ​ຂອງ Sheryl ໃນ​ຖາ​ນະ​ເປັນ​ນັກ​ສິ​ລະ​ປິນ.

ການສ້າງສິລະປະ Hyper-Realistic

ຕອນນີ້ທ່ານມີຄວາມຄິດທີ່ດີກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເປັນສິນລະປະ hyperrealism ປະກອບດ້ວຍ, ທ່ານອາດຈະຕ້ອງການລອງມັນດ້ວຍຕົວທ່ານເອງ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ສາມາດເຮັດໄດ້ພຽງແຕ່ສອງສາມເດືອນ, ຍ້ອນວ່າມີຫຼັກການແລະເຕັກນິກຫຼາຍຢ່າງທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ນໍາໃຊ້.

A hyperrealistic painting ໂດຍ Věra Stuchelová, 2008-2010; Věra Stuchelová, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Drawings

ຄໍາແນະນໍາເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນອີງໃສ່ການສົມມຸດຕິຖານວ່າທ່ານມີຄວາມສາມາດພື້ນຖານໃນການເຮັດວຽກກັບວັດສະດຸເຊັ່ນ: ຖ່ານ, ເຫງົ້າຜະສົມ, ກຣາຟ, ຢາງລຶບ, ສໍຕ່າງໆ, ແລະອື່ນໆ. ແນວຄວາມຄິດຂອງ hyperrealism ແມ່ນບໍ່ສັບສົນເທົ່າທີ່ມັນເບິ່ງຄືວ່າ, ແຕ່ມັນແມ່ນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ມີກົນຈັກສູງ. ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ດ້ວຍ​ການ​ຈັດ​ຊື້​ຮູບ​ພາບ​ທີ່​ລະ​ອຽດ​ທີ່​ບໍ່​ມີ pixelation – ຮູບ​ພາບ​ຄວາມ​ລະ​ອຽດ​ສູງ​ຈະ​ເຮັດ​ວຽກ​ທີ່​ດີ​ທີ່​ສຸດ​. ຂັ້ນ​ຕອນ​ຕໍ່​ໄປ​ແມ່ນ​ໃຫ້​ເບົາໆ ແຕ້ມ​ຕາ​ຂ່າຍ​ໄຟ​ຟ້າ ໃສ່​ເຈ້ຍ​ທີ່​ທ່ານ​ກໍາ​ລັງ​ໃຊ້. ນີ້ແມ່ນເພື່ອຮັກສາອັດຕາສ່ວນດຽວກັນເພື່ອປ້ອງກັນການບິດເບືອນ.

ໂດຍໃຊ້ເຈ້ຍຕິດຕາມ, ຕິດຕາມເສັ້ນພື້ນຖານຂອງຮູບແຕ້ມ, ແຕ່ຢ່າພະຍາຍາມເພີ່ມລາຍລະອຽດໃດໆ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ໂອນສາຍເຫຼົ່ານີ້ໃສ່ເຈ້ຍຕົ້ນຕໍທີ່ມີຕາຂ່າຍໄຟຟ້າ. ຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປຈະຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຫຼາຍຄວາມອົດທົນ, ເນື່ອງຈາກວ່ານີ້ແມ່ນບ່ອນທີ່ທ່ານຈະຕ້ອງໄດ້ຊູມເຂົ້າໄປໃນແຕ່ລະຈຸລັງຂອງຮູບຖ່າຍແລະເລີ່ມຈັບຄູ່ໂຕນ. ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວ່າມັນເປັນສິ່ງຈໍາເປັນທີ່ຈະໃຊ້ການຖ່າຍຮູບທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ. ມັນຈະເປັນການລໍ້ລວງທີ່ຈະພະຍາຍາມແລະຕື່ມຂໍ້ມູນໃສ່ໃນຮົ່ມສ່ວນບຸກຄົນແລະລາຍລະອຽດກ່ອນທີ່ຈະສໍາເລັດສ່ວນຫນຶ່ງຂອງໂຄງການນີ້, ແຕ່ຢ່າເຮັດມັນ.

ສຸມໃສ່ການຈັບຄູ່ເຊລ ແລະໃຊ້ເວລາຂອງທ່ານ, ໂດຍລະເລີຍສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງຮູບແຕ້ມ. ນີ້​ແມ່ນ​ວິ​ທີ​ກົນ​ໄກ​ຂອງ​ການ​ແຕ້ມ​ຮູບ​ສໍາ​ເລັດ​ຮູບ​ແລະ​ມັນ​ສາ​ມາດ​ເປັນ​ທີ່​ພໍ​ໃຈ​, ແຕ່​ວ່າ​ທ່ານ​ຈະ​ຕ້ອງ​ໄດ້​ຕິດ​ຕາມ​ຄໍາ​ແນະ​ນໍາ​ທີ່​ໄດ້​ກ່າວ​ມາ​ຂ້າງ​ເທິງ​. ທ້າທາຍຫຼາຍ ແລະຕ້ອງການທັກສະ ແລະຄວາມຮູ້ໃນການເຮັດວຽກກັບອຸປະກອນສະເພາະ ຫຼືກັບຊອບແວ. ບໍ່ມີຄໍາແນະນໍາຂັ້ນຕອນໂດຍຂັ້ນຕອນໃນການສ້າງຮູບປັ້ນທີ່ມີຈິງ, ແຕ່ມີຄໍາແນະນໍາທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້.

