ນັກສິລະປິນຈາກທົ່ວໂລກ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຜູ້ລອດຊີວິດ, ໄດ້ໃຊ້ສິລະປະການ Holocaust ເພື່ອສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບເຫດການທີ່ເຈັບປວດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການປະກົດຕົວຂອງສິນລະປະຈາກ Holocaust ອາດຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມກົດດັນໃນບາງຄົນ. ຜູ້ລອດຊີວິດຈາກ Holocaust ໄດ້ສ້າງວຽກງານທີ່ສໍາຄັນທີ່ບັນທຶກຫຼືຕອບສະຫນອງກັບສະຖານະການຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຊັ່ນ: ບັນທຶກ, ຮູບແຕ້ມຈາກ Holocaust, ຮູບແຕ້ມ Holocaust, ແລະແມ່ນແຕ່ສິລະປະ graffiti Holocaust. ສິລະປະການ Holocaust ເຫຼົ່ານີ້ພັນລະນາເຖິງຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຫັນຢູ່ໃນບ່ອນຝັງສົບ ແລະ ຄ້າຍຄຸມຂັງ.

ການຂ້າລ້າງແຄ້ນແມ່ນຫຍັງ?

ພວກ Nazis ໄດ້ຂ້າຊາວຢິວເກືອບຫົກລ້ານຄົນໃນເອີຣົບໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ. ຄໍາວ່າ "Holocaust" ຫມາຍເຖິງຄວາມໂຫດຮ້າຍນີ້. ປັດ​ໄຈ​ຈໍາ​ນວນ​ຫຼາຍ​ປະ​ກອບ​ສ່ວນ​ເພື່ອ Holocaust ໄດ້​. ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງ Nazis ແລະຄວາມສາມາດທີ່ຈະທໍາລາຍປະຊາກອນຊາວຢິວແມ່ນແຮງຈູງໃຈຕົ້ນຕໍຂອງມັນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມປາຖະຫນາຂອງເຂົາເຈົ້າສໍາລັບເລືອດບໍ່ພຽງແຕ່ປາກົດໃນຄືນ. ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະປະເມີນອຸດົມການ Nazi antisemitic ໃນສະພາບການຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງ antisemitism ປະຫວັດສາດ, racism ປະຈຸບັນ, ແລະຊາດນິຍົມ.

ເຖິງແມ່ນວ່າຈະເປັນວິຊາທີ່ລະອຽດອ່ອນ, ມັນມີສະຖານທີ່ໃນອານາເຂດຂອງສິນລະປະເນື່ອງຈາກວ່າ. ຄວາມສາມາດຂອງສິລະປະເພື່ອບັນເທົາບາດແຜໃນອະດີດ.

ຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມສໍາຄັນຂອງສິລະປະການລອດຊີວິດຂອງ Holocaust

ການສະແດງສິລະປະຂອງ Holocaust ກວດສອບຄວາມຫລາກຫລາຍຂອງປະຕິກິລິຍາຕໍ່ ​​Holocaust, ຕັ້ງແຕ່ ການ​ຕອບ​ສະ​ໜອງ​ທາງ​ດ້ານ​ຈິດ​ໃຈ​ຂອງ​ຜູ້​ເຄາະ​ຮ້າຍຖືຄຸຢູ່ໃນມືແຕ່ລະຄົນ. ແກ້ວ laminated ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຕ່ໍາແມ່ນຖືກນໍາໃຊ້ສໍາລັບການ glazing ໄດ້. ມີ backboard ເປັນ. ມັນແມ່ນກະດາດຫລັງທີ່ມີໂຟມເປັນສູນກາງທີ່ຍຶດຕິດກັນດ້ວຍແຜ່ນໂລຫະ ແລະເຄືອບດ້ວຍເທບເຈ້ຍ.

ບາງທີອາດມີພະລັງທີ່ສຸດທີ່ນັກສິລະປິນຍຸກສະໄໝສ້າງຂື້ນແມ່ນ "ການຊັກຂອງມະນຸດ".

ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຮູບຊົງກົມກຽວຂອງພະນັກງານໂຮງໝໍເຍຍລະມັນ ແລະ ຮ່າງກາຍທີ່ອ່ອນເພຍຂອງຜູ້ເຄາະຮ້າຍຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນເປັນສິ່ງປຸກລະດົມທີ່ດີສຸດສຳລັບ Zinkeisen. ເຖິງແມ່ນວ່າສິລະປິນຕໍ່ມາໄດ້ກ່າວເຖິງ "ນັກໂທດເຢຍລະມັນ", ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ພວກເຂົາເປັນພະຍາບານແລະຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານການແພດທີ່ຖືກສົ່ງໄປຫາການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກໂຮງຫມໍທະຫານເຢຍລະມັນໃກ້ຄຽງ. ກ່ອນທີ່ຈະຖືກນຳໄປໂຮງໝໍກາແດງຊົ່ວຄາວທີ່ຢູ່ໃກ້ຄຽງ, ນັກໂທດໃນຄ້າຍຕ້ອງໄດ້ອະນາໄມ ແລະ ປົດລ໋ອກເພື່ອຢຸດການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດໄຂ້ຍຸງລາຍ.

ເດັກຊາຍຄົນໜຶ່ງຈາກຄ້າຍເຝິກອົບຮົມ Belsen ( 1945) ໂດຍ Eric Taylor

Taylor ເຄີຍເວົ້າວ່າ: “ເມື່ອສູນກັກກັນ Belsen ຖືກຍຶດຄອງ, ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ແຕ້ມ​ຮູບ​ຜູ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ ແລະ​ເກືອບ​ທຸກ​ຄົນ​ທີ່​ລອດ​ຊີ​ວິດ, ແລະ ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ສັງ​ເກດ​ເຫັນ​ຄວາມ​ເປັນ​ຈິງ​ທີ່​ໜ້າ​ຢ້ານ​ກົວ​ອື່ນໆ​ຂອງ​ສົງ​ຄາມ. ຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະເຂົ້າໄປໃນຄໍາສັບຕ່າງໆຜົນກະທົບທັງຫມົດຂອງເຫດການນີ້ໃນການເຮັດວຽກຂອງຂ້ອຍ, ໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້ອຍ, ເບິ່ງຄືວ່າເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍພະຍາຍາມສະແດງຢູ່ໃນຮູບປັ້ນຫຼືຮູບແຕ້ມຂອງຂ້ອຍ. ມັນມີຄວາມໝາຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງຫຼາຍ.”

ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ, Eric Taylor, ເປັນນັກແຕ້ມຮູບ, ແລະຊ່າງພິມທີ່ມີຊື່ສຽງແລ້ວ. ລາວໄດ້ລົງທະບຽນໃນ Royal Artillery ແລະ Royal Engineers ໃນປີ 1939.

ເດັກຊາຍໜຸ່ມຈາກສູນລວມສູນລວມ Belsen (1945) ໂດຍ Eric Taylor; Eric W. Taylor, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຫນຶ່ງໃນນັກແຕ້ມຮູບຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ເຫັນ camp ໄດ້ບໍ່ດົນຫລັງຈາກໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ, ລາວເປັນຫນຶ່ງໃນນັກປະຕິວັດທໍາອິດທີ່ມາຮອດ Bergen-Belsen. ມັນເປັນການທ້າທາຍທີ່ຈະພັນລະນາເຖິງຄວາມເສື່ອມເສຍຂອງມະນຸດໃນຂະໜາດໃຫຍ່ດັ່ງກ່າວ, ແລະຮູບພາບທີ່ມີພະລັງທີ່ສຸດຂອງ Taylor ເນັ້ນໃສ່ຄົນທີ່ໂດດດ່ຽວ, ສະແດງເຖິງສະພາບອາລົມທີ່ງຶດງໍ້ທີ່ຜູ້ລອດຊີວິດຫຼາຍຄົນໄດ້ແບ່ງປັນ. ການແນມເບິ່ງເດັກຊາຍໜຸ່ມເບິ່ງຄືວ່າກຳລັງໂສກເສົ້າກັບການເສຍຊີວິດຂອງໝູ່ເພື່ອນ ແລະສະມາຊິກໃນຄອບຄົວທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນຫຼາຍ.

ພວກເຮົາຖືກບັງຄັບໃຫ້ເຫັນຄວາມແກ່ຕົວຂອງລາວຍ້ອນຂາດສານອາຫານ ແລະ ເຈັບປ່ວຍເປັນຜູ້ຊົມ. <3

ບັນທຶກຈາກ Belsen Camp (1945) ໂດຍ Mary Kessell

Kessell ເປັນໜຶ່ງໃນສາມນັກແຕ້ມທະຫານຍິງທີ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ນອກປະເທດອັງກິດໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ II. ສີ່ເດືອນຫຼັງຈາກ camp ໄດ້ການປົດປ່ອຍ, ນາງໄດ້ມາຮອດບ່ອນນັ້ນ, ແລະທັດສະນະຂອງນາງກ່ຽວກັບມັນແຕກຕ່າງຈາກນັກສິລະປິນເຊັ່ນ Cole, Zinkeisen, ແລະ Taylor. ເມື່ອນາງໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ, Belsen ໄດ້ຖືກປ່ຽນເປັນສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກສໍາລັບຜູ້ອົບພະຍົບທີ່ກໍາລັງລໍຖ້າການກັບຄືນສູ່ບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຫຼາຍຄົນໃນນັ້ນແມ່ນ Belsen ຜູ້ລອດຊີວິດ:

“ເດັກນ້ອຍຍິ້ມ, ຮັກເຈົ້າ, ແລະຈັບມືຂອງເຈົ້າ. ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາທຸກຄົນເລີ່ມມີຊີວິດອີກ. ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າປະຫລາດໃຈ; ມັນ​ເປັນ​ການ​ຕື່ນ​ເຕັ້ນ​ແລະ​ສໍາ​ຜັດ​ແທ້. ຄວາມສຳພັນໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບ, ແລະຂະບວນລົດທີ່ອອກຈາກສະໜາມຫຼວງຫຼັກຂອງປະເທດຊາດຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນປະດັບດ້ວຍທຸງຊາດ ແລະສີຂຽວ.”

ບັນທຶກຈາກຄ້າຍ Belsen (1945) ໂດຍ Mary ເຄສເຊລ; Kessell, Mary, public domain, via Wikimedia Commons

Kessell ສ້າງຮູບແຕ້ມທີ່ອ່ອນໂຍນ ແລະເປັນຕາຈັບໃຈຂອງເດັກຍິງ ແລະ ຜູ້ຍິງ. ເພື່ອອະທິບາຍເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ນາງໄດ້ເຫັນແລະປະສົບການໃນເວລານັ້ນ, ນາງຍັງໄດ້ເກັບບັນທຶກລາຍລະອຽດກ່ຽວກັບການຜະຈົນໄພຂອງນາງຢູ່ໃນເຢຍລະມັນ. ນາງພັນລະນາເຖິງຜູ້ອົບພະຍົບຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ກຳລັງຖືກຍົກຂຶ້ນມາ ແລະຖືກພາໄປເຖິງການຂົນສົ່ງ ແລະມີໂອກາດຢູ່ລອດໃນ ບັນທຶກຈາກ Belsen.

ສິ່ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນຮູບພາບຂອງຄວາມໂສກເສົ້ານັ້ນມີຄວາມຫວັງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ.

