ຮອບວຽນຂອງສະຕະວັດທີ 19, ການເຄື່ອນໄຫວໂລແມນຕິກເລີ່ມປະກົດຕົວໄປທົ່ວເອີຣົບ. ການເຄື່ອນໄຫວ Romantic, ເຊິ່ງເນັ້ນຫນັກໃສ່ຄວາມຮູ້ສຶກແລະຈິນຕະນາການ, ເກີດຂື້ນເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມບໍ່ພໍໃຈທາງດ້ານສິລະປະກັບແນວຄວາມຄິດ Enlightenment ຂອງຄໍາສັ່ງແລະເຫດຜົນ. ລັດທິໂລແມນຕິກກວມເອົາສິລະປະຂອງທຸກຮູບແບບ, ຈາກວຽກງານວັນນະຄະດີຈົນເຖິງສິລະປະສະຖາປັດຕະຍະກໍາ. ການເນັ້ນໃສ່ຫົວຂໍ້, ບຸກຄົນ, spontaneous, irrational, ມີວິໄສທັດ, ຈິນຕະນາການ, ແລະ transcendental, Romanticism ປະຕິເສດຮູບແບບແລະແນວຄິດຂອງ Neoclassicism .

ສະຫຼຸບໂດຍຫຍໍ້ຂອງການເຄື່ອນໄຫວ Romantic

ນິກາຍໂຣແມນຕິກແມ່ນຫຍັງ? ການແຜ່ກະຈາຍຂອງລັດທິໂລແມນຕິກໃນທົ່ວເອີຣົບແລະແມ້ກະທັ້ງສະຫະລັດແມ່ນໄວໄປສູ່ທ້າຍສະຕະວັດທີ 18. ລັດທິໂລແມນຕິກໄດ້ທ້າທາຍອຸດົມການທີ່ມີເຫດຜົນເປັນທີ່ຮັກແພງຂອງນັກສິລະປິນຂອງ Enlightenment. ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກເຊື່ອວ່າອາລົມ ແລະຄວາມຮູ້ສຶກແມ່ນມີຄວາມສຳຄັນເທົ່າກັບຄວາມເປັນລະບຽບ ແລະເຫດຜົນສຳລັບການປະສົບ ແລະເຂົ້າໃຈໂລກ.

ປະຕິບັດຕາມ ການປະຕິວັດຝຣັ່ງ , ການຊອກຫາເສລີພາບ ແລະສິດທິຂອງບຸກຄົນຢ່າງຍືນຍົງໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມໂລແມນຕິກ. ສະເຫຼີມສະຫຼອງຂອງ intuition ແລະຈິນຕະນາການ. ແນວຄວາມຄິດໂຣແມນຕິກຂອງພະລັງສ້າງສັນທີ່ເປັນແບບຢ່າງຂອງຈິດຕະນາການໄດ້ສືບຕໍ່ກະຕຸ້ນ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງອາວອງກາດ ໄປສູ່ສະຕະວັດທີ 20.

ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກທີ່ມີປະຕິກິລິຍາຕໍ່ຕ້ານແບບນີໂອຄລາດສິກທີ່ອ່ອນໂຍນໄດ້ພົບເຫັນການສະແດງອອກຂອງເຂົາເຈົ້າຜ່ານທາງດົນຕີ, ວັນນະຄະດີ. , ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ, ແລະສາຍຕານັກປັດຊະຍາ, ນັກປະວັດສາດ, ແລະນັກສິລະປະການເບິ່ງຄືກັນເລີ່ມຄົ້ນຫາຄວາມສໍາພັນລະຫວ່າງປະສົບການແລະຄວາມຊັບຊ້ອນຂອງຈິດໃຈຂອງມະນຸດ. ຄວາມສະຫງ່າງາມໄດ້ເຂົ້າສູ່ລັດທິໂລແມນຕິກຕາມການພິມຈຳໜ່າຍປີ 1756 ຂອງ Edmund Burke's A Philosophical Inquiry into the Origin of Our Ideas of the Sublime and beautiful.

ໜຶ່ງໃນສອງການອອກແບບໃນແຜ່ນດຽວກັນ . ຄູບາຄົນໜຶ່ງ (ຊ້າຍ) ເທດສະໜາຢູ່ໃນຫ້ອງເປົ່າຫວ່າງ, ມີທາງປູດ້ວຍປ່ອງຢ້ຽມ. ລາວ​ຢືນ​ຢູ່​ທາງ​ຫລັງ​ໂຕະ​ອ່ານ​ໜັງສື​ທີ່​ເປັນ​ປຶ້ມ​ໃຫຍ່​ທີ່​ເປີດ​ຢູ່, ​ເງີຍ​ໜ້າ​ໄປ​ຂ້າງ​ໜ້າ, ຊີ້, ​ເຮັດ​ໜ້າ​ຕາ, ແລະ​ຮ້ອງ​ຂຶ້ນ. ຫົວ​ໜ້າ​ຂອງ​ປະຊາຄົມ​ຂອງ​ລາວ ທັງ​ຊາຍ​ຍິງ​ຜູ້​ເຖົ້າ​ຢູ່​ຂ້າງ​ລຸ່ມ​ແລະ​ເບື້ອງຂວາ. ຫົວຂໍ້ແມ່ນມາຈາກປຶ້ມຂອງ Burke, A philosophical Inquiry into the origin of our idea of ​​the sublime and the beautiful (1756). 1 ຕຸລາ 1785; ພິພິທະພັນຂອງອັງກິດ, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມສຳຄັນຂອງການສອບຖາມທາງປັດຊະຍາເຫຼົ່ານີ້ ຢູ່ໃນຄວາມຂັດແຍ້ງໂດຍກົງຂອງຄວາມສົມເຫດສົມຜົນຂອງ Enlightenment. ຄວາມສູງສົ່ງແມ່ນປະສົບການທີ່ຄົນໜຶ່ງເບິ່ງວັດຖຸອັນໜຶ່ງທີ່ສວຍງາມ ແລະ ປະຫລາດໃຈຫລາຍ ຈົນພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຖືສິ່ງອື່ນໄວ້ໃນໃຈໄດ້. ປະສົບການທີ່ສູງສົ່ງແມ່ນຫຼາຍກ່ວາປະສົບການຂອງຄວາມງາມ. ແທນທີ່ຈະ, ມັນແມ່ນການປະສົບກັບບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຫນ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈທີ່ມັນ overtakes ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມເປັນຈິງຈຸດປະສົງຂອງພວກເຮົາ. ປະສົບການທີ່ສູງສົ່ງແມ່ນສໍາຄັນຕໍ່ກັບການແຕ້ມຮູບ Romanticism ເພາະວ່າມັນກະຕຸ້ນໃຫ້ມີການກວດສອບຕົນເອງທີ່ຈໍາເປັນ.

ພູມສັນຖານໂຣແມນຕິກ: ຮູບແຕ້ມແບບໂຣແມນຕິກ ແລະໂລກທໍາມະຊາດ

ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກຊັ້ນນໍາຫຼາຍຄົນໃນປະເທດອັງກິດ, ສະຫະລັດອາເມຣິກາ ແລະ ເຢຍລະມັນ ເນັ້ນທັດສະນະຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນຕົ້ນຕໍ. ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກຫຼາຍຄົນພະຍາຍາມເກັບເອົາຄວາມສະຫງ່າງາມໃນພູມສັນຖານຂອງພວກເຂົາ. ໂລກທຳມະຊາດເປັນໜຶ່ງໃນວິທີຫຼັກທີ່ຄົນເຮົາສາມາດສຳຜັດກັບຄວາມງົດງາມໄດ້.

ອຳນາດອັນມະຫາສານ ແລະ ຄວາມສວຍງາມຂອງໂລກທຳມະຊາດ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນເມກຟ້າຮ້ອງທີ່ກຳລັງເຄື່ອນທີ່ຂອງພະຍຸກຳລັງໃກ້ເຂົ້າມາ ຫຼື ພູມສັນຖານທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານ, ສາມາດເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈຂອງມະນຸດພິຈາລະນາສະຖານທີ່ຂອງຕົນໃນໂລກ. ການພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈ ຫຼືຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມບໍ່ມີຮູບຊົງ, ຄວາມບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້, ແລະຄວາມບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງໂລກທໍາມະຊາດເຮັດໃຫ້ອາລົມທີ່ລົ້ນເຫຼືອ.

ຮູບພາບເຮືອຫຼົ້ມເປັນຫົວຂໍ້ທົ່ວໄປໃນຫຼາຍພູມສັນຖານແບບໂຣແມນຕິກຂອງຝຣັ່ງ ແລະອັງກິດ. ເຮືອຫຼົ້ມແມ່ນຕົວສະແດງທີ່ມີອໍານາດຂອງກໍາລັງອັນລົ້ນເຫຼືອຂອງທໍາມະຊາດແລະຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຕໍ່ສູ້ກັບມັນ. ພະລັງງານທີ່ບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ຂອງໂລກທໍາມະຊາດໄດ້ສະຫນອງທາງເລືອກໂດຍກົງກັບໂລກທີ່ມີໂຄງສ້າງແລະຄວບຄຸມຂອງປັດຊະຍາ Enlightenment.

