ສິລະປະ R ealism ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ເລີ່ມຕົ້ນໃນສະຕະວັດທີ 19 ໃນປະເທດຝຣັ່ງ, ເປັນຜົນມາຈາກການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ກະຕຸ້ນໂດຍການປະຕິວັດອຸດສາຫະກໍາ. ການເຄື່ອນໄຫວນີ້ໄດ້ເນັ້ນໃສ່ຄວາມສົມຈິງທີ່ປະກົດຂຶ້ນຢູ່ໃນຫົວຂໍ້, ຍ້ອນວ່າວຽກງານສິລະປະເລີ່ມພັນລະນາພາບພື້ນຜິວທຳມະດາ ແລະ ປະຈໍາວັນໃນລັກສະນະຈິງ. ອົງປະກອບທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສິລະປະຊັ້ນສູງແບບດັ້ງເດີມໄດ້ຖືກຍົກເລີກເພື່ອສະແດງຫົວຂໍ້ແລະວຽກງານໃນແບບທໍາມະຊາດ. ມື້ນີ້, Realism ອະທິບາຍຜົນງານທີ່ທາສີໃຫ້ສົມຈິງຈົນເຮັດຕາມຮູບຖ່າຍ.

Realism Art: ການແນະນຳ

ຄິດຢ່າງກວ້າງຂວາງເພື່ອໝາຍເຖິງຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງສິລະປະສະໄໝໃໝ່, Realism ແມ່ນສິລະປະ. ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ທີ່​ໄດ້​ຍົກ​ເລີກ​ອົງ​ປະ​ກອບ​ພື້ນ​ເມືອງ​ທີ່​ໄດ້​ປົກ​ຄອງ​ໃນ​ເມື່ອ​ກ່ອນ​. ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ນີ້​ໄດ້​ອະ​ນຸ​ຍາດ​ໃຫ້​ຫົວ​ຂໍ້​ແລະ scenes ໄດ້​ຮັບ​ການ​ພັນ​ລະ​ນາ​ດັ່ງ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ເບິ່ງ​ແທ້ໆ. ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຂອງ Realism ໄດ້ສ້າງຜົນງານສິລະປະທີ່ເປັນຈິງເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້, ຍ້ອນວ່ານັກສິລະປິນພະຍາຍາມພັນລະນາຫົວຂໍ້ຂອງເຂົາເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ຖືກຕ້ອງ ໂດຍບໍ່ມີການປອມແປງອົງປະກອບທີ່ບໍ່ໜ້າພໍໃຈຂອງຊີວິດ.

Realism, ບາງຄັ້ງເອີ້ນວ່າ Naturalism, ປາກົດຢູ່ໃນປະເທດຝຣັ່ງໃນຊຸມປີ 1850, ຫຼັງຈາກການປະຕິວັດ 1848. ພາຍຫຼັງ​ເກີດ​ຄວາມ​ວຸ້ນວາຍ​ດັ່ງກ່າວ, ສິດ​ໃນ​ການ​ເຮັດ​ວຽກ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ຢ່າງ​ໜັກ​ແໜ້ນ​ໃນ​ປະ​ເທດ​ຝຣັ່ງ, ດ້ວຍ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ນີ້​ໄດ້​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ຈຳນວນ​ພົນລະ​ເມືອງ​ໃນ​ຊົນ​ຊັ້ນ​ກຳມະກອນ, ພ້ອມ​ທັງ​ສະພາບ​ການ​ໃນ​ປະຈຸ​ບັນ ​ແລະ ສະພາບ​ການ​ປະ​ຈໍາ​ວັນ.ສະຫງວນໄວ້ສໍາລັບບຸກຄົນທີ່ສໍາຄັນ. Millet ໄດ້ກັບຄືນໄປຫາຊາວກະສິກອນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຕາມການເລືອກຂອງລາວ, ຍ້ອນວ່າລາວເຊື່ອວ່າພວກເຂົາເຫມາະສົມກັບທໍາມະຊາດຂອງລາວທີ່ສຸດ, ຍ້ອນວ່າອົງປະກອບຂອງມະນຸດທີ່ລາວສາມາດພັນລະນາໄດ້ມີຄວາມຫມາຍທີ່ສຸດສໍາລັບລາວ.

ນັກສິລະປິນຊາວຝຣັ່ງ Honoré Daumier ກໍ່ຖືກເຫັນ. ໃນຖານະເປັນຜູ້ບຸກເບີກຂອງ Realism, ຍ້ອນວ່າລາວເຊື່ອວ່າຄົນຊັ້ນຄົນງານເປັນວິລະຊົນແລະວິລະຊົນທີ່ແທ້ຈິງໃນສັງຄົມ. ດັ່ງນັ້ນ, Daumier ມັກຈະພັນລະນາບັນດາທະນາຍຄວາມ ແລະນັກການເມືອງຂອງຝຣັ່ງ ໂດຍຜ່ານຮູບແຕ້ມແບບເສຍສະລະ. ລາວໄດ້ບັນລຸການແຕ້ມຮູບຂອງລາວໂດຍການໃຊ້ຮູບແບບທີ່ແຂງແຮງ ແລະເປັນເສັ້ນເພື່ອເນັ້ນລາຍລະອຽດຢ່າງກ້າຫານເພື່ອວິພາກວິຈານຄວາມຊົ່ວຊ້າແລະຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ລາວເຫັນວ່າມີຢູ່ໃນສັງຄົມຝຣັ່ງ. ການ​ນໍາ​ໃຊ້​ບຸກ​ຄົນ​ທົ່ວ​ໄປ​ເປັນ​ຈຸດ​ສຸມ​ຕົ້ນ​ຕໍ​ຂອງ​ວຽກ​ງານ​ສິ​ລະ​ປະ​, ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ການ​ຍົກ​ລະ​ດັບ​ວິ​ຊາ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ເປັນ​ການ​ເຄົາ​ລົບ​ຂອງ​ສັງ​ຄົມ​ຊັ້ນ​ສູງ​. ການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ນັກສິລະປິນ Realist ສາມາດບັນທຶກຊີວິດອັນແທ້ຈິງຂອງຊີວິດ, ເພື່ອບັນທຶກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເຫັນຢູ່ອ້ອມຮອບພວກເຂົາຫຼັງຈາກເຫດການທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງແລະການປ່ຽນແປງທີ່ເກີດຂື້ນໂດຍການປະຕິວັດອຸດສາຫະກໍາ.

ທາງດ້ານການເມືອງ. lithography ໂດຍHoné Daumier ໃນສົງຄາມ waged ໂດຍ Peter I ກັບອ້າຍຂອງລາວ, Michael I, ໃນ 1833; Honoré Daumier, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິລະປິນ Realism ທີ່ມີຊື່ສຽງ ແລະວຽກງານສິລະປະຂອງເຂົາເຈົ້າ

ໃນລະຫວ່າງຄວາມສູງຂອງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Realism, ນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນໄດ້ເລີ່ມສ້າງຜົນງານທີ່ພະຍາຍາມພັນລະນາຊີວິດຢ່າງຖືກຕ້ອງຕາມທີ່ໄດ້ປະສົບມາ. ສິລະປິນທີ່ໂດດເດັ່ນຈຳນວນໜຶ່ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວໄດ້ຖືກຈັດເຂົ້າໃນລາຍຊື່, ພ້ອມກັບບາງຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງເຂົາເຈົ້າ ທີ່ເປັນສິ່ງປະດິດຂອງ Realism ໃນມື້ນີ້.

Honoré Daumier (1808 – 1879)

ມີຢູ່ແລ້ວ. ຫນຶ່ງໃນຜູ້ບຸກເບີກເບື້ອງຕົ້ນຂອງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Realism, Honoré Daumier ເປັນ ນັກສິລະປິນຊາວຝຣັ່ງ ຜູ້ທີ່ຕິດພັນກັບປະເພນີ Realist ຕະຫຼອດອາຊີບຂອງລາວ. Daumier ເຄີຍເປັນນັກແຕ້ມຮູບ ແລະເປັນຊ່າງແຕ້ມຮູບ, ຊ່າງພິມ, ແລະຊ່າງແກະສະຫຼັກທີ່ໄດ້ໃຊ້ສິລະປະຂອງລາວເພື່ອສະແດງຄວາມຄິດເຫັນຢ່າງກ້າຫານກ່ຽວກັບສະຖານະການທາງດ້ານການເມືອງທີ່ມີຢູ່ໃນປະເທດຝຣັ່ງທີ່ທັນສະໄໝໃໝ່.

ແຕກຕ່າງຈາກຜົນງານຂອງນັກສິລະປິນ Realism ຄົນອື່ນໆ, ກາຕູນທາງດ້ານການເມືອງຂອງ Daumier ມັກຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມເດັ່ນຊັດໃນຫົວຂໍ້ ແລະເກີນຂອບເຂດທີ່ປະກົດຢູ່ໃນວຽກງານສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລາວ. ຮູບແຕ້ມແບບເສຍສະລະຂອງສັງຄົມ ແລະການເມືອງໃນເວລານັ້ນຖືກແຕ້ມເພື່ອວິພາກວິຈານຄວາມຜິດສິນລະທຳທີ່ລາວເຫັນວ່າມີຢູ່ພາຍໃນປະເທດຝຣັ່ງ, ດ້ວຍຜົນງານສິລະປະຂອງລາວທີ່ສະແດງເຖິງທັດສະນະທີ່ຊື່ສັດ ແລະ ເປີດຕາຂອງລາວ.

ຍ້ອນຄວາມຈິງທີ່ວ່າລາວເປັນ. ພັກເດໂມແຄຣັດທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, Daumier ເຊື່ອຢ່າງຫນັກແຫນ້ນວ່າຊົນຊັ້ນກໍາມະກອນແມ່ນວິລະຊົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງຊີວິດ, ຜູ້ທີ່ໂສກເສົ້າຢູ່ຄຽງຂ້າງທະນາຍຄວາມແລະນັກການເມືອງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຢູ່ໃນປາຣີ. ຮູບແຕ້ມຂອງ Daumier, ເຊິ່ງໄດ້ເຍາະເຍີ້ຍເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ຂອງລັດຖະບານແລະພຶດຕິ ກຳ ຂອງຊາວ bourgeoisie ຢ່າງເປີດເຜີຍ, ເຫັນວ່າລາວຖືກ ຈຳ ຄຸກເປັນເວລາຫົກເດືອນ.ເນື່ອງຈາກລາວພັນລະນາເຖິງກະສັດ Louis Philippe I ແລະອຳນາດການປົກຄອງຂອງລາວໃນແງ່ລົບ.

