T ລາວຕົ້ນກຳເນີດຂອງສິລະປະເກົາຫຼີສາມາດຖືກຫວນຄືນສູ່ອະດີດທີ່ຫ່າງໄກຂອງຍຸກຫີນ, ໂດຍມີວັດຖຸບູຮານທີ່ມີອາຍຸເຖິງ 3000 BC. ສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີສ່ວນຫຼາຍແມ່ນໄດ້ຮັບອິດທິພົນຢ່າງໜັກໜ່ວງຈາກຄວາມງາມຂອງວັດທະນະທຳຕາເວັນອອກອ້ອມຂ້າງ, ເຊັ່ນ: ສິລະປະຈາກຍີ່ປຸ່ນ ແລະ ຈີນ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ສິລະປະເກົາຫຼີໃນຫຼາຍສັດຕະວັດແລ້ວໄດ້ຮັບເອກະລັກສະເພາະ ແລະລັກສະນະທີ່ໂດດເດັ່ນ. ເນັ້ນໃສ່ການຕົກແຕ່ງພື້ນຜິວດ້ວຍຮູບແບບທໍາມະຊາດ. ພາສາຍີ່ປຸ່ນ ແລະ ສິລະປະຈີນ ມີອິດທິພົນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ຄວາມງາມຂອງເກົາຫຼີ, ໂດຍນັກສິລະປິນເກົາຫຼີໄດ້ຢືມເຕັກນິກ ແລະລວດລາຍທີ່ຮັບຮູ້ໄດ້ຈາກການອອກແບບຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ຫຼາຍສະຕະວັດຂອງຄວາມມັກຂອງພາສາເກົາຫຼີສຳລັບຄວາມລຽບງ່າຍເຮັດໃຫ້ ການຫຼຸດລົງຂອງຈຸດສູງສຸດກ່ຽວກັບເສັ້ນ, ແລະເສັ້ນຊື່ທີ່ເຂັ້ມງວດຕາມປົກກະຕິຫຼືເສັ້ນໂຄ້ງ overtly ຂອງປະເພນີສິລະປະຕາເວັນອອກອື່ນໆແມ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນເລັກນ້ອຍໃນຄູ່ຮ່ວມງານຂອງເກົາຫຼີ.

ສາມກະດານທໍາອິດຂອງສິບ. -panel folding ຫນ້າຈໍທີ່ມີ scenes ຂອງ piety filial; ຫໍພິພິທະພັນສິລະປະ Walters, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິລະປະເກົາຫຼີແມ່ນເຊື່ອມຕໍ່ກັບແນວຄວາມຄິດຂອງທໍາມະຊາດ, ແລະມີລັກສະນະອົງປະກອບທີ່ບໍ່ຊັບຊ້ອນແລະປະສົມກົມກຽວ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການເຊື່ອມຕໍ່ເລິກກັບສິນລະປິນ. ແວດ​ລ້ອມ​ທໍາ​ມະ​ຊາດ​. ແນວຄວາມຄິດຂອງທໍາມະຊາດແມ່ນພະຍາຍາມເປັນທີ່ນິຍົມໃນເວລານັ້ນ.

ຮູບແຕ້ມຂອງລາວກ່ຽວກັບພູມສັນຖານແລະຊີວິດຂອງຊາວເກົາຫຼີໄດ້ເຮັດໃຫ້ລາວເປັນຫນຶ່ງໃນສິລະປະພື້ນເມືອງເກົາຫຼີທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດ.

ການ ພັກຜ່ອນຫຼັງຈາກອ່ານປຶ້ມ (ຄ.ສ 1786-1856), ເຊື່ອກັນວ່າເປັນຮູບຕົນເອງຂອງນັກແຕ້ມ Jeong Seon; Jeong Seon, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Jeong Seon ເກີດໃນວັນທີ 16 ເດືອນກຸມພາ, 1676 ໃນກຸງໂຊລ. ລາວເກີດມາໃນຄອບຄົວທີ່ທຸກຍາກ, ແລະເຖິງແມ່ນວ່າເຂົາເຈົ້າຮັບຮູ້ຄວາມສາມາດດ້ານສິລະປະຂອງລາວຕອນຍັງນ້ອຍ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້ໜ້ອຍໜຶ່ງເພື່ອສະໜັບສະໜູນຄວາມປາຖະໜາຂອງລາວທີ່ຢາກເປັນນັກແຕ້ມຮູບ.

ລາວສ່ວນຫຼາຍໄດ້ແຕ້ມຮູບເພື່ອການພັກຜ່ອນຢູ່ບ່ອນນີ້. ບາງຄັ້ງ, ບາງຄັ້ງການເຮັດຮູບແຕ້ມພູມສັນຖານສໍາລັບລູກຄ້າທີ່ຫາຍາກ, ຈົນກ່ວາລາວໄດ້ແນະນໍາກັບເພື່ອນບ້ານທີ່ແນະນໍາໃຫ້ລາວໄປສໍານັກງານແຕ້ມຮູບ Joseon, ບ່ອນທີ່ລາວໄດ້ຮັບຕໍາແຫນ່ງເປັນນັກແຕ້ມຮູບ.

ໃນປີ 1711. , ລາວໄດ້ເດີນທາງໄປ Mount Geumgang ແລະສ້າງ Pungak Mountian, Sin-Myo Year , ອັລບັມປະກອບດ້ວຍ 13 ຮູບແຕ້ມ. ໃນປີຕໍ່ມາ, ລາວໄດ້ກັບຄືນມາ ແລະໄດ້ແຕ້ມຮູບ ການເປັນຕົວແທນທີ່ແທ້ຈິງຂອງທະເລ ແລະພູເຂົາ, ອັນລະບັ້ມປະກອບດ້ວຍ 30 ຮູບແຕ້ມ. Jeong ຖືວ່າເປັນໜຶ່ງໃນນັກຈິດຕະກອນທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນຍຸກຂອງລາວ ແລະນັກສິລະປິນເກົາຫຼີອີກຫຼາຍຄົນໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ເຮັດຕາມເຕັກນິກ ແລະ ແບບຂອງລາວ.

Park Su-Geun (1914 – 1965)

Park Su- Geun ເກີດທີ່ເມືອງ Yanggu ໃນເກົາຫລີໃຕ້ໃນວັນທີ 21 ເດືອນກຸມພາປີ 1914. ໃນໄວຫນຸ່ມ, Su-Geun ໄດ້ສອນຕົນເອງກ່ຽວກັບວິທີແຕ້ມຮູບ.ຮູບ​ແບບ​ຂອງ​ສິ​ລະ​ປະ​ພື້ນ​ເມືອງ​ຂອງ​ເກົາ​ຫຼີ​, ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ສຶກ​ສາ​ຢູ່​ໂຮງ​ຮຽນ​ປະ​ຖົມ Yanggu​. ລາວໄດ້ເປີດຕົວຄັ້ງທໍາອິດຂອງລາວໃນການສະແດງສີເກົາຫຼີໃນປີ 1932, ເມື່ອວຽກງານຂອງລາວ Spring is Gone ໄດ້ຖືກເລືອກໃຫ້ສະແດງຢູ່ໃນການປະກວດແຕ້ມຮູບປະຈໍາປີ 11 ທີ່ຈັດຂຶ້ນຢູ່ Seonjeon. ລາວໄດ້ຖືກເລືອກອີກ 8 ຄັ້ງເພື່ອວາງສະແດງໃນການແຂ່ງຂັນຈົນກ່ວາ 1944.

