R hythm 0 ແມ່ນຫົວຂໍ້ທີ່ມອບໃຫ້ກັບການສະແດງສິລະປະປີ 1974 ຂອງ Marina Abramović. ໃນການຕິດຕັ້ງສິລະປະການສະແດງ, Marina Abramović ຢືນຢູ່ສະຫມໍ່າສະເຫມີໃນຂະນະທີ່ປະຊາຊົນໄດ້ຮັບການຊຸກຍູ້ໃຫ້ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ນາງດ້ວຍຫນຶ່ງໃນ 72 ສິ່ງທີ່ນາງໄດ້ວາງໄວ້ເທິງໂຕະ. ຂົນນົກ, ດອກກຸຫຼາບ, ນ້ຳຫອມ, ເຂົ້າຈີ່, ນ້ຳເຜິ້ງ, ໝາກອະງຸ່ນ, ມີດຕັດ, ເຫຼົ້າແວງ, ໜັງຫົວ, ແຖບໂລຫະ, ຕະປູ, ແລະປືນສັ້ນປະກອບອາວຸດໜຶ່ງຮອບແມ່ນຮວມຢູ່ໃນ Rhythm Zero . ມື້ນີ້, ພວກເຮົາຈະຊອກຫາການວິເຄາະ Rhythm 0 ແລະຂໍ້ເທັດຈິງທີ່ສໍາຄັນ.

Rhythm 0 : Marina Abramović's 1974 Art Performance

ອີງຕາມ ກັບ Marina Abramović, ວຽກງານດັ່ງກ່າວໄດ້ຂັບໄລ່ຮ່າງກາຍຂອງນາງໄປສູ່ຈຸດສູງສຸດ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ແຂກມີຄວາມເມດຕາ, ເອົາດອກໄມ້ຫຼືຈູບຂອງນາງ. ມັນເລີ່ມຕົ້ນຢ່າງສະຫງົບພຽງພໍ. ນາງໄດ້ຖືກຫັນໄປໂດຍຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງ. ແຂນຂອງນາງໄດ້ຖືກ shoved ເຂົ້າໄປໃນອາກາດໂດຍຜູ້ໃດຜູ້ຫນຶ່ງ. ມີຄົນຕິດຕໍ່ສ່ວນຕົວກັບນາງ. ຕອນກາງຄືນໃນ Neapolitan ເລີ່ມຮ້ອນຂຶ້ນ. ເຄື່ອງນຸ່ງຂອງນາງທັງໝົດຖືກຕັດອອກໃນຊົ່ວໂມງທີສາມດ້ວຍໃບແຫຼມ. ຄໍຂອງນາງໄດ້ຖືກຕັດເພື່ອໃຫ້ເລືອດຂອງນາງດູດໄດ້. ຮ່າງກາຍຂອງນາງໄດ້ຮັບການໂຈມຕີທາງເພດເລັກນ້ອຍ. ນາງຈະບໍ່ຄັດຄ້ານການຂົ່ມຂືນ ຫຼືການຄາດຕະກຳ ເພາະວ່ານາງອຸທິດຕົນເພື່ອສິ່ງນັ້ນ. ຢູ່​ໃນ​ຝູງ​ຊົນ, ກຸ່ມ​ປົກ​ປ້ອງ​ໄດ້​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ເພື່ອ​ຕອບ​ສະ​ຫນອງ​ຕໍ່​ການ​ປະ​ຖິ້ມ​ທາງ​ເລືອກ​ຂອງ​ນາງ​ແລະ​ການ​ແບ່ງ​ປັນ​ໂດຍ​ບັງ​ເອີນ​ຂອງ​ມະ​ນຸດ.ຕົນເອງທີ່ສູງກວ່ານີ້.

ການບິນຂອງຜູ້ຊົມທີ່ເປັນສັດຕູແມ່ນບໍ່ສາມາດຫຼີກລ່ຽງໄດ້ເນື່ອງຈາກຄວາມກັງວົນຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບການມີສ່ວນຮ່ວມໃນຂະບວນການ ແລະຄວາມສະດວກທີ່ເຂົາເຈົ້າອາດຈະເຮັດໃຫ້ຄຸນຄ່າຂອງນັກສິລະປິນຍິງ.

ເຖິງແມ່ນວ່າ Abramović ບໍ່ໄດ້ພິຈາລະນາຕົນເອງເປັນ “ ນັກສິລະປິນຍິງ ,”, ການສະແດງສຸດທ້າຍນີ້ອາດຈະຖືກເຫັນວ່າເປັນການປະເຊີນໜ້າກັບການຮຸກຮານຂອງເພດຊາຍຕໍ່ຮ່າງກາຍ ແລະ ສະໝອງຂອງແມ່ຍິງ. Marina Abramović ເລືອກທີ່ຈະຍອມຮັບຄວາມອ່ອນແອທາງຮ່າງກາຍ ແລະຈິດໃຈເພື່ອຍູ້ຂອບເຂດຂອງລາວ ແລະສ້າງການແລກປ່ຽນພະລັງງານກັບຜູ້ຊົມ.

