ຊ້າຍ: A sketch of Crucifixion (1845) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons ຮູບແຕ້ມໃນຕົ້ນໆມີຄວາມເປັນສີນ້ຳຕານທີ່ແນ່ນອນ, ແຕ່ຫຼັງຈາກຄວາມສົນໃຈຂອງລາວໃນ Delacroix, ຮູບພາບຂອງລາວໄດ້ກາຍເປັນສີທີ່ລະເບີດອອກມາ. ຂອງມັນ. ເມື່ອສັງເກດເບິ່ງສອງຂ້າງ, ເຈົ້າສັງເກດເຫັນວ່າສໍາເນົາຂອງ Van Gogh ແມ່ນຍ້ອນຫລັງ. ນີ້ແມ່ນຍ້ອນວ່າ van Gogh ຕິດຕາມຮູບແຕ້ມຮູບແຕ້ມຂອງ Delacroix. Van Gogh ຂອງ Pietà (1889) ຢູ່ໃນພິພິທະພັນ Vatican. ລາວຍັງໄດ້ຄັດລອກ The Good Samaritan (1848) ຂອງ Delacroix ດ້ວຍການປີ້ນກັບກັນເນື່ອງຈາກຖືກຕິດຕາມຈາກ lithograph.

ຊ້າຍ: Pietà (1850) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons Massacre ທີ່ Chios (c. 1820) ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການສຸມໃສ່ສີຂອງລາວ. ພື້ນທີ່ກາງທີ່ມືດມົວ ແລະ ພື້ນຫຼັງບັນຍາກາດຫຼາຍຂື້ນເປັນສັນຍານທີ່ບົ່ງບອກເຖິງຄວາມຊຳນານໃນອະນາຄົດ.

ຊ້າຍ: ການສຶກສາການສັງຫານໝູ່ ຢູ່ Chios (ຄ. ) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

E ugène Delacroix ມັກອາຊີບອັນຍາວນານ ແລະເປັນໜຶ່ງໃນສິນລະປິນທີ່ມີອິດທິພົນທີ່ສຸດໃນສະຕະວັດທີ 19. ການ​ໃຊ້​ສີ​ຢ່າງ​ກ້າຫານ​ຂອງ​ລາວ​ເປັນ​ທີ່​ຈັບ​ອົກ​ຈັບ​ໃຈ​ຄື​ກັບ​ວາ​ລະ​ສານ​ທີ່​ເລິກ​ເຊິ່ງ​ແລະ​ມີ​ຊື່​ສຽງ. ຕະຫຼອດການເຮັດວຽກຂອງລາວ, ນິທານຂອງ romanticism ຝຣັ່ງຈະຊອກຫາແຮງບັນດານໃຈໃນເຫດການປະຫວັດສາດ, ສາດສະຫນາ, ແລະວັນນະຄະດີ. ເພື່ອພັດທະນາຫົວຂໍ້ຂອງລາວຕື່ມອີກ, ລາວຈະເດີນທາງໄປເຖິງ Morocco. ການເດີນທາງທີ່ຈະສ້າງແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ບາງຜົນງານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງລາວ. ຕໍ່ມານັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍຄົນຈະເດີນຂະບວນທີ່ຄ້າຍກັນໄປອາຟຣິກາເໜືອ.

ພາບລວມຂອງ Eugène Delacroix

ນັກແຕ້ມຊາວຝຣັ່ງ Ferdinand Victor Eugène Delacroix ມັກຈະຖືກປະກາດວ່າເປັນວິລະຊົນຂອງການເຄື່ອນໄຫວໂລແມນຕິກ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຊື່ສຽງຂອງລາວໃນຖານະເປັນຜູ້ບຸກເບີກຂອງການເຄື່ອນໄຫວ ສິລະປະທັນສະໄໝ ບໍ່ຄ່ອຍເປັນທີ່ຮູ້ຈັກ. Charles Baudelaire, ຫນຶ່ງໃນບັນດານັກວິຈານຊັ້ນນໍາຂອງເວລາ, ຂຽນວ່າ: "ປະຊາຊົນສ່ວນໃຫຍ່ມີມາດົນນານ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ນັບຕັ້ງແຕ່ວຽກງານທໍາອິດຂອງລາວ,ການຕັດສິນໃຈ.

ການຍື່ນສະເຫນີຄັ້ງທໍາອິດຂອງລາວຕໍ່ກັບ Salon ແມ່ນ Dante ແລະ Virgil in Hell ຫຼື The Barque of Dante (1822, Musee du Louvre, Paris) . ໃນມັນ, Dante ແລະ Virgil ຢູ່ໃນເຮືອຮ່ວມກັນ, ຂ້າມແມ່ນ້ໍາທີ່ນໍາທ່ານໄປສູ່ອຸທິຍານຫຼືນະລົກຫຼັງຈາກທີ່ເຈົ້າຕາຍ. ໃນນ້ໍາທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບພວກເຂົາແມ່ນຮ່າງກາຍຂອງຈິດວິນຍານທີ່ສູນເສຍຜູ້ທີ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນສະຫວັນຫຼືຢູ່ໃນ hell. ມັນເປັນວຽກຂະຫນາດໃຫຍ່, ຂະຫນາດ 74 x 95 ນິ້ວ. ໂດຍບັນຊີຂອງລາວເອງ, ລາວໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ Theodore Géricault's The Raft of the Medusa (1819).

Dante ແລະ Virgil in Hell ຫຼື The Barque of Dante (1822) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບແຕ້ມທັງສອງມີແສງສະຫວ່າງຄືກັນ, gestures ລະຄອນ, ແລະຮ່າງກາຍບິດ. . ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງລະຄອນທີ່ຊັດເຈນ, ຄວາມຢ້ານກົວ, ແລະຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຫນ້າຢ້ານ, ເຫມາະສົມກັບປະເພດ romantic. ຮູບແຕ້ມດັ່ງກ່າວຍັງແບ່ງປັນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງທິດທາງການປະກອບ.

ຫນຶ່ງໃນການວິພາກວິຈານຂອງຮູບແຕ້ມ Géricault ໂດຍຄະນະຜູ້ພິພາກສາຂອງໂຮງຮຽນ Salon ແມ່ນວ່າມັນເປັນ "ພຽງແຕ່ຂຸມຝັງສົບ." ສິ່ງດຽວກັນສາມາດເວົ້າໄດ້ກ່ຽວກັບ Delacroix.

ການສັງຫານໝູ່ຢູ່ Chios (1824) ເຊິ່ງມາຈາກ Lord Byron, ສະແດງເຖິງການບຸກລຸກຂອງກຣີກໂດຍ Ottoman Turks. Delacroix ເອົາເລື່ອງເລົ່າຂອງຊາວອົບພະຍົບໃນການສູ້ຮົບທີ່ລໍຖ້າຊະຕາກໍາຂອງພວກເຂົາ. ການກະກຽມສີນ້ໍາຂອງລາວຢູ່ໃນເຈ້ຍ ການສຶກສາຂອງເຫັນໄດ້ໃນວຽກງານນີ້ແມ່ນອິດທິພົນບາງຢ່າງຈາກ Turner ແລະ Monet. ໜຸ່ມ ນັກສະແດງຄວາມປະທັບໃຈ ໄດ້ຖືກເອົາໃຈໃສ່ໂດຍສະເພາະໂດຍການຕີຄວາມໝາຍຂອງລາວ. ຄວາມຍືດຫຍຸ່ນແລະການຄິດອິດສະລະຂອງລາວແມ່ນແຕກຕ່າງກັນ. ໃນຂະນະທີ່ລາວຖືກວິພາກວິຈານຈາກສະຖາບັນການສຶກສາວ່າຖືກປົກຄອງໂດຍ passion ແລະບໍ່ມີເຫດຜົນ, ລາວເບິ່ງຄືວ່າມີສ່ວນຮ່ວມທັງໃນອະດີດແລະອະນາຄົດຂອງສິລະປະ.