The Death Cart – Lodz Ghetto (1980) ໂດຍ Edith Birkin

ໃນຮູບທີ່ບໍ່ສະຫງົບນີ້, ຜູ້​ຄົນ​ໄດ້​ລາກ​ຊາກ​ສົບ​ທີ່​ມີ​ແຜ່ນ​ປົກ​ຂາວ​ຢູ່​ຕາມ​ຖະ​ໜົນ​ເມືອງ​ໄປ​ຫາ​ລົດ​ກະ​ວີນ​ທີ່​ຂີ່​ມ້າ. ຈາກປ່ອງຢ້ຽມແລະທາງເຂົ້າ, ບຸກຄົນອື່ນໆສັງເກດເຫັນໃນຂະນະທີ່ລັກສະນະຂອງເຂົາເຈົ້າສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຄ້າຍຄືກັບກະໂຫຼກຫົວ. ໃນເວລາທີ່ໂປໂລຍຢູ່ພາຍໃຕ້ການຍຶດຄອງຂອງ Nazi ໃນປີ 1941, Birkin ແລະຍາດພີ່ນ້ອງຂອງນາງໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍຈາກບ້ານຂອງພວກເຂົາໃນ Prague ໄປ Lódz ghetto. ພໍ່​ແມ່​ຂອງ​ນາງ​ໄດ້​ເສຍ​ຊີວິດ​ໄປ​ໜຶ່ງ​ປີ​ຫຼັງ​ຈາກ​ຍ້າຍ​ມາ​ຢູ່​ທີ່​ນີ້.

Birkin ຖືກ​ພາ​ໄປ Auschwitz ໃນ​ປີ 1944 ແລະ​ຈາກ​ນັ້ນ​ໄດ້​ຍ້າຍ​ໄປ​ຢູ່​ຄ້າຍ​ຕ່າງ​ໆ​ໃນ​ພາກ​ຕາ​ເວັນ​ອອກ​ຂອງ​ເຢຍ​ລະ​ມັນ ບ່ອນ​ທີ່​ນາງ​ຖືກ​ໃຊ້​ເປັນ​ແຮງ​ງານ​ຂ້າ​ທາດ​ໃນ​ໂຮງ​ງານ​ອາ​ວຸດ​ໃຕ້​ດິນ. ນາງໄດ້ຖືກສົ່ງໄປ camp Bergen-Belsen ໃນເດືອນມີນາ 1945 ແຕ່ໄດ້ຖືກປ່ອຍອອກມາໃນເດືອນຕໍ່ມາ. ຕໍ່ມາ, ນາງໄດ້ເຮັດເຮືອນຂອງນາງຢູ່ໃນປະເທດອັງກິດ.

ຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ມືດມົວ, ໂດດດ່ຽວ ແລະ ໝົດຫວັງທີ່ຄົນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍໃນບ່ອນປະສົບໄພແມ່ນສະແດງໂດຍລັກສະນະຕາກວ້າງ ແລະ ສີຟ້າສີມ່ວງເຂັ້ມໃນຮູບນີ້.

Birkin ປະກາດວ່າ, “ຂ້ອຍໄດ້ພັດທະນາພາສາທີ່ມີສາຍຕາທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ອຍສາມາດແປແນວຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍເຂົ້າໄປໃນຜ້າໃບ. ຂ້ອຍຢາກພັນລະນາວ່າ ເປັນຄົນຢູ່ໃນຮ່າງກາຍທີ່ຂາດສານອາຫານ, ມີລັກສະນະແປກປະຫຼາດ, ຖືກຕັດຂາດຈາກຄົນທີ່ຮັກຕະຫຼອດໄປ.” The Lódz ghetto, ເຊິ່ງຖືກສ້າງຂຶ້ນສໍາລັບຊາວຢິວໃນໂປແລນແລະຖືກກໍາແພງຫີນດ້ວຍ barbwire, ເປັນທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດທີສອງຫຼັງຈາກວໍຊໍ. ໃນ ghetto ໃນປີ 1942, 100 ວິສາຫະກິດຜະລິດສິນຄ້າ, ເຊັ່ນ: ຜ້າສໍາລັບເຍຍລະມັນ.ເຄື່ອງແບບຂອງກອງທັບ.

ຊາວ ghetto ໄດ້ອົດທົນຕໍ່ສະພາບແຮງງານ, ຄວາມເຈັບປ່ວຍ, ແລະຄວາມອຶດຢາກ, ແຕ່ຍ້ອນຜົນຜະລິດຂອງມັນ, ມັນໄດ້ແກ່ຍາວເຖິງເດືອນສິງຫາ 1944, ເຊິ່ງເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍໃນໂປແລນທີ່ຖືກທໍາລາຍ.<2

Benjamin (1982) ໂດຍ Shmuel Dresner

Shmuel Dresner ເກີດ​ໃນ 1928 ໃນ Warsaw. ເມື່ອລາວແລະຊາວຢິວຄົນອື່ນໆຂອງເມືອງວໍຊໍຖືກຍູ້ເຂົ້າໄປໃນບ່ອນຝັງສົບ, ລາວມີອາຍຸ 12 ປີ. Dresner ໄດ້ຖືກຈັບກຸມ ແລະຖືກກັກຂັງໃນຖານະເປັນແຮງງານຂ້າທາດຢູ່ໃນຫຼາຍຄ້າຍ. Dresner ມາຮອດປະເທດອັງກິດໃນປີ 1945 ແລະໃຊ້ເວລາຫຼາຍປີໃນສູນການປິ່ນປົວ, ບ່ອນທີ່ລາວໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການແຕ້ມຮູບ. Benjamin (1982) ເປັນທີ່ລະນຶກເຖິງເພື່ອນສະໜິດຂອງນັກສິລະປິນ, ເຊິ່ງລາວໄດ້ພົບພໍ້ໃນຂະນະທີ່ທັງສອງຖືກຂັງຄຸກໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2.

ລາວພັນລະນາ Benjamin ມີຄວາມເບີກບານມ່ວນຊື່ນ ແລະໃນທາງບວກ ເຖິງວ່າຈະຖືກກັກຂັງຢູ່ໃນ ຄ້າຍພັກເປັນເວລາສອງປີ.