ໃນບັນດາຜົນງານທີ່ເປັນຈິງຂອງລາວ, Daumier ອາດຈະເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສຳລັບຊຸດຮູບແຕ້ມຂອງລາວທີ່ມີຊື່ວ່າ The Third-Class Carriage , painted. ລະຫວ່າງ 1862 ແລະ 1864. ວຽກງານຂອງລາວໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານເສດຖະກິດ - ສັງຄົມທີ່ມີຢູ່ໃນປະເທດຝຣັ່ງໃນຍຸກປະຈຸບັນ. ວຽກງານຂອງລາວໄດ້ພັນລະນາເຖິງປະສົບການຂອງການຢູ່ເທິງລົດບັນທຸກຊັ້ນສາມ, ເຊິ່ງພຽງແຕ່ໃຊ້ໂດຍຊາວປາຣີທີ່ເຮັດວຽກທີ່ບໍ່ສາມາດຊື້ປີ້ຊັ້ນສອງຫຼືຊັ້ນທໍາອິດ. ຕູ້ລົດໄຟເຫຼົ່ານີ້ປະກອບດ້ວຍຊ່ອງເປີດທີ່ຄັບແຄບ ແລະ ເປື້ອນເປິ, ບໍ່ມີຫຍັງນອກເໜືອຈາກຕັ່ງນັ່ງທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້ແຂງໃຫ້ນັ່ງໄດ້.

ຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງ, ແມ່ພະຍາບານ, ຜູ້ຍິງເຖົ້າຄົນໜຶ່ງ, ແລະເດັກຊາຍທີ່ກຳລັງນອນຫລັບຢູ່ໃນຮູບ ຄວາມສະຫງົບແລະຄວາມປອງດອງແບບນັ້ນທີ່ບໍ່ປົກກະຕິກ່ຽວຂ້ອງກັບການໃຊ້ການຂົນສົ່ງສາທາລະນະ. ດັ່ງນັ້ນ, Daumier ໄດ້ພັນລະນາເຖິງຊົນຊັ້ນກໍາມະກອນໃນແບບທີ່ໃຫ້ພວກເຂົາລຸກຂຶ້ນເຫນືອສະຖານະພາບຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນພົນລະເມືອງຊັ້ນສາມ. ລາວໄດ້ໃຫ້ຄວາມເຫັນອັນຊື່ສັດຢ່າງໜ້າປະຫລາດໃຈໃນຊີວິດໃນສະຕະວັດທີ 19 ປະເທດຝຣັ່ງ, ເນື່ອງຈາກຜົນງານຂອງລາວໄດ້ພັນລະນາເຖິງຄວາມທຸກຍາກແລະຄວາມກ້າຫານທີ່ງຽບສະຫງົບຂອງຊົນຊັ້ນກໍາມະກອນ.

El Vagón de Tercera Clase (' Third-Class Carriage', 1862) ໂດຍHoné Daumier; Honoré Daumier, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Jean-François Millet (1814 – 1875)

ໜຶ່ງໃນບັນດານັກສິລະປິນ Realism ທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງປະຫວັດສາດແມ່ນນັກແຕ້ມ Jean-François Millet. , ຜູ້ທີ່ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບບົດບາດຂອງລາວໃນ​ການ​ກໍ່​ຕັ້ງ​ຂອງ​ໂຮງ​ຮຽນ Barbizon​, ເຊິ່ງ​ແມ່ນ​ກຸ່ມ​ຂອງ​ນັກ​ສິ​ລະ​ປິນ​ທີ່​ໄດ້​ຮ່ວມ​ກັນ​ເພື່ອ​ທ້າ​ທາຍ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ຂອງ Romanticism ໃນ​ສິ​ລະ​ປະ​. Millet ເລືອກທີ່ຈະສະແດງຄົນທຳມະດາ, ເປັນຊົນຊັ້ນກຳມະກອນໃນສະພາບສັງຄົມສະໄໝໃໝ່ ຢູ່ໃນຮູບແຕ້ມຂອງລາວ ແລະ ກັບຄືນໄປເລື້ອຍໆເພື່ອພັນລະນາເຖິງຊາວນາ, ເຊິ່ງເປັນເລື່ອງລາວທີ່ລາວເລືອກ.

Millet ສ້າງຮູບແຕ້ມທີ່ປົກກະຕິຈະພັນລະນາເຖິງເລື່ອງປະຈໍາວັນເຊັ່ນ: ຄົນງານທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ໃນ ທົ່ງນາ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບບັນຍາກາດ rustic ຂອງຊົນນະບົດ. ວຽກ​ງານ Realism ທີ່​ເປັນ​ສັນ​ຍາ​ລັກ​ທີ່​ສຸດ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ, ມີ​ຫົວ​ຂໍ້​ວ່າ The Gleaners ແລະ​ໄດ້​ແຕ້ມ​ໃນ​ປີ 1857, ໄດ້​ພັນ​ລະ​ນາ​ເຖິງ​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ງານ​ສາມ​ຄົນ​ທີ່​ກົ້ມ​ຫົວ​ແລະ​ເຮັດ​ວຽກ​ຢູ່​ເທິງ​ແຜ່ນ​ດິນ. ແມ່ຍິງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຖືກກ່າວວ່າເປັນຊາວນາແມ່ນຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບການເກັບກ່ຽວກ້ານສາລີພາຍຫຼັງການເກັບກ່ຽວ. ຊັ້ນຄົນງານ. Millet ສະແດງໃຫ້ເຫັນແມ່ຍິງສາມຄົນໃນດ້ານຫນ້າ, ກໍາລັງງໍດ້ວຍຕາຂອງພວກເຂົາຢ່າງຫນັກແຫນ້ນກັບພື້ນດິນ. ລາວໄດ້ລວມເອົາວຽກງານທີ່ຊໍ້າຊ້ອນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຍົກຍ້ອງນີ້ຜ່ານຕໍາແໜ່ງຂອງແມ່ຍິງສາມຄົນ, ຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າແຕ່ລະຄົນໄດ້ປະກອບເປັນໄລຍະໜຶ່ງໃນຂະບວນການເກັບກ່ຽວ. ຄວາມຮຸນແຮງຂອງວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບການເກັບກ່ຽວທີ່ອຸດົມສົມບູນໃນພື້ນຫລັງໄດ້ເນັ້ນຫນັກເຖິງຖານະທີ່ຕໍ່າກວ່າຂອງເຂົາເຈົ້າໃນສັງຄົມ. ທາງ,ຊຶ່ງ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ພວກ​ຊັ້ນ​ສູງ​ຝຣັ່ງ​ໂກດ​ຮ້າຍ​ຢ່າງ​ໃຫຍ່. ໂດຍໄດ້ອອກມາຈາກການປະຕິວັດຝຣັ່ງປີ 1848, ສັງຄົມ bourgeois ຄິດວ່າຮູບແຕ້ມນີ້ໄດ້ຍົກຍ້ອງຊົນຊັ້ນກຳມະກອນ, ເພາະວ່າມັນເຮັດໜ້າທີ່ເປັນການເຕືອນໃຈຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າສັງຄົມຝຣັ່ງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນດ້ວຍແຮງງານຂອງມວນຊົນທີ່ເຮັດວຽກ.

ຮູບແຕ້ມ. ຂອງ​ຄົນ​ງານ​ເຮັດ​ໃຫ້​ສັງຄົມ​ຊັ້ນ​ສູງ​ຮູ້ສຶກ​ບໍ່​ສະບາຍ​ໃຈ​ຕໍ່​ສະຖານະ​ການ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ, ຍ້ອນ​ວ່າ​ຄົນ​ງານ​ມີ​ຈຳນວນ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ຄົນ​ງານ. ຄວາມ​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​ໃນ​ຕົວ​ເລກ​ລະ​ຫວ່າງ​ສອງ​ຊົນ​ຊັ້ນ​ນີ້​ໝາຍ​ຄວາມ​ວ່າ​ຊົນ​ຊັ້ນ​ກຳ​ມະ​ກອນ​ມີ​ອຳ​ນາດ​ແລະ​ອາດ​ຈະ​ເອົາ​ຊະ​ນະ​ຊົນ​ຊັ້ນ​ສູງ​ໄດ້​ຖ້າ​ຫາກ​ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ​ອື່ນ​ຈະ​ແຕກ​ອອກ. ດັ່ງນັ້ນ, ດ້ວຍຜົນກະທົບຂອງການປະຕິວັດທີ່ຜ່ານມາຍັງຢູ່ໃນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຮູບແຕ້ມນີ້ບໍ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກສັງຄົມຊັ້ນສູງ.

Des Glaneuses ('The Gleaners', 1857). ) ໂດຍ Jean-François Millet; Jean-François Millet, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Gustave Courbet (1819 – 1877)

ເຫັນເປັນຕົວລະຄອນຊັ້ນນໍາຂອງ Realism, ນັກສິລະປິນຊາວຝຣັ່ງ Gustave Courbet ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ. ພື້ນ​ຖານ​ຂອງ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ໃນ​ປີ 1840 ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ທ່ານ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ທີ່​ຈະ​ພັນ​ລະ​ນາ​ຊາວ​ກະ​ສິ​ກອນ​ແລະ​ແຮງ​ງານ​ໃນ​ຂະ​ຫນາດ​ໃຫຍ່​. ກ່ອນທີ່ຈະ Courbet, ນັກແຕ້ມຮູບທໍາອິດທີ່ເຫມາະສົມກັບ scenes ແລະກໍາຈັດຂໍ້ບົກພ່ອງແລະຄວາມບໍ່ສົມບູນແບບທັງຫມົດ, ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ພັນລະນາ scenes ຢ່າງແທ້ຈິງດັ່ງທີ່ພວກເຂົາເຫັນ. Courbet ເຊື່ອວ່າວິທີການນີ້ມີຄວາມດ້ອຍໂອກາດໃນການແຕ້ມຮູບ, ຍ້ອນວ່າມັນເປັນການກໍາຈັດອົງປະກອບຂອງບຸກຄົນພາຍໃນວຽກງານສິລະປະ.