Marina Abramović (ດ້ວຍການຕົບແຕ່ງ Austrian ສໍາລັບວິທະຍາສາດ ແລະສິລະປະທີ່ນາງໄດ້ຮັບໃນປີ 2008) ໃນການສະແດງຂອງ Marina Abramović: The Artist Is Present ໃນລະຫວ່າງງານເທດສະການຮູບເງົາສາກົນ Vienna ໃນປີ 2012, Gartenbaukino; Manfred Werner / Tsui, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ການຕັ້ງຄ່າອະນຸຍາດໃຫ້ມີການຜະລິດການປະຕິບັດໂດຍອີງໃສ່ການຕອບສະຫນອງແລະການເຄື່ອນໄຫວຂອງຜູ້ຊົມ, ຕ້ານທັດສະນະ sensationalist ຂອງ ນັກສະແດງ. ສາຍພົວພັນທາງອຳນາດທີ່ເນັ້ນໜັກ ແລະຖືກສ້າງຕັ້ງຂື້ນໃນການໂຕ້ວາທີນີ້ແມ່ນມີຄວາມມົວໝອງ, ສັບສົນຕໍ່ຕຳແໜ່ງສິນລະປິນຂອງຜູ້ຍິງທັງເປັນວັດຖຸ ແລະຫົວເລື່ອງ.

ນອກເໜືອໄປຈາກຈຸດອ່ອນເຫຼົ່ານີ້ ແລະສັນຍາສ້າງສັນ, ພຶດຕິກຳຂອງການສະແດງສະແດງເຖິງຄວາມກ້າວໜ້າຂອງມະນຸດໃນການນຳໃຊ້ໃນທາງທີ່ຜິດ. ອໍານາດໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາມີສິດທີ່ຈະເຮັດແນວນັ້ນ. ເມື່ອ Marina Abramović ຟື້ນຟູຄວາມຮັບຮູ້ແລະມະນຸດສະທໍາ, ຜູ້ຊົມແມ່ນບໍ່ມີປະເຊີນຫນ້າກັບການປ່ຽນແປງຕໍ່ໄປອີກແລ້ວ, ຖ້າບໍ່ແມ່ນຕົວມັນເອງ, ເຮັດໃຫ້ມັນຍາກທີ່ຈະເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມຮຸນແຮງທີ່ເຮັດໄດ້.

ພິຈາລະນາສິ້ນຂອງ Yoko Ono Cut Piece , ເຊິ່ງນັກສິລະປິນໄດ້ສືບສວນສິລະປະການມີສ່ວນຮ່ວມໂດຍການເຊື້ອເຊີນ. ຜູ້ຊົມຕັດເຄື່ອງນຸ່ງຂອງນາງ. ການສະແດງທັງສອງໄດ້ຕັ້ງຄຳຖາມເຖິງຄວາມອ່ອນເພຍຂອງຮ່າງກາຍ ແລະ ຄວາມເປັນວັດຖຸຂອງຜູ້ຍິງ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບວິທີການທີ່ຜູ້ເຂົ້າຊົມ ແລະ ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມກາຍເປັນວັດຖຸຂອງກັນແລະກັນ.

Rhythm Zero ຍັງປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການສະທ້ອນ meta ໃນ ຈຸດປະສົງຂອງສິນລະປະ . ຖ້າການສະແດງນີ້ສະທ້ອນເຖິງບັນຫາໃນປະຈຸບັນແລະສືບສວນປະເພດຂອງການປະຕິບັດນະວະນິຍາຍ, ມັນຍັງເຮັດໃຫ້ເກີດຄໍາຖາມກ່ຽວກັບຂອບເຂດຂອງສິລະປະ. ມັນເປັນສິນລະປະໃນເວລາທີ່ຜູ້ຊົມເກືອບທັງຫມົດກໍານົດວຽກງານສິລະປະຫຼືໃນເວລາທີ່ການນໍາສະເຫນີກາຍເປັນພຽງແຕ່ການວາງສະແດງຮູບແບບຄວາມຮຸນແຮງທາງເພດ? ໃນການກໍາຈັດຄົນແປກຫນ້າເປັນເວລາຫົກຊົ່ວໂມງ, ຫັນປ່ຽນຕົນເອງເຂົ້າໄປໃນວັດຖຸທີ່ຈະໄດ້ຮັບການຂູດຮີດເປັນຄວາມພໍໃຈ. ນາງໄດ້ສັນຍາວ່າຈະຢູ່ຢ່າງຈິງຈັງຈົນກ່ວາການທົດລອງໄດ້ສໍາເລັດ. ບໍ່ມີຜົນສະທ້ອນໂດຍກົງສໍາລັບຜູ້ຊົມ. Marina Abramović, ນັກສະແດງສິລະປະທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກທີ່ອາໄສຢູ່ໃນໂຊວຽດລັດເຊຍໃນເວລານັ້ນ, ໄດ້ສະແດງສິລະປະການສະແດງທີ່ສັບສົນ, ຫນ້າສົນໃຈ, ແລະເປັນອັນຕະລາຍທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດສິລະປະໃນປີ 1979. ນາງໄດ້ຕັ້ງຊື່ມັນວ່າ "Rhythm 0", ແລະມັນມີຫຼາຍອັນ. ຂອງສິນລະປະສະໄໝໃໝ່ທີ່ກ້າຫານ ເພາະມັນເປັນການທົດລອງທາງດ້ານສັງຄົມອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ຍົກຜ້າມ່ານຕາມທຳມະຊາດຂອງມະນຸດ ແລະເປີດເຜີຍຜົນກະທົບຂອງການມອບຮ່າງກາຍຂອງພວກເຮົາໃຫ້ກັບຄົນແປກໜ້າ.

