P ostmodern art ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ເຂົ້າມາແທນທີ່ Modernism ແລະຊ່ວຍເປີດທາງໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາຂອງສິລະປະຮ່ວມສະໄໝ. ໄລຍະເວລາ Postmodern ເກີດຂື້ນໃນກາງສະຕະວັດທີ 20, ແລະໃຊ້ເວລາສອງສາມປີຈົນກ່ວາມັນກ້າວໄປສູ່ການເຄື່ອນໄຫວຕໍ່ມາເຊິ່ງຈະປ່ຽນແທນຄວາມນິຍົມ. ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນການປະຕິບັດສິລະປະທີ່ມີການໂຕ້ຖຽງກັນ, ສິລະປະ Postmodernism ໄດ້ທໍາລາຍແນວຄວາມຄິດທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນເມື່ອກ່ອນກ່ຽວກັບສິລະປະແລະການອອກແບບ, ເນື່ອງຈາກວ່າການເຄື່ອນໄຫວໄດ້ສ້າງຮູບແບບການຮັບຮູ້ຕົນເອງໃຫມ່ແລະ avant-garde ທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງ>

ການສ້າງຕັ້ງຂື້ນໃນກາງສະຕະວັດທີ 20, ສິລະປະ Postmodern ໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງວ່າໄດ້ປະກົດຂຶ້ນສູ່ວົງການສິລະປະບາງຄັ້ງລະຫວ່າງ 1960s ແລະ 1970s. ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ນີ້​ໄດ້​ປ່ຽນ​ແທນ​ລັດ​ທິ​ທັນ​ສະ​ໄໝ​ເປັນ​ຮູບ​ແບບ​ສິ​ລະ​ປະ​ຕົ້ນ​ຕໍ​ໃນ​ເວ​ລາ​ນັ້ນ, ແລະ​ຖືກ​ເບິ່ງ​ວ່າ​ເປັນ​ຮູບ​ແບບ​ຂອງ​ສິ​ລະ​ປະ​ທີ່​ບໍ່​ມີ​ມາດ​ຕະ​ຖານ​ທີ່​ກຳ​ນົດ​ການ​ປະ​ຕິ​ບັດ. ສິລະປະຍຸກສະໄໝໃໝ່ໄດ້ແກ່ຍາວມາເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 2 ທົດສະວັດ, ມາຮອດຈຸດຈົບໃນຊຸມປີ 1990 ເມື່ອຮູບແບບສິລະປະອື່ນໆທີ່ມີລັກສະນະທີ່ຢືມມາຈາກລັດທິຍຸກສະໄໝໃໝ່ເລີ່ມພັດທະນາ.

ເປັນຮູບຊົງສິລະປະທີ່ລວມເອົາການເຄື່ອນໄຫວທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ສິລະປະຫຼັງສະໄໝໃໝ່ໄດ້ຢືມລັກສະນະຕ່າງໆ. ຈາກການປະຕິບັດສິລະປະທີ່ຫຼາກຫຼາຍໃນເວລາສ້າງວຽກງານສິລະປະ. ຍຸກ Postmodernism ໄດ້ພັນລະນາເຖິງຮູບແບບສິລະປະທີ່ນັກສິລະປິນສາມາດສະແດງອອກຢ່າງແທ້ຈິງໃນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຄິດແລະຮູ້ສຶກ, ໂດຍຊິ້ນສ່ວນຈາກຍຸກນີ້ມັກຈະມີລັກສະນະຄົບຖ້ວນສົມບູນ.ທັດສະນະ romanticized ຂອງສັງຄົມແລະຊີວິດຂອງມະນຸດ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມເຊື່ອທີ່ກ້າວຫນ້າອັດຕະໂນມັດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຜົນປະໂຫຍດເພີ່ມຂຶ້ນ. ຈົນກ່ວາກາງສະຕະວັດທີ 20, ສິລະປະ, ວັນນະຄະດີ, ປັດຊະຍາ, ແລະວິທະຍາສາດໄດ້ຖືກກໍານົດໂດຍການພັດທະນາເຕັກໂນໂລຊີທີ່ເກີດຈາກການປະຕິວັດອຸດສາຫະກໍາແລະໃນທາງບວກທີ່ອຸດົມສົມບູນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊີວິດທີ່ທັນສະໄຫມ.

ມັນສົມມຸດວ່າວິທະຍາສາດສາມາດ ສ້າງຄວາມຈິງທົ່ວໄປທີ່ພຽງແຕ່ຈະອະທິບາຍຄວາມເປັນຈິງ, ກັບນັກສິລະປິນຈາກນັ້ນໄດ້ທົດລອງກັບອົງປະກອບດ້ານວິຊາການເພີ່ມເຕີມທີ່ຕິດຕາມທັດສະນະວິທະຍາສາດພາຍໃນທີ່ທັນສະໄຫມ. ສຸມໃສ່ຮູບແບບ, ເຕັກນິກ, ແລະຂະບວນການຜະລິດສິລະປະເພື່ອສ້າງການສະທ້ອນທີ່ແທ້ຈິງຂອງວຽກງານທີ່ທັນສະໄຫມ, ຄວາມສໍາຄັນຂອງວິຊາໄດ້ຖືກລືມ.

ນີ້ເຮັດໃຫ້ປະຕິກິລິຍາຕໍ່ຕ້ານການສົມມຸດຕິຖານ. ອຸດົມການທີ່ມີຢູ່ໃນສັງຄົມ, ຊຶ່ງນໍາໄປສູ່ການສ້າງຕັ້ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວ Postmodern. ດັ່ງນັ້ນ, Postmodernism ພັດທະນາອອກຈາກຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ຫນ້າເຊື່ອແລະຄວາມບໍ່ໄວ້ວາງໃຈທີ່ກໍາລັງເລີ່ມພັດທະນາໃນສັງຄົມ, ຍ້ອນວ່າການເຄື່ອນໄຫວໄດ້ທ້າທາຍການມີຢູ່ຂອງຄວາມແນ່ນອນທົ່ວໄປເຫຼົ່ານີ້ທີ່ໄດ້ອ້າງໃນເມື່ອກ່ອນ. ນັກສິລະປິນ Postmodern ເລີ່ມຕົ້ນກ່າວເຖິງປັດຊະຍາກາງຫາທ້າຍສະຕະວັດທີ 20 ທີ່ມີຢູ່, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາເຊື່ອວ່າປະສົບການສ່ວນບຸກຄົນມີຄວາມສໍາຄັນກວ່າທີ່ຈະສະແດງອອກໃນວຽກງານສິລະປະ.

Modernism Transition into Postmodernism

ການຫັນປ່ຽນລະຫວ່າງ ສອງອັນນີ້ໄລຍະເວລາສິລະປະໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການປ່ຽນແປງທີ່ສໍາຄັນທີ່ມີປະສົບການໂດຍໂລກຕາເວັນຕົກໃນກາງສະຕະວັດທີ 20. ໃນ​ຈຸດ​ທີ່​ປ່ຽນ​ແປງ​ນີ້, ສົງ​ຄາມ​ຮ້າຍ​ແຮງ​ສອງ​ຄັ້ງ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ, ປະ​ຊາ​ຊົນ​ຫຼາຍ​ລ້ານ​ຄົນ​ໄດ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ, ອຸດົມ​ຄະ​ຕິ​ຄອມ​ມິ​ວ​ນິດ​ໄດ້​ຖືກ​ທໍາ​ລາຍ, ແລະ​ອາ​ວຸດ​ນິວ​ເຄຼຍ​ໄດ້​ຖືກ​ນໍາ​ໃຊ້. ດັ່ງນັ້ນ, ຄວາມຫວັງຂອງ Modernist ທີ່ຄອບງໍາວົງການສິລະປະກ່ອນສົງຄາມນັ້ນເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ເຫມາະສົມອີກຕໍ່ໄປ, ເນື່ອງຈາກວ່າຄວາມເຊື່ອຂອງມັນໄດ້ຖືກເບິ່ງວ່າບໍ່ມີຈຸດຫມາຍ, ລ້າສະໄຫມ, ແລະຈຸດຫມາຍປາຍທາງສໍາລັບຄວາມລົ້ມເຫຼວ.

ນອກຈາກນັ້ນ, ເອີຣົບບໍ່ໄດ້ຖືກເບິ່ງວ່າເປັນສູນກາງອີກຕໍ່ໄປ. ຂອງ avant-garde ຫຼືສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມ, ຍ້ອນວ່າຈຸດສຸມອ້ອມຂ້າງສິລະປະໄດ້ຍ້າຍໄປນິວຢອກ, ບ່ອນທີ່ການເຄື່ອນໄຫວທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນກໍາລັງເລີ່ມຕົ້ນພັດທະນາ. ນັກສິລະປິນທີ່ເຮັດວຽກຢູ່ໃນການເຄື່ອນໄຫວນີ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນຍຸກຫຼັງສົງຄາມໃຫມ່ຂອງສິລະປະ, ເນື່ອງຈາກວ່າຄວາມສົນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກຟື້ນຟູດ້ວຍຄວາມຫມາຍໃຫມ່ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຍັງຖືກລະບຸວ່າເປັນ Modernists ໂດຍຜ່ານລັກສະນະທີ່ໃຊ້ໃນສິລະປະຂອງພວກເຂົາ.

ເມື່ອການສະແດງອອກແບບບໍ່ມີຕົວຕົນໄດ້ກາຍເປັນ ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ຢູ່​ໃນ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ, ນັກ​ສິ​ລະ​ປິນ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ທີ່​ຈະ​ທ້າ​ທາຍ​ມັນ​ສໍາ​ລັບ​ຄວາມ​ລົ້ມ​ເຫຼວ​ຂອງ​ຕົນ​ໃນ​ການ​ສະ​ຫນອງ​ການ​ອ້າງ​ອີງ​ທີ່​ພຽງ​ພໍ​ທັງ​ສອງ​ສະ​ພາບ​ຂອງ​ໂລກ​ແລະ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ທີ່​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ. ໄດ້ຮັບການຊຸກຍູ້ຈາກຄວາມມັກໃນການສ້າງສັນສິລະປະທີ່ຮັບຮູ້ຊີວິດປະຈໍາວັນ, ນັກສິລະປິນໄດ້ເລີ່ມທົດສອບຮູບແບບໃຫມ່ທີ່ຢືມແລະປະດິດສ້າງຮູບພາບຈາກວັດທະນະທໍາມະຫາຊົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງພວກເຂົາ.

ດັ່ງນັ້ນ, ແບບ Neo-Dada ຈຶ່ງເກີດມາ, ຊຶ່ງໝາຍເຖິງການຫັນປ່ຽນລະຫວ່າງລັດທິນິຍົມຍຸກໃໝ່ ແລະ ລັດທິຍຸກສະໄໝໃໝ່, ແລະບາງທີອາດເປັນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ອັນແທ້ຈິງຄັ້ງທຳອິດທີ່ມີຢູ່. ສິນລະປະຕໍ່າ, ຍ້ອນວ່າການເຄື່ອນໄຫວທີ່ທັນສະໄຫມແລະ Postmodernism ໄດ້ນໍາໃຊ້ແຕ່ລະແບບຕາມລໍາດັບ. ສິລະປະຊັ້ນສູງແມ່ນຄໍາສັບທີ່ໃຊ້ເພື່ອກໍານົດສິລະປະອັນດີງາມທີ່ເປັນແບບດັ້ງເດີມໃນລັກສະນະຂະຫນາດກາງ, ເຕັກນິກ, ແລະຮູບແບບທີ່ຖືກນໍາໃຊ້, ເຊັ່ນ: ການແຕ້ມຮູບແລະຮູບປັ້ນ. ຫົວຂໍ້ນີ້ຖືກໃຊ້ເພື່ອພັນລະນາເຖິງສິລະປະທັງໝົດທີ່ສົມມຸດວ່າມີຖານະເປັນຊັ້ນຮຽນ, ຍ້ອນວ່າມັນແຍກຕົວອອກຈາກສິລະປະທີ່ຖືວ່າບໍ່ມີລົດຊາດ ແລະ ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະໃຫ້ຄວາມສົນໃຈ.

