C ສິລະປະຍຸກສະໄໝແມ່ນສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນມື້ນີ້. ແຕ່ ຄຳ ສັບນີ້ຍັງຕິດກ່ວານັ້ນເພາະວ່າ ຄຳ ວ່າຄວາມ ໝາຍ ຂອງສິລະປະຮ່ວມສະ ໄໝ ບໍ່ຄືກັບການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະອື່ນໆທີ່ພວກເຮົາເຄີຍເຫັນໃນຍຸກສິລະປະສະ ໄໝ ໃໝ່. ຄໍາສັບໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການປ່ຽນແປງໃນວິທີການທີ່ນັກສິລະປິນເບິ່ງການປະດິດສ້າງຂອງພວກເຂົາ, ແລະພວກເຮົາສາມາດເຫັນການປະດິດສ້າງຫຼາຍໃນແງ່ຂອງສື່ທີ່ພວກເຂົາໃຊ້ແລະແນວຄວາມຄິດທີ່ພວກເຂົານໍາສະເຫນີ. ໃນບົດຄວາມນີ້, ພວກເຮົາຈະໄດ້ເປີດເຜີຍແນວຄວາມຄິດຂອງສິລະປະຮ່ວມສະໄຫມ - ເບິ່ງບາງຫົວຂໍ້ຂອງສິນລະປະຮ່ວມສະໄຫມ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຕົວຢ່າງຂອງສິນລະປະຮ່ວມສະໄຫມ.

ສິນລະປະຮ່ວມສະໄຫມແມ່ນຫຍັງ?

ຄຳນິຍາມຂອງສິລະປະຮ່ວມສະໄໝແມ່ນສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນເຄິ່ງຫຼັງຂອງສະຕະວັດທີ 20 ຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ສິລະປະນີ້ຕອບສະຫນອງກັບຍຸກສະໄຫມທີ່ພວກເຮົາດໍາລົງຊີວິດ, ສຸມໃສ່ກອບສະພາບການຢ່າງກວ້າງຂວາງ - ຈາກທາງດ້ານການເມືອງແລະວັດທະນະທໍາ, ຫົວຂໍ້ຂອງເອກະລັກ, ແລະເຕັກໂນໂລຊີກ້າວຫນ້າທາງດ້ານ. ນັກສິລະປິນສ້າງສິລະປະໂດຍອີງໃສ່ແນວຄວາມຄິດແລະປະຕິກິລິຍາກັບຊີວິດທາງດ້ານການເມືອງແລະວັດທະນະທໍາຂອງໂລກ.

ສິລະປະຮ່ວມສະໄໝບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ຄວາມສຸກດ້ານຄວາມງາມຂອງການເບິ່ງວຽກງານສິລະປະ, ແຕ່ແມ່ນເນັ້ນໃສ່ການແບ່ງປັນແນວຄວາມຄິດຫຼາຍກວ່າ. ສິນລະປະຮ່ວມສະໄໝແມ່ນໝາຍເຖິງຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງສື່ ແລະຮູບແບບຕ່າງໆ.

ຄຸນລັກສະນະຂອງສິລະປະຮ່ວມສະໄໝ

ເຖິງວ່າລັກສະນະທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງສິລະປະຮ່ວມສະໄໝນັ້ນແມ່ນບໍ່ມີຄຸນລັກສະນະທີ່ແນ່ນອນຂອງມັນ, ມີບາງລັກສະນະທົ່ວໄປທີ່ຖືກແບ່ງປັນໂດຍສິລະປະຮ່ວມສະໄຫມໂດຍລວມ.ພູມສັນຖານ, ແລະໃນວຽກງານສິລະປະສະເພາະນີ້, ນັກສິລະປິນໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນຄວາມຮຸນແຮງທີ່ມີປະສົບການໂດຍແມ່ຍິງແລະຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບແຜ່ນດິນໂລກ. ສິລະປະເຫຼົ່ານີ້ເປັນໄປຕາມຫົວຂໍ້ Feminist, ແຕ່ຍັງສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ສິລະປະສິ່ງແວດລ້ອມ ເນັ້ນໃສ່ແຜ່ນດິນໂລກ ແລະການຮັກສາຊັບພະຍາກອນທໍາມະຊາດຂອງພວກເຮົາ. ເມື່ອຖາມກ່ຽວກັບວຽກງານຂອງຕົນເອງ, ນັກສິລະປິນກ່າວວ່າ, "ຜ່ານຮູບປັ້ນແຜ່ນດິນໂລກ / ຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກາຍເປັນອັນດຽວກັນກັບແຜ່ນດິນໂລກ ... ຂ້ອຍກາຍເປັນການຂະຫຍາຍທໍາມະຊາດແລະທໍາມະຊາດກາຍເປັນສ່ວນຂະຫຍາຍຂອງຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍ."

ຕົນເອງ (1991) ໂດຍ Marc Quinn

ຕົນເອງ ເປັນຮູບຕົນເອງທີ່ເຮັດໂດຍສິລະປິນ Marc Quinn ໃນປີ 1991. ນັກສິລະປິນໄດ້ໃຊ້ວັດສະດຸຂອງຮ່າງກາຍຂອງຕົນເອງເພື່ອສ້າງຮູບປັ້ນນີ້ - ເລືອດຂອງລາວ. ນັກສິລະປິນໄດ້ໂຍນຫົວຂອງຕົນເອງດ້ວຍເລືອດຂອງຕົນເອງສິບເມັດທີ່ເກັບກໍາໃນໄລຍະສອງສາມເດືອນ. ງານສິລະປະນີ້ຖືກສ້າງຂື້ນໃນຊ່ວງເວລາທີ່ນັກສິລະປິນຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບການເພິ່ງພາອາໄສ, ແລະອັນນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບວິທີທີ່ຮູບປັ້ນຕ້ອງການໄຟຟ້າເພື່ອຮັກສາຮູບຮ່າງຂອງມັນ.

