T he Rococo ຂອງສິລະປະຕົກແຕ່ງ, ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ, ການອອກແບບພາຍໃນ, ການປະຕິມາກໍາ, ແລະຮູບແຕ້ມມີຕົ້ນກໍາເນີດໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 18 ປາຣີ. ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ທີ່​ຟົດ​ຟື້ນ​ແລະ​ສະຫງ່າ​ງາມ​ນີ້​ໄດ້​ແຜ່​ລາມ​ໄປ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ​ຝຣັ່ງ​ແລະ​ປະ​ເທດ​ເອີ​ຣົບ​ອື່ນໆ​ເຊັ່ນ​ອອ​ສ​ເຕຍ​ແລະ​ເຢຍ​ລະ​ມັນ. ແບບ Rococo ມີຄວາມຫລູຫລາ, ຟຸ່ມເຟືອຍ, ແລະເບົາບາງເບົາ. ແບບ, Rococo ແມ່ນມັນ. ການອອກແບບຂອງ Rococo ແມ່ນການສະແດງລະຄອນ ແລະປະດັບປະດາຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ, ອອກແບບມາເພື່ອສ້າງຄວາມປະທັບໃຈ ແລະສື່ສານຄວາມຮັ່ງມີ. ສະໄຕລ໌ Rococo ມີຄວາມໂດດເດັ່ນ, ຮູບແບບເສັ້ນໂຄ້ງ, ຄຸນຄ່າທີ່ບໍ່ສົມມາຕຖານ, ຮູບແຕ້ມທີ່ມາຈາກທຳມະຊາດ ແລະ ຮູບແບບການຫຼິ້ນ, ແບບ Rococo ແມ່ນເປັນເອກະລັກແທ້ໆ. ເມື່ອປຽບທຽບກັບແບບ Baroque ກ່ອນຫນ້າມັນ, ແບບ Rococo ມີສີທີ່ອ່ອນກວ່າຫຼາຍ. ຄວາມສະຫວ່າງແລະຄວາມສະຫງ່າງາມເຮັດໃຫ້ການອອກແບບ Rococo ມີສີ pastel, ຄໍາຫຼາຍ, ແລະສີຂາວງາຊ້າງ. ຜູ້ອອກແບບພາຍໃນ Rococo ຫຼາຍຄົນໄດ້ໃຊ້ກະຈົກເພື່ອສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ກວ້າງຂວາງ.

ຮູບແບບໂຄ້ງເປັນລັກສະນະທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງການອອກແບບ Rococo, ດ້ວຍການເລື່ອນໝູນ ແລະເຟີນີເຈີໂຄ້ງ. ເສັ້ນໂຄ້ງ Counter-curve ແລະ undulations mirrored ຮູບແບບທໍາມະຊາດ, ເຊັ່ນ: ພືດແລະ seashells. ການອອກແບບທີ່ມີເສັ້ນໂຄ້ງລວມເອົາເສັ້ນງູ ຫຼື ເສັ້ນ sinuous ທີ່ໂຄ້ງໄປໃນທິດທາງຕ່າງໆ, ຄ້າຍຄືກັບເຄືອຂອງພືດ.

ອັນໜຶ່ງ.ໂດຍປົກກະຕິກ່ຽວກັບການອອກແບບພາຍນອກ, ຜູ້ອອກແບບ Rococo ໄດ້ນໍາເອົາມັນພາຍໃນ. ຄວາມສູງຂອງການອອກແບບພາຍໃນຂອງ Rococo ແມ່ນຢູ່ໃນ salon.

Paris, Hôtel de Soubise, Chamber of Music; Parsifall, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Rococo Salon ແມ່ນຫຍັງ?

ຮ້ານເສີມສວຍ, ຄືກັບຫ້ອງນັ່ງຫຼິ້ນ ຫຼື ຫ້ອງຮັບແຂກ, ແມ່ນຫ້ອງທີ່ອອກແບບມາເພື່ອຄວາມບັນເທີງ ແລະ ຄວາມປະທັບໃຈຂອງແຂກ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ອອກແບບສໍາລັບພວກຄົນຊັ້ນສູງທີ່ຮັ່ງມີ, ຮ້ານເສີມສວຍແມ່ນສະຖານທີ່ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຮັ່ງມີທີ່ບໍ່ຫນ້າເຊື່ອຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຖືການສົນທະນາທາງປັນຍາ. ໃນເວລານັ້ນ, ປັດຊະຍາການຮັບຮູ້ໄດ້ເຊື່ອວ່າສະພາບແວດລ້ອມທາງສະຖາປັດຕະຍະກໍາພາຍນອກໄດ້ຊຸກຍູ້ໃຫ້ມີຊີວິດການເປັນຢູ່ໂດຍສະເພາະ.

ຮ້ານເສີມສວຍ Rococo ແມ່ນຫ້ອງກາງທີ່ຕົກແຕ່ງໃນແບບ Rococo ທີ່ຟຸ່ມເຟືອຍ ແລະ ຫຼູຫຼາ.

ຮ້ານເສີມສວຍມີເຄື່ອງຕົບແຕ່ງແບບ Rococo ທີ່ລະອຽດລະອໍ, ເສັ້ນ serpentine, ສີ pastel ອ່ອນໆ, ຮູບແບບທີ່ຊັບຊ້ອນ, ບໍ່ສົມມາທິ, ແລະຄຳຫຼາຍ. ການຈັດວາງຂອງຫ້ອງ salon ມັກຈະບໍ່ສົມມາດ, ປະເພດຂອງການອອກແບບທີ່ເອີ້ນວ່າ contraste . ຮູບປັ້ນແກະສະຫຼັກຢູ່ເທິງຝາ ແລະເພດານດ້ວຍໂຄງສ້າງທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ, ໃບມີໃບ, ແລະຄ້າຍຄືເປືອກຫອຍເປັນເຄື່ອງປະດັບພາຍໃນ.

ຮ້ານ Salon de Monsieur le Prince ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ມີຊື່ສຽງໂດຍສະເພາະ. ຕົວຢ່າງທີ່ໂດດເດັ່ນອີກອັນຫນຶ່ງຂອງຮ້ານ Rococo ແມ່ນວ່າໂດຍ Germain Boffrand ໃນໂຮງແຮມ Parisian Soubise. ຮ້ານເສີມສວຍເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແຕ່ມີເພດານ, ຝາ, ແລະເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາທີ່ມີການຕົບແຕ່ງທີ່ສັບສົນຂອງເສັ້ນໂຄ້ງ S, ຮູບຊົງທໍາມະຊາດ, ແລະແກະ.ຮູບແບບ.

ເຟີນິເຈີ Rococo

ຮ້ານເສີມສວຍເປັນວິທີໜຶ່ງທີ່ສະທ້ອນເຖິງສະຖານະພາບທາງສັງຄົມ, ແລະເຄື່ອງເຟີນີເຈີພາຍໃນຮ້ານເສີມສວຍແມ່ນອີກອັນໜຶ່ງ. ໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລາ Rococo, ມີການລະເບີດໃນການຜະລິດເຟີນີເຈີ. ການອອກແບບເຟີນີເຈີໄດ້ເນັ້ນຫນັກໃສ່ຄວາມສະຫວ່າງຂອງໄລຍະເວລາ Rococo. ຊິ້ນສ່ວນຂອງເຄື່ອງເຟີນີເຈີໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ອ່ອນກວ່າທາງດ້ານຮ່າງກາຍເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າສາມາດເຄື່ອນຍ້າຍໄປມາໄດ້ງ່າຍ. ເຟີນິເຈີຍັງອ່ອນນຸ້ມ ແລະ ຫຼູຫຼາກວ່າ, ມີຂາໂຕະໂຄ້ງບາງໆ.

ເຄື່ອງເຟີນີເຈີ Rococo ຢືນຢູ່ແບບອິດສະລະ ແທນທີ່ຈະເອນກັບຝາ. ຄຸນສົມບັດນີ້ຍັງຊ່ວຍເພີ່ມຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຄ່ອງແຄ້ວໃຫ້ກັບຫ້ອງທີ່ຄົນຊັ້ນສູງຕ້ອງການ.

ໄມ້ Mahogany ກາຍເປັນໄມ້ທີ່ນິຍົມໃຊ້ກັບເຄື່ອງເຟີນີເຈີ Rococo ເພາະວ່າມັນແຂງແຮງ. ຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງ mahogany ຫມາຍຄວາມວ່າຜູ້ຜະລິດເຄື່ອງເຟີນີເຈີສາມາດແກະສະຫຼັກເຄື່ອງເຟີນີເຈີທີ່ດີທີ່ຈະບໍ່ແຕກ. ເຄື່ອງເຟີນີເຈີພິເສດຫຼາຍຢ່າງໄດ້ປະກົດຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລາ Rococo, ລວມທັງເກົ້າອີ້ voyeuse . ກະຈົກທີ່ມີຮູບແກະສະຫຼັກປະດັບປະດາແລະປະດັບປະດາກໍ່ໄດ້ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມຫລາຍຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງຍຸກ Rococo. ຜູ້ອອກແບບພາຍໃນຈະໃຊ້ກະຈົກເພື່ອເສີມຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມກວ້າງຂວາງໃນຫ້ອງ.

ເກົ້າອີ້ແຂນຂະຫນາດນ້ອຍຈາກກອງປະຊຸມ Lombard, ຄ. 1750, ຈາກ ballroom ຂອງພະລາຊະວັງ Sormani; Sailko, CC BY 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Rococo Architecture: Baroque vs. Rococo

ສະຕະວັດທີ 18 ສະຖາປັດຕະຍະກຳ Rococo ມີຄວາມສະຫງ່າງາມ, ອ່ອນກວ່າ. , ແລະອື່ນໆອີກລະອຽດອ່ອນກວ່າຮູບແບບ Baroque. ເຖິງວ່າສະຖາປັດຕະຍະກຳ Rococo ມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນກັບການອອກແບບແບບ Baroque ໃນບາງທາງ, ແຕ່ພວກມັນແຕກຕ່າງກັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນແບບອື່ນໆ.