ໃນປີ 1953, ລາວໄດ້ຮັບອັນດັບຫນຶ່ງໃນງານວາງສະແດງສິລະປະແຫ່ງຊາດປະຈໍາປີ, ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ລາວໄດ້ແຕ້ມຮູບເຕັມເວລາແລະໄປ. ເພື່ອຊະນະການແຂ່ງຂັນອີກສິບອັນ. ລາວຈະຖືກເລືອກໃຫ້ຮັບໃຊ້ຄະນະກໍາມະການກວດກາໃນທົດສະວັດຂ້າງໜ້າ. ເນື່ອງຈາກເປັນຕາຕໍ້ໃນປີ 1963, Su-Geun ໄດ້ສູນເສຍການເບິ່ງເຫັນບາງສ່ວນ, ແລະໃນປີ 1965, ໃນອາຍຸ 52 ປີ, ລາວເສຍຊີວິດຍ້ອນພະຍາດຕັບ. ລາວໄດ້ໃຊ້ເວລາເກືອບທັງຊີວິດຂອງລາວຢູ່ໃນຄວາມທຸກຍາກທີ່ຫນ້າເສົ້າໃຈ, ແຕ່ໄດ້ຮັບຮາງວັນ Silver Crown of Order of Culture Merit ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງລາວ. ຜົນງານຂອງລາວສາມາດເບິ່ງໄດ້ພາຍຫຼັງທີ່ພິພິທະພັນຕ່າງໆ ເຊັ່ນ: ພິພິທະພັນອາຊີປາຊີຟິກຂອງ USC ແລະພິພິທະພັນສິລະປະຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ Michigan.

Chang Ucchin (1917 – 1990)

Chang Ucchin ເກີດໃນວັນທີ ວັນ​ທີ 26 ພະຈິກ 1917 ​ໃນ​ວັນ​ທີ 26 ພະຈິກ 1917 ຢູ່​ສ.​ເກົາຫຼີ ​ໃນ​ເວລາ​ທີ່​ຍັງ​ຖືກ​ຍີ່ປຸ່ນ​ປົກຄອງ​ຢູ່. ລາວໄດ້ສຶກສາຢູ່ທີ່ໂຮງຮຽນສິລະປະ Imperial ຂອງໂຕກຽວ, ບ່ອນທີ່ລາວສຸມໃສ່ຮູບແບບສິລະປະຕາເວັນຕົກ. ຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ເຂົາ​ໃຊ້​ເວ​ລາ​ເປັນ​ອາ​ຈານ​ຂອງ ສິ​ລະ​ປະ ຈາກ 1954 ຫາ 1960​,Ucchin ອອກຈາກມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ Seoul ເພື່ອສຸມໃສ່ການແຕ້ມຮູບເຕັມເວລາ. Ucchin ເປັນຕົວແທນຂອງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມໃນເກົາຫຼີ.

ຫົວຂໍ້ຂອງຮູບແຕ້ມຂອງລາວປະກອບມີຮູບພາບຂອງດວງຈັນແລະແສງຕາເວັນ, ນົກ, ເດັກນ້ອຍ, ແລະສິ່ງອື່ນໆທີ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບວິຖີຊີວິດຂອງຊາວເກົາຫຼີ, ແຕ່ການແຕ້ມຮູບ. ໃນເຕັກນິກທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງລາວ.

ເຕັກນິກເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກພັດທະນາຜ່ານການທົດລອງ, ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກແນວໂນ້ມທີ່ທັນສະໄຫມຂອງວັດທະນະທໍາຕາເວັນຕົກ. ຫຼາຍໆຜົນງານຂອງລາວເປັນຮູບແຕ້ມນ້ຳມັນ, ແຕ່ລາວຍັງໄດ້ທົດລອງກັບສື່ອື່ນໆເຊັ່ນ: ການແຕ້ມຮູບຫມຶກຂອງຈີນ, ການແຕ້ມດ້ວຍປາກກາ, ການແຕ້ມຮູບເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ, ຜ້າໄໝ, ແຜ່ນໄມ້, ແລະ ເຕັກນິກການພິມດ້ວຍທອງແດງ.

ຜົນງານຂອງລາວມີຄວາມໂດດເດັ່ນ. ຄືຊິຄືກັບເດັກນ້ອຍ, ການເບິ່ງຫົວຂໍ້ແລະໂລກອ້ອມຮອບດ້ວຍຕາທີ່ຊັດເຈນແລະບໍ່ Jared. ຫົວຂໍ້ຂອງພຸດທະສາສະນິກະຊົນແມ່ນທົ່ວໄປໃນວຽກງານຂອງລາວ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຮູບພາບຂອງເພື່ອນບ້ານຂອງລາວແລະ scenes ທີ່ລາວເຫັນຢູ່ອ້ອມຮອບລາວໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ. ຕົວຢ່າງຂອງຜົນງານຂອງລາວທີ່ປະກອບດ້ວຍຮູບແບບເດັກນ້ອຍແບບງ່າຍໆນີ້ລວມມີ T wo Families (1979), Wife (1979), Family (1979), ແລະ Three (1973).

Kim Tschang-Yeul (1929 – 2021)

Kim Tschang-Yuel ເກີດທີ່ Maengsan, ເກົາຫຼີ, ວັນທີ 24 ທັນວາ 1929. ຫຼັງຈາກຮັບໃຊ້. ໃນສົງຄາມເກົາຫຼີ, ລາວໄດ້ສຶກສາຢູ່ທີ່ວິທະຍາໄລວິຈິດສິນຂອງມະຫາວິທະຍາໄລເຊອຸນໃນກາງຊຸມປີ 1950. ໃນປີ 1966 ລາວໄດ້ຍ້າຍໄປນິວຢອກເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມສະຫະພັນນັກສຶກສາສິລະປະສໍາລັບສອງສາມປີແລະຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ຍົກຍ້າຍ.ໄປປາຣີ. ການເປີດເຜີຍຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງນີ້ຕໍ່ກັບການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະໃໝ່ ແລະໂຮງຮຽນແຫ່ງຄວາມຄິດໃນຂະນະເດີນທາງ, ເຮັດໃຫ້ Kim ທົດລອງຮູບແບບຂອງແຫຼວ.

ຄວາມຫຼົງໄຫຼກັບຮູບແບບຂອງແຫຼວໃນທີ່ສຸດເຮັດໃຫ້ Kim ຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນນັກສິລະປິນເກົາຫຼີຍຸກສະໄໝທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງລາວ. ຮູບແບບການແຕ້ມຮູບຢອດນ້ຳທີ່ມີຊື່ສຽງ.

ຕົ້ນກຳເນີດຂອງຮູບແຕ້ມນ້ຳສາມາດຕິດຕາມໄດ້ກັບຮີດຄອງປະເພນີຂອງປັດຊະຍາຕາເວັນອອກ. ສໍາລັບ Kim, ວິຊາດັ່ງກ່າວປະຕິບັດເປັນປະເພດຂອງການປິ່ນປົວສໍາລັບປະສົບການທີ່ເຈັບປວດທີ່ຜ່ານມາຂອງລາວຮັບໃຊ້ໃນສົງຄາມ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການໄຕ່ຕອງຂອງ infinity. ສຳລັບ Kim, ແຕ່ລະຢອດ, ບໍ່ມີຄວາມສົມບູນແບບຕາມທຳມະຊາດ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມບໍ່ລົງລອຍກັນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ສິ້ນສຸດໃນສະຖານະດຽວກັນທີ່ມັນເລີ່ມເປັນ.

ເພື່ອເປັນການຍ້ອງຍໍຊົມເຊີຍຕໍ່ການປະກອບສ່ວນຂອງ Kim ຕະຫຼອດຊີວິດໃຫ້ກັບສິລະປະໃນເກົາຫຼີ, Kim Tschang-Yeul ຫໍພິພິທະພັນສິລະປະໄດ້ຖືກເປີດຢູ່ໃນ Jeju, ເກົາຫຼີໃຕ້ໃນປີ 2016. ໃນປັດຈຸບັນລາວອາໄສຢູ່ແລະເຮັດວຽກລະຫວ່າງສອງເມືອງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, Paris ໃນປະເທດຝຣັ່ງ, ແລະ Seoul ໃນເກົາຫຼີໃຕ້. ຕົວຢ່າງຂອງວຽກງານຂອງລາວສາມາດພົບເຫັນຢູ່ໃນສະຖາບັນຕ່າງໆເຊັ່ນພິພິທະພັນ Hirshhorn ແລະສວນປະຕິມາກໍາໃນວໍຊິງຕັນ, ແລະພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດຂອງສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມໃນໂຕກຽວ, ແລະອື່ນໆຈໍານວນຫຼາຍ. ຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງສິລະປິນລວມມີ Recurrence (2007), Waterrops and Calligraphy (1995), ແລະ Untitled (1970).