ອີງຕາມການ Edmund Burke ແລະ Denis Diderot, ນັກປັດຊະຍາຊາວຝຣັ່ງ, ສິ່ງໃດກໍ່ຕາມທີ່ "ເຮັດໃຫ້ຈິດວິນຍານທີ່ຫນ້າປະຫລາດໃຈ" ແລະປ່ອຍໃຫ້ພວກເຮົາໄປ. "ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຢ້ານກົວ" ແມ່ນເສັ້ນທາງໂດຍກົງໄປສູ່ຄວາມສູງສົ່ງ. ນັກປະຫວັດສາດສິລະປະຫຼາຍຄົນເຊື່ອວ່າຮູບພາບຂອງເຮືອຫຼົ້ມໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍ Raft of the Medusa (1819) ໂດຍ Théodore Géricault. scene ທີ່ມີອໍານາດນີ້ແມ່ນ incrediblyຢ່າງ​ຊັດ​ເຈນ, ສ້າງ​ການ​ໄຫລ​ເຂົ້າ​ມາ​ຢ່າງ​ລົ້ນ​ເຫຼືອ​ຂອງ​ອາ​ລົມ​ທີ່​ເຂັ້ມ​ແຂງ. ການຂາດຄວາມໂດດເດັ່ນຂອງພະເອກຢູ່ໃນສາກເຮັດໃຫ້ຮູບແຕ້ມນີ້ເປັນສັນຍາລັກຂອງຄວາມໂລແມນຕິກ.

Le Radeau de La Méduse ('The Raft of Medusa', 1818-1819) ໂດຍ Théodore Géricault; Théodore Géricault, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ນັກແຕ້ມຮູບໂຣແມນຕິກຂອງອັງກິດແມ່ນບາງນັກແຕ້ມພູມສັນຖານທີ່ໂດດເດັ່ນໃນການເຄື່ອນໄຫວ. ນັກສິລະປິນເຊັ່ນ John Constable ແລະ J. M. W. Wiliam Turner ກວມເອົາຄວາມຫລົງໄຫລແບບໂຣແມນຕິກກັບໂລກທໍາມະຊາດ, ແລະເຂົາເຈົ້າສາມາດເກັບເອົາພະລັງ ແລະ ຄວາມສວຍງາມທີ່ບໍ່ສາມາດຄາດເດົາໄດ້ໄດ້.

The ຜົນກະທົບອັນໃຫຍ່ຫຼວງ ແລະຊົ່ວຄາວຂອງສີ, ແສງສະຫວ່າງ, ແລະບັນຍາກາດໃນວຽກງານເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ດຶງດູດເອົາຄວາມເຄື່ອນໄຫວຂອງໂລກທໍາມະຊາດ ແລະກະຕຸ້ນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະຄວາມເກງຂາມ. Snow Storm: Hannibal ແລະກອງທັບຂອງລາວຂ້າມ Alps (1812) ໂດຍ J. M. W. Turner ເປັນອົງປະກອບທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ເຮັດໃຫ້ປະສົບການຂອງມະນຸດຫຼຸດລົງຕໍ່ກັບພະລັງງານຂອງທໍາມະຊາດ. ສາມ ຫຼື ສີ່ຕົວເລກຖືກຫລຸມຝັງຢູ່ໃນລົມພາຍຸຫິມະຂະໜາດໃຫຍ່, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ກຳລັງແຮງເກີນຂອບເຂດການຄວບຄຸມຂອງມັນ.

ພູມສັນຖານຂອງ John Constable ຊີ້ໃຫ້ເຫັນທັດສະນະທີ່ໂຣແມນຕິກທີ່ສຳຄັນອີກອັນໜຶ່ງຕໍ່ທຳມະຊາດ. ພູມສັນຖານຂອງ John Constable ສະແດງອອກເຖິງຄວາມສໍາພັນສ່ວນບຸກຄົນຂອງລາວກັບຊົນນະບົດຂອງລາວໃນອັງກິດ. ນັກສິລະປິນແລະນັກວິຈານອື່ນໆໄດ້ຍອມຮັບເອົາວຽກງານຂອງ Constable ເປັນ "ທໍາມະຊາດຂອງມັນເອງ" ໃນງານວາງສະແດງໃນປີ 1824 ຢູ່ທີ່ງານວາງສະແດງ.Salon ປາຣີ. ລະດັບຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ຄວາມສົນໃຈໃນພູມສັນຖານທີ່ສູງໄດ້ເນັ້ນໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເປັນຕົວຕົນຂອງບຸກຄົນໃນລັດທິໂລແມນຕິກ.

The Hay Wain (1821) ໂດຍ John Constable; John Constable, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The Animal Kingdom

ໃນຂະນະທີ່ພູມສັນຖານ Romantic ບໍ່ຄ່ອຍມີຮູບແບບຂອງມະນຸດ, ພວກມັນມັກຈະສະແດງເຖິງສະມາຊິກຕ່າງໆຂອງອານາຈັກສັດ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ນັກແຕ້ມຮູບໂຣແມນຕິກຫຼາຍຄົນໄດ້ສະແດງເຖິງສັດເປັນຄໍາປຽບທຽບສໍາລັບພຶດຕິກໍາຂອງມະນຸດ ແລະກໍາລັງຂອງທໍາມະຊາດ.

ຊຸມປີ 1820 ໄດ້ເຫັນນັກສິລະປິນເຊັ່ນ: Edwin Landseer ແລະ Delacroix Antoine-Louis Barye ສ້າງຮູບແຕ້ມຂອງສັດປ່າຢູ່ໃນບັນດາຫໍຄອຍຂອງລອນດອນ ແລະປາຣີ. Gericault ເປັນນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກອີກຄົນຫນຶ່ງທີ່ສົນໃຈກັບສະມາຊິກຂອງອານາຈັກສັດ, ແລະລາວມີຈຸດອ່ອນໂດຍສະເພາະສໍາລັບມ້າ. ຈາກມ້າແຂ່ງໄປຫາມ້າເຮັດວຽກ, Gericault ໄດ້ພັນລະນາເຖິງມ້າໃນວຽກງານຂອງລາວຢ່າງກວ້າງຂວາງ. ສໍາລັບສິນລະປິນເຊັ່ນ: Théodore Chassériau ແລະ Delacroix, ເລື່ອງຂອງ Lord Byron ຂອງ Mazeppa ຜູກມັດກັບມ້າປ່າເປັນແຮງບັນດານໃຈຂອງການສະແດງເຖິງຄວາມມັກ ແລະຄວາມຮຸນແຮງ.

Mazeppa and the Wolves (1826): Horace Vernet

ໃນ 1827 Salon, Horace Vernet ໄດ້ສະແດງສອງສາກໂດຍກົງຈາກ Mazeppa. ອົງປະກອບສະເພາະນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຄວາມຫມາຍຂອງ Mazeppa. ໃນ scene ນີ້, ຫຼັງຈາກໄດ້ຖືກພົບເຫັນວ່າມີຄວາມສໍາພັນກັບ countess, ຜົວຂອງນາງໄດ້ຜູກມັດ Mazeppa naked ກັບຫຼັງຂອງມ້າ. ມ້າ​ພາ​ລາວ​ລົງ​ໄປ​ທີ່​ສຸດລຸ່ມສຸດຂອງ steppes ໃນ Ukraine. ອີງຕາມນິທານ, ແລະພັນລະນາໃນຮູບແຕ້ມ, ວິລະຊົນໄດ້ຖືກໂຈມຕີໂດຍຫມາປ່າໃນການເດີນທາງຂອງລາວ.

Mazeppa and the Wolves (1826) ໂດຍ Horace Vernet; Horace Vernet, public domain, via Wikimedia Commons

The Hudson River School

ໃນອາເມລິກາ, ພູມສັນຖານ romantic ບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກໂຮງຮຽນ Hudson River. ນັກແຕ້ມຮູບໂຣແມນຕິກຊາວອາເມຣິກັນໄດ້ພົບເຫັນແຮງບັນດານໃຈໃນປ່າທໍາມະຊາດ ແລະພູມສັນຖານຂອງອາເມຣິກາ ແລະປັດຊະຍາການຂ້າມແດນ. ພູມສັນຖານຂອງນັກສິລະປິນອາເມຣິກັນຍຸກໂຣແມນຕິກມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະມີລາຍລະອຽດສູງ, ມີຊີວິດຊີວາ, ແລະມັກຈະເປັນທິວທັດທຳມະຊາດທີ່ເໝາະສົມ.

ນັກແຕ້ມທີ່ນຳໃຊ້ຮູບແບບນີ້ແມ່ນສະມາຊິກຂອງໂຮງຮຽນຮັອດສັນ ລິເວີ. ກຸ່ມດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍນັກແຕ້ມພູມສັນຖານທີ່ມີຊື່ສຽງ, Thomas Cole. ກຸ່ມທີ 2 ຂອງນັກແຕ້ມພູມສັນຖານແມ່ນ້ຳ ຮັດສັນ ມາຈາກນິວຢອກ. ນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນພູມສັນຖານທໍາມະຊາດຂອງຕາເວັນຕົກ. ນັກແຕ້ມຮູບໂຣແມນຕິກຂອງ Hudson River ທັງໝົດໄດ້ແບ່ງປັນຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະບັນທຶກຄວາມສະຫງ່າງາມ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າງາມຂອງໂລກທຳມະຊາດ.

ການເດີນທາງແຫ່ງຊີວິດ (1840): Thomas Cole

ໃນປີ 1840, Cole painted ຊຸດສີ່ສ່ວນຂອງພູມສັນຖານ. ພູມສັນຖານເຫຼົ່ານີ້, ມີສາກຫຼັງແບບໂຣແມນຕິກ, ເປັນຄໍານິຍາມຂອງຄຣິສຕຽນສໍາລັບສີ່ຂັ້ນຕອນຂອງຊີວິດຂອງຜູ້ຊາຍ.

ຮູບແຕ້ມທໍາອິດແມ່ນ ໃນໄວເດັກ , ແລະມັນກໍານົດຂັ້ນຕອນສໍາລັບຊຸດທັງຫມົດ. ອົງປະກອບສະແດງໃຫ້ເຫັນເດັກນ້ອຍອອກຈາກຮ່ອງຊ້ໍາຢູ່ໃນຂະຫນາດນ້ອຍເຮືອອາບຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງ. ນ້ຳຢູ່ດ້ານລຸ່ມແມ່ນກ້ຽງ ແລະສະຫງົບ, ແລະແສງສີຂາວອ່ອນໆ ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນພູມສັນຖານອ້ອມຮອບເດັກ. ຢູ່ທີ່ບ່ອນຈອດເຮືອແມ່ນນາງຟ້າຜູ້ປົກປ້ອງ, ຄ່ອຍໆນຳເດັກອອກໄປເທິງນ້ຳ.