ລອງເບິ່ງ Marina Abramović ຂອງພວກເຮົາ ຈັງຫວະ 0 webstory ນີ້!

ຄຳຖາມທີ່ຖາມເລື້ອຍໆ

Marina Abramović ແມ່ນໃຜ?

Marina Abramović ເກີດໃນປີ 1946 ໃນ Belgrade, Yugoslavia. Abramović, ຜູ້ປະດິດສ້າງສິລະປະການສະແດງເປັນຮູບແບບສິລະປະທາງດ້ານຄວາມຮູ້ສຶກ, ໄດ້ໃຊ້ຮ່າງກາຍຂອງນາງເປັນທັງຫົວຂໍ້ແລະຮູບແບບຂອງສື່ຂອງການຜະລິດຂອງນາງເພື່ອທົດສອບຂອບເຂດທາງກາຍຍະພາບ, ຈິດໃຈ, ແລະອາລົມຂອງນາງ, ເລື້ອຍໆພະຍາຍາມຍູ້ພວກເຂົາໄປຂ້າງເທິງແລະແມ້ກະທັ້ງ. ແລ່ນຄວາມສ່ຽງຕໍ່ຊີວິດຂອງນາງໃນການສະແຫວງຫາຄວາມຮັບຮູ້ໃຫມ່, ຄວາມສະຫວ່າງ, ແລະການຫັນປ່ຽນຕົນເອງ. ວຽກງານຂອງນາງເຮັດໃຫ້ປະທັບໃຈ, ດຶງດູດ ແລະບາງຄັ້ງຄາວຜູ້ຊົມສົດໆຍ້ອນຄວາມອົດທົນແລະຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງມັນ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການປະພຶດຊໍ້າໆ, ກິດຈະກໍາທີ່ຍາວນານ, ແລະການແລກປ່ຽນສາທາລະນະທີ່ເຂັ້ມແຂງແລະການສົນທະນາພະລັງງານ.

ເປັນຫຍັງ Marina Abramović's 1974 Art? ປະສິດທິພາບທີ່ສໍາຄັນ?

ແນວຄວາມຄິດທີ່ສຳຄັນຂອງຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍແມ່ນເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນຄືນໃໝ່, ເຊິ່ງມັກຈະຖືກເນັ້ນໃສ່ໂດຍການລວມເອົາຕົວຊີ້ບອກຮູບສັນຍາລັກ ຫຼືເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ. ໃນຂະນະທີ່ບາງຮູບແຕ້ມຂອງນາງໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກອະດີດຂອງນາງເອງ, ສ່ວນອື່ນໆແມ່ນໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກເຫດການທີ່ຜ່ານມາແລະປະຈຸບັນ, ເຊັ່ນການສູ້ຮົບໃນປະເທດຊາດຂອງນາງແລະພາກພື້ນອື່ນໆຂອງໂລກ. ຄວາມ ໝາຍ ແມ່ນຜະລິດໃນເວລາຈິງໂດຍແຕ່ລະບຸກຄົນ - ຜູ້ຍິງການຢືນຢູ່ຢ່າງງຽບໆຢູ່ໃນຫໍພິພິທະພັນອາດຈະຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນການນັ່ງສະມາທິຄ່ອຍໆຍ້ອນວ່ານາງສາມາດມິດງຽບດ້ວຍໃຈຮ້າຍ. ຜູ້ຊົມຈະກຳນົດວ່ານາງແມ່ນໃຜ, ແລະການຕີຄວາມໝາຍນັ້ນບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບຜູ້ຍິງເອງ.

ສະນັ້ນ, ໃຜເປັນຜູ້ຍິງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຊິ້ນສ່ວນນີ້? <5

ການແນະນຳ Marina Abramović

ນາງມາຣິນາ ອັບຣາໂມວິກ ໄດ້ຮັບການລ້ຽງດູໃນຢູໂກສະລາເວຍໂດຍ ຍາດພີ່ນ້ອງຜູ້ທີ່ເປັນ Partisan ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງແລະໃນທີ່ສຸດກໍເຮັດວຽກໃຫ້ລະບອບຄອມມິວນິດຂອງ Josip Broz Tito. ນາງໄດ້ເລີ່ມຮຽນສິລະປະຢູ່ Belgrade Academy of Fine Arts ໃນປີ 1965. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນທີ່ສຸດນາງກໍ່ມີຄວາມປະທັບໃຈກັບທ່າແຮງຂອງ ສິລະປະການສະແດງ , ໂດຍສະເພາະແມ່ນຄວາມສາມາດໃນການນໍາໃຊ້ຮ່າງກາຍຂອງນາງເປັນຍານພາຫະນະສໍາລັບການຄົ້ນພົບທາງວິນຍານ. Abramović ປະດິດຊຸດຜົນງານດິບທີ່ໃຊ້ຮ່າງກາຍຂອງນາງເປັນທັງຫົວຂໍ້ ແລະສື່ ຫຼັງຈາກຈົບການສຶກສາຈົບຊັ້ນສູງໃນປີ 1972.

ຜົນງານເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ມີການໂຕ້ວາທີບໍ່ພຽງແຕ່ຍ້ອນອັນຕະລາຍຂອງເຂົາເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນຍ້ອນ ການເປືອຍກາຍເລື້ອຍໆຂອງ Abramović, ເຊິ່ງຈະກາຍເປັນລັກສະນະທົ່ວໄປຂອງການເຮັດວຽກຂອງນາງໃນປີຕໍ່ໄປ.

Abramović ໄດ້ໄປ Amsterdam ໃນປີ 1975 ແລະເລີ່ມເຮັດວຽກກັບ Frank Uwe Laysiepen, ນັກສະແດງທີ່ມີຈິດໃຈດຽວກັນຈາກເຢຍລະມັນ, ປີຕໍ່ມາ. ເອກະລັກທາງເພດເປັນສ່ວນໃຫຍ່ຂອງພວກມັນການຮ່ວມມື. ທັງສອງຄູ່ຍັງໄດ້ເດີນທາງຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ແລະ ການຂ້າມທະເລກາງຄືນ (1987), ການກະທໍາທີ່ຍືດເຍື້ອຂອງຄວາມເຂັ້ມຂຸ້ນ ແລະສະມາທິເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ໄດ້ຖືກປະຕິບັດຢູ່ໃນຫຼາຍສິບສະຖານທີ່ຕ່າງໆໃນທົ່ວໂລກ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າຕັດສິນໃຈເອີ້ນມັນລາອອກໃນປີ 1988, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສ້າງການສະແດງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໄປຈາກຝັ່ງກົງກັນຂ້າມຂອງກຳແພງຈີນ ແລະ ປະຊຸມຢູ່ໃຈກາງເພື່ອບອກລາຄັ້ງສຸດທ້າຍ.

ໃນປີ 2005, ນາງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະໄຕ່ຕອງອະນາຄົດຂອງສິລະປະການສະແດງ, ເປັນສື່ກາງທີ່ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວວຽກງານຂອງແຕ່ລະຄົນບໍ່ມີຊີວິດຢູ່ນອກຂັ້ນຕອນທໍາອິດ, ຍົກເວັ້ນການເກັບຮັກສາວິດີໂອເປັນບາງຄັ້ງຄາວ.

ໃນປີນັ້ນ, Abramović ປະຕິບັດ Seven Easy Pieces , ລຳດັບຂອງການພັກຜ່ອນຢ່ອນອາລົມ, ຫຼືການສະແດງຄືນໃໝ່, ຂອງບັນດາໂຄງການສຳຄັນຂອງນາງເອງ ແລະນັກສະແດງອື່ນໆຫຼາຍຄົນໃນຄວາມພະຍາຍາມເພື່ອຂັດຂວາງແນວໂນ້ມ. ວຽກງານຂອງ Abramović ແມ່ນຫົວຂໍ້ຂອງການທົບທວນຄືນທີ່ກວ້າງຂວາງຢູ່ MoMA ໃນປີ 2010. Abramović ໄດ້ premiered Artist is Present ການສະແດງ, ໃນນັ້ນນາງໄດ້ນັ່ງສະຫງົບໃນຂະນະທີ່ນັກທ່ອງທ່ຽວໃນຫໍພິພິທະພັນໄດ້ຫັນນັ່ງກົງກັນຂ້າມກັບນາງແລະແນມເບິ່ງ. ຂອງນາງໃນຂະນະທີ່ນາງເບິ່ງຄືນ. ຜູ້ເຂົ້າຊົມແຖວໜ້າເປັນແຖວຍາວເປັນຜົນມາຈາກໂອກາດທີ່ຈະເຂົ້າຮ່ວມໂຄງການ.

Marina Abramović ການສະແດງ ສິນລະປິນປະຈຸບັນ ຢູ່ MoMA ໃນເດືອນພຶດສະພາ 2010; Shelby Lessig , CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໃນເດືອນສິງຫາ 2016, Abramović ໄດ້ສ້າງຄວາມໂກດແຄ້ນຂຶ້ນເມື່ອexcerpts ຈາກສະບັບຕົ້ນຂອງ autobiography ຂອງນາງໄດ້ຖືກແຈກຢາຍ, ໃນທີ່ນາງໄດ້ປຽບທຽບຊາວດັ້ງເດີມກັບໄດໂນເສົາແລະຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າພວກເຂົາມີ tors ຂະຫນາດໃຫຍ່ - ເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າເປັນພຽງແຕ່ຜົນໄດ້ຮັບທີ່ບໍ່ດີຂອງການພົວພັນຂອງເຂົາເຈົ້າກັບວັດທະນະທໍາຕາເວັນຕົກແມ່ນວິທີການທີ່ມີນ້ໍາຕານສູງໃນການກິນອາຫານ fattens. ເຮືອຂອງເຂົາເຈົ້າ – ແລະຂາຄ້າຍຄືໄມ້.