Baroque vs. Rococo Architectural Style

ເຊັ່ນດຽວກັບການອອກແບບພາຍໃນ ແລະເຄື່ອງເຟີນີເຈີ, ສະຖາປັດຕະຍະກຳ Rococo ເນັ້ນການອອກແບບ ແລະຮູບແບບທີ່ບໍ່ສົມມາດກັນ. , ໃນຂະນະທີ່ກົງກັນຂ້າມແມ່ນຄວາມຈິງສໍາລັບແບບ Baroque. ສະຖາປັດຕະຍະກຳ Baroque ລ້ວນແຕ່ມີຄວາມໜັກໜ່ວງກວ່າ, ໂດຍນຳໃຊ້ຫົວຂໍ້ທາງສາດສະໜາຈາກການປະຕິຮູບຂອງການປະທ້ວງ, ໃນຂະນະທີ່ສະຖາປັດຕະຍະກຳ Rococo ມີຄວາມອ່ອນໂຍນ, ມ່ວນຊື່ນ, ແລະທາງໂລກ. ໃນຂະນະທີ່ ອາຄານ Baroque ຖືກອອກແບບມາເພື່ອຄວາມສະຫງ່າງາມຂອງສາທາລະນະຊົນ, ສະຖາປັດຕະຍະກຳ Rococo ເນັ້ນຄວາມເປັນສ່ວນຕົວ.

ເສັ້ນໂຄ້ງ Rococo ແລະອົງປະກອບຕົກແຕ່ງທີ່ພວກເຮົາເຫັນຢູ່ໃນເຄື່ອງເຟີນີເຈີ ແລະ ການຕົບແຕ່ງພາຍໃນຍັງໃຊ້ເຂົ້າໃນການອອກແບບສະຖາປັດຕະຍະກຳ. ແຖບສີ Rococo ທີ່ເປັນລາຍເຊັນຂອງສີຄຳ, ສີຂາວ ແລະສີ pastels ຍັງເປັນລັກສະນະທີ່ສຳຄັນຂອງສະຖາປັດຕະຍະກຳ Rococo.

ຕຶກ Rococo ທີ່ມີຊື່ສຽງຈຳນວນໜຶ່ງລວມມີພະລາຊະວັງແຫ່ງຊາດ Queluz ຂອງປອກຕຸຍການ, ພະລາຊະວັງ Catherine ໃນລັດເຊຍ, ເຮືອນຈີນໃນ Potsdam, ພະລາຊະວັງ Falkenlust ແລະ Augustusburg, ບາງສ່ວນຂອງ Chateau de Versailles, ແລະພະລາຊະວັງ Charlottenburg ໃນເຢຍລະມັນ. ສະຖາປະນິກ Italian Francesco Bartolomeo Rastrelli ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການອອກແບບທີ່ສະຫງ່າງາມແລະຫລູຫລາຂອງລາວແລະເຮັດວຽກຢູ່ໃນລັດເຊຍ. Philip de Lange ເຮັດວຽກຢູ່ໃນສະຖາປັດຕະຍະກໍາຂອງໂຮນລັງແລະເດນມາກ, ແລະ Matthaus Daniel Poppelmann ເປັນສະຖາປະນິກ Baroque ທ້າຍທີ່ໄດ້ຊ່ວຍ.ກັບການກໍ່ສ້າງຄືນໃຫມ່ຂອງເມືອງ Dresden ຂອງເຢຍລະມັນ.

Facade ຂອງ Catherine Palace ໃນ Pushkin, ລັດເຊຍ; ວ. Bulach, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Rococo Painting

ລັກສະນະລະອຽດອ່ອນ ແລະອ່ອນໂຍນຂອງການອອກແບບ Rococo ບາງທີອາດເຫັນໄດ້ຫຼາຍທີ່ສຸດໃນຮູບແຕ້ມຂອງຍຸກ. ການນໍາໃຊ້ palette Rococo ແສງສະຫວ່າງຂອງ pastels, ຄໍາ, ແລະສີຂາວ, ແລະອົງປະກອບການອອກແບບ Rococo ອື່ນໆເຊັ່ນ: ເສັ້ນໂຄ້ງ asymmetrical ແລະເສັ້ນ serpentine, ການແຕ້ມຮູບ Rococo ແມ່ນແຍກໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ. ການໃສ່ໃຈຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອຕໍ່ກັບລາຍລະອຽດ, ຮູບແບບສີສັນໜ້າຮັກ ແລະ palette ສີ pastel ແມ່ນລັກສະນະການແຕ້ມຮູບ Rococo ທີ່ສຳຄັນ.

ຄວາມເອົາໃຈໃສ່ໃນລາຍລະອຽດທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບ

ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກນັກສິລະປິນຈາກຍຸກ Renaissance, ຮູບແຕ້ມ Rococo ມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ໃນລາຍລະອຽດຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ. ນັກສິລະປິນຊາວຝຣັ່ງ Francois Boucher ແມ່ນມີຊື່ສຽງໂດຍສະເພາະສໍາລັບວິທີການທີ່ເນັ້ນໃສ່ລາຍລະອຽດຂອງລາວໃນການແຕ້ມຮູບ. Boucher ຈັດການຄວາມສະຫຼັບຊັບຊ້ອນໃນນາທີຂອງເຄື່ອງແຕ່ງກາຍທີ່ງົດງາມ ແລະສ້າງສາກທີ່ມີລາຍລະອຽດທີ່ສວຍງາມ.

ຫົວຂໍ້ທີ່ຫຼິ້ນໆ

ບາງທີຫົວຂໍ້ຂອງຮູບແຕ້ມ Rococo ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງບັນຍາກາດອັນມ່ວນຊື່ນຂອງຍຸກສິລະປະນີ້ດີທີ່ສຸດ. ຫົວຂໍ້ຂອງໄວໜຸ່ມ, ຄວາມຮັກ, ການຫຼິ້ນ, ນິທານພື້ນເມືອງ, ພູມສັນຖານທີ່ງົດງາມ, ແລະຮູບຄົນເປັນຮູບແຕ້ມແບບ Rococo. ນັກແຕ້ມຊາວຝຣັ່ງ Antoine Watteau ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງວ່າເຮັດໃຫ້ຫົວຂໍ້ Rococo ຫຼິ້ນເປັນທີ່ນິຍົມ. Watteau ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກເປັນພໍ່ຂອງ fete galante ປະເພດຂອງງານບຸນສີ,ງານລ້ຽງສວນ, ແລະກິດຈະກໍາກາງແຈ້ງອື່ນໆ. Watteau ທາສີທິວທັດຂອງພູມສັນຖານຂອງ pastoral ແລະຄົນທີ່ມັກສັງຄົມ. ເທບທິດາກຣີກ, ເທບທິດາ ແລະສັດໃນນິທານນິທານອື່ນໆ ມັກຈະເປັນຕົວລະຄອນ, ຜະສົມຄວາມເປັນຈິງກັບຈິນຕະນາການໃນແບບທີ່ຫຼິ້ນໆ.

La Partie carrée ('The Foursome', c. 1713) ໂດຍ ອັນໂຕນີ ວັດໂຕ; Antoine Watteau, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The Rococo Color Palette

ສີຂອງສີຂອງຮູບແຕ້ມ Rococo ໃນຍຸກ Rococo ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈາກຍຸກ Baroque ກ່ອນໜ້ານີ້. ນັກແຕ້ມ Baroque ໄດ້ໃຊ້ສີທີ່ເລິກເຊິ່ງ ແລະ ມີຄວາມຮູ້ສຶກ, ໃນຂະນະທີ່ນັກສິລະປິນ Rococo ເຊັ່ນ Jean-Honore Fragonard ສ້າງພາບທີ່ອ່ອນໂຍນດ້ວຍສີ pastel ອ່ອນໆ. Fragonard's The Swing ແມ່ນໜຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງສະໄໝ Rococo. ໃບໄມ້ລອຍສີຂຽວອ່ອນອ້ອມຮອບຜູ້ຍິງໃນຊຸດສີບົວອ່ອນ, ລອຍຕົວອອກເກີບຂອງລາວໃນຂະນະທີ່ນາງລອຍ.

The Swing (1767) ໂດຍ Jean-Honoré Fragonard; Jean-Honoré Fragonard, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Rococo Sculpture

ຮູບປັ້ນຂອງຍຸກ Rococo ມີລັກສະນະເຄື່ອນໄຫວ, ມີການສະແດງລະຄອນ, ແລະສີສັນ. ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງການເຄື່ອນໄຫວໃນທຸກທິດທາງ permeates ຮູບປັ້ນເຫຼົ່ານີ້. ຮູບປັ້ນໄດ້ຖືກປະສົມປະສານຢ່າງໃກ້ຊິດກັບສະຖາປັດຕະຍະກໍາແລະການແຕ້ມຮູບແລະສາມາດພົບເຫັນຢູ່ໃນໂບດເລື້ອຍໆ. Madame de Pompadour ເປັນຜູ້ອຸປະຖໍາຂອງຮູບປັ້ນ Rococo, ແລະນາງໄດ້ມອບວຽກຫຼາຍຢ່າງສໍາລັບສວນແລະ chateaux ຂອງນາງ. ຮູບປັ້ນແກະສະຫຼັກຮູບປັ້ນທີ່ຮັກຂອງລາວອອກສູ່ສະໂມສອນຂອງ Hercules ແມ່ນຮູບປັ້ນ Rococo ທີ່ມີຊື່ສຽງໂດຍ Edme Bouchardon. ທ່ານສາມາດຊອກຫາຕົວຢ່າງອື່ນໆຂອງຮູບປັ້ນ Rococo ຮອບນ້ໍາພຸ Versailles, ເຊັ່ນ Fountain of Neptune ໂດຍ Nicolas-Sebastien Adam ແລະ Lambert-Sigisbert Adam ສ້າງຂຶ້ນໃນປີ 1740. ຫຼັງຈາກຄວາມສໍາເລັດຂອງພວກເຂົາ, Frederick the Great ໄດ້ເຊື້ອເຊີນຊ່າງແກະສະຫຼັກເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອສ້າງຮູບປັ້ນນ້ໍາພຸສໍາລັບພະລາຊະວັງຂອງລາວໃນ. Prussia.