ການເດີນທາງແຫ່ງຊີວິດ: ເດັກນ້ອຍ (1842) ໂດຍ Thomas Cole; Thomas Cole, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບແຕ້ມທີສອງເອີ້ນວ່າ Youth. ອົງປະກອບຍັງຄົງຄືເກົ່າກັບຮູບແຕ້ມທຳອິດ, ແລະ ບໍລິເວນອ້ອມຮອບຍັງຄົງຂຽວສົດງົດງາມ. ຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນລະຫວ່າງຮູບແຕ້ມຄັ້ງ ທຳ ອິດແລະທີສອງແມ່ນນາງຟ້າຜູ້ປົກຄອງທີ່ປ່ອຍໃຫ້ເດັກຊາຍຂອງລາວເອງ. ເດັກ​ຊາຍ​ຫນຸ່ມ​ກະ​ຕື​ລື​ລົ້ນ grab tiller ແລະ​ອອກ​ໄປ​ສູ່​ການ​ທະ​ເຍີ​ທະ​ຍານ​ແລະ​ຄວາມ​ຝັນ​ຂອງ​ຕົນ. ຄວາມ​ບໍລິສຸດ​ຂອງ​ໄວ​ໜຸ່ມ​ຍັງ​ຕິດ​ຢູ່​ໃນ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ນີ້, ​ແຕ່​ເກີນ​ໂຄ້ງ​ຂອງ​ແມ່​ນ້ຳ, ນ້ຳ​ກໍ​ເລີ່ມ​ຈ່ອຍ​ຜອມ. ຄຳແນະນຳກ່ຽວກັບການເດີນທາງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ ແລະຫຍຸ້ງຍາກກວ່າໄປສູ່ຄວາມຝັນຂອງລາວຢູ່ຂ້າງໜ້າ.

The Voyage of Life: Youth (1842) ໂດຍ Thomas Cole; Thomas Cole, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Manhood ເປັນຮູບແຕ້ມທີສາມໃນຊຸດນີ້. ຜູ້​ຊາຍ​ຜູ້​ໃຫຍ່​ແທນ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ຢູ່​ເທິງ​ເຮືອ. ຊົນນະບົດ​ທີ່​ສະຫງົບ​ສຸກ​ແລະ​ສະຫງ່າ​ຜ່າ​ເຜີຍ​ຢູ່​ສອງ​ຝັ່ງ​ແມ່​ນ້ຳ​ໄດ້​ຫາຍ​ໄປ, ​ແລະ ທ້ອງ​ຟ້າ​ກໍ່​ມືດ​ມົວ. ນ້ຳ​ເປັນ​ກ້ອນ​ຫີນ​ໃຫຍ່, ແລະ​ຫີນ​ໃຫຍ່​ຕິດ​ຕາມ​ແຄມ​ນ້ຳ. ເຮືອຫາຍສາບສູນ, ແລະຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້.

ການເດີນທາງຂອງຊີວິດ: Manhood (1842) ໂດຍ Thomas Cole; Thomas Cole, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຈາກໄລຍະໄກ, ລາວຍັງຖືກເຝົ້າເບິ່ງໂດຍທູດຜູ້ປົກຄອງຂອງລາວ ບ່ອນທີ່ຜູ້ຊາຍບໍ່ສາມາດເຫັນນາງ. ລາວ​ຕ້ອງ​ມີ​ຄວາມ​ເຊື່ອ​ຕໍ່​ໄປ​ວ່າ​ລາວ​ກຳລັງ​ເບິ່ງ​ແຍງ​ລາວ. ອີງຕາມນັກປະຫວັດສາດ, Cole ຕ້ອງການຢາກສື່ສານວິທີການອຸດົມການແລະຄວາມຝັນທີ່ພວກເຮົາມີໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາຍັງອ່ອນມາ crash ລົງໃນຜູ້ໃຫຍ່. ມະຫາສະໝຸດທີ່ເລີ່ມປາກົດຢູ່ທາງໄກ, ເປັນສັນຍະລັກເຖິງການສິ້ນສຸດຊີວິດຂອງຜູ້ຊາຍ, ແລະສີແດງທີ່ອົບອຸ່ນຂອງແສງຕາເວັນຕົກເປັນໃບຊີ້ບອກເຖິງຄວາມຫວັງເຖິງວ່າຈະມີການທົດລອງຂອງລາວ.

ຮູບແຕ້ມສຸດທ້າຍໃນຊຸດນີ້ເອີ້ນວ່າ ອາຍຸເກົ່າ. 9>ເທວະດາ​ຕົນ​ນັ້ນ​ກັບ​ມາ​ຢູ່​ຂ້າງ​ຜູ້​ເຖົ້າ​ແກ່​ໃນ​ປັດຈຸບັນ. ເຮືອຂອງລາວໃນປັດຈຸບັນນັ່ງຢູ່ໃນມະຫາສະຫມຸດທີ່ກວ້າງຂວາງ, ແລະນ້ໍາແມ່ນກ້ຽງແລະສະຫງົບອີກເທື່ອຫນຶ່ງ. ແສງ​ສະ​ຫວ່າງ​ເລີ່ມ​ຕັດ​ຜ່ານ​ເມກ​ມືດ​ໃນ​ທ້ອງ​ຟ້າ, ແລະ​ຄວາມ​ເຊື່ອ​ຂອງ​ຊາຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ໄດ້​ພາ​ລາວ​ໄປ​ສູ່​ການ​ທົດ​ລອງ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ລາວ​ຢ່າງ​ປອດ​ໄພ. ຄວາມງາມຂອງນິລັນດອນໃນປັດຈຸບັນລໍຖ້າພຣະອົງ.

ການເດີນທາງຂອງຊີວິດ: Old Age (1842) ໂດຍ Thomas Cole; Thomas Cole, public domain, via Wikimedia Commons

Romantic Portraiture

Romantic interests in internal, subjective states are possible captured best in their portraiture. ໃນຂະນະທີ່ຮູບຄົນແບບດັ້ງເດີມ, ແບບ Neoclassical ມີຈຸດປະສົງເພື່ອບັນທຶກຄວາມຄ້າຍຄືກັນຂອງບຸກຄົນ, ຮູບຄົນໂຣແມນຕິກມີຄວາມສົນໃຈໃນສະພາບຈິດໃຈແລະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງບຸກຄົນຫຼາຍກວ່າ.

Gericaultສຳຫຼວດຄວາມທຸກໂສກທາງດ້ານອາລົມໃນຈຸດສູງສຸດຂອງສຸຂະພາບຈິດຜ່ານຮູບແຕ້ມທີ່ລາວແຕ້ມໃສ່ຄົນເຈັບທາງຈິດ. ອາລົມທີ່ Gericault ສາມາດຈັບໄດ້ເປັນຕົວແທນຂອງຄວາມສົນໃຈ Romantic ໃນທໍາມະຊາດແລະຫົວຂໍ້. Gericault ຍັງໄດ້ຄົ້ນຫາດ້ານມືດຂອງໄວເດັກ.

Alfred Dedreux (1810-1860): Théodore Géricault

ຮູບຄົນນີ້ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງຮູບແຕ້ມ Gericault ຂອງໄວໜຸ່ມ. ເດັກນ້ອຍ. ຮູບຄົນນີ້ແມ່ນຂອງເດັກນ້ອຍຜູ້ຊາຍທີ່ມີຊື່ວ່າ Alfred Dedreux, ຫລານຊາຍຂອງ Pierre-Joseph Dedreux-Dorcy, ຫມູ່ທີ່ດີຂອງ Gericault. ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ມີ​ອາ​ຍຸ​ພຽງ​ແຕ່​ປະ​ມານ​ຫ້າ​ຫາ​ຫົກ​ປີ, ລາວ​ເບິ່ງ​ຄື​ວ່າ​ເປັນ​ຜູ້​ໃຫຍ່. ໃບຫນ້າຂອງລາວມີຄວາມຮຸນແຮງຂອງຜູ້ຊາຍທີ່ໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ແລະພື້ນຫລັງທີ່ມືດມົວທີ່ມີເມກທີ່ຫນັກຫນ່ວງແລະເປັນຕາຢ້ານຕິດຕໍ່ສື່ສານຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ສະບາຍ.

Alfred Dedreux ໃນເດັກນ້ອຍ (1819-1820) ໂດຍ Théodore Géricault; Théodore Géricault, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ພາບແຕ້ມປະຫວັດສາດ

ໃນຂະນະທີ່ຮູບແຕ້ມ Romanticism ປະຕິເສດເກືອບທຸກຢ່າງຈາກຍຸກ Neoclassic, ນັກສິລະປິນຍຸກ Romantic ໄດ້ເອົາຮູບແຕ້ມປະຫວັດສາດຄືນໃໝ່. ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກໄດ້ຍົກເລີກກົດລະບຽບແລະກົດລະບຽບຂອງຮູບແຕ້ມປະຫວັດສາດ Neoclassical ເພື່ອເລືອກຫົວຂໍ້ທີ່ແປກປະຫຼາດກວ່າ.