ວັດສະດຸຂອງງານສິລະປະແມ່ນມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍຢູ່ທີ່ນີ້ – ເຮັດໃຫ້ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງເປັນອຸປະກອນທີ່ໃກ້ຊິດກັບຮ່າງກາຍຂອງຕົນເອງທີ່ສຸດທີ່ນັກສິລະປິນສາມາດເຮັດໄດ້– ໂດຍໃຊ້ສ່ວນຕ່າງໆຂອງຮ່າງກາຍຕົວຈິງຂອງລາວ.

ດ້ວຍວິທີນີ້, ນັກສິລະປິນໄດ້ທົດລອງວັດສະດຸໃໝ່ໃນແບບທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນມີຄວາມໝາຍທີ່ສຸດ. ນີ້ແມ່ນຕົວຢ່າງອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງສິນລະປະຮ່ວມສະໄໝທີ່ໃຊ້ສື່ທີ່ມີຄວາມໝາຍ. ນີ້​ບໍ່​ແມ່ນ​ພຽງ​ແຕ່​ຫົວ​ແຕກ​ອີກ​ອັນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ວັດ​ສະ​ດຸ​ໃດ​ໜຶ່ງ, ສື່​ກາງ​ກາຍ​ເປັນ​ສ່ວນ​ໜຶ່ງ​ຂອງ​ຂໍ້​ຄວາມ.

ການ​ຖິ້ມ​ສາ​ລາ​ຊະ​ວົງ Han (1995) ໂດຍ Ai Weiwei

ໃນ​ປີ 1995, ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ແລະ​ນັກ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ຂອງ​ຈີນ​ໄດ້​ສ້າງ​ຕົວ​ຢ່າງ​ທີ່​ເປັນ​ການ​ປຸກລະດົມ​ຂອງ​ງານ​ສິລະ​ປະ​ຮ່ວມ​ສະ​ໄໝ​ນີ້. ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ໄດ້​ນຳ​ໃຊ້​ອັນ​ທີ່​ລາວ​ເອີ້ນ​ວ່າ "ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ພ້ອມ​ທີ່​ຈະ​ສ້າງ" ​ເຊິ່ງ​ແມ່ນ​ກຸດ​ທີ່​ມີ​ອາ​ຍຸ 2000 ປີ​ໃນ​ສະ​ໄໝ​ລາດ​ຊະ​ວົງ​ຮັນ. ດັ່ງ​ທີ່​ຫົວ​ຂໍ້​ໄດ້​ຊີ້​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ, ວຽກ​ງານ​ສິລະ​ປະ​ຕົວ​ເອງ​ປະກອບ​ດ້ວຍ​ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ໄດ້​ຂັບ​ໄລ່​ແລະ​ທຳລາຍ​ສິ່ງ​ສຳຄັນ​ຂອງ​ປະຫວັດສາດ​ຈີນ. ​ເມື່ອ​ຖືກ​ຖາມ​ກ່ຽວ​ກັບ​ວຽກ​ງານ​ສິລະ​ປະ, ນັກ​ສິລະ​ປິນທີ່​ຮູ້ຈັກ​ກັບ​ວຽກ​ງານ​ສິລະ​ປະ​ວິຈານ​ລັດຖະບານ​ຈີນ, ​ໄດ້​ອ້າງ​ຄຳ​ເວົ້າ​ຂອງ​ຜູ້ນຳ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ Mao Zedong, “ວິທີ​ດຽວ​ໃນ​ການ​ສ້າງ​ໂລກ​ໃໝ່​ແມ່ນ​ການ​ທຳລາຍ​ສິ່ງ​ເກົ່າ.”

ການ​ໄດ້​ຈ່າຍ​ເງິນ​ເປັນ​ຫຼາຍ​ຮ້ອຍ​ພັນ​ໂດ​ລາ​ເພື່ອ​ທຳລາຍ​ໂກນ​ນັ້ນ​ບໍ່​ພຽງ​ແຕ່​ເປັນ​ການ​ສູນ​ເສຍ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ເທົ່າ​ນັ້ນ, ຫາກ​ຍັງ​ເປັນ​ການ​ສູນ​ເສຍ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ເອງ. ບາງຄົນເວົ້າວ່າວຽກງານສິລະປະນີ້ແມ່ນເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ມີຈັນຍາບັນທີ່ຈະສ້າງ. ຍັງມີການໂຕ້ວາທີກ່ຽວກັບວ່ານັກສິລະປິນໄດ້ໃຊ້ຂອງເກົ່າແກ່ຂອງແທ້ຫຼືຂອງປອມ, ແຕ່ຄວາມງຽບຂອງລາວໃນເລື່ອງນີ້ຍັງຄົງເປັນຕາຢ້ານຕໍ່ຜູ້ຊົມຂອງລາວ.