Cupid (1744) ໂດຍ Edme Bouchardon; ຫໍວາງສະແດງສິລະປະແຫ່ງຊາດ, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຊ່າງແກະສະຫຼັກຊັ້ນນໍາຂອງຝຣັ່ງ Etienne-Maurice Falconet ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສໍາລັບຮູບປັ້ນທີ່ St. Petersburg ຂອງ Peter the Great, ແລະລາວຍັງໄດ້ສ້າງຜົນງານຂະຫນາດນ້ອຍກວ່າໃນ terracotta ຫຼື bronze ສໍາ ລັບ ການ ເກັບ ກໍາ ທີ່ ຮັ່ງ ມີ . Falconet ບໍ່ແມ່ນຊ່າງແກະສະຫຼັກຄົນດຽວທີ່ຜະລິດຮູບປັ້ນຊຸດນ້ອຍກວ່າສໍາລັບນັກສະສົມ. Jean-Baptiste Pigalle, Michel Clodion, Jean-Louis Lemoyne, ແລະ Louis-Simon Boizot ລ້ວນແຕ່ສ້າງຊຸດປະຕິມາກຳ.

Antonio Corradini ຊາວອິຕາລີແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາຊ່າງແກະສະຫຼັກ Rococo ຊັ້ນນຳໃນ Venice. ລາວໄດ້ເດີນທາງໄປທົ່ວເອີຣົບ, ເຮັດວຽກຢູ່ St. Petersburg ສໍາລັບ Peter the Great ສໍາລັບເວລາຫນຶ່ງແລະຢູ່ໃນສານ imperial Austrian ແລະ Napalese. ຮູບປັ້ນຂອງ Corradini ມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຫຼາຍຕໍ່ພວກເຂົາ, ແລະລາວໄດ້ສ້າງຮູບປັ້ນທີ່ສວຍງາມຂອງແມ່ຍິງທີ່ມີຜ້າຄຸມ.

Rococo Porcelain

ໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລາ Rococo, ຮູບປັ້ນ porcelain ຂະຫນາດນ້ອຍໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະເກີດຂື້ນ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນການກໍ່ສ້າງເພື່ອທົດແທນການປະຕິມາກໍານ້ໍາຕານເທິງໂຕະອາຫານຂະຫນາດໃຫຍ່, ທັນທີທັນໃດຮູບ porcelain ໄດ້ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມໃນການຕົກແຕ່ງສໍາລັບ mantlepieces. ໃນຂະນະທີ່ຈໍານວນໂຮງງານຜະລິດ porcelain ຂອງເອີຣົບເພີ່ມຂຶ້ນຕະຫຼອດສະຕະວັດທີ 18, ການແກະສະຫຼັກ porcelain ຂະຫນາດນ້ອຍໄດ້ກາຍເປັນສໍາລັບຄົນຊັ້ນກາງ. ເມື່ອສັດຕະວັດຜ່ານໄປ, ຈໍານວນການຕົບແຕ່ງແບບ overglaze ເທິງຮູບປັ້ນ porcelain ທີ່ມີສີສັນເຫຼົ່ານີ້ກໍ່ເພີ່ມຂຶ້ນ.

ໂຮງງານຜະລິດເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ Meissen ແມ່ນເກົ່າແກ່ທີ່ສຸດໃນເອີຣົບ ແລະຍັງຄົງມີຄວາມສຳຄັນທີ່ສຸດຈົນຮອດປະມານປີ 1760. Johann Joachim Kandler ເປັນຜູ້ສ້າງແບບຈໍາລອງຫຼັກ. ຢູ່ທີ່ໂຮງງານ Meissen. Franz Anton Bustelli, ຊ່າງແກະສະຫຼັກຊາວເຢຍລະມັນ, ໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ໃນໂຮງງານຜະລິດຂອງ Nymphenburg Porcelain ແລະເປັນທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍສໍາລັບຮູບຊົງທີ່ມີສີສັນຫຼາຍຊະນິດທີ່ຂາຍໃນທົ່ວເອີຣົບ. ປະຕິບັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງລາວ, Etienne-Maurice Falconet ກາຍເປັນຜູ້ອໍານວຍການໂຮງງານ Sevres Porcelain. ຢູ່ທີ່ນີ້ລາວໄດ້ຜະລິດຮູບປັ້ນຂະໜາດນ້ອຍຕ່າງໆເປັນຊຸດໃນຫົວຂໍ້ຂອງຄວາມອ່ອນໂຍນ ແລະຄວາມຮັກ. Rufus46, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Rococo Music

ເຖິງແມ່ນວ່າດົນຕີ Rococo ບໍ່ໄດ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີຄືກັບຮູບແບບ Baroque ຄລາສສິກຕໍ່ມາ ແລະກ່ອນໜ້ານີ້, ແຕ່ມັນມີ ສະຖານທີ່ໃນປະຫວັດສາດດົນຕີ. ຮູບແບບດົນຕີ Rococo, ຄ້າຍຄືກັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Rococo, ພັດທະນາອອກຈາກຍຸກ Baroque. ໃນປະເທດຝຣັ່ງ, ສະໄຕລ໌ອັນສະຫງ່າງາມ, ຫຼືດົນຕີທີ່ສະຫງ່າງາມ, ແມ່ນດົນຕີທີ່ສະໜິດສະໜົມ, ອ່ອນນຸ້ມ, ຫຼູຫຼາ ແລະ ລະອຽດລະອໍ. ນັກປະພັນ Rococo ຝຣັ່ງທີ່ມີອິດທິພົນປະກອບມີ Louis-Claude Daquin, Jean Philippe Rameau, ແລະ Franscois Couperin. ໃນປະເທດເຢຍລະມັນ, ລູກຊາຍສອງຄົນຂອງ Johann Sebastian Bach, Johann Christian Bach ແລະ Carl Philip Emanuel Bach ເປັນຜູ້ບຸກເບີກດົນຕີ Rococo ຫຼື "ຮູບແບບທີ່ອ່ອນໄຫວ".

ເຄິ່ງທີ່ສອງຂອງສະຕະວັດທີ 18 ໄດ້ເຫັນການໂຕ້ແຍ້ງຕໍ່ກັບການໃຊ້ການຕົກແຕ່ງຫຼາຍເກີນໄປ. ແລະເຄື່ອງປະດັບໃນແບບ Rococo. Christoph Willibald Gluck ໄດ້ນໍາພາການເຄື່ອນໄຫວປະຕິກິລິຢານີ້ເຊິ່ງໃນທີ່ສຸດກາຍເປັນແບບຄລາສສິກ. ການປ່ຽນແປງໃນຫົວຂໍ້ Rococo ໂດຍ Pyotr Ilyich Tchaikovsky ໄດ້ຖືກປະກອບໃນແບບຂອງ Rococo, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ໄດ້ຖືກຂຽນໃນຍຸກ Rococo.

Rococo Fashion

ຄວາມຫລູຫລາ , ການປັບປຸງ, ການປະດັບ, ແລະຄວາມສະຫງ່າງາມຂອງແບບ Rococo ບໍ່ໄດ້ສູນເສຍໄປໃນຄົນອັບເດດ: Rococo. ແຟຊັ່ນຂອງແມ່ຍິງໃນສະຕະວັດທີ 18 ແມ່ນມີຄວາມຊັບຊ້ອນແລະປະດັບປະດາໃນແບບ Rococo ທີ່ແທ້ຈິງ. ເລີ່ມຕົ້ນໃນ Royal Royal, ທັນທີທັນໃດ, ຄົນອັບເດດ: ເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປຮ້ານຄາເຟແລະ salons ຂອງ bourgeoisie.

ໃນຕອນທ້າຍຂອງການປົກຄອງຂອງ Louis XIV ໄດ້, ຊຸດກະໂປ່ງທີ່ຮູ້ຈັກເປັນ robe volante ໄດ້ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມ. ເສື້ອຍືດ, ເສື້ອຢືດມົນ, ແລະ pleats ຂະຫນາດໃຫຍ່ໄຫຼລົງມາທາງຫລັງແມ່ນລັກສະນະທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງຊຸດນີ້. ສີເຂັ້ມ ແລະອຸດົມສົມບູນຂອງຜ້າທີ່ມາພ້ອມກັບການອອກແບບທີ່ໜັກໜ່ວງ ແລະກ້າຫານຄຸນ​ລັກ​ສະ​ນະ. ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງກະສັດ Louis XIV, ຮູບແບບແຟຊັ່ນເລີ່ມປ່ຽນແປງຕາມແນວໂນ້ມ Rococo. A ສີ pastel palette , overabundance ຂອງ bows, lace, frills, ruffles, ແລະ neckline lowcut ເປັນລັກສະນະຂອງແມ່ຍິງ Rococo. ຊຸດອາພອນໃໝ່, ທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນນາມ robe a la Francaise ມີເສື້ອຢືດທີ່ແໜ້ນໜາ ແລະປົກກະຕິແລ້ວມີໂບຈຳນວນຫຼາຍກົ້ມລົງທາງໜ້າ. ເຄື່ອງນຸ່ງນີ້ມີ panniers ກວ້າງແລະໄດ້ຮັບການຕົກແຕ່ງດ້ວຍດອກໄມ້, lace, ແລະໂບ. Jean-Antoine Watteau, ຊ່າງແຕ້ມຮູບທີ່ເກັບເອົາລາຍລະອຽດທີ່ສັບສົນຂອງການຕົບແຕ່ງ, ຜ້າລູກໄມ້, ແລະການຕົບແຕ່ງອື່ນໆໃສ່ຊຸດອາພອນທີ່ສວຍງາມ, ເປັນແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ກັບ Watteau pleats .