ທະເລຈາກຄວາມສູງຂອງ Dieppe (1852) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ອິດທິພົນຂອງລາວມີຕັ້ງແຕ່ Rubens ເຖິງ Da Vinci, ຫມາຍເຖິງຄວາມປາຖະຫນາທີ່ບໍ່ຄ່ອຍຈະກົງກັນ. ຮູບແຕ້ມຂອງລາວ The Lion Hunt (1855), ລວມທັງຮູບແຕ້ມທີ່ກຽມໄວ້ໃນປີ 1854, ເມື່ອປຽບທຽບກັບ Peter Paul Rubens' The Tiger Hunt (1617-1628), ສະແດງໃຫ້ເຫັນອິດທິພົນທີ່ບໍ່ສາມາດປະຕິເສດໄດ້.

ຜ່ານການສຶກສາຂອງ Rubens, ເບິ່ງຄືວ່າລາວກໍາລັງຊີ້ແຈງວ່າໂຕນແລະສີສາມາດສັບສົນເປັນເສັ້ນແນວໃດ.

Delacroix ເຄີຍເວົ້າວ່າ: "ແປກທີ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສັງເກດເຫັນຈົນກ່ວານີ້ເຖິງຂອບເຂດທີ່ Rubens ດໍາເນີນການໂດຍ halftone, ໂດຍສະເພາະໃນວຽກງານທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງລາວ! ຮູບແຕ້ມຂອງລາວຄວນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ. ກົງກັນຂ້າມກັບສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເວົ້າກ່ຽວກັບ Titian , ລາວທໍາອິດຢູ່ໃນໂຕນຂອງຕົວເລກຂອງລາວທີ່ປະກົດວ່າຊ້ໍາກັບສຽງແສງສະຫວ່າງ”.

The ການລ່າຊ້າງ (1855) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບແຕ້ມທາງສາສະຫນາ

ໃນຊຸມປີ 1850, Delacroix ໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ເຮັດຮູບແຕ້ມສຳລັບ Saint-Sulpice, ໂບດໃນປາຣີ. Heliodoros ຖືກຂັບໄລ່ອອກຈາກພຣະວິຫານ (1854-1861) ແມ່ນອີງໃສ່ເລື່ອງລາວໃນຫນັງສືຂອງ Maccabees, ຂອງຊາວຊີເຣຍທີ່ພະຍາຍາມລັກເອົາຊັບສິນຈາກພຣະວິຫານ. ຂະນະ​ທີ່​ລາວ​ກຳລັງ​ຈະ​ຂຶ້ນ​ຂັ້ນ​ໄດ, ທູດ​ສະຫວັນ​ອົງ​ໜຶ່ງ​ມາ​ປະກົດ ແລະ​ຂັບ​ໄລ່​ລາວ​ອອກ​ຈາກ​ພຣະວິຫານ. Delacroix ກໍາລັງຊອກຫາ Raphael, ກູ້ຢືມຈາກ ໂຮງຮຽນ Athens . ລາວຍັງເບິ່ງໃນ ການອັດສະຈັນຂອງເຊນມາກການປົດປ່ອຍຂ້າທາດຂອງ Tinteretto (1548).

Heliodoros ຂັບໄລ່ອອກຈາກພຣະວິຫານ (1854-1861) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບແຕ້ມ Saint-Sulpice ທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດແມ່ນ Jacob Wrestling with the Angel (c. 1854-c. 1860). ໃນຊ່ວງເວລານີ້ລາວໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ສໍາລັບຮູບແຕ້ມອື່ນໆຈໍານວນຫຼາຍລວມທັງແຕ່ບໍ່ຈໍາກັດເພດານຂອງ Galerie d'Apollon ຢູ່ Louvre ໃນປີ 1850. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຈະເປັນອັນສຸດທ້າຍຂອງປະເພນີ ການແຕ້ມເພດານ Baroque .

ໂດຍໃນເວລານີ້, Delacroix ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບເຂົ້າໂຮງຮຽນແລະຍັງໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍສໍາລັບການສໍາພັດ Michelangelo ໃນຮູບແຕ້ມນີ້.

Jacob Wrestling ກັບ the Angel (c. 1854-c. 1860) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບແຕ້ມທາງສາສະຫນາອື່ນໆຂອງລາວໃນເວລານີ້ປະກອບມີ Crucifixion (1845), ສັນລະເສີນສໍາລັບການວ່າງຂອງຕົວ​ເລກ​ທີ່​ສົມ​ກຽດ​ຂອງ​ຄວາມ​ຮັກ​ແລະ​ອິດ​ສະ​ລະ​ແມ່ນ​ມັກ​ຈະ​ເປັນ​ຕົວ​ເລກ​ແມ່​ຍິງ​ທີ່​ເຫມາະ​ສົມ​. Delacroix ຕົນເອງເວົ້າວ່າ "ເສລີພາບ" ບໍ່ແມ່ນແມ່ຍິງທີ່ແທ້ຈິງ. ເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ແມ່ນເຕົ້ານົມແທ້, ແມ່ນແຕ່ແສງສະຫວ່າງທີ່ຕົກໃສ່ນາງກໍຍັງບໍ່ມີຕົວຕົນເມື່ອປຽບທຽບກັບຕົວເລກທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງນາງ.

ເສລີພາບ ການນຳພາປະຊາຊົນ (1830 ) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສະຖານທີ່ອ້ອມຮອບນາງປະກົດວ່າກົງກັນຂ້າມ. ສົບ​ທີ່​ຕາຍ​ແລ້ວ, ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ຮູບ​ຮ່າງ​ເຄິ່ງ​ເປືອຍ​ກາຍ​ຢູ່​ທາງ​ລຸ່ມ​ຂອງ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ທີ່​ເປັນ​ຕົວ​ແທນ​ໃຫ້​ເຫັນ​ເຖິງ​ຄວາມ​ເປັນ​ຈິງ​ຂອງ​ເວ​ລາ. ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນປະຊາຊົນຊັ້ນກາງທັງຫມົດ, ຕໍ່ສູ້ເພື່ອສິດທິຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກລັດ. ເກືອບທັງໝົດຂອງຜູ້ທີ່ເສຍຊີວິດແມ່ນຜູ້ຊາຍໄວໜຸ່ມ.

ເຖິງແມ່ນວ່ານັກເພດຍິງຈະຮ່ວມກັນເລືອກຮູບນີ້, ເນື່ອງຈາກຄວາມເປັນໃຈກາງຂອງ Lady Liberty, ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງ Delacroix. ແມ່ຍິງໃນປະເທດຝຣັ່ງບໍ່ໄດ້ຮັບການລົງຄະແນນສຽງຈົນກ່ວາ 1946.

Delacroix ແມ່ນອະນຸລັກນິຍົມ. ລາວມາຈາກຄອບຄົວ Bonapartist ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າລາວບໍ່ໄວ້ວາງໃຈແນວຄວາມຄິດຂອງການປົກຄອງຂອງກຸ່ມຄົນ. ໃນລະຫວ່າງປີຫຼັງຈາກການປະຕິວັດ, ລາວຈະຕໍ່ຕ້ານການສ້າງຮູບແຕ້ມທີ່ພັນລະນາການປະຫານຊີວິດຂອງ Mary Antoinette, ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ຄືກັບນັກສິລະປິນອື່ນໆ. ໃນປີ 1848, ລາວພຽງແຕ່ອອກຈາກປາຣີແລະໄປເຮືອນລະດູຮ້ອນຂອງລາວທີ່ Champrosay. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ລາວເລີ່ມແຕ້ມຮູບໝາກໄມ້ ແລະດອກໄມ້ຂະໜາດໃຫຍ່. ໃນຂະນະທີ່ຮູບແຕ້ມດັ່ງກ່າວມັກຈະກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມແຊບແລະຄວາມສຸພາບ, ລາວເບິ່ງຄືວ່າການປະຕິວັດປະເພດ.