ໃນຂະນະທີ່ລັດທິໂລແມນຕິກທີ່ພວກເຮົາໄດ້ກ່າວເຖິງມາເຖິງຕອນນັ້ນແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບການພັນລະນາເປັນ scenes ທີ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກສູງ, ຂາດການຄວບຄຸມຂອງມະນຸດ, ແລະ sublime, ຕາເວັນອອກ,ແລະ​ຮູບ​ພາບ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຍົກ​ຍ້ອງ​ແມ່ນ​ຍັງ​ເປັນ​ພາກ​ສ່ວນ​ທີ່​ສໍາ​ຄັນ​ຂອງ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​. ຫຼາຍຮູບແຕ້ມທີ່ພວກເຮົາສົນທະນາຢູ່ທີ່ນີ້ຈະບໍ່ເຫມາະສົມໃນມື້ນີ້, ປະຕິບັດຕາມການສຶກສາຂອງ Edward Said ກ່ຽວກັບ Orientalism. ມັນເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະຊອກຫາ Orientalism ໃນທັງການແຕ້ມຮູບ Romantic ແລະວັນນະຄະດີ.

Eugene Delacroix, ນັກແຕ້ມຮູບໂຣແມນຕິກຂອງຝຣັ່ງທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ, ໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ Morocco ໃນປີ 1832, ແລະການເດີນທາງນີ້ໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ນັກສິລະປິນ Romantic ອື່ນໆຫຼາຍຄົນປະຕິບັດຕາມ. Delacroix ແມ່ນມີຊື່ສຽງຍ້ອນການສະແດງອອກ ແລະ ບໍ່ເສຍເງິນ, ການແຕ່ງຕົວແບບເຄື່ອນໄຫວ, ເລື່ອງການຜະຈົນໄພ ແລະ ແປກໃໝ່, ແລະ ການໃຊ້ສີທີ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກ.

ປະຕິບັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງ Delacroix, Chasseriau ໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ Algeria ໃນປີ 1846, ແລະພວກເຮົາສາມາດປະຕິບັດຕາມ ການເດີນທາງຂອງລາວຜ່ານປື້ມບັນທຶກຂອງລາວທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຮູບແຕ້ມແລະສີນ້ໍາ. ການສຶກສາເບື້ອງຕົ້ນເຫຼົ່ານີ້ຕໍ່ມາຈະສ້າງແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ກັບຮູບແຕ້ມຫຼາຍຮູບທີ່ຜະລິດໃນປາຣີ.

ຄວາມແປກປະຫຼາດຂອງໂລກຕາເວັນອອກຂອງນັກສິລະປິນຊາວເອີຣົບໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນໃນ ໄລຍະ Renaissance . ເຈົ້າສາມາດເຫັນການພັດທະນາເບື້ອງຕົ້ນນີ້ໃນ ການຕ້ອນຮັບຂອງເອກອັກຄະລັດຖະທູດໃນ Damascus (1511). ໃນຮູບແຕ້ມ Oriental ເຊັ່ນນີ້, ນັກສິລະປິນພະຍາຍາມສ້າງ scene ທີ່ຈັບພາບແລະສັນລະເສີນລັກສະນະທີ່ແປກປະຫລາດຂອງບັນດາປະເທດຕາເວັນອອກກາງເຫຼົ່ານີ້. scenes ເຫຼົ່ານີ້, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຂ້າມເສັ້ນລະຫວ່າງ glorification ແລະ caricatures. ຫຼາຍໆຮູບແຕ້ມເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນເຮັດໃຫ້ເສຍໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ວັດທະນະທໍາທີ່ເຂົາເຈົ້າສະແດງ.

ຄວາມປະທັບໃຈກັບຫົວຂໍ້ຕາເວັນອອກກາງເພີ່ມຂຶ້ນຄວາມນິຍົມໃນຍຸກໂຣແມນຕິກ, ດ້ວຍຮູບແຕ້ມຂອງຜູ້ຍິງເປືອຍກາຍເຊັ່ນ Grande Odalisque (1814) ໂດຍ Jean-Auguste-Dominique Ingres ແລະ The Women of Algiers (1834) ໂດຍ Delacroix. ຮູບແຕ້ມເຫຼົ່ານີ້ສະແດງເຖິງຄວາມຢ້ານກົວ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງນັກສິລະປິນໄປສູ່ສາກຕາເວັນອອກກາງ ແລະອາຟຣິກາ.

The Women of Algiers (1834): Eugène Delacroix

ຕອນທີ່ຮູບແຕ້ມນີ້ ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄັ້ງທໍາອິດໃນປາຣີໃນປີ 1834, ມັນເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ່ນວາຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ບໍ່​ພຽງ​ແຕ່​ມີ​ຄວາມ​ໝາຍ​ທາງ​ເພດ​ສູງ​ທີ່​ເຮັດ​ໃຫ້​ສັງຄົມ​ປາຣີ​ຕົກ​ໃຈ​ເທົ່າ​ນັ້ນ, ​ແຕ່​ຮູບ​ແຕ້ມ​ຍັງ​ໄດ້​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ເຖິງ​ການ​ໃຊ້​ຝິ່ນ. ໃນເວລານັ້ນ, ການປູກຝິ່ນພຽງແຕ່ຖືກສະແດງຢູ່ໃນວຽກງານທີ່ມີໂສເພນີເທົ່ານັ້ນ.

ຮູບແຕ້ມນີ້ຍັງມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງຍ້ອນວິທີທີ່ Delacroix ສາມາດທາສີແມ່ຍິງຊາວມຸດສະລິມ, ເຊິ່ງຜ້າຄຸມເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການແຕ້ມຮູບ. ຄວາມລັບຂອງ Delacroix ແມ່ນວ່າລາວສາມາດແຕ້ມຮູບຂອງແມ່ຍິງເຫຼົ່ານີ້ໃນລະຫວ່າງການຢ້ຽມຢາມ Morocco ໃນປີ 1832. ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຮູ້ສຶກດັ່ງກ່າວ, ກະສັດ Louis Philippe ໄດ້ຊື້ຮູບແຕ້ມດັ່ງກ່າວແລະນໍາສະເຫນີໃຫ້ພິພິທະພັນ Luxembourg. ດຽວນີ້ມັນຕິດຢູ່ໃນ Louvre, ຄຽງຄູ່ກັບຜົນງານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ອື່ນໆຂອງລາວ.

Les Femmes d'Alger dans leur appartement ('The Women of Algiers', 1834) ໂດຍ Eugène Delacroix ; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ດົນຕີ ແລະ ໂລແມນຕິກ

ໃນວັນນະຄະດີ ແລະສິລະປະການເບິ່ງເຫັນ, ດົນຕີໂຣແມນຕິກເນັ້ນໃສ່ບຸກຄະລິກກະພາບ, ຫົວຂໍ້, ການສະແດງອອກທາງດ້ານອາລົມ ແລະ ອິດສະລະພາບ. ຂອງສິນລະປະ. ການເຄື່ອນໄຫວໂຣແມນຕິກກວມເອົາຫຼາຍຮູບແບບເພາະມັນໃຫ້ຄຸນຄ່າຈິນຕະນາການ, ແຮງບັນດານໃຈ, ແລະຕົ້ນສະບັບ. ການເຊື່ອມຕໍ່ສ່ວນບຸກຄົນກັບທໍາມະຊາດແລະອະດີດທີ່ເຫມາະສົມແມ່ນຫົວຂໍ້ທີ່ສໍາຄັນສໍາລັບນັກສິລະປິນໂລແມນຕິກຈໍານວນຫຼາຍທີ່ພະຍາຍາມຕ້ານກັບຄື້ນຟອງຂອງອຸດສາຫະກໍາ. ການເຄື່ອນໄຫວ Romantic ແມ່ນກວ້າງຂວາງແລະໄກ. ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຫລາກຫລາຍຂອງການສະແດງອອກສ່ວນບຸກຄົນທີ່ໄດ້ຮັບການຊຸກຍູ້ໂດຍ Romanticism, ມີລັກສະນະ Romanticism ທີ່ສໍາຄັນຈໍານວນຫນຶ່ງ, ເຊິ່ງພາຍໃຕ້ສິລະປະ Romantic. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລວມມີການເຕີບໃຫຍ່ຂອງຊາດນິຍົມ, ຄວາມເປັນແບບຢ່າງ, ການແຕ້ມຮູບ ທາງອາກາດ , ແລະຄວາມກັງວົນກັບຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະຄວາມສະເໝີພາບ.

ເສລີພາບນຳພາປະຊາຊົນ ( 1830) ໂດຍ Eugène Delacroix, depicting the theater of war during the French July Revolution (28 ກໍລະກົດ 1830); Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Nationalism

ລັດທິຊາດນິຍົມທີ່ເຕີບໃຫຍ່ໃນທົ່ວເອີຣົບຫຼັງຈາກການປະຕິວັດອາເມລິກາແມ່ນຕິດພັນກັບລັດທິໂລແມນຕິກ. ທ່ານ​ສາ​ມາດ​ເບິ່ງ​ສັນ​ຊາດ​ນີ້​ໃນ​ການ​ເນັ້ນ​ຫນັກ​ໃສ່​ພູມ​ສັນ​ຖານ​, ປະ​ເພ​ນີ​, ແລະ​ນິ​ທານ​ພື້ນ​ເມືອງ​ໃນ​ວັນ​ນະ​ຄະ​ດີ​ແລະ​ສິ​ລະ​ປະ romantic​. ຜ່ານ​ພາບ​ພົດ​ໃນ​ວຽກ​ງານ​ເຫຼົ່າ​ນີ້, ນັກ​ສິ​ລະ​ປິນ​ໂລ​ແມນ​ຕິກ​ໄດ້​ສະ​ແດງ​ຄວາມ​ເອກ​ອ້າງ​ທະ​ນົງ​ໃຈ​ຂອງ​ປະ​ເທດ​ຊາດ. ຮູບແຕ້ມໂລແມນຕິກຫຼາຍຮູບຫຼາຍສີແມ່ນຕິດຢູ່ໃນການຮຽກຮ້ອງການປ່ຽນໃໝ່ທາງວິນຍານ, ເຊິ່ງຈະສືບຕໍ່ກ້າວໄປສູ່ຍຸກໃໝ່ແຫ່ງອິດສະລະ ແລະ.ການສະແດງອອກ. ນັກປະພັນສອງຄົນ, ໂດຍສະເພາະ, ໄດ້ເຊື່ອມຕໍ່ຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງໂຣແມນຕິກ ແລະ ໄລຍະຄລາດສິກ . ນັກສິລະປິນດົນຕີສອງຄົນນີ້ແມ່ນ Franz Schubert ແລະ Ludwig van Beethoven. ສໍາລັບບາງເວລາ, ເຕັກນິກດົນຕີທີ່ໃຊ້ໂດຍສອງຄົນນີ້ແມ່ນເຄັ່ງຄັດແລະເປັນທາງການ, ແລະຄລາສສິກຫຼາຍ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ມັນແມ່ນການໃຊ້ອົງປະກອບຂອງໂປຣແກຣມ ແລະການສື່ສານຂອງອາລົມທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນ ທີ່ເຮັດໃຫ້ດົນຕີໃນຍຸກໂຣແມນຕິກ.