ຄວາມດີຂອງ Dresner ຊ່ວຍໃຫ້ລາວຮັບມືກັບການສູນເສຍພໍ່ຂອງລາວໃນປີ 1943. Benjamin ແລະ Dresner ໄດ້ຖືກເອີ້ນໃນມື້ໜຶ່ງເພື່ອອາສາສະໝັກເພື່ອເນລະເທດ. Benjamin ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າເພາະວ່າລາວເຊື່ອວ່າຜູ້ທີ່ຖືກເອີ້ນມາກ່ອນຫນ້ານີ້ຈະຖືກຍົກຍ້າຍໂດຍລົດໄຟ. Dresner ໄດ້ປິດບັງຕົນເອງດ້ວຍເຫດຜົນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກ.

ຕໍ່ມາລາວໄດ້ຄົ້ນພົບທຸກຄົນນັ້ນຜູ້ທີ່ໄດ້ເດີນທາງໂດຍລົດໄຟ, ລວມທັງ Benjamin, ໄດ້ຖືກຂ້າຕາຍ. Dresner ໄດ້ເຮັດວຽກເປັນເວລາຫຼາຍປີເພື່ອສ້າງອົງປະກອບທາງສາຍຕາໃຫ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຊົງຈໍາຂອງລາວ. ຈຸດສຸມຂອງວຽກງານແມ່ນກ່ຽວກັບຄວາມຊົງຈໍາຂອງ Benjamin. Dresner ໃຊ້ຂະຫນານເພື່ອທໍາລາຍຄວາມເສຍຫາຍແລະຄວາມຮຸນແຮງຜ່ານເອກະສານທີ່ແຕກແລະຖືກໄຟໄຫມ້ຈາກທີ່ລາວສ້າງຮູບພາບ, ແຕ່ຫຼີກເວັ້ນລາຍລະອຽດຂອງຄວາມເຈັບປວດແລະຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ສິນລະປະຈາກ Holocaust ເຮັດໂດຍຜູ້ລອດຊີວິດຈາກການຂ້າລ້າງເຜົ່າພັນສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງ ປະຕິກິລິຍາຕ່າງໆຂອງມະນຸດຕໍ່ກັບການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ ແລະການທໍາລາຍວັດທະນະທໍາ ແລະຊີວິດຂອງຄົນເຮົາ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນແບບຕະຫຼົກ, ຈິນຕະນາການ, ຫຼືຄວາມເປັນຈິງ. ຮູບແຕ້ມຈາກ Holocaust, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຮູບແຕ້ມ Holocaust, ມັກຈະຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍປະຊາຊົນໃນສະຖານະການທີ່ບໍ່ມີອຸປະກອນສິລະປະທີ່ເຫມາະສົມ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສິລະປະການລອດຊີວິດຂອງ Holocaust ຍັງສືບຕໍ່ໃຫ້ຄວາມຮູ້ ແລະສຳຜັດກັບມວນຊົນ ເນື່ອງຈາກເນື້ອຫາທີ່ມີອາລົມຈິດສູງ.

EURO M ຈັດກິດຈະກໍາຈໍານວນຫນຶ່ງໃນບາເຊໂລນາເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນສາກົນແຫ່ງຄວາມຊົງຈໍາສໍາລັບຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍ Holocaust. ຫນຶ່ງໃນກິດຈະກໍາ, ຈັດໂດຍ Nuria Ricart, ເປັນ Fine Arts instructor ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລບາເຊໂລນາ, ໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນເພື່ອປູກຈິດສໍານຶກຂອງໄລຍະເວລາຂອງປະຫວັດສາດນັ້ນໂດຍຜ່ານການແຊກແຊງໃນພື້ນທີ່ສາທາລະນະ. ນາງໄດ້ພັດທະນາການມີສ່ວນພົວພັນຊົ່ວຄາວທີ່ Barri Gotic ໃນບາເຊໂລນາກັບນັກຮຽນຫນຸ່ມຈາກພະແນກສ້າງສັນຂອງ Moisès Broggi ສາທາລະນະຊັ້ນສູງ.ໂຮງຮຽນຄຽງຄູ່ກັບນັກສິລະປິນ Roc Black ໃນຕົວເມືອງ. ຫຼັງຈາກການກ່າວຄໍາປາໄສຕໍ່ຄະນະນັກສຶກສາໂດຍນັກປະຫວັດສາດ Jordi Guixé, ນັກຮຽນ 12 ຄົນໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ຊ່ວຍນັກສິລະປິນໃນການສ້າງຮູບແຕ້ມຮູບ Holocaust.

ບ່ອນໃດທີ່ຄົນຫນຶ່ງສາມາດເຫັນວຽກງານສິລະປະ Holocaust?

ບ່ອນໜຶ່ງທີ່ທ່ານສາມາດເຫັນງານສິລະປະເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍຕົວທ່ານເອງແມ່ນພິພິທະພັນ Auschwitz-Birkenau. ການສະສົມສິລະປະຂອງຫໍພິພິທະພັນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄ່າຍ Auschwitz-Birkenau ແມ່ນພິເສດແລະເປັນປະເພດທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງໂລກ. ເນື່ອງຈາກຄວາມສໍາຄັນທາງປະຫວັດສາດແລະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງມັນ, ສິລະປະ camps ມີຄວາມສໍາຄັນທີ່ສຸດ, ມີຂໍ້ຄວາມທົ່ວໂລກທີ່ທຸກຄົນທີ່ເບິ່ງມັນສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້. ວຽກງານສິລະປະເຫຼົ່ານີ້, ຖືກສ້າງຂື້ນພາຍໃຕ້ຄວາມສ່ຽງອັນໃຫຍ່ຫຼວງ, ເປັນບັນທຶກທີ່ແປກປະຫຼາດແລະກະຕຸ້ນຂອງໄລຍະເວລາປະຫວັດສາດ. ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຝັງ​ຄວາມ​ຮູ້​ສຶກ​ທີ່​ຕິດ​ຕາມ​ພວກ​ນັກ​ໂທດ​ເປັນ​ປະ​ຈໍາ​ວັນ, ຊຶ່ງ​ເປັນ​ການ​ຍາກ​ທີ່​ຈະ​ສ້າງ​ຄືນ​ໃຫມ່​ໃນ​ປັດ​ຈຸ​ບັນ.