ເສື້ອຄຸມຜູ້ຍິງ à la français e, ປະເທດອັງກິດ, ປະມານປີ 1765. Silk satin with weft-float patterning and silk passementerie; ພິພິທະພັນສິລະປະເຂດ Los Angeles, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ປະມານປີ 1718, mantua ແລະ pannier ໄດ້ກາຍເປັນຄົນອັບເດດ:. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນ hoops ກວ້າງທີ່ຂະຫຍາຍ hips sideways, worn underneath the dress. ທັນທີທີ່ບັນດາລາຍການເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ກາຍເປັນອາຫານຫຼັກທີ່ສໍາຄັນໃນຄົນອັບເດດ: Rococo. ຮູບລັກສະນະທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງຍຸກ Rococo ແມ່ນເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ມີ hips ຂະຫຍາຍແລະການຕົກແຕ່ງຫຼາຍເກີນໄປ. ໂອກາດພິເສດໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ panniers ກວ້າງຫຼາຍ, ບາງເຖິງເຖິງ 16 ຕີນໃນເສັ້ນຜ່າກາງ. ໂສ້ງນ້ອຍແມ່ນສຳລັບນຸ່ງປະຈຳວັນ.

ເສື້ອຜ້າແບບນີ້ຕົ້ນກໍາເນີດໃນສະຕະວັດທີ 17 ປະເທດສະເປນແລະໄດ້ຖືກອອກແບບໃນເບື້ອງຕົ້ນເພື່ອເຊື່ອງທ້ອງຖືພາ.

ຍຸກທອງຂອງແຟຊັ່ນ Rococo ແມ່ນປະມານປີ 1745 ເມື່ອວັດທະນະທໍາຕາເວັນອອກແລະແປກໃຫມ່ທີ່ເອີ້ນວ່າ a la turque ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມໃນປະເທດຝຣັ່ງ. Madame de Pompadour ມີຄວາມສໍາຄັນໃນການສົ່ງເສີມຮູບແບບນີ້ໃນເວລາທີ່ນາງໄດ້ມອບຫມາຍການແຕ້ມຮູບຂອງຕົນເອງເປັນ Sultana ຂອງຕຸລະກີໂດຍ Charles Andre Van Loo. ຊຸມປີ 1760 ໄດ້ເຫັນຮູບແບບແຟຊັ່ນທີ່ເປັນທາງການໜ້ອຍລົງ. ເສື້ອ Polonaise, ຊຸດສັ້ນກວ່າທີ່ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກແຟຊັ່ນຂອງໂປໂລຍ, ເຮັດໃຫ້ຂໍ້ຕີນແລະ underskirt ເຫັນໄດ້. ການນຸ່ງເສື້ອ polonaise ຍັງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຍິງສາມາດເຄື່ອນຍ້າຍໄປມາໄດ້ງ່າຍຂຶ້ນຫຼາຍ.

ຊຸດ robe a l'anglais, ຫຼືຊຸດອັງກິດ, ເປັນແບບທີ່ນິຍົມກັນອີກອັນໜຶ່ງໃນເຄິ່ງຫຼັງຂອງສະຕະວັດທີ 18. ເຄື່ອງນຸ່ງນີ້ປະກອບມີອົງປະກອບຂອງຄົນອັບເດດ: ຜູ້ຊາຍເພີ່ມເຕີມເຊັ່ນ: ແຂນຍາວ, lapels ກວ້າງ, ແລະ jacket ສັ້ນ. ສິ້ນ​ເຕັມ​ທີ່​ມີ​ລົດ​ໄຟ​ຂະ​ຫນາດ​ນ້ອຍ, ແຕ່​ບໍ່​ມີ panniers, bodice ງາມ, ແລະ kerchief lace ຂະ​ຫນາດ​ນ້ອຍ​ປະ​ມານ​ຄໍ​ສໍາ​ເລັດ​ກອງ​ປະ​ຊຸມ. ເສື້ອສີແດງ, ການລວມກັນຂອງເສື້ອຄຸມ ແລະ ເສື້ອຄຸມເປັນສິນຄ້າແຟຊັນ Rococo ໃໝ່ອີກອັນໜຶ່ງ.

ນອກເໜືອໄປຈາກເຄື່ອງຕັດຫຍິບທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ອຸປະກອນເສີມແມ່ນສ່ວນສຳຄັນຂອງແຟຊັນ Rococo ໃນສະຕະວັດທີ 18. ອຸປະກອນເສີມເຊັ່ນ: ສາຍຄໍ ແລະເຄື່ອງປະດັບທີ່ເພີ່ມຄວາມສະຫງ່າງາມ ແລະການຕົກແຕ່ງທີ່ເສື່ອມໂຊມໃສ່ຊຸດເສື້ອ. ຜູ້ຍິງໃສ່ເສື້ອແຂນສັ້ນຕ້ອງໃສ່ຖົງມືໃນພິທີທາງການ.

ການຫຼຸດລົງເທື່ອລະກ້າວຂອງອົງປະກອບທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງໄລຍະເວລາ Rococo ແມ່ນການຂາດຄວາມສົມດຸນທີ່ຊັດເຈນໃນລັກສະນະປະດັບ. ຄວາມບໍ່ສົມດຸນແມ່ນທັງພາຍໃນຕົບແຕ່ງ ແລະພາຍໃນເຄື່ອງເຟີນີເຈີ ຫຼືສະຖາປັດຕະຍະກຳທັງໝົດ. ການອອກແບບເຄື່ອງເຟີນີເຈີ ແລະສະຖາປັດຕະຍະກຳມັກຈະລວມເອົາຮູບຊົງ C-shaped volutes. ຄຸນຄ່າທີ່ບໍ່ສົມມາຕຖານຍັງລວມເຖິງການເປັນຕົວແທນຂອງ seashells ແລະຮູບຮ່າງອື່ນໆທີ່ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກທໍາມະຊາດ. ຊິ້ນສ່ວນຂອງເຄື່ອງເຟີນີເຈີ Rococo, ເຊັ່ນຕູ້ ແລະບ່ອນນອນ, ມັກຈະມີອົງປະກອບຕົກແຕ່ງທີ່ບໍ່ສົມດູນກັນ. ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມບໍ່ສົມດຸນໃນການຕົກແຕ່ງ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມສົມດູນໂດຍລວມຍັງຄົງຢູ່.

ການຕົກແຕ່ງທີ່ໂດດເດັ່ນໂດຍສະເພາະທີ່ໃຊ້ໃນທົ່ວຮູບແຕ້ມ Rococo, ຮູບປັ້ນ, ແລະການອອກແບບພາຍໃນແມ່ນໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກທໍາມະຊາດ. ຫຼາຍຮູບຊົງໂຄ້ງແມ່ນອີງໃສ່ຮູບຊົງອິນຊີເຊັ່ນ: ຄື້ນ, ເປືອກຫອຍ, ແລະຮູບແຕ້ມທີ່ມີລັກສະນະທະເລອື່ນໆ. ຮູບແບບຂອງໃບກໍ່ເປັນເລື່ອງທຳມະດາ, ມີໃບເຄືອເຄືອເປັນຮູບຊົງຄ້າຍຄື acanthus fronds. ເຖິງວ່າຈະເປັນແຮງບັນດານໃຈທາງອິນຊີ, ແຕ່ຮູບຮ່າງເຫຼົ່ານີ້ມັກຈະເປັນຮູບທີ່ເກີນຄວາມໝາຍ ແລະເຮັດດ້ວຍສີຄຳ.

ຮູບແບບທີ່ໜ້າຮັກ ແລະອ່ອນໂຍນແມ່ນລັກສະນະທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງຮູບແຕ້ມ ແລະຮູບປັ້ນ Rococo. ປົກກະຕິແລ້ວ, ຮູບແຕ້ມ Rococo ແມ່ນອີງໃສ່ຫົວຂໍ້ຂອງຄວາມຮັກ, ການຫຼິ້ນ, ແລະທໍາມະຊາດ. ນິທານພື້ນເມືອງຍັງເປັນຫົວຂໍ້ທີ່ນິຍົມໃນບັນດານັກສິລະປິນ Rococo. ຮູບແບບ Rococo ທີ່ນິຍົມເປັນຕົວຢ່າງອີກອັນໜຶ່ງຂອງການອອກແບບ Rococo ປະຕິເສດປະເພນີຂອງແບບ Baroque.

ສາມຮູບແຕ້ມປະດັບໃນແບບ Rococo, 1889; ແບບ Rococo

ມັນບໍ່ດົນຈົນກ່ວາ Rococo ເນັ້ນໃສ່ການເສີມສ້າງ ແລະ ນິທານປະດັບຕົກແຕ່ງເປັນແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ເກີດປະຕິກິລິຍາ. ສະຖາບັນຝຣັ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການສອນ ແບບຄລາສສິກຂອງສິນລະປະ ແລະ De Troy, ນັກສິລະປິນຄລາສສິກທີ່ມີຊື່ສຽງ, ໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ອໍານວຍການຂອງສະຖາບັນໃນປີ 1738. ເຖິງແມ່ນວ່າໄລຍະເວລາ Rococo ຢູ່ໃນປະເທດຝຣັ່ງ, ມັນໄດ້ສືບຕໍ່ຂະຫຍາຍຕົວຢູ່ໃນອອສເຕີຍແລະ. ເຢຍລະມັນ.