Courbet ຄັດຄ້ານຢ່າງໜັກແໜ້ນຕໍ່ກັບການເຊີດຊູ ແລະ ຄວາມໂລແມນຕິກຂອງສິລະປະພາຍໃນງານຂອງຕົນເອງ, ຍ້ອນວ່າລາວສົ່ງເສີມສິນລະປິນຄົນອື່ນໆໃຫ້ສ້າງສາກແບບທຳມະດາ ແລະ ຍຸກສະໄໝ ແລະ ຫົວຂໍ້ທີ່ເປັນຈຸດສຸມຂອງວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າ. Courbet ເຊື່ອວ່າວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດໃນການສ້າງສິລະປະປະຊາທິປະໄຕຢ່າງແທ້ຈິງແມ່ນຜ່ານການສະແດງພາບທີ່ສັດຊື່ຂອງ scenes ຈາກຊີວິດທໍາມະດາແລະກ່າວວ່າໃນການຈັບພາບຊີວິດທີ່ແທ້ຈິງ, ລາວສາມາດເບິ່ງສັງຄົມເປັນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ, ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ, ແລະສະເລ່ຍທີ່ສຸດ.

ຕະຫຼອດອາຊີບຂອງລາວ, ຜົນງານທີ່ເປັນສັນຍາລັກທີ່ສຸດຂອງ Courbet ຍັງຄົງຢູ່ ຝັງສົບຢູ່ Ornans , ແຕ້ມໃນປີ 1849. ດ້ວຍຮູບແຕ້ມນີ້, Courbet ກໍ່ສ້າງຕົນເອງຢູ່ໃນການເຄື່ອນໄຫວ Realism ທີ່ພັດທະນາໃນເວລານັ້ນ ໂດຍຜ່ານການພັນລະນາເຖິງເລື່ອງທຳມະດາຂອງລາວ. ການບໍລິການສົບຂອງຊົນນະບົດໃນເມືອງເກີດຂອງລາວ.

ໃນການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, Courbet ໄດ້ສ້າງຮູບແຕ້ມຂອງຫົວຂໍ້ປະຈໍາວັນທີ່ມີຄົນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກໃນລະດັບໃຫຍ່ທີ່ປົກກະຕິແລ້ວສະຫງວນໄວ້ສໍາລັບການແຕ້ມຮູບປະຫວັດສາດ.

ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ວຽກງານນີ້ເປັນສັນຍາລັກນັ້ນຄື Courbet ໄດ້ຫຼີກລ້ຽງຄຸນຄ່າທາງວິນຍານທັງໝົດເກີນກວ່າການຮັບໃຊ້ຕົວຈິງ, ຍ້ອນວ່າບໍ່ມີການບັນຍາຍກ່ຽວກັບພຣະຄຣິດ ແລະສະຫວັນ. ນອກຈາກນັ້ນ, ໂດຍຜ່ານການພັນລະນາເຖິງບຸກຄົນທົ່ວໄປ ແລະບໍ່ມີຊື່ຢູ່ໃນຮູບແຕ້ມຂອງລາວ, Courbet ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຜູ້ທີ່ຮັກແພງຂອງ Parisian Salon ວ່າ ການຝັງສົບຢູ່ Ornans ຕົວຈິງແລ້ວຫມາຍເຖິງການຝັງສົບຂອງການເຄື່ອນໄຫວ Romanticism.

ອີກອັນໜຶ່ງຂອງສິລະປະທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງລາວ. ແມ່ນ The Stone Breakers , ຖືກທາສີໃນປີ 1849.ຢູ່​ໃນ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ນີ້, ລາວ​ໄດ້​ພັນ​ລະ​ນາ​ເຖິງ​ກຳ​ມະ​ກອນ​ສອງ​ຄົນ​ໃນ​ຂະ​ບວນ​ການ​ຫັກ​ກ້ອນ​ຫີນ​ເພື່ອ​ສ້າງ​ກຳ​ລັງ​ໃສ່​ເສັ້ນ​ທາງ. ໂດຍຜ່ານການສະແດງເຖິງວຽກທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບຄ່າຈ້າງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍແລະມີຄວາມອິດເມື່ອຍທາງຮ່າງກາຍ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການທໍາລາຍຄວາມສໍາພັນທີ່ສົມມຸດຕິຖານຂອງມະນຸດກັບທໍາມະຊາດ, Courbet ໄດ້ສ້າງພາບຖ່າຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງຊີວິດປະຈໍາວັນ. ນອກຈາກນັ້ນ, ໂດຍການຮັກສາເອກະລັກຂອງສອງຄົນງານທີ່ບໍ່ເປີດເຜີຍຊື່, ຮູບແຕ້ມນີ້ໄດ້ຢືນຢູ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງຄວາມທຸກຍາກຂອງຊົນຊັ້ນກໍາມະກອນ.

Courbet's The Stone Breakers ປະກອບດ້ວຍອົງປະກອບສິລະປະທີ່ຈະໄປ. ເພື່ອກໍານົດ Realism. ເນັ້ນໜັກໃສ່ເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ເປື້ອນເປິ ແລະ ສິ້ນເສັ້ນດ້າຍຂອງຜູ້ອອກແຮງງານ, ມືທີ່ມີອໍານາດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະຄວາມສຳພັນທີ່ເຂົາເຈົ້າມີຕໍ່ດິນແດນທີ່ເຂົາເຈົ້າກຳລັງເຮັດວຽກຢູ່. ໃນການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, Courbet ສຸມໃສ່ການໃຫ້ກຽດສັກສີທີ່ງຽບສະຫງົບຂອງຊົນຊັ້ນຕ່ໍາ, ເຊິ່ງຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງແຮງງານທີ່ບໍ່ມີຄຸນຄ່າຂອງພວກເຂົາທີ່ປະເທດຝຣັ່ງທີ່ທັນສະໄຫມໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນ.

ທັງສອງວຽກງານຂອງ Courbet ໄດ້ຍົກລະດັບວິຊາທໍາມະດາໄປສູ່ລະດັບສັນຍາລັກຂອງມະນຸດ. , ການຕໍ່ສູ້ປະຈໍາວັນ, ນອກເຫນືອຈາກການໃຫ້ຮູບພາບທີ່ແທ້ຈິງຂອງສັງຄົມຝຣັ່ງໃນເວລານັ້ນ. ລາວໄດ້ຈັດການສະແດງຄວາມຊື່ສັດແລະຄວາມເຄົາລົບຢ່າງຈະແຈ້ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການຕໍ່ສູ້ຂອງມະນຸດພາຍໃນຊົນຊັ້ນກຳມະກອນ, ດ້ວຍການບັນຍາຍທີ່ຊັດເຈນຂອງລາວບໍ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບພາຍໃນໂລກສິລະປະ

Les Casseurs de Pierres ('The Stone Breakers', 1849) ໂດຍ Gustave Courbet; Gustave Courbet, ສາທາລະນະ, ຜ່ານວິກິພີເດຍCommons

Rosa Bonheur (1822 – 1899)

ບຸກຄົນສຳຄັນຂອງແມ່ຍິງໃນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Realism ແມ່ນ Rosa Bonheur, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກພິຈາລະນາວ່າເປັນນັກແຕ້ມຍິງທີ່ມີຄວາມສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງທັງສອງຝ່າຍ. ການເຄື່ອນໄຫວ Realism ແລະສະຕະວັດທີ 19. ໃນຂະນະທີ່ຜົນງານສິລະປະຂອງນາງມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະພັນລະນາເຖິງສັດໃນຟາມ, ທົ່ງນາ, ແລະສະພາບແວດລ້ອມຊົນນະບົດອື່ນໆ, Bonheur ໄດ້ຖືກຍົກຍ້ອງສຳລັບຄວາມເປັນຈິງທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນທີ່ມີຢູ່ໃນຜົນງານຂອງນາງ.

Bonheur ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສຳລັບ ຮູບແຕ້ມສັດ ຂອງນາງ. , ເຊິ່ງນາງສາມາດສ້າງໄດ້ຫຼັງຈາກການສຶກສາຢ່າງລະອຽດກ່ຽວກັບວິພາກຂອງສັດ. ຫນຶ່ງໃນຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງນາງແມ່ນ Ploughing in the Nivernais , ແຕ້ມໃນປີ 1849. ຮູບແຕ້ມນີ້ສະແດງເຖິງສອງທີມຂອງງົວດຶງໄຖເພື່ອທໍາລາຍແລະລະບາຍອາກາດ, ໂດຍງົວທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນວິລະຊົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງ. ເຮັດວຽກ. ຜູ້ຊາຍໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ເລັກນ້ອຍ, ເພາະວ່າຈຸດປະສົງຂອງວຽກງານນີ້ແມ່ນກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມສະຫລາດແລະຄວາມສູງສົ່ງຂອງແຮງງານກະສິກໍາກັບຄວາມບໍ່ຊື່ສັດແລະການຜິດສິນລະທໍາຂອງເມືອງ.

ວຽກງານ Realist ນີ້ໄດ້ຮັບຄໍາຊົມເຊີຍຈາກສະຫະພັນ. Bonheur ຫັນເອົາຄວາມສົນໃຈອອກຈາກມະນຸດໄປສູ່ງົວ. ຢູ່ຮ້ານ French Salon ປີ 1849, Ploughing in the Nivernais ໄດ້ລາງວັນທີ 1 ແລະ ນັບຕັ້ງແຕ່ໄດ້ມີການສະເຫຼີມສະຫຼອງເປັນຮູບແຕ້ມທີ່ສຳຄັນຂອງການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Realist.

Labourage Nivernais ('Ploughing in the Nivernais', 1849) ໂດຍ Rosa Bonheur; Rosa Bonheur, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານວິກິພີເດຍCommons

Edward Hopper (1882 – 1967)

ໜຶ່ງ​ໃນ​ຮູບ​ແບບ​ສະ​ແທ້​ຈິງ​ທີ່​ທັນ​ສະ​ໄໝ​ຫຼາຍ​ທີ່​ຈະ​ພັດ​ທະ​ນາ​ແມ່ນ American Realism, ເຊິ່ງ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຕົ້ນ​ສັດ​ຕະ​ວັດ​ທີ 20. Edward Hopper ເປັນໜຶ່ງໃນສິນລະປິນທີ່ມີອິດທິພົນທີ່ສຸດຂອງການເຄື່ອນໄຫວນີ້. ງານສິລະປະຂອງ Hopper ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເນັ້ນໃສ່ຄວາມໂດດດ່ຽວ ແລະຄວາມໂດດດ່ຽວຂອງຊີວິດທີ່ທັນສະໄຫມ. ໃນຖານະທີ່ເປັນຈິດຕະກອນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງອາເມລິກາ, Hopper ໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງວ່າໄດ້ສ້າງຮູບຄົນໃນສັດຕະວັດທີ 20 ຂອງອາເມລິກາທີ່ສັດຊື່ກວ່ານັກສິລະປິນຄົນອື່ນໆໃນເວລານັ້ນ.

