ການລວມເຂົ້າກັນເປັນຮູບແບບສິລະປະໃນຊຸມປີ 1960, ສິລະປະແນວຄວາມຄິດໄດ້ສືບສວນພື້ນຖານທີ່ອ້ອມຮອບແນວຄວາມຄິດຂອງສິ່ງທີ່ຖືວ່າເປັນສິລະປະ. ຈາກກາງຊຸມປີ 1960 ຫາກາງຊຸມປີ 1970, ສິລະປະແນວຄວາມຄິດທີ່ສ້າງຂຶ້ນໄດ້ປະກອບເປັນຫົວຂໍ້ຂອງຄວາມເສີຍເມີຍ, ຄວາມຮ້າຍແຮງ, ແລະຄວາມຕົກໃຈເພື່ອຈະເບິ່ງໄດ້ວ່າເປັນທັງບາງສິ່ງບາງຢ່າງ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງ. ​ໃນ​ການ​ເຮັດ​ແນວ​ນັ້ນ, ວຽກ​ງານ​ສິລະ​ປະ​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ເອົາ​ຄຸນຄ່າ ​ແລະ ຄວາມ​ງາມ​ແບບ​ດັ້ງ​ເດີມ​ທີ່​ຮອງ​ຮັບ​ສິລະ​ປະ​ທຳ​ມະ​ດາ. ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຂອງ Conceptualist ມີຄວາມສົນໃຈຫຼາຍໃນການເຂົ້າໃຈຍຸດທະສາດ ແລະແນວຄວາມຄິດທີ່ເຂົ້າໄປໃນການສ້າງສິລະປະ ກົງກັນຂ້າມກັບວຽກງານສິລະປະເອງ.

ສິລະປະແນວຄວາມຄິດ: ບົດນໍາ

ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກເປັນຫນຶ່ງໃນ ການເຄື່ອນໄຫວທີ່ຮຸນແຮງ ແລະຂັດແຍ້ງທີ່ສຸດພາຍໃນສິລະປະສະໄໝໃໝ່ ແລະຍຸກສະໄໝ , ສິລະປະແນວຄິດໄດ້ໝູນອ້ອມແນວຄວາມຄິດທີ່ແນວຄວາມຄິດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໃນການຜະລິດງານສິລະປະໄດ້ມີສ່ວນເໜືອໜ້າວຽກຕົວຈິງ. ປະກົດຕົວໃນອາເມລິກາໃນຊ່ວງຊຸມປີ 1960, ຄຳວ່າ Conceptual Art ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຫມາຍເຖິງສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງກາງຊຸມປີ 1960 ແລະ 1970, ໂດຍໄລຍະນີ້ ໄດ້ເປີດໂອກາດໃຫ້ການເຄື່ອນໄຫວທີ່ບໍ່ທຳມະດາອື່ນໆປະກົດຂຶ້ນຕາມຈຸດສູງສຸດ.

ຍັງເອີ້ນວ່າ Conceptualism, ການເຄື່ອນໄຫວນີ້ໄດ້ລວມເອົາທ່າອ່ຽງຂອງການສ້າງສິລະປະຕ່າງໆ ແທນທີ່ຈະເປັນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ກົງໄປກົງມາ ແລະສອດຄ່ອງກັນ.

ແນວຄິດແນວຄິດມີຮູບແບບນັບບໍ່ຖ້ວນ ແລະ ມີຢູ່ໃນບັນດາຜົນງານເຊັ່ນ: ສິລະປະ, ການສະແດງ,ສິນລະປະທີ່ກຳນົດໄວ້, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາທ້າທາຍອຸດົມການຂອງສິ່ງທີ່ວັດຖຸສິລະປະຄວນເຮັດ ແລະມີລັກສະນະແນວໃດ.

Le Corbeau et le Renard (“The Crow and the Fox ”) ໂດຍ Marcel Broodthaers (1968); sporst, CC BY 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິລະປະຖືກເບິ່ງເປັນຂະບວນການແທນທີ່ຈະເປັນວັດຖຸ ແລະກາຍເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້ ຫຼື ເຂົ້າໃຈງ່າຍໆໂດຍການເຫັນ, ແຕະ, ຫຼືໄດ້ຍິນມັນ. ສະນັ້ນ, ລັກສະນະຫຼັກໆໃນຂະບວນການຜະລິດສິລະປະແມ່ນແນວຄວາມຄິດຂອງກິດຈະກໍາ, ເນື່ອງຈາກຂະບວນການຂອງສິລະປະສົມທົບກັບວຽກງານສິລະປະສຸດທ້າຍເອງກາຍເປັນກິດຈະກໍາທີ່ມີແນວຄວາມຄິດຢ່າງແທ້ຈິງ.