ຈຸດກາງ (2017) ໂດຍ Carole A. Feuerman; Carole A. Feuerman, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໃຊ້ເອກະສານອ້າງອີງ

ການເກັບຮັກສາເອກະສານອ້າງອີງຈະຊ່ວຍໃຫ້ທ່ານສາມາດດຶງເອົາແຮງບັນດານໃຈຈາກພວກມັນ, ແລະ ເຫຼົ່ານີ້ຄວນຈະເປັນພຽງແຕ່ການອ້າງອີງຊີວິດຈິງ. ຮູບແບບ 3 ມິຕິຂອງຮ່າງກາຍແລະແມ້ກະທັ້ງການເກັບຮັກສາປື້ມທີ່ອີງໃສ່ໂຄງສ້າງຂອງສັດຫຼືວັດຖຸໂດຍສະເພາະເຊັ່ນເຄື່ອງຈັກຈະພິສູດວ່າເປັນປະໂຫຍດ.

ເຂົ້າໃຈວິພາກວິພາກຂອງບຸກຄົນ ຫຼືສັດ

ແຕ່ລະຮູບແບບຊີວິດແມ່ນສ້າງຂຶ້ນແຕກຕ່າງກັນ, ແລະນີ້ຈະໃຊ້ກັບຮູບປັ້ນຂອງເຈົ້າ.ຄື​ກັນ. ກົດລະບຽບດຽວກັນຈໍາເປັນຕ້ອງຖືກນໍາໃຊ້ກັບວຽກງານຂອງທ່ານ, ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ທ່ານຄວນຮູ້ວ່າຂາຂອງແມວມີໂຄງສ້າງແນວໃດຫຼືກ້າມຊີ້ນເຮັດສັນຍາກັບການເຄື່ອນໄຫວແຕ່ລະຄົນ.

ພືດພັນ ແລະ ພືດ

ກົດລະບຽບດຽວກັນທີ່ໃຊ້ກັບວິພາກວິພາກຂອງບຸກຄົນ ຫຼື ສັດຈະນຳໃຊ້ກັບພືດຄືກັນ. ທ່ານບໍ່ຄ່ອຍຈະພົບເຫັນຕົ້ນໄມ້ຫຼືດອກໄມ້ທີ່ມີຄວາມສົມມາດຢ່າງສົມບູນໃນຊີວິດຈິງ, ດັ່ງນັ້ນໂດຍການນໍາໃຊ້ຊອບແວ ZBrush, ທ່ານຈະສາມາດສ້າງຊີວິດພືດໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍໃນເວລາທີ່ໃຊ້ເຄື່ອງມືເຊັ່ນ Radial Symmetry.

ນຳໃຊ້ຟີຊິກ

ເພື່ອສ້າງໂຄງສ້າງຈິງ, ທ່ານຈະຕ້ອງໃຊ້ຟີຊິກໃນໂລກແທ້. ZBrush ຈະຊ່ວຍໃຫ້ທ່ານເພີ່ມນ້ໍາຫນັກໃຫ້ກັບຮູບແບບ 3D ທີ່ທ່ານກໍາລັງເຮັດວຽກເພື່ອຜະລິດຮູບປັ້ນທີ່ເບິ່ງຄືວ່າມັນເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງໂລກທີ່ແທ້ຈິງ.

ຫຼີກເວັ້ນການ Symmetry

ເຊັ່ນດຽວກັບສິ່ງຂອງສ່ວນໃຫຍ່ໃນໂລກນີ້, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ສົມບູນແບບ, ແລະນີ້ໃຊ້ກັບຮູບປັ້ນຂອງທ່ານເຊັ່ນດຽວກັນ. ການທໍາລາຍຄວາມສົມມາດຈະໃຫ້ໂຄງການຂອງທ່ານເບິ່ງທໍາມະຊາດຫຼາຍ, ແລະນີ້ສາມາດເຮັດໄດ້ໂດຍການຫັນຫົວຂອງລັກສະນະຫຼືບິດບາງສ່ວນຂອງຮ່າງກາຍ.