ພາຍໃນງານຂອງ Hopper, ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ລາວຈະພັນລະນາເຖິງບຸກຄົນແບບໂດດດ່ຽວ ແລະ ໂດດດ່ຽວຈາກ ສະພາບແວດລ້ອມຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຍ້ອນວ່າຮູບແຕ້ມຂອງລາວໄດ້ຄົ້ນພົບຄວາມສໍາຄັນຂອງຊີວິດຕົວເມືອງທີ່ທັນສະໄຫມ. ລາວມັກຈະກ່າວເຖິງສະຖານະການທາງຈິດໃຈຂອງບຸກຄົນພາຍໃນຮູບແຕ້ມຂອງລາວແລະບັງຄັບໃຫ້ຜູ້ຊົມເຮັດສໍາເລັດຮູບແຕ້ມຂອງວຽກງານຂອງລາວໂດຍຜ່ານຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຕົນເອງ. ອັນນີ້ແມ່ນມີອິດທິພົນຫຼາຍໃນໂລກສິລະປະ, ຍ້ອນວ່າມັນໄດ້ຊຸກຍູ້ການເຄື່ອນໄຫວອື່ນໆເພື່ອໃຫ້ຄວາມເຂົ້າໃຈໃນວຽກງານສິລະປະຂອງເຂົາເຈົ້າຂຶ້ນກັບຜູ້ເບິ່ງທີ່ຈະຕັດສິນໃຈ.

ຮູບແຕ້ມທີ່ໂດດເດັ່ນ ແລະ ເປັນທີ່ຮັບຮູ້ທີ່ສຸດຂອງອາເມລິກາຂອງລາວຍັງຄົງຢູ່ Nighthawks , ຖືກທາສີໃນປີ 1942. ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກຮ້ານອາຫານຢູ່ຖະໜົນ Greenwich, Hopper ສະແດງໃຫ້ເຫັນພາບທີ່ມືດມົວຂອງສີ່ຄົນໃນຄ່ໍາຂອງເມືອງ Manhattan ໃນຕອນເດິກ. ວຽກງານຂອງລາວໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກຜົນຮ້າຍຢ້ອນຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2, ເປັນຫົວຂໍ້ຂອງການໂດດດ່ຽວ, ການສໍ້ລາດບັງຫຼວງທາງດ້ານສິນທຳ, ແລະຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈ.ຄວາມໂສກເສົ້າຖືກເນັ້ນໃສ່ໃນການເຮັດວຽກ.

ເມື່ອເບິ່ງ Nighthawks , Hopper ມີຈຸດປະສົງເພື່ອບັນທຶກເນື້ອແທ້ຂອງຊີວິດໃນເວລານັ້ນຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ໂດຍວຽກງານຂອງລາວໄດ້ພັນລະນາເຖິງຊີວິດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ ແລະບັນຫາທີ່ຊາວອາເມຣິກັນປະເຊີນຢູ່ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ. ໄລຍະສົງຄາມອັນມືດມົນຂອງປະເທດ. ໃນຂະນະທີ່ການເຄື່ອນໄຫວ Realism ຂອງອາເມລິກາໄດ້ຂະຫຍາຍອອກໄປ, ສິນລະປະນີ້ໂດຍ Hopper ໄດ້ຖືກສະຫຼອງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງສໍາລັບວິທີທີ່ມັນເກັບກໍາປະສົບການທີ່ຊື່ສັດຂອງອາເມລິກາແລະຍັງໄດ້ຮັບການຍອມຮັບໃນມື້ນີ້.

Nighthawks (1942) ໂດຍ Edward Hopper; Edward Hopper, public domain, via Wikimedia Commons

Realism in other art forms

As the realism art movement developed, it inspired the cultivation of a realism in various ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະອື່ນໆ. ເຫຼົ່ານີ້ລວມມີ Realism ທີ່ມີຢູ່ໃນວັນນະຄະດີ, ລະຄອນ, ແລະຮູບເງົາ.

ວັນນະຄະດີ

ເມື່ອເບິ່ງ Realism ເປັນການເຄື່ອນໄຫວທາງດ້ານວັນນະຄະດີ, ການຂຽນທີ່ສ້າງຂຶ້ນມັກຈະອີງໃສ່ຄວາມເປັນຈິງຕາມຈຸດປະສົງ. ຜູ້ຂຽນຈະເອົາໃຈໃສ່ໃນການສະແດງກິດຈະກໍາປະຈໍາວັນແລະຊີວິດຂອງຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນຊັ້ນກາງແລະຕ່ໍາກວ່າຢ່າງຖືກຕ້ອງເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້. ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ​ອຸດ​ສາ​ຫະ​ກໍາ​, ວັນ​ນະ​ຄະ​ດີ​ທີ່​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໄດ້​ຫມາຍ​ເຖິງ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ​ອອກ​ຈາກ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ Romanticism​. ການຂຽນໄດ້ເລີ່ມລວມເອົາອົງປະກອບຂອງ Realism ເຂົ້າມາ ແລະບໍ່ໄດ້ໃຊ້ການສະແດງລະຄອນ ຫຼືຄວາມເໝາະສົມໃດໆ ເມື່ອຈັບພາບຄວາມເປັນຈິງໄດ້.ແສງສະຫວ່າງໃຫມ່. ດັ່ງນັ້ນ, ບຸກຄົນທົ່ວໄປຈຶ່ງຖືກເບິ່ງວ່າເປັນວິຊາທີ່ໜ້າສົນໃຈ ແລະ ໜ້ານັບຖື, ໂດຍນັກສິລະປິນເລີ່ມເປັນຕົວແທນຂອງສັງຄົມທີ່ກວ້າງຂວາງພາຍໃນງານຂອງເຂົາເຈົ້າ.

Joueurs d'échecs ('The Chess Players' , 1863-1867) ໂດຍ Honoré Daumier; Honoré Daumier, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ກ່ອນການເຄື່ອນໄຫວ Realism, Romanticism ແມ່ນຮູບແບບການປົກຄອງທີ່ຖືກນໍາໃຊ້ພາຍໃນການສ້າງສິລະປະ. ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະນີ້, ເຊິ່ງຖືກກໍານົດໂດຍຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນແລະລະຄອນທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນ, ໂດຍປົກກະຕິຈະສະແດງຕົວເລກທີ່ແປກປະຫຼາດແລະ mythological ແລະ scenes ໃຫຍ່ຂອງທໍາມະຊາດໃນແສງສະຫວ່າງທີ່ສະຫງ່າລາສີ. ນັກສິລະປິນຈິງໆໄດ້ປະຕິເສດເລື່ອງນີ້ພາຍໃນວຽກງານສິລະປະຂອງພວກເຂົາ, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາເຊື່ອວ່າຊີວິດປະຈໍາວັນແລະໂລກທີ່ທັນສະໄຫມມີຢູ່ເປັນ ວິຊາທີ່ເຫມາະສົມກັບສິລະປະ .

ການພັດທະນາຕ້ານການໂລແມນຕິກນີ້ໄດ້ປູທາງໄປສູ່ຄວາມເປັນຈິງໃນສິລະປະ, ​ເຊິ່ງສະ​ແຫວ​ງຫາ​ການ​ຮັບ​ເອົາ​ຈຸດໝາຍ​ຂອງ​ລັດທິ​ສະ​ໄໝ​ໃໝ່ ​ໂດຍ​ຜ່ານ​ການ​ກວດກາຄືນ​ໃໝ່ ​ແລະ ລົບ​ລ້າງ​ຄຸນຄ່າ ​ແລະ ຄວາມ​ເຊື່ອ​ຖື​ດັ້ງ​ເດີມ​ໃນ​ສັງຄົມ. ໃນລະຫວ່າງກາງສະຕະວັດທີ 19, ລັດທິນິຍົມໄດ້ສຸມໃສ່ວິທີການດໍາລົງຊີວິດທາງດ້ານສັງຄົມ, ເສດຖະກິດ, ທາງດ້ານການເມືອງ, ແລະວັດທະນະທໍາ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ການປະຈັກຕາຢ່າງບໍ່ຫວັ່ນໄຫວ ແລະມັກຈະເປັນຕາຢ້ານຂອງຊີວິດ ແລະຊ່ວງເວລາທີ່ບໍ່ສະບາຍ ແຕ່ເປັນວັດຖຸດິບ.

ພາຍຫຼັງການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳ, ຮູບແບບສິລະປະ, ວັນນະຄະດີ, ແລະການຈັດຕັ້ງສັງຄົມແບບດັ້ງເດີມຖືກຍົກເລີກບົນພື້ນຖານທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນ ລ້າສະໄຫມ. ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Realismເກີດຂຶ້ນຈົນກ່ວາຊຸມປີ 1850 ແລະໄດ້ຮັບການດົນໃຈຫຼາຍຈາກວຽກງານຄວາມງາມຂອງຈິດຕະນາການ Gustave Courbet. ໜັງສືໃບປະກາດທີ່ສຳຄັນ, Le Réalisme , ໄດ້ຖືກຂຽນຂຶ້ນໃນປີ 1857 ໂດຍນັກປະພັນຊາວຝຣັ່ງຄົນໜຶ່ງທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນນາມ Champfleury, ເຊິ່ງໄດ້ໃຫ້ຄຳນິຍາມຄວາມເປັນຈິງໃນການຂຽນ. Champfleury, ຜູ້ທີ່ນິຍົມຮູບແບບການແຕ້ມຮູບທີ່ໃຊ້ໂດຍ Courbet, ບອກວ່າພະເອກຂອງນະວະນິຍາຍອັນໃດກໍ່ຄວນເປັນຜູ້ຊາຍທຳມະດາທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄົນບໍ່ທຳມະດາ.

ໜ້າປົກຂອງ Le Réalisme (1857) ໂດຍ Champfleury; Champfleury, 1821-1889, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ນັກຂຽນ Realist ທີ່ສໍາຄັນອື່ນໆແມ່ນອ້າຍນ້ອງ Jules ແລະ Edmond Goncourt, ຜູ້ທີ່ຂຽນ Germinie Lacerteux ໃນປີ 1864. ພາຍໃນ ການຂຽນຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຄົ້ນຫາສະພາບການທາງດ້ານສັງຄົມແລະອາຊີບຕ່າງໆແລະກໍານົດເພື່ອສະແດງຄວາມສໍາພັນທາງສັງຄົມທີ່ມີຢູ່ລະຫວ່າງຊົນຊັ້ນສູງແລະຊັ້ນລຸ່ມ.

