ການຖ່າຍຮູບ elf-portrait ຍັງຄົງຄົງທີ່ຕະຫຼອດປະຫວັດສາດສິລະປະ ແລະໄດ້ກາຍເປັນປະເພນີຫຼັກໃນບັນດານັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນ. ສິລະປະເຫຼົ່ານີ້, ເຊິ່ງຂະຫຍາຍກັບຄືນໄປບ່ອນວັດຖຸບູຮານ, ໄດ້ກາຍເປັນສື່ທີ່ນິຍົມໂດຍຜ່ານທີ່ນັກສິລະປິນສາມາດພັນລະນາຕົນເອງໄດ້ໃນລະຫວ່າງຍຸກ Renaissance ຕົ້ນໃນກາງສະຕະວັດທີ 15. ດ້ວຍເຫດນີ້, ເຕັກນິກການແຕ້ມຮູບຕົນເອງສາມາດຂ້າມຜ່ານທຸກໆການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ກ່ຽວຂ້ອງແລະຍັງສາມາດພົບເຫັນໄດ້ໃນມື້ນີ້. ນັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງໃນທົ່ວປະຫວັດສາດໄດ້ສ້າງຮູບແຕ້ມຕົນເອງທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນປະຈຸບັນ, ດ້ວຍສິລະປະເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ພິສູດຄວາມທົນທານຂອງສິລະປະການຖ່າຍຮູບຕົນເອງ.

20 ຮູບແຕ້ມຮູບຕົນເອງທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດສິລະປະ

ແນວຄວາມຄິດຂອງການສະແດງຕົວຕົນຜ່ານສິລະປະພາບໄດ້ກວມເອົາຄວາມດຶງດູດຂອງການຖ່າຍຮູບຕົນເອງ, ໂດຍນັກສິລະປິນບາງຄົນຮູ້ສຶກດີໃຈຫຼາຍທີ່ສາມາດບັນທຶກຕົວຕົນທີ່ປ່ຽນແປງໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ຂ້າງລຸ່ມນີ້ແມ່ນ 20 ນັກສິລະປິນຖ່າຍຮູບຕົນເອງທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດ, ພ້ອມກັບຄຳອະທິບາຍກ່ຽວກັບຮູບແຕ້ມຮູບຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງເຂົາເຈົ້າ.

Jan van Eyck (1390-1441)

ເປັນໜຶ່ງໃນຈຳນວນຫຼາຍທີ່ສຸດ. ຮູບແຕ້ມຮູບຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງພາກເຫນືອ ສິລະປະ Renaissance , Jan van Eyck ໄດ້ສ້າງ ຮູບຄົນໃນຜ້າມ່ານສີແດງ ໃນປີ 1433. ເຖິງວ່າຈະມີເອກະລັກຂອງຜູ້ຊາຍໃນງານສິລະປະທີ່ບໍ່ຮູ້ຊັດເຈນວ່າແມ່ນ van. ເອີ, ມັນສາມາດສົມມຸດໄດ້ວ່ານັກສິລະປິນຄົນນີ້ຮູບຕົນເອງແມ່ນຂອງລາວແທ້ໆ. ໃນມື້ນີ້, ສິນລະປະນີ້ແມ່ນເປັນເຈົ້າຂອງໂດຍແຫ່ງຊາດຂອງລອນດອນງານສິລະປະຍັງຖືກເຫັນວ່າເປັນຫນຶ່ງໃນຮູບຕົນເອງທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຕະຫຼອດເວລາ. ໃນຖານະເປັນຜູ້ບຸກເບີກຂອງການເຄື່ອນໄຫວ Realism, Courbet ໄດ້ລວມເອົາອົງປະກອບຂອງທັງ Romanticism ແລະ Realism ພາຍໃນຮູບສັນຍາລັກຂອງຕົນເອງ. ມື້ນີ້, ງານສິນລະປະນີ້ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄໍເລັກຊັນສ່ວນຕົວ.

Le Désespéré (1845) ໂດຍ Gustave Courbet; Gustave Courbet, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຢູ່ໃນຮູບຕົນເອງຂອງລາວ, Courbet ບັນຍາຍເຖິງຕົນເອງຕອນຍັງນ້ອຍຢູ່ໃນຄວາມທຸກທໍລະມານ. ຈຸດປະສານງານໃນຮູບແຕ້ມ ແມ່ນຕາທີ່ເປີດກວ້າງຂອງລາວ, ເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າຈະດູດຊຶມເຂົ້າໄປໃນຕົວຜູ້ເບິ່ງ. ດ້ວຍຕາປ່າຂອງລາວ, ມືຈັບຜົມທີ່ບໍ່ເປັນລະບຽບຂອງລາວ, ແລະເສື້ອສີຂາວທີ່ມີຮອຍຍິ້ມຂອງລາວ, Courbet ປະກົດວ່າເປັນນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກແບບປົກກະຕິທີ່ຫມົດຫວັງສໍາລັບການຮັບຮູ້. ການສະແດງຕົວລາວເອງແມ່ນໃຊ້ກັບຄວາມອັດສະຈັນທີ່ຖືກທໍລະມານ, ດ້ວຍຄວາມເປັນຫ່ວງທີ່ເຫັນໃນງານສິລະປະນີ້ທີ່ພັນລະນາເຖິງຊາຍໜຸ່ມທີ່ຍັງຢູ່ໃນຂະບວນການສ້າງຊື່ສຽງຂອງລາວ. ດັ່ງນັ້ນ, ອາລົມໃນຮູບຕົນເອງຂອງລາວສາມາດຖືກເບິ່ງໄດ້ເປັນການພັນລະນາຕົວຈິງຂອງປະສົບການຊີວິດຂອງລາວໃນເວລານັ້ນ

ຄວາມເປັນຈິງທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສະແດງຢູ່ໃນ Le Désespéré ໄດ້ຊ່ວຍສ້າງຕັ້ງ Courbet ເປັນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນຂອງ ສິນລະປະໃຫມ່ທີ່ກໍາລັງພັດທະນາ, ເຊິ່ງພະຍາຍາມສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງທຸກຊັ້ນຮຽນຂອງຊີວິດ. ນອກເໜືອໄປຈາກຄວາມສົມຈິງທີ່ສະແດງແລ້ວ, ອົງປະກອບອີກອັນໜຶ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງເປັນທີ່ໜ້າສົນໃຈນັ້ນກໍຄືການແຕ້ມຮູບດ້ວຍວິທີທາງພູມສັນຖານ. ໃນເວລານັ້ນ, ຮູບຄົນເປັນປະເພນີລວງຕັ້ງ, ໂດຍການເຮັດວຽກຂອງ Courbet ກົງກັນຂ້າມກັບສົນທິສັນຍາ.

Claude Monet (1840-1926)

ຫນຶ່ງໃນຮູບຕົນເອງຫຼາຍຮູບຂອງລາວ, ຮູບຕົນເອງກັບ Beret ມີຢູ່ໃນຖານະເປັນ ໜຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມຮູບຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງ Claude Monet. ທາສີໃນປີ 1886 ເມື່ອ Monet ມີອາຍຸໄດ້ 46 ປີ, ອົງປະກອບດັ່ງກ່າວໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງລັກສະນະຂອງການຖູແຂ້ວທີ່ຂີ້ຮ້າຍ, ການນໍາໃຊ້ຜ້າໃບທີ່ບໍ່ໄດ້ທາສີ, ແລະການເປັນຕົວແທນທີ່ສົມບູນແບບລະຫວ່າງແສງສະຫວ່າງແລະຄວາມມືດ. ຮູບແຕ້ມນ້ຳມັນນີ້ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄໍເລັກຊັນສ່ວນຕົວໃນມື້ນີ້.

ຮູບຕົນເອງກັບ Beret (1886) ໂດຍ Claude Monet; Claude Monet, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຢູ່ໃນຮູບຕົນເອງ, Monet ບັນຍາຍຕົນເອງໃສ່ເສື້ອຄຸມສີເທົາໃສ່ເສື້ອສີຂາວທີ່ມີເບເຣັດສີດຳ, ຢືນຢູ່ກັບພື້ນຫຼັງສີຟ້າ. ເປືອກຫຸ້ມນອກ ແລະ ຈັບຫນວດຂອງລາວໄດ້ຖືກທາສີໃສ່ດ້ວຍສີອື່ນ ແລະ ເສັ້ນນ້ອຍລົງເພື່ອພັນລະນາໂຄງສ້າງຂອງພວກມັນ, ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນການສາທິດອັນດີເລີດຂອງເສັ້ນດ້າຍທີ່ມົວຂອງລາວ. ການແນມເບິ່ງຂອງລາວບໍ່ພໍດີກັບສາຍຕາຂອງຜູ້ເບິ່ງ ເນື່ອງຈາກໃບໜ້າຂອງລາວຢູ່ຫ່າງຈາກຈຸດໃຈກາງເລັກນ້ອຍ, ໂດຍມີແສງສະຫວ່າງຕົກຢູ່ດ້ານຊ້າຍຂອງໃບໜ້າຂອງລາວ. ອັນນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນການສະແດງພາບຂອງແສງ ແລະ ຄວາມມືດຂອງ Monet, ໃນຂະນະທີ່ລາວພັນລະນາຢ່າງລະມັດລະວັງວ່າບ່ອນໃດທີ່ແສງຈະຕົກລົງມາເພື່ອກົງກັນຂ້າມກັບເງົາທີ່ມືດກວ່ານັ້ນ.

Paul Cézanne (1839-1906)

ໃນຂະນະທີ່ Paul Cézanne ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບຊີວິດຊີວາແລະພູມສັນຖານຂອງລາວ, ລາວມັກຈະແຕ້ມຮູບຄົນ. ລາວເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການຊໍ້າຊ້ອນທີ່ໂດດເດັ່ນແລະbrushstrokes ທົດລອງ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ palette ສີທີ່ຜິດປົກກະຕິຂອງລາວ, ເຊິ່ງສາມາດເຫັນໄດ້ໃນ Self-Portrait ທີ່ຮູ້ຈັກກັນຢ່າງກວ້າງຂວາງຂອງລາວ. ງານສິລະປະນີ້ໄດ້ຖືກທາສີແຕ່ປີ 1878 ຫາ 1880 ແລະສາມາດເບິ່ງໄດ້ໃນຄໍເລັກຊັນ Phillips ໃນວໍຊິງຕັນ, D.C.