ເພື່ອຕອບສະໜອງຕໍ່ເລື່ອງນີ້, ລັດທິຍຸກສະໄໝໃໝ່ໄດ້ຮັບຮອງເອົາຄຸນລັກສະນະຂອງສິລະປະຕໍ່າໆພາຍໃນຕົວຕົນ. ວຽກງານ, ເຊັ່ນ: ການນໍາໃຊ້ວັດທະນະທໍາປ໊ອບ, ສິນຄ້າທີ່ຜະລິດໂດຍມະຫາຊົນ, ແລະອົງປະກອບຈາກວາລະສານແລະໂທລະພາບ. ນັກສິລະປິນ Postmodern ຍອມຮັບ "ຄວາມນິຍົມ" ພາຍໃນສັງຄົມແລະໄດ້ເພີ່ມລັກສະນະນີ້ຢ່າງກະຕືລືລົ້ນໃນວຽກງານຂອງພວກເຂົາ, ເຮັດໃຫ້ວຽກງານສິລະປະຂອງພວກເຂົາກາຍເປັນ kitsch ກັບນັກວິຈານສິລະປະ. ແທນທີ່ຈະສ້າງສິລະປະທີ່ເຫັນວ່າເປັນແບບດັ້ງເດີມ, ນັກສິລະປິນຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ໄດ້ທົດລອງວັດຖຸສິ່ງຂອງໃນໂລກຢ່າງຕະຫຼົກ ແລະ ທາດເຫຼັກໂດຍການປ່ຽນເປັນຮູບປັ້ນຂະໜາດໃຫຍ່ ແລະຮູບສັນຍາລັກວັດທະນະທຳ.

ຄວາມສົນໃຈທີ່ໃສ່ກັບວັດທະນະທຳຕ່ຳໃນສິລະປະໄດ້ຂະຫຍາຍຄຳນິຍາມຂອງສິລະປະທີ່ກວມເອົາ. ແລະອາດຈະເປັນ, ເຊິ່ງສະຫນອງການວິພາກວິຈານທາງສັງຄົມທີ່ສໍາຄັນໃນເວລານັ້ນ. ຜ່ານ​ການ​ໂອບ​ກອດວັດທະນະທໍາທີ່ນິຍົມໃນເວລານັ້ນ, ການເຄື່ອນໄຫວ Postmodern ສາມາດສ້າງສິລະປະທີ່ devied ຈາກມາດຕະຖານພື້ນເມືອງເຊັ່ນ: ອະນຸຍາດໃຫ້ສື່ສິລະປະໃຫມ່ພັດທະນາ.

Marilyn in the Sky (1999) ໂດຍ James Gill; James Francis Gill, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບພາບ ແລະ ແວ່ນຕາ

ພາຍໃນຍຸກໃໝ່ຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ ແລະ ໂທລະພາບທີ່ໄດ້ພັດທະນາໃນອາເມລິກາ, ການໂຄສະນາແລະວັດທະນະທໍາທີ່ນິຍົມໄດ້ກາຍເປັນທີ່ກວ້າງຂວາງໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ. ປີ 1968, ຮູບ​ພາບ​ສົງຄາມ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ກວດ​ສອບ​ຄັ້ງ​ທຳ​ອິດ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຊົມ​ໂດຍ​ປະຊາຊົນ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຢູ່​ໃນ​ບ້ານ​ເຮືອນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ, ​ໃນ​ຂະນະ​ທີ່​ຮູບ​ເງົາ​ສົງຄາມ​ຫວຽດນາມ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສະ​ແດງ​ຢູ່​ທາງ​ໂທລະພາບ. ເລື່ອງນີ້ໄດ້ບັນທຶກການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການຕັດການເຊື່ອມຕໍ່ທີ່ພັດທະນາລະຫວ່າງຮູບພາບ ແລະ ແວ່ນຕາ, ຍ້ອນວ່າສັງຄົມເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມສະດວກສະບາຍຢ່າງສົມບູນໃນການເປັນພະຍານເຖິງຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງສົງຄາມຢູ່ໃນບ້ານຂອງພວກເຂົາ.

ຮູບພາບທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນແມ່ນຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມເປັນຈິງໃຫມ່ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວ, ດັ່ງທີ່ ມັນໄດ້ກາຍເປັນເລື່ອງຍາກສໍາລັບສັງຄົມທີ່ຈະແຍກຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຄວາມເປັນຈິງແລະນິຍາຍ. ນອກຈາກນັ້ນ, ການນໍາໃຊ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງຂອງການໂຄສະນາໄດ້ເພີ່ມຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ເກີດຂື້ນໃນການເຮັດໃຫ້ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງສອງຢ່າງ.

ສະຖານະການນີ້ເອີ້ນວ່າ "hyperreality", ຍ້ອນວ່າ Postmodernism ທີ່ພັດທະນາໄດ້ຖືກປຽບທຽບກັບການກະພິບ. ໜ້າຈໍໂທລະທັດ, ເບິ່ງຄືວ່າມັນມີການປ່ຽນແປງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ມີການແບ່ງສ່ວນຢ່າງໜັກໜ່ວງໂດຍບໍ່ມີຄວາມຈິງພື້ນຖານ.

ຄວາມແຕກຕ່າງໃໝ່ນີ້ລະຫວ່າງຮູບພາບ ແລະ ແວ່ນຕາ.ດົນໃຈນັກສິລະປິນໃຫ້ເລີ່ມຕົ້ນສ້າງຜົນງານທີ່ເນັ້ນໃສ່ພື້ນຜິວຫຼາຍກວ່າຄວາມຫມາຍທີ່ເລິກເຊິ່ງກວ່າ, ຍ້ອນວ່າການສະແດງອອກແມ່ນສໍາຄັນກວ່າເນື້ອໃນ. ການສຸມໃສ່ພື້ນຜິວນີ້ແມ່ນເປັນສ່ວນປະກອບສໍາຄັນໃນວຽກງານຂອງນັກສິລະປິນພາຍໃນຍຸກ Postmodern, ໂດຍສະເພາະໃນວຽກງານສິລະປະທີ່ສ້າງໂດຍ Barbara Kruger.

ການຜະສົມຜະສານຂອງລະຫັດຄວາມງາມ

ການເຄື່ອນໄຫວ Modernism ເກີດຂຶ້ນຄັ້ງທໍາອິດ. ໃນປະເທດຝຣັ່ງໃນສະຕະວັດທີ 19 ເປັນການປະຕິເສດການສະແດງປະຫວັດສາດແລະສັນຍາລັກຂອງສະຖາບັນຝຣັ່ງແລະສິດອໍານາດຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຖືວ່າເປັນສິລະປະ. ດັ່ງນັ້ນ, ການເຄື່ອນໄຫວທົດລອງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20 ໄດ້ຍ້າຍອອກໄປຈາກການອ້າງອີງເຖິງເລື່ອງໃດນຶ່ງພາຍໃນງານສິລະປະ, ເນື່ອງຈາກຮູບແບບການສະແດງອອກທາງດ້ານສິລະປະທາງສາຍຕາທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ ກົງໄປກົງມາກວ່ານັ້ນແມ່ນໄດ້ຮັບການສະແຫວງຫາ ແລະ ສ້າງຂຶ້ນ.

ແນວໂນ້ມຂອງການບໍ່ເປັນຕົວແທນ. ການແຕ້ມຮູບໄດ້ບັນລຸຈຸດສູງສຸດດ້ວຍການພັດທະນາຂອງ Abstract Expressionism, ຫຼັງຈາກນັ້ນການແຕ້ມຮູບເປັນສື່ສິລະປະໄດ້ຖືກເຫັນວ່າໃຊ້ຫຼາຍເກີນໄປ, ເກືອບບໍ່ມີພື້ນທີ່ທີ່ຈະທົດລອງ. ເມື່ອການເຄື່ອນໄຫວ Postmodern ປະກົດຂຶ້ນຫຼັງຈາກນັ້ນ, ນັກສິລະປິນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຄົ້ນຫາຮູບແບບທີ່ຜ່ານມາແລະສື່ມວນຊົນໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະນໍາເອົາຄວາມງາມທາງປະຫວັດສາດແລະຫົວຂໍ້ຄືນມາ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ການປັບປຸງຮູບແບບສິລະປະທີ່ຜ່ານມານີ້ໄດ້ຖືກປະຕິບັດຄືນໃຫມ່ໃນລັກສະນະທີ່ພວກມັນມີການຂາດຄວາມຊື່ສັດແລະຄວາມກົມກຽວພາຍໃນວຽກງານທີ່ສ້າງຂຶ້ນ.

ພາກສ່ວນຂອງ BMW 635CSi ປີ 1985 ທີ່ແຕ້ມໂດຍ Robert Rauschenberg . Rauschenberg ໄດ້ເອົາການອອກແບບຂອງລາວຈາກຮູບແຕ້ມຕົວຈິງ, ລວມທັງບາງອັນທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍ, ເຊິ່ງລາວໄດ້ດັດແປງໂດຍໃຊ້ເຕັກນິກການຖ່າຍຮູບແລະສ້າງໃຫມ່ໃນລົດ; Davidwiz, CC BY 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ລະຫັດ ແລະປະເພດສິນລະປິນໄດ້ຖືກປະສົມເຂົ້າກັນເພື່ອສະແດງຄວາມໝາຍເກົ່າ ແລະໃໝ່ທີ່ຜະສົມຜະສານເຂົ້າກັນໃນແບບທີ່ເປັນເອກະລັກ ແລະກ້າຫານ. ໃນການຄັດລອກຮູບແບບຂອງ Dadaists, ນັກສິລະປິນ Postmodern ໄດ້ໃຊ້ເຕັກນິກຕ່າງໆເຊັ່ນ: collage, bricolage, assemblage, ແລະ juxtaposed ຂໍ້ຄວາມແລະຮູບພາບໃນເວລາທີ່ສ້າງຜົນງານອອກຈາກວັດຖຸທີ່ພົບເຫັນເພື່ອສ້າງພື້ນຜິວເປັນຊັ້ນ.

ອີງໃສ່ແນວຄວາມຄິດຂອງ " ສິ່ງໃດກໍ່ດີ”, ນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນໄດ້ເລີ່ມຄົ້ນຫາເຕັກໂນໂລຢີມັນຕິມີເດຍຜ່ານທາງສິລະປະຂ້າມຜ່ານໃນຊຸມປີ 1960 ແລະ 1970, ຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າສາມາດສ້າງພາບປະທັບຕາໂດຍຜ່ານການປະສົມປະສານຂອງສື່ປະເພດຕ່າງໆ. ຮູບແບບຂອງການຜະສົມຜະສານນີ້ພົບວິທີການສ້າງຮູບເງົາ, ໂດຍມີ Pulp Fiction (1994) ຂອງ Quentin Tarantino ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງເລື່ອງນີ້. ຮູບເງົາຖືກກ່າວເຖິງວ່າທ້າທາຍການເລົ່າເລື່ອງແບບດັ້ງເດີມຜ່ານການຕັດຕໍ່ກັນຂອງຕົວລະຄອນ ແລະການຈັດລໍາດັບແບບສຸ່ມຂອງຕອນ.