“ຂ້ອຍມີຄວາມນັບຖືອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ສຸດຕໍ່ຊາວພື້ນເມືອງ, ເຊິ່ງຂ້ອຍເປັນໜີ້ທຸກຢ່າງ,” ນາງເວົ້າເພື່ອຕອບໂຕ້ກັບຄວາມວຸ້ນວາຍໃນສື່ສັງຄົມ.

Marina Abramović ໃນ Stockholm, 2017; Frankie Fouganthin, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

A Rhythm 0 Analysis

Marina Abramović ເຮັດໄດ້ Rhythm Zero , ຫນຶ່ງໃນການສະແດງທີ່ຮຸນແຮງທີ່ສຸດຂອງນາງ, ໃນປີ 1974 ທີ່ Galleria Studio Morra ໃນ Naples, ຍອມຮັບຄວາມຮັບຜິດຊອບຢ່າງສົມບູນແລະໃຫ້ຜູ້ຊົມໃຊ້ສິ່ງຕ່າງໆໃນໂຕະຕາມທີ່ພວກເຂົາມັກ. ການຫຼິ້ນເປັນເວລາ 6 ຊົ່ວໂມງຫັນໄປສູ່ການສະແດງທີ່ເສີຍໆ ແລະໂຫດຮ້າຍ, ເຮັດແບບຢ່າງການຂູດຮີດຂອງຜູ້ຍິງ ແລະ ພະລັງອຳນາດ.

ພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງຜູ້ຊົມໄດ້ທຳລາຍພຶດຕິກຳທົດລອງຢູ່ໃນຮ່າງກາຍຂອງນັກສິລະປິນໂດຍໃຊ້ 72 ລາຍການທີ່ເຈັບປວດ ແລະ ມີຄວາມສຸກກັບເຂົາເຈົ້າ. ການຕັດສິນໃຈ. ເຖິງແມ່ນວ່າກຸ່ມປົກປ້ອງໄດ້ປະກົດຕົວຂຶ້ນຢ່າງໄວວາຕໍ່ກັບຜູ້ຮຸກຮານ, ມັນບໍ່ແມ່ນຈົນກ່ວາໃນຕອນທ້າຍຂອງໄລຍະເວລາທີ່ຄົນສຸດທ້າຍໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມເປັນມະນຸດຮ່ວມກັນຂອງພວກເຂົາ.

ສາທາລະນະໄດ້ບຸກລຸກອອກຈາກສະຕູດິໂອໃນຂະນະທີ່ວຽກງານສິລະປະໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ. ການປະຕິບັດແມ່ນສັນຍາລັກຂອງຄວາມອ່ອນແອແລະການເປີດເຜີຍໂດຍເຈດຕະນາ, ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງຈຸດປະສົງຂອງຈິດຕະນາການທີ່ຈະຂ້າມຜ່ານຂອບເຂດໃດກໍ່ຕາມ, ໃນຂະນະທີ່ສ້າງພັນທະສັນຍາທີ່ບໍ່ຊັດເຈນລະຫວ່າງຜູ້ສ້າງຂອງແມ່ຍິງແລະຜູ້ຊົມຂອງນາງ. ນອກຈາກນັ້ນ, ການເຮັດວຽກຂອງການສະແດງໄດ້ສະທ້ອນເຖິງຫົວຂໍ້ຂອງສັງຄົມທີ່ກວ້າງຂວາງ ແລະເປີດເຜີຍຄວາມຈິງກ່ຽວກັບລັກສະນະຂອງມະນຸດ, ສິດອຳນາດ, ການອະນຸຍາດ ແລະຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໂດຍສະເພາະໃນວັດທະນະທໍາຂອງພວກເຮົາໃນປະຈຸບັນ.

ແຕ່ຄໍາຖາມທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດທີ່ຈະ ທີ່ຢູ່ນີ້ແມ່ນ: ສິລະປະການສະແດງ “Rhythm 0” ສາມາດເປີດເຜີຍບັນຫາໃຫຍ່ຂອງສັງຄົມໂດຍການວິເຄາະຈຸດອ່ອນທີ່ຕັ້ງໃຈ ແລະບໍ່ຊັດເຈນຂອງແມ່ຍິງໃນຖານະນັກສິລະປິນ?

ຊ່ອງໂຫວ່ແລະການເປີດເຜີຍ: ການຂັບລົດໄປສູ່ຂອບເຂດທີ່ຜ່ານມາ

ດັ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວໄວ້ໃນທິດທາງ, ນັກສະແດງເລືອກທີ່ຈະເອົາສົບຂອງນາງໄປຖິ້ມປະຊາຊົນ. ນາງໄດ້ຮັບຮອງເອົາສະພາບທີ່ອ່ອນແອຂອງແມ່ຍິງຄືນໃຫມ່ແລະສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ຕົນເອງໂດຍການສະເຫນີຄວາມຍິນຍອມໂດຍເຈດຕະນາຂອງນາງ, ເປັນທັງຫົວຂໍ້ແລະຈຸດປະສົງຂອງຄວາມຕ້ອງການຂອງຜູ້ຊົມ. ຮ່າງກາຍຂອງນາງເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນວັດຖຸທີ່ຕ້ອງການທາງເພດສໍາລັບຜູ້ຊາຍ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຍານພາຫະນະສໍາລັບການສື່ສານແລະການຕໍ່ຕ້ານການເບິ່ງຜູ້ຊາຍແລະການປະພຶດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການຍັບຍັ້ງໃນການສະແດງ.