ອິດທິພົນຂອງ Eugène Delacroix

ເມື່ອພວກເຮົາເບິ່ງວ່າມີສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍປານໃດທີ່ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ Eugène Delacroix, ມັນບໍ່ຍາກທີ່ຈະສົມມຸດວ່າລາວເປັນຜູ້ທີ່ມີອິດທິພົນທີ່ສຸດ. ນັກສິລະປິນຂອງເວລາຂອງລາວ. ນັກສິລະປິນຫນຸ່ມເບິ່ງລາວເພາະວ່າບໍ່ເຫມືອນກັບເພື່ອນຂອງລາວຫລາຍຄົນ, Delacroix ບໍ່ຕ້ອງການເສຍເວລາໃນການແຕ້ມຮູບ. ລາວສົນໃຈພຽງແຕ່ໃນສີແລະສີ. ລາວຕ້ອງການອະນຸຍາດໃຫ້ຮູບພາບເຮັດໃຫ້ຫົວເລື່ອງແທນທີ່ຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນມັນ.

Delacroix ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄົນຮຸ່ນຕໍ່ໄປວິທີການເຮັດສິ່ງທີ່ກ້າຫານ. ນີ້ແມ່ນວິທີການສືບທອດມໍລະດົກຂອງລາວ.

ໃນປີ 1859, Edgar Degas ໄດ້ແຕ້ມຮູບສໍາເນົາຢ່າງລະອຽດໃນປາກກາແລະຫມຶກຂອງຮູບແຕ້ມ Delacroix, ເອີ້ນວ່າ Ovid ໃນບັນດາ Scythians (1859). ສອງສາມໜ້າຕໍ່ມາ, ລາວໄດ້ແຕ້ມຮູບແຕ້ມ The Spartan Youths (1859). Degas ເປັນນັກສະສົມສິລະປະທີ່ມັກ, ແຕ່ລາວມີຜົນງານຂອງ Delacroix ຫຼາຍກວ່າສິລະປິນອື່ນໆ. ນີ້ສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາຮູ້ວ່າລາວຕ້ອງຄິດເຖິງ Delacroix ໃນເວລາສ້າງວຽກຂອງຕົນເອງ. ນັກວິຊາການຊາວຝຣັ່ງຂອງ Cézanne, François Kashan, ໄດ້ສັງເກດເຫັນໃນກາງຊຸມປີ 1990 ວ່າ Cézanne ໄດ້ຖ່າຍທອດຢ່າງແທ້ຈິງ ການຕາຍຂອງ Sardanapalus . The Eternal Feminine (c. 1877) ມີອົງປະກອບດຽວກັນກັບ Sardanapalus. ຄວາມວຸ້ນວາຍຢູ່ອ້ອມຕົວລາວຖືກຈຳລອງໂດຍຄວາມວຸ້ນວາຍອ້ອມຕົວນາງ. ໃນຄວາມປາຖະຫນາຂອງລາວທີ່ຈະເຮັດບາງສິ່ງບາງຢ່າງໃຫຍ່ແລະລະຄອນ, Cézanneກັບຄືນໄປຫາຕົວແບບຂອງ Delacroix. ເຖິງແມ່ນວ່າລາວເບິ່ງຄືວ່າໄດ້ເປັນຕົວແທນຂອງ Delacroix ຕົນເອງຢູ່ໃນຮູບແຕ້ມເປັນນັກສິລະປິນທີ່ຈັບພາບ.

The Eternal Feminine (c. 1877) ໂດຍ Paul Cézanne; Getty Center, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ມີຮູບຖ່າຍເກົ່າຂອງ Cezanne ຂອງ River Landscape (1881) ພ້ອມກັບຄໍາບັນຍາຍໂດຍລູກຊາຍຂອງ Cezanne ທີ່ເວົ້າວ່າ “copy de Delacroix”. ມັນບໍ່ແນ່ໃຈວ່າມັນແມ່ນສໍາເນົາຂອງ Delacroix ແທ້ໆ, ແຕ່ແນ່ນອນວ່າມັນສະຫນອງຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຂະບວນການຂອງ Cezanne. Cezanne's The Apotheosis of Delacroix (c. 1890-c. 1894) ໃນເຄື່ອງສໍ ແລະສີນ້ຳສະແດງໃຫ້ເຫັນ Delacroix naked ຖືກສົມມຸດຂຶ້ນສູ່ສະຫວັນ.

ໃນຂະນະທີ່ຢູ່ເທິງພື້ນດິນ, ລາວເບິ່ງຄືວ່າ ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງໂດຍນັກແຕ້ມພູມສັນຖານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ (ຊ້າຍຫາຂວາ: Chocques, Renoir, Cezanne, Monet, ແລະ Azaro). ເບິ່ງຄືວ່າພວກເຂົາມັກຮັກນັກແຕ້ມພູມສັນຖານ Delacroix ໃນຂະນະທີ່ພາບດັ່ງກ່າວຖືກພັນລະນາໃນອາກາດເປີດ.

The Apotheosis of Delacroix (c. 1890-c. 1894 ) ໂດຍ Paul Cézanne; Paul Cézanne, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໃນປີ 1888 ໝູ່ທີ່ດີ Paul Gaugin ແລະ Vincent van Gogh ໄດ້ຂຶ້ນລົດໄຟໄປ Montpellier ເພື່ອເຂົ້າໄປເບິ່ງ Women of Algiers ໃນອາພາດເມັນຂອງພວກເຂົາ (1847-9). ໃນຈົດຫມາຍສະບັບ van Gogh ຂຽນວ່າ, "ການສົນທະນາຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບ Delacroix ກັບ Gaugin ແມ່ນໄຟຟ້າ". ນັກສິລະປິນທັງສອງໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈໂດຍສະເພາະກັບຮູບພາບຂອງລາວໃນອາຟຣິກາເຫນືອ. ຫຼາຍຄົນຂອງ van Goghທ່ານປຽບທຽບ Delacroix ຂອງ Jacob Wrestling with the Angel (1855-1861) ແລະຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ Gauguin The Vision After the Sermon (1888). ທັງສອງຮູບແຕ້ມແບ່ງປັນຫົວຂໍ້ຂອງຢາໂຄບຕໍ່ສູ້ກັບເທວະດາແລະການແບ່ງສ່ວນທີ່ຄ້າຍຄືກັບຄວາມຝັນລະຫວ່າງວິໄສທັດຂອງ wrestling ແລະຄົນທີ່ຍ່າງຜ່ານຫຼືເບິ່ງ. ຮູບແຕ້ມນີ້ແມ່ນເປັນການອ້າງອີງໂດຍກົງ ແລະ Gauguin ຈະສືບຕໍ່ແຕ້ມຈາກ Delacroix ໃນ Tahiti ບ່ອນທີ່ການໃຊ້ສີຂອງລາວເລີ່ມມີຄວາມໝາຍຂອງຮູບແຕ້ມຂອງລາວ.