Nam June Paik (1932 – 2006)

Nam June Paik ເປັນທີ່ຮູ້ກັນທົ່ວໂລກວ່າ “ພໍ່ຂອງສິລະປະວິດີໂອ” ແລະເປັນຮັບ​ຜິດ​ຊອບ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ສ້າງ​ຮ່າງ​ກາຍ​ຂະ​ຫນາດ​ໃຫຍ່​ຂອງ​ວຽກ​ງານ​ສິ​ລະ​ປະ​ນັບ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ການ​ເຮັດ​ວຽກ​ກັບ​ໂທລະ​ພາບ​ແລະ​ວິ​ດີ​ໂອ​ການ​ຕິດ​ຕັ້ງ​ການ​ປະ​ຕິ​ບັດ​ແລະ​ວິ​ດີ​ໂອ​ແລະ​ຮູບ​ປັ້ນ​ວິ​ດີ​ໂອ​. ຜົນງານສິລະປະຂອງ Paik ໄດ້ສ້າງແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ຄົນຮຸ່ນໃໝ່ຂອງສິລະປະເກົາຫຼີສະໄໝໃໝ່ ດ້ວຍວິໄສທັດ ແລະ ແນວຄວາມຄິດປະດິດສ້າງຂອງລາວ ແລະ ມີອິດທິພົນໄປທົ່ວໂລກ.

ຜົນງານຂອງລາວມີຄວາມໂດດເດັ່ນທີ່ແຕກຕ່າງຈາກສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີ ແລະ ຕົວຢ່າງອັນສຳຄັນຂອງຍຸກໃໝ່ຂອງສິລະປະເກົາຫຼີໃຕ້.

Paik ເຂົ້າຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລໂຕກຽວ, ຈົບການສຶກສາຢູ່ທີ່ນັ້ນໃນປີ 1956. ເຖິງແມ່ນວ່າເກີດທີ່ກຸງໂຊລໃນປີ 1932, ແຕ່ຄອບຄົວຂອງລາວໄດ້ໜີຈາກເກົາຫຼີໃຕ້ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມເກົາຫຼີໃນປີ 1950. ຫຼັງ​ຈາກ​ອອກ​ຈາກ​ມະຫາວິທະຍາ​ໄລ​ແລ້ວ ລາວ​ໄດ້​ເດີນທາງ​ໄປ​ເຢຍລະ​ມັນ​ເພື່ອ​ສືບ​ຕໍ່​ຮັກ​ສາ​ຄວາມ​ມັກ​ຂອງ​ດົນຕີ, ການ​ສະ​ແດງ ​ແລະ ການ​ປະພັນ​ຂອງ​ລາວ​ຕື່ມ​ອີກ. ລາວໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມ neo-dada ການເຄື່ອນໄຫວ Fluxus ຫຼັງຈາກໄດ້ພົບກັບ George Maciunas ແລະ John Cage. Nam ໄດ້ຈັດງານວາງສະແດງ solo ຂອງລາວໃນປີ 1963 ຢູ່ທີ່ Galerie Parnass ໃນ Wuppertal, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເນື້ອໃນທີ່ມີການປ່ຽນແປງທີ່ຖ່າຍທອດຜ່ານຊຸດໂທລະທັດ.

Paik ໄດ້ອົບພະຍົບໄປນິວຢອກໃນປີ 1964, ຂະຫຍາຍການທົດລອງຂອງລາວກັບໂທລະພາບແລະວິດີໂອ.

ໃນ​ປີ 1969, ລາວ​ໄດ້​ຮ່ວມ​ມື​ກັບ​ວິ​ສະ​ວະ​ກອນ​ຈາກ​ປະ​ເທດ​ຍີ່​ປຸ່ນ, Shuya Abe, ສ້າງ​ເຄື່ອງ​ສັງ​ເຄາະ​ວິ​ດີ​ໂອ​ຕົ້ນ​ແບບ​ທີ່​ອະ​ນຸ​ຍາດ​ໃຫ້ Nam June ເປັນ​ຊັ້ນ​ແລະ​ການ​ຈັດ​ການ​ຮູບ​ພາບ​ຕ່າງໆ​ຈາກ​ແຫຼ່ງ​ຂໍ້​ມູນ​ທີ່​ຫຼາກ​ຫຼາຍ. synth ປະສົມນີ້ໄດ້ຖືກຂະຫນານນາມວ່າ "Paik-Abe Video Synthesizer" ແລະມັນໄດ້ປ່ຽນໃບຫນ້າຂອງເອເລັກໂຕຣນິກ.ການຫມູນໃຊ້ຮູບພາບ. ດ້ວຍ​ເຄື່ອງ​ມື​ເຫຼົ່າ​ນີ້, Paik ໄດ້​ສ້າງ​ສື່​ໃໝ່​ຂອງ​ການ​ສະ​ແດງ​ສິ​ລະ​ປະ ແລະ​ໄດ້​ສືບ​ຕໍ່​ສ້າງ​ວຽກ​ງານ​ສິ​ລະ​ປະ​ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ເຊັ່ນ​: ວຽກ​ງານ​ສຸ​ຂະ​ພາບ Global Groove (1973), ເຖິງ​ຮູບ​ປັ້ນ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ເຊັ່ນ ໂທລະ​ພາບ​ພຣະ​ພຸດ​ທະ​ເຈົ້າ<. 8> (1974)

Lee Ufan (1936 – ປັດຈຸບັນ)

Lee Ufan ເກີດທີ່ Haman County, ເກົາຫຼີ ໃນປີ 1936. ລາວເປັນຊ່າງແກະສະຫຼັກ ແລະນັກແຕ້ມຮູບນ້ອຍ, ແລະປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການພັດທະນາ. ສິລະປະຮ່ວມສະໄໝໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ ແລະໃຫ້ກຽດຈາກລັດຖະບານຍີ່ປຸ່ນ. Lee ຍັງເປັນນັກປັດຊະຍາແລະເປັນນັກທິດສະດີທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງປັດຊະຍາ Mono-ha. ການຍົກຍ້ອງລັກສະນະພາຍໃນຂອງວັດຖຸແມ່ນປັດຊະຍາສິລະປະຕາເວັນອອກທີ່ສາມາດລະບຸໄດ້ວ່າເປັນແຫຼ່ງແຮງບັນດານໃຈໃນການເຮັດວຽກຂອງລາວ.

Lee ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະເກົາຫຼີທຳອິດໃນທ້າຍຊຸມປີ 1900 ທີ່ຈະເປັນ. ໄດ້ຮັບການສົ່ງເສີມໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ຮູບແບບທີ່ເອີ້ນວ່າ "Korean Monotone Ar".

Ufan ຮູ້ສຶກວ່າສັງຄົມຫລັງສົງຄາມຂອງຍີ່ປຸ່ນໃນຊຸມປີ 1960 ແມ່ນອີງໃສ່ອິດທິພົນຈາກຕາເວັນຕົກຫຼາຍເກີນໄປ, ໂດຍສະເພາະເອີຣົບ, ແລະສະຫນັບສະຫນູນການ de-westernization ຂອງ​ສັງ​ຄົມ​ເກົາ​ຫຼີ​ເປັນ​ຢາ​ແກ້​ໄຂ​, ໂດຍ​ຜ່ານ​ທັງ​ປັດ​ຊະ​ຍາ​ແລະ​ສິ​ລະ​ປະ​. ໃນຖານະເປັນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນການເຄື່ອນໄຫວ Mono-Ha, ວຽກງານຂອງລາວໄດ້ສຸມໃສ່ການເຊື່ອມຕໍ່ລະຫວ່າງວັດສະດຸ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມຮັບຮູ້ຂອງມັນ, ແທນທີ່ຈະສຸມໃສ່ຄວາມຕ້ອງການຂອງຕາເວັນຕົກສໍາລັບການເປັນຕົວແທນຫຼືການສະແດງອອກ.