ໃນສິລະປະນີ້, ຄົນເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ຈິດຕະນາການໄດ້ໃຊ້ແນວຄວາມຄິດຂອງຜະລິດຕະພັນທີ່ເຮັດແລ້ວ, ໄດ້ແຮງບັນດານໃຈໂດຍ Marcel Duchamp's ການນໍາໃຊ້ຂອງພ້ອມທີ່ຈະເຮັດ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນ ວັດຖຸທີ່ພົບເຫັນ ແລະໃຊ້ໃນຊີວິດປະຈໍາວັນເຊິ່ງຖືກໃຊ້ຄືນໃໝ່ເພື່ອສ້າງງານສິລະປະ. ​ໃນ​ຄວາມ​ໝາຍ​ນີ້, ການ​ອ້າງ​ເຖິງ​ພາກສ່ວນ​ທີ່​ມີ​ພະລັງ​ຂອງ​ປະຫວັດສາດ​ຂອງ​ຈີນ​ເປັນ​ສິ່ງ​ທີ່​ພ້ອມ​ແລ້ວ​ແມ່ນ​ເປັນ​ການ​ຮ້າຍ​ແຮງ​ໃນ​ຕົວ​ມັນ​ເອງ. ການທໍາລາຍຂອງມັນເປັນພຽງລັກສະນະໜຶ່ງຂອງສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ງານສິລະປະນີ້ມີພະລັງຫຼາຍ.

ໂດຍການຖິ້ມໂກນ, ນັກສິລະປິນຍັງປ່ອຍປະຖິ້ມຄຸນຄ່າທາງວັດທະນະທໍາເພື່ອຫວັງສ້າງອະນາຄົດທີ່ດີກວ່າ.

The 99 Series (2014) ໂດຍ Aïda Muluneh

Aïda Muluneh ເປັນສິນລະປິນຮ່ວມສະໄໝທີ່ໃຊ້ການຖ່າຍຮູບນຳ. ຮູບຄົນຂອງນາງໃນ The 99 Series (2014) ພິຈາລະນາໃນອາຟຣິກາຫຼັງອານານິຄົມ. ນາງໃຊ້ຮູບຄົນ, ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນແມ່ຍິງຈາກບ້ານເກີດຂອງນາງ Addis Ababa, ໃນລັກສະນະທີ່ທ້າທາຍການແຕ້ມຮູບພື້ນເມືອງ. ຊຸດ 99 ລວມມີຜູ້ຍິງທີ່ນຸ່ງເຄື່ອງໃນລະຄອນ, ມີໃບໜ້າ.ທາສີ.

ສິນລະປິນໃຊ້ຮູບຄົນເຫຼົ່ານີ້ ແລະການຖ່າຍຮູບຂອງນາງເພື່ອກ່າວເຖິງບົດບາດຍິງ-ຊາຍ ແລະເອກະລັກຂອງແມ່ຍິງໃນເອທິໂອເປຍ. ຮູບພາບໃນຊຸດນີ້ແມ່ນສະຫງົບ, ໃຊ້ສີຂາວແລະສີແດງເປັນສັນຍາລັກ.

ໃບຫນ້າສີຂາວແມ່ນຫມາຍເຖິງຫນ້າກາກຂອງຈິດຕະນາການ, ເຊິ່ງ encapsulates ວິທີການເປັນຕົວແທນໄດ້ຖືກປ່ຽນແປງເພື່ອປະໂຫຍດທາງດ້ານການເມືອງ. ມືສ່ວນໃຫຍ່ຢູ່ໃນຮູບເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສີແດງ, ຫມາຍເຖິງພວກເຂົາຖືກເລືອດ. ມືເຫຼົ່ານີ້ພະຍາຍາມຄວບຄຸມຮູບຄົນ, ກວມເອົາໃບຫນ້າຂອງແມ່ຍິງ - ໂດຍອ້າງອີງໃສ່ປະຫວັດສາດອັນມືດມົນຂອງອານານິຄົມແລະວິທີການນີ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ບັນດາປະເທດໃນອາຟຣິກາ.

ໃນທີ່ສຸດຊຸດນີ້ວິເຄາະວ່າ Muluneh ເປັນແນວໃດ. ເປັນຜູ້ຍິງອາຟຣິກາ, ຖືວ່າເປັນຄົນພາຍນອກສະເໝີໄປທຸກທີ່ທີ່ນາງໄປ.

ດ້ວຍວິທີນີ້, ເລື່ອງສ່ວນຕົວຂອງນາງຈຶ່ງກາຍເປັນເລື່ອງທົ່ວໄປກັບຜູ້ຍິງຫຼາຍຄົນທົ່ວໂລກ ແລະ ໃຫ້ຄວາມເຂົ້າໃຈແກ່ຄົນອື່ນທີ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈ. ມັນຄືແນວໃດ. ເລື່ອງນີ້ໄດ້ຖືກອະທິບາຍໂດຍນັກສິລະປິນວ່າ, "ເລື່ອງທີ່ພວກເຮົາແຕ່ລະຄົນປະຕິບັດ, ການສູນເສຍ, ການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ, ຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍ, ການຂາດສາຍ, ການເປັນຂອງ, ຄວາມປາດຖະຫນາທີ່ທ່ານເຫັນອຸທິຍານໃນເຫວເລິກຂອງຊົ່ວນິລັນດອນ."

Girl with Balloon (Shredded Painting) (2018) by Banksy

Banksy , ເປັນທີ່ຮູ້ກັນໃນດ້ານສິລະປະຕາມຖະໜົນຂອງລາວ, ໄດ້ອອກຂ່າວໃນປີ 2018 ເມື່ອລາວມີຜົນງານສິລະປະເພື່ອປະມູນທີ່ Sotheby's ໃນລອນດອນ. ທັນທີທີ່ງານສິລະປະຖືກຂາຍ ແລະ ຜູ້ປະມູນໄດ້ຕີເງິນຂອງລາວ, ວຽກງານສິລະປະກໍ່ເລີ່ມດັງຂຶ້ນ ແລະ ວຽກງານສິລະປະໄດ້ຖືກຕັດອອກໂດຍກອບຂອງມັນ.