ວິໄສທັດຫຼັງການເທດສະໜາ ( 1888) ໂດຍ Paul Gauguin; Paul Gauguin, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Pierre-August Renoir ແມ່ນຫນຶ່ງໃນບັນດານັກສິລະປິນທີ່ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຫຼາຍທີ່ສຸດໂດຍ Delacroix ແລະການນໍາໃຊ້ສີຂອງລາວ. ຮູບແຕ້ມຂອງ Renoir Odalisque: Woman of Algiers (1870) ໄດ້ຖືກທາສີມາດົນນານກ່ອນທີ່ Renoir ຈະໄປອາຟຣິກາເໜືອ. ມັນໄດ້ຖືກທາສີໃນແບບ Delacroix. Renoir ເບິ່ງຄືວ່າຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າລາວສາມາດເຮັດ Delacroix ໄດ້. ໃນປີ 1875, ລາວໄດ້ເຮັດ ຮູບຂອງ Victor Chocquet , ຜູ້ຊາຍທີ່ເປັນນັກສະສົມຂອງ Delacroix. ໃນຮູບແຕ້ມ, Chocquet ຢືນຢູ່ທາງຫນ້າຂອງຮູບແຕ້ມ Delacroix ເຊິ່ງປະກົດວ່າເປັນຮູບຊົງຢູ່ທົ່ວຫົວຂອງລາວ.

ໃນປີດຽວກັນ, Renoir ໄດ້ຖືກມອບຫມາຍໃຫ້ແຕ້ມ "ງານແຕ່ງງານຊາວຢິວໃນ Morocco" ຫຼັງຈາກ. Delacroix. ພຣະອົງໄດ້ເຮັດສໍາເນົາທີ່ຊື່ສັດຂອງຂະຫນາດດຽວກັນ. ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ມັນ​ເປັນ​ການ​ເຄົາ​ລົບ​ທີ່​ມີ​ຄ່າ​ຄວນ, ທ່ານ​ສາ​ມາດ​ບອກ​ໄດ້​ວ່າ​ໃຜ​ເປັນ​ນາຍ​ແລະ​ໃຜ​ເປັນໄດ້ຂະໜານນາມວ່າລາວເປັນຜູ້ນຳຂອງໂຮງຮຽນສະໄໝໃໝ່.”

ຮູບຕົນເອງກັບເສື້ອຄຸມສີຂຽວ (c. 1837) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Early Years

Eugène Delacroix ເກີດໃນເດືອນເມສາ 1798, ໃນຄອບຄົວທີ່ມີສຸຂະພາບດີ. ແມ່ຂອງລາວ, Victoire Oeben, ມາຈາກຄອບຄົວ Oeben-Riesener, ເຊິ່ງເປັນຊ່າງຝີມືທີ່ມີຊື່ສຽງແລະໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງເປັນຜູ້ຜະລິດເຄື່ອງເຟີນີເຈີສໍາລັບກະສັດຝຣັ່ງໃນລະຫວ່າງສະຕະວັດທີ 17 ແລະ 18. ພໍ່ຂອງລາວ Charles Delacroix ເປັນເຈົ້າຫນ້າທີ່ລັດຖະບານ, ເຊິ່ງເຄີຍເປັນເອກອັກຄະລັດຖະທູດ Holland ໃນປີ 1798.

ແຕ່ການລ້ຽງດູທີ່ສົມບູນແບບນີ້ແມ່ນມີການແຂ່ງຂັນກັນຢ່າງກວ້າງຂວາງ.

ມີເລື່ອງເລົ່າວ່າ. ຕອນເດັກນ້ອຍລາວເກືອບຕາຍໃນໄຟໄໝ້ ແລະຈາກນັ້ນກໍ່ຈົມນ້ຳຕາຍຍ້ອນຜູ້ດູແລທີ່ລະເລີຍ. Charles Delacroix ໄດ້ເສຍຊີວິດໃນປີ 1805, ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ລູກຊາຍຂອງລາວບໍ່ມີເງິນເດືອນ. ຫຼາຍຄົນອ້າງວ່າພໍ່ແທ້ຂອງລາວແມ່ນ Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, ໝູ່ໃນຄອບຄົວທີ່ລາວມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນທີ່ໂດດເດັ່ນ.

ຮູບຖ່າຍຂອງ Eugène Delacroix ໂດຍ Félix Nadar, 1858; Nadar, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຈາກອາຍຸຍັງນ້ອຍ, ພອນສະຫວັນຂອງ Eugène Delacroix ໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ ແລະລາວສາມາດນຳໃຊ້ການເຊື່ອມຕໍ່ອັນສູງສົ່ງຂອງລາວ. ລາວໄດ້ຮູ້ຈັກກັບ Antoine-Jean Gros, ນັກແຕ້ມປະຫວັດສາດທີ່ມີຊື່ສຽງ, ແລະເຖິງແມ່ນວ່າໄດ້ເຂົ້າເຖິງພື້ນທີ່ເຮັດວຽກຂອງນັກແຕ້ມ Royalist Baron François Gérard. ໃນ​ປີ 1815, ລາວ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ການ​ສຶກ​ສາ​ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ທີ່​ດີ.ນັກຮຽນ.

ໃນທີ່ສຸດໃນປີ 1881, ໂດຍໄດ້ຈິນຕະນາການອາຟຣິກກາເໜືອຜ່ານສາຍຕາຂອງ Delacroix, Renoir ໄດ້ໄປ Algeria ແລະແຕ້ມຮູບທີ່ກ້າຫານທີ່ສຸດຂອງລາວ. ໂບດ Renoir The Mosque (1881) ມີພະລັງງານຄ້າຍຄືກັນກັບ Delacroix's The Convulsionaries of Tangiers (1837-1838) ທີ່ສ້າງຂຶ້ນ 40 ປີກ່ອນໜ້ານີ້ .

The Mosque (1881) ໂດຍ Pierre-Auguste Renoir; Pierre-Auguste Renoir, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Henri Matisse ອ່ານຫນັງສືຂອງ Paul Signac ທີ່ລາວໄດ້ຊະນະສິ່ງທີ່ລາວເຫັນວ່າເປັນ "ວິທະຍາສາດ" ຂອງ Delacroix ຂອງການໃຊ້ສີ. Signac ອ້າງວ່າ Delacroix ໄດ້ນໍາພາທາງໄປສູ່ການແຕ້ມຮູບທີ່ທັນສະໄຫມ, ເຊິ່ງນໍາໄປສູ່ຮູບແບບ pointillist post-impressionist ທີ່ Signac ໄດ້ລົງທຶນໃນ. ໃນຂະນະທີ່ລາວພະຍາຍາມສ້າງສີ, Matisse ໄດ້ແຕ້ມຮູບແຕ້ມ pointillist ແຕ່ໃນທີ່ສຸດກໍ່ຮູ້ວ່າລາວຕ້ອງການໃຊ້ສີ. ຢ່າງກ້າຫານ. ລາວໄດ້ໄປ Morocco ເພື່ອຊອກຫາວິໄສທັດອັນກ້າຫານອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງສິ່ງທີ່ Delacroix ໄດ້ເຮັດເມື່ອ 80 ປີກ່ອນ. ຊ່ວງເວລານີ້ກາຍເປັນຄວາມບຸກທະລຸອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງລາວ.

ໃນຂະນະດຽວກັນ, Wassily Kandinsky , ນັກສິລະປິນລັດເຊຍ, ກໍາລັງຂຽນ ກ່ຽວກັບວິນຍານໃນສິລະປະ , ຢືນຢັນວ່າສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມຈະ ເປັນ abstract ແລະອີງໃສ່ສີທີ່ກ້າຫານ. ວ່າມັນແມ່ນ Delacroix ຜູ້ທີ່ເປັນຜູ້ນໍາທາງ, ອະນຸຍາດໃຫ້ສິລະປະທໍາລາຍການເປັນຕົວແທນໂດຍການນໍາໃຊ້ສີທີ່ກ້າຫານຂອງລາວ. Pablo Picasso ຍັງເປັນທີ່ຮູ້ກັນວ່າໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ Delacroix.ຫນຶ່ງໃນຊຸດທີ່ສະຫຼອງທີ່ສຸດຂອງ Picasso Women of Algiers (1954–1955) ແມ່ນສັນຍາລັກອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງອິດທິພົນນີ້.