ນີ້ແມ່ນຄຳແນະນຳພື້ນຖານຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ສາມາດປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ຮູບປັ້ນຂອງເຈົ້າເບິ່ງບໍ່ສົມຈິງ. ເພື່ອປະຫຍັດເງິນໃນອຸປະກອນລາຄາແພງ, ສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ຕ້ອງເຮັດຄືການພະຍາຍາມມືຂອງທ່ານກັບປະເພດຕ່າງໆຂອງຊອບແວ. ເມື່ອທ່ານຮູ້ສຶກວ່າທ່ານມີຄວາມຫມັ້ນໃຈພຽງພໍທີ່ຈະແກ້ໄຂຮູບປັ້ນທີ່ແທ້ຈິງ, ຫຼັງຈາກນັ້ນທ່ານຄວນພະຍາຍາມເຮັດວຽກກັບແລະເຂົ້າໃຈທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.ວັດສະດຸເຊັ່ນ: ຢາງປະເພດຕ່າງໆ, ເສັ້ນໃຍແກ້ວ, ຊິລິໂຄນ, ແລະອື່ນໆ. ການແກະສະຫຼັກແບບ Hyper-realistic ຈະໃຊ້ເວລາຫຼາຍປີເພື່ອເຮັດເປັນຫຼັກ, ສະນັ້ນຢ່າພະຍາຍາມບັນລຸຄວາມສົມບູນແບບໃນເວລາເຮັດມັນເທື່ອທຳອິດ.

ນອກຈາກນັ້ນ, ທ່ານຍັງສາມາດເບິ່ງໄດ້ທີ່ hyperrealism.net ເປັນແຫຼ່ງທີ່ດີເລີດຂອງສິນລະປະນີ້. ແບບຟອມ.

ຄໍາຖາມທີ່ພົບເລື້ອຍ

Hyperrealism ບັນລຸໄດ້ແນວໃດ?

Hyperrealism ແມ່ນບັນລຸໄດ້ໂດຍໃຊ້ການອ້າງອິງທີ່ຊັດເຈນ ແລະເຮັດຊໍ້າຄືນມັນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລັກສະນະສະເພາະເຊັ່ນ: ເງົາແລະໂຄງສ້າງແມ່ນໄດ້ຮັບການປັບປຸງເພື່ອສ້າງຜົນກະທົບ hyper-realistic.

ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນລະຫວ່າງ Hyperrealism ແລະ Realism ບໍ?

Realism ແມ່ນເຮັດໄດ້ໂດຍການຈໍາລອງຮູບພາບ, ໃນຂະນະທີ່ hyperrealism ແມ່ນເຮັດດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກ ແລະມັນຫມາຍເຖິງການກະຕຸ້ນຄວາມຮູ້ສຶກໂດຍສະເພາະພາຍໃນຜູ້ຊົມ.

ອັນໃດປະກອບເປັນ Hyper-Realistic Sketch?

ການແຕ້ມຮູບແບບຈິງຈັງແມ່ນເຮັດໄດ້ໂດຍການໃຊ້ການອ້າງອີງທີ່ຊັດເຈນ ແລະ ຫຼາຍໆສີສໍທີ່ແຕກຕ່າງກັນເພື່ອບັນລຸຮູບຊົງສະເພາະທີ່ເກີນກວ່າສິ່ງທີ່ອ້າງອີງໄດ້ສະແດງ.

ອັນໃດທີ່ເຊື່ອວ່າເປັນຮູບແຕ້ມທີ່ມີຈິງທີ່ສຸດໃນໂລກ?

ການເກັບກໍາຂອງວຽກງານສິລະປະທີ່ເຮັດໂດຍແມ່ບົດ hyperrealism Leng Jun ຖືວ່າເປັນຊຸດຂອງຮູບແຕ້ມທີ່ແທ້ຈິງທີ່ສຸດຂອງທຸກເວລາ.

ຊ່າງແກະສະຫຼັກ ແລະນັກແຕ້ມຮູບທີ່ມີຈິງຫຼາຍມີເປົ້າໝາຍຮ່ວມກັນ, ແລະນັ້ນຄືການສ້າງຄວາມເປັນຈິງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ວຽກງານສິລະປະເຫຼົ່ານີ້ສາມາດຖືກເບິ່ງເປັນສ່ວນຂະຫຍາຍຂອງຮູບຖ່າຍທີ່ໄດ້ຖ່າຍໃນຄວາມລະອຽດສູງທີ່ສຸດ. ສິລະປະເຫຼົ່ານີ້ຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍການໃຊ້ເຕັກນິກຂັ້ນສູງຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນ: ການຮົ່ມ ແລະຜົນກະທົບແສງສະຫວ່າງທີ່ອ່ອນໂຍນ. ໃນຮູບແຕ້ມແບບຈິງໆ, ຍົນດ້ານໜ້າຂອງຜ້າໃບໂດຍທົ່ວໄປຈະພັນລະນາເຖິງຮູບແບບ, ພື້ນທີ່ ແລະຮູບຮ່າງທີ່ຢູ່ດ້ານໜ້າຂອງຮູບ. ປະຕິມາກໍາແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການມີລາຍລະອຽດຫຼາຍກ່ວາສິ່ງທີ່ຈະພົບເຫັນຢູ່ໃນທໍາມະຊາດ - ຊຶ່ງເປັນ incredible.