ຮູບຕົນເອງ (1878-80) ໂດຍ Paul Cézanne; Paul Cézanne, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Brushstrokes Cézanne ຖືກເບິ່ງວ່າເປັນລັກສະນະສູງ ແລະສາມາດລະບຸໄດ້ທັນທີພາຍໃນງານສິລະປະຂອງລາວ. ໂດຍປົກກະຕິລາວມັກໃຊ້ແປງຖູນ້ອຍໆທີ່ສ້າງຂຶ້ນເພື່ອຊ່ວຍສ້າງຂົງເຂດທີ່ສັບສົນທີ່ລາວພະຍາຍາມສ້າງ. ນອກຈາກ ຮູບຕົນເອງ, Cézanne ຍັງແຕ້ມ ຮູບຕົນເອງໃນ Felt Hat ໃນປີ 1894, ດ້ວຍຜົນງານທັງສອງສະແດງຮູບແບບປົກກະຕິທີ່ລາວໃຊ້ເພື່ອຖ່າຍຮູບຕົນເອງ.

ໃນສອງວຽກງານນີ້, Cézanne ກໍາລັງຫລຽວເບິ່ງຜູ້ຊົມຈາກທາງຂ້າງ, ໂດຍມີພຽງແຕ່ສາມສ່ວນສີ່ຂອງໃບຫນ້າຂອງລາວ. ພາບພື້ນຫຼັງຫວ່າງເປົ່າ ແລະສຽງເຢັນຖືກພັນລະນາຢູ່ໃນທັງສອງອັນ, ເຊິ່ງເຊື່ອວ່າຈະດຶງຄວາມສົນໃຈຂອງຜູ້ຊົມໄປສູ່ການສະແດງອອກຂອງຈິດຕະນາການ.

ດັ່ງທີ່ເຫັນໂດຍການຖ່າຍຮູບຕົນເອງສອງຮູບຂອງລາວ, Cézanne ໄດ້ແຕ້ມຮູບດ້ວຍຄວາມເຂັ້ມຂຸ້ນ ແລະ ສະຕິປັນຍາ. ໃນຂະນະທີ່ຮູບແບບຂອງລາວມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນຫຼາຍໃນຮູບຂອງລາວທີ່ໄດ້ກ່າວມາ, ພວກມັນພັນລະນາເຖິງໂຄງສ້າງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ອີງໃສ່ການເຮັດວຽກຂອງລາວແລະເນັ້ນໃສ່ຄວາມສົນໃຈຂອງຜູ້ເບິ່ງຢູ່ໃນຮູບຂອງລາວຢູ່ເຄິ່ງກາງ.

Paul Gauguin (1848-1903)

ໂດຍໄດ້ສ້າງຮູບຕົນເອງຫຼາຍກວ່າ 40 ຮູບ, Paul ຮູບຕົນເອງຂອງ Gauguin ກັບ Halo ແລະ Snake ຍັງຄົງເປັນ ສິນລະປະ avant-garde ທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງລາວ. ທາສີໃນປີ 1889, ສິນລະປະນີ້ຈັບເອົາສີທີ່ມີສີສັນສົດໃສຕາມປົກກະຕິຂອງ Gauguin ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຫົວຂໍ້ທາງສາສະຫນາທີ່ອ່ອນໂຍນ, ເຊິ່ງເພີ່ມລັກສະນະໂງ່ຂອງວຽກງານສິລະປະ. ມື້ນີ້, ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງນີ້ຖືກຈັດໃສ່ຢູ່ໃນຫໍພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດໃນວໍຊິງຕັນ, D.C.

ຮູບຕົນເອງກັບ Halo ແລະງູ (1889) ໂດຍ Paul Gauguin; Paul Gauguin, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Gauguin ຖືກພັນລະນາວ່າຖືງູຢູ່ທາງໜ້າຂອງພື້ນຫຼັງສີແດງພ້ອມດ້ວຍໝາກແອັບເປີ້ນຫ້ອຍຢູ່ຂ້າງໆລາວ ແລະ ມີລັດສະໝີຢູ່ເທິງຫົວຂອງລາວ. ລາວໄດ້ຖືກສະກັດບາງສ່ວນໂດຍສິ່ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນພືດຫຼືດອກໄມ້ຢູ່ດ້ານຫນ້າຂອງຮູບແຕ້ມແລະຫົວຂອງລາວ, ເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າລອຍຢູ່ລະຫວ່າງເຂດທີ່ບໍ່ມີໂຄງສ້າງຂອງສີແດງແລະສີເຫຼືອງ, ເບິ່ງຄືວ່າຖືກຕັດກັບມືຂອງລາວ. ລັກສະນະໃບໜ້າທີ່ຖືກພັນລະນາຖືກສົມທຽບກັບຮູບແຕ້ມທີ່ບໍ່ສຸພາບຂອງ Gauguin, ເຊິ່ງເພີ່ມຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ແນ່ນອນໃນເວລາເບິ່ງວຽກງານ.

ຮູບພາບທາງສາສະໜາທີ່ບົ່ງບອກເຖິງພາຍໃນງານສິລະປະນີ້ຍັງບໍ່ແນ່ນອນ, ເນື່ອງຈາກມີການຄາດເດົາວ່າ. Gauguin ສາມາດເປັນຕົວແທນຂອງທັງພຣະຄຣິດແລະຊາຕານ. ການລວມເອົາທັງຫມາກໂປມແລະງູຫມາຍເຖິງເລື່ອງໃນພຣະຄໍາພີຂອງອາດາມແລະເອວາ, ແຕ່ມີການຄາດເດົາວ່າ Gauguin ບໍ່ໄດ້ອ້າງເຖິງຕົນເອງເປັນພຣະຄຣິດ. ແທນທີ່ຈະ, ມັນສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າລາວຮັບຮູ້ພອນສະຫວັນທີ່ລາວມີແລະສ້າງຂື້ນສິ້ນນີ້ເປັນວິທີການທ້າທາຍເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງລາວ.

Vincent van Gogh (1853-1890)

ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນຖານະເປັນໜຶ່ງໃນສິນລະປິນຖ່າຍຮູບຕົນເອງທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນສະຕະວັດທີ 19, Vincent Van Gogh ສ້າງຊຸດສະສົມທີ່ໜ້າປະທັບໃຈຂອງຮູບຕົນເອງປະມານ 30 ຮູບ ໃນໄລຍະ 4 ປີ. ເຖິງວ່າຈະມີຮູບຕົນເອງທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍຮູບຂອງລາວ, ແຕ່ວຽກງານທີ່ເປັນສັນຍາລັກທີ່ສຸດຂອງລາວແມ່ນ ຮູບຕົນເອງທີ່ມີຜ້າພັນຫູ, ຖືກແຕ້ມໃນປີ 1889. ສິນລະປະນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງເຫດການທີ່ຫນ້າປະຫລາດໃຈທີ່ Van Gogh ຕັດຫູຂອງລາວຍ້ອນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລາວຫຼຸດລົງ. ແລະສຸຂະພາບຮ່າງກາຍ, ແລະມີລັກສະນະເປັນຜ້າພັນບາດໃສ່ຫູທີ່ບາດເຈັບຂອງລາວຢ່າງເດັ່ນຊັດ.

ຮູບຕົນເອງທີ່ມີຜ້າພັນຫູ (1889) ໂດຍ Vincent van Gogh; Vincent van Gogh, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຫຼັງຈາກ ຮູບຕົນເອງກັບຫູ Bandaged ໄດ້ຖືກທາສີ, Van Gogh ໄດ້ສ້າງພຽງແຕ່ສອງຜົນງານທີ່ພັນລະນາເຖິງການບາດເຈັບຂອງລາວ ແລະປະຕິບັດຕາມປີ 1889, ຢຸດເຊົາການແຕ້ມຮູບໃຫມ່. ຮູບຕົນເອງຢ່າງສົມບູນ. ສິລະປະທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີຂອງຈິດຕະກອນທີ່ຖືກທໍລະມານນີ້ແມ່ນສາມາດເບິ່ງໄດ້ທີ່ຫ້ອງສະແດງ Courtauld ໃນລອນດອນ. ມາຮອດປີ 1886, ລາວເລີ່ມຫັນໄປສູ່ການເຮັດວຽກຂອງນັກສິລະປິນຖ່າຍຮູບຕົນເອງຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະສະແດງຄວາມປາຖະຫນາທີ່ຈະປັບປຸງທັກສະຂອງລາວໃນປະເພດນັ້ນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, van Gogh ເປັນນັກສິລະປິນທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນເວລານັ້ນ, ດັ່ງນັ້ນບໍ່ສາມາດທີ່ຈະຈ້າງຕົວແບບເພື່ອນັ່ງສໍາລັບລາວ. ການ​ແກ້​ໄຂ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ​ເພື່ອ​ນີ້​ແມ່ນ​ວ່າ​ເຂົາ​ຈະ​ເລີ່ມຕົ້ນແຕ້ມຮູບຕົນເອງໃຫ້ສົມບູນແບບ.

ລາວເຊື່ອວ່າຖ້າລາວສາມາດຈັບຜົມສີແດງຂອງລາວໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ເຊິ່ງລາວຄິດວ່າເປັນວຽກທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ລາວຈະຕ້ອງຊໍານິຊໍານານ. ດັ່ງນັ້ນ, ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຂອງລາວຈຶ່ງສະແດງການຖູແຂ້ວເປັນຈັງຫວະ ແລະລອຍຢູ່ໃນຜົມຂອງລາວທີ່ມີລັກສະນະເປັນແບບຂອງລາວ.