ຄວາມເປັນຈິງທີ່ເຂົ້າໄປໃນວັນນະຄະດີໄດ້ເນັ້ນຫນັກເຖິງຫົວຂໍ້ຂອງການແບ່ງແຍກ, ຈຸດປະສົງ, ແລະການສັງເກດພາຍໃນການຂຽນ. . ນອກຈາກນັ້ນ, ວັນນະຄະດີຍັງຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອໃຫ້ຄໍາວິພາກວິຈານທີ່ຊັດເຈນແຕ່ຖືກຍັບຍັ້ງແລະການຕັດສິນທາງດ້ານສິນທໍາຂອງສະພາບແວດລ້ອມສັງຄົມທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ. ນັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ມາຈາກຍຸກ Realist ຂອງການຂຽນນີ້ລວມມີ Charles Dickens ແລະ Leo Tolstoy.

ຫຼັງຈາກການເຄື່ອນໄຫວ Realism ພາຍໃນວັນນະຄະດີ, Naturalism ໄດ້ພັດທະນາ, ເຊິ່ງພະຍາຍາມສ້າງການເປັນຕົວແທນຂອງຄວາມເປັນຈິງຫຼາຍຂຶ້ນ.

ໂຮງລະຄອນ

ຄວາມ​ຈິງ​ພາຍ​ໃນ​ໂຮງ​ລະຄອນ​ໄດ້​ປະກົດ​ຕົວ​ຄັ້ງ​ທຳ​ອິດ​ໃນ​ລະຄອນ​ຢູ​ໂຣບ​ໃນ​ລະຫວ່າງ​ສະຕະວັດ​ທີ 19 ​ເພື່ອ​ຕອບ​ສະໜອງ​ຕໍ່​ຜົນ​ກະທົບ​ຂອງ​ການ​ປະຕິວັດ​ອຸດສາຫະກຳ ​ແລະ ຄວາມ​ກ້າວໜ້າ​ຂອງ​ວິທະຍາສາດ. ຈຸດປະສົງຂອງ Realism ໃນໂຮງລະຄອນແມ່ນເພື່ອສຸມໃສ່ບັນຫາທາງດ້ານຈິດໃຈ ແລະ ສັງຄົມທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ, ໂດຍບົດເລື່ອງລະຄອນ ແລະການສະແດງລະຄອນຈະເລີ່ມມີຄວາມແທ້ຈິງຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອຮຽນແບບຊີວິດຈິງ.

ລະຄອນທີ່ລວມເອົາລັດທິນິຍົມປະຖິ້ມໄວ້. ການ​ນໍາ​ໃຊ້​ພາ​ສາ poetic ແລະ diction fancy ເພື່ອ​ສ້າງ​ການ​ສົນ​ທະ​ນາ​ທີ່​ເບິ່ງ​ແລະ​ສຽງ​ຄ້າຍ​ຄື​ຄໍາ​ເວົ້າ​ແລະ​ພຶດ​ຕິ​ກໍາ​ທໍາ​ມະ​ດາ​. ການສະແດງທີ່ນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນການລະຄອນໃນອະດີດໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວແມ່ນເປັນການເວົ້າເກີນຈິງ ແລະໜ້າກຽດ, ແລະບໍ່ມີບ່ອນຢູ່ໃນໂຮງລະຄອນ Realism. ຮູບແບບນີ້ຖືກແທນທີ່ດ້ວຍການເວົ້າ, ທ່າທາງ ແລະການເຄື່ອນໄຫວແບບອິນຊີຫຼາຍ, ໂດຍການຕັ້ງຄ່າເວທີຍັງຖືກຜະລິດຄືນໃໝ່ເພື່ອໃຫ້ກົງກັບທຳມະຊາດທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບທີ່ສະແດງ.

ນັກສະແດງລະຄອນເລື່ອງຈິງທີ່ສຳຄັນລວມມີ August Strindberg ແລະ Henrik Ibsen ຈາກ Scandinavia, ເປັນຕົ້ນ. Maxim Gorky ແລະ Anton Chekhov ຈາກລັດເຊຍ. Anton Chekov ໄດ້ນໍາໃຊ້ມຸມກ້ອງຖ່າຍຮູບເພື່ອຜະລິດຄືນໃຫມ່ຂອງຊີວິດທີ່ແປກປະຫລາດແລະການວິເຄາະເພື່ອເປີດເຜີຍລັກສະນະ rhetorical ແລະ persuasive ຂອງລະຄອນຈິງ. ນັກຂຽນບົດລະຄອນເຫຼົ່ານີ້, ພ້ອມກັບຄົນອື່ນໆຫຼາຍຄົນ, ໄດ້ປະຖິ້ມແຜນການທີ່ສັບສົນ ແລະ ປອມອ້ອມຮອບການຫຼິ້ນທີ່ດີ, ແທນທີ່ຈະເລືອກຄົ້ນຫາແນວຄວາມຄິດ ແລະຂໍ້ຂັດແຍ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊີວິດຈິງ, ທັນສະໄຫມ.ສັງຄົມ.

ນັກສະແດງລະຄອນບໍ່ຢ້ານທີ່ຈະສະແດງຕົວລະຄອນຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນມະນຸດທຳມະດາ, ບໍ່ມີອຳນາດທີ່ບໍ່ສາມາດຊອກຫາຄຳຕອບຂອງບັນຫາຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້. ຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ, ວິທີການທີ່ແທ້ຈິງທີ່ໄດ້ບໍລິໂພກລະຄອນໄດ້ທໍາລາຍລົງແລະໃຫ້ທາງສໍາລັບການພັດທະນາຂອງ nihilism ແລະຄວາມໂງ່, ເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ເຫັນໃນສົງຄາມ.

ຮູບເງົາ

ຄ້າຍກັບການພັດທະນາວັນນະຄະດີ ແລະການສະແດງລະຄອນ, ໂຮງໜັງໄດ້ອາໄສການເຄື່ອນທີ່ Realism ສະຕະວັດທີ 19 ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍສຳລັບໂຄງສ້າງ ແລະເນື້ອໃນຂອງຫົວຂໍ້. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ເນື້ອແທ້ຂອງຮູບເງົາໄດ້ສາມາດປ່ອຍຕົວໃຫ້ກັບປະເພດຂອງ Realism ທີ່ສາມາດພົບໄດ້ລະຫວ່າງຊີວິດ ແລະ fiction.

ພາຍໃນປະເທດອີຕາລີ, Neorealism ພັດທະນາຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2, ໂດຍຮູບເງົາເລີ່ມເນັ້ນໃສ່ການສະແດງເຖິງປັດຈຸບັນ. ບັນຫາສັງຄົມ. ຮູບເງົາທີ່ຕົກຢູ່ໃນວົງເລັບຂອງ Neorealism ນີ້ພະຍາຍາມສ້າງຄວາມບໍ່ລຳອຽງທີ່ຄ້າຍຄືກັບສາລະຄະດີໂດຍການໃຊ້ຄົນທຳມະດາໃນບົດບາດນຳໜ້າ ແລະລວມທັງພາກສ່ວນຂອງການບັນທຶກເອກະສານຕົວຈິງເຂົ້າໃນເລື່ອງ.

ສາກຈາກຮູບເງົາ Ladri di Biciclette ('Bicycle Thieves', 1948), ກຳກັບໂດຍ Vittorio se Sica; Johnny Freak, public domain, via Wikimedia Commons

ສອງປະເພດຂອງຮູບເງົາ Realism ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ , ຄືຄວາມສົມຈິງທີ່ບໍ່ມີຮອຍຕໍ່ແລະຄວາມເປັນຈິງກ່ຽວກັບຄວາມງາມ. ພາຍໃນຄວາມເປັນຈິງທີ່ບໍ່ມີຮອຍຕໍ່, ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາໄດ້ໃຊ້ເຕັກນິກຮູບເງົາແລະໂຄງສ້າງການເລົ່າເລື່ອງຕ່າງໆເພື່ອສ້າງພາບລວງຕາຂອງຄວາມເປັນຈິງ, ເຊິ່ງຊ່ວຍໃຫ້ຮັກສາຄວາມແທ້ຈິງຂອງຮູບເງົາ. Aesthetic Realism ຍອມຮັບວ່າ Realisms ຫຼາຍອັນມີຢູ່ ແລະໃຊ້ການປະສົມປະສານຂອງນັກສະແດງສະໝັກຫຼິ້ນ, ແສງທຳມະຊາດ ແລະສະຖານທີ່. ອັນນີ້ຖືກເຮັດເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຊົມສາມາດສ້າງຄວາມຄິດເຫັນຂອງຕົນເອງໂດຍອີງໃສ່ຮູບເງົາທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບການຖືກນໍາໄປໃຊ້ເຂົ້າໃນການຕີຄວາມທີ່ມັກ.

ຮູບເງົາທີ່ປະກອບຮູບເງົາປະເພດນີ້ດີທີ່ສຸດແມ່ນ Open City (1945) ແລະ Paisan (1946) ໂດຍ Roberto Rossellini, ແລະ Bicycle Thieves (1948) ໂດຍ Vittorio de Sica. ໃນຊຸມປີ 1960, ຜູ້ສ້າງຮູບເງົາ Neorealism ອິຕາລີໄດ້ເອົາວິທີການຮູບເງົາ Realist ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວແລະ remolted ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຜະລິດຮູບເງົາທາງດ້ານການເມືອງຫຼາຍ. ນີ້ເປັນແຮງບັນດານໃຈຂອງການສ້າງຮູບເງົາ, ໂດຍທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດແມ່ນສະແດງໂດຍລະຄອນໃນເຮືອນຄົວ sink ທີ່ເກີດຂື້ນຈາກສະຫະລາຊະອານາຈັກໃນຊຸມປີ 1650 ແລະ 1960.

ມໍລະດົກຂອງສິລະປະແຫ່ງຄວາມເປັນຈິງ

ເຖິງວ່າຈະມີການເລີ່ມຕົ້ນໃນປະເທດຝຣັ່ງ, ການ​ພັດ​ທະ​ນາ​ແລະ​ຜົນ​ສໍາ​ເລັດ​ຂອງ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ສິ​ລະ​ປະ Realism ໄດ້​ແຜ່​ຂະ​ຫຍາຍ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ​ໄປ​ຍັງ​ສ່ວນ​ທີ່​ເຫຼືອ​ຂອງ​ເອີ​ຣົບ​. ຄວາມເປັນຈິງໄດ້ກາຍເປັນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ມີອິດທິພົນສູງຢູ່ໃນໂລກສິລະປະ, ຍ້ອນວ່າອຸດົມການຂອງມັນໄດ້ປ່ຽນພູມສັນຖານຂອງການສ້າງສິລະປະຢ່າງສົມບູນ. ໃນຂະນະທີ່ການເຄື່ອນໄຫວດັ່ງກ່າວມີຄວາມທຽບເທົ່າພາຍໃນປະເທດເອີຣົບອື່ນໆທີ່ຄັດລອກແບບແລະປັດຊະຍາຂອງມັນ, ບໍ່ມີ Realism ອື່ນສ້າງການຂັດແຍ້ງແບບດຽວກັນກັບການເຄື່ອນໄຫວຕົ້ນສະບັບໄດ້ເຮັດໃນປະເທດຝຣັ່ງ.