ສິນລະປິນຮັກສາການຄວບຄຸມການຕັ້ງຄ່າຂອງການສະແດງໂດຍຜ່ານສິ່ງທີ່ນາງເລືອກ, ການປະກາດແລະການຕົກລົງສາທາລະນະຂອງນາງ, ແລະເວລາທີ່ກໍານົດໄວ້ກ່ອນ, ປະຕິບັດຕາມແບບຈໍາລອງຂອງ John Cage: ທັງສອງກໍານົດການສິ້ນສຸດແລະການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການສະແດງຂອງພວກເຂົາ. ມາຣີນາໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, Abramović ມີຄວາມລັງເລໃຈສະເໝີທີ່ຈະໄດ້ຮັບການຕິດສະຫຼາກເປັນແມ່ຍິງ ແລະບໍ່ແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວ feminist ໃນຊຸມປີ 1970. ການສະແດງບໍ່ສາມາດເຂົ້າຫາໄດ້ພຽງແຕ່ຈາກທັດສະນະຂອງເພດຍິງເທົ່ານັ້ນ ເພາະວ່ານາງບໍ່ເຊື່ອວ່າສິລະປະຂອງນາງເປັນຜູ້ຍິງ.

ຄວາມອ່ອນແອດັ່ງກ່າວອາດຈະເປັນຜົນມາຈາກມໍລະດົກທີ່ໃຫຍ່ກວ່າຂອງການສ້າງຕົວຕົນ, ການລຶບລ້າງ, ແລະ mythos, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມເຂັ້ມຂົ້ນຂອງທະຫານແລະຄວາມຢືດຢຸ່ນ, ໄດ້ຮຽນຮູ້ໃນລະຫວ່າງການລ້ຽງດູຂອງນາງຢູ່ໃນຄອມມິວນິດຢູໂກສະລາເວຍແລະຕໍ່ມາຈາກຫຼາຍຕະກູນແລະປະຊາຊົນ.

Abramović ສືບສວນກົນໄກຂອງຮ່າງກາຍ, ຄວາມອົດທົນ, ແລະຄວາມທຸກທໍລະມານ, ລວມເອົາລະດັບສ່ວນບຸກຄົນ. ອັນ​ຕະ​ລາຍ​ແລະ​ຄວາມ​ທຸກ​ທໍ​ລະ​ມານ​, ໂດຍ​ການ​ຊຸກ​ຍູ້​ການ​ຈໍາ​ກັດ​ທາງ​ຈິດ​ໃຈ​ແລະ​ທາງ​ຮ່າງ​ກາຍ​. ແຕ່ມັນຍັງເປັນວິທີທີ່ຈະປົດປ່ອຍຈາກຂໍ້ຈຳກັດພາຍນອກ, ນໍາໄປສູ່ການຂ້າມຜ່ານ ແລະ ຄວາມຄິດສ້າງສັນ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈທາງວິນຍານຄັ້ງດຽວໃນຊີວິດ: ວຽກງານທິດສະດີ ແລະ ການປະຕິບັດທີ່ໃຊ້ເວລາເປັນພາຫະນະໃນການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສ ແລະ ກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ.

ຄວາມສໍາພັນທີ່ປ່ຽນແປງລະຫວ່າງນັກສະແດງແລະຜູ້ຊົມຂອງນາງ

ຄວາມອ່ອນແອຂອງປະຊາຊົນສ້າງຂໍ້ຕົກລົງລະຫວ່າງນັກສິລະປິນແລະຜູ້ຊົມ, ເຊິ່ງສະແດງອອກໂດຍຜ່ານການເຊື່ອມຕໍ່ແລະຄວາມໄວ້ວາງໃຈ. ການ​ຈັດ​ຕັ້ງ​ຂອງ​ການ​ປະ​ຕິ​ບັດ​, ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ການ​ໂຕ້​ຕອບ​ຂອງ​ສາ​ທາ​ລະ​ນະ​, ເຮັດ​ໃຫ້​ການ​ສົນ​ທະ​ນາ​ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ກັບ​ຜູ້​ຊົມ​ມີ​ຄວາມ​ບໍ່​ຊັດ​ເຈນ​ໃນ​ສະ​ຖາ​ນະ​ການ​ນີ້​. ຄວາມບໍ່ແນ່ນອນຂອງຄວາມສໍາພັນເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການເລືອກລາຍການຂອງສິລະປິນ: ບາງອັນແມ່ນສໍາລັບຄວາມສຸກ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນແມ່ນຍ້ອນຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະແມ້ກະທັ້ງຄວາມຕາຍ.