ໃນຂະນະທີ່ຮູບຕົນເອງຂອງລາວທີ່ພັນລະນາເຖິງການບາດເຈັບຂອງລາວອາດຈະເປັນທີ່ຮູ້ຈັກທີ່ສຸດຂອງລາວ, ສອງຕົວຂອງລາວເອງ. - ຮູບ​ຄົນ​ແມ່ນ​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ເທົ່າ​ທຽມ​ກັນ​. ຮູບຕົນເອງ, ແຕ້ມໃນປີ 1889, ມີຢູ່ເປັນຜົນງານອັນໜຶ່ງຂອງ Van Gogh ຕໍ່ມາ, ແລະຮູບແບບ ແລະສີທີ່ນຳໃຊ້ໄດ້ສະແດງເຖິງສະພາບອາລົມຂອງລາວໃນເວລານັ້ນ. ຮູບຕົນເອງ ໄດ້ຖືກທາສີບໍ່ດົນຫລັງຈາກລາວອອກຈາກບ່ອນລີ້ໄພທີ່ St. Remy ໃນປີດຽວກັນນັ້ນ, ແລະພັນລະນາເຖິງຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ກຳລັງສູ້ຮົບກັບພວກຜີປີສາດພາຍໃນຂອງລາວ. ເວົ້າໄດ້ວ່າງານສິລະປະອັນນີ້ອາດເປັນຮູບແຕ້ມຮູບຕົນເອງທີ່ເຂັ້ມຂຸ້ນທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດສິລະປະ.

ງານສິລະປະອັນທີສອງ, ຮູບແຕ້ມຂອງນັກສິລະປິນທີ່ບໍ່ມີຫນວດ, ຍັງໄດ້ແຕ້ມໃນປີ 1889, ແມ່ນ ເຊື່ອວ່າເປັນຮູບຄົນສຸດທ້າຍທີ່ Van Gogh ແຕ້ມຕົນເອງ. ນີ້ເປັນໜຶ່ງໃນຮູບຕົນເອງທີ່ເປັນເອກະລັກທີ່ສຸດຂອງລາວ, ຍ້ອນວ່າມັນເປັນງານສິລະປະອັນດຽວຂອງລາວທີ່ລາວບໍ່ມີຫນວດທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງລາວ. ມັນຍັງເປັນຮູບຕົນເອງທີ່ມີລາຄາແພງທີ່ສຸດທີ່ເຄີຍຖືກປະມູນຂາຍໃນລາຄາ 71.5 ລ້ານໂດລາໃນປີ 1998.

Pablo Picasso (1881-1973)

ເມື່ອສົມທຽບການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຈຳນວນຫຼາຍຂອງລາວ, Pablo ຮູບແບບທີ່ມີການປ່ຽນແປງຕະຫຼອດການຂອງ Picasso ສາມາດເຫັນໄດ້ດີທີ່ສຸດພາຍໃນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສິນລະປະ. ການ​ຖ່າຍ​ຮູບ​ຕົນ​ເອງ​ແມ່ນ​ນັບ​ແຕ່​ການ​ທາ​ສີ, ແຕ້ມ, ແລະ​ແກະ​ຄວັດ​ສະ​ຫຼັກ, ແລະ​ມີ​ຂະ​ບວນ​ການ​ຂອງ​ອາ​ຊີບ​ຂອງ​ລາວ. ຮູບຕົນເອງ, ຂອງລາວ, ແຕ້ມໃນປີ 1907, ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງມີຊື່ສຽງໃນການປ່ຽນແປງສິລະປະຂອງລາວຈາກ Primitivism ໄປສູ່ Cubism, ເຊິ່ງເຄີຍເປັນວຽກທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດຂອງລາວ. ພາຍໃນຮູບຄົນນີ້, ລັກສະນະຂອງ Picasso ມີລັກສະນະເປັນລ່ຽມແລະເລຂາຄະນິດ, ເຊິ່ງມີອິດທິພົນຕໍ່ວຽກງານຕໍ່ມາຂອງລາວ. ຮູບຕົນເອງ ປະຈຸບັນໄດ້ຈັດຂຶ້ນຢູ່ທີ່ Narodni Gallery ໃນ Prague.

ຮູບຂອງ Pablo Picasso; ອາເຈນຕິນາ. Revista Vea y Lea, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Picasso ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສຳລັບການທົດລອງອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງລາວ ແລະ ການປະດິດສ້າງໃໝ່ທີ່ສາມາດເຫັນໄດ້ຕະຫຼອດງານສິລະປະຂອງລາວ, ໂດຍສະເພາະພາຍໃນຮູບຕົນເອງຂອງລາວ. ເມື່ອອາຍຸໄດ້ 15 ປີ, ຮູບແຕ້ມຂອງລາວມີຮູບແບບທີ່ໂລແມນຕິກກວ່າ, ເຊິ່ງໃນທີ່ສຸດກໍປ່ຽນເປັນແບບທີ່ແຕກຫັກຫຼາຍຂື້ນເມື່ອອາຍຸໄດ້ 90 ປີ. ໃນປີ 1901, ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງຍຸກສີຟ້າຂອງລາວ, ຄວາມຄິດສ້າງສັນຂອງ Picasso ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຢ່າງແທ້ຈິງ ໃນຂະນະທີ່ຮູບແບບຂອງລາວປ່ຽນໄປ.

ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຮູບແຕ້ມຂອງລາວເອງມີຢູ່ຫຼັງປີ 1907 ໜ້ອຍໜຶ່ງ, ຍົກເວັ້ນຮູບຂອງລາວຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ແຕ້ມດ້ວຍສີໄຄ ແລະດິນສໍໃນລະຫວ່າງປີ 1972. ໃນຈຳນວນຮູບແຕ້ມທັງໝົດນີ້ຈາກປີ 1972, ລາວ ຮູບຕົນເອງ ການປະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຕາຍ ເປັນສັນຍາລັກທີ່ສຸດ. Picasso ວາດພາບຕົນເອງເບິ່ງໝົດແຮງ ແລະເປີດເຜີຍ, ດ້ວຍຕາໃຫຍ່ຂອງລາວທີ່ບອກວ່າກຳລັງປະເຊີນກັບຄວາມຕາຍຂອງລາວ. ການ​ຖ່າຍ​ຮູບ​ຕົນ​ເອງ​ນີ້​ໄດ້​ສຳ​ເລັດ​ບໍ່​ຮອດ​ໜຶ່ງ​ປີ​ກ່ອນ​ທີ່​ລາວ​ຈະ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລະບັນຍາຍເຖິງຜູ້ຊາຍທີ່ທັງຢ້ານ ແລະ ກ້າຫານໃນເວລາດຽວກັນ.

ຮູບຖ່າຍທີ່ແພງທີ່ສຸດຂອງ Picasso ມີຊື່ວ່າ Yo Picasso ແລະຖືກແຕ້ມໃນປີ 1901 ເມື່ອລາວອາຍຸພຽງ 19 ປີ. ມັນແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສາມຊຸດຮູບຕົນເອງແລະພັນລະນາ Picasso ດ້ວຍຄວາມພາກພູມໃຈແລະຄວາມເຊື່ອຫມັ້ນ. ໃນປີ 1989, ງານສິລະປະນີ້ໄດ້ຖືກປະມູນໃນລາຄາ 47.9 ລ້ານໂດລາ ແລະກາຍເປັນໜຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມທີ່ຫຼູຫຼາທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ເຄີຍມີມາ.

Tamara de Lempicka (1898-1980)

ໄດ້ຕັ້ງຊື່ຫຼິ້ນໃຫ້ Baroness ດ້ວຍແປງສີ, Tamara de Lempicka ເປັນຕົວແທນຂອງຜູ້ຍິງຍຸກໃໝ່ຂອງ Roaring Twenties. ເຕັກນິກການແຕ້ມຮູບຂອງນາງໄດ້ປະກອບເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວທົດລອງຂອງ Neo-Cubism, Art Deco, ແລະ Futurism. ໃນປີ 1929, de Lempicka ໄດ້ສ້າງຮູບຕົນເອງທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງນາງ, ທີ່ມີຊື່ວ່າ Tamara in a Green Bugatti, ເຊິ່ງເປັນຮູບຕົນເອງຍິງທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດ . ຜົນງານສິລະປະຂອງນາງໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ໂດຍວາລະສານແຟຊັນຂອງເຢຍລະມັນ 'Die Dame' ເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງການເປັນເອກະລາດຂອງແມ່ຍິງ ແລະເປັນໜຶ່ງໃນຕົວຢ່າງທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງການແຕ້ມຮູບແບບ Art Deco.

Tamara ໃນ Green Bugatti ຖືກສ້າງຂື້ນໃນແບບ Art Deco ແບບປົກກະຕິ ແລະພັນລະນາເຖິງ de Lempicka ເປັນຜູ້ຍິງທີ່ເປັນເອກະລາດ ແລະເປັນອິດສະລະທາງເພດ. ນາງໄດ້ແນມເບິ່ງຜູ້ເບິ່ງຈາກພາຍໃນລົດຂອງນາງຢ່າງຈອງຫອງ, ດ້ວຍຜ້າພັນຄໍຂອງນາງທີ່ໄຫຼອອກມາໃນລົມ. De Lempicka ຖືກພັນລະນາວ່າເປັນຈຸດເດັ່ນຂອງຄວາມງາມໃນລົດແຂ່ງ, ເນື່ອງຈາກຄວາມຮັ່ງມີ ແລະ ຄວາມບໍ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງໄດ້.ຕິດກັບເຄື່ອງນຸ່ງ ແລະລົດຂອງນາງ ຍົກລະດັບສະຖານະພາບຂອງນາງໂດຍອັດຕະໂນມັດ.

ລົດມີເປັນສັນຍາລັກເພີ່ມເຕີມຂອງອິດສະລະພາບຂອງນາງ, ຍ້ອນວ່າສາຍຕາຂອງແມ່ຍິງຂັບລົດໃນຊຸມປີ 1920 ແມ່ນບໍ່ທໍາມະດາ. ມັນຍັງເປັນສັນຍານເຖິງ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງອະນາຄົດ ໃນຍຸກສະໄໝໃໝ່, ຍ້ອນວ່າທຸກຢ່າງທີ່ໄວ ແລະ ຕິດພັນກັບໂລກສະໄໝໃໝ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຢ່າງສູງ.