ນັກສິລະປິນໄດ້ເອົາເຄື່ອງຕັດໃນກອບຢ່າງລັບໆ. ທັນທີທີ່ມັນຖືກຂາຍ, ຫນຶ່ງໃນວຽກງານສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງລາວໄດ້ຖືກທໍາລາຍທັນທີ. Banksy ມີຊື່ສຽງໃນສິລະປະກາຟຟີຕີທີ່ມີອໍານາດ ແລະລຽບງ່າຍຂອງລາວ ແລະງານສິລະປະທີ່ຫຼົງໄຫຼແບບຢອກກັນ ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຄວາມຕະຫຼົກຍັງເປັນສ່ວນສຳຄັນຂອງສິນລະປະຮ່ວມສະໄໝສະໄໝໃໝ່.

ໃນທີ່ນີ້ທ່ານໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງສິນລະປະຮ່ວມສະໄໝ. , ແລະໄດ້ເຫັນບາງຕົວຢ່າງຂອງງານສິລະປະທີ່ສ້າງແຮງບັນດານໃຈ ແລະຕື່ນເຕັ້ນທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນຮອບ 60 ປີຜ່ານມາ. ຕົວຢ່າງຂອງສິນລະປະຮ່ວມສະໄໝຢູ່ບ່ອນນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າການປະດິດສ້າງສິລະປະທີ່ແຕກຕ່າງ ແລະ ຫຼາກຫຼາຍສາມາດເປັນໄດ້, ແລະ ໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນໄດ້ເຖິງເລື່ອງລາວ ແລະ ຊີວິດທີ່ຄົນອື່ນໆຈາກທົ່ວໂລກອາໄສຢູ່. ຈາກສິລະປະພື້ນດິນ ສູ່ການສະແດງ ຈົນຮອດການຕິດຕັ້ງ, ນັກສິລະປິນກຳລັງສ້າງສິ່ງໃໝ່ທີ່ໜ້າປະທັບໃຈທຸກໆມື້ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສາມາດຖ່າຍທອດຂໍ້ຄວາມໄດ້ – ໜ້າທີ່ດຽວຂອງພວກເຮົາຄືການຟັງ ແລະເຂົ້າໃຈ!

ລອງເບິ່ງເວັບສະຕໍຣີສິລະປະຮ່ວມສະໄໝຂອງພວກເຮົາ. !

ເລື້ອຍໆຄໍາຖາມທີ່ຖາມ

ແມ່ນຫຍັງຄືຄໍານິຍາມຂອງສິລະປະຮ່ວມສະໄໝ?

ສິລະປະຮ່ວມສະໄໝແມ່ນສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນທຸກວັນນີ້ – ອີງໃສ່ຊີວິດການເປັນຢູ່ໃນໂລກທີ່ກ້າວໜ້າທາງດ້ານເທັກໂນໂລຢີ ແລະເລື່ອງການເມືອງ ແລະ ວັດທະນະທຳທັງໝົດຂອງມັນ.

ສິລະປະຮ່ວມສະໄໝແມ່ນຄືກັນກັບສິລະປະສະໄໝໃໝ່ບໍ?

ສິນລະປະຮ່ວມສະໄໝ ແລະ ສິລະປະສະໄໝໃໝ່ແມ່ນບໍ່ຄືກັນ – ເຖິງແມ່ນວ່າສອງຄຳນັ້ນເປັນຄຳສັບຄ້າຍຄືກັນ. ສິລະປະສະໄໝໃໝ່ອະທິບາຍເຖິງໄລຍະເວລາໃນການຜະລິດສິລະປະກ່ອນທີ່ສິລະປະຮ່ວມສະໄໝຈະປະກົດຕົວ.

ຄຸນລັກສະນະໃດແດ່ຂອງສິລະປະຮ່ວມສະໄໝ?

ສິລະປະຮ່ວມສະໄໝມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຮູບແບບ ແລະ ເຕັກນິກ, ແລະຄຸນລັກສະນະທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນນັກສິລະປິນແຕ່ລະຄົນສ້າງຜົນງານໃນແບບຂອງຕົນເອງກ່ຽວກັບລັກສະນະການດຳລົງຊີວິດໃນໂລກທຸກມື້ນີ້.

• ນັກສິລະປິນຮ່ວມສະໄໝ ມີສ່ວນຮ່ວມໃນນະວັດຕະກໍາທີ່ມີແນວຄວາມຄິດໃໝ່ໆ ແລະຮູບແບບສິລະປະໃໝ່ໆ, ໂດຍນຳໃຊ້ສິ່ງໃດກໍ່ຕາມທີ່ເຂົາເຈົ້າກໍາຈັດໄດ້ຕັ້ງແຕ່ເກມວີດີໂອ ຈົນເຖິງວິສະວະກຳ ຈົນເຖິງການຜ່າຕັດສຕິກ. ນັກສິລະປິນໃຊ້ສື່ທີ່ຫຼາກຫຼາຍ.
• ງານສິລະປະຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍມີແນວຄວາມຄິດທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ, ແລະແຕ່ລະງານສິລະປະຈະມີເຫດຜົນເກີນກວ່າທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນວັດຖຸທີ່ມີຄວາມງາມອັນບໍລິສຸດ.