Madame de Pompadour ເປັນບຸກຄົນທີ່ໂດດເດັ່ນແລະມີອິດທິພົນຕະຫຼອດສະຕະວັດທີ 18, ສົ່ງເສີມສິລະປະແລະແຟຊັ່ນ Rococo, ແລະປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຫຼຸດລົງຂອງມັນ. ໃນປີ 1750, Madame de Pompadour ໄດ້ສົ່ງນ້ອງຊາຍແລະນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນ, ລວມທັງສະຖາປະນິກ Soufflot ແລະນັກແກະສະຫຼັກ Charles-Nicolas Cochin, ໃນການເດີນທາງສອງປີເພື່ອສຶກສາການພັດທະນາໂບຮານຄະດີແລະສິລະປະຂອງອິຕາລີ. ກຸ່ມນີ້ກັບຄືນມາມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນຄວາມເປັນຄລາສສິກ ແລະ Abel-Francious Poisson de Vandieres, ນ້ອງຊາຍຂອງ Madame de Pompadour, ໄດ້ກາຍເປັນ Marquis.

La Marquise de Pompadour en jardinière (c. 1754-1755). ) ໂດຍ Charles-André van Loo; Charles-André van Loo, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Vandieres ຍັງໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນຜູ້ອໍານວຍການໃຫຍ່ສໍາລັບອາຄານຂອງກະສັດແລະລາວຮັບຜິດຊອບສໍາລັບການປ່ຽນສະຖາປັດຕະຍະກໍາຝຣັ່ງໄປສູ່ neoclassical. Cochin, ນັກວິພາກວິຈານສິລະປະທີ່ມີອິດທິພົນໄດ້ປະນາມຮູບແບບຂອງ Boucher, ເຊິ່ງລາວເອີ້ນວ່າ ແບບ petit. ແທນທີ່ຈະ, Cochin ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຮູບແບບສີ ແລະສະຖາປັດຕະຍະກຳທີ່ໃຫຍ່ກວ່າທີ່ເນັ້ນໃສ່ຊັ້ນສູງ ແລະ ວັດຖຸບູຮານຄລາສສິກ.

Jacques-Francois Blondel ແລະ Voltair ໄດ້ເພີ່ມສຽງຂອງເຂົາເຈົ້າຕໍ່ກັບການວິພາກວິຈານອັນດັງກ່າວກ່ຽວກັບລັກສະນະທີ່ລຽບງ່າຍຂອງສິລະປະ Rococo. ຊຸມປີ 1760 ຊົມເຊີຍການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການສິ້ນສຸດສໍາລັບແບບ Rococo, ຍ້ອນວ່ານັກສິລະປິນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການຮຽກຮ້ອງສິລະປະດ້ວຍຈຸດປະສົງແລະຄຸນຄ່າ. Rococo ໄດ້ເສຍຊີວິດຢ່າງເປັນທາງການໃນປີ 1785 ແລະຖືກແທນທີ່ດ້ວຍ Neoclassicism.

ການເຍາະເຍີ້ຍຂອງ Rococo ເປັນເລື່ອງແປກປະຫຼາດ ແລະເປັນເລື່ອງທີ່ແປກປະຫຼາດໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປສູ່ເຢຍລະມັນໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 18. ເຖິງແມ່ນວ່າ Rococo ຍັງຄົງເປັນທີ່ນິຍົມໃນອີຕາລີ ແລະບາງປະເທດຂອງເຢຍລະມັນ, ແຕ່ມັນໄດ້ຖືກທຳລາຍຢ່າງສິ້ນເຊີງໂດຍ Empire Style ຄື້ນທີສອງຂອງ Neoclassicism .

ນັກສິລະປິນ Rococo ທີ່ມີຊື່ສຽງ

ມີນັກຈິດຕະກອນ, ສະຖາປະນິກ, ແລະຊ່າງແກະສະຫຼັກຈໍານວນຫຼາຍທີ່ຈະປະກົດຕົວຂຶ້ນໃນຊ່ວງຍຸກ Rococo. ໃນຫຼາຍໆອັນ, ມີຫຼາຍອັນທີ່ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈຕະຫຼອດໄປໃນໂລກຂອງສິລະປະຕົກແຕ່ງ, ລວມທັງ Francois Boucher, Elisabeth Louise Vigee le Brun, ແລະ Giovanni Battista Tiepolo.

Francois Boucher (1703-1770)

ໃນບັນດານັກສິລະປິນ Rococo ທີ່ໂດດເດັ່ນ, Boucher ແນ່ນອນສົມຄວນໄດ້ຮັບສະຖານທີ່ໃນບັນຊີລາຍຊື່ນີ້. ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງຍ້ອນຮູບແຕ້ມຂອງ ໂຣມັນໂບຮານ ແລະນິທານເລື່ອງກຣີກ, ຮູບແຕ້ມຂອງ Boucher ໄດ້ສ້າງຮູບແບບຂອງແບບ Rococo. ໃນ​ຖາ​ນະ​ເປັນ​ນັກ​ຮຽນ​ສິ​ລະ​ປະ​ຫນຸ່ມ, Boucher ໄດ້​ສຶກ​ສາ​ໃນ​ໄລ​ຍະ​ທ້າຍ Baroque ແລະ​ເດີນ​ທາງ​ໄປ​ປະ​ເທດ​ອີ​ຕາ​ລີ. ລາວຍັງໄດ້ສຶກສາຮູບແບບພູມສັນຖານຂອງໂຮນລັງ.

Boucher ໄດ້ກາຍເປັນທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍໃນບັນດານັກສິລະປິນຝຣັ່ງໃນມື້ຂອງລາວ. ລັກສະນະທີ່ຫຼົງໄຫຼທີ່ Boucher ສະແດງຕົວເລກໃນຮູບແຕ້ມຂອງລາວເຮັດໃຫ້ລາວມີຊື່ສຽງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ຫຼາຍໆຮູບແຕ້ມຂອງ Boucher ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄົນລ້ຽງແກະ ແລະ ຮູບແບບຕ່າງໆຂອງການລ້ຽງສັດໃນຮູບການລ້ຽງສັດ. ຜົນງານຂອງລາວ, Triumph of Venus (1740) ຖືວ່າມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງລາວ, ແຕ່ມັນຢູ່ໃນການຂັດແຍ້ງຢ່າງໃກ້ຊິດກັບ The Breakfast (1739) ແລະ The Grape Eaters (1749).

The Triumph of Venus (1740) ໂດຍ François Boucher; François Boucher, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Jean-Honore Fragonard (1732-1806)

ນັກພິມ ແລະນັກແຕ້ມຊາວຝຣັ່ງ Rococo Jean-Honore Fragonard ແມ່ນຫນຶ່ງໃນຫຼາຍທີ່ສຸດ. ນັກແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງໃນຍຸກ Rococo. ເຖິງແມ່ນວ່າລາວມີຊີວິດຢູ່ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 18, ໃນຂະນະທີ່ Rococo ເລີ່ມຫຼຸດລົງ, ລາວໄດ້ສ້າງຮູບແຕ້ມ hedonistic. ໃນລະຫວ່າງຊີວິດຂອງລາວ, Fragonard ຍັງໄດ້ແຕ້ມຮູບຫຼາຍວຽກສໍາລັບລາຊະວົງ, ລວມທັງ The Meeting (1771).

Fragonard ໄດ້ພົບກັບ Boucher ເມື່ອລາວມີອາຍຸພຽງແຕ່ 18 ປີ, ແລະເຖິງແມ່ນວ່າ Boucher ປະຕິເສດ ເຮັດວຽກກັບ Fragonard ຍ້ອນຂາດປະສົບການ, ລາວໄດ້ສົ່ງລາວໄປຮຽນກັບ Jean-Baptiste-Simeon Chardin. ເຖິງວ່າລາວຈະຂາດປະສົບການແຕ່ຕົ້ນໆ, Fragonard ໄດ້ກາຍເປັນໜຶ່ງໃນບັນດານັກແຕ້ມຮູບທີ່ເກັ່ງທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດສິລະປະຝຣັ່ງ. ຮູບແຕ້ມ Fragonard ທີ່ມີຊື່ສຽງໂດຍສະເພາະແມ່ນ The Stolen Kiss (1788).

Stolen Kiss (ທ້າຍຊຸມປີ 1780) ໂດຍ Jean-Honoré Fragonard; Jean-Honoré Fragonard, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Jean-Antoine Watteau (1684-1721)

ເຖິງແມ່ນວ່າລາວໄດ້ເສຍຊີວິດກ່ອນຍຸກທອງຂອງ Rococo, Jean- Antoine Watteau ແມ່ນຫນຶ່ງໃນບັນດາຕົວເລກທີ່ມີອິດທິພົນທີ່ສຸດໃນການເຄື່ອນໄຫວ. ມັນແມ່ນ Watteau ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງໃນການບຸກເບີກແບບ Rococo ທີ່ລາວໄດ້ບັນລຸໂດຍການລວມເອົາລັກສະນະສິລະປະຂອງຕົນເອງກັບອົງປະກອບຈາກຕົ້ນສະບັບເຊັ່ນ Peter Paul Rubens ແລະ Titian.