Realism ແມ່ນເກີດມາຈາກການກະບົດທາງສັງຄົມໂດຍທໍາມະຊາດຂອງ ປະເພນີການແຕ້ມຮູບທີ່ໄດ້ກາຍເປັນສະຖາບັນແລະໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຖືກຕ້ອງໃນສັງຄົມ, ຍ້ອນວ່າການສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ປະຫວັດສາດແລະປະເພດຮູບແຕ້ມໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ໂດຍສະຖາບັນສິລະປະທີ່ໄດ້ຮັບທຶນຈາກລັດເທົ່ານັ້ນ. ໃນປະເທດເອີຣົບອື່ນໆ, ການຮັບຮອງລະດັບຊາດຂອງຮູບແບບການແຕ້ມຮູບນີ້ແມ່ນມີຫນ້ອຍ, ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າ Realism ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີການເຄື່ອນໄຫວທີ່ສຸດ.

ອິດທິພົນຂອງ Realism ຝຣັ່ງໄດ້ເຂົ້າໄປໃນປະເທດອື່ນໆຕະຫຼອດຈຸດສູງສຸດຂອງມັນ, ເຊັ່ນ: ລັດທິສັງຄົມນິຍົມ ໃນໂຊວຽດລະຫວ່າງປີ 1925 ແລະ 1935. ໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20, ກຸ່ມນັກແຕ້ມແທ້ຈິງຂອງ Ashcan School ໄດ້ຖືກພັດທະນາຂຶ້ນໃນອາເມລິກາ, ເຊິ່ງໄດ້ວາງພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ລັດທິສັງຄົມນິຍົມຂອງອາເມລິກາ ແລະ ລັດທິສັງຄົມນິຍົມ, ເຊິ່ງມີຢູ່ລະຫວ່າງຊຸມປີ 1920. ແລະຊຸມປີ 1930.

ເຖິງວ່າບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນໃນກຸ່ມທີ່ສອດຄ່ອງກັນຢ່າງຄົບຖ້ວນ, Realism ຖືວ່າເປັນ ການເຄື່ອນໄຫວຍຸກສະໄໝທຳອິດໃນສິລະປະ . ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫຼັງຈາກໄດ້ຜ່ານປະຫວັດສາດຂອງການເຄື່ອນໄຫວ, ມັນຍັງງ່າຍທີ່ຈະໄຕ່ຕອງຄໍາຖາມນີ້: ຄວາມເປັນຈິງໃນສິລະປະແມ່ນຫຍັງ? ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ວຽກງານສິລະປະທີ່ລວມເອົາລັດທິສະມາທິໄດ້ປະຖິ້ມການບັນຍາຍແບບດັ້ງເດີມທີ່ສົມມຸດຕິຖານ ແລະ ເໝາະກັບຫົວຂໍ້ ແລະ ສາກຕ່າງໆ ເພື່ອເປັນການພັນລະນາການດຳລົງຊີວິດແບບທຳມະດາແທ້ ແລະ ແທ້ຈິງ, ເພື່ອເກັບເອົາຊີວິດອັນແທ້ຈິງ.

Schlafende Spinnerin ('The Sleeping Spinner', 1853) ໂດຍ Gustave Courbet; Gustave Courbet, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ອ່ານເພີ່ມເຕີມ

Realism ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ ໜ້າ ສົນໃຈທີ່ຈະຮຽນຮູ້, ຍ້ອນວ່າມັນ ນຳ ໄປສູ່ການສ້າງການເຄື່ອນໄຫວອື່ນໆຫຼາຍອັນທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສິລະປະອັນດີງາມ. ການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Realism ໄດ້ມີອິດທິພົນຕໍ່ຄໍາສອນອື່ນໆຈໍານວນຫຼາຍພາຍໃນໂລກສ້າງສັນທີ່ມັນສາມາດຖືວ່າເປັນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຮ່ວມສະໄຫມທໍາອິດຢ່າງແທ້ຈິງ. ຖ້າທ່ານມັກອ່ານກ່ຽວກັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Realism ເຊັ່ນດຽວກັນກັບນັກສິລະປິນ, ພວກເຮົາໄດ້ແນະນໍາຫນັງສືທີ່ຈະລວມຄວາມຮູ້ຂອງທ່ານຕື່ມອີກ.

Realism (Style and Civilization)

ຂຽນໂດຍຫນຶ່ງໃນ ນັກປະຫວັດສາດສິລະປະຮ່ວມສະໄໝທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດ, Linda Nochlin ສະຫນອງສະພາບລວມທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງການເຄື່ອນໄຫວ Realism, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບສະຖານະການປະຫວັດສາດແລະສະພາບການອ້ອມຂ້າງການພັດທະນາຂອງມັນ. Nochlin ໃຊ້ຕົວຢ່າງຈາກນັກ Realists ຝຣັ່ງ, ອາເມລິກາ, ເຢຍລະມັນແລະອິຕາລີເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມນິຍົມຂອງການເຄື່ອນໄຫວນີ້, ເຊິ່ງເພີ່ມຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ຊັດເຈນທີ່ນາງສ້າງລະຫວ່າງຄວາມເປັນຈິງແລະ Realism ປື້ມນີ້ມີຢູ່ເປັນພື້ນຖານທີ່ດີເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນແລະສະເຫນີຄໍາແນະນໍາທີ່ດີເລີດ. ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະໃນສະຕະວັດທີ 19 ນີ້.

• ຕິດຕາມການພັດທະນາຂອງລັດທິສະນິຍົມພາຍໃນສິລະປະສະຕະວັດທີ 19
• ໂນຄລິນເຮັດໄດ້ດີໃນການອະທິບາຍສິ່ງທີ່ເປັນເອກະລັກ. ກ່ຽວກັບ realism
• ການສົນທະນາຂອງ realism ພາຍໃນບໍລິບົດຂອງຫຼາຍຫົວຂໍ້

ເບິ່ງເວັບເລື່ອງສິລະປະ Realism ຂອງພວກເຮົາທີ່ນີ້!

ສະຫຼຸບຂອງ Realism ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ

ຄວາມເປັນຈິງໃນສິລະປະແມ່ນຫຍັງ?

ຄວາມເປັນຈິງໃນສິລະປະອະທິບາຍເຖິງວຽກງານສິລະປະທີ່ປະຖິ້ມຄວາມເໝາະສົມແບບດັ້ງເດີມ ແລະການຈັດສະໄຕລ໌ແບບດັ້ງເດີມໂດຍປົກກະຕິທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງໂລແມນຕິກ ເພື່ອເປັນການພັນລະນາຊີວິດປະຈຳວັນຢ່າງແທ້ຈິງຜ່ານເລື່ອງຈິງໃຈ ແລະ ສາກທີ່ເລືອກໄວ້.

ນິຍາມສິນລະປິນສົມຈິງທີ່ເໝາະສົມແມ່ນຫຍັງ?

ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະແບບ Realism ສາມາດກຳນົດໄດ້ວ່າເປັນສິ່ງໜຶ່ງທີ່ຍົກເລີກອົງປະກອບທີ່ເປັນທາງການ ແລະແບບດັ້ງເດີມທີ່ໄດ້ກຳນົດການສ້າງສັນສິລະປະໃນເມື່ອກ່ອນ, ໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະພັນລະນາເຖິງຊີວິດຕາມທີ່ເຫັນໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ. ອັນນີ້ເຮັດໄດ້ໂດຍການພັນລະນາເຖິງເລື່ອງທີ່ແທ້ຈິງໂດຍບໍ່ມີການປອມແປງລັກສະນະທີ່ໜ້າກຽດຊັງຂອງຊີວິດຫຼາຍກວ່າ.

ຫົວຂໍ້ທີ່ຖືກເລືອກເລື້ອຍໆໃນສິລະປະ Realism ແມ່ນການອອກແຮງງານໂດຍປົກກະຕິເປັນຂອງຊົນຊັ້ນກາງແລະຕ່ໍາ. ບຸກຄົນເຫຼົ່ານີ້ມັກຈະຖືກພັນລະນາໃນສະພາບແວດລ້ອມການເຮັດວຽກຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຊິ່ງເນັ້ນຫນັກເຖິງການຕໍ່ສູ້ອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ເຂົາເຈົ້າປະສົບໃນຊີວິດ.

ນັກສິລະປິນຄົນໃດທີ່ສ້າງຜົນງານອັນໂດດເດັ່ນທີ່ເຫັນວ່າເປັນສິ່ງປະດິດຂອງແທ້ຈິງໃນທຸກມື້ນີ້?

ສິນລະປິນ Realist ທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ສ້າງບາງຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດຈົນເຖິງປະຈຸບັນ, ລວມທັງ Honoré Daumier, Jean-François Millet, Gustave Courbet, Rosa Bonheur, ແລະ Edward Hopper.

ຄວາມຈິງແມ່ນສິ່ງທຳອິດທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ. ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຕ້ານສະຖາບັນ ແລະ ບໍ່ສອດຄ່ອງ .

ການ​ເຮັດ​ວຽກ​ໃນ​ຊ່ວງ​ເວລາ​ທີ່​ມີ​ການ​ປະ​ຕິ​ວັດ​ແລະ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ທາງ​ສັງ​ຄົມ​ອັນ​ໃຫຍ່​ຫຼວງ, ລັດ​ທິ​ສະ​ຕິ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ໄດ້​ໂຈມ​ຕີ​ຄຸນ​ຄ່າ​ຂອງ​ສັງ​ຄົມ bourgeois ໂດຍ​ການ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ບຸກ​ຄົນ​ປົກ​ກະ​ຕິ​ຈາກ​ທຸກ​ຊົນ​ຊັ້ນ​ສັງ​ຄົມ​ໃນ​ງານ​ສິ​ລະ​ປະ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ. ສະຖານະການທຳມະດາແຕ່ສະໄໝປັດຈຸບັນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນໃນຄວາມສະຫວ່າງຄວາມຈິງ ແລະ ຖືກຕ້ອງ, ໂດຍມີນັກສິລະປິນລວມທັງລັກສະນະທີ່ບໍ່ໜ້າພໍໃຈຂອງຊີວິດເພື່ອສະແດງການພັນລະນາຢ່າງຊື່ສັດຕໍ່ສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຫັນ.