ດຽວນີ້ເທັກໂນໂລຍີໄດ້ກ້າວໄປສູ່ຈຸດທີ່ສິລະປະກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ, ແລະອັນນີ້ລວມມີ hyperrealism. ສິລະປະດິຈິຕອລເປັນສື່ທີ່ນິຍົມໃນການສ້າງຮູບແຕ້ມ ແລະຮູບແຕ້ມແບບ hyperrealist, ແລະມັນສາມາດລວມເອົາອົງປະກອບທີ່ຫຼາກຫຼາຍຊະນິດທີ່ບໍ່ໜ້າຈະພົບເຫັນຢູ່ໃນທຳມະຊາດ.

The Hyperrealism Movement

Photorealism ແມ່ນເກີດມາຈາກທັງ Pop Art ແລະເປັນຄໍາຕອບຂອງສິລະປະ Minimalist ແລະການເຄື່ອນໄຫວສະແດງອອກ abstract ໃນສະຫະລັດ. ມັນໄດ້ຖືກໂຕ້ຖຽງວ່າການນໍາໃຊ້ກ້ອງຖ່າຍຮູບເພື່ອຊ່ວຍສ້າງສິລະປະຂອງພວກເຂົາຖືກເຫັນວ່າເປັນການຍອມຮັບຂອງ ທີ່ທັນສະໄຫມ . ການຍອມຮັບຂອງກ້ອງຖ່າຍຮູບແລະການຖ່າຍຮູບໄດ້ຖືກຕອບສະຫນອງກັບການວິພາກວິຈານຢ່າງເຂັ້ມງວດໃນເວລາທີ່ການເຄື່ອນໄຫວ Hyperrealism ໄດ້ຮັບການດຶງດູດໃນຂະນະທີ່ມັນເຂົ້າໃກ້ '70s. ນີ້ແມ່ນເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຈິງທີ່ວ່າເຄື່ອງຊ່ວຍສາຍຕາໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ໃນສິລະປະຕັ້ງແຕ່ສະຕະວັດທີ 15.

ພາຍຫຼັງການປະດິດກ້ອງຖ່າຍຮູບແລ້ວ, ນັກສິລະປິນທັດສະນີຍະພາບ ແລະ ຮູບຄົນເກືອບຈະລ້າສະໄຫມ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນຖືການຖ່າຍຮູບເປັນອາຊີບ. ຜູ້ທີ່ເລືອກທີ່ຈະສືບຕໍ່ສ້າງຮູບແຕ້ມແລະຮູບປັ້ນທີ່ມີຈິງຫຼາຍໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຄວາມຍາວຫຼາຍເພື່ອປະຕິເສດວ່າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ໃຊ້ຮູບຖ່າຍເປັນເອກະສານອ້າງອີງ. ນີ້​ແມ່ນ​ຍ້ອນ​ວ່າ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຢ້ານ​ວ່າ​ວຽກ​ງານ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຈະ​ຖືກ​ເຂົ້າ​ໃຈ​ຜິດ, ແລະ​ເບິ່ງ​ວ່າ​ເປັນ​ການ​ຮຽນ​ແບບ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ກ້ອງຖ່າຍຮູບໄດ້ໃຫ້ນັກສິລະປິນທີ່ມີການອ້າງອີງທີ່ເປີດໂລກໃຫມ່ຂອງການທົດລອງ.

ການຖ່າຍຮູບໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜຸນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະຖືກເຫັນວ່າເປັນວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດເພື່ອໃຫ້ໄດ້ສິລະປະຕົວຈິງ. ໃນຂະນະທີ່ໂລກສິລະປະໄດ້ມຸ່ງເນັ້ນໃສ່ຊິ້ນສ່ວນທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນທີ່ບໍ່ສາມາດພົບໄດ້ຕາມທໍາມະຊາດໃນໂລກທີ່ແທ້ຈິງ. ດັ່ງນັ້ນ, hyperrealism ໄດ້ເກີດມາແລະກາຍເປັນທີ່ນິຍົມຢ່າງບໍ່ຫນ້າເຊື່ອ, ໂດຍສະເພາະໃນຕົ້ນຊຸມປີ 2000. ຄວາມແຕກຕ່າງທໍາອິດລະຫວ່າງ photorealism ແລະ hyperrealism ແມ່ນວ່າ hyper-realism ແມ່ນເກີດມາຈາກ photorealism.Hyperrealism ຍັງສຸມໃສ່ການສ້າງຮູບພາບທີ່ມີປະສິດທິພາບທີ່ສາມາດຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອບັນຍາຍທາງດ້ານການເມືອງ, ໃນຂະນະທີ່ photorealism ສຸມໃສ່ເຕັກນິກແລະວິທີການຂອງສິລະປິນ.