ນັກສິລະປິນບາງຄົນໄດ້ສ້າງຮູບແຕ້ມຂອງເຂົາເຈົ້າຈາກ Holocaust ໃນ camps ແລະ slums, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນໄດ້ນໍາໃຊ້ ສິລະປະຜູ້ລອດຊີວິດຈາກການຂ້າລ້າງແຄ້ນເພື່ອສະແດງເຖິງປະສົບການຫຼັງການປົດປ່ອຍຂອງພວກເຂົາ.

ຜູ້ລອດຊີວິດຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນປະເທດອັງກິດຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ໄດ້ດຶງດູດເອົາສິລະປະມາຈາກການຂ້າລ້າງແຄ້ນເພື່ອເປັນວິທີການຮັບມືກັບຄວາມໂສກເສົ້າຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າຫຼາຍຄົນເຮັດໃຫ້ມັນທ້າທາຍທີ່ຈະເວົ້າ, ແລະໃນປີຫຼັງຈາກສົງຄາມ, ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນສະເຫມີ. ຮູບແຕ້ມ Holocaust ຂອງເຂົາເຈົ້າສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງມໍລະດົກທີ່ຍືນຍົງຂອງການສູນເສຍ, ຄວາມສິ້ນຫວັງ, ແລະການຕົກຕໍ່າຂອງຊາວຢິວ.

ແມ່ຍິງຫຼາຍຄົນສາມາດສ້າງສິລະປະໃນຂະນະທີ່ຖືກຈໍາຄຸກໃນລະຫວ່າງ Holocaust. ໃນຂະນະທີ່ນັກສິລະປິນບາງຄົນເຮັດວຽກຢ່າງລັບໆ, ຄົນອື່ນໄດ້ຖືກມອບຫມາຍໂດຍ Nazis ໃຫ້ເຮັດສິລະປະເພື່ອຕອບແທນອາຫານ. ນັກແຕ້ມຍິງໄດ້ນໍາໃຊ້ລັກສະນະຕ່າງໆເຊັ່ນ: ອຸດົມການ, ທໍາມະຊາດ, ຄວາມຕະຫລົກ, ແລະການຕົບແຕ່ງໃນການສ້າງສັນຂອງພວກເຂົາ, ເປີດເຜີຍຄວາມປາດຖະຫນາທີ່ຈະຫນີຈາກສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເຂົາເຈົ້າປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ. ອົດທົນ.

ການດຳລົງຊີວິດຊຸມຊົນ, ຄວາມສະອາດ ແລະ ສຸຂາພິບານ, ຮົ້ວສາຍ, ແລະ ໂພຊະນາການແມ່ນຫົວຂໍ້ທົ່ວໄປ ແລະຮູບພາບທັງໝົດ. ວຽກ​ງານ​ຫຼາຍ​ຮູບ​ຫຼາຍ​ແບບ​ທີ່​ສ້າງ​ຂຶ້ນ​ແມ່ນ​ຮູບ​ພາບ​ທາງ​ສື່​ມວນ​ຊົນ, ກ່ຽວ​ກັບ​ການ​ລະ​ນຶກ​ເຖິງ​ທັງ​ສອງ​ຝ່າຍຕຳແໜ່ງຂອງນັກສິລະປິນ ແລະຫົວຂໍ້ຂອງຜົນງານ.

ຊື່ໃນຮູບນີ້ແມ່ນເອົາມາຈາກຖານຂໍ້ມູນສູນກາງ Yad Vashem ຂອງຊື່ຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍ Shoah. ວຽກງານນີ້ເປັນການລະນຶກເຖິງສ່ວນນ້ອຍໆຂອງຜູ້ທີ່ເສຍຊີວິດໃນ Auschwitz ໃນປີ 1941; Dzeni, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Lama Sabachthani [ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງປະຖິ້ມຂ້ອຍ?] (1943) ໂດຍ Morris Kestelman

Morris Kestelman ໄດ້ຮັບການລ້ຽງດູໃນ East End ຂອງລອນດອນໃນຄອບຄົວຄົນອົບພະຍົບຊາວຢິວ. Kestelman ໄດ້ຮັບທຶນການສຶກສາຢູ່ທີ່ໂຮງຮຽນສິລະປະສູນກາງໃນປີ 1922 ແລະຈາກນັ້ນໄດ້ສືບຕໍ່ເຂົ້າຮຽນຢູ່ວິທະຍາໄລສິລະປະລາດຊະວົງ. Kestelman ໄດ້ເຮັດວຽກໃນຊຸດລະຄອນ ແລະເຄື່ອງແຕ່ງກາຍນອກເໜືອໄປຈາກ ສິລະປະທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ .

ເມື່ອເວົ້າເຖິງການຕາຍຂອງຊາວຢິວທີ່ມາຮອດປະເທດອັງກິດໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1940, ລາວເປັນໜຶ່ງໃນຜູ້ສ້າງສັນທຳອິດ. ປະຕິກິລິຍາ, ຕັ້ງຊື່ວຽກງານຂອງລາວ Lama Sabachthani ຕາມເພງສັນລະເສີນ 22: "ພຣະເຈົ້າຂອງຂ້ອຍ, ພຣະເຈົ້າຂອງຂ້ອຍ, ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງປະຖິ້ມຂ້ອຍ?"