ຊຸດປະຕິມາກໍາຂອງ Lee Ufan Relatum ປະ​ກອບ​ດ້ວຍ​ກ້ອນ​ຫີນ​ຫຼາຍ​ອັນ​ແລະ​ຮູບ​ສີ່​ແຈ​ສາກ​ຂະ​ຫນາດ​ໃຫຍ່​ແຜ່ນທີ່ເຮັດຈາກທາດເຫຼັກ, ແຕ່ລະແຜ່ນຈັດລຽງຕາມຮູບແບບຕ່າງໆ. ຮູບປັ້ນຂອງລາວມັກຈະໃຊ້ວັດສະດຸເຊັ່ນ: ແຜ່ນທີ່ເຮັດດ້ວຍຢາງ, ແຜ່ນເຫຼັກ, ແລະແກ້ວ. ແຕ່ລະວັດສະດຸເຫຼົ່ານີ້ສ້າງຄວາມສໍາພັນທີ່ເປັນເອກະລັກກັບສິ່ງອື່ນໆເນື່ອງຈາກຄວາມສົມດູນລະຫວ່າງວັດຖຸພາຍໃນຂອບເຂດຈໍາກັດ, ແລະຄົນທີ່ເບິ່ງພວກມັນ.

ລາວໄດ້ຮັບການຍອມຮັບສໍາລັບວຽກງານສິລະປະຂອງລາວໃນລະດັບສາກົນໂດຍຜ່ານຫຼາຍສະຖາບັນ. , ແລະໄດ້ຮັບລາງວັນຂອງອົງການ UNESCO ທີ່ Shanghai Biennale ໃນປີ 2000, ແລະໃນປີ 2001 ລາວໄດ້ຊະນະລາງວັນ Praemium Imperiale ຄັ້ງທີ 13 ສຳລັບການແຕ້ມຮູບ ແລະລາງວັນ Ho-Am ຂອງ Samsung Foundation.

Il Lee (1952 – ປະຈຸບັນ)

Il Lee ເກີດໃນກຸງໂຊລ, ເກົາຫຼີໃຕ້ໃນປີ 1952, ແຕ່ໄດ້ອາໄສຢູ່ໃນສະຫະລັດຕັ້ງແຕ່ກາງຊຸມປີ 1970. ບໍ່ເຫມືອນກັບສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີໃຕ້, Il Lee ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບວຽກງານສິລະປະທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງລາວທີ່ເຮັດດ້ວຍປາກກາບານ, ແລະວຽກງານຂະຫນາດໃຫຍ່ທີ່ມີຮູບພາບທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນໃນຜ້າໃບແລະເຈ້ຍ. Il Lee ໄດ້ວາງສະແດງຜົນງານຂອງລາວຢູ່ໃນຫຼາຍເມືອງ, ບໍ່ພຽງແຕ່ໃນອາເມລິກາເຫນືອເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຢູ່ໃນໂຕກຽວ, ເມັກຊິໂກຊີຕີ, ປາຣີ, ຮົງກົງ, ເຊອຸນ, ນິວເດລີ, ແລະເມັກຊິໂກຊິຕີ.

ລາວໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການທົດລອງ. ດ້ວຍປາກກາໝາກບານ ໃນຂະນະທີ່ຮຽນການແກະສະຫຼັກຢູ່ Pratt.

ເຖິງວ່າຜົນງານໃນຕົ້ນໆຂອງລາວລ້ວນແຕ່ຢູ່ໃນເຈ້ຍ, ແຕ່ຕໍ່ມາລາວໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ພື້ນຜິວທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ ເໝາະສຳລັບການສະແດງເຊັ່ນ: ຜ້າໃບຂະໜາດໃຫຍ່. ງານສິລະປະແຕ່ລະອັນຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍການໃຊ້ຊັ້ນໃສ່ຊັ້ນຢ່າງຊ້າໆ, ເປັນເວລາຫຼາຍອາທິດ ຫຼືຫຼາຍເດືອນ. ນີ້ເຕັກນິກແມ່ນຊ້າຢ່າງເຈັບປວດ ແລະໄດ້ເຮັດວຽກຫຼາຍກວ່າທີ່ຫຼາຍຄົນຮູ້ເມື່ອການກວດກາຄັ້ງທຳອິດ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນສະຫຼຸບວ່າວຽກຂອງລາວສາມາດຖືກໃສ່ປ້າຍຊື່ໄດ້ໜ້ອຍທີ່ສຸດ.

Lee ບໍ່ໄດ້ຕັ້ງຊື່ວຽກງານຂອງລາວໃນລັກສະນະປົກກະຕິ ແຕ່ມັກໃຊ້ລະບົບຂອງລາວ. ຂອງຕົວເລກ ແລະຕົວອັກສອນເພື່ອຕັ້ງຊື່ ແລະຈັດລາຍການວຽກຂອງລາວ ເຊັ່ນ: SBK-0811 ຫຼື WR-1201 . ລາວພັນລະນາເຖິງຂະບວນການຂອງລາວໃນຂະນະທີ່ສ້າງຜົນງານໃດໜຶ່ງວ່າເປັນ “ສະຫຼາດ”, ມັກມີຈິດໃຈທີ່ປາສະຈາກສິ່ງລົບກວນ ແລະບໍ່ມີຄວາມຄິດທີ່ຄິດລ່ວງໜ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຄວນໄຫຼອອກມາໃນລະຫວ່າງຂະບວນການ.

ໃນຂະນະທີ່ສຸມໃສ່ການ ຜ້າໃບ, ລາວອະນຸຍາດໃຫ້ຊິ້ນສ່ວນອອກຈາກການເຄື່ອນໄຫວທີ່ຄວບຄຸມຂອງທ່າທາງທໍາມະຊາດຂອງມື.

ສິລະປະເກົາຫຼີທີ່ມີຊື່ສຽງ

ສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີຖືກຕີຄວາມຫມາຍໂດຍການຍ້າຍອອກໄປຈາກອິດທິພົນ. ຂອງວັດທະນະ ທຳ ອ້ອມຂ້າງແລະການສ້າງສິລະປະທີ່ມີລັກສະນະ ທຳ ມະຊາດແລະໄຫຼອອກ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ສິລະປະເກົາຫຼີສະໄໝໃໝ່, ໄດ້ແຍກອອກເປັນຮູບແບບທີ່ໜ້າສົນໃຈ ເຊິ່ງໄດ້ສຳຫຼວດຄວາມສຳພັນທາງປັດຊະຍາທີ່ເລິກເຊິ່ງກວ່າລະຫວ່າງເລື່ອງ ແລະ ຜູ້ເບິ່ງ, ໂດຍນຳໃຊ້ສື່ ແລະ ວັດສະດຸທີ່ບໍ່ທຳມະດາເພື່ອຖ່າຍທອດຂໍ້ຄວາມທີ່ລະອຽດອ່ອນ. ລອງເບິ່ງຕົວຢ່າງຂອງສິນລະປະພື້ນເມືອງ ແລະ ສະໄໝໃໝ່ທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງເກົາຫຼີ.