• ນັກສິລະປິນຮ່ວມສະໄໝບາງຄົນເຮັດວຽກເປັນກຸ່ມ ແຕ່ບໍ່ມີການເຄື່ອນໄຫວອັນໃຫຍ່ຫຼວງຄືໃນຍຸກສິລະປະສະໄໝໃໝ່.
• ສື່ກາງແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການສ້າງຄວາມໝາຍ. ຂະບວນການ ທີ່ນັກສິລະປິນປະດິດສ້າງສໍາລັບຕົນເອງ.
• ນອກຈາກນັ້ນຍັງມີການເຄື່ອນໄຫວໄປສູ່ທັດສະນະຂອງສິລະປະທີ່ຕໍ່າກວ່າເອີຣົບເປັນສູນກາງ, ແລະນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນຈາກຫຼາຍພາກສ່ວນຂອງໂລກໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ ແລະໄດ້ຮັບຫຼາຍກວ່າ. ຄວາມສົນໃຈ.

ສິລະປະຮ່ວມສະໄໝຄືກັບສິລະປະສະໄໝໃໝ່ບໍ?

ຄຳສັບສະໄໝໃໝ່ ແລະສະໄໝໃໝ່ແມ່ນຄຳສັບທາງດ້ານວິຊາການ, ແຕ່ສອງໄລຍະນີ້ຢູ່ໃນ ປະຫວັດສາດສິລະປະ ແມ່ນແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ. ຄວາມຫມາຍຂອງສິນລະປະຮ່ວມສະໄຫມກ່ຽວຂ້ອງກັບສະພາບການຫຼາຍ. ສິນລະປະຮ່ວມສະໄໝຖືກພິຈາລະນາເປັນ postmodern , ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າມັນມາຫຼັງຈາກ Modernism.

ສິນລະປະຮ່ວມສະໄຫມແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມເຊັ່ນ Pop art ຫຼື Surrealism. ສິນລະປະທີ່ທັນສະໄຫມໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍນັກສິລະປິນເປັນຜູ້ອ້າງອີງຕົນເອງ (ເຮັດສິລະປະກ່ຽວກັບສິລະປະ).

ດອກກຸຫຼາບ ຮູບປັ້ນໂດຍ Isa Genzken, ຕົວຢ່າງຂອງສິລະປະຮ່ວມສະໄໝ; Christoph Müller, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິນລະປິນສ້າງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ, ດ້ວຍແນວຄວາມຄິດທີ່ຄ້າຍຄືກັນ ແລະສິ່ງທ້າທາຍທາງເທັກນິກ ເຊິ່ງຄອບຄອງຄວາມຄິດຂອງນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນ. ​ໃນ​ຍຸກ​ສິລະ​ປະ​ຮ່ວມ​ສະ​ໄໝ, ນັກ​ສິລະ​ປິນສ້າງ​ສິລະ​ປະ​ທີ່​ຕອບ​ສະໜອງ​ກັບ​ປະສົບ​ການ​ທີ່​ເປັນ​ເອກະລັກ​ສະ​ເພາະ​ຂອງ​ການ​ດຳລົງ​ຊີວິດ​ຢູ່​ໃນ​ໂລກ​ທີ່​ກ້າວໜ້າ​ດ້ານ​ເຕັກ​ໂນ​ໂລ​ຊີ​ທີ່​ເຮົາ​ພົບ​ເຫັນ​ຕົວ​ເອງ, ​ແຕ່​ລະ​ເລື່ອງ​ມີ​ເອກະລັກ​ສະ​ເພາະ. ນັກສິລະປິນສ້າງວຽກງານສິລະປະໂດຍອີງໃສ່ປະສົບການທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ບໍ່ມີແນວຄວາມຄິດ ແລະ ອຸດົມການອັນກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານ, ແລະນັກສິລະປິນບໍ່ໄດ້ສ້າງ “-isms” ໃໝ່ໆ ເຊັ່ນ: Surrealism ແລະ Fauvism.

ສິນລະປິນຍຸກສະໄໝສ້າງຜົນງານສິລະປະທີ່ເນັ້ນໃສ່ຂະບວນການສ້າງສິລະປະເອງ – ເຊັ່ນ: ເມື່ອ Impressionists ງານສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນເພື່ອຕອບສະໜອງການປະດິດກ້ອງຖ່າຍຮູບ – ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກແນວຄວາມຄິດຂອງການຈັບແສງເປັນນາທີຕໍ່ນາທີ. ນັກສິລະປິນຮ່ວມສະໄໝບໍ່ໄດ້ມີສື່ກາງທີ່ເຂົາເຈົ້າຄົ້ນຫາ, ແລະນັກສິລະປິນແຕ່ລະຄົນໃຊ້ສື່ເປັນວິທີການສຳຫຼວດຫົວຂໍ້ ແລະ ແນວຄວາມຄິດທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ.

ສິນລະປິນຮ່ວມສະໄໝຕອບສະໜອງແນວຄວາມຄິດຂອງໂລກສະໄໝໃໝ່ໃນທາງໜຶ່ງ. ທີ່ເໝາະສົມກັບຊ່ວງເວລານີ້ໃນປະຫວັດສາດ ແລະ ເວລາ – ໂດຍນັກສິລະປິນແຕ່ລະຄົນໄດ້ສຸມໃສ່ການເດີນທາງຕະຫຼອດຊີວິດຂອງການສ້າງສິລະປະກ່ຽວກັບຄວາມຊັບຊ້ອນຂອງການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນໂລກໃນແບບຂອງຕົນເອງ.