Lama Sabachthani [ເປັນຫຍັງເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມຂ້ອຍ? ] (1943) ໂດຍ Morris Kestelman; Kestelman, Morris (RA), ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຄວາມວຸ້ນວາຍທາງດ້ານອາລົມໄດ້ແຜ່ລາມໄປທົ່ວຮູບພາບ, ເຊິ່ງພັນລະນາເຖິງຊາວຢິວຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມທຸກທໍລະມານ.ປະ​ຖິ້ມ​ຫຼື​ປະ​ຖິ້ມ​ໄວ້​ໂດຍ​ພຣະ​ເຈົ້າ​. ພວກມັນຖືກອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍໄພພິບັດ ແລະການສູນເສຍ, ຢືນຢູ່ທ່າມກາງຕຶກອາຄານທີ່ລຸກລາມ ແລະບ່ອນຝັງສົບຂອງຊາກສົບທີ່ບໍ່ໄດ້ຝັງໄວ້. ແມ່ຍິງໄດ້ຄອບງໍາວຽກງານສິລະປະນີ້ໂດຍການວາງຕໍາແຫນ່ງທັນທີໃນດ້ານຫນ້າ. ບາງ​ຄົນ​ຍົກ​ແຂນ​ຂອງ​ຕົນ​ໃນ​ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ, ອ້ອນ​ວອນ​ຕໍ່​ພຣະ​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ຊ່ວຍ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ລອດ, ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ບາງ​ຄົນ​ເບິ່ງ​ຄື​ວ່າ​ໄດ້​ປະ​ຖິ້ມ​ຄວາມ​ສິ້ນ​ຫວັງ. ຊິ້ນສ່ວນນີ້ເປັນປະຕິກິລິຍາທີ່ສ້າງສັນຂອງອັງກິດທີ່ຜິດປົກກະຕິ ແລະທັນທີທັນໃດຕໍ່ກັບຂ່າວຂອງອາດຊະຍາກຳທີ່ຖືກຢືນຢັນຕໍ່ຊາວຢິວຢູ່ໃນປະເທດໂປແລນທີ່ຖືກຍຶດ.

“ໃຜເຂົ້າໃຈອັນໃດ ແລະເວລາໃດ?” ເປັນບັນຫາທີ່ຍາກສໍາລັບນັກວິຊາການ Holocaust ທີ່ຈະຕອບ. ການສອບສວນຂອງຫົວຂໍ້ແມ່ນແນໃສ່ປະເທດທີ່ຢູ່ຂ້າງນອກເອີຣົບເຊັ່ນກັນບໍ?

ນັກໂທດແບກຊີມັງ (1944) ໂດຍ Bill Spira

Bill Spira ເປັນນັກແຕ້ມກາຕູນຈາກອອສເຕຣຍ ຜູ້ທີ່ຫລົບໜີໄປປາຣີບໍ່ດົນກ່ອນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ເລີ່ມຕົ້ນ. ຫລັງຈາກຖືກຄຸມຂັງເປັນເວລາສັ້ນໆໃນປະເທດຝຣັ່ງ, ລາວໄດ້ເລີ່ມເຮັດວຽກເປັນຜູ້ຟົດຟື້ນສໍາລັບຄະນະກໍາມະການກູ້ໄພສຸກເສີນ, ເຊິ່ງໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອນັກສິລະປິນແລະນັກວິຊາການທີ່ຫນີຈາກການຂົ່ມເຫັງຂອງນາຊີ. ໃນ​ປີ 1942, Spira ຖືກ​ຂົນ​ສົ່ງ​ແລະ​ຈໍາ​ຄຸກ​ຢູ່​ໃນ camps ສຸມ​ຈໍາ​ນວນ​ຫຼາຍ, ເຊັ່ນ Blechhammer. ຊະເລີຍຂອງ Blechhammer ໄດ້ຖືກຊຸກດັນໃຫ້ມີການເດີນຂະບວນຕາຍໄປ Terezn ໃນເດືອນມັງກອນ 1945, ບ່ອນທີ່ Spira ໄດ້ຢູ່ຈົນເຖິງຄ້າຍໄດ້ຖືກປົດປ່ອຍໂດຍທະຫານໂຊວຽດໃນເດືອນພຶດສະພາ.

ນັກໂທດແບກຊີມັງ ແມ່ນໜຶ່ງໃນຊຸດກາຕູນທີ່ສ້າງໂດຍ Spira ໃນຂະນະທີ່ຖືກຄຸມຂັງຢູ່ Blechhammer. ລາວແລະນັກສິລະປິນອື່ນໆໄດ້ແລກປ່ຽນການສ້າງສັນຂອງເຂົາເຈົ້າສໍາລັບອາຫານ, ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ແລະສິ່ງຈໍາເປັນອື່ນໆກັບ POWs, ພະນັກງານພົນລະເຮືອນ, ແລະ SS.

ກາຕູນໃນຄໍເລັກຊັນ Imperial War Museum (IWM) ໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ພິພິທະພັນ. ໂດຍຍາດພີ່ນ້ອງຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ອັງກິດຄົນໜຶ່ງທີ່ຍັງຖືກຄຸກຢູ່ Blechhammer ແລະໄດ້ຮັບຮູບແຕ້ມເພື່ອແລກປ່ຽນກັບຢາສູບ.

Women with Boulders (1945) ໂດຍ George Mayer-Marton

George Mayer-Marton ໄດ້ຮັບການລ້ຽງດູຢູ່ Gyor, Hungary, ແລະເປັນທະຫານຢູ່ໃນ Austro. - ກອງທັບຮັງກາຣີຕະຫຼອດສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ່ 1. ລາວໄດ້ຕິດຕາມການແຕ້ມຮູບໃນ Munich ແລະ Vienna ຈາກ 1919 ຈົນເຖິງ 1924. ລາວໄດ້ຍ້າຍໄປປະເທດອັງກິດໃນປີ 1938 ເພື່ອຫລີກລ້ຽງນາຊີເຢຍລະມັນ, ໃນຂະນະທີ່ພໍ່ແມ່ຂອງລາວຢູ່ໃນ Gyor. Mayer-Marton ບໍ່ໄດ້ໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບການເສຍຊີວິດຂອງພໍ່ແມ່ຂອງລາວຈົນກ່ວາ 1945 ໃນເວລາທີ່ລາວສ້າງ ແມ່ຍິງທີ່ມີ Boulders ຫຼັງຈາກຮູ້ວ່າພວກເຂົາຖືກຂົນສົ່ງຈາກ ghetto ຂອງ Gyor ແລະຖືກປະຫານຊີວິດ.