ແບບຂອງ Watteau ແມ່ນສີສັນໂດຍສະເພາະ, ກັບ ສີ​ທີ່​ສົດ​ໃສ​ແລະ​ຄວາມ​ເລິກ​ຫຼາຍ​. ຫຼາຍໆຜົນງານຂອງ Watteau ແມ່ນປົກກະຕິຂອງແບບ Rococo ໃນລັກສະນະການສະແດງລະຄອນ. Watteau ຍັງມີຊື່ສຽງສໍາລັບຄວາມສາມາດທີ່ບໍ່ຫນ້າເຊື່ອຂອງລາວທີ່ຈະເກັບກໍາລາຍລະອຽດນາທີແລະສັບສົນ, ໂດຍສະເພາະໃນເຄື່ອງນຸ່ງປະດັບ. ບາງທີຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງ Watteau ແມ່ນ Pilgrimage to the Isle of Cythera, ເຊິ່ງລາວໄດ້ສຳເລັດໃນປີ 1717. ຜົນງານທີ່ໂດດເດັ່ນອື່ນໆລວມມີ Pierrot (1719) ແລະ Embarkation for Cythera ( 1717) Antoine Watteau, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Elisabeth Louise Vigee le Brun (1755-1842)

ໜຶ່ງໃນ ສິນລະປິນຍິງທີ່ໂດດເດັ່ນ ໃນປະຫວັດສາດຝຣັ່ງ, le Brun ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສໍາລັບຮູບຄົນທີ່ສວຍງາມຂອງນາງ. ເມື່ອ le Brun ພັດທະນາທັກສະດ້ານສິລະປະຂອງນາງ, ນາງບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນ ສິລະປະທີ່ເປັນທາງການ ໂຮງຮຽນຫຼືໂຮງຮຽນ.ໂຊກດີທີ່ພໍ່ຂອງນາງເປັນນັກສິລະປິນ ແລະລາວໄດ້ສອນໃຫ້ນາງທາສີ. ເຖິງວ່າຈະມີການຮ່ວມເພດໃນທຸກວັນແລະຫຼາຍຄົນທີ່ຫລີກລ້ຽງການເຮັດວຽກຂອງນາງ, le Brun ໄດ້ຖືກບັນຈຸເຂົ້າໃນ Royal Academy ໃນອາຍຸ 28 ປີໂດຍກະສັດ Louis XVI ແລະ Marie Antoinette . Le Brun ​ໄດ້​ແຕ້ມ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ທີ່​ສຸດ​ໃນ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ​ຂອງ​ປະ​ເທດ​ຝຣັ່ງ, ໂດຍ​ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ຂອງ​ນາງ​ແມ່ນ Marie Antoinette in a Court Dress (1778).

Marie Antoinette in Court Dress (1778) ໂດຍ Élisabeth Louise Vigée Le Brun; ພິພິທະພັນ Kunsthistorisches, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Giovanni Battista Tiepolo (1696-1770)

ນັກແຕ້ມ Venetian ທີ່ມີຊື່ສຽງ, Tiepolo ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີສໍາລັບການຕົກແຕ່ງຂອງລາວແລະ ຮູບແຕ້ມທີ່ລະອຽດອ່ອນເກີນໄປ, ມັກຈະພັນລະນາເຖິງຮູບກະສັດ. Tiepolo ມີຮູບແບບທີ່ເປັນເອກະລັກໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລາ Rococo, ໂດຍໄດ້ສຶກສາພາຍໃຕ້ສິລະປິນຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ High Renaissance . ເນື່ອງຈາກການສຶກສາຂອງລາວ, ແບບຂອງ Tiepolo ແມ່ນການປະສົມປະສານຂອງ Rococo ແລະ Renaissance. ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ຫຼາຍ​ທີ່​ສຸດ. ເຫດການປະຫວັດສາດທີ່ມີຄວາມສໍາຄັນຢ່າງບໍ່ຫນ້າເຊື່ອນີ້ໄດ້ຖືກສະແດງຢູ່ໃນແບບ Rococo ປົກກະຕິ. ຫ້ອງໂຖງທີ່ຕົບແຕ່ງຢ່າງສະຫງ່າງາມມີໂຄ້ງ, ຜ້າມ່ານໄຫຼອອກ, ແລະຮູບຊົງທີ່ຫຼູຫຼາທີ່ປະດັບປະດາຜ້າໃບທີ່ມີຊື່ສຽງນີ້.ຮູບແຕ້ມ.

ການແຕ່ງງານຂອງ Frederick Barbarossa ແລະ Beatrice of Burgundy (1727-1804) ໂດຍ Giovanni Domenico Tiepolo; Giovanni Domenico Tiepolo, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Giovani Antonio Canal (1697-1768)

ທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີໃນນາມ Canaletto, Giovani Antonio Canal ເປັນໜຶ່ງໃນນາມທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ. ຕົວເລກຂອງສະຕະວັດທີ 18 Rococo. ນັກຈິດຕະກອນທີ່ເກີດຈາກອິຕາລີໄດ້ສະແດງຄໍາສັນຍາທາງດ້ານສິລະປະໃນຕອນຕົ້ນແລະກາຍເປັນຫນຶ່ງໃນນັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນການເຄື່ອນໄຫວຂອງໂຮງຮຽນ Rococo ແລະ Venetian.

ໂດຍໄດ້ເດີນທາງໄປທົ່ວໂລກໃນເອີຣົບຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວ, Canaletto ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີສໍາລັບຄວາມເປັນຈິງທີ່ບໍ່ຫນ້າເຊື່ອຂອງລາວ. ທັດສະນີຍະພາບຂອງເມືອງ. ໃນ​ບັນ​ດາ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ທີ່​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ທີ່​ສຸດ​ໃນ​ໄວ​ໜຸ່ມ​ຂອງ​ລາວ​ແມ່ນ ທາງ​ເຂົ້າ​ສູ່ Grand Canal, Venice (1730), ແລະ The Stonemason's Yard (1725). Canaletto ໄດ້ສໍາເລັດຮູບແຕ້ມທັງສອງນີ້ຍ້ອນວ່າການເຄື່ອນໄຫວ Rococo ກໍາລັງເລີ່ມຕົ້ນເຕີບໂຕໃນປະເທດຝຣັ່ງ. ມັນເປັນການຂອບໃຈຕໍ່ການກະທໍາຂອງ Canaletto ທີ່ Rococo ແຜ່ລາມໄປອິຕາລີ.

Canaletto ຂອງ ທາງເຂົ້າ Grand Canal , c. 1730; Canaletto, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Thomas Gainsborough (1727-1788)

ນັກສິລະປິນ Rococo ທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງອັງກິດ, Gainsborough ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສໍາລັບຮູບຄົນທີ່ມີລາຍລະອຽດທີ່ສັບສົນ ແລະສະຫງ່າງາມ. ພູມສັນຖານ. Gainsborough ແມ່ນ ໜຶ່ງ ໃນສະມາຊິກທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງ St. Martin's Lane Academy, ເຊິ່ງກໍ່ຕັ້ງໂດຍ Hubert Francois Gravelot ຫຼັງຈາກ Rococo ມີ.ຂ້າມຊ່ອງຈາກປະເທດຝຣັ່ງ.

ຈື່ໄດ້ວ່າເປັນໜຶ່ງໃນຊ່າງແຕ້ມຮູບຊາວອັງກິດໃນສະຕະວັດທີ 18 ທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ, ຮູບແຕ້ມ Rococo ຂອງ Gainsborough ແມ່ນເປັນໜຶ່ງໃນບັນດານັກແຕ້ມຮູບຂອງລາວທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ. ເຖິງວ່າຮູບແຕ້ມທີ່ Gainsboroughs ຫຼາຍຄົນມັກທີ່ສຸດຈະເປັນພູມສັນຖານ, ແຕ່ ຮູບແຕ້ມ Rococo ທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງລາວ ແມ່ນ The Blue Boy ທີ່ລາວແຕ້ມໃນປີ 1770.

Jonathan Buttall (The Blue Boy) (c. 1770) ໂດຍ Thomas Gainsborough; Thomas Gainsborough, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ອັນເຕັມທີ່ຂອງຄວາມອຸດົມສົມບູນ, ຄໍາ, ແລະ extravagance , ແບບ Rococo ຂອງສະຕະວັດທີ 18 ແມ່ນສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ທັນທີ. ເຖິງວ່າການເຄື່ອນໄຫວດັ່ງກ່າວບໍ່ດົນປານໃດ, ແຕ່ແນ່ນອນວ່າມັນສ້າງຄວາມປະທັບໃຈ ແລະນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນຈາກຍຸກນີ້ຍັງຄົງເປັນຕົວເລກປະຫວັດສາດທີ່ສຳຄັນ.

ລອງເບິ່ງເວັບສະຕໍຣີສິລະປະ Rococo ຂອງພວກເຮົາໄດ້ທີ່ນີ້!

ຕົ້ນກຳເນີດຂອງຄຳສັບ Rococo

ຄຳນິຍາມ Rococo ໄດ້ຖືກນຳມາໃຊ້ຢ່າງຕະຫຼົກເປັນຕົວແປຂອງຄຳສັບພາສາຝຣັ່ງ rocaille, ວິທີການຕົກແຕ່ງ grottos ແລະ fountains ດ້ວຍ seashells, pebbles, ແລະຊີມັງ. ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 17, ປະຊາຊົນໄດ້ເລີ່ມໃຊ້ຄໍານີ້ເພື່ອພັນລະນາເຖິງຮູບແບບການຕົກແຕ່ງທີ່ເກີດຂື້ນໃນທ້າຍແບບ Louis XIV. ລວດລາຍປະດັບນີ້ມີລັກສະນະເປັນຮູບແກະສະຫຼັກທີ່ຕິດພັນກັບໃບຂອງຕົ້ນ acanthus.

ຄັ້ງທຳອິດທີ່ຄຳສັບ rocaille ຖືກໃຊ້ເພື່ອກຳນົດຮູບແບບສະເພາະແມ່ນໃນປີ 1736 ໂດຍຊ່າງເພັດ ແລະນັກອອກແບບ Jean Mondon. Mondon ຈັດພິມລາຍການອອກແບບສໍາລັບເຟີນີເຈີແລະເຄື່ອງປະດັບຕົກແຕ່ງອື່ນໆໃນແບບ rocaille. ການອອກແບບເຫຼົ່ານີ້ສໍາລັບເຟີນີເຈີ, ປະຕູຮົ້ວຕົກແຕ່ງ, ແລະຝາຜະຫນັງທີ່ມີລັກສະນະໂຄ້ງໂຄ້ງລວມກັບເຄືອໄມ້ຫຼືໃບປາມ.