Arbre II ໂດຍ Jacques Bodin ; Hyperreal, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບແບບສີສັນ

ງານສິນລະປະແບບຈິງໃຈຫຼາຍສາມາດມີຫົວຂໍ້ທີ່ຫຼາກຫຼາຍ ຕັ້ງແຕ່ພູມສັນຖານ, ສາກການເລົ່າເລື່ອງ, ຮູບຄົນ. , ຊີວິດຊີວາ, ສິນລະປະຮູບປະທຳ , ທັດສະນີຍະພາບຂອງເມືອງ ແລະອື່ນໆອີກ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ບາງຄົນ hyperrealists ໄດ້ໄປໄກເຖິງການເປີດເຜີຍລະບອບ dictatorial ໂດຍ depicting ມໍລະດົກຂອງຄວາມບໍ່ທົນທານແລະຄວາມກຽດຊັງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ອັນນີ້ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນເຮັດໂດຍການມັກຂອງ Latif Maulan, Gottfried Helnwein, ແລະ Denis Peterson. ນັກສິລະປິນແຕ່ລະຄົນມັກຈະສຸມໃສ່ບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ແຕກຕ່າງກັນແລະນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຮູບແບບດັ່ງກ່າວເປັນທີ່ນິຍົມ, ຍ້ອນວ່າມັນບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດແບບການຖ່າຍຮູບໃນຄວາມຮູ້ສຶກເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ປະຊາຊົນໄດ້ຖືກດຶງດູດເອົາມັນຍ້ອນເຕັກນິກລະດັບສູງທີ່ຖືກນໍາໃຊ້.

Hyperrealism ໄດ້ຮັບການພິສູດແລ້ວວ່າເປັນປະເພດສິລະປະທີ່ມີພະລັງ ເພາະມັນຈັບພາບຄວາມເປັນຈິງໄດ້, ແລະອັນນີ້ສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອສ້າງເລື່ອງລາວທີ່ສະແດງຢູ່ໃນຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງອາລົມຂອງມະນຸດ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນຮູບແບບສິລະປະທີ່ຄວນຈະໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງ, ໂດຍສະເພາະຖ້າທ່ານກໍາລັງຊອກຫາສິລະປະທີ່ມີຄວາມຫມາຍເລິກເຊິ່ງກວ່າແລະອ່ອນໂຍນກວ່າ.

ສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງ

ປະເພດສິລະປະມີ ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ທີ່​ໄດ້​ປູ​ທາງ​ໃຫ້​ຄົນ​ລຸ້ນ​ຕໍ່​ໄປ, ​ໄດ້​ປະກອບສ່ວນ​ອັນ​ໃຫຍ່​ຫຼວງ​ໃຫ້​ແກ່​ປະ​ເພດ. ບາງສ່ວນຂອງພວກເຂົາແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກພຽງແຕ່ສໍາລັບຄວາມສາມາດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ລາຍຊື່ນັກສິລະປິນທັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ ແລະອະດີດລຸ່ມນີ້ ແມ່ນສະແດງຢູ່ໃນລຳດັບສະເພາະ.

ຍຸກສະໄໝໃໝ່

ໂດຍເລີ່ມຈາກຍຸກສະໄໝໃໝ່, ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນນັກສິລະປິນທີ່ໂດດເດັ່ນຈາກຄົນອື່ນໆ ເພາະຄວາມສາມາດຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີໃນອຸດສາຫະກຳ.

WForrest

ຈິນຕະນາການວ່າຕົນເອງຖືກບັງຄັບໃຫ້ບັນທຶກການສ້າງສິລະປະດິຈິຕອນ ເພາະວ່າຄົນເຮົາມັກຈະເຮັດຜິດວຽກຂອງເຈົ້າໃນການຖ່າຍຮູບ. ນີ້ແມ່ນກໍລະນີຂອງ WForrest, ເຊິ່ງຮູບແຕ້ມທີ່ມີ hyperrealistic ໄດ້ເຮັດໃຫ້ລາວມີມະຫາຊົນຕິດຕາມ. ລາວເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການສ້າງສິລະປະ "ທໍາມະຊາດ" ຫຼາຍ.