ຄວາມເປັນຕົ້ນສະບັບ ແລະຄວາມແທ້ຈິງ

ພາຍໃນສິລະປະພື້ນເມືອງທີ່ເຄີຍຄອບງຳຂົງເຂດສິລະປະໃນເມື່ອກ່ອນ, ບຸກຄະລິກກະພາບ ແລະຕົ້ນກຳເນີດຂອງງານສິລະປະແມ່ນອົງປະກອບຫຼັກທີ່ໃຫ້ຄຸນຄ່າຂອງມັນ, ທັງທາງດ້ານການເງິນ ແລະທາງສັນຍະລັກ. ນີ້ແມ່ນແນວຄວາມຄິດທີ່ຖືກຮັກສາໄວ້ຕະຫຼອດຍຸກສະໄໝໃໝ່ພາຍໃນສິລະປະ, ຍ້ອນວ່າຄວາມເປັນເອກະລັກຂອງງານສິລະປະເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນພໍທີ່ຈະຖືວ່າເປັນສິລະປະທີ່ຄວນເບິ່ງ.

ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ແນວຄວາມຄິດນີ້ໄດ້ຖືກຍົກເລີກໃນປີ 1917, ເມື່ອ Marcel Duchamp ວາງສະແດງ ເຊັນສັນຍາກັບປັດສະວະແລະຕິດປ້າຍຊື່ມັນເປັນສິລະປະ.

ສິລະປະຂອງ Duchamp ໄດ້ເຍາະເຍີ້ຍພື້ນຖານທັງຫມົດຂອງການສ້າງຕັ້ງສິລະປະ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ນັກສິລະປິນໄດ້ເລີ່ມທົດລອງແນວຄວາມຄິດຂອງສິລະປະທີ່ມີຄວາມຮູ້. ໃນປີ 1936, Walter Benjamin ຂຽນບົດເລື່ອງທີ່ມີອິດທິພົນຂອງລາວ, ຫົວຂໍ້ ວຽກງານສິລະປະໃນຍຸກຂອງການສືບພັນດ້ວຍກົນຈັກ , ເຊິ່ງລາວໄດ້ກ່າວວ່າການແຜ່ພັນຂອງສິລະປະຢ່າງຫຼວງຫຼາຍສາມາດຮັບປະກັນການເຂົ້າເຖິງຢ່າງກວ້າງຂວາງຕໍ່ສັງຄົມ. ນອກຈາກນັ້ນ, ໂດຍຜ່ານການນໍາໃຊ້ວິທີການຕ່າງໆເຊັ່ນ: ການພິມ, ສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນມີມູນຄ່າສິນຄ້າຕ່ໍາກວ່າ.

ຄວາມຄິດຂອງ Benjamin ໄດ້ຖືກຮັບຮອງເອົາໂດຍນັກສິລະປິນພາຍໃນ Pop, Minimalist, ການປະຕິບັດແລະແນວຄວາມຄິດ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ນັກສິລະປິນທົດລອງກັບ ຫຼາຍໆເຕັກນິກທີ່ເຮັດວຽກເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຄວາມຄິດຂອງຄວາມຖືກຕ້ອງແລະຄຸນຄ່າໃນວຽກງານທີ່ສ້າງຂຶ້ນ. ອັນນີ້ແມ່ນເຫັນຢູ່ໃນງານສິລະປະຂອງ Roy Lichtenstein ແລະ Andy Warhol, ຜູ້ທີ່ທ້າທາຍແນວຄວາມຄິດຂອງຕົ້ນສະບັບ ແລະຄວາມຖືກຕ້ອງຂອງວຽກງານທີ່ເໝາະສົມຂອງເຂົາເຈົ້າຜ່ານບັນດາລາຍການຜະລິດໃຫຍ່ທີ່ພິມດ້ວຍຮູບພາບທີ່ມີຊື່ສຽງ.

Roy Lichtenstein ຢູ່ຕໍ່ໜ້າຮູບແຕ້ມໜຶ່ງຂອງລາວ Whaam! (1963) ຢູ່ທີ່ງານວາງສະແດງໃນພິພິທະພັນ Stedelijk ໃນປີ 1967; Eric Koch, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Pluralism

ນັກສິລະປິນຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ໄດ້ຊອກຫາປະຊາທິປະໄຕພາຍໃນສິລະປະ, ຜ່ານການແຜ່ພັນ, ການທົດລອງ, ແລະຄວາມເໝາະສົມຂອງວຽກງານສິລະປະຂອງເຂົາເຈົ້າ. ກ່ອນໜ້ານີ້, ໃນຍຸກສະໄໝໃໝ່, ໂລກສິລະປະຖືກເບິ່ງວ່າເປັນອິດສະລະ ເພາະຖືກຄວບຄຸມໂດຍກຸ່ມຊາຍຊາວຕາເວັນຕົກສີຂາວ ທີ່ສ້າງສິລະປະໃຫ້ເຫັນວ່າສົມຄວນແກ່ການເບິ່ງ. Postmodernists ສະແຫວງຫາທີ່ຈະແຍກອອກຈາກອຸດົມການນີ້, ໂດຍໄລຍະເວລານີ້ສອດຄ່ອງກັບການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງ feminism, ການເຄື່ອນໄຫວສິດທິພົນລະເຮືອນ, ແລະການສູ້ຮົບເພື່ອສິດທິ LGBTQ+.

ສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນຍຸກ Postmodern ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຕ້ອງການສໍາລັບຫຼາຍຫຼາຍ. ວິທີການ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ນັກສິລະປິນເຂົ້າຫາຫົວຂໍ້ຕ່າງໆຈາກຫຼາຍໆທັດສະນະໃຫມ່ເພື່ອລວມເອົາທັດສະນະຂອງຕໍາແຫນ່ງທີ່ບໍ່ໄດ້ສະແດງໃນເມື່ອກ່ອນ.

ຜົນມາຈາກການເພີ່ມຂຶ້ນໃນຫຼາຍດ້ານນີ້ແມ່ນວ່າວຽກງານສິລະປະເລີ່ມສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການເປັນຕົວແທນຂອງຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ເອກະລັກຂອງຫຼາຍວັດທະນະທໍາທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ນອກເຫນືອໄປຈາກການທົດລອງແນວຄວາມຄິດຂອງເອກະລັກແລະຂອງຕົນເອງ. ຄວາມຫລາກຫລາຍຂອງລັກສະນະທີ່ຢືມມາຈາກການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ຜ່ານມາ. ຊິ້ນສ່ວນການປະຕິບັດ, ຮູບປັ້ນ, ແລະການຖ່າຍຮູບແມ່ນສື່ທີ່ນິຍົມກັນຫຼາຍຂຶ້ນໃນການເຄື່ອນໄຫວນີ້; ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ບາງຮູບແຕ້ມ Postmodernism ມີຢູ່.ພາຍໃນບົດຄວາມນີ້, ບາງສ່ວນຂອງການເຄື່ອນໄຫວຂອງນັກສິລະປິນ Postmodern ທີ່ມີການເຄື່ອນໄຫວຫຼາຍຂຶ້ນ, ພ້ອມກັບວຽກງານສິລະປະທີ່ສໍາຄັນຂອງພວກເຂົາທີ່ຊ່ວຍພັດທະນາຍຸກຂອງ Postmodernism

Andy Warhol (1928 – 1987)

ນັກສິລະປິນປັອບ Andy Warhol ໄດ້ສ້າງບາງວຽກງານສິລະປະທີ່ເປັນສັນຍາລັກທີ່ຖືກກໍານົດເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຍຸກ Postmodernism. ອອກຈາກວຽກງານຂອງລາວ, ຜ້າໄຫມປີ 1962 ຂອງລາວ Marilyn Diptych ມີຢູ່ເປັນວຽກທີ່ໂດດເດັ່ນໃນການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Postmodern, ຍ້ອນວ່າ Warhol ໄດ້ທົດລອງຮູບແບບຄວາມງາມທີ່ພົບເຫັນຢູ່ໃນອຸດສາຫະກໍາການໂຄສະນາໃນເວລານັ້ນ.

diptych ນີ້, ເຊິ່ງພັນລະນາເຖິງສອງຊິ້ນຂອງສິລະປະທີ່ປະສົມປະສານກັນເພື່ອສ້າງເປັນວຽກງານສິລະປະທັງຫມົດ, ໄດ້ພັນລະນາຮູບພາບຂອງ Marilyn Monroe ໃນຮູບເງົາ Niagara , ເຊິ່ງ Warhol ທໍາອິດຜະລິດແຜ່ນຊ້າຍເປັນສີແລະຫຼັງຈາກນັ້ນເປັນກະດານຂວາ. ໃນສີດໍາແລະສີຂາວ. ສ້າງຂຶ້ນໃນເດືອນຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງ Monroe, Warhol ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມປະທັບໃຈຂອງລາວກັບການເສຍຊີວິດແລະການສະເຫຼີມສະຫຼອງ, ດ້ວຍວຽກງານສິລະປະນີ້ປະສົມປະສານຄວາມສົນໃຈເຫຼົ່ານີ້. ນອກຈາກນັ້ນ, ຄວາມແຕກຕ່າງຂອງສີທີ່ແປກປະຫຼາດຕໍ່ກັບສອງກະດານແມ່ນຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຄ້າຍຄືກັນຂອງຊີວິດແລະຄວາມຕາຍ.

Andy Warhol ກັບ Archie, ສັດລ້ຽງຂອງລາວ Dachshund, ໃນປີ 1973; Jack Mitchell, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Warhol ໄດ້ທ້າທາຍຮູບແບບດັ້ງເດີມຂອງການເປັນຕົວແທນຂອງຫົວຂໍ້ທີ່ຍຶດຫມັ້ນໃນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມໂດຍຜ່ານການເຮັດຊ້ໍາຮູບດຽວກັນຂອງ Monroe. ການຊໍ້າຄືນນີ້ຍັງຖືກເບິ່ງເປັນການສະແດງຄວາມຄິດເຫັນແບບເຍາະເຍີ້ຍກ່ຽວກັບການຂະຫຍາຍຕົວຂອງການຜະລິດຂະຫນາດໃຫຍ່ທີ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນພາຍໃນສິລະປະ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມຖືກຕ້ອງທີ່ເຊື່ອວ່າມີຢູ່ໃນທຸກວຽກງານສິລະປະ. Warhol ມັກຈະຕັ້ງຄໍາຖາມກ່ຽວກັບປະເພນີສິລະປະຊັ້ນສູງໃນວຽກງານຂອງລາວ, ໂດຍການສ້າງຂອງ Marilyn Diptych ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນຄໍາຕອບທີ່ອ່ອນໂຍນຕໍ່ຄໍາຖາມຂອງລາວ.