ໃນປີ 1825, ເກືອບຫນຶ່ງສະຕະວັດຕໍ່ມາ, ຄໍາວ່າ Rococo ໄດ້ຖືກພິມອອກເປັນຄັ້ງທໍາອິດ. ໃນສະພາບການນີ້, ຄໍາສັບ Rococo ໄດ້ອະທິບາຍຮູບແບບເກົ່າແກ່ຂອງສະຕະວັດກ່ອນ. ຄຳສັບນີ້ຖືກໃຊ້ຕະຫຼອດສະຕະວັດທີ 19 ເພື່ອພັນລະນາເຖິງສະຖາປັດຕະຍະກຳ, ດົນຕີ, ຮູບປັ້ນ, ແລະການອອກແບບທີ່ເປັນໄມ້ປະດັບເກີນໄປ. ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ, ນັກປະຫວັດສາດສິລະປະໄດ້ຍອມຮັບຄໍາສັບ Rococo ເປັນຮູບແບບຂອງສິນລະປະເອີຣົບໃນສະຕະວັດທີ 18.

ເຖິງວ່າຈະມີການໂຕ້ວາທີກ່ຽວກັບຄວາມສໍາຄັນທາງປະຫວັດສາດຂອງແບບ Rococo, ມັນໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນແບບທີ່ແຕກຕ່າງຂອງການອອກແບບເອີຣົບ.

ປະຫວັດຄວາມເປັນມາຂອງແບບ Rococo

ແບບ Rococo ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການອອກແບບພາຍໃນ ແລະ ເຟີນິເຈີ. ໃນຖານະເປັນປະຕິກິລິຍາຕໍ່ຄວາມເຂັ້ມງວດທີ່ເຄັ່ງຄັດຂອງຍຸກ Baroque, ການອອກແບບ Rococo ແມ່ນເຄື່ອງປະດັບຫຼາຍເກີນໄປ. ບາງຄັ້ງນັກປະຫວັດສາດສິລະປະຫມາຍເຖິງຍຸກ Rococo ເປັນ Late Baroque, ເຊິ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນປະເທດຝຣັ່ງເປັນປະຕິກິລິຍາກັບແບບທາງການຂອງ Louis XIV. ເມື່ອການປົກຄອງຂອງ Louis XIV ສິ້ນສຸດລົງ, ຄົນຊັ້ນສູງແລະຮັ່ງມີໄດ້ກັບຄືນໄປປາຣີ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະຕົກແຕ່ງເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າໃນແບບ Rococo. ຜູ້ອອກແບບພາຍໃນ, ຊ່າງແກະສະຫຼັກ, ແລະນັກແຕ້ມຮູບ, ລວມທັງ Juste-Aurele Meissonier, Nicolas Pineau, Pierre Le Pautre, ແລະ Jean Berain, ໄດ້ພັດທະນາຮູບແບບການຕົບແຕ່ງທີ່ສະໜິດສະໜົມກວ່າສຳລັບເຮືອນຂອງບັນດາຜູ້ສູງອາຍຸ.

ຝຣັ່ງ Rococo

Rococo ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນປະເທດຝຣັ່ງລະຫວ່າງ 1723 ແລະ 1759. ການອອກແບບ Rococo ຂອງຝຣັ່ງແມ່ນໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດໃນຮ້ານເສີມສວຍ. ຮ້ານເສີມສວຍເປັນຫ້ອງແບບໃໝ່ທີ່ອອກແບບມາເພື່ອຄວາມບັນເທີງ ແລະ ປະທັບໃຈແຂກ. ຢູ່ Parisian Hotel de Soubise, salon Princess ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ສົມບູນແບບຂອງຮ້ານ Rococo.

ພາຍໃນຂອງ salon de la princesse , ໃນ Hôtel de Soubise, Paris; NonOmnisMoriar, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິລະປະທີ່ໂດດເດັ່ນເປັນປັດໃຈກຳນົດຂອງແບບ Rococo ຂອງຝຣັ່ງ, ໂດຍສະເພາະໃນຂອບຂອງຮູບແຕ້ມ ແລະກະຈົກ. ການ​ອອກ​ແບບ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ມັກ​ຈະ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ຮູບ​ແບບ​ພືດ intertwined sculpted ໃນ plaster ແລະ gilded.ເສັ້ນໂຄ້ງ sinuous ເຫຼົ່ານີ້ແລະການອອກແບບທີ່ດົນໃຈທໍາມະຊາດຍັງເປັນທີ່ນິຍົມໃນການອອກແບບເຟີນີເຈີ. ເຄື່ອງເຟີນີເຈີຝຣັ່ງຊັ້ນນໍາເຊັ່ນ Charles Cressent ແລະ Meissonier ເປັນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນແບບ Rococo.

ແບບ Rococo ຄອບງໍາສິລະປະແລະການອອກແບບຂອງຝຣັ່ງຈົນເຖິງກາງສະຕະວັດທີ 18, ເມື່ອການຄົ້ນພົບວັດຖຸບູຮານຂອງ Roman ໄດ້ຊີ້ນໍາສະຖາປັດຕະຍະກໍາຝຣັ່ງໄປສູ່ ການອອກແບບ neo-classical.

Italian Rococo

ແບບ Rococo ມີຄວາມສະຫງ່າງາມໂດຍສະເພາະໃນອິຕາລີ. Venice ແມ່ນຈຸດສູນກາງຂອງ Rococo Italian. ການອອກແບບ Rococo Italian ຄ້າຍຄື commodes Venetian ໄດ້ໃຊ້ເຄື່ອງປະດັບປະດັບແລະເສັ້ນໂຄ້ງແບບດຽວກັນກັບພາສາຝຣັ່ງ rocaille , ແຕ່ມີເພີ່ມເຕີມເລັກນ້ອຍ. ຫຼາຍໆຊິ້ນຂອງ Venetian ໄດ້ຖືກ ແຕ້ມດ້ວຍດອກໄມ້ , ພູມສັນຖານ, ຫຼື scenes ຈາກນັກແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງ. Chinoiserie, ຫຼືການລອກແບບແບບເອີຣົບຂອງປະເພນີສິລະປະຂອງຈີນແລະອາຊີຕາເວັນອອກອື່ນໆ, ກໍ່ເປັນທີ່ນິຍົມໃນ Rococo ອິຕາລີ.

Giovanni Battista Tiepolo ເປັນນັກແຕ້ມຮູບທີ່ໂດດເດັ່ນຈາກຍຸກ Rococo ຂອງອິຕາລີ. Tiepolo ທາສີເພດານແລະຮູບແຕ້ມຂອງ palazzos ແລະໂບດ. ໃນລະຫວ່າງຊຸມປີ 1750, Tiepolo ໄດ້ເດີນທາງໄປເຢຍລະມັນກັບລູກຊາຍຂອງລາວ, ແລະພວກເຂົາໄດ້ຕົກແຕ່ງເພດານ Wurzburg Residence. ນັກແຕ້ມຮູບ Rococo ທີ່ມີຊື່ສຽງອີກຄົນຫນຶ່ງຂອງອິຕາລີແມ່ນ Giovanni Battista Crosato. Crosato ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສຳລັບຮູບແຕ້ມແບບສີ່ຫຼ່ຽມຂອງເພດານຫ້ອງບານ Ca Rezzonico.

ເພດານຂອງ Tiepolo ຢູ່ Wurzburg Residence; Myriam Thyes, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ເຄື່ອງແກ້ວ Venetian ແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນຂອງຍຸກ Rococo ຂອງອິຕາລີ. ມັນແມ່ນໃນຊ່ວງເວລານີ້ທີ່ແກ້ວ Murano ທີ່ມີສີສັນແລະມັກຈະຖືກແກະສະຫລັກ. ງານແກ້ວຄ້າຍຄືກະຈົກທີ່ມີກອບອັນປະດັບ ແລະ ໂຄມໄຟຫຼາຍສີຖືກສົ່ງອອກໄປທົ່ວເອີຣົບ.

Rococo ເຍຍລະມັນໃຕ້

ຢູ່ໃນພາກໃຕ້ຂອງເຢຍລະມັນ ແລະ ອອສເຕຣຍ ທີ່ຮູບແບບ Rococo ໄດ້ເຖິງຈຸດສູງສຸດ. ວຽກງານການພິມເຜີຍແຜ່ຂອງສະຖາປະນິກແລະນັກອອກແບບຝຣັ່ງໄດ້ນໍາສະເຫນີແບບ Rococo ໃນເຢຍລະມັນ, ແລະມັນໄດ້ສືບຕໍ່ຄອບງໍາສິລະປະແລະການອອກແບບຂອງເຢຍລະມັນລະຫວ່າງ 1730s ແລະ 1770s. ໃນຂະນະທີ່ນັກອອກແບບ ແລະສະຖາປະນິກເຍຍລະມັນພົບເຫັນແຮງບັນດານໃຈໃນສະຖາປະນິກຊາວຝຣັ່ງເຊັ່ນ Germain Boffrand ແລະຜູ້ອອກແບບພາຍໃນເຊັ່ນ Giles-Marie Oppenordt, ສະຖາປັດຕະຍະກຳ ແລະການອອກແບບ Rococo ເຍຍລະມັນເພີ່ມຂຶ້ນສູ່ລະດັບຄວາມສູງໃໝ່.

ສະຖາປັດຕະຍະກຳແບບ Rococo ໄດ້ຖືກຮັບຮອງເອົາໂດຍສະຖາປະນິກເຢຍລະມັນທີ່ໂຫຼດ ມັນ​ມີ​ການ​ຕົກ​ແຕ່ງ​ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ ornate ແລະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ມັນ​ໄກ​ຫຼາຍ asymmetric​. ຮູບແບບການຕົກແຕ່ງ Rococo ຍັງຄົງຄອບງໍາໂບດເຍຍລະມັນໃນມື້ນີ້. ສະຖາປະນິກກໍ່ສ້າງເສັ້ນໂຄ້ງແລະເສັ້ນໂຄ້ງ counter-curve ອອກຈາກ molding, ສ້າງຮູບແບບທີ່ບິດແລະຫັນແລະຝາແລະເພດານທີ່ບໍ່ມີມຸມຂວາ. ລວດລາຍທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມເປັນພິເສດແມ່ນໃບໄມ້ stucco ທີ່ປະກົດວ່າເລືອໄປຕາມຝາແລະທົ່ວເພດານ. ການຕົບແຕ່ງທີ່ງົດງາມນີ້ມັກຈະເປັນສີເງິນ ຫຼືສີທອງ, ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບສີ pastel ຈືດໆ ຫຼື.ກໍາແພງສີຂາວ.

ອາຄານທໍາອິດທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນແບບ Rococo ແມ່ນ pavilion Amalienburg ໃນ Munich. ຜູ້ອອກແບບ ແລະສະຖາປະນິກ Francois de Cuvilies ທີ່ເກີດຈາກຊາວແບນຊິກ ໄດ້ຮັບຜິດຊອບໃນການອອກແບບຕຶກຫຼັງນີ້ ແລະພົບເຫັນແຮງບັນດານໃຈໃນຫໍ Marly ແລະ Trianon ຂອງຝຣັ່ງ. ສາລາ Amalienburg ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນເປັນບ່ອນລ່າສັດແລະເປັນເວທີເທິງດາດຟ້າສໍາລັບການຍິງນົກ. ພາຍໃນມີຫໍກະຈົກທີ່ສ້າງໂດຍ Johann Baptiste Zimmermann. ຄວາມຫລູຫລາຂອງອາຄານນີ້ແມ່ນໄກເກີນກວ່າສະຖາປັດຕະຍະກຳຂອງຝຣັ່ງ Rococo.

ທັດສະນະທາງຕາເວັນອອກຂອງສາລາ Amalienburg ໃນ Munich; Digital cat, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ອີກອັນໜຶ່ງຕົວຢ່າງພິເສດຂອງສະຖາປັດຕະຍະກຳ Rococo ເຢຍລະມັນແມ່ນ Wurzburg Residence. ພະລາຊະວັງທີ່ຫນ້າປະທັບໃຈນີ້ມີພາຍນອກ Baroque ຫຼາຍ, ແຕ່ພາຍໃນສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມສະຫວ່າງຂອງແບບ Rococo. ທີ່ຢູ່ອາໄສໄດ້ຖືກອອກແບບໂດຍການປຶກສາຫາລືກັບນັກສິລະປິນຊາວຝຣັ່ງ Robert de Cotte ແລະ Germain Boffrand ແລະ Tiepolo, ນັກແຕ້ມ Rococo ອິຕາລີ, ຜູ້ທີ່ສ້າງຮູບແຕ້ມຢູ່ເທິງຂັ້ນໄດສາມຊັ້ນ. ຂັ້ນໄດແມ່ນຈຸດໃຈກາງຂອງທີ່ຢູ່ອາໄສນີ້, ຄືກັບຂັ້ນໄດຢູ່ພະລາຊະວັງ Augustusburg. ໃນພະລາດຊະວັງ, ຂັ້ນໄດໃຫຍ່ໄດ້ສົ່ງນັກທ່ອງທ່ຽວຂຶ້ນເທິງຜ່ານວິໄສທັດຂອງຮູບປັ້ນ, ການແຕ້ມຮູບ, ການຕົບແຕ່ງ, ແລະເຄື່ອງເຫຼັກ.

ເຖິງວ່າແບບ Rococo ຈະເປັນແບບທາງໂລກໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ, ແຕ່ຍຸກຂອງເຢຍລະມັນໄດ້ເຫັນຫຼາຍໂບດແບບ Rococo. ຕະຫຼອດຊຸມປີ 1740 ແລະ 1750, ສະຖາປະນິກ Rococo ໄດ້ອອກແບບໂບດການເດີນທາງໄປທ່ຽວຊົມຫຼາຍແຫ່ງໃນທົ່ວ Bavaria. ພາຍໃນຂອງໂບດເຫຼົ່ານີ້ມີແບບ Rococo ທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຕົວຢ່າງທີ່ໂດດເດັ່ນແມ່ນ Wierskirche ຂອງ Dominikus Zimmermann, ເຊິ່ງມີພາຍນອກທີ່ງ່າຍດາຍທີ່ມີເຄື່ອງປະດັບຈໍານວນຫນ້ອຍແລະສີທີ່ງ່າຍດາຍ. ເມື່ອເຂົ້າໄປໃນໂບດ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ເຈົ້າໄດ້ຮັບການຕ້ອນຮັບດ້ວຍເຄື່ອງສະແດງຮູບໄຂ່ທີ່ເຮັດດ້ວຍແສງສະຫວ່າງຂອງໂບດ. ຖັນ stucco ສີຟ້າ ແລະສີບົວຢູ່ໃນວົງດົນຕີກົງກັນຂ້າມກັບຝາສີຂາວ, ແລະເທວະດາ plaster ອ້ອມຮອບເພດານ dome.

British Rococo

ເຖິງແມ່ນວ່າອິດທິພົນຂອງ Rococo ຈະບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເຂັ້ມແຂງໃນອັງກິດເທົ່າທີ່ເປັນຢູ່. ຢູ່ບ່ອນອື່ນໃນເອີຣົບ, ຜ້າໄຫມອັງກິດ, porcelain, ແລະເຄື່ອງເງິນໄດ້ໃຊ້ແຮງບັນດານໃຈຈາກ Rococo. ພື້ນຖານທິດສະດີສໍາລັບຄວາມງາມຂອງ Rococo ໄດ້ຖືກວາງໄວ້, ສ່ວນຫນຶ່ງ, ໂດຍ William Hogarth, ຜູ້ທີ່ໂຕ້ຖຽງວ່າ S-curves ແລະ undulating ເສັ້ນ Rococo ແມ່ນພື້ນຖານຂອງຄວາມງາມແລະຄວາມສະຫງ່າງາມໃນທໍາມະຊາດແລະສິນລະປະ.

ແບບ Rococo. ໄດ້ໃຊ້ເວລາຂອງຕົນໃນການມາຮອດປະເທດອັງກິດ. ເຄື່ອງເຟີນີເຈີອັງກິດໄດ້ປະຕິບັດຕາມແບບຈໍາລອງ neoclassical Palladian ເປັນເວລາດົນນານ, ພາຍໃຕ້ນັກອອກແບບ William Kent. Kent ເປັນຕົວເລກທີ່ມີອິດທິພົນຜູ້ທີ່ອອກແບບເຟີນີເຈີສໍາລັບ Lord Burlington. ມັນແມ່ນກັບ Lord Burlington ທີ່ Kent ເດີນທາງໄປອິຕາລີລະຫວ່າງ 1712 ແລະ 1720. Kent ໄດ້ນໍາເອົາແນວຄວາມຄິດແລະແບບຈໍາລອງ Palladio ກັບຄືນມາແລະອອກແບບເຟີນີເຈີສໍາລັບ Chiswick House, Hampton Court.Palace, ແລະ Holkham Hall ແລະອື່ນໆ.

ຮູບລັກສະນະຂອງ Mahogany ໃນປະເທດອັງກິດປະມານ 1720 ແມ່ນການພັດທະນາ Rococo ທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດຂອງເວລາ. ຄຽງຄູ່ກັບໄມ້ວັລນັດ, ໄມ້ມະຮອກການີໄດ້ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມສໍາລັບເຄື່ອງເຟີນີເຈີ. ມັນແມ່ນນັກອອກແບບເຄື່ອງເຟີນີເຈີ Thomas Chippendale ທີ່ມີການເຮັດວຽກຢູ່ໃກ້ກັບແບບ Rococo. ລາຍການອອກແບບສໍາລັບເຄື່ອງເຟີນີເຈີ chinoiserie, Rococo, ແລະ Gothic ເອີ້ນວ່າ Gentleman's and Cabinet-Makers Directory, ຖືກຕີພິມໂດຍ Chippendale ໃນປີ 1754. ເຖິງແມ່ນວ່າເຄື່ອງເຟີນີເຈີຂອງ Chippendale ໄດ້ແຮງບັນດານໃຈຢ່າງແນ່ນອນຈາກ Rococo, ແຕ່ລາວບໍ່ໄດ້ໃຊ້ຜ້າອັດປາກ. ໃນເຄື່ອງເຟີນີເຈີຂອງລາວ, ບໍ່ຄືກັບນັກອອກແບບຊາວຝຣັ່ງ. ໃນປີ 1761, Johnson ໄດ້ຈັດພິມລາຍການອອກແບບເຄື່ອງເຟີນີເຈີ Rococo ຂອງຕົນເອງ, ລວມທັງເຄື່ອງເຟີນີເຈີທີ່ອີງໃສ່ຮູບແຕ້ມຂອງອິນເດຍ ແລະຈີນ.

ສິລະປະ ແລະການອອກແບບຂອງຍຸກ Rococo

ດັ່ງທີ່ເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລ້ວ, ມີຫຼາຍການປ່ຽນແປງໃນການອອກແບບພາຍໃນເອີຣົບ. ໃນຂະນະທີ່ເຢຍລະມັນໃຕ້ຫຼຸດລົງສໍາລັບສະຖາປັດຕະຍະກໍາ Rococo, ພາສາອັງກິດມັກເຄື່ອງເຟີນີເຈີ Rococo. ບໍ່ວ່າຈະເປັນຮູບແຕ້ມ, ຮູບປັ້ນ, ເຟີນິເຈີ ຫຼືການອອກແບບສະຖາປັດຕະຍະກຳ, ພວກເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ແບບ Rococo ທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

ການອອກແບບພາຍໃນ Rococo

ການອອກແບບພາຍໃນແມ່ນຈຸດປະກາຍຂອງຍຸກ Rococo. ເຖິງແມ່ນວ່າແບບ Rococo ໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນເພື່ອຄອບງໍາຮູບແຕ້ມ, ຮູບປັ້ນ, ແລະດົນຕີ, ແຕ່ມັນເລີ່ມຕົ້ນເປັນແບບຂອງການອອກແບບພາຍໃນ. ໃນຂະນະທີ່ຈຸດສຸມຂອງຖາປັດຕະຍະແມ່ນ