ຮູບສິລະປະຂອງລາວສະແດງໃຫ້ເຫັນ. ສາກທີ່ໂດດດ່ຽວທີ່ມີສອງຕົວລະຄອນຜູ້ຍິງ. ກ້ອນຫີນຄ້າຍຄືກ້ອນຫີນທີ່ວາງໄວ້ອຸບໂມງຂອງຊາວຢິວເພື່ອເຝົ້າສົບສົບໃນຂະນະທີ່ມັນລໍຖ້າການຟື້ນຄືນຊີວິດ. ວັນທີສໍາເລັດ 1945 ຂະຫນາດກາງ Gouache ໃນເຈ້ຍ ຂະໜາດ (ຊມ) 22 x 30 ສະຖານທີ່ປັດຈຸບັນ ພິພິທະພັນສົງຄາມຈັກກະພັດ

ເພື່ອຫຼີກລ່ຽງການຖິ້ມລະເບີດຂອງເຢຍລະມັນທີ່ຄາດໄວ້ໃສ່ Prague, Jan Hartman ໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ຊົນນະບົດຂອງເຊັກໂກໃນເດືອນກັນຍາ 1938 ຮ່ວມກັບພໍ່ແມ່ແລະອ້າຍ Jiri. ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມພະຍາຍາມຂອງຄອບຄົວຂອງລາວທີ່ຈະຫນີຈາກ Czechoslovakia, Hartman, ແລະອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງລາວໄດ້ຖືກສົ່ງໄປ camp Terezin ໃນປີ 1942.

ອ້າຍນ້ອງໄດ້ຖືກກັກຂັງຢູ່ທີ່ Czestochowa, Auschwitz-Birkenau, ແລະ Buchenwald ໃນປີຕໍ່ມາ. ໃນເວລາທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກແຍກອອກ. ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ຊ່ວຍ​ເຫຼືອ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໃນ​ພາກ​ຮຽນ spring ຂອງ​ປີ 1945​, Jan ແລະ Jiri ໄດ້​ຮ່ວມ​ກັນ​. ຫລາຍປີຕໍ່ມາ, Jan Hartman ຄົ້ນພົບວ່າພໍ່ແມ່ຂອງລາວໄດ້ຕາຍໄປໃນ Auschwitz. ລາວໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຊຸດຂອງວຽກງານບໍ່ດົນຫລັງຈາກກັບມາຮອດເຮືອນຂອງລາວທີ່ບັນທຶກຄວາມປະທັບໃຈຂອງລາວໃນ camps:

“ຂ້ອຍເດົາວ່າມັນແມ່ນໃນປີ 45, ຂ້ອຍຕ້ອງຜະລິດມັນທັນທີທີ່ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້. ມັນແມ່ນວິທີການສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍໃນການຖ່າຍທອດສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນ. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍຍັງສາມາດເຮັດໄດ້, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດມັນໄດ້, ເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຈື່ໄດ້ວ່າມັນເປັນແນວໃດ. ເວົ້າອີກຢ່າງ ໜຶ່ງ, ມັນແມ່ນວິທີການ ໜຶ່ງ ໃນການຖ່າຍທອດຫຼັກຖານໃນລັກສະນະດຽວກັນທີ່ຂ້ອຍເຮັດດ້ວຍ ຄຳ ເວົ້າດຽວນີ້."

Belsen 1945 (1945) ໂດຍ Edgar Ainsworth

ຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່, ຂາດສານອາຫານ ຫັນຫຼັງກັບເສົາຫຼັກຖືກພັນລະນາຢູ່ໃນຈຸດໃຈກາງຂອງອົງປະກອບ, ພັກຜ່ອນຢູ່ບ່ອນສູງເລັກນ້ອຍໃນພື້ນດິນເທິງກອງສົບ ແລະໃສ່ເກີບພຽງອັນດຽວ. ເບິ່ງຄືວ່າລາວມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງຢູ່ໃນມືຂອງລາວ. ຜູ້ຊາຍອີກຄົນຫນຶ່ງເອົາຫຼັງຂອງລາວໄປຫາຜູ້ສັງເກດການແມ່ນ sipping ຈາກຈອກໃນຂະນະທີ່ລາວນອນຢູ່ເທິງເສົາຫລັງຂອງລາວ. ກຸ່ມສາມຄົນຢືນຢູ່ທາງຊ້າຍຂອງອົງປະກອບ, ສັງເກດເບິ່ງຜູ້ຊາຍແລະແມ່ຍິງຍົກຮ່າງກາຍທີ່ຫົດບ່າແລະແຂນຂາ.

ພວກເຂົາເບິ່ງຄືວ່າມີສຸຂະພາບດີແລະນຸ່ງເສື້ອດີ , ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຄວາມເປັນໄປໄດ້ທີ່ເຂົາເຈົ້າເປັນພົນລະເຮືອນເຍຍລະມັນທີ່ຖືກສ້າງຂື້ນເພື່ອຝັງສົບຜູ້ເສຍຊີວິດທີ່ Belsen ຫຼັງຈາກ camp ໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ.

ຮູບແຕ້ມຂອງແມ່ຍິງທີ່ນອນຢູ່ດ້ານຫຼັງຂອງເດັກນ້ອຍແມ່ນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນຢູ່ເທິງຫົວຂອງ. ຕົວ​ລະ​ຄອນ​ຫລັກ. ຢູ່ເທິງຜູ້ຕາຍ, ເມກຈຸດສີດໍານ້ອຍໆທີ່ຄ້າຍຄືກັບແມງວັນບິນມາ. ຄົນ​ທີ່​ມີ​ຊີວິດ​ຢູ່​ປະສົບ​ກັບ​ຄວາມ​ອຶດຫິວ​ແລະ​ຄວາມ​ໜາວ​ເຊິ່ງ​ເປັນ​ການ​ແຕກຕ່າງ​ກັນ​ລະຫວ່າງ​ຄົນ​ຕາຍ​ແລະ​ຄົນ​ຕາຍ. ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ເວົ້າ​ເນື່ອງ​ຈາກ​ແມງ​ວັນ​ແມ່ນ​ຢູ່​ສະ​ເຫມີ buzzing ແລະ​ມີ​ຢູ່​ທົ່ວ​ທຸກ​ແຫ່ງ​. ນັກຮຽນຝຶກງານຍ່າງດ້ວຍຕົນເອງ. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າການຢຸດເຊົາຫມາຍເຖິງການເສຍຊີວິດ, ເຖິງແມ່ນວ່າຫຼາຍຄົນເຮັດທັນທີ. ມັນແມ່ນຄວາມຕາຍ. ມັນເປັນການທ້າທາຍທີ່ຈະເຊື່ອມຕໍ່ພາກສ່ວນຕ່າງໆຂອງຮ່າງກາຍກັບສີອື່ນໆເພາະວ່າມື, ຫົວ, ຂາ, ແລະຮ່າງກາຍໄດ້ຖືກກະແຈກກະຈາຍຢູ່ທົ່ວທຸກມຸມສາກ.