ນັກສິລະປະການສະແຫວງຫາຄວາມເປັນຈິງເລີ່ມໃຊ້ແຮງງານທົ່ວໄປເປັນຫົວຂໍ້ຫຼັກຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຊັ່ນ: ເຊັ່ນດຽວກັນກັບບຸກຄົນທົ່ວໄປທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນກິດຈະກໍາທີ່ແທ້ຈິງໃນສະພາບແວດລ້ອມອ້ອມຂ້າງ. ກ່ອນການເຄື່ອນໄຫວນີ້, ຄວາມທຸກຍາກຂອງວິຊາບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ລວມຢູ່ໃນຂໍ້ຄວາມສິນລະທໍາທີ່ອ້ອມຮອບສິລະປະ, ໂດຍ Realism ເນັ້ນຫນັກຢ່າງເປີດເຜີຍເຖິງສິ່ງທ້າທາຍຂອງຊີວິດຂອງຜູ້ທຸກຍາກພາຍໃນງານສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນ.

ໃນຂະນະທີ່ Realism ໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງໂດຍກົງຈາກນັກສິລະປິນ. ' ຄວາມປາຖະຫນາທີ່ຈະນໍາສະເຫນີທັດສະນະທີ່ຊື່ສັດແລະ unidealized ຫຼາຍຂອງສັງຄົມປະຈໍາວັນ, ຈໍານວນຂອງການພັດທະນາທາງປັນຍາອື່ນໆກະຕຸ້ນການຂະຫຍາຍຕົວຂອງຕົນ. ໃນ​ບັນ​ດາ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ແມ່ນ​ປັດ​ຊະ​ຍາ Positivist ພັດ​ທະ​ນາ​ໂດຍ Auguste Comte​, ໃນ​ນັ້ນ​ການ​ສຶກ​ສາ​ຂອງ​ສັງ​ຄົມ​ໄດ້​ເນັ້ນ​ຫນັກ​ໃສ່​ການ​.ເພີ່ມຂຶ້ນໃນວາລະສານທີ່ເປັນມືອາຊີບທີ່ສາມາດບັນທຶກເຫດການໃນປະຈຸບັນໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແລະການພັດທະນາການຖ່າຍຮູບທີ່ສາມາດຜະລິດຮູບພາບທີ່ມີສາຍຕາຢ່າງແທ້ຈິງ.

ການປະສົມປະສານຂອງການພັດທະນາເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ເພີ່ມຄວາມສົນໃຈທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນເອກະສານໃນປະຈຸບັນ. ຊີວິດແລະສັງຄົມຂອງສະຕະວັດທີ 19. ດັ່ງນັ້ນ, ລັດທິນິຍົມຕົວຈິງຈຶ່ງຖືກໃຊ້ເປັນພາຫະນະວິພາກວິຈານທາງດ້ານສັງຄົມ ແລະ ການເມືອງຂອງສັງຄົມ ໂດຍມີນັກສິລະປິນໃຊ້ການພິມໜັງສືພິມ ແລະ ສື່ມວນຊົນເພື່ອຖ່າຍທອດຜົນງານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ດົນນານປາກົດຢູ່ໃນສິລະປະ, ດ້ວຍການເຄື່ອນໄຫວ Realism ນໍາເອົາຮູບແບບນີ້ໄປສູ່ແຖວຫນ້າ. ຜ່ານ​ການ​ພັດ​ທະ​ນາ​ຂອງ​ຕົນ​, ຮູບ​ແບບ​ອື່ນໆ​ຂອງ Realism ໄດ້​ພັດ​ທະ​ນາ​ໃນ​ທົ່ວ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ​ຂອງ​ສິ​ລະ​ປະ​. ຄວາມກ້າວຫນ້າທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງ Realism ແມ່ນ Pictorial Realism, ເຊິ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນສະຫະລັດເປັນວິທີການສ້າງບັນທຶກທີ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຊີວິດຍຸກສະໄຫມ, ແລະ Social Realism, ເຊິ່ງເປັນຄວາມງາມຂອງ Marxist ຂອງ Realism ພາຍໃນສະຫະພາບໂຊວຽດຈາກຕົ້ນ 1930s ຫາ 1991.

ຜູ້ປະດິດສ້າງທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງສິລະປະ Realism ແມ່ນນັກສິລະປິນ Gustave Courbet, Jean-François Millet, Honoré Daumier, ແລະ Jean-Baptiste-Camille Corot, ຜູ້ທີ່ສ້າງສິລະປະທີ່ກົງກັນກັບ ນັກວິທະຍາສາດທຳມະຊາດ ວັນນະຄະດີຂອງ Émile Zola, Honoré de Balzac, ແລະ Gustave Flaubert. ນອກ​ເຫນືອ​ໄປ​ຈາກ​ສິ​ລະ​ປະ​, Realism ໄດ້​ມີ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ຮູບ​ແບບ​ອື່ນໆ​ຂອງ​ການ​ສ້າງ​, ເຊັ່ນ​: ວັນ​ນະ​ຄະ​ດີ​, ສະ​ແດງ​ລະ​ຄອນ​, cinema​, ແລະ​.opera.

ການເລືອກເອົາຊີວິດປະຈຳວັນມາສູ່ວຽກງານສິລະປະແມ່ນເຫັນວ່າເປັນທັງນິຍາມສິນລະປິນ Realism ທີ່ເຫມາະສົມ ແລະເປັນການສາທິດເບື້ອງຕົ້ນຂອງຄວາມຢາກ avant-garde ທີ່ຈະລວມເອົາສິລະປະ ແລະຊີວິດ, ເຊິ່ງໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນຈາກການປະຕິເສດຢ່າງສົມບູນ. ເຕັກນິກສິລະປະພື້ນເມືອງ. ໃນຂະນະທີ່ການເຄື່ອນໄຫວ Realism ອາດຈະບໍ່ເຫັນວ່າເປັນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ສຳຄັນໃນທຸກວັນນີ້, ແຕ່ຄວາມສົນໃຈພິເສດຂອງມັນຕໍ່ກັບຫົວຂໍ້ປະຈໍາວັນໄດ້ສະແດງເຖິງການຫັນປ່ຽນທີ່ສຳຄັນໃນປະຫວັດສາດສິລະປະ.

Jeune fille lisant ('Young Girl Reading', 1868) ໂດຍ Jean-Baptiste Camille Corot ; Jean-Baptiste Camille Corot, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບແບບສິລະປະ ແລະ ອິດທິພົນຂອງຄວາມເປັນຈິງ

ພາຍໃນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຂອງ Realism, ນັກສິລະປິນໄດ້ຍ້າຍອອກໄປຈາກຮູບແບບໂລແມນຕິກໃນເມື່ອກ່ອນ. ໄດ້ dictated ການ ສ້າງ ສິ ລະ ປະ ໃນ ເງື່ອນ ໄຂ ຂອງ ການ ຍາດ ເອົາ ຕົວ ແທນ ທີ່ ເປັນ ຈິງ ຂອງ ຊີ ວິດ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ສາກ, ວັດຖຸ, ແລະຫົວຂໍ້ຕ່າງໆຖືກພັນລະນາດ້ວຍວິທີລະອຽດ, ລະອຽດອ່ອນ, ຖືກຕ້ອງ. ການແຕ້ມຮູບ ແລະການແຕ້ມຮູບແບບຈິງໄດ້ສະແດງເຖິງການຍ້າຍອອກໄປຈາກອຸດົມການ, ເຊິ່ງໄດ້ຍົກຕົວຢ່າງໂດຍຜົນງານຂອງ ນັກສິລະປິນ Renaissance ແລະ ຊ່າງແກະສະຫຼັກ, ແລະ ໄປສູ່ການບັນຍາຍຕົວຈິງຂອງສິ່ງທີ່ເຫັນ.

ພາຍໃນຮູບແຕ້ມຮູບ ແລະຮູບແຕ້ມ, ສິນລະປະ Realist ພະຍາຍາມສະແດງໃຫ້ເຫັນຄົນທີ່ແທ້ຈິງທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບປະເພດຂອງຄົນທີ່ມີຄວາມຮັກ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ນັກສິລະປິນຮູ້ສຶກມີອິດສະລະແທ້ໆໃນການພັນລະນາຕົວຢ່າງໃນຊີວິດຈິງທີ່ຖືກຖອດອອກຄວາມງາມ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຄວາມຈິງທົ່ວໄປທີ່ເຄີຍປະກອບກັບສິລະປະ ແລະ ການແຕ້ມຮູບຊາວນາໃຫ້ມີສຸຂະພາບດີ ແລະ ເນື້ອຫາບໍ່ຖືກເຫັນວ່າເປັນທີ່ຍອມຮັບໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ, ຍ້ອນວ່າພວກມັນບໍ່ໄດ້ບົ່ງບອກຢ່າງຈິງຈັງວ່າຊີວິດເປັນແນວໃດ.

ດ້ວຍເຫດນີ້, ຄວາມເປັນຈິງໃນສິລະປະໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການ ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ທີ່​ກ້າວ​ໜ້າ​ແລະ​ພົ້ນ​ເດັ່ນ​ທີ່​ສຸດ​ໃນ​ຄວາມ​ໝາຍ​ແລະ​ໜ້າ​ທີ່​ຂອງ​ສິ​ລະ​ປະ​ໂດຍ​ລວມ, ພ້ອມ​ທັງ​ມີ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ໃນ​ການ​ສ້າງ​ສິ​ລະ​ປະ​ປະ​ເພດ​ອື່ນໆ​ເຊັ່ນ​ວັນ​ນະ​ຄະ​ດີ​ແລະ​ສິ​ລະ​ປະ​ອັນ​ດີ​ງາມ. ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Realism ແມ່ນມີອໍານາດຫຼາຍ, ຍ້ອນວ່າມັນໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງວ່າມີອິດທິພົນຕໍ່ການເຄື່ອນໄຫວອື່ນໆເຊັ່ນ Impressionism ແລະ Pop Art. ໃນປັດຈຸບັນ, ຜົນກະທົບຂອງ Realism ຍັງຄົງສະແດງໃຫ້ເຫັນຢູ່ໃນສິລະປະພາບທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນທຸກວັນນີ້.