ໃນມື້ຕໍ່ມາການຝັງສົບຂອງ Delacroix, ບາງຄົນລວມທັງ Edward Manet, James McNeal, ແລະ Charles Baudelaire, ຕັດສິນໃຈວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເຮັດບາງຢ່າງເພື່ອເປັນກຽດແກ່ຈິດຕະກອນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ຢູ່ທີ່ Paris Salon.

ຮູບແຕ້ມຂອງ Delacroix ໂດຍ Henri Fantin-Latour, Homage à Delacroix (1864), ໄດ້ຖືກສະແດງຢູ່ Paris Salon ຂອງ 1864. ນັກສິລະປິນຫນຸ່ມຫຼາຍຄົນເຫຼົ່ານີ້, ຜູ້ທີ່ຕົວເອງຍັງບໍ່ທັນມີຊື່ສຽງເທົ່າທີ່ Delacroix ເຄີຍເປັນ, ຈະກາຍເປັນທີ່ຍອມຮັບວ່າເປັນຄົນຮຸ່ນຕໍ່ໄປໂດຍການລວບລວມກຽດຕິຍົດຂອງ Delacroix. ຕໍ່ມາ Henri Fantin-Latour ຍັງຈະສືບຕໍ່ສ້າງ ຄວາມເປັນອະມະຕະ (ສີດ Roses on the Tomb of Delacroix) (1889).

Homage à Delacroix (1864) ໂດຍ Henri Fantin-Latour, ມີ (ນັ່ງ) Louis Edmond Duranty, Henri Fantin-Latour, Jules Champfleury, ແລະ Charles Baudelaire, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ (ຢືນ) Louis Cordier, Alphonse Legros, James Whistler, Édouard Manet , Félix Bracquemond, ແລະ Albert de Balleroy. ຢູ່ໃຈກາງແມ່ນຮູບຕົນເອງຂອງ Eugène Delacroix; Henri Fantin-Latour, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການສິ້ນສຸດ

Ovid ໃນ​ບັນ​ດາ Scythians (1859) ເປັນ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ສຸດ​ທ້າຍ Delacroix ທີ່​ໄດ້​ສົ່ງ​ໄປ Paris Salon. ມັນໄດ້ຖືກພົບກັບສັດຕູບາງຢ່າງ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຕ້ອງເວົ້າວ່າ 1859 ບໍ່ດີປີສໍາລັບ salon ໂດຍລວມ. ຜູ້​ຊົມ​ເລີ່ມ​ຮັບ​ຮູ້​ວ່າ​ສິ​ລະ​ປະ​ຝຣັ່ງ​ໄດ້​ຢຸດ​ສະ​ງັກ ແລະ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ນັ້ນ​ບໍ່​ໄດ້​ໄປ​ໃສ. ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການການປະຕິວັດ.

ໃນຂະນະທີ່ Baudelaire ປະກາດຮູບແຕ້ມດັ່ງກ່າວເປັນການຕໍ່ອາຍຸອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງຄວາມອັດສະລິຍະຂອງ Delacroix, ຫຼາຍຄົນກໍ່ຖືກລົບກວນຍ້ອນເຫດຜົນອັນສັບສົນຂອງມັນ.

Ovid ຢູ່ເບື້ອງຊ້າຍມືຂອງຮູບແຕ້ມປະກົດວ່ານ້ອຍເມື່ອປຽບທຽບກັບ mare ຂະຫນາດໃຫຍ່ທີ່ລາວກໍາລັງກິນນົມ. ມັນປະກົດວ່າໃຫຍ່ກວ່າມ້າທັງໝົດປະມານສາມເທົ່າ ແລະອັນນີ້ຖືກເຫັນວ່າເປັນການຂາດການຄວບຄຸມ. ອົງປະກອບຂອງສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງຮູບແຕ້ມຍັງຢູ່ພາຍໃຕ້ຄໍາຖາມ.

Ovid ລະຫວ່າງຊາວ Scythians (1859) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີວິທີການທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນໃນວິທີການທີ່ຕົວເລກໄດ້ຖືກວາງແຜນໄວ້ອ້ອມຮອບພູມສັນຖານເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຮູບແຕ້ມດັ່ງກ່າວປາກົດຂື້ນຫຼາຍສົມຄວນສໍາລັບນັກວິຈານຫຼາຍຄົນ. ນັກວິຈານຄົນໜຶ່ງ, ກົງກັນຂ້າມກັບ Baudelaire, ປະກາດວ່າມັນຈົບລົງສຳລັບ Delacroix.

ລາວເປັນພະຍາດຍາວ ແລະເສຍຊີວິດໃນປາຣີໃນເດືອນສິງຫາ 1863. ລາວມີອາຍຸ 65 ປີ. ລາວ​ໄດ້​ອອກ​ຄຳ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ຂາຍ​ເນື້ອ​ໃນ​ຂອງ​ຫ້ອງ​ສະ​ຕູ​ດິ​ໂອ​ຂອງ​ລາວ, ເພື່ອ​ຊຳລະ​ໜີ້​ສິນ, ມອບ​ເງິນ​ໃຫ້​ຜູ້​ຮັບ​ໃຊ້, ຄອບ​ຄົວ, ໝູ່​ເພື່ອນ, ແລະ​ອື່ນໆ. ການຂາຍໄດ້ຈັດຂຶ້ນໃນປີ 1864 ບ່ອນທີ່ຫຼາຍພັນວຽກງານຂອງລາວໄດ້ມີຢູ່ໃນລາຄາທີ່ເຫມາະສົມ. ການຂາຍໄດ້ເປີດເຜີຍວ່າ Delacroix ເປັນນັກແຕ້ມຮູບທີ່ມັກຂອງພູມສັນຖານເຖິງແມ່ນວ່າລາວບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ສະແດງເຂົາເຈົ້າ. ການຄົ້ນພົບຂອງເຂົາເຈົ້າມີອິດທິພົນຕໍ່ນັກປະທັບໃຈໜຸ່ມທີ່ຫຼົງໄຫຼກັບຫົວຂໍ້ຂອງພູມສັນຖານ.

ມັນຈະເປັນການຍາກທີ່ຈະຕິດຕາມຢ່າງແນ່ນອນວ່າ Delacroix ມີອິດທິພົນແນວໃດ. ເຕັກນິກແລະວິທີການທີ່ທັນສະໄຫມຫຼາຍອັນໄດ້ຖືກບຸກເບີກໂດຍລາວເພາະວ່ານັກສິລະປິນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍຄົນໄດ້ດຶງອອກຈາກວຽກງານຂອງລາວ. ລາຍການວາລະສານອັນກວ້າງຂວາງ ແລະປັດຊະຍາຂອງລາວເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈເຖິງຈິດໃຈຂອງນັກສິລະປິນ. ລາວເປັນຜູ້ປະດິດສ້າງທີ່ບໍ່ຢ້ານທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານເມັດພືດ, ໃນຂະນະທີ່ລາວຍັງເຄົາລົບແລະພະຍາຍາມເຮັດຕາມແບບນາຍເກົ່າ. ການເຮັດວຽກທີ່ຍາວນານຂອງລາວມີຈຸດອ່ອນລົງ, ແຕ່ໃນທີ່ສຸດ, ຜົນງານທີ່ປະຕິເສດບໍ່ໄດ້ຂອງລາວຍັງຄົງເປັນຫຼັກຖານຂອງວິລະກຳທີ່ເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈສິລະປະອັນຍິ່ງໃຫຍ່ສາມາດບັນລຸໄດ້.