ຄວາມໂຣແມນຕິກມີອິດທິພົນຕໍ່ໂລກດົນຕີໃນຫຼາຍດ້ານ. ນັກປະພັນເພງໂຣແມນຕິກໄດ້ເອົາໂອເປຣາໄປສູ່ຄວາມສູງໃໝ່, ແລະມີການປະດິດສ້າງເຄື່ອງດົນຕີຫຼາຍຢ່າງທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ນັກດົນຕີ ແລະນັກປະພັນສ້າງຄວາມເປັນໄປໄດ້ໃໝ່ຂອງການສະແດງອອກຢ່າງລະຄອນ.

ໂຣແມນຕິກ Opera

ໂອເປຣາໂຣແມນຕິກໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນ ໃນ​ເຢຍ​ລະ​ມັນ​ແລະ​ອີ​ຕາ​ລີ​ຕິດ​ຕໍ່​ກັນ​. ໃນປະເທດເຢຍລະມັນ, ວຽກງານຂອງ Carl Maria von Weber ໄດ້ກະຕຸ້ນການເຕັ້ນໂອເປຣາ Romantic ແລະຈົບລົງດ້ວຍວຽກງານຂອງ Richard Wagner. Wagner ໄດ້ລວມເອົາອົງປະກອບທີ່ຫຼາກຫຼາຍຂອງ Romanticism ເຂົ້າໃນວຽກງານ Operatic ຂອງລາວ. ຈາກ cult ຂອງວິລະຊົນໄປເຖິງລັດທິຊາດອັນແຮງກ້າ, ດົນຕີທີ່ສະແດງອອກ, ຊຸດແລະຊຸດທີ່ແປກປະຫລາດ, ແລະຄຸນງາມຄວາມດີໃນສຽງຮ້ອງແລະວົງດົນຕີ.

ໃນອິຕາລີ, Gioachino Rossini, Vincenzo Bellini, ແລະ Gaetano Donizetti ເປັນນັກປະພັນຊັ້ນນໍາ. ຂອງ Opera Romantic. ໃນຂະນະທີ່ນັກປະພັນເຫຼົ່ານີ້ພັດທະນາ Opera Romantic ຂອງອິຕາລີ, ມັນແມ່ນຜ່ານ Guiseppe Verdi ທີ່ມັນໄດ້ບັນລຸຈຸດສູງສຸດ.

ການພັດທະນາໃນດົນຕີInstruments

ຖ້າບໍ່ມີນະວັດຕະກໍາໃນ repertoire ເຄື່ອງດົນຕີ, ນັກປະພັນ Romantic ບໍ່ສາມາດນໍາເອົາຄວາມຝັນຂອງເຂົາເຈົ້າໄປສູ່ຜົນສໍາເລັດ. ຄວາມສົມບູນແບບແລະການຂະຫຍາຍຕົວຂອງ repertoire ເຄື່ອງມືອະນຸຍາດໃຫ້ນັກປະພັນສາມາດບັນລຸລະດັບໃຫມ່ຂອງການສະແດງອອກລະຄອນ. ນັກປະພັນສາມາດສະແດງອອກເຖິງວິຊາສະເພາະ ແລະ ອາລົມທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນຂອງເຂົາເຈົ້າຜ່ານດົນຕີດ້ວຍວິທີໃໝ່ໆ, ຍ້ອນການສ້າງຮູບແບບດົນຕີໃໝ່. ຮູບແບບເຫຼົ່ານີ້ລວມເຖິງ nocturne, capriccio, mazurka, prelude, intermezzo, ແລະຂີ້ຕົວະ.

ນັກປະພັນໂຣແມນຕິກມັກຈະພົບເຫັນແຮງບັນດານໃຈໃນນິທານພື້ນເມືອງ, ບົດກະວີ, ແລະນິທານພື້ນເມືອງ. ຫຼາຍຄົນໄດ້ປະສານສຽງດົນຕີ ແລະຄຳສັບຕ່າງໆເຂົ້າກັນໂດຍຜ່ານຮູບແບບຕ່າງໆ ເຊັ່ນ: ດົນຕີທີ່ບັງເອີນ, ການສະແດງຄອນເສີດ, ແລະ ການຂຽນໂປຣແກຣມ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນລັກສະນະທີ່ເປັນເອກະລັກທີ່ແຍກແຍະດົນຕີໂຣແມນຕິກ.

ໄລຍະທໍາອິດຂອງຄວາມໂລແມນຕິກໄດ້ຖືກຄອບງໍາໂດຍນັກປະພັນທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍຄົນ, ລວມທັງ Felix Mendelssohn, Hector Berlioz, Franz Liszt, ແລະ Frederic Chopin. ແຕ່ລະນັກປະພັນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຂະຫຍາຍຄໍາສັບຂອງຄວາມກົມກຽວກັບຂອບເຂດຈໍາກັດຫຼາຍ, ຂຸດຄົ້ນຂອບເຂດເຕັມຂອງຂະຫນາດ chromatic. ພວກເຂົາເຈົ້າຍັງໄດ້ຍູ້ເຄື່ອງດົນຕີປະສານສຽງໄປສູ່ຂອບເຂດຂອງຄວາມສາມາດໃນການສະແດງອອກຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະຄົ້ນຫາການເຊື່ອມໂຍງຂອງສຽງຂອງມະນຸດ ແລະເຄື່ອງມື. 53 ໃນ A flat major ສໍາລັບ piano, 1842; Frédéric Chopin, ສາທາລະນະ, ຜ່ານວິກິພີເດຍCommons

ໃນລະຫວ່າງໄລຍະລັດທິໂຣແມນຕິກກາງ, ນັກປະພັນເຊັ່ນ Pyotr Ilyich Tchaikovsky, Edvard Grieg, ແລະ Antonin Dvorak ຄອບງຳວົງດົນຕີ. ນັກປະພັນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ສ້າງຊິ້ນສ່ວນທີ່ສັບສົນ, ເປັນເອກະລັກ, ແລະມີຄວາມຮູ້ສຶກສູງ. ລັດທິນິຍົມໃນລັດທິໂຣແມນຕິກເລີ່ມແຜ່ລາມໄປສູ່ດົນຕີໃນໄລຍະນີ້.

ນັກປະພັນເຊັ່ນ: Bedrich Smetana ແລະ Dvorak ໄດ້ປະສົມປະສານດົນຕີພື້ນເມືອງຂອງຊາດດ້ວຍສຽງດົນຕີທີ່ສະແດງອອກສູງ, ສ້າງຜົນງານທີ່ມະຫັດສະຈັນ ແລະ ມີພະລັງ. ນັກແຕ່ງເພງເຊັ່ນ Jean Sibelius, Edward Elgar, Richard Strauss, ແລະ Gustav Mahler ໄດ້ເຊື່ອມຕໍ່ໄລຍະສຸດທ້າຍຂອງດົນຕີໂຣແມນຕິກ.

ສະຖາປັດຕະຍະກຳໂຣແມນຕິກ: ການຟື້ນຟູແບບໂກທິກ

ຄືກັນກັບໃນສິລະປະ, ວັນນະຄະດີ ແລະດົນຕີ. , ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ Romantic ໄດ້ປະຕິເສດອຸດົມການຂອງການອອກແບບ Neoclassical. ວິທີການຕົ້ນຕໍທີ່ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ Romantic ໄດ້ທໍາລາຍຮູບແບບ Neoclassical ແມ່ນການອ້າງອີງເຖິງຮູບແບບປະຫວັດສາດ. ສະຖາປະນິກ Romantic ໄດ້ໃຊ້ຮູບແບບຈາກປະເທດຕ່າງໆແລະຍຸກຕ່າງໆເພື່ອກະຕຸ້ນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງ exoticism ແລະ nostalgia. ຮູບແບບການຟື້ນຟູ, ຄືກັບການຟື້ນຟູແບບ Oriental ແລະ Gothic Revival, ຄອບງຳສະຖາປັດຕະຍະກຳໂຣແມນຕິກ.

ໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1740, ສະຖາປະນິກເລີ່ມລວມເອົາອົງປະກອບອອກແບບແບບໂກທິກ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນແມ່ນພຽງແຕ່ໃນຊຸມປີ 1800 ທີ່ການຟື້ນຟູ Gothic ເພີ່ມຂຶ້ນໃນຄວາມນິຍົມ. ນະວະນິຍາຍ Victor Hugo, The Hunchback of Notre Dame (1831) ແລະກະຕຸ້ນຄວາມນິຍົມຂອງ ສະຖາປັດຕະຍະກຳ Neo-Gothic . ບາງທີຕົວຢ່າງຂອງອັງກິດທີ່ຊັດເຈນທີ່ສຸດຂອງ Gothicການຟື້ນຟູແມ່ນເຮືອນຂອງລັດຖະສະພາ. ອາຄານເຫຼົ່ານີ້ຖືກອອກແບບ ແລະສ້າງຂຶ້ນໃໝ່ໂດຍສະຖາປະນິກ Charles Berry ແລະ A.W. N. Pugin.