ໃນການກະຕຸ້ນແນວຄວາມຄິດຂອງ Freud ຂອງ Eros ແລະ Thanatos, ສອງຂໍ້ກະຕຸ້ນພື້ນຖານທີ່ມະນຸດຕໍ່ສູ້, ຂອບເຂດຈໍາກັດຂອງ dualism ແມ່ນມົວ, ຂະບວນການສືບສວນ. ຂອງການຂົ່ມຂູ່ ແລະການຊັກຈູງ. Rhythm 0 ຖືກສ້າງຂື້ນເພື່ອຕອບສະໜອງຕໍ່ການວິພາກວິຈານທີ່ໂສກເສົ້າ ແລະ sensationalist ຂອງສິນລະປິນ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ຊິ້ນສ່ວນນີ້ໄດ້ໃຫ້ໂອກາດເພື່ອພິຈາລະນາຄືນເຕັກນິກການປະຕິບັດ ແລະໜ້າທີ່ຂອງຜູ້ຊົມ. ການມີສ່ວນຮ່ວມໃນການທົດລອງນີ້ເນັ້ນໃສ່ຂໍ້ຈໍາກັດຂອງຜູ້ຊົມໂດຍການໃຫ້ຜູ້ຊົມສາມາດຄວບຄຸມການຫັນຂອງການສະແດງໄດ້ທັງໝົດ ແລະ ບໍາລຸງລ້ຽງຄວາມບໍ່ສະດວກຂອງນັກສະແດງ.

ນີ້ແມ່ນຄ້າຍຄືກັນກັບຈຸດປະສົງຂອງການສະແດງຂອງ Herbert Blau: ເພື່ອດຶງຜູ້ຊົມເຂົ້າໄປໃນຫົວໃຈຂອງ ການກະທໍາສ້າງສັນ. ສັນຍາແມ່ນມີຄວາມຊັດເຈນຍ້ອນຄວາມບໍ່ແນ່ນອນຂອງມັນ, ເຊິ່ງເຫັນໄດ້ຊັດເຈນໃນການສະແດງຂອງ Abramović, ເຊິ່ງສະເຫມີສ້າງສະຖານະການໃຫມ່ທີ່ບໍ່ມີໃຜເຄີຍປະສົບ: "ພວກເຂົາຕ້ອງເຊື່ອມຕໍ່ໃນພູມສັນຖານໃຫມ່ທັງຫມົດ, ແລະພັດທະນາຈາກເວລານິລັນດອນທີ່ໃຊ້ຮ່ວມກັນ." 5>

ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຄາດຫວັງ, ການກະ ທຳ ແລະອາລົມຂອງສາທາລະນະໄດ້ເຮັດໃຫ້ການສະແດງທີ່ ໜ້າ ງຶດງໍ້: ຄວາມກ້າວ ໜ້າ ທີ່ໃກ້ຊິດເລັກນ້ອຍໄດ້ກາຍເປັນການກະ ທຳ ທີ່ບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ແລະເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ນັກສະແດງ.

ຄວາມເປັນຈິງຂອງນັກສິລະປິນ. ແມ່ຍິງບໍ່ສາມາດເປັນຖືກມອງຂ້າມ: ມັນປະກອບມີພະລັງງານແບບເຄື່ອນໄຫວນອກເໜືອໄປຈາກຊ່ອງໂຫວ່ທີ່ໄດ້ແກ້ໄຂຜ່ານມາ. ພາຍ​ໃນ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ປິ​ຕຸ​, ອົງ​ປະ​ກອບ​ທາງ​ເພດ​ນີ້​ອາດ​ຈະ​ເສີມ​ຂະ​ຫຍາຍ​ການ​ບໍ່​ສົມ​ດູນ​ພະ​ລັງ​ງານ​ແລະ​ສົມ​ເຫດ​ສົມ​ຜົນ​ຄວາມ​ສ່ຽງ​ທີ່​ຮ້າຍ​ແຮງ​ທີ່​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຮ່າງ​ກາຍ​ຂອງ​ຈິດ​ຕະ​ນາ​ການ​. Abramović ຕໍ່ມາຈະສືບສວນຄວາມສໍາພັນທີ່ບໍ່ສະເຫມີພາບລະຫວ່າງແມ່ຍິງແລະຜູ້ຊາຍໃນ ພະລັງງານພັກຜ່ອນ. ດັ່ງນັ້ນ, ທັງສອງສະແດງໃຫ້ເຫັນການນໍາໃຊ້ສິລະປະເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາທາງສັງຄົມທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ.

ນອກເຫນືອຈາກການປະຕິບັດການຕິດຕັ້ງສິລະປະ

ຮ່າງກາຍຂອງ Abramović ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງເປັນວິທີສໍາລັບການທົດສອບຂອບເຂດທາງຈິດໃຈແລະສິນທໍາຂອງມະນຸດ. Abramović ໄດ້ສືບສວນການກະທຳ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບທາງສັງຄົມຜ່ານອັນຕະລາຍຕໍ່ຮ່າງກາຍຂອງນາງເອງໃນຊິ້ນສ່ວນນີ້ ແລະ ການຮັບເອົາຄວາມສ່ຽງນັ້ນ. ເນື່ອງຈາກຂາດການເບິ່ງແຍງກວດກາ, ການຍອມຈຳນົນຂອງສິນລະປິນຢ່າງຄົບຖ້ວນ, ແລະ ດ້ວຍເຫດນີ້, ການກະທຳທີ່ບໍ່ມີການກະທົບກະເທືອນ, ການຈັດວາງຂອງການສະແດງ ແລະ ຄວາມກ້າຫານທີ່ສ້າງສັນທີ່ບໍ່ມີໃຜທຽບເທົ່າໄດ້ສ້າງການທົດລອງທາງວິທະຍາສາດທີ່ເປີດເຜີຍທຳມະຊາດຂອງມະນຸດ.