ລອງເບິ່ງເວັບເລື່ອງຮູບແຕ້ມ Delacroix ຂອງພວກເຮົາທີ່ນີ້!

ຄຳຖາມທີ່ພົບເລື້ອຍ

Delacroix ເປັນ Orientalist ບໍ?

Delacroix ແມ່ນຢູ່ແຖວໜ້າຂອງສິ່ງທີ່ຫຼາຍຄົນອາດຈະເອີ້ນວ່າ Orientalism. ລາວເປັນໜຶ່ງໃນສິນລະປິນຊາວຝຣັ່ງຄົນທຳອິດທີ່ເດີນທາງໄປອາຟຣິກກາເໜືອ, ໂດຍເລີ່ມມີທ່າອ່ຽງອັນຍາວນານຂອງນັກສິລະປິນທີ່ເຮັດເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ມີອິດທິພົນແນວໃດ ເສລີພາບໃນການນຳພາປະຊາຊົນ ?

ຊ່າງແກະສະຫຼັກຊາວຝຣັ່ງ Frederic Auguste Bartholdi ສ້າງແບບຢ່າງສໍາລັບ Statue of Liberty (1870-1886), ອີງໃສ່ Delacroix's Liberty Leading the People . Les Misérables ຂອງ Victor Hugo ຍັງໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກຮູບແຕ້ມນີ້.

Delacroix ສ້າງຊື່ຂອງລາວໄດ້ແນວໃດ?

ເຖິງວ່າລາວເປັນໜັກໄດ້ຮັບການວິພາກວິຈານສໍາລັບຮູບແບບສິລະປະທາງເລືອກຂອງລາວ, Eugène Delacroix ຈະໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກລັດຖະບານຝຣັ່ງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ຫຼາຍຄົນໃຫ້ເຫດຜົນວ່ານີ້ສ່ວນຫນຶ່ງແມ່ນການເຊື່ອມຕໍ່ຂອງລາວ, ມາຈາກຄອບຄົວທີ່ເຄົາລົບນັບຖືແລະໂດຍສະເພາະການສະຫນັບສະຫນູນຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຂອງພໍ່ຂອງລາວ Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord.

ຫນຶ່ງໃນສ່ວນທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນປາຣີໃນເວລານັ້ນແມ່ນມັນກົງກັນກັບການລັກລອບຂອງ Napoleon ທີ່ຮຸນແຮງໃນເຢຍລະມັນ, ອີຕາລີ, ແລະສະຖານທີ່ອື່ນໆ. ຜົນງານສິລະປະທີ່ມະຫັດສະຈັນແມ່ນໄດ້ມາຈາກສະສົມສ່ວນຕົວຂອງບັນດາຄອບຄົວຊັ້ນສູງທີ່ເຄີຍເປັນນັກສະສົມສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງ. 1824), ອາດຈະໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ Goya ທີ່ລາວໄດ້ສໍາຜັດກັບເວລານີ້. ໃນວຽກງານນີ້, ພວກເຮົາເລີ່ມເຫັນການສຳຫຼວດຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຄື່ອງໝາຍການຄ້າຂອງລາວ ແລະ ການນຳໃຊ້ແສງ ແລະ ສີທີ່ບໍ່ໜ້າເຊື່ອຂອງລາວ.

ໃນວາລະສານໜຶ່ງຂອງລາວ, Delacroix ຂຽນວ່າ: “ມື້ທີ່ງົດງາມຢູ່ Louvre… ປູຊິນ! ຣູເບັນ! ແລະເຫນືອສິ່ງທັງຫມົດ, Titian ຂອງ Francis I ! ເວລາສເກຊ! ຫຼັງຈາກນັ້ນເບິ່ງ Goya's ໃນສະຕູດິໂອຂອງຂ້ອຍກັບ Edouard. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ໄດ້ເຫັນ Piron, ໄດ້ພົບກັບ Fedel. ພວກເຮົາທຸກຄົນກິນເຂົ້າແລງນຳກັນ. ເປັນມື້ທີ່ດີ.”

ເດັກກຳພ້າຢູ່ສຸສານ (c. 1824) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Neo Classicism vs. Romanticism

Neoclassicist ຢູ່ແຖວໜ້າຂອງສິລະປະຝຣັ່ງຈາກ 1780s ເຖິງ 1820s. ນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ເຊື່ອວ່າມັນເປັນວຽກຂອງພວກເຂົາເພື່ອເປັນຕົວແທນຂອງຄວາມດີ, ບໍລິສຸດ, ແລະວິລະຊົນ. ຮູບແບບຂອງພວກມັນຖືກສະແດງໂດຍສາຍທີ່ຊັດເຈນ, ແປງຂັດກ້ຽງ, ແສງສະຫວ່າງທີ່ລະມັດລະວັງ, ແລະອົງປະກອບທີ່ສົມມາດ. Neoclassicists ຮັບຮອງເຫດຜົນແລະການຝຶກອົບຮົມຄລາສສິກ. ເຂົາເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ຈຸດປະສົງຂອງສິນລະປະ ແມ່ນເຮັດໄດ້.

ໃນສະໄໝຂອງ Delacroix, ລັດທິຄລາດສິກກຳລັງຖືກປ່ຽນແທນດ້ວຍລັດທິໂລແມນຕິກ, ເຖິງແມ່ນວ່າເຂົາເຈົ້າສາມາດຢູ່ຮ່ວມກັນໄດ້ໃນບາງເວລາ.

ໂດຍເນັ້ນໃສ່ບຸກຄະລິກກະພາບ ແລະ ການສະແດງຕົວຕົນ, ຄວາມເປັນມາຂອງ romanticism ເກີດຂຶ້ນຈາກແນວຄວາມຄິດຂອງ sublime ໄດ້. ສະຖານທີ່ ແລະ ຄວາມໝາຍຂອງມັນແຕກຕ່າງກັນໄປໃນພາກພື້ນ ແລະ ແຕ່ລະໄລຍະ. Romanticism ບໍ່ໄດ້ຖືກຈໍາກັດພຽງແຕ່ການແຕ້ມຮູບ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ນັກສິລະປິນໄດ້ກະບົດຕໍ່ຕ້ານລັດທິຄລາສສິກເພາະວ່າພວກເຂົາຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມຮູ້ສຶກບາງສິ່ງບາງຢ່າງ.

Botzaris ປະຫລາດໃຈກັບແຄ້ມຕຸລະກີແລະຕົກໄດ້ຮັບບາດເຈັບ (ລະຫວ່າງ 1860 ແລະ 1862) ໂດຍ Eugène Delacroix, ຕົວຢ່າງຂອງໜຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມໂຣແມນຕິກຂອງລາວ; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Jean-Louis André ຄົນຮູ້ຈັກຂອງ Delacroix Théodore Géricault ເປັນນັກແຕ້ມຮູບໂລແມນຕິກຂອງຊາວຝຣັ່ງ. . The Raft of the Medusa (1819) ແມ່ນຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງລາວ. ເມື່ອ Géricault ເສຍຊີວິດ, ມັນເຮັດໃຫ້ Delacroix ເປັນນັກແຕ້ມຮູບ romanticist ທີ່ໂດດເດັ່ນໃນປະເທດຝຣັ່ງ. ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ Delacroix ເປັນຕົວຕົນແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຮູ້ສຶກ, ແທນທີ່ຈະເປັນເສັ້ນຫຼືຮູບແບບ.

Delacroix ເຄີຍເວົ້າວ່າ: "ຂ້ອຍບໍ່ມັກການແຕ້ມຮູບທີ່ສົມເຫດສົມຜົນ". ນັກວິຈານ Baudelaire ມີບົດບາດອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນການແຂ່ງຂັນຂອງ Delacroix. ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຮູ້ວ່າເປັນ romanticism ແມ່ນອີງໃສ່ການຕີຄວາມຂອງ Baudelaire ຂອງ Delacroix.