The Hunchback of Notre Dame (1831) ໂດຍ Victor Hugo; Victor Hugo, ສາທາລະນະ , ຜ່ານ Wikimedia Commons

Romanticism ທົ່ວໂລກ

Romanticism ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນເຢຍລະມັນແຕ່ກ່ອນດົນນານມັນໄດ້ເປັນທີ່ນິຍົມໃນທົ່ວອາເມລິກາແລະຫຼາຍປະເທດເອີຣົບ. ແຕ່​ລະ​ປະ​ເທດ​ໄດ້​ມີ​ການ​ສະ​ແດງ​ອອກ​ເປັນ​ເອ​ກະ​ລັກ​ຂອງ​ຕົນ​ເອງ​ຂອງ Romanticism, ແຈ້ງ​ໂດຍ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ຂອງ​ຊາດ​ແລະ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ. ປະຕິບັດຕາມສົງຄາມ Napoleon ແລະ exile ຂອງ Napoleon. ບໍ່ເຫມືອນກັບນັກສິລະປິນເຍຍລະມັນ Romantic, ຝຣັ່ງມີ repertoire ກວ້າງຂວາງຫຼາຍຂອງວິຊາ, ລວມທັງການແຕ້ມຮູບປະຫວັດສາດແລະຮູບຄົນ. ນັກສິລະປິນເຊັ່ນ Eugéne Delacroix ແລະ Jean-Léon Gérome ໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ຍຸກຂອງ Orientalism ດ້ວຍສີສັນ ແລະ ການສະແດງລະຄອນຂອງພາກສ່ວນຕ່າງໆໃນອາຟຣິກາເໜືອ.

ນັກສິລະປິນຊາວຝຣັ່ງໂຣແມນຕິກຍັງໄດ້ທົດລອງປະຕິມາກໍາ. Géricault, ໂດຍສະເພາະ, ໄດ້ທົດລອງກັບຮູບປັ້ນ, ລວມທັງຊິ້ນສ່ວນ 1818 ທີ່ເອີ້ນວ່າ Nymph ແລະ Satyr, ເຊິ່ງໄດ້ນໍາສະເຫນີການປະຊຸມທີ່ຮຸນແຮງແລະແນະນໍາລະຫວ່າງສອງສິ່ງມີຊີວິດ mythological. ສັດເປັນວິຊາທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດສຳລັບຮູບປັ້ນໂລແມນຕິກຂອງຝຣັ່ງ.

Satyr and Nymph (1817) ໂດຍ Théodore Géricault; ເທໂອດໍGéricault, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິນລະປິນສາມາດບັນທຶກຄວາມຮຸນແຮງ ແລະ ການຮຸກຮານຂອງສັດຮ້າຍທີ່ມີຄວາມງາມທີ່ລະອຽດອ່ອນດັ່ງກ່າວ. ວຽກງານເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນບາງຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງສິນລະປະທີ່ພະຍາຍາມບັນລຸເຖິງຄວາມສູງສົ່ງໂດຍການສ້າງ scenes ຂອງ terror ແລະຄວາມປະຫລາດໃຈ. Antoine-Louis Bayre ເປັນຊ່າງແກະສະຫຼັກສັດທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງຝຣັ່ງ.

English Romanticism

ໃນປະເທດອັງກິດ, Romanticism ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນທີ່ສຸດໃນວັນນະຄະດີ ແລະຮູບແຕ້ມທິວທັດ . ບໍ່ເຫມືອນກັບພູມສັນຖານທີ່ສວຍງາມທີ່ນັກແຕ້ມເຍຍລະມັນມັກ, ນັກສິລະປິນຊາວອັງກິດມີທໍາມະຊາດຫຼາຍ. ຈາກ 1803, ກຸ່ມນັກສິລະປະພູມສັນຖານຂອງໂຮງຮຽນ Norwich ໄດ້ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ. John Crome ແມ່ນສະມາຊິກຜູ້ກໍ່ຕັ້ງທີ່ມີຊື່ສຽງ. ກຸ່ມນີ້ໄດ້ຈັດງານວາງສະແດງປະຈໍາປີລະຫວ່າງ 1805 ແລະ 1833. ສະມາຊິກຫຼາຍຄົນໃນກຸ່ມ, ລວມທັງ Crome, ປະຕິບັດການແຕ້ມຮູບ en plein air.

ເມື່ອສົນທະນາພາສາອັງກິດກ່ຽວກັບພູມສັນຖານ Romantic, ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດລະເລີຍອິດທິພົນຂອງ John Constable. ໃນຖານະເປັນຫນຶ່ງໃນນັກແຕ້ມພູມສັນຖານ Romantic, Constable ໄດ້ infused ຄວາມອ່ອນໄຫວເລິກເຂົ້າໄປໃນການສັງເກດການຢ່າງໃກ້ຊິດຂອງທໍາມະຊາດ. Eugene Delacroix ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈາກວິທີທີ່ Constable ໃຊ້ dabs ສີຂາວແລະສີທ້ອງຖິ່ນເພື່ອຮຽນແບບແສງສະຫວ່າງຂອງແສງສະຫວ່າງ. Turner ເປັນຄົນທີ່ໂດດດ່ຽວ ແລະແປກປະຫຼາດ ແລະເຮັດວຽກໃນງານພິມ, ສີນ້ຳ, ແລະນ້ຳມັນ. ການນໍາໃຊ້ເສັ້ນເລືອດຕັນໃນຢ່າງໄວວາຂອງສີ, Turner ແມ່ນສາມາດສ້າງອົງປະກອບແບບເຄື່ອນໄຫວດ້ວຍເອັບເຟັກແສງທີ່ງົດງາມ.

The Fighting Téméraire rubed to her last berth to be break up, 1838 (1839) by J. M. W. Turner; J. M. W. Turner, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

American Romanticism

ສູນກາງຂອງ Romantcicism ໃນອາເມລິກາແມ່ນໂຮງຮຽນ Hudson River. ລະຫວ່າງປີ 1825 ແລະ 1875, ນັກແຕ້ມຮູບໂຣແມນຕິກຊາວອາເມຣິກັນໄດ້ພົບເຫັນການສະແດງອອກຕົ້ນຕໍຂອງເຂົາເຈົ້າໂດຍຜ່ານການແຕ້ມຮູບພູມສັນຖານ. Cole ແມ່ນແນ່ນອນວ່າສະມາຊິກທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງກຸ່ມ, ແຕ່ມັນເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍ Thomas Doughty. ວຽກງານຂອງ Doughty ໄດ້ເນັ້ນຫນັກເຖິງຄວາມງຽບສະຫງົບໃນທໍາມະຊາດ.

ໂບດ Frederic Edwin ຍັງເປັນສະມາຊິກທີ່ມີອິດທິພົນຂອງນັກສິລະປິນພູມສັນຖານກຸ່ມນີ້, ຮ່ວມກັບ Asher B. Durand ແລະ Albert Bierstadt. ນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ສຸມໃສ່ການແຕ້ມຮູບຂອງ Catskills, White Mountains, ແລະ Adirondacks ຂອງພາກຕາເວັນອອກສຽງເຫນືອຂອງອາເມລິກາ.

ຄ່ອຍໆ, ນັກສິລະປິນຊາວອາເມຣິກັນໂຣແມນຕິກເລີ່ມກ້າວໄປສູ່ອາເມລິກາໃຕ້ ແລະຕາເວັນຕົກ ແລະພູມສັນຖານໃນອາເມລິກາລາຕິນ. ເຊັ່ນດຽວກັບນັກແຕ້ມພູມສັນຖານອັງກິດຫຼາຍຄົນ, ນັກແຕ້ມຮູບໂຣແມນຕິກຊາວອາເມຣິກັນໄດ້ໃຊ້ຮູບແຕ້ມທີ່ເຮັດແລ້ວຢູ່ນອກເພື່ອສ້າງຮູບແຕ້ມພາຍໃນຫ້ອງສະຕູດິໂອຂອງພວກເຂົາ. ພູມສັນຖານແບບໂຣແມນຕິກຂອງອາເມຣິກາມັກຈະເປັນພາບທີ່ໜ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈ, ຄອບງຳ ແລະເປັນຕາໜ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈ.

ຄວາມໂຣແມນຕິກເປັນປະຕິກິລິຍາທາງທຳມະຊາດຕໍ່ກັບກົດລະບຽບທີ່ເຄັ່ງຄັດ ແລະ ດັ້ງເດີມຂອງຍຸກນີໂອຄລາດສິກ. ໃນໃບຫນ້າຂອງອຸດົມການ Enlightenment ທີ່ມີມູນຄ່າຄວາມຄິດສົມເຫດສົມຜົນແລະຕາມເຫດຜົນ, ນັກສິລະປິນ Romantic ໄດ້ເນັ້ນຫນັກເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກ, ລັກສະນະທີ່ບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້, ແລະຫົວຂໍ້ຂອງແຕ່ລະຄົນ. ລັກສະນະໂລແມນຕິກເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ເຂົ້າສູ່ທຸກຮູບແບບຂອງສິນລະປະໃນສະຕະວັດທີ 18, ຈາກວັນນະຄະດີຈົນເຖິງດົນຕີ, ສິລະປະພາບ ແລະສະຖາປັດຕະຍະກຳ.

ລອງເບິ່ງເວັບສິລະປະໂຣແມນຕິກຂອງພວກເຮົາທີ່ນີ້!