ນີ້ສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າເປັນສິລະປະ Postmodernism ເນື່ອງຈາກມັນ. ການອ້າງອິງຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບວັດທະນະທໍາປ໊ອບ, ເຊິ່ງໂດຍທົ່ວໄປແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບສິລະປະຕ່ໍາ, ການກະບົດຂອງມັນຕໍ່ກັບອຸດົມການຄວາມງາມທີ່ທັນສະໄຫມ, ແລະການນໍາໃຊ້ການຊໍ້າຊ້ອນທີ່ຢືນຢູ່ໃນການຜະລິດຈໍານວນຫລາຍ. ນອກຈາກນັ້ນ, Warhol ປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນການຂັດຂວາງຄວາມແທ້ຈິງໃນວຽກງານສິລະປະຂອງລາວຍ້ອນວ່າລາວໄດ້ນໍາໃຊ້ຮູບພາບທີ່ພົບເຫັນ, ເຮັດຊ້ໍາອີກ, ແລະຕິດປ້າຍຊື່ມັນເປັນສິລະປະ. ວຽກງານນີ້ໄດ້ທ້າທາຍຂອບເຂດແດນພື້ນເມືອງລະຫວ່າງສິລະປະສູງ ແລະຕ່ຳໃນອາເມລິກາ, ຍ້ອນວ່າມັນມີຢູ່ເປັນຄຳຖະແຫຼງການບໍລິໂພກນິຍົມ ແລະການສະແດງລະຄອນ.

Carolee Schneemann (1939 – 2019)

ຜົນງານການສະແດງ Postmodern ທີ່ເປັນສັນຍາລັກໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນ. ໂດຍ Carolee Schneemann, ຜູ້ທີ່ສຸມໃສ່ຮ່າງກາຍເປັນທາງເພດຢ່າງເດັ່ນຊັດພາຍໃນວຽກງານຂອງນາງ. ການປະຕິເສດຂອງນາງທີ່ຈະແຍກປະສົບການທາງເພດອອກຈາກການສ້າງສິລະປະແມ່ນໂດຍເຈດຕະນາ, ຍ້ອນວ່ານາງວາງແຜນທີ່ຈະກັບຄືນສູ່ຮ່າງກາຍເພື່ອເປັນຄວາມຮູ້ແລະປະສົບການເພື່ອປະສົມປະສານພະລັງງານພາຍໃນຂອງຕົນກັບຂໍ້ມູນຕາທີ່ມັນສະຫນອງໃຫ້. ສິລະປະການສະແດງທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງ Schneemann ມີຫົວຂໍ້ Interior Scroll ແລະຖືກສະແດງໃນປີ 1975.

ນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນລະຫວ່າງເສລີພາບຈາກການເມືອງ ແລະອິດທິພົນຂອງສັງຄົມອື່ນໆ.

ໂດຍຫຼັກແລ້ວ, ສິລະປະຍຸກສະໄໝໃໝ່ໄດ້ພະຍາຍາມຂັດກັບອຸດົມການທີ່ປົກຄອງລັດທິທັນສະໄໝໂດຍການພະຍາຍາມເຊື່ອມຕໍ່ຢ່າງເລິກເຊິ່ງກັບບັນຫາສັງຄົມໃນທຸກລະດັບ.

ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະໃນເມື່ອກ່ອນ, ລັດທິທັນສະໄໝ, ໄດ້ສ້າງຜົນງານສິລະປະທີ່ສະແດງເຖິງອາລົມຈິດອັນເລິກເຊິ່ງຕໍ່ສັງຄົມ, ໂດຍລັດທິ Postmodernism ຂັດກັບແນວຄິດນີ້ໃນທຸກວຽກງານທີ່ສ້າງຂຶ້ນພາຍໃຕ້ຄຳສັບນີ້. ການນຳສະເໜີສິລະປະປະເພດໃໝ່ ເຊັ່ນ: ນີໂອ-ດາດາ ແລະ ສິລະປະປັອບ ພາຍໃນອາເມຣິກາ, ໄດ້ປ່ຽນແນວຄິດຂອງນັກສິລະປິນໂດຍການກ້າວເຂົ້າສູ່ຍຸກສະໄໝໃໝ່ຂອງການຟື້ນຟູການສ້າງສັນ. ເນື່ອງຈາກຄວາມຈິງທີ່ວ່າບໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ຊັດເຈນແລະຊັດເຈນຂອງສິ່ງທີ່ກວມເອົາສິລະປະ Postmodern, ນັກສິລະປິນມີເສລີພາບໃນການສ້າງສິ່ງໃດກໍ່ຕາມທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການ.

Heavenly Highway of Aunt Fränzi (1974 -1975) ໂດຍ Lubo Kristek; Lubo Kristek, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ອິດທິພົນຕົ້ນຕໍ່ການພັດທະນາຕາມຫຼັງຂອງສິລະປະ Postmodern ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Dada, ເຊິ່ງນັກສິລະປິນໄດ້ເຍາະເຍີ້ຍການສ້າງຕັ້ງສິລະປະພື້ນເມືອງດ້ວຍຄວາມບໍ່ເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພຶດຕິກຳ ແລະ ການສະແດງທີ່ບໍ່ເຄົາລົບ. ການນຳເອົາເຄື່ອງແຕ່ງກາຍມາສູ່ສິລະປະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມຕົກໃຈ ເພາະມັນບັງຄັບໃຫ້ຜູ້ຊົມຕັ້ງຄຳຖາມກ່ຽວກັບຄວາມແທ້ຈິງ ແລະຄວາມເປັນຕົ້ນສະບັບຂອງສິລະປະ, ເຊິ່ງມີຜົນກະທົບອັນໂດດເດັ່ນຕໍ່ການພັດທະນາຂອງຍຸກຫຼັງສະໄໝໃໝ່. ເປັນມັນຊຸມປີ 1950 ແລະ 1960 ໄດ້ທ້າທາຍຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງງານສິລະປະກັບຜູ້ຊົມ, ຍ້ອນວ່າການສະແດງສິລະປະແບບໃໝ່ແມ່ນໃໝ່ຫຼາຍສຳລັບໂລກສິລະປະ. Schneemann ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນວິທີການຂອງນາງໃນການສະແດງສິລະປະແລະໃນສ່ວນທີ່ເວົ້າຂອງນາງ, ນາງ undressed ຢູ່ຕໍ່ຫນ້າຜູ້ຊົມ. ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ການເຮັດວຽກຂອງນາງຕົກໃຈຫຼາຍແມ່ນນາງຄ່ອຍໆດຶງເຈ້ຍອອກຈາກຊ່ອງຄອດຫຼັງຈາກຖອດເສື້ອຜ້າ, ແລະເລີ່ມອ່ານຂໍ້ຄວາມທີ່ຂຽນໄວ້ເທິງມັນ.

ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ການສະແດງຂອງ Schneemann ເປັນສັນຍາລັກ. ປະຫວັດສາດຂອງ Postmodern ແມ່ນວ່າມັນໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງເພື່ອຕໍ່ຕ້ານແນວຄວາມຄິດພື້ນເມືອງທີ່ກໍານົດສິລະປະຄລາສສິກແລະວັດທະນະທໍາຊັ້ນສູງ, ເຊິ່ງຍັງມີຢູ່ຍ້ອນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ທັນສະໄຫມ. ນອກຈາກນັ້ນ, ການສະແດງຂອງນາງຍັງເປັນສິນລະປະຂອງແມ່ຍິງ, ຍ້ອນວ່າມັນໄດ້ນໍາສະເຫນີຮ່າງກາຍຂອງແມ່ຍິງເປັນແຫຼ່ງພະລັງງານສ້າງສັນແລະທ້າທາຍການເປັນຕົວແທນຂອງຕົນໃນສັງຄົມ.

Barbara Kruger (1945 – ປັດຈຸບັນ)

ນັກສິລະປິນຍິງອີກຄົນໜຶ່ງທີ່ໂດດເດັ່ນ

ງານສິລະປະນີ້ແມ່ນລັກສະນະຂອງຮູບແບບຂອງ Kruger, ເນື່ອງຈາກການຈັບຄູ່ກັນໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍການລວມກັນຂອງການຖ່າຍຮູບທີ່ພົບເຫັນ ແລະຄຳຂວັນທີ່ໝັ້ນໃຈ ຫຼືກະຕຸ້ນໃຈ. ຄວາມເໝາະສົມລະຫວ່າງການໂຄສະນາທາງດ້ານສິລະປະຊັ້ນສູງ ແລະສື່ມວນຊົນໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນພາຍໃນວຽກງານຂອງ Kruger, ຍ້ອນວ່າຊິ້ນສ່ວນນີ້ໃຊ້ໃນຮູບແບບຂອງການໂຄສະນາທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບວຽກງານສິລະປະທີ່ເປັນທາງການ. ຮູບແບບສີຂອງສີແດງ, ສີດໍາ, ແລະສີຂາວໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ການຂຽນຢູ່ແຖວຫນ້າຂອງວຽກງານ, ເຊິ່ງເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນຈຸດປະສານງານສໍາລັບຜູ້ຊົມທີ່ຄວນພິຈາລະນາເປັນອັນດັບທໍາອິດ.

ຄໍາເວົ້າທີ່ວ່າ "ຂ້ອຍຊື້ເພາະຂ້ອຍແມ່ນ" ແທນ René. ຄໍາຖະແຫຼງທາງປັດຊະຍາຂອງ Descartes ຂອງ "ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າດັ່ງນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າ", ເຊິ່ງຫມາຍເຖິງການບໍລິໂພກນິຍົມທີ່ຖືກກ່າວເຖິງວ່າເປັນການສ້າງຕົວຕົນພາຍໃນສັງຄົມ. ໂດຍຜ່ານວຽກງານນີ້, Kruger ກ່າວວ່າຄຸນຄ່າແລະຕົວຕົນຂອງບຸກຄົນບໍ່ໄດ້ເລິກກວ່າຫນ້າດິນ, ຫມາຍຄວາມວ່າຊັບສິນທີ່ເຂົາເຈົ້າເປັນເຈົ້າຂອງກໍານົດວ່າພວກເຂົາແມ່ນໃຜ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຂອບສີແດງທີ່ອ້ອມຮອບວຽກໄດ້ສ້າງພື້ນທີ່ຈໍາກັດ, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງວ່າເນັ້ນໃສ່ຂໍ້ຄວາມຕໍ່ກັບພື້ນຫລັງທີ່ມົວ.

ອີກອັນໜຶ່ງຂອງງານວາງສະແດງຂອງ Barbara Kruger, ຜູ້ຫຼົງໄຫຼທີ່ມີຄວາມສຸກ (2014 ) ທີ່ Modern Art Oxford; ເດືອນມິຖຸນາຈາກ Melbourne, ອົດສະຕຣາລີ, CC BY-SA 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Marina Abramović (1946 – ປັດຈຸບັນ)

ການເປັນສິນລະປິນຂອງຜົນງານອັນສຳຄັນແມ່ນ ຈິດຕະນາການ Marina Abramović, ຜົນງານຂອງລາວເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີພາຍໃນ Postmodernໄລຍະເວລາ. ຜົນງານທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງນາງ, ສະແດງໃນປີ 1974, ມີຫົວຂໍ້ ຈັງຫວະ 0/Seven Easy Pieces . ໃນການເຮັດວຽກຂອງນາງ, Abramovićໄດ້ວາງຕົວເອງຢູ່ໃນຫ້ອງວາງສະແດງແລະເຊື້ອເຊີນສະມາຊິກຜູ້ຊົມໃຫ້ເຮັດສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການກັບນາງໂດຍບໍ່ມີການຕອບສະຫນອງໃດໆຂອງນາງ.