ຮູບແບບທີ່ໃຊ້ໃນຮູບແຕ້ມ Realism ແຜ່ລາມໄປສູ່ການແຕ້ມຮູບເກືອບທຸກປະເພດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ເຊິ່ງລວມມີຮູບຄົນ, ຮູບແຕ້ມປະຫວັດສາດ, ການແຕ້ມປະເພດ. , ເຊັ່ນດຽວກັນກັບພູມສັນຖານ. ໃນແງ່ຂອງ ການແຕ້ມຮູບພູມສັນຖານ , ນັກສິລະປິນບໍ່ພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຫັນໃນສະພາບແວດລ້ອມທັນທີ, ດັ່ງນັ້ນເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງອອກຈາກແຂວງຂອງເຂົາເຈົ້າເພື່ອຊອກຫາພູມສັນຖານທີ່ມີຄວາມຈິງຫຼາຍຂຶ້ນເພື່ອພັນລະນາເຖິງປະເທດຝຣັ່ງຢ່າງຖືກຕ້ອງ.

Les Cribleuses de blé ('The Wheat Sifters', 1854) ໂດຍ Gustave Courbet; Gustave Courbet, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນທີ່ມີຢູ່ໃນສິລະປະ Realist ແມ່ນ​ຫົວ​ຂໍ້​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຄັດ​ເລືອກ​. ວິຊາ​ທີ່​ມັກ​ແມ່ນ​ປະ​ເພດ​ຮູບ​ແບບ​ຂອງ​ຊີວິດ​ຄົນ​ງານ​ໃນ​ຊົນນະບົດ ​ແລະ ​ໃນ​ຕົວ​ເມືອງ​ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນເປັນຊີວິດຕາມຖະໜົນ, ຮ້ານກາເຟ ແລະສະໂມສອນກາງຄືນ, ແລະບາງຮູບແບບຂອງການເປືອຍກາຍໃນເວລາເຮັດວຽກກັບວິຊາທີ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຫຼາຍ. ເປັນເລື່ອງແປກທີ່, ວິທີການທີ່ສົດຊື່ນ ແລະເປັນຄວາມຈິງຕໍ່ກັບເລື່ອງດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມສິນລະປິນ bourgeois ຕົກໃຈໃນເວລາຢູ່ໃນປະເທດຝຣັ່ງ, ເຊິ່ງສ່ວນຫຼາຍແມ່ນປະກອບດ້ວຍສັງຄົມຊັ້ນສູງ ແລະຊັ້ນກາງ.

ການພັນລະນາຊີວິດອັນແປກປະຫຼາດເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ພາໃຫ້ມີການປະພັນຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ. ຂອງຫົວຂໍ້, ເຊິ່ງບາງຄັ້ງກໍ່ຂີ້ຮ້າຍຢູ່ໃນທໍາມະຊາດ. ໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຍອມຮັບຊ່ວງເວລາທີ່ບໍ່ພໍໃຈທີ່ມາພ້ອມກັບຊີວິດ, ນັກສິລະປິນ Realism ບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມທີ່ຈະສັນລະເສີນຊ່ວງເວລາເຫຼົ່ານີ້ແລະແທນທີ່ຈະພັນລະນາໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໃນຄວາມມືດ, ຊ້ໍາ. ອັນນີ້ແມ່ນເຮັດເພື່ອປະເຊີນໜ້າກັບອຸດົມການມາດຕະຖານຂອງຄວາມງາມທີ່ຕິດພັນກັບສິລະປະຊັ້ນສູງ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ລັດສະນິຍົມບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຢ່າງເຕັມທີ່ພາຍໃນສັງຄົມຝຣັ່ງ ແລະ ວິກຕໍເຣຍອັງກິດ.

ຈິນຕະນາການທີ່ເປັນພາບລວງຕາ

ເນື່ອງຈາກມັນ portrayal, Realism ຍັງຖືກເອີ້ນວ່າ mimesis ຫຼື illusionism ພາຍໃນສິລະປະ. ເຖິງວ່າຈະມີການເຄື່ອນໄຫວພຽງແຕ່ປາກົດຢູ່ໃນປະເທດຝຣັ່ງຫຼັງຈາກການປະຕິວັດ, ສິລະປະ Realist ໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນໃນຫຼາຍໄລຍະ, ຍ້ອນວ່າວຽກງານສິລະປະແມ່ນອີງໃສ່ເຕັກນິກ, ການຝຶກອົບຮົມ, ແລະການຫຼີກລ່ຽງການ stylization. ພາຍໃນສິລະປະການເບິ່ງເຫັນ, ຄໍາວ່າ "Illusionistic Realism" ຫມາຍເຖິງການພັນລະນາທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງວິຊາ, ສິ່ງອ້ອມຂ້າງ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບແສງສະຫວ່າງແລະສີ, ດ້ວຍຄວາມກ້າວຫນ້າຂອງການສະແດງພາບທີ່ຖືກຕ້ອງຫຼາຍຂຶ້ນຂອງວິຊາທີ່ກ່າວວ່າມີປະຫວັດສາດອັນຍາວນານພາຍໃນ.ສິນລະປະ.

ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຄຣິສຕຽນເລີ່ມສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ສິລະປະຂອງສັງຄົມຊັ້ນສູງ, ລັກສະນະພາຍໃນ Illusionism ໄດ້ຖືກປະຕິເສດຍ້ອນການສະແດງອອກຂອງມັນ. ຄຸນລັກສະນະເຫຼົ່ານີ້ຂອງ Realism ຈະປາກົດຄືນໃໝ່ໃນລະຫວ່າງ Renaissance ໃນຕອນຕົ້ນ , ເມື່ອເຕັກນິກໃໝ່ຂອງການແຕ້ມສີນ້ຳມັນອະນຸຍາດໃຫ້ໃຊ້ຜົນກະທົບຂອງແສງທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ ແຕ່ຊັດເຈນຫຼາຍທີ່ຈະທາສີໂດຍໃຊ້ແປງນ້ອຍໆ ແລະຫຼາຍຊັ້ນ.

ກ່ອນທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນຂອງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Realism, ສິນລະປະຂອງອີຢິບ ມີຄວາມຄືບໜ້າໃນດ້ານສະໄຕລ໌ ແລະ ຄວາມເໝາະສົມຂອງວິຊາຂອງມັນ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບສິລະປະກຣີກບູຮານທີ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບວ່າສະແດງເຖິງການມີຊີວິດຊີວາອັນຍິ່ງໃຫຍ່. ນອກຈາກນັ້ນ, ຄຸນລັກສະນະຂອງ Realism ແມ່ນມີຢູ່ໃນຮູບແຕ້ມ Netherlandish ໃນຕົ້ນປີຂອງນັກສິລະປິນ, ລວມທັງ Robert Campin ແລະ Jan van Eyck . ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄຸນລັກສະນະຂອງ Realism ທີ່ຖືກພັນລະນາໃນເບື້ອງຕົ້ນໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຈະສະແດງເຖິງເທວະດາທີ່ມີປີກ ແລະການສະແດງຕົວລະຄອນທີ່ງົດງາມອື່ນໆທີ່ບໍ່ເຄີຍເຫັນມາກ່ອນໃນຊີວິດຈິງ.

Porträt des Mannes mit dem Turban ('Portrait of a Man in a Turban', 1433) ໂດຍ Jan van Eyck; Jan van Eyck, public domain, via Wikimedia Commons

Pioneers of Realism

ຕະຫຼອດການພັດທະນາຂອງ Realism ພາຍໃນສິລະປະ, ຕົວເລກທີ່ສໍາຄັນຈໍານວນຫຼາຍໄດ້ກາຍເປັນນັກສິລະປິນທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງການເຄື່ອນໄຫວ. ຫນຶ່ງໃນສິລະປິນທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບ Realism ແມ່ນນັກແຕ້ມຊາວຝຣັ່ງ Gustave Courbet ,ຜູ້​ທີ່​ມັກ​ຈະ​ຖື​ວ່າ​ເປັນ​ຕົວ​ເລກ​ນໍາ​ຂອງ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​. Courbet ກໍ່ສ້າງພື້ນຖານທີ່ການເຄື່ອນໄຫວດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນໃນຊຸມປີ 1840 ເມື່ອລາວເລີ່ມສະແດງພາບຊາວນາແລະຄົນງານຢ່າງສະຫງ່າງາມພາຍໃນວຽກງານສິລະປະຂອງລາວທີ່ສະຫງວນໄວ້ໂດຍທົ່ວໄປສໍາລັບຕົວເລກທາງສາສະຫນາ, ປະຫວັດສາດ, ຫຼືການປຽບທຽບ.

Courbet ແມ່ນ ນັກສິລະປິນຄົນທໍາອິດທີ່ເຈດຕະນາປະກາດແລະປະຕິບັດຢູ່ໃນການເຄື່ອນໄຫວ Realism, ຍ້ອນວ່າລາວໄດ້ທ້າທາຍຢ່າງເປີດເຜີຍກ່ຽວກັບຄວາມງາມຂອງຮູບແຕ້ມປະຫວັດສາດພື້ນເມືອງທີ່ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍສັງຄົມສິລະປະ. ລາວເລີ່ມທາສີຄົນຊົນຊັ້ນກຳມະກອນທີ່ແທ້ຈິງຈາກພາກພື້ນຂອງລາວໃສ່ຜ້າໃບອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ສະຫງວນໄວ້ຕາມປະເພນີສຳລັບບຸກຄົນຊັ້ນສູງ.

ໃນການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, Courbet ສາມາດຍົກບຸກຄົນທົ່ວໄປໃຫ້ກາຍເປັນຄົນຮັ່ງມີໄດ້. ສັງຄົມ bourgeoise.

ຮູບແບບ ແລະຫົວຂໍ້ທີ່ມີຢູ່ໃນວຽກງານຂອງ Courbet ແມ່ນອິດທິພົນຈາກຜົນສໍາເລັດຂອງສິລະປິນ Théodore Rousseau, Charles-François Daubigny, ແລະ Jean-François Millet ພາຍໃນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Realism. ນັກຈິດຕະກອນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ສ້າງຮູບແຕ້ມທີ່ພັນລະນາເຖິງເລື່ອງທຳມະດາ ແລະພູມສັນຖານຂອງເຂົາເຈົ້າຢ່າງຊື່ສັດ, ພ້ອມທັງເນັ້ນໃສ່ຄວາມລຽບງ່າຍໃນວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ຜູ້ບຸກເບີກທີ່ສຳຄັນອີກຄົນໜຶ່ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Realism ແມ່ນ Jean-François Millet, ຜູ້ທີ່ເປັນໜຶ່ງໃນຜູ້ທຳອິດ. ນັກສິລະປິນເພື່ອພັນລະນາຊາວກະສິກອນແລະຄົນງານໃນແສງສະຫວ່າງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ແລະ monumental ທີ່ປົກກະຕິ