ຕົວຢ່າງຂອງງານສິລະປະຮ່ວມສະໄໝ

ຕອນນີ້ພວກເຮົາຈະເບິ່ງບາງຜົນງານສິລະປະຮ່ວມສະໄໝທີ່ໂດ່ງດັງທີ່ສຸດທີ່ສ້າງຂຶ້ນມາຈົນເຖິງປະຈຸບັນ, ເຊິ່ງອະທິບາຍວ່ານັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ປະດິດສ້າງ ແລະສ້າງຄວາມຕື່ນເຕັ້ນໃໝ່ແນວໃດ.ສິນລະປະ. ຜົນງານສິລະປະເຫຼົ່ານີ້ເປັນພຽງການຫຼຽວເບິ່ງແນວຄວາມຄິດທີ່ຫຼາກຫຼາຍທີ່ນັກສິລະປິນເຮັດວຽກກັບ, ແຕ່ໃຫ້ລົດຊາດຂອງວຽກທີ່ໜ້າອັດສະຈັນທີ່ກຳລັງເຮັດ ແລະ ແນວຄວາມຄິດທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ສຳຄັນທີ່ນັກສິລະປິນເຮັດວຽກກັບທຸກໆມື້.

ຕັດຕໍ່ (1964) ໂດຍ Yoko Ono

ຕັດສິ້ນ (1964) ເປັນຕົວຢ່າງຕົ້ນໆຂອງສິນລະປະຮ່ວມສະໄໝ. ມັນ​ເປັນ artwork ການ​ປະ​ຕິ​ບັດ​. ໃນຊຸມປີ 1960, ນັກສິລະປິນເຊັ່ນ Yoko Ono ໄດ້ກາຍເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນການຈັດງານທີ່ເອີ້ນວ່າ Happenings, ເຊິ່ງສິນລະປິນໄດ້ໃຫ້ຜູ້ຊົມສິລະປະ ແລະ ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມມີພະລັງໃນການສ້າງສິລະປະດ້ວຍຕົນເອງ ຫຼື ມີມືໃນການຜະລິດສິລະປະ.

ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນ ເຫດການເຫຼົ່ານີ້ເປັນພຽງເວລາສັ້ນໆເທົ່ານັ້ນ ແລະຈະມີຢູ່ໃນຮູບຖ່າຍໃນພາຍຫຼັງເທົ່ານັ້ນ ຫຼືໃນງານສິລະປະສຸດທ້າຍທີ່ຈະມີຄວາມໝາຍໜ້ອຍລົງໂດຍບໍ່ມີບໍລິບົດຂອງການສະແດງ.

ການຖ່າຍຮູບຂອງສິລະປິນ Yoko Ono ໃນປີ 2011; Earl McGehee – www.ejmnet.com, CC BY 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Cut Piece ແມ່ນໜຶ່ງໃນເຫດການເຫຼົ່ານີ້, ເຊິ່ງນັກສິລະປິນໄດ້ຂໍໃຫ້ຄົນຕັດຊິ້ນສ່ວນຕ່າງໆ. ຈາກເຄື່ອງນຸ່ງຂອງນາງໃນຂະນະທີ່ນາງນັ່ງ motionlessly. ​ເມື່ອ​ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ເປີດ​ເຜີຍ​ຫຼາຍ​ຂຶ້ນ, ຜູ້​ຊົມ​ກໍ່​ມິດ​ງຽບ​ແລະ​ຕົກ​ໃຈ​ຫຼາຍ, ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ເລົ່າ​ຄືນ. ນີ້ວຽກງານສິລະປະທີ່ກະຕຸ້ນໃຈຍັງເຮັດໃຫ້ສິນລະປິນຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍໃນລະດັບຕ່າງໆ ໃນຂະນະທີ່ນາງວາງໃຈໃນຜູ້ຊົມວ່າເຂົາເຈົ້າຈະຕັດເຄື່ອງນຸ່ງ ແລະ ບໍ່ໃຊ້ມີດຕັດເພື່ອຈຸດປະສົງອື່ນ.

ຫ້ອງກະຈົກ Infinity (1965) ໂດຍ Yayoi Kusama

ຫ້ອງກະຈົກແບບ Infinity Mirror Rooms ຂອງ Kusama (1965), ເຊິ່ງມີຫຼາຍຮູບແບບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ຖືກພິຈາລະນາເປັນ artworks ການຕິດຕັ້ງ. ດ້ວຍການໃຊ້ກະຈົກ, ນັກສິລະປິນໄດ້ປ່ຽນການຊໍ້າຄືນອັນເຂັ້ມຂຸ້ນຂອງຮູບແຕ້ມຕົ້ນໆຂອງນາງໃຫ້ເປັນພື້ນທີ່ສາມມິຕິ ແລະປະສົບການການຮັບຮູ້. ມີຢ່າງໜ້ອຍ 20 ຫ້ອງທີ່ແຕກຕ່າງ Infinity Mirror Rooms ໃນໂລກ. ຫ້ອງເຫຼົ່ານີ້ສ້າງວິໄສທັດ kaleidoscopic ດ້ວຍລັກສະນະມັນຕິມີເດຍ, ເຊິ່ງທັງຫມົດນີ້ສ້າງພາບລວງຕາທີ່ແປກປະຫຼາດຂອງຫ້ອງທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດ, ແລະສະມາຊິກຜູ້ຊົມຍັງບໍ່ມີຂອບເຂດ.