ຮູບຕົນເອງຂອງ Yun Du-Seo ໂດຍ Yun Du-Seo (1715)

Yun Du-Seo ​ແມ່ນ​ນັກ​ສິລະ​ປິນພື້ນ​ເມືອງ​ຊາວ​ເກົາຫຼີ​ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ໃນ​ສະ​ໄໝ​ Joseon. ລາວໄດ້ອຸທິດຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວໃຫ້ກັບການສຶກສາຂອງຂົງຈື້ແລະການແຕ້ມຮູບ. ຜົນງານນີ້ແມ່ນຮູບຂອງລາວເອງ. ຜ້າໃບສ່ວນໃຫຍ່ຖືກເອົາຫົວ ແລະ ຈັບຫນວດຂຶ້ນ ໂດຍບໍ່ເຫັນຮູບຊົງຂອງຮ່າງກາຍໃນຮູບແຕ້ມ. ກະໂຫຼກຫົວທີ່ສາມາດເຫັນໄດ້ບາງສ່ວນຢູ່ດ້ານເທິງຂອງຮູບແຕ້ມແມ່ນເຮັດຈາກຜົມມ້າ ແລະເປັນຊຸດໃສ່ຫົວແບບທຳມະດາຂອງຍຸກສະໄໝ.

ຈາກການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຫຼາຍອັນທີ່ອອກມາຈາກຍຸກຂອງລາວ, ນີ້ແມ່ນ ພິ​ເສດ​ແມ່ນ​ເປັນ​ທີ່​ໜ້າ​ສັງ​ເກດ​ສຳ​ລັບ​ຮູບ​ແບບ​ການ​ສະ​ແດງ​ອອກ​ທີ່​ເປັນ​ເອ​ກະ​ລັກ​ສະ​ເພາະ, ແລະ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ພິ​ຈາ​ລະ​ນາ​ເປັນ masterpiece. ; Yun Du-seo (1668–1715), ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Inwang Jesaekdo ໂດຍ Jeong Seon (1751)

Inwang Jesaekdo ຖືກແຕ້ມໃນປີ 1751 ໂດຍນັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງເກົາຫຼີ, Jeong Seon. Inwang Jesaekdo ແປເປັນ After Rain at Mt. Inwang . ມັນໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນໃນລະຫວ່າງລາຊະວົງ Joseon ໃນ Chengun-Dong ໃນເມືອງ Jongno, ບ້ານເກີດຂອງລາວ. ​ໃນ​ປີ 1984, ​ເຄື່ອງ​ດັ່ງກ່າວ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຮັບຮອງ​ເອົາ​ເປັນ​ຄັງ​ສົມ​ບັດ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ຂອງ​ສ.​ເກົາຫຼີ​ຄັ້ງ​ທີ 217 ຂອງ​ສ.​ເກົາຫຼີ.ລັດຖະບານ. ມັນພັນລະນາເຖິງທິວທັດຊົນນະບົດຂອງຍີ່ປຸ່ນ, ທີ່ມີໝອກໝອກປົກຄຸມຢູ່ຕາມຕົ້ນໄມ້ທີ່ຢູ່ລຸ່ມພູເຂົາ, ຂະນະທີ່ພາບຖ່າຍໄດ້ແຈ້ງລົງຫຼັງຈາກຝົນຕົກ. ປະຈຸບັນນີ້ຮູບແຕ້ມດັ່ງກ່າວຖືກຈັດຢູ່ ແລະຄຸ້ມຄອງໂດຍຫໍພິພິທະພັນສິລະປະ Ho-am ໃນ Yongin.

Inwang Jesaekdo (1751) ໂດຍ Jeong Seon; Jeong Seon, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Water Drops and Calligraphy ໂດຍ Kim Tschang-Yeul (1995)

Kim Tschang-Yeul ເປັນນັກສິລະປິນເກົາຫຼີທີ່ໂດດເດັ່ນໃນແຖວໜ້າຂອງຍຸກສະໄໝໃໝ່ຂອງເກົາຫຼີໃນຍຸກຫຼັງສົງຄາມ. ເກີດໃນປີ 1929, ລາວໃຊ້ເວລາຫຼາຍກວ່າຫ້າທົດສະວັດທີ່ປັບປຸງແລະທົດລອງກັບເຕັກນິກຂອງລາວໃນການແຕ້ມຮູບນ້ໍາຢອດ. ການຢອດນ້ຳ ແລະການຂຽນຕົວຂຽນ ຖືວ່າເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງວຽກງານຂອງລາວ. ວຽກງານຂອງລາວຫຼາຍແມ່ນເປັນສັນຍາລັກໂດຍອີງໃສ່ທັດສະນະທາງດ້ານປັດຊະຍາຂອງລາວກ່ຽວກັບຊີວິດ, ຢອດທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງຄວາມຫມາຍທີ່ບໍ່ມີຄວາມຫມາຍ, ລັກສະນະໂປ່ງໃສຂອງນ້ໍາສາມາດຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນຄໍາປຽບທຽບສໍາລັບຄວາມຫວ່າງເປົ່າຂອງ droplet, ແຕ່ມັນຍັງມີຮູບແບບແລະສານ.

Interspace/Meditation ໂດຍ Lee Dong-Youb (2003)

Lee Dong-Youb ເກີດໃນປີ 1946. ລາວໄດ້ຈັດງານວາງສະແດງ solo ຄັ້ງທໍາອິດໃນປີ 1977 ຢູ່ Seoul Gallery, ເຊິ່ງຜູ້ກໍ່ຕັ້ງແມ່ນພໍ່ເຖົ້າຂອງ Lee. ລາວ​ໄດ້​ຮັບ​ຖື​ວ່າ​ໂດຍ​ນັກ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ​ສິ​ລະ​ປະ​ເປັນ​ຕົວ​ເລກ​ນຳ​ໜ້າ​ຂອງ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ແຕ້ມ​ຮູບ​ແບບ​ບໍ່​ມີ​ຕົວ​ຕົນ​ຂອງ​ເກົາ​ຫຼີ. ວຽກງານຂອງ Lee ແມ່ນຂັບເຄື່ອນໂດຍທັດສະນະສ່ວນຕົວຂອງລາວກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພູມສັນຖານສິລະປະຫລັງຍຸກສະໄຫມໃຫມ່ຄວນຈະເປັນ. ຫົວຂໍ້ທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງວຽກງານຂອງລາວແມ່ນລັກສະນະຮອບວຽນຂອງສຽງສະທ້ອນ, ການປະສົມປະສານຂອງອົງປະກອບ, ແລະການເຊື່ອມໂຍງແບບເຄື່ອນໄຫວຂອງສະພາບແວດລ້ອມແລະສະພາບຂອງຕົ້ນສະບັບ.

ສະຫຼຸບແລ້ວ, ພວກເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າສິລະປະເກົາຫຼີ. ສາມາດຕິດຕາມໄດ້ໃນຍຸກປະຫວັດສາດຂອງມະນຸດກ່ອນປະຫວັດສາດ, ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນວ່າວັດທະນະທໍາຕາເວັນອອກໃກ້ຄຽງມີອິດທິພົນທີ່ສໍາຄັນຕໍ່ສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີຈົນກ່ວາມັນພົບເຫັນລັກສະນະແລະຮູບແບບຂອງມັນ. ພາຍຫຼັງການຍຶດຄອງອານານິຄົມຂອງຍີ່ປຸ່ນ, ສິນລະປະເກົາຫຼີສະໄໝໃໝ່ໄດ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງເປັນຫຼາຍຮູບແບບຍ່ອຍທີ່ເກີນກວ່າສະຖານະຂອງສິລະປະທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງຊາວເກົາຫຼີ.

ລອງເບິ່ງເວັບເລື່ອງສິລະປະເກົາຫຼີຂອງພວກເຮົາໄດ້ທີ່ນີ້!

ຄຳຖາມທີ່ມັກຖາມເລື້ອຍໆ

ເກົາຫຼີເໜືອມີສິລະປະ ຫຼື ມີພຽງສິລະປະເກົາຫຼີໃຕ້ບໍ?