Abramović ກໍານົດ 72 ວັດຖຸທີ່ແຕກຕ່າງກັນທີ່ຜູ້ຊົມສາມາດເລືອກໃຊ້ກັບນາງ, ດ້ວຍ ລາຍການເຫຼົ່ານີ້ປະກອບດ້ວຍມີດ ແລະປືນທີ່ບັນຈຸ. ດ້ວຍລາຍການຕ່າງໆຕັ້ງແຕ່ຄວາມເຈັບປວດຈົນເຖິງຄວາມສຸກ, ຜູ້ຊົມທໍາອິດລັງເລທີ່ຈະເຂົ້າຮ່ວມໃນການສະແດງຂອງນາງ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫຼັງຈາກການປະຕິບັດຫົກຊົ່ວໂມງຂອງ Abramović, ປະຕິສໍາພັນຂອງນາງກັບຜູ້ຊົມໄດ້ກາຍເປັນຮຸກຮານເພີ່ມຂຶ້ນ, ເຊິ່ງນໍາໄປສູ່ຜົນໄດ້ຮັບທີ່ໂຫດຮ້າຍແລະລົບກວນ.

ການສະແດງນີ້ຖືກເຫັນວ່າເປັນເລື່ອງທີ່ຫນ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈໃນເວລານັ້ນ, ຍ້ອນວ່າມັນຊ່ວຍໃນການປ່ຽນແປງຂອງ Postmodern ທີ່ກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າ. ຮວມເຖິງການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງຜູ້ຊົມເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງງານສິລະປະ. Abramović ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການຍອມຈຳນົນຕໍ່ການຄວບຄຸມ ແລະ ການປະພັນພາຍໃນງານສິລະປະຂອງນາງໂດຍການໃຫ້ຜູ້ຊົມສາມາດກຳນົດຜົນໄດ້ຮັບຂອງມັນ, ເຊິ່ງທ້າທາຍແນວຄວາມຄິດຂອງ Modernist ວ່າສິລະປະຕ້ອງເປັນເອກະລັກສະເພາະ ແລະ ສ້າງຂື້ນໂດຍນັກສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງຄົນໜຶ່ງ.

The ປຶ້ມສິນລະປິນ 3 ການສະແດງ ໂດຍ Marina Abramović, ປ່ອຍອອກມາໃນໂອກາດຂອງງານບຸນການສະແດງສາກົນ, ເດືອນເມສາ 1978; Marina Abramović ແລະພິພິທະພັນ CODA, CC BY 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Cindy Sherman (1954 – ປັດຈຸບັນ)

ສິນລະປິນຜູ້ທີ່ໄດ້ທົດລອງການປິ່ນປົວແບບຫຼິ້ນໆຄວາມເປັນຕົວຕົນ ແລະ ຕົນເອງແມ່ນ Cindy Sherman , ຜູ້ທີ່ໄດ້ລວມເອົາອົງປະກອບຂອງພະຫຸພານິດນີ້ເຂົ້າໃນການຖ່າຍຮູບ Postmodernism ທັງໝົດຂອງນາງ. ຜົນງານຂອງ Sherman ໄດ້ສຸມໃສ່ການແບ່ງແຍກທີ່ມີຢູ່ແລ້ວລະຫວ່າງເອກະລັກທີ່ສ້າງຂຶ້ນຜ່ານຮູບເງົາ ຫຼືສື່ປະເພດອື່ນ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງຂອງປະສົບການຂອງແມ່ຍິງໃນສັງຄົມ.

ພາຍໃນວຽກງານຂອງນາງ, Sherman ໄດ້ດຶງດູດຄວາມສົນໃຈໃຫ້ກັບ ວິທີການຜະລິດ ແລະເນັ້ນໜັກວ່າງານສິລະປະສາມາດຕີຄວາມໝາຍໄດ້ໃນຫຼາຍວິທີ. ພາຍໃນຊຸດ ຮູບເງົາບໍ່ມີຫົວເລື່ອງ ຂອງນາງ, ຜົນງານປີ 1978 ຂອງນາງທີ່ມີຊື່ວ່າ ຮູບເງົາບໍ່ມີຊື່ເລື່ອງທີ 21 ມີຢູ່ໃນຖານະທີ່ເປັນຮູບຖ່າຍຂາວດຳທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ, ໃນຂະນະທີ່ນາງພັນລະນາເຖິງພະເອກໜັງຍິງໃນຊຸດອາພອນ ແລະ ຫມວກ. ແມ່ຍິງໄວຫນຸ່ມຈາກຊຸມປີ 1950 ໄດ້ຖືກພັນລະນາແລະກອບດ້ວຍຕຶກອາຄານທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບນາງ, ດ້ວຍຍຸກຂອງການຖ່າຍຮູບໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ໂດຍຊຸດທີ່ນາງນຸ່ງ. ການສະແດງອອກໃນໃບໜ້າຂອງນາງແມ່ນບໍ່ຈະແຈ້ງ, ຍ້ອນວ່ານາງເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ບໍ່ສະບາຍໃຈໃນເວລາດຽວກັນ.

ຮູບພາບຕ່າງໆພາຍໃນຊຸດການຖ່າຍຮູບ Postmodernism ຂອງ Sherman ໄດ້ທົດລອງແນວຄວາມຄິດຂອງເອກະລັກຍຸກສະໄໝໃໝ່ທີ່ແຕກຫັກ, ໃນຂະນະທີ່ນາງໄດ້ຮັບບົດບາດຂອງ ທັງຊ່າງຖ່າຍຮູບ ແລະເລື່ອງໃນການເຮັດວຽກຂອງນາງ. ໃນແຕ່ລະຮູບຂອງນາງໃນ ຮູບເງົາເລື່ອງບໍ່ມີຊື່ ຊຸດ, Sherman ໄດ້ສະແດງເປັນນັກສະແດງໃນຫຼາຍໆຮູບແບບຈາກຍຸກຕ່າງໆ, ເຊິ່ງເວົ້າເຖິງແນວຄິດ.ເວລາ ແລະປະເພດທີ່ສະມາຊິກຜູ້ຊົມສາມາດລະບຸໄດ້.

ດັ່ງນັ້ນ, ຮູບຖ່າຍຂອງ Sherman ແມ່ນ Postmodern ເນື່ອງຈາກການຂາດຄວາມຖືກຕ້ອງຂອງພວກມັນ ແລະການສະແດງຕົວຕົນເປັນແນວຄວາມຄິດທີ່ຄ່ອງແຄ້ວ ແລະແລກປ່ຽນກັນໄດ້. ໂດຍຜ່ານການກູ້ຢືມຂອງຮູບແບບປະຫວັດສາດ, Sherman ສາມາດຈັດຕໍາແຫນ່ງຕົນເອງທັງໃນແລະນອກຂອບເຂດຂອງສື່ມວນຊົນ, ເຊິ່ງສະຫນອງການວິພາກວິຈານທີ່ເຂັ້ມແຂງກ່ຽວກັບແນວຄວາມຄິດຂອງ feminism ຄົງແລະການເປັນຕົວແທນຂອງແມ່ຍິງໃນສັງຄົມ.

ຫ້ອງວາງສະແດງຊຸດຂອງ Cindy Sherman ຂອງ 1980s (ໃນເວລາປິດ). ໃນທັດສະນະນີ້, ພວກເຮົາສາມາດຊື່ນຊົມກັບການຈັດຕັ້ງຂອງສະຖານທີ່ຢູ່ໃນຊັ້ນລຸ່ມ (ຊັ້ນລຸ່ມຂອງພື້ນຖານ) ເຊິ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ແຕ່ລະຊຸດຂອງຮູບຖ່າຍໂດຍນັກສິລະປິນສາມາດກໍານົດໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນເຊັ່ນດຽວກັນກັບສີຂອງແຖບຮູບທີ່ຖືກເລືອກ. ເຮັດໃຫ້ງານວາງສະແດງມີຄວາມດຶງດູດໃຈໂດຍສະເພາະ; Jean-Pierre Dalbéra, CC BY 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Jeff Koons (1955 – ປັດຈຸບັນ)

ນັກສິລະປິນອີກຄົນໜຶ່ງທີ່ສ້າງຜົນງານທີ່ສະແດງເຖິງທ່າແຮງຂອງ kitsch ຂອງ Postmodernism ສິນລະປະແມ່ນ Jeff Koons. ຊຸດສິນລະປະທີ່ເປັນສັນຍາລັກທີ່ສຸດຂອງລາວ, ທີ່ຮູ້ຈັກໃນນາມ Banality , ໄດ້ສະແດງລັກສະນະທີ່ເຄັ່ງຄັດນີ້ທີ່ມີຢູ່ໃນວຽກງານສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລາວ, ຍ້ອນວ່າມັນສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງຂອງຄວາມສະຫງ່າງາມແລະຄວາມຮູ້ສຶກພາຍໃນຊິ້ນສ່ວນຂອງລາວ. ຮູບປັ້ນຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງລາວໄດ້ຖືກຈັດໃສ່ໃນຊຸດນີ້ ແລະ ມີຊື່ວ່າ Michael Jackson and Bubbles (1988).

ພາຍໃນງານນີ້.ວຽກງານສິລະປະ, Koons ໄດ້ສ້າງຮູບປັ້ນທີ່ມີຊີວິດຂະຫນາດຂອງ Michael Jackson ແລະສັດລ້ຽງຂອງລາວ, ຟອງ, ນັ່ງຢູ່ເທິງຕຽງນອນຂອງດອກໄມ້. ຮູບປັ້ນດັ່ງກ່າວໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມສູງຂອງຊື່ສຽງຂອງ Jackson ໃນເວລານັ້ນ, ໂດຍ Koons ໄດ້ແຕ້ມຮູບເປັນສີທອງ ເພື່ອເນັ້ນຫນັກໃສ່ຄວາມນິຍົມຂອງລາວ. ໃນການເຮັດດັ່ງນັ້ນ, ລາວຍັງໄດ້ປ່ຽນ Jackson ໃຫ້ເປັນຮູບສັນຍາລັກຄ້າຍຄືພະເຈົ້າໂດຍຜ່ານສີນີ້, ເຊິ່ງສະແດງໃຫ້ເຫັນການປະຕິເສດຮູບພາບທາງສາສະຫນາພື້ນເມືອງທີ່ຍັງມີຢູ່ໃນຍຸກທີ່ທັນສະໄຫມ.

ນອກຈາກນັ້ນ, ສີຂາວຂອງໃບຫນ້າທີ່ອ້າງເຖິງ. ສູ່ຍຸກ Byzantine, Baroque, ແລະ Rococo periods of art , with Koons ເອົາຄືນຮູບແບບໃນອະດີດໃນແບບລະຄອນ ແລະ gaudy ຊຶ່ງເປັນປົກກະຕິຂອງ artworks ພາຍໃນໄລຍະເວລາຂອງ Postmodern Art. ຮູບປັ້ນນີ້ມີຢູ່ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງສ່ວນເກີນທີ່ມີຢູ່ໃນງານສິລະປະທີ່ສ້າງໂດຍ Koons, ແລະຍັງທ້າທາຍແນວຄິດພື້ນເມືອງຂອງລົດຊາດ, ສິລະປະຊັ້ນສູງ, ແລະວັດທະນະທໍາປັອບ.

Puppy (1992) ໂດຍ Jeff Koons; Zarateman, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Damien Hirst (1965 – ປັດຈຸບັນ)

ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການສ້າງຮູບປັ້ນຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ທີ່ຫນ້າປະຫລາດໃຈແມ່ນ Damien Hirst, ນັກສິລະປິນຊັ້ນນໍາຂອງຊາວອັງກິດຫນຸ່ມ. ການເຄື່ອນໄຫວຂອງນັກສິລະປິນ, ຜູ້ທີ່ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບວຽກງານສິລະປະທີ່ກະຕຸ້ນແລະຕົກໃຈຂອງພວກເຂົາ. ໃນບັນດາຜົນງານທັງໝົດທີ່ລາວສ້າງ, ຜົນງານທີ່ໂດ່ງດັງທີ່ສຸດຂອງລາວ ແລະ ເປັນຜົນງານສິລະປະທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີຄືຮູບປັ້ນປີ 1991 ຂອງລາວທີ່ມີຊື່ວ່າ ຄວາມເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທາງກາຍຍະພາບແຫ່ງຄວາມຕາຍໃນໃຈຂອງບາງຄົນ.ດໍາລົງຊີວິດ .