Anglophilia

ໃນ1825, ໃນລະຫວ່າງການເດີນທາງໄປປະເທດອັງກິດຄັ້ງທໍາອິດ, Delacroix ໄດ້ເຫັນການຫຼິ້ນ Shakespeare. ລາວເຄີຍຢາກເຫັນ Joseph Mallord William Turner ແຕ່ Turner ກໍາລັງເດີນທາງ. ລາວສາມາດໄປຢ້ຽມຢາມສະຕູດິໂອຂອງ Thomas Lawrence, ຜູ້ທີ່ລາວຊົມເຊີຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ຫຼັງ​ຈາກ​ໄດ້​ເຫັນ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ຂອງ Lawrence ຂອງ​ບັນ​ດາ​ຊົນ​ຊັ້ນ​ສູງ​ຊາວ​ອັງ​ກິດ​ທີ່​ສະຫງ່າ​ງາມ, ລາວ​ໄດ້​ກັບ​ຄືນ​ໄປ​ປາ​ຣີ ແລະ​ໄດ້​ແຕ້ມ​ຮູບ ຮູບ​ຄົນ​ຂອງ Baron Schwiter (1826-1830). ຮູບແຕ້ມນີ້, ຫຼາຍກວ່າວຽກງານຂອງ Lawrence, ໄດ້ກາຍເປັນມາດຕະຖານສໍາລັບການເປັນຕົວແທນຂອງຊົນຊັ້ນສູງທີ່ທັນສະໄຫມຕະຫຼອດສະຕະວັດ.

ຮູບຄົນຂອງ Baron Schwiter (1826-1830) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Delacroix ມີຄວາມຮັກອັນເລິກເຊິ່ງຕໍ່ທຸກເລື່ອງພາສາອັງກິດ.

ລາວຕິດໃຈກັບວິທີການແຕ່ງຕົວຂອງອັງກິດ. ແລະແນວຄວາມຄິດຂອງຄວາມສະຫງ່າງາມຂອງພາສາອັງກິດ, ເມື່ອຄໍາເຫັນວ່າທຸກຄົນນຸ່ງ "ຄືກັບຜູ້ບໍລິຫານ". ລາວຊົມເຊີຍນັກແຕ້ມ John Constable , ນັກຂຽນເຊັ່ນ Lord Byron, William Shakespeare, ແລະ Sir William Scott. ວຽກງານຂອງ Scott ຈະນໍາໄປສູ່ການສ້າງ Delacroix ຂອງ ການຄາດຕະກໍາຂອງອະທິການຂອງ Liege (c. 1829). The Death of Sardanapalus (1827) ແມ່ນອີງໃສ່ບົດກະວີຂອງ Lord Byron, ອີງໃສ່ຜົນງານຂອງນັກຂຽນ Byzantine, ກ່ຽວກັບຜູ້ປົກຄອງຊີເຣຍ.

ການຄາດຕະກຳຂອງ ອະທິການຂອງ Liege (c. 1829) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຖ້າທ່ານເບິ່ງໃກ້ຊິດກັບການແຕ້ມຮູບ, ທ່ານຈະພົບເຫັນອິດທິພົນເພີ່ມເຕີມຈາກການຊົມເຊີຍຂອງລາວສໍາລັບທຸກສິ່ງທີ່ເປັນພາສາອັງກິດ. ປຽບທຽບກັບ Thomas Lawrence ຂອງ Countess of Mexborough ກັບລູກຊາຍຂອງນາງ, John Charles (1810) ແລະຄວາມຄ້າຍຄືກັນໃນສີແມ່ນໂດດເດັ່ນ. The Death of Sardanapalus (1827) ບໍ່ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການໃສ່ສີຂອງຝຣັ່ງ.

Palette ພາສາອັງກິດ, ເຊິ່ງມີລັກສະນະສະເພາະຂອງສີທີ່ສົດໃສ, ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ van. Dyke ຜູ້ທີ່ເປັນຊ່າງແຕ້ມຮູບໃຫ້ Charles ຄົນທີສອງ ແລະຜູ້ຊ່ວຍຫົວໜ້າຂອງ Rubens. 1827) ແມ່ນຫນຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມທີ່ຂັດແຍ້ງທີ່ສຸດຂອງ Delacroix. ໃນຂະນະທີ່ມັນໄດ້ຖືກວິພາກວິຈານຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ມັນແມ່ນຫນຶ່ງໃນຕົວຢ່າງທີ່ມີຊີວິດຊີວາທີ່ສຸດຂອງຄວາມສາມາດກ້າຫານຂອງ Delacroix ດ້ວຍສີ, ຮູບແບບ, ແລະອົງປະກອບ. ເນື່ອງຈາກການວິພາກວິຈານ, Delacroix ພົບວ່າມັນຍາກທີ່ຈະຂາຍຮູບແຕ້ມ, ພຽງແຕ່ຂາຍມັນໃນປີ 1844 ໃຫ້ກັບຊາວອັງກິດຊື່ Wilson.

ໂດຍຮູ້ສຶກວ່າລາວຈະສູນເສຍຊິ້ນສ່ວນຂອງຕົນເອງໃນຂໍ້ຂັດແຍ້ງທີ່ສຸດຂອງລາວ, ລາວໄດ້ເຮັດ ສະບັບຕ່າງໆ, ເນັ້ນໃສ່ຈຸດເດັ່ນຂອງຮູບແຕ້ມທີ່ໄດ້ຖືກວິພາກວິຈານ.

ການຕາຍຂອງ Sardanapalus (1827) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຕາມເລື່ອງ, Sardanapalus ແມ່ນຈັກກະພັດ Syrian ທີ່ເມືອງຖືກໂຈມຕີ, ໃນໄຟໄຫມ້. ເຈົ້າເຫັນຮູບແຕ້ມຢູ່ເບື້ອງຂວາເທິງຂອງຮູບແຕ້ມ. ເພື່ອຮັກສາພວກ​ເຂົາ​ຈາກ​ສັດຕູ​ຂອງ​ລາວ, ລາວ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ທະຫານ​ຂອງ​ລາວ​ທຳລາຍ​ຊັບ​ສົມບັດ​ທັງ​ໝົດ​ຂອງ​ລາວ, ລວມທັງ​ຮາ​ເຣັດ, ຂ້າ​ໃຊ້​ຂອງ​ລາວ, ແລະ​ເພັດ​ພອຍ​ຂອງ​ລາວ. ມຸມທີ່ພວກເຮົາກໍາລັງຊອກຫາຢູ່ໃນຕຽງນອນຂອງ Sardanapalus ມີອົງປະກອບອັນຕະລາຍ. ອົງປະກອບແມ່ນມີຄວາມຊັດເຈນ. ຫົວຂໍ້ທີ່ວຸ່ນວາຍ, ຮຸນແຮງແມ່ນໄດ້ຮັບການຂະຫຍາຍອອກໂດຍວິທີການທາສີ.

ຮູບຕົ້ນຕໍ, Sardanapalus, ໄດ້ຖືກຍູ້ໄປໄກຈາກສູນກາງແລະກາງແມ່ນຂ້ອນຂ້າງເລັກນ້ອຍ. ນີ້ແມ່ນກົງກັນຂ້າມຢ່າງຈະແຈ້ງກັບປະເພນີ neo-Classicist ຂອງເວລາ, ເຊິ່ງແມ່ນອີງໃສ່ສາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ວິຊາສູນກາງ, ແລະ symmetry. ແທນທີ່ຈະ, Delacroix ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາເພີດເພີນກັບຄວາມອຸດົມສົມບູນຂອງສີຢ່າງບໍ່ຫນ້າເຊື່ອ.