ຜະລິດຕະພັນຂອງກິດຈະກໍາສິລະປະໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກ. ບັນດາ​ເຫດການ​ຄື​ສົງຄາມ​ຫວຽດນາມ ​ແລະ ການ​ພັດທະນາ​ຂອງ​ລັດທິ​ແມ່ຍິງ, ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້ການ​ປອງ​ດອງ​ກັນ​ລະຫວ່າງ​ການ​ຜະລິດ​ສິລະ​ປະ ​ແລະ ການ​ວິຈານ​ດ້ານ​ສິລະ​ປະ​ສັງຄົມ. ຄໍາຖາມກ່ຽວກັບການສ້າງສິລະປະໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນມາ, ຍ້ອນວ່າ ຈຸດປະສົງຂອງສິນລະປະ ຖືກຕັ້ງຄໍາຖາມ. ຄໍາຖາມເຫຼົ່ານີ້ມີຢູ່ເປັນລັກສະນະທີ່ສໍາຄັນທີ່ເຄີຍມີຢູ່ໃນສິລະປະແນວຄວາມຄິດ.

ແນວຄວາມຄິດເຊັ່ນ: ການຕ້ານການເປັນສິນຄ້າຂອງສິລະປະມີຢູ່ເປັນລັກສະນະທີ່ສໍາຄັນ, ເນື່ອງຈາກວ່າແນວຄວາມຄິດທາງດ້ານສັງຄົມແລະທາງດ້ານການເມືອງຂອງສິນລະປະໄດ້ຖືກ deconstructed ແລະວິພາກວິຈານພາຍໃນ. ວຽກງານຂອງສິລະປິນແນວຄວາມຄິດ. ແນວຄວາມຄິດທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນສື່ກາງຕົ້ນຕໍແມ່ນບາງທີລັກສະນະທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດເພື່ອກໍານົດສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນພາຍໃນການເຄື່ອນໄຫວນີ້, ຍ້ອນວ່າມັນໃຊ້ຮູບແບບຂອງການປະຕິບັດ.ສິນລະປະ, ສິນລະປະການຕິດຕັ້ງ , ແລະສິລະປະດິຈິຕອລ.

ພາສາທີ່ເປັນສິລະປະ

ຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ສຳຄັນລະຫວ່າງສິລະປະແນວຄວາມຄິດ ແລະຮູບແບບສິລະປະພື້ນເມືອງແມ່ນການນຳໃຊ້ສື່ສິລະປະທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ພາສາແມ່ນເປັນຄວາມກັງວົນໃຈກາງໃນລະຫວ່າງຄື້ນທໍາອິດຂອງ Conceptualism ໃນຊຸມປີ 1960 ແລະຕົ້ນປີ 1970 ແລະໄດ້ຖືກຮັບຮອງເອົາເປັນສື່ກາງສະເພາະໂດຍນັກສິລະປິນຈໍານວນຫລາຍ, ລວມທັງ Lawrence Weiner, Robert Barry, Edward Ruscha, Joseph Kosuth, ແລະກຸ່ມຮ່ວມມືດ້ານສິລະປະແລະພາສາ.

ເຖິງວ່າຈະມີການນໍາໃຊ້ຂໍ້ຄວາມພາຍໃນງານສິລະປະທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນວິທີການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ, ນັກສິລະປິນທີ່ມີແນວຄວາມຄິດໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນສ້າງວຽກງານສິລະປະໂດຍໃຊ້ເຕັກນິກພາສາເທົ່ານັ້ນ. ໃນເມື່ອກ່ອນ, ພາສາໄດ້ຖືກນໍາສະເຫນີພຽງແຕ່ເປັນປະເພດຂອງອົງປະກອບທາງສາຍຕາພ້ອມກັບເຈົ້າພາບຂອງຄົນອື່ນ, ຍ້ອນວ່າມັນຖືກເບິ່ງເປັນຮອງກັບຄວາມສໍາຄັນຂອງອົງປະກອບລວມ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ພາຍໃນແນວຄວາມຄິດ, ນັກສິລະປິນໄດ້ຍົກເລີກທັດສະນະຂອງພາສານີ້ ແລະໃຊ້ມັນເພື່ອໃຊ້ແປງ ແລະຜ້າໃບພາຍໃນງານ, ເຊິ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ພາສາສະແດງເຖິງຄວາມສໍາຄັນຂອງມັນ.