ຜົນງານສິລະປະນີ້, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ The Shark , ອາດຈະເປັນໜຶ່ງໃນຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງການເຄື່ອນໄຫວຂອງນັກສິລະປິນໜຸ່ມອັງກິດໃນຊຸມປີ 1990, ແລະປະກອບມາຈາກປາສະຫຼາມເສືອທີ່ເປັນ ຮັກສາຢູ່ໃນ formaldehyde. ໃນວຽກງານນີ້, Hirst ປະເຊີນກັບຜູ້ຊົມກັບຄວາມຕາຍຂອງຕົນເອງໂດຍການນໍາສະເຫນີສັດເດຍລະສານທີ່ເຄີຍຢ້ານກົວ, ເຊິ່ງບັງຄັບໃຫ້ຜູ້ຊົມຮັບຮູ້ຕື່ມອີກກ່ຽວກັບຄວາມຢ້ານກົວຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບການຕາຍໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະ, ກົງກັນຂ້າມກັບເອກະຊົນ.

ເນື່ອງຈາກຜູ້ຊົມສ່ວນໃຫຍ່ຈະ. ໄດ້ເຫັນສັດທີ່ມີຂະຫນາດນີ້ແລະກໍາລັງຢູ່ໃນຫນັງສືຫຼືຜ່ານໂທລະທັດ, ການປະເຊີນຫນ້າກັບປາສະຫລາມຕົວຈິງເຮັດໃຫ້ມັນຍາກສໍາລັບຜູ້ຊົມທີ່ຈະເຫັນວ່າມັນເປັນ "ຈິງ" ແລະບໍ່ແມ່ນການຈໍາລອງ. ໂດຍຜ່ານການວາງປາສະຫຼາມຢູ່ໃນຫ້ອງວາງສະແດງ, Hirst ຫຼິ້ນກັບຄວາມຄິດທີ່ວ່າສັດໄດ້ສູນເສຍພະລັງງານຂອງມັນແລະດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ມີອັນຕະລາຍຕໍ່ຜູ້ຊົມເພາະວ່າມັນຕາຍແລ້ວ. ນີ້ມີຢູ່ເປັນວຽກງານ Postmodern ທີ່ສໍາຄັນໂດຍຜ່ານ spectacle ທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນເວລາທີ່ເບິ່ງມັນ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າສັດຂະຫນາດໃຫຍ່ໄດ້ຖືກເບິ່ງເປັນພຽງແຕ່ສິນຄ້າເນື່ອງຈາກວ່າມັນບໍ່ມີຊີວິດອີກແລ້ວ.

The Shark (1991) ແລະຊິ້ນສ່ວນອື່ນໆໂດຍນັກສິລະປິນໜຸ່ມຊາວອັງກິດຈາກຊຸດ Saatchi ທີ່ຕິດຕັ້ງຢູ່ພິພິທະພັນ Brooklyn ໃນວັນທີ 2 ຕຸລາ 1999 ຫາວັນທີ 9 ມັງກອນ 2000; ພິພິທະພັນ Brooklyn, ບໍ່ມີຂໍ້ຈຳກັດ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ມໍລະດົກຂອງສິລະປະ Postmodern

ໃນຖານະທີ່ການເຄື່ອນໄຫວ Postmodern ໄດ້ລວມເອົາຮູບແບບ ແລະເຕັກນິກຕ່າງໆເປັນຂອງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະອື່ນໆ, ມັນງ່າຍທີ່ຈະຍັງສົງໄສວ່າ: Postmodernism ແມ່ນຫຍັງ? ວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດໃນການອະທິບາຍການເຄື່ອນໄຫວແມ່ນຜ່ານປະໂຫຍກທີ່ວ່າ "ສິ່ງໃດກໍ່ດີ", ຍ້ອນວ່າຍຸກຂອງສິລະປະນີ້ໄດ້ທໍາລາຍຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ມີຢູ່ລະຫວ່າງສິລະປະສູງແລະຕ່ໍາ, ອະນຸຍາດໃຫ້ປະສົມປະສານຂອງສອງຢ່າງ. ມໍລະດົກຂອງສິລະປະ Postmodernism ຍັງສືບຕໍ່ຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງການເຄື່ອນໄຫວ, ເນື່ອງຈາກວ່າການຕັ້ງຄໍາຖາມກ່ຽວກັບການມອບຫມາຍມູນຄ່າແລະການຕັດສິນຂອງສິລະປະໄດ້ຖືກປະຕິບັດຕື່ມອີກໃນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ຕິດຕາມມາ.

ໃນຂະນະທີ່ Postmodernism ຄິດວ່າຈະລົບກວນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມທີ່ປາກົດກ່ອນ, ມັນໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງວ່າມັນເຮັດໃຫ້ການສືບຕໍ່ຂອງ Modernism, ຍ້ອນວ່າມີຫຼັກຖານຂອງທັງສອງແບບທີ່ປາກົດຢູ່ໃນສິລະປະຮ່ວມສະໄຫມໃນມື້ນີ້. ທັດສະນະຄະຕິແລະຮູບແບບພາຍໃນສິລະປະ Postmodern ໄດ້ຖືກເບິ່ງວ່າເປັນການປ່ຽນແປງທີ່ສໍາຄັນທີ່ລິເລີ່ມການປ່ຽນແປງອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນສັງຄົມສິລະປະ, ດ້ວຍການຮ່ວມມືທີ່ມີຢູ່ໃນສິລະປະຮ່ວມສະໄຫມກ່າວວ່າເປັນອິດທິພົນຂອງ Postmodern.

ສິລະປະ Postmodern ໄດ້ປິດຊ່ອງຫວ່າງທີ່ມີລະຫວ່າງສູງແລະ ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ທີ່​ຕ​່​ໍ​າ​, ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ລົດ​ຊາດ​ດີ​ແລະ​ບໍ່​ດີ​ຢູ່​ໃນ​ສິນ​ລະ​ປະ​, ແຕ່​ນັກ​ວິ​ຈານ​ບາງ​ຄົນ​ໂຕ້​ຖຽງ​ວ່າ​ຄວາມ​ແຕກ​ຕ່າງ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ຍັງ​ມີ​ການ​ເຫັນ​ໄດ້​. ມັນໄດ້ຖືກກ່າວວ່າຊຸມຊົນສິລະປະໄດ້ຫັນໄປສູ່ຍຸກ Postmodern, ຍ້ອນວ່າຄຸນລັກສະນະບາງຢ່າງຂອງ Postmodernism ໄດ້ຖືກເບິ່ງວ່າລ້າສະໄຫມ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວການຮຽກຮ້ອງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກຍົກເລີກ, ຍ້ອນວ່າບາງວຽກງານສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມໃນປະຈຸບັນໄດ້ກູ້ຢືມອົງປະກອບຈາກທັງສອງ.ການເຄື່ອນໄຫວຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ ແລະ ຍຸກສະໄໝໃໝ່, ພຽງແຕ່ລວມເອົາລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

ສິລະປະຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ຍ້ອນວ່າມີຫຼາຍຮູບແບບທີ່ມີການປ່ຽນແປງຕະຫຼອດຍຸກສະໄໝ. ວຽກງານສິລະປະທີ່ devied ຈາກມາດຕະຖານແລະກົງກັນຂ້າມກັບອຸດົມການຂອງການເຄື່ອນໄຫວ Modernism ປະກົດຂຶ້ນແມ່ນ Postmodern, ເນື່ອງຈາກວ່າຍຸກຂອງສິນລະປະນີ້ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍນັກສິລະປິນທີ່ທ້າທາຍຄວາມແຕກຕ່າງຂອງສິລະປະສູງແລະຕ່ໍາໃນການສ້າງສັນທົດລອງຂອງເຂົາເຈົ້າ. Postmodernism ໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງວ່ານໍາພາທາງໄປສູ່ການພັດທະນາຂອງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຮ່ວມສະໄຫມ, ເຊິ່ງມີຢູ່ໃນຮູບແບບສິລະປະທີ່ເດັ່ນໃນທຸກມື້ນີ້.

ລອງເບິ່ງເວັບເລື່ອງສິລະປະ Postmodernism ຂອງພວກເຮົາທີ່ນີ້!

ສະຫຼຸບການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຫຼັງຍຸກສະໄໝ

ຍຸກສະໄໝໃໝ່ແມ່ນຫຍັງ?

ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ໄດ້ພັນລະນາເຖິງວຽກງານສິລະປະທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນການແຍກຕົວອອກຈາກອົງປະກອບພື້ນເມືອງຂອງສິລະປະຊັ້ນສູງ, ຍ້ອນວ່ານັກສິລະປິນເລີ່ມຮັບເອົາອິດທິພົນຂອງສື່ມວນຊົນ, ວັດທະນະທຳຍອດນິຍົມ, ແລະການຂະຫຍາຍເຕັກໂນໂລຢີ.

ຄໍານິຍາມ Postmodernism ທີ່ເຫມາະສົມແມ່ນຫຍັງ?

ເຖິງວ່າຈະມີການເຄື່ອນໄຫວນີ້ຂ້ອນຂ້າງຍາກທີ່ຈະກໍານົດ, ຄໍານິຍາມທີ່ເຫມາະສົມສໍາລັບໄລຍະເວລາ Postmodernism ຈະເປັນສິລະປະໃດໆທີ່ປາກົດຫຼັງຈາກການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມ. ນອກຈາກນັ້ນ, ນັກສິລະປິນໃດໆທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນອິດທິພົນຂອງວັດທະນະທໍາປ໊ອບແລະການປ່ຽນແປງທາງສັງຄົມພາຍໃນວຽກງານຂອງພວກເຂົາສາມາດຖືກຈັດປະເພດໃນການເຄື່ອນໄຫວນີ້.

ຍຸກສະໄໝໃໝ່ທຽບກັບຍຸກສະໄໝໃໝ່ແມ່ນຫຍັງ?

ລັດທິທັນສະໄໝການເຄື່ອນໄຫວເກີດຂຶ້ນກ່ອນການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Postmodern ແລະມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງ

ກັບ utopian ແລະທັດສະນະທີ່ເຫມາະສົມຂອງສັງຄົມ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມເຊື່ອໃນຄວາມຄືບຫນ້າ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ຍຸກຍຸກສະໄໝໃໝ່,

ໄດ້ເລີ່ມສຳຫຼວດປະສົບການຂອງມະນຸດ ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມເປັນຈິງພາຍໃນງານ

ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຍ້ອນວ່ານັກສິລະປິນໄດ້ໃຊ້ອິດທິພົນອັນໃໝ່ທີ່ຫຼາກຫຼາຍ.

ແມ່ນຫຍັງ? ປະເພດຂອງສິລະປະໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນໃນຍຸກ Postmodernism?

ສື່ທີ່ນິຍົມກັນໃນຍຸກສິລະປະນີ້ແມ່ນຮູບປັ້ນຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່, ການຖ່າຍຮູບຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ ແລະຮູບແຕ້ມຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່.

ໃຜເປັນນັກສິລະປິນຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ?

ບາງນັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ເຮັດວຽກໃນການເຄື່ອນໄຫວ Postmodern ແມ່ນ Cindy Sherman, Barbara Kruger, Andy Warhol, Carolee Schneemann, Jeff Koons, Marina Abramović, ແລະ Damien Hirst , ເພື່ອຕັ້ງຊື່ ບໍ່ຫຼາຍປານໃດ.

ດັ່ງນັ້ນ, ສິນລະປະ Postmodern ມີຫຼາຍຮູບແບບທີ່ມັນມີລັກສະນະປະສົມປະສານລະຄອນແລະທິດສະດີ. ອົງປະກອບໃນຮູບແບບທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ, ເຊິ່ງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການອອກຈາກວິໄສທັດຂອງ Modernism ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.

ສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນພາຍໃນຍຸກ Postmodern ເນັ້ນໃສ່ການແຍກຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງສິ່ງທີ່ຖືວ່າເປັນສິລະປະສູງ ແລະຕ່ຳ. ນີ້ແມ່ນເຮັດໄດ້ໂດຍການໃຊ້ອົງປະກອບຂອງວັດທະນະທໍາທີ່ນິຍົມໃນວຽກງານສິລະປະເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງສິລະປະສອງປະເພດນີ້, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າອົງປະກອບເຫຼົ່ານີ້ສາມາດເຮັດວຽກຮ່ວມກັນໄດ້ແນວໃດ. ນັກສິລະປິນ Postmodern ທົດລອງຢ່າງໃກ້ຊິດກັບແນວຄວາມຄິດຂອງການທໍາລາຍຕົ້ນສະບັບ, ຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າຈະນໍາໃຊ້ຮູບຖ່າຍແລະຊິ້ນສ່ວນອື່ນໆທີ່ມີການດັດແກ້ເລັກນ້ອຍຫຼືບໍ່ມີເລີຍກັບຕົ້ນສະບັບ.

ສິລະປະຫຼັງຍຸກສະໄໝຖືກເບິ່ງວ່າເປັນການຕ້ານອຳນາດການປົກຄອງໂດຍທໍາມະຊາດ, ຍ້ອນວ່າການເຄື່ອນໄຫວປະຕິເສດ. ຮັບຮູ້ສິດອຳນາດຂອງຮູບແບບ ຫຼືຄຳນິຍາມທີ່ອ້ອມຮອບສິ່ງທີ່ສິລະປະຄວນສ້າງຂຶ້ນ. ເຖິງວ່າຈະມີການຈ້າງບາງລັກສະນະການເຄື່ອນໄຫວອື່ນໆ, ສິລະປະ Postmodern ໄດ້ໂຕ້ຕອບຕໍ່ກັບແນວຄວາມຄິດແລະຄຸນຄ່າທີ່ຄວບຄຸມການເຄື່ອນໄຫວເຫຼົ່ານີ້. ໃນການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ການເຄື່ອນໄຫວດັ່ງກ່າວໄດ້ຮັບຄວາມຊົມເຊີຍໃນທີ່ສຸດກັບການປັບປຸງຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງວັດທະນະທໍາຊັ້ນສູງແລະວັດທະນະທໍາທີ່ນິຍົມພາຍໃນວຽກງານທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນ.

ສະບັບພິເສດ 2015.ການສະແດງຊຸດແກງ Campbell's ທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ Andy Warhol; ຮູບພາບ: Jonn Leffmann, CC BY 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ດ້ວຍເຫດນີ້, ສິນລະປະ Postmodern ໄດ້ນໍາໄປສູ່ຍຸກໃຫມ່ຂອງການປົດປ່ອຍຈາກປະເພນີ, ເປັນ ມັນແມ່ນອີງໃສ່ຄວາມຄິດທີ່ວ່າສິ່ງໃດແດ່ເຂົ້າໄປໃນການສ້າງສິລະປະ. ດັ່ງນັ້ນ, ວຽກງານສິລະປະແມ່ນທາດເຫຼັກ, ໂງ່, ປະເຊີນຫນ້າ, ຫຼືມີບັນຫາ, ແລະມັກຈະທ້າທາຍຂອບເຂດຂອງສິ່ງທີ່ຖືວ່າເຫມາະສົມແລະມີລົດຊາດດີ. ປະຕິກິລິຍາຂອງວິທີການສິລະປະສາມາດຜະລິດໄດ້ໃນຫຼາຍຮູບແບບສິລະປະຕາມຍຸກຫຼັງຍຸກສະໄໝວິວັດທະນາການ, ໃນທີ່ສຸດກໍພັດທະນາເປັນ ສິລະປະແນວຄວາມຄິດ , ໜ້ອຍທີ່ສຸດ, ສິລະປະວິດີໂອ, ສິລະປະການສະແດງ, ການເມືອງຕົວຕົນ, ແລະການວິພາກວິຈານສະຖາບັນ.

ໂດຍເນື້ອແທ້ແລ້ວ, ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Postmodernism ໄດ້ຖືກຈໍາແນກໂດຍການຕັ້ງຄໍາຖາມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງກ່ຽວກັບເລື່ອງເລົ່າເລື່ອງທີ່ຍອມຮັບຢ່າງເປີດເຜີຍ ແລະການພັດທະນາຂອງເຕັກໂນໂລຊີໃນແງ່ບວກ. ໂດຍຜ່ານການປະຕິເສດການຍອມຮັບນີ້, ນັກສິລະປິນສາມາດຍອມຮັບລັກສະນະຊົ່ວຄາວຂອງຊີວິດແລະສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນວ່າພາຍໃນວຽກງານຂອງພວກເຂົາ, ກົງກັນຂ້າມກັບການສຸມໃສ່ທິດສະດີທັງຫມົດແລະບໍ່ປ່ຽນແປງທີ່ເຄີຍຄອບຄອງສິລະປະໃນເມື່ອກ່ອນ.

Postmodernism ແມ່ນຫຍັງ?

ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Postmodernism ເປັນໄລຍະສິລະປະທີ່ຍາກໃນການກຳນົດ ເນື່ອງຈາກການຂາດກົດລະບຽບ ແລະ ການກູ້ຢືມຂອງອົງປະກອບຈາກການເຄື່ອນໄຫວອື່ນໆ. ພາຍໃນສິລະປະ, ຄໍາວ່າ "ຍຸກສະໄຫມໃຫມ່" ປາກົດຢູ່ໃນຊຸມປີ 1970, ແລະຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອອະທິບາຍການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ເກີດຂື້ນ.ຫຼັງ​ຈາກ​ທ້າຍ​ຊຸມ​ປີ 1950 ໃນ​ການ​ຕິ​ກິ​ຣິ​ຍາ​ກັບ​ຄວາມ​ລົ້ມ​ເຫຼວ​ຂອງ​ການ​ຮັບ​ຮູ້​ແລະ overindulgence ຂອງ​ໄລ​ຍະ​ທັນ​ສະ​ໄຫມ​. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນຄວາມຫມາຍຂອງຍຸກສະໄຫມນີ້, ຄໍານີ້ບໍ່ໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ຈົນກ່ວາ 1979 ໂດຍນັກປັດຊະຍາ Jean-François Lyotard ໃນລາຍລັກອັກສອນຂອງລາວ, La Condition Postmoderne , “The Postmodern Condition”.

A Postmodernism Definition

ໃນຂອບເຂດຫນຶ່ງ, Postmodernism ປະຕິເສດຄໍານິຍາມຍ້ອນວ່າບໍ່ມີໃຜແບບຫຼືທິດສະດີສາມາດກວມເອົາການເຄື່ອນໄຫວທັງຫມົດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສິນລະປະ Postmodern ໂດຍທົ່ວໄປແມ່ນເວົ້າເພື່ອອະທິບາຍການເຄື່ອນໄຫວໃດໆທີ່ເກີດຂື້ນຈາກການປະຕິເສດຂອງ Modernism, ເຊັ່ນ: ສິນລະປະແນວຄວາມຄິດ, ສິລະປະປ໊ອບ, ສິນລະປະ Neo-Expressionist, ສິນລະປະ Feminist , ແລະສິລະປະຂອງນັກສິລະປິນຊາວອັງກິດຫນຸ່ມ. ສິນລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນພາຍໃນປະເພດເຫຼົ່ານີ້ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວແມ່ນເປັນປະເພດ avant-garde ແລະປະຕິວັດ, ຍ້ອນວ່າພວກມັນມີປະຕິກິລິຍາຕໍ່ກັບອົງປະກອບທີ່ເປັນທາງການໃນເມື່ອກ່ອນທີ່ກຳນົດການສ້າງສັນສິລະປະ.

ສິລະປະຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່ຖືກກ່າວເຖິງວ່າມີຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະມີຄວາມກ້າວໜ້າ, ຍ້ອນວ່າມັນປະຕິເສດແນວຄວາມຄິດຂອງການພັດທະນາ. ໃນສິນລະປະ. ເພື່ອປະຕິເສດແນວຄວາມຄິດເຫຼົ່ານີ້, ລັກສະນະທີ່ສໍາຄັນແລະກໍານົດຢູ່ໃນສິລະປະ Postmodernism ແມ່ນການຜະສົມຜະສານວັດທະນະທໍາສູງແລະຕ່ໍາໂດຍຜ່ານການນໍາໃຊ້ອຸປະກອນອຸດສາຫະກໍາແລະຮູບພາບວັດທະນະທໍາ pop. ການສ້າງສັນຫຼັງສະໄໝໃໝ່ໄດ້ຖືກສັງເກດເຫັນວ່າພວກມັນມົວຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງສິ່ງທີ່ຖືວ່າເປັນສິນລະປະອັນດີ ແລະສິ່ງທີ່ຄິດວ່າໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຈະເປັນ kitsch.

ດັ່ງນັ້ນ, ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຫຼັງສະໄໝໃໝ່ໄດ້ນໍາເອົາສ່ວນປະກອບຂອງ kitsch, ການຄ້າ, ແລະຄວາມງາມຂອງ camp ທົ່ວໄປເຂົ້າໄປໃນສະພາບການສິລະປະ. ມັນຍັງໄດ້ຢືມອົງປະກອບຈາກຍຸກສິລະປະທີ່ຜ່ານມາເຊັ່ນ: Renaissance, Baroque, ແລະ Gothicism, ແຕ່ປະສົມພວກມັນກັບຮູບແບບໃຫມ່ກວ່າເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ການນໍາໃຊ້ຕົ້ນສະບັບຂອງພວກເຂົາບໍ່ມີຈຸດຫມາຍ.

ໂດຍເນື້ອແທ້ແລ້ວ, ການປະຕິເສດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້. ລະຫວ່າງສິລະປະຊັ້ນສູງ ແລະຕ່ຳ, ການຂາດທິດທາງສິລະປະ, ແລະການລົບກວນຂອງປະເພດຕ່າງໆທີ່ມີຮູບແບບເຊັ່ນ: ຮູບປະພັນ ແລະ ການແບ່ງສ່ວນ ແມ່ນສິ່ງທີ່ກຳນົດໄວ້ໃນທີ່ສຸດ.