M.C. Escher (1898-1972)

ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບການພິມຂອງລາວດ້ວຍ optics ທີ່ແປກປະຫຼາດ, Maurits Cornelis Escher ເປັນນັກອອກແບບກາຟິກທີ່ເພີ່ມຮູບຊົງກົມໃຫ້ກັບວຽກງານສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລາວ. ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງໃນປີ 1935 ຂອງລາວ, ທີ່ມີຊື່ວ່າ Hand with Reflecting Sphere , ແມ່ນໜຶ່ງໃນຜົນງານທີ່ລາວຮັບຮູ້ໄດ້ຫຼາຍທີ່ສຸດ ແຕ່ມັນແຕກຕ່າງຈາກຮູບຕົນເອງອື່ນໆໃນລາຍການ. ນີ້ແມ່ນຍ້ອນວ່າລາວແຕ້ມຮູບຂອງລາວໃນຂະນະທີ່ເບິ່ງຢູ່ໃນພື້ນທີ່ສະທ້ອນເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຊົມໄດ້ຮັບຮູບພາບຂອງ Escher ແລະສາມາດເບິ່ງພື້ນຫລັງຂອງລາວໄດ້ເຊັ່ນກັນ. Escher ສົນ​ໃຈ​ໃນ​ການ​ຊອກ​ຫາ​ຈຸດ​ພິ​ເສດ​ທີ່​ຜິດ​ປົກ​ກະ​ຕິ​ສໍາ​ລັບ​ຮູບ​ແຕ້ມ, ທີ່​ເຂົາ​ອະ​ທິ​ບາຍ​ວ່າ​ເປັນ 'ພາບ​ຈິດ​ໃຈ.'

ຮູບ​ພາບ​ຂອງ M. C. Escher; ຊ່າງພາບ: Hans Peters (ANEFO), CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Escher ໄດ້ສຶກສາດ້ານກາຟິກຢູ່ໂຮງຮຽນສະຖາປັດຕະຍະກຳ ແລະສິລະປະຕົກແຕ່ງ, ບ່ອນທີ່ລາວເລີ່ມນຳໃຊ້ເສັ້ນເລຂາຄະນິດໃນການອອກແບບຂອງລາວ. ໂດຍອີງໃສ່ການເຮັດວຽກຂອງລາວ, ລາວຍັງຖືກເອີ້ນວ່າເປັນພໍ່ຂອງ tessellations ໃນປະຈຸບັນ. ພາຍໃນຮູບຕົນເອງຂອງລາວ, Escher ໄດ້ລວມເອົາຄວາມຮັກຂອງລາວສໍາລັບຮູບຊົງກົມແລະວັດຖຸເລຂາຄະນິດ, ເພື່ອສ້າງສິລະປະທີ່ເປັນເອກະລັກນີ້. ສິ່ງທີ່ໜ້າສົນໃຈທີ່ສຸດກ່ຽວກັບຮູບຕົນເອງຂອງລາວແມ່ນຜູ້ຊົມສາມາດເຫັນນັກສິລະປິນ ພ້ອມກັບສິ່ງອ້ອມຂ້າງຂອງລາວ. ຢູ່ທາງຫລັງຂອງລາວ, ຄົນເຮົາສາມາດເຫັນຊິ້ນສ່ວນຕ່າງໆຂອງເຟີນີເຈີແລະຝາຂອງລາວຖືກປົກຄຸມຢູ່ໃນບາງຮູບທີ່ມີກອບ

ຮູບຕົນເອງໃນພື້ນຜິວສະທ້ອນແລະໂຄ້ງແມ່ນລັກສະນະທົ່ວໄປຂອງວຽກງານຂອງ Escher. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ Hand with Reflecting Sphere ທີ່ແປກປະຫຼາດນັ້ນກໍ່ຄືວ່າລາວປະກອບມີມືຕົວຈິງຂອງລາວນຳ. ພາຍໃນງານສິລະປະນີ້, Escher ມີຄວາມເປັນຫ່ວງໜ້ອຍກວ່າການສະແດງອອກຂອງຮູບຂອງລາວ, ແທນທີ່ຈະເລືອກເນັ້ນໃສ່ວິທີການທີ່ຊ່ອງໄດ້ບິດບ້ຽວໂດຍຮູບຊົງ.

Frida Kahlo (1907-1954)

ບາງທີໜຶ່ງໃນນັກສິລະປິນຍິງຕົນເອງທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີທີ່ສຸດແມ່ນ Frida Kahlo , ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງທີ່ເປັນສັນຍາລັກໄດ້ສືບຕໍ່ເຮັດໃຫ້ໜ້າຂອງນາງກາຍເປັນປະຫວັດສາດສິລະປະ. ລັກສະນະໃບໜ້າອັນເປັນລາຍເຊັນຂອງ Kahlo ເຊິ່ງລວມມີຫົວສອກສີດຳທີ່ໂດດເດັ່ນ, ໜວດເລັກນ້ອຍ, ແລະສົບ ແລະແກ້ມທີ່ສົດໃສ, ໄດ້ຖືກພັນລະນາຢູ່ໃນຮູບຕົນເອງທັງໝົດ, ເຊິ່ງໄດ້ປ່ຽນໃບໜ້າຂອງນາງໃຫ້ເປັນສັນຍາລັກໃຫ້ແກ່ການຮັບຮູ້ວັດທະນະທຳ. ນາງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການແຕ້ມຮູບຕົນເອງໃນຂະນະທີ່ນາງຍັງເປັນໄວລຸ້ນແລະສ້າງຮູບຕົນເອງຫຼາຍກວ່າ 50 ຮູບຕະຫຼອດອາຊີບຂອງນາງ.

Kahlo ມັກຈະແຕ້ມຮູບຕົນເອງໃນບັນດາສັດແລະພືດເຂດຮ້ອນທີ່ມີຖິ່ນກໍາເນີດໃນປະເທດຂອງນາງແລະມີຢູ່. ໃນ​ຖາ​ນະ​ເປັນ​ຜູ້​ສະ​ຫນັບ​ສະ​ຫນູນ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ພື້ນ​ເມືອງ​ຂອງ​ເມັກ​ຊິ​ໂກ​, ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ຕົນ​ເອງ​ເປັນ​ຈິດ​ຕະ​ນາ​ການ​ທີ່​ກ້າ​ຫານ​ແຕ່​ບໍ່​ພໍ​ໃຈ​ໃນ​ທັງ​ຫມົດ​.ຄັງຮູບ.

ຮູບຄົນໃນຜ້າມ່ານສີແດງ (1433) ໂດຍ Jan van Eyck; Jan van Eyck, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຈາລຶກຢູ່ດ້ານເທິງຂອງກອບ, ເຊິ່ງອ່ານວ່າ “Als Ich Can” ແລະແປເປັນ “as I/Eyck can”, ເບິ່ງຄືວ່າ ມີຫຼັກຖານທີ່ເຂັ້ມແຂງກ່ຽວກັບຕົວຕົນຂອງ van Eyck ໃນຮູບແຕ້ມ . ການຂັດເງົາທີ່ຄ້າຍຄືກະຈົກທີ່ສີໃຊ້ແມ່ນເຄື່ອງຫມາຍການຄ້າປົກກະຕິຂອງສີທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບ van Eyck, ຍ້ອນວ່າການນໍາໃຊ້ຊັ້ນບາງໆຂອງເມັດສີທີ່ມີສີສັນຂອງລາວຈະຊ່ວຍສ້າງຜົນໄດ້ຮັບທີ່ລຽບງ່າຍ. ເນື່ອງຈາກຮູບແບບການແຕ້ມຮູບນີ້, ຮູບແຕ້ມຂອງ van Eyck ມີຄຸນນະພາບທີ່ມີຊີວິດຊີວາຢ່າງບໍ່ຫນ້າເຊື່ອ, ເຖິງແມ່ນວ່າເສັ້ນເລືອດໃນຕາຊ້າຍກໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ.

ຮູບແຕ້ມຂອງຕົນເອງທີ່ມີຊື່ສຽງອີກອັນຫນຶ່ງ, ເຊິ່ງ van Eyck ເຂົ້າໄປໃນຕົວຂອງມັນເອງ. ຮູບຄົນຂອງຄົນອື່ນ, ແມ່ນ ການແຕ່ງງານຂອງ Arnolfini, ແຕ້ມໃນປີ 1434. ຮູບຄູ່ນີ້ຍັງຄົງເປັນຫນຶ່ງໃນຮູບທີ່ສະລັບສັບຊ້ອນທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດສິລະປະຕາເວັນຕົກເນື່ອງຈາກກະຈົກແລະສັນຍາລັກທີ່ van Eyck ໃຊ້ເພື່ອສ້າງຮູບຄົນນີ້. . ຖ້າທ່ານເບິ່ງກະຈ່າງຢ່າງລະມັດລະວັງຢູ່ໃນໃຈກາງຂອງຮູບພາບ, ທ່ານຈະເຫັນຫົວຂໍ້ເຊັ່ນດຽວກັນກັບບຸກຄົນຜູ້ທີ່ເຊື່ອກັນວ່າແມ່ນ van Eyck, ຫຍຸ້ງຢູ່ໃນການແຕ້ມຮູບໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ. ຢູ່ເທິງກະຈົກ, ລາຍເຊັນລາຕິນແປວ່າ "Jan van Eyck ຢູ່ທີ່ນີ້", ເຊິ່ງຊ່ວຍສະຫນັບສະຫນູນຄວາມຄິດທີ່ວ່າ van Eyck ຢູ່ໃນວຽກງານເຊັ່ນກັນ.

Leonardo da Vinci (1452-1519)

ໜຶ່ງໃນອັນທຳອິດການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຂອງນາງ.

ໜຶ່ງໃນຮູບທີ່ໂດດເດັ່ນ ແລະ ເປັນທີ່ຮັບຮູ້ທີ່ສຸດຂອງນາງແມ່ນຮູບຕົນເອງທີ່ມີຊື່ວ່າ The Two Fridas , painted ໃນ 1939, ເຊິ່ງ depicts ສອງສະບັບຂອງ Kahlo ນັ່ງຄຽງຂ້າງ. ວຽກງານນີ້ຖືກຄິດວ່າເປັນສັນຍາລັກຂອງຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງນາງໃນລະຫວ່າງການຢ່າຮ້າງຈາກ Diego Rivera ແລະສະແດງຕົວຕົນທີ່ປ່ຽນແປງຂອງນາງຢ່າງຊ່ຽວຊານ. Frida ຢູ່ເບື້ອງຊ້າຍ, ນຸ່ງເສື້ອສີຂາວ, ແມ່ນຂອງນາງກ່ອນການແຕ່ງງານຂອງນາງ, ໃນຂະນະທີ່ Frida ຢູ່ເບື້ອງຂວາແມ່ນນາງໃນຂະນະທີ່ນາງເລີ່ມຮັບເອົາມໍລະດົກພື້ນເມືອງຂອງເມັກຊິໂກ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຫົວໃຈທີ່ມີເລືອດໄຫຼຫມາຍເຖິງຄວາມເຈັບປວດທາງດ້ານຈິດໃຈ ແລະທາງຮ່າງກາຍທີ່ນາງພັນລະນາໃນຜົນງານສ່ວນໃຫຍ່ຂອງນາງ.