ການຕິດຕັ້ງ ຫ້ອງ Infinity ໂດຍ Yayoi Kusama; Pablo Trincado ຈາກ Santiago de Chile, Chile, CC BY 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຫ້ອງທຳອິດຂອງຫ້ອງເຫຼົ່ານີ້ , Infinity Mirror Room: Phalli's Field , ສະແດງຫ້ອງ ເຕັມໄປດ້ວຍຫຼາຍຮ້ອຍຮູບ polka-dotted phallic ກວມເອົາທຸກດ້ານຂອງຫ້ອງ. ວຽກ​ງານ​ທີ່​ໃຊ້​ແຮງ​ງານ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ໄດ້​ພິຈາລະນາ​ວິທີ​ອື່ນໆ​ເພື່ອ​ສ້າງ​ຜົນ​ສະທ້ອນ​ຂອງ​ການ​ຖືກ​ລ້ອມ​ຮອບ​ດ້ວຍ​ວັດຖຸ​ທີ່​ມີ​ຮູບ​ກົມ​ຍາວ​ທັງ​ໝົດ. ສິນລະປິນມີຊື່ສຽງຕິດພັນກັບຈຸດ polka dot ແລະວົງມົນ, ໂດຍກ່າວວ່າການສ້າງວົງມົນໄດ້ປອບໂຍນນາງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ.

ງານສິລະປະນີ້ຍັງເຮັດໃຫ້ສະມາຊິກຜູ້ຊົມເປັນຫົວເລື່ອງຂອງວຽກງານ, ແລະການມີຢູ່ຂອງຮ່າງກາຍໃນອາວະກາດ. ປ່ຽນແປງມັນ ແລະໃຫ້ຄວາມໝາຍຫຼາຍຂຶ້ນ.

Spiral Jetty (1970) ໂດຍ Robert Smithson

Spiral Jetty (1970) ເປັນຕົວຢ່າງຂອງສິລະປະຍຸກສະໄໝ. ງານສິລະປະນີ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນເທິງທະເລສາບໃຫຍ່ໃນລັດ Utah ແລະປະກອບດ້ວຍຂີ້ຕົມ, ເກືອ, ແລະຫີນກ້ອນຫີນ basalt ທີ່ສ້າງຂຶ້ນເປັນກ້ຽວວຽນຍາວ 1500 ຟຸດ ທີ່ງໍຮອບເຂັມໂມງ.

ກ້ຽວວຽນນີ້ສາມາດເປັນ ເບິ່ງຈາກຂ້າງເທິງຂຶ້ນຢູ່ກັບລະດັບນ້ໍາຂອງທະເລສາບ. ອັນນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ແຜ່ນດິນໂລກເອງໄດ້ປ່ຽນຄວາມໝາຍຂອງງານສິລະປະ, ເພາະບາງຄັ້ງມັນບໍ່ມີຢູ່ ຫຼືຖືກເຊື່ອງໄວ້, ແລະໃນເວລາອື່ນໆ ແຜ່ນດິນໂລກໃຫ້ເຮົາໄດ້ເບິ່ງມັນ.

Spiral Jetty (1970) ໂດຍ Robert Smithson, ຕັ້ງຢູ່ Rozel Point in GreatSalt Lake, Utah, United States; Sculpture: Robert Smithson 1938-1973Image:Soren.harward at en.wikipedia, public domain, via Wikimedia Commons

ງານສິລະປະນີ້ແມ່ນໜຶ່ງໃນງານສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ. ສິລະປະທີ່ດິນ. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວນັກສິລະປິນທີ່ດິນຈະໃຊ້ທີ່ດິນຂອງຕົນເອງເປັນສື່ກາງ, ເຮັດໃຫ້ວຽກງານທີ່ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈແລະທີ່ມີຢູ່ໃນໂລກ, ໂດຍບໍ່ມີຄວາມເສຍຫາຍຕໍ່ແຜ່ນດິນໂລກ. ປະເພດສິລະປະ ນີ້ຍັງມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງຍ້ອນບໍ່ສາມາດຂາຍໄດ້ – ບໍ່ມີໃຜສາມາດຊື້ຊິ້ນສ່ວນຂອງທະເລສາບໄດ້, ແລະການຍົກເລີກການຄ້າໃນຕະຫຼາດສິລະປະນີ້ຍັງເປັນລັກສະນະໃໝ່ຂອງສິລະປະຮ່ວມສະໄໝສະໄໝໃໝ່ທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນ ແຕກຕ່າງຈາກ Modernism.

Rhythm 0 (1974) ໂດຍ Marina Abramović

ໃນງານສິລະປະທີ່ຄ້າຍກັນຫຼາຍປີ, Marina Abramović ໄດ້ສ້າງ ປະສິດທິພາບ Rhythm 0 (1974). ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ໄດ້​ມອບ​ວັດຖຸ​ພັນ 72 ອັນ​ໃຫ້​ສະມາຊິກ​ຜູ້​ຟັງ ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ສາມາດ​ເຮັດ​ທຸກ​ສິ່ງ​ທີ່​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຮູ້ສຶກ​ຢາກ​ໄດ້. ວັດຖຸເຫຼົ່ານີ້ລວມມີມີດຕັດ, ດອກກຸຫຼາບ, ເກີບ, ເກົ້າອີ້, ສາຍໜັງ, ໜັງຫົວ, ປືນ, ຂົນນົກ, ລູກປືນ, ແລະເຄັກຊັອກໂກແລັດຈຳນວນໜຶ່ງ, ແລະອື່ນໆອີກ. ຫົກຊົ່ວໂມງຂອງການປະຕິບັດ, ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ຊົມສະມາຊິກ​ມີ​ຄວາມ​ຮຸນ​ແຮງ​ຫຼາຍ​ຂຶ້ນ. ສະມາຊິກຜູ້ຊົມຄົນໜຶ່ງໄດ້ຕັດຄໍຂອງນັກສິລະປິນ, ໃນຂະນະທີ່ອີກຄົນໜຶ່ງຖືປືນໃສ່ຫົວຂອງນັກສິລະປິນ.