ການສະແດງໄດ້ເນັ້ນໃຫ້ເຫັນເຖິງ ປະກົດການທາງວັດທະນະທໍາທີ່ໃຫຍ່ກວ່າທີ່ມີສິດອໍານາດແລະການລ່ວງລະເມີດຂອງມັນ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການຂາດຄວາມຮັບຜິດຊອບ. ນັກສິລະປິນຖືກຕ່ອງໂສ້ຢູ່ເທິງໂຕະດ້ວຍມີດລະຫວ່າງຫົວເຂົ່າຂອງນາງ, ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຂອງນາງໄດ້ຫມົດໄປ, ມີຄົນຕີນາງແລະກິນເລືອດຂອງນາງ, ແລະນາງກໍ່ສັງເກດເຫັນການລ່ວງລະເມີດທາງເພດເລັກນ້ອຍຫຼັງຈາກຊົ່ວໂມງທີສາມ. ການສະແດງບໍ່ພຽງແຕ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນການຂູດຮີດຂອງແມ່ຍິງແລະທາງດ້ານສັດເດຍລະສານຂອງທໍາມະຊາດຂອງມະນຸດ, ແຕ່ມັນຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການມີການເຄື່ອນໄຫວຂອງກຸ່ມ: ໃນຈຸດຫນຶ່ງ, ສອງກຸ່ມ, ຜູ້ປົກປ້ອງແລະຜູ້ຮຸກຮານ, ມີຄວາມຂັດແຍ້ງກັນ, ເຮັດໃຫ້ເກີດການຜິດຖຽງກັນ. ດັ່ງນັ້ນ, ມັນເຮັດໃຫ້ເກີດຄໍາຖາມເຖິງຄວາມສາມາດໃນການຕອບໂຕ້ຂອງພວກເຮົາຕໍ່ກັບການກະທຳທີ່ໂຫດຮ້າຍເຊັ່ນ: ການລ່ວງລະເມີດທາງເພດ.

ການຕິດຕໍ່ອາດຈະຖືກຕັ້ງຂຶ້ນລະຫວ່າງສະພາບຈິດໃຈ ແລະທ່າທາງຂອງສິນລະປິນ ແລະສະພາບຈິດໃຈ ແລະທ່າທາງຂອງ ຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຈາກການຂົ່ມຂືນ: ຂະບວນການດຽວກັນຂອງການ dissociation ເກີດຂຶ້ນ, ອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ລ່ວງລະເມີດທີ່ຄາດວ່າຈະສາມາດຄວບຄຸມບຸກຄົນໄດ້ຢ່າງສົມບູນ. ຕໍ່ມາ Abramović ຊີ້ບອກວ່ານາງຮູ້ສຶກຖືກລະເມີດທີ່ສຸດ, ແລະ Thomas McEvilley ໃຫ້ຂໍ້ສັງເກດວ່ານາງມີຄວາມອຸທິດຕົນຕໍ່ວຽກງານທີ່ນາງຈະບໍ່ຕໍ່ສູ້ກັບການໂຈມຕີຫຼືການຄາດຕະກໍາ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ການປະຕິບັດໄດ້ສະຫນອງຕົວຢ່າງທີ່ມີປະສິດທິພາບຂອງແນວຄິດຂອງຄວາມຮັບຜິດຊອບ. ຈິດຕະນາການໄດ້ຟື້ນຟູສະຕິພາຍຫຼັງທີ່ໄດ້ກໍານົດໄວ້ຫົກຊົ່ວໂມງ, ແລະ "ທຸກຄົນໄດ້ຫນີໄປ, ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການພົບຕົວຈິງ."

ຜູ້ຊົມ "ບໍ່ສາມາດປະເຊີນກັບນາງໃນຖານະເປັນບຸກຄົນ," ຄືກັບວ່າມັນໄດ້ຄົ້ນພົບກົດຫມາຍສິນທໍາຄືນໃຫມ່. ໄດ້ແຕກຫັກແລະຮັບຮູ້ຄວາມເປັນມະນຸດທົ່ວໄປຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອປະຊາຊົນເຫັນການສະແດງອອກທາງຫນ້າຂອງ Marina, ພວກເຂົາເຫັນຕົວເອງແລະເບິ່ງສິນລະທໍາຂອງຕົນເອງສະທ້ອນກັບພວກເຂົາ, ຄືກັບວ່ານາງໄດ້ຖືກປ່ຽນເປັນກະຈົກສໍາລັບການຄາດຄະເນຂອງປະຊາຊົນ, ດັ່ງນັ້ນສິ່ງທີ່ຖືກຄາດຄະເນໃສ່ນາງ, ຄວາມຢາກ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຢ້ານກົວ, ຫຼື. ໃດກໍ່ຕາມ, ນາງສາມາດຕອບໂຕ້ໂດຍການໂດດເຂົ້າໄປໃນ