ຮູບຖ່າຍຂອງ Frida Kahlo; Guillermo Kalho, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ບາງທີວຽກງານສິລະປະທີ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ສຸດຂອງນາງແມ່ນ ຮູບຕົນເອງກັບ Thorn Necklace ແລະ Hummingbird , painted in 1940, where she depicts the emblems and concepts that are commonly across her portfolio . ພາຍໃນ ຮູບແຕ້ມນ້ຳມັນ ນີ້, Kahlo ລວມມີຮູບພາບສັດປ່າ ແລະໃບໄມ້, ປະສົມກັບການສະແດງເຖິງແນວຄວາມຄິດຂອງຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງນາງ. ວຽກງານນີ້ສາມາດພົບໄດ້ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລເທັກຊັດ ແລະເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຊຸດ Nickolas Muray.

ນັກສິລະປິນຊາວເມັກຊິໂກມັກຈະພັນລະນາແນວຄວາມຄິດຂອງຄວາມເຈັບປວດແລະຄວາມທຸກທໍລະມານພາຍໃນຮູບຕົນເອງຂອງນາງ, ເພື່ອສື່ສານຄວາມເຈັບປວດຊໍາເຮື້ອທີ່ນາງໄດ້ປະສົບເປັນ. ຜົນ​ຂອງ​ອຸ​ປະ​ຕິ​ເຫດ​ລົດ​ເມ​ໃກ້​ຈະ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ນາງ​ມີ​ອາ​ຍຸ 18 ປີ​.ຮູບຕົນເອງອີກອັນໜຶ່ງ, ຫົວຂໍ້ ຖັນຫັກ ແລະ ແຕ້ມໃນປີ 1944, ສະແດງເຖິງຄວາມເຈັບປວດທີ່ນາງຮູ້ສຶກຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບການຜ່າຕັດກະດູກສັນຫຼັງເນື່ອງຈາກບັນຫາທີ່ນາງກໍາລັງປະສົບ. ຕະປູໂລຫະແມ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນການຕີ Kahlo ຮ້ອງໄຫ້, ໂດຍທີ່ຄໍລໍາພາຍໃນຂອງນາງໄດ້ອ້າງອີງເຖິງ handrail ທາດເຫຼັກທີ່ impaled ຂອງນາງປີທີ່ຜ່ານມາ. ຕະຫຼອດການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຂອງນາງ, ຫົວຂໍ້ທີ່ເດັ່ນຊັດຂອງຄວາມທຸກໂສກແມ່ນປາກົດຂື້ນ.

Lois Mailou Jones (1905-1998)

ບັນລຸຊື່ສຽງຂອງນາງໃນລະຫວ່າງຊຸມປີ 1930 ແລະ 1940 ໃນຂະນະທີ່ນາງອາໄສຢູ່ໃນປາຣີ, Lois Mailou Jones ກາຍເປັນໜຶ່ງໃນບັນດານັກສິລະປິນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດເພື່ອບັນລຸຄວາມໂດດເດັ່ນເປັນນັກສິລະປິນຄົນຜິວດຳ. ສິລະປະຂອງນາງແມ່ນສຸມໃສ່ການລວມເອົາອິດທິພົນຈາກອາຟຣິກາແລະ Caribbean, ເຊິ່ງສາມາດເຫັນໄດ້ໃນການເລືອກສີທີ່ສົດໃສຂອງນາງແລະຮູບແບບຈັງຫວະທີ່ສ້າງຂຶ້ນ.

ຮູບຕົນເອງຂອງນາງ, ແຕ້ມໃນປີ 1940, ສະແດງໃຫ້ເຫັນນາງຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ອິດທິພົນສະໄຕລ໌ສະໄຕລ໌, ແຕ່ນາງພຽງແຕ່ຈະໄປຢ້ຽມຢາມອາຟຣິກກາຄັ້ງທໍາອິດໃນປີ 1970. ພາຍໃນຮູບຂອງນາງ, Jones ເຊື່ອມໂຍງເອກະລັກຂອງນາງກັບວັດທະນະທໍາອາຟຣິກາພື້ນເມືອງໂດຍຜ່ານຈັງຫວະຈັງຫວະແລະສີສັນສົດໃສທີ່ເລືອກ.

ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຮູບແຕ້ມຂອງນາງ. ຫນ້າສົນໃຈຫຼາຍແມ່ນວ່ານາງມັກຈະສະແດງສິລະປະອື່ນໆພາຍໃນສິລະປະຂອງນາງ. ພາຍໃນ ຮູບຕົນເອງ, ຮູບແກະສະຫຼັກສາມາດເຫັນໄດ້ໃນພື້ນຫຼັງ. ອີງຕາມອິດທິພົນທາງດ້ານສະໄຕລ໌ຂອງນາງ, ຕົວເລກເຫຼົ່ານີ້ຄິດວ່າເປັນສັນຍາລັກຂອງຮາກອາຟຣິກາຂອງນາງ.

Lois Mailou Jones posing in front of one of her portraits; ຫໍສະໝຸດ Schlesinger, RIAS, ມະຫາວິທະຍາໄລ Harvard, ບໍ່ມີຂໍ້ຈຳກັດ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Salvador Dali (1904-1989)

ເມື່ອເວົ້າເຖິງການຖ່າຍຮູບຕົນເອງ, ນັກສິລະປິນ Surrealist Salvador Dalí ໄດ້ໃຊ້ວິທີການທີ່ແປກປະຫຼາດເມື່ອພັນລະນາຕົນເອງໃນວຽກງານຂອງລາວ. ບາງທີໜຶ່ງໃນຮູບຄົນທຳມະດາຂອງລາວ, ຮູບຕົນເອງອ່ອນໆກັບເບຄອນປີ້ງ, ທີ່ແຕ້ມໃນປີ 1941, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຮູບແຕ້ມຂອງນັກສິລະປິນ. ໃບຫນ້າພາຍໃນຊິ້ນສ່ວນນີ້ແມ່ນເປັນຕົວແທນໂດຍສ່ວນຫນຶ່ງທີ່ພັກຜ່ອນຢູ່ເທິງ plinth ແລະເບິ່ງຄືວ່າປະກອບດ້ວຍຄວາມຄິດຂອງລາງວັນ. ພື້ນຖານມີຫົວຂໍ້ຂອງວຽກງານ, ມີຊິ້ນດຽວຂອງ bacon ຂົ້ວນອນຢູ່ຂ້າງຫນ້າກາກ. ຮູບຕົວຕົນຂອງດາລິຖືກສະແດງຢູ່ພິພິທະພັນ Dalí Theatre-Museum ຂອງ Catalonia.

ຮູບຂອງ Salvador Dalí; Roger Higgins, ຊ່າງພາບພະນັກງານຂອງ World Telegram, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຢູ່ glance ທໍາອິດ, ການສະແດງອອກທາງອິນຊີແລະບໍ່ຊັດເຈນຂອງໃບຫນ້າຂອງມະນຸດສາມາດລະນຶກເຖິງນັກສິລະປິນ surreal ໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອການກວດກາຢ່າງໃກ້ຊິດ, ທ່ານຈະສັງເກດເຫັນ mustache upturned ສັນຍາລັກຂອງ Dalí, ຢືນຢັນວ່າຮູບຮ່າງທີ່ບໍ່ມີໂຄງສ້າງນີ້ແນ່ນອນວ່າເປັນຮູບຕົນເອງຂອງຈິດຕະນາການ. ພາກສ່ວນຂອງໃບຫນ້າທີ່ຄ້າຍຄືຫນ້າກາກແມ່ນ props ເທິງໄມ້ຄ້ອນເທົ້າ, Dalí ຄຸ້ມຄອງເພື່ອສ້າງພາບລວງຕາຂອງສະພາບຄ່ອງໃນການເຮັດວຽກຂອງລາວຢ່າງຊ່ຽວຊານກັບຫນ້າກາກທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຈະລະລາຍແລະເລື່ອນລົງ.plinth.

ເຊັ່ນດຽວກັບວຽກງານສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລາວ, ສັນຍາລັກສາມາດຖືກລວບລວມຈາກວັດຖຸຕ່າງໆທີ່ລາວເລືອກໃສ່ໃນຮູບແຕ້ມຂອງລາວ. ໃນຂະນະທີ່ມີຄໍາອະທິບາຍຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບວ່າເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງຕັດສິນໃຈສະແດງຕົວຕົນໃນລັກສະນະນີ້ພາຍໃນ ຮູບຕົນເອງອ່ອນໆກັບເບຄອນປີ້ງ , ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າງານສິລະປະນີ້ຍັງຄົງເປັນທີ່ລຶກລັບ ແລະເປັນຕາຈັບໃຈຄືກັບ Dalí ເອງ.

Cindy Sherman (1954-Present)

ຮູບແຕ້ມຮູບຂອງຕົນເອງຂອງຈິດຕະນາການສາມາດຖ່າຍໄດ້ໂດຍການຖ່າຍຮູບ, ດັ່ງທີ່ສະແດງໂດຍ Cindy Sherman. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນຂະນະທີ່ການຖ່າຍຮູບຂອງນາງທັງຫມົດສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການແຕ່ງຕົວຂອງນາງ, ສິລະປະຂອງນາງບໍ່ໄດ້ຖືວ່າເປັນຮູບຕົນເອງທີ່ແທ້ຈິງໃນຄວາມຫມາຍດ້ານວິຊາການ. ແທນທີ່ຈະ, Sherman ໃຊ້ຮ່າງກາຍຂອງນາງເປັນຜ້າໃບເພື່ອນໍາເອົາຕົວລະຄອນທີ່ແຕກຕ່າງກັນເຂົ້າມາໃນຊີວິດການຖ່າຍຮູບຂອງນາງ, ຫຼີ້ນທັງສິລະປິນແລະຫົວຂໍ້ໃນວຽກງານຂອງນາງ. ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຊຸດການຖ່າຍແບບຕົນເອງເປັນທີ່ໜ້າສົນໃຈນັ້ນກໍຄືວ່າ ຍິ່ງເຮົາເຫັນນາງຫຼາຍເທົ່າໃດ, ເຮົາກໍຈະຮູ້ຈັກນາງໜ້ອຍລົງ. ຜົນງານຂອງ Sherman ສົ່ງເສີມການສະທ້ອນຕົນເອງໃນຜູ້ຊົມ, ຍ້ອນວ່າການປອມແປງຕ່າງໆຂອງນາງສະແດງຄວາມຄິດເຫັນກ່ຽວກັບບົດບາດຍິງຊາຍແມ່ນຈຸດທີ່ປ່ຽນແປງແລະສ້າງຂື້ນທັງຫມົດພາຍໃນສັງຄົມ.

ຜົນງານຂອງນາງທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນປີ 1981, ບໍ່ມີຊື່ # 96 ເປັນອັນໜຶ່ງທີ່ນາງຮູ້ຈັກທີ່ສຸດ ແລະສະແດງເຖິງນາງ Sherman ແຕ່ງຕົວເປັນສາວໄວລຸ້ນທີ່ມີຜົມບລອນສັ້ນ, ນຸ່ງສິ້ນສີສົ້ມ ແລະສິ້ນສັ້ນ. ໃນຮູບນີ້, Sherman ກໍາລັງນອນຢູ່ເທິງຊັ້ນ linoleum ແລະ clutching ascrap ຂອງຫນັງສືພິມ. ການເປີດກ້ອງຖ່າຍຮູບດ້ວຍຕົວເອງ, Sherman ແກ້ໄຂບັນຫາໂດຍກົງກ່ຽວກັບຄວາມອ່ອນແອແລະການພົວພັນກັບແມ່ຍິງ. ດັ່ງນັ້ນ, ການເລືອກສີສົ້ມສີສົ້ມແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ສະຫລາດໃນສ່ວນຂອງນາງ, ຍ້ອນວ່ານາງສາມາດຫລົບຫນີຈາກດັກຂອງແມ່ຍິງທີ່ຫຼົງໄຫຼຜ່ານການໃຊ້ສີນີ້. ໃນປີ 2011, ຮູບພິມຂອງສິ້ນນີ້ໄດ້ຖືກຂາຍໃນການປະມູນໃນລາຄາ 3.89 ລ້ານໂດລາ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຮູບນີ້ເປັນຮູບໜຶ່ງທີ່ແພງທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ເຄີຍມີມາ.

ເຊີແມນສືບຕໍ່ຮັບໜ້າທີ່ຂອງສິລະປິນ-ນາງແບບ-ນັກສະແດງຍິງລູກປະສົມ ແລະ ຮູບພາບທີ່ນາງຖ່າຍໃນມື້ນີ້ຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນລັກສະນະຕ່າງໆຂອງນາງໃນປະເພດການຖ່າຍຮູບຕົນເອງ. ຫຼັກການຕົ້ນຕໍຂອງການປະຕິບັດການສ້າງສັນຂອງນາງແມ່ນວ່ານາງຈະບໍ່ຖ່າຍຮູບຕົນເອງຢ່າງແທ້ຈິງແລະຖ້ານາງເຮັດ, ມັນຈະຖືກປ່ຽນເປັນດິຈິຕອນເກີນກວ່າການຮັບຮູ້. ມັນເຊື່ອວ່າການເລືອກແບບສະໄຕລ໌ຂອງນາງທີ່ຈະເຊື່ອງແລະປ່ຽນແປງໃບຫນ້າຂອງນາງສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າເປັນຄໍາຄິດຄໍາເຫັນຕໍ່ຕົວກອງທີ່ມີປະຊາກອນໃນເວທີສື່ມວນຊົນສັງຄົມເຊັ່ນ Instagram ສໍາລັບສອງສາມປີຜ່ານມາ.

Andy Warhol (1928-1987)

ເປັນຮູບຊົງທີ່ໂດດເດັ່ນໃນ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Pop Art , Andy Warhol ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດໃນການສະແດງຮູບຊົງຜ້າໄໝຊ້ຳໆຫຼາຍສີຂອງລາວ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ລາວຍັງໄດ້ສ້າງຮູບແຕ້ມຂອງຕົນເອງໃນແບບນີ້. ຄ້າຍກັບ Cindy Sherman , ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຂອງ Warhol ເນັ້ນໃສ່ຄວາມຄິດຂອງຕົນເອງເປັນສິ່ງປະດິດ.

ຮູບຖ່າຍຂອງ Andy Warhol; Jack Mitchell, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານWikimedia Commons

ໜຶ່ງໃນຮູບຕົນເອງທີ່ຮູ້ຈັກທີ່ສຸດຂອງລາວ, ຖືກສ້າງຂື້ນໃນແບບສັນຍາລັກຂອງລາວ, ແມ່ນປີ 1966 ຮູບຄົນຂອງລາວ, ເຊິ່ງພັນລະນາເຖິງຕາຕະລາງ 9 ຮູບຂອງ Warhol. ໃນລາຍເຊັນຫຼັກຂອງລາວ ແລະ ສີຮອງ . ຮູບຕົວຕົນນີ້ປຽບທຽບ Warhol ກັບຄົນດັງຫຼາຍຄົນທີ່ລາວໄດ້ຜະລິດຄືນໃຫມ່ໃນສິລະປະຫນ້າຈໍຜ້າໄຫມຂອງລາວ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຂອງລາວແມ່ນມີຄວາມບັງເອີນກວ່າວຽກງານອື່ນໆຂອງລາວ, ເນື່ອງຈາກລັກສະນະໃບຫນ້າຂອງລາວຖືກເຊື່ອງໄວ້ບາງສ່ວນແລະຖືກຄອບງໍາໂດຍສີແລະເງົາ. ຮູບຄົນນີ້ເປັນຂອງພິພິທະພັນສິລະປະສະໄໝໃໝ່ຂອງນະຄອນນິວຢອກ.

Warhol ໄດ້ຖືກກ່າວວ່າຈະສ້າງຮູບຕົນຂອງຕົນເອງເພື່ອເປັນການເຕືອນໃຈຕົນເອງວ່າລາວຍັງມີຊີວິດຢູ່. ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຄັ້ງສຸດທ້າຍຂອງລາວທີ່ສ້າງຂື້ນໃນປີ 1986, ຫົວຂໍ້ ຮູບຖ່າຍຂອງຕົນເອງຫົກຮູບ, ສະແດງເຖິງ Warhol ທີ່ເບິ່ງເປັນທຳມະຊາດຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ ໂດຍບໍ່ມີເຄື່ອງແຕ່ງກາຍ ຫຼືການປ່ຽນແປງໃດໆ. ຫົວທີ່ມີແສງສະຫວ່າງສົດໃສຂອງລາວຖືກຕິດຢູ່ກັບພື້ນຫລັງສີດໍາ, ເຊິ່ງມີຜົນກະທົບຂອງການສ້າງອາລົມທີ່ຫນ້າຢ້ານກົວພາຍໃນວຽກງານຂອງລາວ. ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຊຸດນີ້ໄດ້ຖືກເຊື່ອວ່າເປັນເງົາກ່ອນການເສຍຊີວິດຂອງ Warhol ໃນປີ 1987, ຍ້ອນວ່າລາວເບິ່ງຄືວ່າລາວຮູ້ເຖິງຄວາມຕາຍທີ່ໃກ້ຈະມາຮອດຂອງລາວ. ສີແດງເທິງດຳຂອງລາວ ຮູບຕົນເອງ, ຍັງສ້າງໃນປີ 1986, ຂາຍໃນລາຄາ 27.5 ລ້ານໂດລາ.

ໃນຂະນະທີ່ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງທີ່ດີເລີດຫຼາຍຮູບ, ສິລະປິນ 20 ຄົນ. ແລະວຽກງານປະກອບຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ໄດ້ລະບຸໄວ້ຢູ່ທີ່ນີ້ປະກອບບາງສ່ວນຂອງວຽກງານຮູບຄົນທີ່ເປັນສັນຍາລັກແລະມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດຕະຫຼອດການ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນັກສິລະປິນຈະມັກຈະສືບຕໍ່ສ້າງຮູບຕົນເອງຫຼາຍກວ່າຫນຶ່ງຮູບຕະຫຼອດອາຊີບຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າວຽກງານສິລະປະທີ່ສໍາຄັນຈໍານວນຫນຶ່ງສາມາດເຂົ້າໄປໃນໃຈໃນເວລາທີ່ສົນທະນາກ່ຽວກັບວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຊັ່ນດຽວກັບສິລະປະທັງໝົດ, ຮູບແບບຂອງຮູບຄົນແມ່ນເປັນຫົວຂໍ້, ແລະເຈົ້າອາດພົບວ່າຕົນເອງຖືກແຕ້ມໃຫ້ກັບຜົນງານທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີຊື່ສຽງເມື່ອຄິດເຖິງການຖ່າຍຮູບຕົນເອງ.

ລອງເບິ່ງເວັບສະຕໍຣີການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຂອງພວກເຮົາທີ່ນີ້!

ຮູບຄົນໃນສີແດງ Chalk (c. 1510) ໂດຍ Leonardo Da Vinci; Leonardo da Vinci, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບຕົນເອງທີ່ສົມມຸດຕິຖານຂອງ Da Vinci ຍັງຄົງເປັນເອກະລັກຍ້ອນວ່າມັນຖືກແຕ້ມດ້ວຍແຜ່ນສີແດງຢູ່ເທິງເຈ້ຍເຊິ່ງກົງກັນຂ້າມກັບການແຕ້ມຮູບ. ການຜະລິດຮູບຄົນນີ້ນັບບໍ່ຖ້ວນໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນມາຕະຫຼອດທຸກຍຸກສະໄໝ, ຍ້ອນວ່າມັນມີຢູ່ໃນຖານະທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງດາ ວິນຊີ ໃນຖານະ "ຜູ້ຊາຍ Renaissance."