ລຸ້ນທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງຮູບແຕ້ມນີ້ມີຜົນກະທົບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ໂດຍມີການຄວບຄຸມຫນຶ່ງແລະອີກອັນຫນຶ່ງທີ່ວ່າງລົງ, ເຮັດໃຫ້ເສັ້ນແປງເພື່ອເນັ້ນໃສ່ສີ.<2

ການຕາຍຂອງ Sardanapalus (1844) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໃນຂະນະທີ່ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ແມ່ນການສັງຫານຫຼາຍທີ່ເກີດຂຶ້ນ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນແມ່ຍິງຢູ່ດ້ານລຸ່ມຂອງຮູບແຕ້ມ, ພວກເຮົາບໍ່ເຫັນເລືອດເລີຍ. ສັນຍາລັກຂອງເລືອດແມ່ນກົງກັນຂ້າມທີ່ເຂັ້ມແຂງຂອງສີໃນທົ່ວຮູບແຕ້ມ. ຜ້າປູບ່ອນນອນສີແດງເລືອດ, ເບາະ, ເຊືອກ, ແລະເຄື່ອງຕົບແຕ່ງອື່ນໆຢືນຢູ່ບ່ອນເລືອດ. ມັນເປັນການຫຼອກລວງທາງດ້ານຈິດໃຈ – ເປັນການຫຼິ້ນອາລົມຂອງຜູ້ຊົມ.

ໂມຣັອກໂຄ

ຫຼັງຈາກຝຣັ່ງໄດ້ເອົາຊະນະໂມຣັອກໂຄ, Delacroix ໄດ້ໃຊ້ການຕິດຕໍ່ຂອງລາວເພື່ອຮັບປະກັນການໄປຢ້ຽມຢາມ.Morocco ກັບນັກການທູດຝຣັ່ງສໍາລັບກະສັດໃນປີ 1832. ເຖິງແມ່ນວ່າລາວບໍ່ສົນໃຈທາງດ້ານການທູດໂດຍສະເພາະ, ລາວຍິນດີຕ້ອນຮັບໂອກາດທີ່ຈະຊອກຫາອຸປະກອນໃຫມ່. ອີງ​ຕາມ​ການ​ສັງ​ເກດ​ຂອງ​ຕົນ​ກ່ຽວ​ກັບ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອາ​ຟຣິ​ກາ​ເຫນືອ​, ລາວ​ໄດ້​ຜະ​ລິດ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ຮ້ອຍ​ຮູບ​ແຕ້ມ​. ລາວຈະໃຊ້ຮູບແຕ້ມເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຮູບແຕ້ມກັບຄືນໄປໃນປາຣີ, ເຖິງແມ່ນວ່າຫຼາຍປີຕໍ່ມາ.

ລາວໄດ້ສືບຕໍ່ກັບຄືນສູ່ຫົວຂໍ້ທີ່ລາວໄດ້ເຫັນໃນອາຟຣິກາເຫນືອຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວ.

ໜຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມທີ່ເປັນຜົນມາຈາກການເດີນທາງນີ້ແມ່ນ ແມ່ຍິງ Algiers ໃນອາພາດເມັນຂອງເຂົາເຈົ້າ (1847-1849). ລາວເກືອບແນ່ນອນຈະບໍ່ມີການເຂົ້າເຖິງ scene ແບບນີ້, ເນື່ອງຈາກວ່າ harems ຈະເປັນສ່ວນຕົວຫຼາຍແລະປິດລາວ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນປີ 1847, 15 ປີຫຼັງຈາກທີ່ລາວໄດ້ໄປ Morocco, ລາວໄດ້ conjured ຮູບນີ້ເຊິ່ງຈະກາຍເປັນຫນຶ່ງໃນອິດທິພົນທີ່ສຸດໃນ oeuvre ຂອງລາວ.

ແມ່ຍິງຂອງ Algiers ໃນອາພາດເມັນຂອງເຂົາເຈົ້າ (1847-1849) ໂດຍ Eugène Delacroix; Shonagon, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຮູບແຕ້ມທີ່ໜ້າສົນໃຈອີກອັນໜຶ່ງແມ່ນ The Convulsionaries of Tangiers (1837-1838) ໄດ້ຫ້າປີຫຼັງຈາກລາວຢູ່ໃນອາຟຣິກາເຫນືອ. ມັນພັນລະນາເຖິງງານບຸນທາງສາສະຫນາ Sufi ທີ່ຜູ້ຊາຍ Sufi ຖອກເທໃສ່ຖະຫນົນໃນເມືອງໃນລັດສະຫນຸກສະຫນານ. ອີກເທື່ອໜຶ່ງ Delacroix ພຽງແຕ່ໄດ້ເບິ່ງພາບນີ້, ບາງທີຜ່ານປ່ອງຢ້ຽມ ຫຼື ເທິງຫຼັງຄາ.ຕໍ່ມາ, ການແກ້ໄຂ ແລະເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມຂຸ້ນຂອງສີເຫຼົ່ານັ້ນ, ແມ່ນຂ້ອນຂ້າງໂດດເດັ່ນ.

The Convulsionaries of Tangiers (1837-1838) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ເມື່ອລາວໄປ Morocco ລາວບໍ່ຢາກທາສີພຽງແຕ່ຜູ້ຊາຍ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ແມ່ຍິງພຽງແຕ່ລາວເຂົ້າເຖິງແມ່ນແມ່ຍິງຊາວຢິວຍ້ອນກົດລະບຽບທີ່ເຄັ່ງຄັດກ່ຽວກັບແມ່ຍິງແຂກອາຫລັບ. ໃນຮູບແຕ້ມຂອງລາວ ງານແຕ່ງງານຂອງຊາວຢິວໃນໂມຣັອກໂຄ (1839) ທ່ານສາມາດເບິ່ງການອອກໄປຈາກຮູບແຕ້ມຄລາສສິກທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມໃນປາຣີໃນເວລານັ້ນ. ສາກແບບນີ້ຄົງຈະແປກໃໝ່ ແລະ ແປກປະຫຼາດສຳລັບຜູ້ຊົມຊາວຝຣັ່ງ.

ລາວສືບຕໍ່ປະດິດສ້າງໃໝ່ດ້ວຍການປ່ຽນແສງ ແລະ ການໃຊ້ສີແດງ ແລະ ສີຟ້າ, ເຊິ່ງສ້າງຄວາມເລິກເຊິ່ງຜ່ານຄວາມເຂັ້ມຂຸ້ນ ແລະ ກົງກັນຂ້າມ.

ງານແຕ່ງດອງຂອງຊາວຢິວໃນໂມຣັອກໂຄ (1839) ໂດຍ Eugène Delacroix; Eugène Delacroix, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Early Salon Works

ໃນຊຸມປີ 1820, Salon ໄດ້ກາຍມາເປັນບ່ອນວາງສະແດງຫຼັກໃນປາຣີ ແລະ ເປັນງານປະກວດທາງເລືອກສາກົນ. ແຕ່ມັນຍັງມີຈຸດປະສົງຕົ້ນຕໍສໍາລັບຊາວຝຣັ່ງ, ກົງກັນຂ້າມກັບ 1870s ທີ່ມີປະຊາກອນໃນປາຣີປະມານ 200 000, ມີນັກທ່ອງທ່ຽວປະມານ 5 ລ້ານຄົນຕໍ່ປີມາ Paris Salon.

The ວຽກງານທີ່ສົ່ງມາໄດ້ຖືກນໍາພາໂດຍຄວາມຕ້ອງການຂອງຄະນະກໍາມະການຕັດສິນຂະຫນາດນ້ອຍຂອງ Salon. ເຖິງວ່າຈະມີສິ່ງນີ້, Delacroix ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຫລາຍທີ່ສຸດ