ສ່ວນຫລາຍຖ້າບໍ່ແມ່ນສິນລະປິນທັງໝົດທີ່ມີລາຍຊື່ຂ້າງເທິງແມ່ນມາຈາກເກົາຫຼີໃຕ້. ເກົາຫລີເຫນືອເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີວັດທະນະທໍາສິລະປະຫຼາຍ, ມີສ່ວນໃຫຍ່ຮູບແຕ້ມທີ່ເປັນການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ທາງທະຫານ ແລະສະແດງພຽງແຕ່ສັນຍາລັກຂອງຄວາມພາກພູມໃຈຂອງຊາດ.

ສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີແມ່ນຄືກັນກັບສິລະປະຍີ່ປຸ່ນ ແລະຈີນບໍ?

​ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ໃນ​ເບື້ອງ​ຕົ້ນ​ບັນດາ​ປະ​ເທດ​ຕາ​ເວັນ​ອອກ​ທີ່​ເປັນ​ເພື່ອນ​ບ້ານ​ມີ​ອິດ​ທິພົນ​ຢ່າງ​ໃຫຍ່​ຫຼວງ​ຕໍ່​ວັດທະນະທຳ​ຂອງ​ສ.​ເກົາຫຼີ, ​ແຕ່​ໃນ​ທີ່​ສຸດ​ສິນລະ​ປະ​ຂອງ​ສ. ເສັ້ນໄຫຼທີ່ລະອຽດອ່ອນ ແລະເລື່ອງທໍາມະຊາດ.

ແຫຼມເກົາຫຼີຖືກຍຶດຄອງຕັ້ງແຕ່ປະມານ 50 000 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ. ເມື່ອມະນຸດອົບພະຍົບມາຈາກເຊີເບຍ. ຕົວຢ່າງຕົ້ນໆຂອງເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາທີ່ພົບເຫັນແມ່ນໄດ້ຖືກລົງວັນທີໂດຍນັກໂບຮານຄະດີວ່າມີຕັ້ງແຕ່ປະມານ 7000 BC. ເຮືອລຸ່ມຮາບພຽງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນເຮັດຈາກດິນເຜົາທີ່ຖືກໄຟໄຫມ້ຜ່ານຂຸມທີ່ເປີດ, ມີການອອກແບບຂອງເສັ້ນອອກຕາມລວງນອນແລະການບັນເທົາຄວາມປະທັບໃຈ.

ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາທີ່ມີການຕົບແຕ່ງ Applique, ຈາກຍຸກ Neolithic; ພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດຂອງເກົາຫຼີ, KOGL ປະເພດ 1, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ອິດທິພົນຕົ້ນໆຈາກ Siberia ສາມາດເຫັນໄດ້ໂດຍເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາແບບ Jeulmun ທີ່ເກີດຂື້ນປະມານ 6000 BC. ເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຮັບການຕົກແຕ່ງດ້ວຍຮູບແບບ comb, ປົກກະຕິຂອງແບບແລະໄລຍະເວລາ. ບາງຄັ້ງໃນລະຫວ່າງປີ 2000 BC, ເຮືອຂະຫນາດໃຫຍ່ທີ່ໃຊ້ສໍາລັບການເກັບຮັກສາແລະການປຸງແຕ່ງອາຫານໄດ້ຖືກຜະລິດ, ເອີ້ນວ່າເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Mumun. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ບໍ່ຄືກັບຕົວຢ່າງອື່ນໆຂອງເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາຈາກປະຫວັດສາດສິລະປະຂອງເກົາຫຼີ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນບໍ່ໄດ້ຮັບການຕົກແຕ່ງ. ໃນ​ສັດ​ຕະ​ວັດ​ທີ 5 ແລະ​ທີ 4 ກ່ອນ​ຄ​. ມັນເປັນເລື່ອງທໍາມະດາສໍາລັບຊາວເກົາຫຼີທີ່ຈະຈໍາລອງເຕັກນິກແລະເຕັກໂນໂລຢີຈາກຄູ່ຮ່ວມງານຕາເວັນອອກຂອງພວກເຂົາແລະປ່ຽນມັນໃຫ້ກາຍເປັນສິ່ງທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງເກົາຫຼີ, ບໍ່ພຽງແຕ່ກົງກັນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ບາງຄັ້ງກໍ່ເກີນຂະບວນການທີ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ຈາກວັດທະນະທໍາອື່ນໆ.

ການນໍາເຕັກໂນໂລຊີການຫລໍ່ຈາກຈີນນີ້ເປັນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງຍຸກເຫຼັກເກົາຫຼີ.

ສະໄໝສາມອານາຈັກ (ຄ.ສ. 57 ກ່ອນສ.ສ. – 668 ສ.ສ.)

ໃນໄລຍະນີ້, ແຫຼມເກົາຫຼີຖືກປົກຄອງໂດຍສາມກະສັດຕ່າງຫາກ, ດ້ວຍເຫດນີ້ຈຶ່ງເອີ້ນວ່າສາມ. ສະໄໝອານາຈັກ. ອານາຈັກຕ່າງໆໄດ້ຖືກເອີ້ນວ່າ Goguryeo, Baekje, ແລະ Silla. ​ເກົາຫຼີ​ທີ່​ທັນ​ສະ​ໄໝ. ມັນແມ່ນໃນຊ່ວງເວລາທີ່ອິດທິພົນຂອງພຸດທະສາສະ ໜາ ສະມາຊິກຂອງຊົນຊັ້ນປົກຄອງລາດຊະວົງເລີ່ມປະຕິບັດສິລະປະທີ່ອຸທິດຕົນເພື່ອພຸດທະສາສະ ໜາ. ສິນລະປະ Goguryeo ໄດ້ຖືກຍົກຕົວຢ່າງໂດຍການຕົກແຕ່ງຢ່າງມີຊີວິດຊີວາ ຮູບແຕ້ມ ຢູ່ສຸສານບູຮານຂອງເກົາຫຼີໃຕ້, ເຊິ່ງສະແດງເຖິງທິວທັດປະຈໍາວັນຂອງຊີວິດໃນອານາຈັກບູຮານ.

ຮູບແຕ້ມຝາທີ່ພັນລະນາເຖິງສາກການລ່າສັດໃນ Muyongchong. Tomb, ຈາກ Goguryeo ອານາຈັກ; Unknown author Unknown author, KOGL Type 1, via Wikimedia Commons

Baekje

ສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີ ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນສະໄໝນີ້ແມ່ນໄດ້ກ່າວເຖິງວ່າມາຈາກອານາຈັກ Baekje. ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ Baekje ໄດ້​ຮັບ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ຢ່າງ​ໃຫຍ່​ຫຼວງ​ຈາກ​ລາ​ຊະ​ວົງ​ພາກ​ໃຕ້​ຂອງ​ຈີນ​, ແລະ​ຍັງ​ໄດ້​ຮັບ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ຂອງ​ລາ​ຊະ​ວົງ​ບ້ານ​ໃກ້​ຄຽງ​ອື່ນໆ​ເຊັ່ນ​:ພາສາຍີ່ປຸ່ນ. ຮູບປັ້ນ Baekje ແມ່ນທາງສາສະໜາໃນສະພາບການ, ມັກຈະພັນລະນາເຖິງພະພຸດທະຮູບ, ແຕ່ໃນແບບພາສາເກົາຫຼີທຳມະດາ ເຊິ່ງຖືກບົ່ງບອກເຖິງຄວາມອົບອຸ່ນ ແລະ ອັດຕາສ່ວນທີ່ກົມກຽວ> Unknown author Unknown author, public domain, via Wikimedia Commons

Silla

ເຄື່ອງຫັດຖະກຳຂອງເກົາຫຼີຫຼາຍຊະນິດທີ່ໄດ້ຖືກຂຸດຄົ້ນໄດ້ມາຈາກອານາຈັກນີ້, ເນື່ອງຈາກທາງພູມສາດມັນໂດດດ່ຽວ ແລະດັ່ງນັ້ນ. tombs ຍັງບໍ່ຖືກລົບກວນ. ຕັ້ງຢູ່ໃນພາກຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ທີ່ສຸດຂອງເກົາຫລີ, ມັນເປັນອານາຈັກສຸດທ້າຍທີ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງອິດທິພົນຂອງວັດທະນະທໍາພາຍນອກ, ແລະສຸດທ້າຍແມ່ນຖືພຸດທະສາດສະຫນາເປັນສາສະຫນາທີ່ເລືອກຂອງພາກພື້ນ.