ຜູ້ຊົມໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນການຕໍ່ສູ້ກ່ຽວກັບວ່າສະມາຊິກສາທາລະນະບາງຄົນເຕັມໃຈທີ່ຈະໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍປານໃດ. ການກະທໍາ. ໃນຕອນທ້າຍຂອງການສະແດງ, ທຸກຄົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໄດ້ແລ່ນຫນີເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການປະເຊີນຫນ້າກັບສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມ. ສິລະປະນີ້ໄດ້ກາຍເປັນຕົວຢ່າງທີ່ຫນ້າຕົກໃຈຂອງທໍາມະຊາດຂອງມະນຸດ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບສິລະປະຈະຍາວໄກກວ່າການເປັນຮູບແຕ້ມພື້ນເມືອງເທິງຝາ. .

ງານລ້ຽງຄ່ໍາ (1974) ໂດຍ Judy Chicago

ງານສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ Judy Chicago ເປັນ artwork ການຕິດຕັ້ງຂະຫນາດໃຫຍ່. ຂະຫນາດກາງຂອງການຕິດຕັ້ງຫມາຍເຖິງ artwork ທີ່ສະມາຊິກຜູ້ຊົມສາມາດໄດ້ຮັບການ immersed ຢ່າງເຕັມສ່ວນ, ເປັນ artwork ທີ່ທ່ານສາມາດຍ່າງເຂົ້າໄປໃນ. ການຕິດຕັ້ງຂະໜາດໃຫຍ່ນີ້ລວມມີໂຕະຫຼາຍໂຕະທີ່ຕັ້ງເປັນຮູບສາມລ່ຽມ.

ງານສິລະປະມີຫຼາຍຮ້ອຍອົງປະກອບ, ແຕ່ “ງານລ້ຽງອາຫານຄ່ຳ” (1974) ໄດ້ຕັ້ງງານລ້ຽງຕາມຈິນຕະນາການ ເຊິ່ງນັກສິລະປິນໄດ້ເຊີນຜູ້ຍິງ 39 ຄົນຈາກປະຫວັດສາດ. "ມີບ່ອນນັ່ງຢູ່ໂຕະ".

ມີການຕັ້ງຄ່າສະຖານທີ່.ສໍາລັບແມ່ຍິງຈາກປະຫວັດສາດແລະ mythology - ຈາກ Sacajawea, Susan B. Anthony, ແລະ Emily Dickinson, ກັບ Goddess Primordial. ການຕັ້ງຄ່າສະຖານທີ່ເຫຼົ່ານີ້ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນພັນລະນາຮູບພາບທີ່ມີສະໄຕລ໌ຂອງອະໄວຍະວະເພດຍິງ ເຊັ່ນ: vulvas. ຜົນງານສິລະປະນີ້ສ້າງຄວາມຕົກໃຈຫຼາຍກັບການສະແດງສະກາຍຍະວິພາກຂອງເພດຍິງ ແລະຄວາມໜາແໜ້ນຂອງຫຼາຍຮ້ອຍພາກສ່ວນທີ່ປະກອບເປັນຜົນງານ.

ງານສິລະປະນີ້ໄດ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກວ່າເປັນໜຶ່ງໃນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດ. ຊິ້ນສ່ວນຂອງສິລະປະແມ່ຍິງໃນປະຫວັດສາດ ແລະຖືກສະແດງຖາວອນຢູ່ພິພິທະພັນ Brooklyn ໃນສະຫະລັດອາເມຣິກາ.

Alma, Silueta en Fuego (1975) ໂດຍ Ana Mendieta <7

ຫົວຂໍ້ສິລະປະ	ແອວມາ, ຊິລູຕາ ແລະ ຟູໂກ
ສິນລະປິນ	Ana Mendieta
ປີ	1975
ຂະຫນາດກາງ	ການຖ່າຍຮູບ, ສິລະປະພື້ນດິນ, ແລະສິລະປະຮ່າງກາຍ
ມັນໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນຢູ່ໃສ	USA

Ana Mendieta ເປັນຈິດຕະນາການຂອງ Land ແລະຍັງເອີ້ນຕົນເອງວ່າເປັນສິນລະປິນຮ່າງກາຍຜູ້ທີ່ໃຊ້ການຖ່າຍຮູບເພື່ອບັນທຶກການເຮັດວຽກຂອງນາງ. ໃນຍຸກປັດຈຸບັນ, ນັກສິລະປິນຍັງໄດ້ເລີ່ມໃຊ້ວິທີການດິຈິຕອນແລະການຖ່າຍຮູບເພື່ອສ້າງແລະສະແດງແນວຄວາມຄິດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະການນໍາໃຊ້ວິດີໂອໄດ້ກາຍເປັນເລື່ອງທໍາມະດາ.

“Alma, Silueta en Fuego” (1975) ແມ່ນພຽງແຕ່ ຜົນງານສິລະປະອັນໜຶ່ງໃນຊຸດທີ່ນັກສິລະປິນໄດ້ໃຊ້ຮູບຊົງຂອງຕົນເອງ, ແນມໃສ່ສະພາບແວດລ້ອມທຳມະຊາດ.

ນາງແຕ້ມການປຽບທຽບລະຫວ່າງຮູບຊົງຜູ້ຍິງ ແລະ