ເຊື່ອກັນວ່າຮູບຕົນເອງຂອງລາວໄດ້ສຳເລັດເກືອບ ອາຍຸ 60 ປີ, ໂດຍມີສຸພາບບຸລຸດຜູ້ສູງອາຍຸໄດ້ສະແດງຮູບພາບຢ່າງຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບອາຍຸທີ່ລາວຈະມີຢູ່ໃນເວລາສ້າງ. , ຍ້ອນວ່າຮູບແບບແລະຄຸນນະພາບຂອງຮູບແຕ້ມຍັງຄົງສອດຄ່ອງກັບວຽກງານອື່ນໆຂອງລາວ. ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ນັກ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ​ຕ່າງໆ​ໄດ້​ບໍ່​ເຫັນ​ດີ​ກັບ​ລັກ​ສະ​ນະ​ຂອງ​ຜູ້​ຊາຍ​ໃນ​ຮູບ​ຄົນ​ໄດ້​,ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າພວກເຮົາອາດຈະບໍ່ຮູ້ຄວາມຈິງ.

Albrecht Durer (1471-1528)

ໃນອາຍຸພຽງແຕ່ 13 ປີ, ນັກສິລະປິນ Renaissance ເຍຍລະມັນ Albrecht Durer ໄດ້ແຕ້ມຮູບຂອງຕົນເອງຄັ້ງທໍາອິດ. ຮູບຄົນ. ເມື່ອລາວເຖົ້າແກ່ຂຶ້ນ ແລະພອນສະຫວັນດ້ານສິລະປະຂອງລາວໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, Durer ໄດ້ແຕ້ມຮູບ ແລະ ແກະສະຫຼັກຮູບຕົນເອງຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບ, ໂດຍແຕ່ລະວຽກງານສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຫມັ້ນໃຈຕົນເອງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ. ໃນບັນດາຮູບແຕ້ມທັງໝົດຂອງລາວ, ຮູບຊົງຄ້າຍຄືພຣະຄຣິດຂອງລາວ ຮູບຕົນຕົວ ຖືວ່າເປັນການແຕ້ມຮູບຕົນເອງທີ່ສະໜິດສະໜົມ ແລະສັບສົນທີ່ສຸດຂອງລາວ. ມື້ນີ້, ຮູບແຕ້ມນີ້ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄໍເລັກຊັນ Alte Pinakothek.

ໃນຮູບຕົນເອງກ່ອນໜ້ານີ້, Durer ໄດ້ແຕ້ມຮູບດ້ວຍມຸມເບິ່ງສາມສ່ວນສີ່, ແຕ່ກຳລັງແນມເບິ່ງຜູ້ເບິ່ງໂດຍກົງໃນ ຮູບຕົນເອງ. ອັນ​ນີ້​ເປັນ​ການ​ໂຕ້​ຖຽງ​ກັນ​ຫຼາຍ, ເພາະ​ວ່າ​ການ​ຕັ້ງ​ກົງ​ໄປ​ກົງ​ມາ​ແມ່ນ​ປົກ​ກະ​ຕິ​ແລ້ວ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ຮູບ​ພາບ​ຂອງ​ພະ​ຄລິດ​ສະ​ແດງ​ໃນ​ຊ່ວງ​ນັ້ນ. Durer ໄດ້ຖືກພັນລະນາວ່າ posing ກັບພື້ນຫລັງສີດໍາ, ມືຂອງລາວແຕະເລັກນ້ອຍຂອງຂົນຂອງຄໍລາວ. ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ອັນນີ້ເປັນເລື່ອງທີ່ຂ້ອນຂ້າງສັບສົນ, ເພາະວ່າທ່າທາງໄດ້ຮັບຮູ້ເພື່ອເຮັດຕາມພຣະພອນຂອງພຣະຄຣິດ ແລະເພາະສະນັ້ນຈຶ່ງເປັນເລື່ອງທີ່ຂ້ອນຂ້າງສາສະໜາ.

ຮູບຕົນເອງ (1500) ໂດຍ Albrecht Durer; Albrecht Dürer, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ອົງປະກອບທີ່ສ້າງຂຶ້ນແມ່ນສົມມາດຖານຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ ແລະດຶງດູດຄວາມສົນໃຈໃນທັນທີຕໍ່ກັບຕາຂອງ Durer, ເຊິ່ງແນມເບິ່ງຜູ້ເບິ່ງຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ. ເບື້ອງຕົ້ນຂອງລາວ ແລະຄຳຈາລຶກພາສາລາແຕັງທີ່ທາສີໃນລະດັບສາຍຕາຢູ່ທັງສອງຂ້າງຂອງຫົວຂອງລາວຈະຊ່ວຍເພີ່ມຄວາມສົມມາໄດ້.ແລະຄວາມສົມດຸນທີ່ມີຢູ່ໃນວຽກງານ.

ຮູບຕົນເອງ ເປັນຮູບສຸດທ້າຍຂອງສາມຮູບທີ່ Durer ຕົນເອງເຄີຍແຕ້ມ, ແຕ່ມັນເປັນສັນຍາລັກທີ່ສຸດຂອງສິລະປະການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຂອງລາວ. ເສັ້ນຂະໜານທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ລາວແຕ້ມລະຫວ່າງລາວເອງກັບພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດທີ່ສັກສິດແມ່ນອົງປະກອບທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດໃນຮູບແຕ້ມ, ຍ້ອນວ່າມັນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມເປັນຕາຈັບໃຈ ແລະ ສືບຕໍ່ເຮັດໃນທຸກມື້ນີ້.

Rembrandt van Rijn (1606-1669)

ດ້ວຍການຖ່າຍຮູບຕົນເອງ ແລະຮູບພັນລະນາທີ່ເຜີຍແຜ່ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1620, Rembrandt van Rijn ໄດ້ສ້າງພາບແຕ້ມຂອງຕົນເອງປະມານ 100 ອັນ ກວມເອົາອາຊີບສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລາວ. ພາຍໃນຮູບຕົນເອງເຫຼົ່ານີ້, van Rijn ບັນທຶກຕົນເອງໃນຕອນຕົ້ນຂອງລາວເປັນນັກສິລະປິນຈົນເຖິງປີທີ່ລາວເສຍຊີວິດ. ຮູບແຕ້ມຂອງລາວແມ່ນປະກອບດ້ວຍຮູບແຕ້ມຮູບຕົນເອງປະມານ 40 ຮູບ, ຮູບແຕ້ມ 30 ແຜ່ນ, ແລະຮູບແຕ້ມຈຳນວນໜຶ່ງ.

ຮູບແຕ້ມຂອງລາວທີ່ມີຊື່ວ່າ ຮູບຕົນເອງ, ແຕ້ມໃນປີ 1660, ຖືກເຫັນວ່າຖືກຕ້ອງທີ່ສຸດ. ການພັນລະນາແບບຂອງລາວໃນຖານະນັກສິລະປິນ, ຍ້ອນວ່າມັນໄດ້ສະແດງເຄື່ອງໝາຍການຄ້າຂອງລາວທີ່ມີສີສັນທີ່ມືດມົວ ແລະ ຮອຍຂີດຂ່ວນທີ່ລະອຽດອ່ອນ. ນອກຈາກນັ້ນ, van Rijn ມັກຈະໃຊ້ສາກຫຼັງແບບງ່າຍໆດຽວກັນກັບການຖ່າຍຮູບຕົນເອງສ່ວນໃຫຍ່ ແລະຖືກຖ່າຍຈາກໜ້າທ້ອງຂຶ້ນສະເໝີ, ດັ່ງທີ່ໄດ້ສະແດງຢູ່ໃນ ຮູບຕົນເອງ .

ຮູບຕົນເອງ (1660) ໂດຍ Rembrandt van Rijn; Rembrandt, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ເນື່ອງຈາກການຖ່າຍຮູບຕົນເອງຈຳນວນໜ້ອຍ, ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ວຽກງານຂອງລາວໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການປ່ຽນແປງຕ່າງໆ ທີ່ລາວໄດ້ໄປ.ໂດຍຜ່ານການເປັນຈິດຕະນາການແລະສະແດງອາຍຸທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຂອງລາວ. ໃນຜົນງານຂອງລາວໃນທ້າຍຊຸມປີ 1620, van Rijn ສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ໂດຍຜ່ານຜິວໜັງ ແລະ ຜົມຫຍອງຂອງລາວ ເຊິ່ງມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະປົກໜ້າຂອງລາວ.

ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າປະລິມານການຖ່າຍຮູບຂອງຕົນເອງຂອງ van Rijn ແມ່ນຫຼາຍແທ້ໆ. ສາມາດບັນທຶກຄວາມຄືບຫນ້າອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງລາວເປັນນັກສິລະປິນໃນແບບທີ່ບໍ່ໄດ້ replicated ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ. ໃນຂະນະທີ່ລາວມີຫຼາຍຜົນງານໃຫ້ເລືອກ, ຮູບຕົນເອງ ໄດ້ບັນທຶກຄວາມສາມາດຂອງລາວໃນການເປັນຕົວແທນ ແລະ ພອນສະຫວັນທີ່ລາວສະແດງໃຫ້ກັບປະເພດນີ້ຢ່າງສົມບູນແບບ. ຮູບແຕ້ມນ້ຳມັນນີ້ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄັງສະສົມຖາວອນທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນພິພິທະພັນສິລະປະ Metropolitan. , Artemisia Gentileschi ມີຢູ່ເປັນຕົວເລກທີ່ສໍາຄັນສໍາລັບແມ່ຍິງໃນຂົງເຂດສິລະປະໃນລະຫວ່າງສະຕະວັດທີ 17. ໃນລະຫວ່າງເວລານີ້, ຮູບພາບຂອງນັກແຕ້ມຍິງແມ່ນບໍ່ມີຢູ່ແລ້ວ, ເຮັດໃຫ້ຮູບຕົວຕົນຂອງ Gentileschi ເປັນຮູບແຕ້ມຂອງ Allegory (1638-1639) ມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍ.