ຊ່າງຫັດຖະກໍາຂອງພາກພື້ນນີ້ແມ່ນມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດ. ສໍາລັບທັກສະການຫັດຖະກໍາຄໍາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຊັ່ນມົງກຸດແລະເຄື່ອງປະດັບຄໍາ, ເຊິ່ງມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນກັບເຕັກນິກທີ່ພົບເຫັນຢູ່ໃນເອີຣົບ, ເຮັດໃຫ້ນັກປະຫວັດສາດບາງຄົນເຊື່ອວ່າພາກພື້ນນີ້ແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງເສັ້ນທາງຜ້າໄຫມ.

ຄໍາ. ມົງກຸດຂອງອານາຈັກ Silla; Gary Todd, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

North-South States

ໄລຍະນີ້ຫມາຍເຖິງເວລາໃນປະຫວັດສາດສິລະປະຂອງເກົາຫຼີ ເມື່ອອານາຈັກຂອງ Silla ແລະ Balhae ໄດ້ຢູ່ຮ່ວມກັນໃນພາກພື້ນພາກໃຕ້ແລະພາກເຫນືອຂອງເກົາຫລີໃນຊຸມປີລະຫວ່າງ 698 ແລະ 926 CE. Unified Silla ແມ່ນໄລຍະເວລາທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງການຜະລິດສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີ, ໂດຍສະເພາະກ່ຽວກັບສິລະປະຂອງພຸດທະສາສະ ໜາ. ສອງເຮັດວຽກນັ້ນເປັນຕົວຢ່າງໃນຊ່ວງເວລານີ້ແມ່ນວັດ Bulguska ແລະ Seokguram grotto.

ສິລະປະຂອງ Balhae ສະແດງໃຫ້ເຫັນພາບທີ່ກ່ຽວພັນກັບຊີວິດປະຈໍາວັນຫຼາຍຂຶ້ນ, ດ້ວຍຮູບພາບຂອງຜູ້ຊາຍໃນການຕໍ່ສູ້, ນັກດົນຕີທີ່ຫຼີ້ນເຄື່ອງດົນຕີ, ແລະຜູ້ສູງອາຍຸ. <3

ລາຊະວົງ Goryeo

ໄລຍະນີ້ແກ່ຍາວຕັ້ງແຕ່ປີ 918 CE ຈົນຮອດປີ 1392 ແລະເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີທີ່ສຸດສຳລັບເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາສີລາດອນ. ແບບ​ນີ້​ມີ​ຕົ້ນ​ກຳ​ເນີດ​ມາ​ຈາກ​ປະ​ເທດ​ຈີນ, ແຕ່​ນັກ​ສິ​ລະ​ປິນ​ເກົາ​ຫຼີ​ໄດ້​ຍົກ​ເຄື່ອງ​ຫັດ​ຖະ​ກຳ​ຂຶ້ນ​ສູ່​ລະ​ດັບ​ສູງ, ເຮັດ​ໃຫ້​ຊາວ​ຈີນ​ເອງ​ອ້າງ​ເຖິງ​ເຄື່ອງ​ປັ້ນ​ດິນ​ເຜົາ​ແລະ​ເຄື່ອງ​ປັ້ນ​ດິນ​ເຜົາ​ຂອງ​ສ. ໂດຍການຫຼຸດຜ່ອນປະລິມານອົກຊີເຈນໃນເຕົາເຜົາ, ສີສີຂຽວ - ສີຟ້າຖືກສ້າງຂື້ນ, ເຄືອບເງົາທີ່ເອີ້ນວ່າ "ສີນົກກະຕັນ." ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົານີ້ພັນລະນາເຖິງປາ, ໝາກໄມ້ ແລະສັດໃນນິທານບູຮານໃນແບບແບບເສລີ.

ກະຕຸກເຮັດດ້ວຍ celadon, ເຮັດໃນສະຕະວັດທີ 12 ສະໄໝລາຊະວົງ Goryeo; ຫໍພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດເກົາຫຼີ, KOGL ປະເພດ 1, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ລາຊະວົງ Joseon

ໃນສະໄໝລາຊະວົງນີ້, ມີຫຼາຍອົງປະກອບຂອງພຸດທະສາສະນິກະຊົນຍັງຄົງເຫັນໄດ້ໃນຮູບແຕ້ມຂອງເກົາຫຼີນິຍົມ, ແຕ່ດ້ວຍອິດທິພົນເຂົ້າມາຂອງລັດທິຂົງຈື້, ສູນກາງສິລະປະພື້ນເມືອງ. ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະຍົກເລີກວຽກງານທີ່ພັນລະນາເຖິງພຣະພຸດທະເຈົ້າແລະໄດ້ກ້າວໄປສູ່ຄວາມເປັນຈິງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ. ສິລະປະກ່ອນໜ້ານີ້ຂອງພາກພື້ນໄດ້ຮັບການປັບປຸງ, ແຕ່ສິລະປະໃໝ່ທີ່ໄດ້ຮັບການຂະໜານນາມວ່າ “ທັດສະນີຍະພາບທີ່ແທ້ຈິງ” ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການຫັນປ່ຽນຈາກພູມສັນຖານ ແລະ ວັດຖຸທີ່ລະອຽດໜ້ອຍກວ່າທີ່ສະແດງໃນຮູບແຕ້ມພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີ ໄປສູ່ຮູບແບບໃໝ່ຂອງ.ການພັນລະນາພູມສັນຖານຢ່າງແນ່ນອນ.

Geumgangsa Military Cheop (1788) ໂດຍ Kim Hong-do, ທ້າຍລາຊະວົງ Joseon; Kim Hong-do, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິນລະປະເກົາຫຼີສະໄໝໃໝ່

ໃນລະຫວ່າງການຮຸກຮານຂອງຍີ່ປຸ່ນໃນຊຸມປີ 1880, ສິລະປະເກົາຫຼີໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ ເມື່ອສະຖາບັນຂອງ ການສຶກສາສິລະປະໄດ້ຖືກປິດລົງ, ວຽກງານທີ່ມີຊື່ສຽງໄດ້ຖືກທໍາລາຍຫຼືຖືກລັກ, ແລະວິຊາແລະຮູບແບບຂອງຍີ່ປຸ່ນໄດ້ເຂົ້າມາແທນສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີ.

ນັບຕັ້ງແຕ່ໄດ້ຮັບອິດສະລະພາບຈາກຍີ່ປຸ່ນຄືນມາໃນປີ 1945, ສິລະປະເກົາຫຼີທີ່ທັນສະໄຫມໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນອອກຈາກ ຮູບແບບເກົ່າແກ່ຂອງຍີ່ປຸ່ນ ແລະ ຊ່ວຍໃຫ້ນັກສິລະປິນເກົາຫຼີ ຟື້ນຟູເອກະລັກ ແລະ ຮູບແບບການສະແດງອອກທາງດ້ານວັດທະນະທຳທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງເຂົາເຈົ້າ. , ໂລຫະ, ແລະສິ່ງທໍ. ຮູບແຕ້ມສິລະປະເກົາຫຼີສະໄໝໃໝ່ ຕ້ອງການຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຮູບແບບທີ່ນຳໃຊ້ໃນເຄື່ອງຫັດຖະກຳຂອງເກົາຫຼີ ເຊັ່ນ: ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ ເຊລາມິກ ເພື່ອຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມງາມທີ່ນັກສິລະປິນເກົາຫຼີພະຍາຍາມຈຳລອງ.