ການເຂົ້າໃຈຄຳສັບ “ຍຸກສະໄໝໃໝ່”

ນັບຕັ້ງແຕ່ຊຸມປີ 1950, ຄໍາສັບສິລະປະທີ່ເດັ່ນຊັດທີ່ໃຊ້ໃນການອະທິບາຍສິລະປະຫຼັງຈາກການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Modernism ແມ່ນສິລະປະຮ່ວມສະໄຫມ, ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ແມ່ນສິລະປະຮ່ວມສະໄຫມທັງຫມົດຕົກຢູ່ໃນວົງເລັບຂອງ Postmodernism. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນໄດ້ຖືກໂຕ້ຖຽງໂດຍຜູ້ປົກປ້ອງການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Modernism ວ່າ Postmodernism ຍັງສາມາດຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງໄລຍະທີ່ແນ່ນອນຂອງ Modernism ພາຍໃນສິລະປະ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຄໍາວ່າ "Postmodernism" ໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງວ່າກວມເອົາທຸກສິລະປະທີ່ເກີດຂື້ນຈາກສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມ, ຍ້ອນວ່າການເຄື່ອນໄຫວໃຫມ່ໄດ້ຖືກເບິ່ງວ່າເປັນຮຸ່ນຂອງອິດທິພົນກ່ອນຫນ້າຂອງມັນ.

ການປ່ຽນຈາກ Modernism ໄປສູ່ສິລະປະ Postmodern ແມ່ນເວົ້າວ່າ. ຈະລົງວັນທີປະມານ 1914 ໃນເອີຣົບ, ແລະລະຫວ່າງ 1962 ແລະ 1968 ໃນອາເມລິກາ. ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄໍາສັບສິລະປະໃຫມ່ທັງຫມົດ, ການວິພາກວິຈານມີຢູ່ອ້ອມຂ້າງຄໍາຮ້ອງສະຫມັກຂອງມັນ. ນັກປະຫວັດສາດສິລະປະ Kirk Varnedoe ແນະນໍາວ່າບໍ່ມີສິ່ງທີ່ເປັນ Postmodernism ສາມາດເຮັດໄດ້, ເນື່ອງຈາກວ່າຄວາມເປັນໄປໄດ້ພາຍໃນ Modernism ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຢ່າງເຕັມສ່ວນ.ສຳຫຼວດ. ອີງໃສ່ສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ພື້ນຖານທາງທິດສະດີຂອງຄຳວ່າ Postmodernism ເປັນສາຂາຂອງສິລະປະແມ່ນຍັງມີການແຂ່ງຂັນກັນຫຼາຍ.

ຄວາມຊັບຊ້ອນອ້ອມຂ້າງ Postmodernism ເຮັດໃຫ້ການເຄື່ອນໄຫວມີອິດທິພົນຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອຕະຫຼອດຊຸມປີ 1980.

ເມື່ອເສດຖະກິດໂລກຂະຫຍາຍຕົວ, ສິລະປະ Postmodern ໄດ້ກາຍເປັນຮູບແບບສິລະປະທີ່ມັກເພື່ອສະແດງຄວາມຄິດເຫັນກ່ຽວກັບລັກສະນະຂອງການບໍລິໂພກແລະວັດທະນະທໍາຂອງບໍລິສັດ. ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ນີ້ຈະພິສູດວ່າເປັນການຫຼຸດລົງຂອງການເຄື່ອນໄຫວ, ຍ້ອນວ່າການເຄື່ອນໄຫວ Postmodernism ໃນທີ່ສຸດກໍ່ລົ້ມລົງພາຍໃຕ້ຄວາມສໍາເລັດຂອງຕົນເອງ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ມັນໄດ້ໃຫ້ຊຸມຊົນສິລະປະມີວິທີໃໝ່ໃນການສັງເກດໂລກ, ເຊິ່ງຍັງມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງໃນທຸກວັນນີ້.

ລັກສະນະ ແລະ ອິດທິພົນຂອງສິລະປະຫຼັງຍຸກສະໄໝ

ໃນຖານະເປັນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ, ຍຸກສະໄໝໃໝ່ບໍ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້. ທີ່ສອດຄ່ອງກັນເນື່ອງຈາກການຂາດຄຸນລັກສະນະທີ່ສັງເກດເຫັນພາຍໃນງານສິລະປະທີ່ຜະລິດ. ເຖິງວ່າຈະມີສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ສິລະປະ Postmodern ແມ່ນມີລັກສະນະເປັນຊຸດຂອງຮູບແບບແລະທັດສະນະຄະຕິທີ່ມີຢູ່ໃນຊິ້ນສ່ວນ, ຍ້ອນວ່າຫົວຂໍ້ທົ່ວໄປກ່ຽວກັບການປະຕິເສດຂອງ Modernism ແມ່ນປາກົດຂື້ນ. ລັກສະນະຕົ້ນຕໍທີ່ຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອກໍານົດສິລະປະເປັນ Postmodern ແມ່ນການແບ່ງແຍກລະຫວ່າງສິລະປະອັນດີງາມແລະວັດທະນະທໍາທີ່ນິຍົມພາຍໃນວຽກງານ.

ນີ້ແມ່ນເຮັດໄດ້ໂດຍຜ່ານຮູບແບບການຈ້າງງານເຊັ່ນ: collage, ປະກອບ, montage, bricolage, ຂໍ້ຄວາມເປັນ. ອົງ​ປະ​ກອບ​ສູນ​ກາງ​, ຄວາມ​ເຫມາະ​ສົມ​, ແລະ​ຄວາມ​ງ່າຍ​ໃນ​ຕ່ອນ​ສິນ​ລະ​ປະ​. ສິນລະປະການສະແດງ ກາຍເປັນສື່ທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມໃນການເຮັດວຽກ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການນໍາມາໃຊ້ຄືນຮູບແບບ ແລະຮູບແບບໃນອະດີດໃຫ້ເຂົ້າສູ່ສະພາບທີ່ທັນສະໄໝກວ່າ. ການນໍາໃຊ້ແຫຼ່ງທີ່ຫຼາກຫຼາຍເຫຼົ່ານີ້ອະນຸຍາດໃຫ້ທົດລອງກັບຕົ້ນສະບັບ, ການປະຕິບັດ, ຂອບເຂດ, ລະຫັດຄວາມງາມ, ແລະການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງຜູ້ຊົມ, ເຊິ່ງໄດ້ສືບຕໍ່ທ້າທາຍຄໍານິຍາມທີ່ຜ່ານມາຂອງສິນລະປະແມ່ນຫຍັງ.

ວິດີໂອນ້ໍາມັນ (1979) ໂດຍ Sérgio Valle Duarte, ພິມໃນປຶ້ມ New Media Art Multimedia 70/80 . ນີ້ແມ່ນການສຶກສາທີ່ມີຈຸດປະສົງ "ເພື່ອເພີ່ມຄວາມສຸກຂອງການດໍາລົງຊີວິດກັບວຽກງານສິລະປະໂດຍການເພີ່ມການເຄື່ອນໄຫວທີ່ມີຊີວິດດ້ວຍ VHS ວິດີໂອສອງຊົ່ວໂມງ", ຍ້ອນວ່າ VHS ໄດ້ຖືກປ່ອຍອອກມາເມື່ອປີກ່ອນ. ເນື່ອງຈາກຫນ້າຈໍແບນບໍ່ມີຢູ່, Duarte ຈໍາເປັນຕ້ອງອອກແບບຜ້າໃບເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມເລິກທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ມີຂະຫນາດໂທລະພາບເກົ່າ; Sérgio Valle Duarte Wikidata ມີຂໍ້ມູນ Q16269994 ທີ່ມີຂໍ້ມູນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບລາຍການນີ້., CC BY 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຄາຣະວາຂອງຍຸກສະໄໝໃໝ່

ການເຄື່ອນໄຫວ ແລະແນວໂນ້ມທີ່ເຫັນວ່າເປັນ ຄາຣະວາທີ່ສໍາຄັນຂອງການພັດທະນາຂອງ Postmodernism ເກີດຂຶ້ນປະມານສົງຄາມໂລກຄັ້ງທໍາອິດ, ໂດຍສະເພາະໃນພາຍຫລັງຂອງຕົນ. ການນໍາອົງປະກອບອຸດສາຫະກໍາເຂົ້າໄປໃນສິລະປະ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບເຕັກນິກເຊັ່ນ collage, ເຮັດໃຫ້ເກີດການເຄື່ອນໄຫວເຊັ່ນ Cubism, Dada, ແລະ Surrealism ເພື່ອທ້າທາຍລັກສະນະແລະຄຸນງາມຄວາມດີທີ່ສົມມຸດວ່າມີຢູ່ໃນສິລະປະ. ດັ່ງນັ້ນ, ຮູບແບບສິລະປະໃຫມ່ທີ່ພັດທະນາໄດ້ມີອິດທິພົນຕໍ່ການເຄື່ອນໄຫວເຫຼົ່ານີ້ໂດຍການແນະນໍາວິທີການສ້າງສິລະປະທີ່ທັນສະໄໝຫຼາຍຂຶ້ນ.

ໃນເບື້ອງຕົ້ນເລີ່ມຈາກການເຄື່ອນໄຫວ Modernist, Pop art ແລະ Minimalism ມີການປ່ຽນແປງພື້ນຖານໃນວິທີການຂອງເຂົາເຈົ້າກັບສິລະປະໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1970, ແລະຖືກພິຈາລະນາວ່າເປັນຈຸດທີ່ຕັ້ງຕົ້ນຂອງ Postmodern Art. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຜູ້ນໍາທີ່ມີອິດທິພົນຕໍ່ການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Postmodern ແມ່ນໄລຍະເວລາ Dadaism ແລະວຽກງານທີ່ສ້າງໂດຍ Marcel Duchamp.

ນັກວິຈານບາງຄົນໄດ້ໃສ່ຊື່ Duchamp ແລະຄວາມຫຼົງໄຫຼຂອງລາວກັບ paradox ເປັນ Postmodern ທີ່ສໍາຄັນ, ຍ້ອນວ່າວຽກງານທີ່ລາວສ້າງຂື້ນໄດ້ຫລີກລ້ຽງ. ສື່ກາງ ແລະ ຄວາມໝາຍສະເພາະໃດໜຶ່ງ.

ເມື່ອພິຈາລະນາການພັດທະນາຕາມລຳດັບຂອງ ລັດທິດາດາ , ການເຄື່ອນໄຫວໄດ້ຕັ້ງຢູ່ຢ່າງແຂງແກ່ນພາຍໃນລັດທິສະໄໝໃໝ່. ເຖິງວ່າຈະມີສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ໄລຍະເວລາສິລະປະທີ່ວຸ່ນວາຍໄດ້ຖືກກ່າວວ່າຫມາຍເຖິງການປ່ຽນແປງທີ່ເກີດຂຶ້ນລະຫວ່າງ Modernism ແລະ Postmodernism, ຍ້ອນວ່າມັນຄາດວ່າຈະມີການເຄື່ອນໄຫວທີ່ປະຕິເສດຄວາມງາມໃນຄວາມໂປດປານຂອງສິລະປະທີ່ບໍ່ແມ່ນປະເພນີໃນທໍາມະຊາດ. ການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Duchamp ໃນປີ 1914 ຈາກການປະຕິບັດ Modernist ໄປສູ່ Postmodern ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມເຂົ້າໃຈວ່າຄວາມກ້າວຫນ້າພາຍໃນສິລະປະແມ່ນການຕົວະ, ເຊິ່ງເປັນແນວຄິດທີ່ສໍາຄັນພາຍໃນສິລະປະ Postmodernism.

Fountain (1917) ໂດຍ Marcel Duchamp; Marcel Duchamp, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Modernism versus Postmodernism

ການເຄື່ອນໄຫວ Postmodern ໄດ້ຖືກເຫັນວ່າເປັນການຕິກິຣິຍາຕໍ່ຕ້ານ Modernism, ເນື່ອງຈາກວ່າມັນຖືທັດສະນະທີ່ກົງກັນຂ້າມຢ່າງສົມບູນ. Modernism ໂດຍປົກກະຕິແມ່ນອີງໃສ່ utopian ແລະ