Juan Francisco Casas

ນັກສິລະປິນບາງຄົນສາມາດສ້າງຜົນງານສິລະປະທີ່ມະຫັດສະຈັນດ້ວຍສີ, ຊິລິໂຄນ, ແລະຢາງຢາງ, ແຕ່ຄວາມຊໍານິຊໍານານທີ່ທ່ານຈໍາເປັນຕ້ອງມີເພື່ອສ້າງຮູບພາບການຖ່າຍຮູບໃຫມ່ດ້ວຍປາກກາລູກ. ແມ່ນເຮັດໃຫ້ປະລາດ. Juan Francisco Casas ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີສຳລັບຮູບແຕ້ມທີ່ມີລັກສະນະເປັນຈິງຂອງລາວ, ແລະພວກມັນເບິ່ງຄືວ່າມີຄົນຖ່າຍຮູບແລ້ວໃຊ້ຕົວກອງນ້ຳມຶກໃສ່ມັນຜ່ານ photoshop.

Jason de Graaf

Jason de Graaf ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນການເຮັດໃຫ້ຊີວິດມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍສໍາລັບຕົນເອງຍ້ອນວ່າລາວມັກເພີ່ມອົງປະກອບທີ່ທ້າທາຍຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ກັບວຽກງານສິລະປະຂອງລາວ. ນີ້ປະກອບມີຄວາມຫລາກຫລາຍຂອງການສະທ້ອນ, ເງົາທີ່ສັບສົນຂອງວັດຖຸແປ, ແຫຼວໃນການເຄື່ອນໄຫວ, ແລະອື່ນໆ. ລາວເປັນຫນຶ່ງໃນບັນດານັກສິລະປິນ hyperrealism ທີ່ດີທີ່ສຸດ, ແລະວຽກງານຂອງລາວສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງງ່າຍດາຍວ່າລາວມີພອນສະຫວັນແນວໃດ.

Carole Feuerman

ການເປັນຊ່າງແກະສະຫຼັກແມ່ນຍາກພໍສົມຄວນ.ແມ່ນ, ແຕ່ເລືອກທີ່ຈະໃຊ້ຢາງ - ເປັນວັດສະດຸທີ່ຫນັກແຫນ້ນກວ່າຊິລິໂຄນ - ແລະການສ້າງຮູບປັ້ນທີ່ມີຄວາມເປັນຈິງແລ້ວແມ່ນຄວາມສາມາດໃຫມ່ທັງຫມົດ. Carole Feuerman ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫຼາຍກ່ຽວກັບຮ່າງກາຍຂອງມະນຸດ, ແລະນາງມີຄວາມຊ່ຽວຊານໃນການສ້າງຮູບປັ້ນທີ່ເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມຊຸ່ມຊື່ນ. ນີ້ແມ່ນລະດັບທີ່ທ້າທາຍຢ່າງບໍ່ຫນ້າເຊື່ອຂອງ hyperrealism ແລະມັນເປັນວິທີທີ່ດີສໍາລັບນາງທີ່ຈະສະແດງທັກສະຂອງນາງ.

ນັກສິລະປິນ hyperrealist ທີ່ມີຊື່ສຽງໃນໂລກ Carole Feuerman ຢູ່ສະຕູດິໂອນິວຢອກຂອງນາງໃນປີ 2016 ທີ່ເຮັດວຽກກ່ຽວກັບ The Midpoint , ຮູບປັ້ນທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນລັກສະນະນັກສະແດງຊາວຝຣັ່ງ-ເມັກຊິໂກ Yadira Pascault Orozco; Hartt.C2b1, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Evan Penny

Evan Penny ຖືໄດ້ວ່າເປັນໜຶ່ງໃນຊ່າງແກະສະຫຼັກຊິລິໂຄນແບບຈິງຈັງທີ່ດີທີ່ສຸດ, ໃນຖານະຂອງລາວ. ການປະດິດສ້າງເບິ່ງຄືວ່າຄ້າຍຄືຕົວແບບທີ່ເຂົາເຈົ້າອີງໃສ່. ທ່ານຈະຕ້ອງຊອກຫາຈຸດທີ່ຖືກຕ້ອງເພື່ອຊົມເຊີຍແບບຈໍາລອງເຫຼົ່ານີ້ຈາກ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຍ້ອນວ່າມຸມອື່ນເບິ່ງຄືວ່າຮາບພຽງຫຼືຄີກ.

Ron Mueck

ມັນຕ້ອງເປັນຕາຕົກໃຈທີ່ຈະຢູ່ ຫຼື ເຮັດວຽກໃກ້ກັບງານສິລະປະຂອງ Ron Mueck ຍ້ອນວ່າພວກມັນເບິ່ງຄືກັບຄົນແທ້ໆ. ປະຕິມາກໍາຂອງລາວບໍ່ພຽງແຕ່ມີລັກສະນະເປັນສ່ວນຫນຶ່ງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ພວກມັນຖືກສ້າງຂື້ນ. ນີ້ແມ່ນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນຢູ່ໃນຮູບປັ້ນຫນຶ່ງຂອງລາວທີ່ເອີ້ນວ່າ "ເດັກຍິງ", ເຊິ່ງມີຄວາມຍາວ 16 ຟຸດ.