ຮູບແບບສິລະປະເກົາຫຼີ

ສິລະປະເກົາຫຼີ ສາມາດ ແບ່ງອອກເປັນຫຼາຍປະເພດທີ່ກຳນົດໄວ້ໂດຍການນຳໃຊ້ສື່ ແລະ ເຕັກນິກຕ່າງໆ, ຕັ້ງແຕ່ການແຕ້ມຮູບຂອງເກົາຫຼີ ຈົນເຖິງເຄື່ອງຫັດຖະກຳຂອງເກົາຫຼີອື່ນໆ, ເຊັ່ນ: ເຊລາມິກ ແລະ ປະຕິມາກຳ ຈົນເຖິງການພິມຕົວໜັງສື ແລະ ສະຖາປັດຕະຍະກຳ. ນີ້ແມ່ນບາງຮູບແບບຂອງສິລະປະທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ຈະອອກມາຈາກເກົາຫຼີ.

ການພິມຕົວໜັງສື ແລະ ການພິມ

ການພິມຕົວໜັງສືຖືກຖືວ່າເປັນສິລະປະຊັ້ນສູງໃນເກົາ​ຫຼີ​, ແປງ​ແຕ່​ລະ​ຄົນ​ເປີດ​ເຜີຍ​ບາງ​ສິ່ງ​ບາງ​ຢ່າງ​ຂອງ​ລັກ​ສະ​ນະ​ແລະ​ບຸກ​ຄະ​ລິກ​ຂອງ​ຈິດ​ຕະ​ນາ​ການ​ຕົນ​ເອງ​, ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຂະ​ຫຍາຍ​ຫົວ​ຂໍ້​ທີ່​ໄດ້​ຖືກ painted​. ເຈ້ຍເຮັດດ້ວຍມືແມ່ນໃຊ້ໃນເກົາຫຼີເພື່ອນຳໃຊ້ຕົວຈິງ ແລະ ສິລະປະ. ໃນທາງຖາປັດຕະຍະ, ມັນຖືກນໍາໃຊ້ສໍາລັບການປົກຫຸ້ມຂອງພື້ນເຮືອນແລະຫນ້າຈໍປ່ອງຢ້ຽມ.

ເປັນສື່ສິລະປະ, ມັນຖືກນໍາໃຊ້ໃນຮູບແບບຕ່າງໆເຊັ່ນ: ການພິມ, ຮູບເຈ້ຍ, ແລະແມ້ກະທັ້ງເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມເຈ້ຍ.

Kim Jeong-hui, 1786–1856. ຫມຶກ​ຢູ່​ໃນ​ເຈ້ຍ​, ພິ​ພິ​ທະ​ພັນ​ສິ​ລະ​ປະ Gansong​. ລາວ​ເປັນ​ລັດຖະມົນຕີ​ພົນລະ​ເຮືອນ​ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ຂອງ​ສ.​ເກົາຫຼີ, ​ເປັນ​ນັກວິຊາການ Silhak, ​ແລະ​ນັກ​ຂຽນ​ຕົວ​ໜັງສື. ລາວໄດ້ປະດິດຮູບແບບການຂຽນຕົວຂຽນຂອງຕົນເອງທີ່ເອີ້ນວ່າ chusache , ອີງໃສ່ການຈາລຶກບູຮານຂອງພາສາເກົາຫຼີ; 추사 김정희 (金正喜: 1786 ~ 1856), ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສໍາລັບສ່ວນໃຫຍ່ຂອງສະຕະວັດທີ 20 ໃນເກົາຫລີ, ສື່ສິລະປະທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດແມ່ນການແຕ້ມຮູບ, ໂດຍມີ abstraction. ຄວາມສົນໃຈສະເພາະຂອງນັກສິລະປິນເກົາຫຼີໃນຊຸມປີ 1930. ໃນກາງຊຸມປີ 1960, ນັກສິລະປິນສອງສາມຄົນເລີ່ມທ້າທາຍສະຖານະການຂອງສິ່ງທີ່ຄາດຫວັງຈາກນັກແຕ້ມຫມຶກໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາເລີ່ມສວຍໃຊ້ວັດສະດຸແລະດັດແປງມັນດ້ວຍວິທີທີ່ແປກປະຫຼາດໂດຍການແຊ່ຜ້າໃບ, ຍູ້ສີອອກ, ຈີກເຈ້ຍ, ແລະລາກດິນສໍ. ໂດຍຜ່ານສິລະປະ ເຊັ່ນ: ນັກສິລະປິນ Kwon Young-Woo.

ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ ແລະຮູບປັ້ນ

ສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງ ແລະ ເກົ່າແກ່ທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດສິລະປະເກົາຫຼີ ແມ່ນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາເກົາຫຼີ. ມັນເຊື່ອມຕໍ່ກັບເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາເກົາຫຼີເຊັ່ນ: ຝາຜະຫນັງຂະຫນາດໃຫຍ່, ວຽກງານກະເບື້ອງ,ແລະອົງປະກອບຂອງຖາປັດຕະຍະ. ເຕັກນິກ ແລະ ຮູບແບບເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາໃນຕົ້ນໆແມ່ນໄດ້ຮັບຮອງເອົາຈາກວັດທະນະທໍາຈີນ. ເຕົາອົບທີ່ໃຊ້ໂດຍຊາວເກົາຫຼີ ໄດ້ມີປະສິດຕິພາບສູງໃນການຊ່ວຍຜະສົມວັດຖຸດິບໃນທ້ອງຖິ່ນຄຸນນະພາບສູງໃຫ້ເປັນຜະລິດຕະພັນສຳເລັດຮູບທີ່ສົ່ງອອກໄປປະເທດຍີ່ປຸ່ນໃນທີ່ສຸດ.

ກະປ໋ອງເຊລາມິກ ບລູ ແລະ ປູນຂາວ ແລະ ກະປ໋ອງໄມ້ໄຜ່ ຈາກຫໍພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດເກົາຫຼີ; Octopus9576, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງເກົາຫຼີ

ນອກເໜືອໄປຈາກສິນລະປິນເກົ່າທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີແລ້ວ, ນັກສິລະປິນຮ່ວມສະໄໝຈຳນວນໜຶ່ງຍັງໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມໝາຍໄວ້. ສິນລະປະເກົາຫຼີທີ່ທັນສະໄໝ ແລະສິລະປະເກົາຫຼີໃຕ້. ນັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງເກົາຫຼີໃນສະຕະວັດທີ 20 ລວມມີ Nam June Paik, Park Su-Guen, ແລະ Chang Ucchin. ນັກສິລະປິນເກົາຫຼີທີ່ໂດດເດັ່ນໃນສະຕະວັດທີ 21 ລວມມີ David Choe, Amy Sol, ແລະ Tschoon Su Kim.

ລອງມາເບິ່ງສິນລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງເກົາຫຼີ ແລະ ຜົນງານທີ່ສ້າງຊື່ສຽງໃຫ້ກັບພວກເຂົາ. <3

Jeong Seon (1676 – 1759)

Jeong Seon, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ Kyomjae, ແມ່ນນັກສິລະປິນພື້ນເມືອງຂອງເກົາຫຼີທີ່ມີຊື່ສຽງທາງດ້ານຮູບແຕ້ມທິວທັດຂອງລາວ. ວຽກງານຂອງ Jeong ປະກອບມີສື່ກາງເຊັ່ນ: ຫມຶກ, ແລະຮູບແຕ້ມນ້ໍາແບບ Oriental. ຮູບແບບຂອງລາວບໍ່ແມ່ນບໍ່ມີຕົວຕົນ, ແຕ່ມີຄວາມຄ້າຍຄືກັບຄວາມເປັນຈິງ, ຮູບແຕ້ມທິວທັດຂອງລາວຖືກສ້າງຂື້ນໃນແບບ "ທັດສະນະທີ່ແທ້ຈິງ"