ຫນຶ່ງໃນຂຸມຕາຍ, Belsen ( 1945) ໂດຍ Leslie Cole

ຂຸມຝັງສົບຂະໜາດໃຫຍ່ທີ່ປະກອບດ້ວຍສົບຂອງນັກໂທດທີ່ຂາດສານອາຫານຈາກເມືອງ Belsen ດັ່ງທີ່ເຫັນໄດ້ຈາກປາຍຫນຶ່ງ. ຜູ້​ເຄາະ​ຮ້າຍ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ຄົນ​ໄດ້​ຖືກ​ຖິ້ມ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ຂຸມ​ໂດຍ​ກອງ​ທະຫານ SS ທີ່​ຖືກ​ເບິ່ງ​ໂດຍ​ທະຫານ​ອັງກິດ. ສະລັບສັບຊ້ອນ Belsen ອາດຈະຊັດເຈນຢູ່ໃນໄລຍະຫ່າງ. ຫນຶ່ງໃນຫ້າຮ່ອງທີ່ໄດ້ຖືກເຕີມລົງໄປພາຍໃຕ້ການຕິດຕາມກວດກາຂອງອັງກິດແມ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນໂດຍນີ້. ມີຮ່ອງຮອຍກ່ອນໜ້ານີ້ອີກທີ່ຊາວເຢຍລະມັນໄດ້ຂຸດ ແລະຖົມເຕັມ.

ສົບທີ່ຖືກຖິ້ມໃສ່ແມ່ນເປັນໂຄງກະດູກຕັ້ງແຕ່ພວກເຂົາເປັນພະຍາດໄຂ້ທໍລະພິດ ແລະຄວາມອຶດຫິວ.

ຖ້າ ຂຸມບໍ່ໄດ້ຖືກຕື່ມຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ກອງ S.S. ໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນຂຸມແລະຈັດລໍາດັບບາງຢ່າງເພາະວ່າພວກເຂົາບໍ່ລະມັດລະວັງເກີນໄປກັບຜູ້ຕາຍ. Leslie Cole ຫມັ້ນໃຈວ່ານາງຈະເຫັນການພັດທະນາຂອງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງດ້ວຍຕົນເອງ. Cole ສຸດທ້າຍໄດ້ດໍາລົງຊີວິດເປັນນັກສິລະປິນສົງຄາມຫຼັງຈາກ WAAC ມີປະຕິເສດໃບສະໝັກຂອງລາວ. ລາວໄດ້ເດີນທາງຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ເກັບກໍາຜົນກະທົບຂອງສົງຄາມໃນ Malta, ເຢຍລະມັນ, ເກຣັກ, ແລະຕາເວັນອອກໄກ. ຄວາມທຸກໂສກຂອງມະນຸດມັກຈະເປັນຫົວຂໍ້ໃນສິລະປະຂອງ Cole.

Human Laundry (1945) ໂດຍ Doris Zinkeisen

ນີ້ແມ່ນໜຶ່ງໃນຫຼາຍຊິ້ນທີ່ສ້າງໂດຍ Zinkeisen ໃນຂະນະທີ່ນາງເປັນສິລະປິນກາແດງ. ແພດ ແລະ ທະຫານ ເຢຍລະມັນ ທີ່ຖືກຈັບໄດ້ຕັດຜົມນັກໂທດ, ລ້າງໃຫ້ສະອາດ, ແລະ ທາຜົງຕ້ານຂີ້ເຫງື່ອ ກ່ອນທີ່ຈະນຳສົ່ງໄປໂຮງໝໍຊົ່ວຄາວທີ່ອົງການກາແດງສ້າງຕັ້ງຂື້ນ, ເຊິ່ງຕັ້ງຢູ່ໃນສາງທີ່ມີຕຽງນອນປະມານ 20 ຕຽງ.

ການປະຕິສຳພັນແບບບັງຄັບລະຫວ່າງນັກໂທດອະດີດທີ່ຂາດສານອາຫານ ແລະ ອ່ອນແອ ແລະທີມແພດທີ່ແຂງແຮງທີ່ເບິ່ງແຍງເຂົາເຈົ້າເປັນສິ່ງທີ່ສ້າງຄວາມເຄັ່ງຕຶງໃນອົງປະກອບ.

ການຊັກລີດມະນຸດ, Belsen – ເດືອນເມສາ 1945 (1945) ໂດຍ Doris Zinkeisen; Doris Zinkeisen, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ພວກເຮົາສາມາດເຫັນໂຕະໄມ້ແຖວແຖວໜຶ່ງ, ເຊິ່ງສາມອັນທຳອິດມີຄົນນ້ຳໜັກຕໍ່າກວ່ານັ່ງ ຫຼື ນອນຢູ່ເທິງພວກມັນ. ຜູ້​ຊັກ​ຮູບ​ປັ້ນ​ແຕ່​ລະ​ຄົນ​ແມ່ນ​ຜູ້​ຊາຍ​ຫຼື​ຍິງ​ນຸ່ງ​ເຄື່ອງ​ແບບ​ສີ​ຂາວ. ໂຕະທຸກໂຕມີຖັງໂລຫະຢູ່ໂຄນ, ແລະສາມາດເຫັນຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງອອກຈາກຫ້ອງ