ຫົວຂໍ້

ໜຶ່ງໃນອົງປະກອບທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງລັດທິໂລແມນຕິກແມ່ນການເນັ້ນໜັກໃສ່ອຳນາດສ່ວນຕົວ ແລະ ວິຊາສະເພາະຂອງສິນລະປິນແຕ່ລະຄົນ. ຍຸກ Neoclassical, ເຊິ່ງກ່ອນ romanticism, ໄດ້ໃຫ້ຄຸນຄ່າການປະຕິບັດກົດລະບຽບທີ່ເຂັ້ມງວດແລະຄວາມຄິດທີ່ມີເຫດຜົນໃນສິລະປະ. ພວກເຮົາສາມາດພິຈາລະນາຄວາມໂລແມນຕິກເປັນການຕອບໂຕ້ໂດຍກົງຕໍ່ຍຸກ Neoclassical.

ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກເລີ່ມຄົ້ນຫາສະພາບທາງຈິດໃຈ, ອາລົມ ແລະອາລົມທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ການ obsession Neoclassical ກັບ genius ແລະ hero ໄດ້ຫັນເປັນແນວຄວາມຄິດໃຫມ່ກ່ຽວກັບຈິດຕະນາການ. ນັກສິລະປິນສາມາດສະແດງຕົນເອງໄດ້ຢ່າງເຕັມສ່ວນ, ປາດສະຈາກລົດຊາດ ແລະກົດລະບຽບຂອງສະຖາບັນການສຶກສາ.

ການແຕ້ມຮູບ en Plein Air

ໃນທົ່ວເອີຣົບ, ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກເລີ່ມຫັນຄວາມສົນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າໄປ. ໂລກທໍາມະຊາດ. ດ້ວຍ​ຄວາມ​ສົນ​ໃຈ​ຂອງ​ທຳ​ມະ​ຊາດ​ທີ່​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ນີ້, ມີ​ການ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ການ​ແຕ້ມ​ຮູບ en Plein air, ຫຼື​ນອກ. ນັກສິລະປິນຈະທາສີທິວທັດທໍາມະຊາດໂດຍການສັງເກດໂດຍກົງ. ຂະບວນການນີ້ເຮັດໃຫ້ນັກສິລະປິນສາມາດຜະລິດພູມສັນຖານທີ່ມີຄວາມສູງ. ການສັງເກດຢ່າງໃກ້ຊິດ ແລະສະໜິດສະໜົມຂອງໂລກທຳມະຊາດໄດ້ແປເປັນພາບບັນຍາກາດ ແລະ ອາລົມຫຼາຍຂຶ້ນ.

ສິນລະປິນໂຣແມນຕິກບາງຄົນໄດ້ແຕ້ມຮູບທີ່ເນັ້ນໃສ່ມະນຸດວ່າເປັນໜຶ່ງດຽວກັບທຳມະຊາດ. ນັກສິລະປິນຄົນອື່ນໆມັກສະແດງເຖິງພະລັງທີ່ມີອໍານາດແລະບໍ່ສາມາດຄາດເດົາໄດ້ຂອງທໍາມະຊາດໃນຮູບແຕ້ມທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຫນ້າຢ້ານກົວແລະບາງຄັ້ງກໍ່ຢ້ານ. ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກໄດ້ສ້າງຄວາມຊື່ນຊົມຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕໍ່ຄວາມງາມຂອງໂລກທໍາມະຊາດ.

ຄວາມຍຸຕິທໍາແລະຄວາມສະເຫມີພາບ

ບາງສ່ວນຖືກຂັບເຄື່ອນໄປຂ້າງຫນ້າໂດຍອຸດົມການປະຕິວັດຝຣັ່ງ, ໄລຍະເວລາ Romantic ໄດ້ຍອມຮັບການຕໍ່ສູ້ເພື່ອຄວາມສະເຫມີພາບ, ເສລີພາບ. , ແລະຄວາມກ້າວຫນ້າຂອງຄວາມຍຸຕິທໍາ. ນັກແຕ້ມຮູບໂລແມນຕິກຫຼາຍຄົນໄດ້ເລີ່ມແຕ້ມພາບຂອງຄວາມໂຫດຮ້າຍໃນປັດຈຸບັນ ແລະເຫດການທາງສັງຄົມ. ການປະກອບລະຄອນໄດ້ສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນຕົວຢ່າງຂອງຄວາມບໍ່ຍຸຕິທຳ ແລະແຂ່ງຂັນກັບຮູບແຕ້ມປະຫວັດສາດທີ່ເຂັ້ມງວດກວ່າຂອງຍຸກ Neoclassical.

ການພັດທະນາສິລະປະໂລແມນຕິກ

ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 18, ນັກວິຈານຊາວເຢຍລະມັນ Friedrich ແລະ August Schlegal ທໍາອິດ ໃຊ້ ຄຳ ວ່າ Romanticism ໃນບົດຄວາມຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບ "ບົດກະວີໂຣແມນຕິກ." ຄໍາສັບດັ່ງກ່າວໄດ້ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມໃນປະເທດຝຣັ່ງໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 19 ຍ້ອນ Madame de Stael, ຜູ້ນໍາທາງປັນຍາຂອງຝຣັ່ງທີ່ມີອິດທິພົນ. ນາງໄດ້ໃຊ້ຄໍາສັບດັ່ງກ່າວໃນບັນຊີທີ່ຈັດພີມມາກ່ຽວກັບການເດີນທາງຂອງນາງໃນເຢຍລະມັນໃນປີ 1813.

ໃນປະເທດອັງກິດ, ນັກກະວີ William Wordsworth ເປັນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນທີ່ສໍາຄັນຂອງ Romanticism. Wordsworth ເຊື່ອວ່າບົດກະວີເປັນການສະແດງອອກຕາມທໍາມະຊາດຂອງອາລົມທີ່ມີພະລັງ. ບັນດານັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກໄດ້ແບ່ງປັນທັດສະນະຄະຕິຕໍ່ມະນຸດ, ທໍາມະຊາດ, ແລະສິລະປະ, ແຕ່ແຕ່ລະຄົນມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນໃນການສະແດງທີ່ເປັນເອກະລັກ. ການປະຕິເສດຄໍາສັ່ງທີ່ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ, ລວມທັງລະບົບສາສະຫນາແລະສັງຄົມ, ໄດ້ກາຍເປັນຫົວຂໍ້ເດັ່ນຂອງການເຄື່ອນໄຫວ Romantic. ຮອດປີ 1820, ລັດທິໂລແມນຕິກໄດ້ຕັ້ງຕົວມັນເອງຢ່າງໜັກແໜ້ນຕະຫຼອດເອີຣົບ.

ຮູບແຕ້ມຮູບໂຣແມນຕິກຂອງ Benjamin Haydon ຂອງ William Wordsworth, Wordsworth on Helvellyn (1842); Benjamin Haydon, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Romanticism Literature

ການສະແດງອອກທຳອິດຂອງ Romanticism ແມ່ນວັນນະຄະດີ. ການເຄື່ອນໄຫວຂອງເຍຍລະມັນ Sturm und Drang, ຫຼື Storm and Stress, ເປັນຕົວຊີ້ບອກຂອງ Romanticism. ການເຄື່ອນໄຫວນີ້ແມ່ນຕົ້ນຕໍດົນຕີແລະວັນນະຄະດີແລະເປັນທີ່ນິຍົມລະຫວ່າງ 1760 ແລະ 1780. Storm and Stress ມີອິດທິພົນຢ່າງກວ້າງຂວາງຕໍ່ສິລະປະແລະສະຕິສາທາລະນະ. ຄວາມໂລແມນຕິກໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກຫົວຂໍ້ຂອງບົດລະຄອນ Friedrich Maximillian Klinger ທີ່ມີຊື່ວ່າ Romanticism (1777).

ວັນນະຄະດີກ່ອນໂຣແມນຕິກ: ການພັດທະນາຂອງວິລະຊົນທີ່ມີບັນຫາ

Johann Wolfgang von Goethe, ລັດ​ຖະ​ມົນ​ຕີ​ເຢຍ​ລະ​ມັນ, ແລະ​ນັກ​ຂຽນ​ແມ່ນ​ຜູ້​ສະ​ຫນັບ​ສະ​ຫນູນ​ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ທີ່​ສຸດ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ​ຂອງ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ Romantic. ນະວະນິຍາຍຂອງລາວ The Sorrows of Young Werther (1774), ເລື່ອງລາວກ່ຽວກັບຈິດຕະນາການໜຸ່ມທີ່ເຈັບປວດໃຈທີ່ຂ້າຕົວຕາຍເມື່ອຜູ້ຍິງທີ່ລາວຮັກແຕ່ງງານກັບຄົນອື່ນ, ໄດ້ກາຍເປັນປະກົດການທາງວັດທະນະທໍາ. ຜູ້ຊາຍໄວຫນຸ່ມເລີ່ມຮັບເອົາເຄື່ອງນຸ່ງແລະລັກສະນະລັກສະນະຂອງຕົວລະຄອນ, ແລະການຂ້າຕົວຕາຍກໍ່ເກີດຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ບາງປະເທດ, ລວມທັງອີຕາລີ ແລະ ເດນມາກ, ໄດ້ຫ້າມການປະດິດນິຍາຍ. , 1774) ໂດຍ Johann Wolfgang von Goethe, depicting Werther ເຫັນLotte ກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງນາງ; Rijksmuseum, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ເຖິງແມ່ນວ່າ Goethe ຕໍ່ມາຈະປະຖິ້ມນະວະນິຍາຍຂອງລາວ, ແຕ່ແນວຄວາມຄິດຂອງຈິດຕະນາການໜຸ່ມທີ່ເຈັບປວດໃຈ, ປັນຍາອ່ອນທີ່ເຂົ້າໃຈຜິດ, ໄດ້ກາຍເປັນສະຕິຂອງສາທາລະນະຊົນ. ຫຼາຍຄົນເຊື່ອວ່າຕົວລະຄອນຕົວລະຄອນຂອງນະວະນິຍາຍເລື່ອງນີ້ເປັນແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ກັບພະເອກໃນວັນນະຄະດີໂລແມນຕິກ.