ຊາຍໄກ່ ຂອງ Ron Mueck, 2019; Sgerbic, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Sam Jinks

Sam Jinks ເປັນຊ່າງແກະສະຫຼັກຊິລິໂຄນທີ່ມີຄວາມຊ່ຽວຊານໃນການສ້າງສິລະປະທີ່ສວຍງາມແລະບໍ່ສະຫງົບ. ແລະບໍ່ເຫມືອນກັບຮູບແຕ້ມທີ່ມີຈິງແທ້ໆ, ຮູບປັ້ນຂອງລາວແມ່ນຈິງຫຼາຍທີ່ຄົນໄດ້ຖືກແນະນໍາບໍ່ໃຫ້ພະຍາຍາມຊ່ວຍພວກເຂົາໃນລະຫວ່າງການວາງສະແດງ.

Leng Jun

Leng Jun ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນການສ້າງຮູບແຕ້ມນ້ຳມັນທີ່ເປັນຈິງທີ່ສຸດ, ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນການສະແດງພາບຜູ້ຍິງໃນທ່າທາງທຳມະຊາດ. ຮູບແຕ້ມທັງໝົດຂອງລາວຖືກພັນລະນາດ້ວຍຄວາມຖືກຕ້ອງ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ໃນລາຍລະອຽດຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ, ແລະນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວເປັນໜຶ່ງໃນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ.

Jamie Salmon

ເມື່ອເວົ້າເຖິງລາຍລະອຽດ, Jamie Salmon ຈະບໍ່ພາດຮູຂຸມຂົນ, ຮູຂຸມຂົນ, ຜົມ, freckle, ຫຼື wrinkles ເມື່ອມັນມາກັບຮູບປັ້ນຊິລິໂຄນຂອງລາວ. ສິລະປະຂອງລາວເປັນທີ່ຮູ້ຈັກທີ່ຈະກະຕຸ້ນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ມີຊີວິດຊີວາພາຍໃນຜູ້ຊົມ, ແລະນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ພວກເຮົາເຊື່ອວ່າລາວສາມາດເປັນຊ່າງແກະສະຫຼັກທີ່ທັນສະໄຫມທີ່ສຸດ.

ຍຸກທີ່ຜ່ານມາ

ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດສົ່ງເສີມປັດຈຸບັນໂດຍບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ອະດີດ, ແລະນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ພວກເຮົາລວມເອົານັກສິລະປິນທີ່ເກັ່ງທີ່ສຸດຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນ hyperrealism.

Roberto Bernardi

Roberto Bernardi ມີ​ຄວາມ​ສາມາດ​ທີ່​ໜ້າ​ອັດສະຈັນ​ໃຈ​ທີ່​ຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ທ່ານ​ຮູ້ສຶກ​ຄື​ກັບ​ວ່າ​ທ່ານ​ກຳລັງ​ເບິ່ງ​ສາກ​ໜຶ່ງ​ດ້ວຍ​ຕາ​ຂອງ​ທ່ານ​ເອງ. ແລະແຕກຕ່າງຈາກນັກສິລະປິນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກວັດຖຸທໍາມະດາຫຼື scenes ເພື່ອສ້າງສິ່ງທີ່ສວຍງາມຄືນໃຫມ່, Roberto ຈະນໍາເອົາຄວາມງາມອອກມາໃນ scenes ຂອງໂລກທີ່ສຸດ, ເຊັ່ນ: ຖ້ວຍຢູ່ໃນເຄື່ອງລ້າງຈານ.

Ralph Goings

The late Ralph Goings ເປັນໜຶ່ງໃນນັກສິລະປິນຄົນທຳອິດທີ່ສົ່ງເສີມການເຄື່ອນໄຫວຮູບຖ່າຍຈິງ, ແລະລາວເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນຮູບແຕ້ມທີ່ມີລາຍລະອຽດຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອກ່ຽວກັບອາຫານໄວ ແລະລົດຍົນ. Ralph ໄດ້ຮັບການດົນໃຈໃນການສ້າງສິລະປະທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບຮູບພາບທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ.

ສະຫນາມບິນ Sacramento (1970) ໂດຍ Ralph Goings; Scuttlebutte, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Thomas Eakins

Thomas Eakins ຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນສ່ວນໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນຂອງປະຫວັດສາດສິລະປະອາເມລິກາ ແລະເປັນໜຶ່ງໃນ ນັກສິລະປິນທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດທີ່ນໍາໄປສູ່ການເຄື່ອນໄຫວ hyperrealism. ນີ້ແມ່ນຍ້ອນການປະກອບສ່ວນຂອງລາວໃນ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງຄວາມເປັນຈິງ ແລະນໍາເອົາສິລະປະໄປສູ່ລະດັບການຄ້າ, ຊຶ່ງເປັນເຫດຜົນທີ່ເຈົ້າເຫັນສິລະປະປະເພດນີ້ຢູ່ໃນໂຮງຫມໍແລະຫ້ອງການ. Eakins ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນການສ້າງ ຮູບຄົນຂອງ Ashbury W. Lee ແລະ The Gross Clinic .