ຮູບຕົວຕົນເປັນພາບແຕ້ມ (1638/39); Artemisia Gentileschi, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບຕົນເອງເປັນຮູບແຕ້ມຂອງ Allegory ຂອງຮູບແຕ້ມ ພັນລະນາການແຕ້ມຮູບ Gentileschi ຕົນເອງ, ຍ້ອນວ່ານາງເປັນລັກສະນະແມ່ຍິງຂອງຮູບແຕ້ມ. ແລະສະແດງຕົນເອງເປັນແມ່ຍິງທີ່ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນໄລຍະເວລາຂອງສິນລະປະນີ້ປະຫວັດສາດ, undertones ຂອງ feminism ທີ່ເຫັນໄດ້ໃນຮູບແຕ້ມແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ກ້າຫານຢ່າງບໍ່ຫນ້າເຊື່ອ, ເນື່ອງຈາກວ່າໂລກສິລະປະຍັງຖືກຄອບງໍາໂດຍຜູ້ຊາຍ.

ໃນວຽກງານອື່ນໆຂອງນາງ, Gentileschi ຄຸ້ມຄອງການຖ່າຍທອດຮູບພາບຂອງແມ່ຍິງມີອໍານາດນັບຕັ້ງແຕ່ ຜູ້ຍິງໃນສິລະປະ ໂດຍປົກກະຕິຖືກພັນລະນາໃນແສງສະຫວ່າງທີ່ໂຫດຮ້າຍ ແລະຂີ້ຮ້າຍໃນລະຫວ່າງຍຸກບາໂຣກ. ເມື່ອອາຍຸ 17 ປີ, Gentileschi ໄດ້ຖືກຂົ່ມຂືນໂດຍຄູສອນແຕ້ມຮູບຢູ່ໃນກອງປະຊຸມທີ່ນາງກໍາລັງສຶກສາຢູ່ແລະປະຕິເສດທີ່ຈະງຽບສະຫງົບກ່ຽວກັບປະສົບການທີ່ເຈັບປວດຂອງນາງ. ຄວາມໂກດແຄ້ນຂອງນາງ, ເຊິ່ງນາງໄດ້ໝູນໃຊ້ເຂົ້າໃນການສ້າງຜົນງານສິລະປະຂອງຜູ້ຍິງທີ່ມີອໍານາດ, ສາມາດເຫັນໄດ້ໃນຮູບແຕ້ມປີ 1620 ທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງນາງ, Judith Slaying Holofernes , ເຊິ່ງ Gentileschi ໄດ້ສະແດງຕົນເອງ ໃນຂະນະທີ່ Judith ໃຈຮ້າຍຕັດຫົວຜູ້ຂົ່ມຂືນນາງ Holofernes.

Diego Velazquez (1599-1660)

ໂດຍໄດ້ແຕ້ມຮູບແຕ້ມຮູບຕົນເອງທີ່ວິເຄາະຫຼາຍທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດສິລະປະຕາເວັນຕົກ, ເປັນທີ່ສົນໃຈທີ່ຄວນສັງເກດ. ວ່າຮູບຕົນເອງທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງ Diego Velazquez ບໍ່ພຽງແຕ່ມີລັກສະນະຂອງຕົນເອງ. ທາສີໃນປີ 1656 ແລະມີຊື່ວ່າ Las Meninas (“The Ladies-in-Waiting”), ຮູບແຕ້ມນີ້ມີລາຍລະອຽດຫຼາຍຢ່າງທີ່ຕ້ອງເບິ່ງ. ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນຮູບແຕ້ມຂອງລາຊະວົງ Madrid, Margarita Theresa ອາຍຸຫ້າປີໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງວ່າເປັນຈຸດສຸມໃສ່ການແຕ້ມຮູບ, ເພາະວ່າມັນເປັນຮູບຂອງນາງທີ່ Velazquez ກໍາລັງແຕ້ມຮູບ. Las Meninas ຕັ້ງຄຳຖາມກ່ຽວກັບຄວາມເປັນຈິງ ແລະພາບລວງຕາ, ເປັນຄວາມສຳພັນທີ່ບໍ່ແນ່ນອນລະຫວ່າງຜູ້ເບິ່ງ ແລະຕົວເລກຖືກສ້າງຂື້ນ.

Las Meninas (1656) ໂດຍ Diego Velazquez; Diego Velázquez, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຢ່າງໃດກໍຕາມ, Velazquez ໄດ້ລວມເອົາຕົວລາວເອງຢູ່ໃນມຸມຊ້າຍ ແລະຖືກພັນລະນາວ່າຢືນຢູ່ກັບ easel ຂອງລາວທີ່ຖື palette ແລະແປງຂອງລາວ. ກົງກັນຂ້າມກັບສິ່ງທີ່ເປັນຮູບຕົນເອງແບບດັ້ງເດີມ, ຮູບຄົນນີ້ແມ່ນຕົວຢ່າງທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງນັກສິລະປິນທີ່ໄດ້ເລືອກທີ່ຈະປະກອບຕົວເອງເຂົ້າໃນການປະພັນທີ່ບໍ່ຄາດຄິດແທນ. ໃນການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, Velazquez ໄດ້ສ້າງຮູບຕົນເອງໃນແລະລະຫວ່າງຄວາມວຸ່ນວາຍຂອງເລື່ອງອື່ນໆ. Les Meninas ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄໍເລັກຊັນຖາວອນຂອງ Museo Nacional del Prado.

Louise Elisabeth Vigee le Brun (1755-1842)

ຄິດວ່າຈະເປັນນັກແຕ້ມສະໄຕລ໌ທີ່ສຸດໃນຝຣັ່ງ. ໃນລະຫວ່າງການປະຕິວັດ, Louse Elisabeth Vigee Le Brun ແມ່ນນັກແຕ້ມຮູບຊັ້ນນໍາທີ່ມີຊື່ສຽງສໍາລັບການບັນຍາຍຫົວຂໍ້ຂອງນາງໃນແບບທີ່ເອື້ອອໍານວຍແລະສະຫງ່າງາມ. Le Brun ໄດ້ຖືກພິຈາລະນາວ່າເປັນນັກຖ່າຍຮູບຄົນໜຶ່ງທີ່ທັນສະໄໝທີ່ສຸດໃນສະໄໝຂອງນາງ ແລະເປັນນັກສິລະປິນທີ່ມັກຮັກຂອງ Marie Antionette .

ຫຼັງຈາກຖ່າຍຮູບອາຊີບຂອງນາງເປັນຮູບຄົນອື່ນໆແລ້ວ, Le Brun ສະແດງຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນ. ທາສີຕົນເອງ. ການ​ຖ່າຍ​ຮູບ​ຕົນ​ເອງ​ຄັ້ງ​ທຳ​ອິດ​ຂອງ​ນາງ​ຖືກ​ກ່າວ​ວ່າ​ຖືກ​ແຕ້ມ​ໃນ​ປີ 1782 ແລະ​ມີ​ຫົວ​ຂໍ້​ວ່າ ຮູບ​ຕົນ​ເອງ​ໃນ​ໝວກ​ເຟືອງ. ງານສິລະປະນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການຍ້າຍຂອງ Le Brun ອອກຈາກການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Rococo ໄປສູ່ຮູບຊົງທີ່ລຽບງ່າຍ, ເປັນທຳມະຊາດກວ່າ, ດັ່ງທີ່ຍົກຕົວຢ່າງໂດຍສີສັນ,ຜ້າ, ແລະ ຜິວໜັງ ໃຊ້.

ຮູບຕົນເອງໃນໝວກເຟືອງ (1782) ໂດຍ Elisabeth le Brun; Élisabeth Louise Vigée Le Brun, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Le Brun ຢືນຢູ່ໃນບ່ອນເປີດ, ແນມເບິ່ງ ແລະ ມີສ່ວນຮ່ວມກັບຜູ້ຊົມ, ແລະຖືເຄື່ອງມືແຕ້ມຮູບຂອງນາງຢູ່ໃນມືຂອງນາງ. ແສງຕາເວັນທີ່ສະແດງຢູ່ນັ້ນຊ່ວຍໃຫ້ຄໍ ແລະໜ້າເອິກຂອງນາງສະຫວ່າງຂຶ້ນ, ໂດຍມີໝວກເຟືອງຂອງນາງເປັນເງົາເລັກນ້ອຍຢູ່ເທິງໜ້າຂອງນາງ. ໃນຂະນະທີ່ຜົມແລະເຄື່ອງແຕ່ງກາຍຂອງນາງເບິ່ງຄືວ່າງ່າຍດາຍ, ການຕົບແຕ່ງຂອງ Le Brun ແມ່ນສອດຄ່ອງກັບຄົນອັບເດດ: ສູງຂອງຝຣັ່ງໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 18. ເຄື່ອງນຸ່ງຂອງນາງ, ປະສົມປະສານກັບຄວາມລຽບງ່າຍຂອງໃບຫນ້າຂອງນາງ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຮູບຕົນເອງໃນຫມວກເຟືອງ ແກ້ໄຂຜົນສະທ້ອນທາງສັງຄົມຕ່າງໆທີ່ມີຢູ່ໃນເວລານັ້ນ.

ການຖ່າຍຮູບຕົນເອງທີ່ມີຊື່ສຽງອີກອັນໜຶ່ງຂອງນາງ. ການແຕ້ມຮູບແມ່ນ ຮູບຕົວຕົນ ຂອງນາງ (1790), ໃນນັ້ນນາງຍັງເປັນຕົວແທນໃຫ້ຕົນເອງຖືເຄື່ອງມືແຕ້ມຮູບຂອງນາງ ແລະຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າຜ້າໃບ. ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ເຄື່ອງນຸ່ງຂອງນາງເຮັດຕາມແບບແຟຊັ່ນຊັ້ນສູງທີ່ສະແດງຢູ່ໃນຮູບຕົນເອງກ່ອນ ໜ້າ ນີ້, ຍ້ອນວ່ານາງນຸ່ງຊຸດຜ້າໄໝສີ ດຳ ທີ່ງົດງາມໃນເວລາເຮັດວຽກ. ເນື່ອງຈາກກຽດສັກສີທີ່ໄດ້ຮັບຕໍາແໜ່ງເປັນນັກສະແດງຮູບຄົນຂອງລາຊະວົງ, ວຽກງານນີ້ມີຈຸດປະສົງເພື່ອລັກເອົາຮູບພາບຂອງອຳນາດ ແລະສະຖານະພາບ. Gustave Courbet ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີທີ່ສຸດສໍາລັບການຖ່າຍຮູບຕົນເອງໃນປີ 1845 ທີ່ມີຊື່ວ່າ Le Désespéré (“The Desperate Man”). ນອກຈາກນັ້ນ, ນີ້