ຄວາມສົນໃຈກັບວິລະຊົນທາງດ້ານອາລົມທີ່ເຂົ້າໃຈຜິດນັ້ນໄດ້ເສີມສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງຕື່ມອີກໂດຍການພິມເຜີຍແຜ່ Childe Harold's Pilgrimage (1812) ໂດຍ Lord Gordon. Byron, ນັກກະວີອັງກິດ. ໜັງສືພິມນີ້ໄດ້ນຳສະເໜີຄຳສັບ “ວິລະຊົນ Byronic,” ເຊິ່ງເປັນຕົວລະຄອນທີ່ເປັນເອກອ້າງທະນົງໃຈ ແລະ ໂດດດ່ຽວ, ຂາດລະຫວ່າງລັກສະນະທີ່ບໍ່ດີ ແລະ ດີທີ່ສຸດຂອງພວກມັນ.

ລັກສະນະໂລແມນຕິກໃນວັນນະຄະດີ

ມັນແມ່ນຜ່ານທາງວັນນະຄະດີທີ່ມີຫຼາຍຮູບແບບໂຣແມນຕິກ. ພັດທະນາຄັ້ງທໍາອິດ, ແຕ່ວ່າ Romanticism ໃນວັນນະຄະດີແມ່ນຫຍັງ? ໃນປະເທດອັງກິດ, ຝຣັ່ງ, ແລະເຢຍລະມັນ, ໂດຍສະເພາະ, ຜູ້ຂຽນ Romantic ໄດ້ເພີ່ມຄວາມສົນໃຈໃນຫົວຂໍ້, ຄວາມອັດສະຈັນທີ່ເຂົ້າໃຈຜິດ, ແລະປະເທດຊາດ. ນີ້ແມ່ນລາຍຊື່ໂດຍຫຍໍ້ຂອງນັກຂຽນ ແລະນັກກະວີທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດຈາກລັດທິໂຣແມນຕິກໃນຕົ້ນໆ.

ພວກເຮົາເລີ່ມເຫັນການປະກົດຕົວຂອງ Romanticism ໃນວັນນະຄະດີໃນຊຸມປີ 1790 ດ້ວຍ Lyrical Ballads ໂດຍ William Wordsworth. ຄໍານໍາຂອງສິ່ງພິມນີ້ລວມເອົາຄໍາບັນຍາຍຂອງບົດກະວີເປັນ "ການໄຫລວຽນຂອງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ມີພະລັງ," ເຊິ່ງໄດ້ກາຍເປັນບາງສ່ວນຂອງການສະແດງ Romanticism. ຄຳຖະແຫຼງນີ້ສະແດງເຖິງນິຍາມຄວາມໂລແມນຕິກສຳລັບນັກຂຽນຍຸກສະໄໝກ່ອນ.

ໜ້າຫົວຂໍ້ຈາກ Wordsworth, William ແລະ Samuel Taylor Coleridge's Lyrical Ballads, ພ້ອມກັບບົດກະວີອື່ນໆຈຳນວນໜຶ່ງ . ລອນດອນ: ພິມສໍາລັບ J. & A. Arch, 1798; William Wordsworth (1770-1850) ແລະ Samuel Taylor Coleridge (1772-1834)., ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ນັກກະວີ William Blake ແມ່ນນັກກະວີຜູ້ກໍ່ຕັ້ງອີກຄົນໜຶ່ງຂອງຍຸກ English Romantic. . ໄລຍະ Romantic ຂອງເຍຍລະມັນຄັ້ງທໍາອິດປະກອບມີການປະດິດສ້າງຫຼາຍຮູບແບບໃນວັນນະຄະດີແລະເນື້ອໃນ. preoccupation ກັບ subconscious ໄດ້, mystical, ແລະsupernatural ຍັງຫມາຍ Romanticism. ນັກຂຽນລວມທັງ Jean Paul, August Wilhelm, Ludwig Tieck, Johann Wolfgang von Goethe, Wilhelm Heinrich, ແລະ Friedrich Schelling, ມີຄວາມໂດດເດັ່ນໃນຊ່ວງເວລາໂຣແມນຕິກຄັ້ງທຳອິດໃນເຢຍລະມັນ.

ໄລຍະໂຣແມນຕິກທີສອງແມ່ນເລີ່ມແຕ່ປີ 1805 ຈົນຮອດປີ 1830. ​ໃນ​ໄລຍະ​ນີ້, ວັດທະນະທຳ​ຊາດ​ນັບ​ມື້​ນັບ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ, ນັກ​ສິລະ​ປິນ, ນັກ​ຂຽນ​ໄດ້​ຫັນ​ເອົາ​ຄວາມ​ສົນ​ໃຈ​ໄປ​ຫາ​ມູນ​ເຊື້ອ​ຂອງ​ຊາດ. ນິທານພື້ນເມືອງ, ດົນຕີພື້ນເມືອງ, ເຕັ້ນພື້ນເມືອງ, ບົດກະວີພື້ນເມືອງ, ແລະບົດຟ້ອນໄດ້ຖືກເກັບກຳ ແລະ ຮຽນແບບຢ່າງກ້ວາງຂວາງ. Sir Walter Scott ໄດ້ແປຄວາມຊື່ນຊົມທາງປະຫວັດສາດທີ່ຟື້ນຟູນີ້ເຂົ້າໄປໃນການຂຽນຈິນຕະນາການຂອງລາວ. ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຮົາມັກຈະຖືວ່າການປະດິດສ້າງນະວະນິຍາຍປະຫວັດສາດໃຫ້ກັບລາວ.

ບົດກະວີໂຣແມນຕິກຂອງອັງກິດຍັງມາຮອດຈຸດສູງສຸດໃນຊ່ວງນີ້, ດ້ວຍຜົນງານຍອດນິຍົມຂອງ Percy Bysshe Shelley, Lord Byron, ແລະ John Keats. ຄວາມຫຼົງໄຫຼກັບສິ່ງມະຫັດສະຈັນແມ່ນເປັນລັກສະນະພື້ນຖານຂອງວັນນະຄະດີໂລແມນຕິກ ແລະຕິດພັນກັບຄວາມສົນໃຈຂອງໂລກທາງດ້ານອາລົມ. ເຮັດວຽກຄືກັບ Frankenstein ໂດຍ Mary Shelley ແລະຜົນງານອື່ນໆໂດຍ Marquis de Sade, Charles Robert Maturin, ແລະ E. T. A. Hoffmann ສຳຫຼວດຄວາມໜ້າສົນໃຈນີ້.

Frankenstein , ຫຼື Modern Prometheus (ສະບັບປັບປຸງ, 1831) ໂດຍ Mary Shelley; Mary Wollstonecraft Shelley, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຊຸມປີ 1820 ມີຄວາມກວ້າງໃຫຍ່ຫຼວງໃນຍຸກຂອບເຂດຂອງວັນນະຄະດີ Romantic, ລວມທັງສ່ວນໃຫຍ່ຂອງເອີຣົບ. ມາຮອດໄລຍະທີສອງນີ້, ລັດທິໂລແມນຕິກໄດ້ກາຍມາເປັນລັດທິນິຍົມຫຼາຍກວ່າຄວາມເປັນສາກົນ. ຜູ້ຂຽນເລີ່ມສຸມໃສ່ປະຫວັດສາດຂອງຊາດ ແລະວັດທະນະທໍາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ກວດກາ ແລະຍົກໃຫ້ສູງແກ່ການຕໍ່ສູ້ ແລະຄວາມຢາກຂອງບັນດາຕົວເລກປະຫວັດສາດທີ່ສຳຄັນ.

ຕົວເລກທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດໃນວັນນະຄະດີໂຣແມນຕິກແມ່ນນັກຂຽນພາສາອັງກິດ, ຝຣັ່ງ ແລະ ເຢຍລະມັນ ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ກ່າວມາແລ້ວຢ່າງບໍ່ຕ້ອງສົງໃສ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມີນັກຂຽນທີ່ສໍາຄັນອື່ນໆຈາກຫຼາຍປະເທດເອີຣົບ. ໃນອິຕາລີ, Giacomo Leopardi ແລະ Alessandro Manzoni ມີອິດທິພົນໂດຍສະເພາະ. Angel de Saavedra ແລະ Jose de Espronceda ຄອບງໍາວັນນະຄະດີ Romantic ຂອງແອສປາໂຍນ, ໃນຂະນະທີ່ຢູ່ໃນລັດເຊຍ, Mikhail Lermontov ແລະ Aleksandr Pushkin ແມ່ນຕົວເລກທີ່ໂດດເດັ່ນ. ສິ່ງມະຫັດສະຈັນ, ລັດທິຊາດນິຍົມ, ແລະວິລະຊົນໃນວັນນະຄະດີໂຣແມນຕິກ ນຳໄປສູ່ສິລະປະໂຣແມນຕິກ. ສິລະປະພາບ ຂອງຍຸກໂຣແມນຕິກຍັງໄດ້ສຳຫຼວດໂລກທຳມະຊາດຜ່ານພູມສັນຖານ ແລະແນວຄວາມຄິດຂອງການປະຕິວັດ ແລະຄວາມຍຸດຕິທຳ. Orientalism ຍັງມີຄວາມອຸດົມສົມບູນໃນຮູບແຕ້ມ Romantic ຫຼາຍ, ແລະມັນເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະເຫັນຜົນກະທົບຂອງ Romanticism ໃນຮູບຄົນຂອງມື້.

The Sublime: ກະຕຸ້ນຈິດໃຈ Romantic

ຍຸກ Romantic ໄດ້ ເຫັນ ບາງ ສິ່ງ ບາງ ຢ່າງ ຂອງ ການ ປຸກ ທີ່ ຍິ່ງ ໃຫຍ່ ກັບ ປັດ ຊະ ຍາ ຂອງ ຈິດ ໃຈ.