Audrey Flack

Audrey Flack ເປັນຈິດຕະນາການທີ່ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການຖ່າຍຮູບ, ການແຕ້ມຮູບ, ແລະຮູບປັ້ນ, ເຊິ່ງທັງຫມົດນີ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການເຄື່ອນໄຫວ photorealism. Audrey Flack ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສໍາລັບຮູບແຕ້ມຂອງນາງ, ແລະນາງເປັນທີ່ຮູ້ຈັກວ່າເປັນຫນຶ່ງໃນນັກສິລະປິນທໍາອິດທີ່ໃຊ້ການຖ່າຍຮູບເປັນເອກະສານອ້າງອີງ.

ຮູບປັ້ນໂດຍ Audrey Flack ຢູ່ສວນແກະສະຫຼັກສິລະປະ New Orleans ໃນ City Park; Infrogmation, CC BY 2.5, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ Hyperrealism ເປັນປະເພດສິລະປະ?

ພວກເຮົາອາໄສຢູ່ໃນຍຸກທີ່ທຸກສິ່ງສາມາດເປັນໄດ້ຖືກຈັດປະເພດເປັນສິລະປະພຽງແຕ່ຍ້ອນວ່ານັກສິລະປິນເວົ້າດັ່ງນັ້ນ. ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ເຈົ້າມັກຈະເຫັນສິນລະປະທີ່ບໍ່ດີຫຼາຍອັນຖືກຂາຍໃນລາຄາເປັນພັນໆໂດລາ, ລວມທັງຮູບ ຮູບຂອງ Edmond de Belamy ຂອງກຸ່ມ Obvious, ເຊິ່ງບໍ່ມີຫຍັງນອກເໜືອໄປຈາກຮອຍຂີດຂ່ວນໃຫຍ່ທີ່ມີຂອບລາຄາແພງອ້ອມຮອບມັນ. ສິລະປະແມ່ນການສະແດງອອກທາງດ້ານອາລົມ, ແລະເຖິງແມ່ນວ່ານັກສິລະປິນຈະພະຍາຍາມບໍ່ມີອາລົມເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້, ມັນຍັງຄົງເປັນຮູບແບບຂອງການສະແດງອອກ. ດັ່ງນັ້ນ, ມັນເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາມີຄໍາຖາມກ່ຽວກັບ hyperrealism: ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນປະເພດສິລະປະ?

Hyperrealism ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ລະບຽບວິໄນທີ່ບໍ່ຫນ້າເຊື່ອ, ແລະທັກສະ – ທັກສະຫຼາຍ. ບໍ່ມີເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງວຽກງານສິລະປະເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ຄວນຈະໄດ້ຮັບການສະຫລອງ, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາເກັບກໍາຄວາມສໍາຄັນຂອງສິ່ງທີ່ເປັນຈິງໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ; ພວກມັນກະຕຸ້ນອາລົມ ແລະເປັນພະຍານເຖິງຄວາມສາມາດຂອງມະນຸດ. ນັກວິຈານບາງຄົນໃສ່ hyperrealists ວ່າລ້າສະໄຫມ, ແຕ່ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນບຸກຄົນທີ່ພາດຈຸດນີ້. ສິນລະປະບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງມີຈຸດປະສົງ. ສິ່ງທີ່ທ່ານໄດ້ຮັບກັບ hyperrealism ແມ່ນສິ່ງທີ່ທ່ານກໍາລັງພະຍາຍາມຫລົບຫນີໃນເວລາທີ່ເບິ່ງສິລະປະ: ຄວາມເປັນຈິງ. ແລະໃນທີ່ນີ້ທ່ານໄດ້ຮັບຮູບພາບທີ່ໄດ້ຖືກແປຈາກບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ.

Hyperrealism ຈະເລີນເຕີບໂຕໃນຄວາມບໍ່ສົມບູນແບບຂອງຮູບພາບ, ແລະສົມບູນແບບທີ່ຮູບພາບຖືກ “ສຳເນົາ”, ມັນຍັງຄົງຮັກສາຄວາມບໍ່ສົມບູນທັງໝົດຂອງຕົ້ນສະບັບໄວ້. ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາມັກກ່ຽວກັບ hyperrealism ແມ່ນວ່າມັນສາມາດສອນໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນຄວາມງາມໃນສິ່ງທໍາມະດາ. A pile ຂອງຖ້ວຍເປັນ