ພາສາໄດ້ຖືກໃຊ້ໂດຍນັກສິລະປິນໃນຫຼາຍວິທີ. Lawrence Weiner ໃຊ້ພາສາພາຍໃນວຽກງານຂອງລາວເພື່ອຊ່ວຍເນັ້ນຫນັກໃສ່ເນື້ອໃນຂອງວຽກງານຂອງລາວ, ໃນຂະນະທີ່ນັກສິລະປິນ John Baldessari ນໍາສະເຫນີຮູບພາບທີ່ແທ້ຈິງທີ່ລາວອະນຸຍາດໃຫ້ແລະແນະນໍານັກຂຽນມືອາຊີບໃຫ້ແຕ້ມຮູບ.

Mural (ການແປ: Stone upon Stone upon Fallen Stone ) ໂດຍ Lawrence Weiner (1983) ; AnBuKu, CCBY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ພາຍໃນແນວຄວາມຄິດ, ການກັບຄືນສູ່ສິລະປະທີ່ໃຊ້ພາສາໄດ້ຖືກຄິດວ່າຈະເກີດຈາກຄວາມສົນໃຈທີ່ມາຈາກແນວຄວາມຄິດທາງພາສາຂອງຄວາມຫມາຍໃນປັດຊະຍາການວິເຄາະ Anglo-American ແລະນັກໂຄງສ້າງແລະ post-structuralist philosophies continental ໃນລະຫວ່າງກາງສະຕະວັດ twentieth ໄດ້. ການຫັນປ່ຽນໄປສູ່ພາສາສາດນີ້ໄດ້ຖືກຄິດວ່າຈະເສີມສ້າງ ແລະຢືນຢັນທິດທາງທີ່ນັກສິລະປິນ Conceptual ເອົາມາໃຊ້ເມື່ອນຳໃຊ້ອົງປະກອບຂອງພາສາພາຍໃນງານຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ນອກຈາກນັ້ນ, ນັກສະແດງແນວຄວາມຄິດໃນຍຸກຕົ້ນແມ່ນນັກສິລະປິນລຸ້ນທຳອິດທີ່ຈົບລະດັບມະຫາວິທະຍາໄລ. ໃນ​ການ​ຝຶກ​ອົບ​ຮົມ​ສິ​ລະ​ປະ​. ລະດັບການສຶກສາຕໍ່ໆມາຂອງນັກສິລະປິນຖືກຄິດວ່າເປັນອິດທິພົນອັນໜັກໜ່ວງຕໍ່ການລວມເອົາພາສາສາດພາຍໃນງານສິລະປະ ແລະ ຢືນແທນທີ່ຂອງສິລະປະຕົວຈິງໃນບາງເວລາ.

ໂດຍຜ່ານການນຳໃຊ້ພາສາເປັນສື່ກາງສະເພາະ ແລະ ເປັນສື່ກາງ, ແນວຄວາມຄິດ. ນັກສິລະປິນສາມາດຍົກເລີກການມີອໍານາດທີ່ຍັງເຫຼືອທີ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກໃນວຽກງານໄປສູ່ອົງປະກອບພື້ນເມືອງທີ່ຄວນຈະຖືກນໍາໃຊ້. ພາສາສາມາດຖືກນຳໃຊ້ ແລະ ທົດລອງໃນຫຼາຍວິທີ ຈົນກາຍເປັນຮູບແບບສິລະປະຂອງຕົນເອງ ຍ້ອນວ່າການເຄື່ອນໄຫວກ້າວໄປໜ້າ.

ຕຳແໜ່ງຫົວຮຸນແຮງພາຍໃນສິລະປະ

ອີກລັກສະນະໜຶ່ງທີ່ປະກົດຢູ່ພາຍໃນ. ສິລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນລັດທິນິຍົມທີ່ສະແດງອອກພາຍໃນງານສິລະປະ. ຫນຶ່ງໃນຕົວຢ່າງທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດແລະຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດແນວຄວາມຄິດຂອງແນວຄິດໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍນັກສິລະປິນ Piero Manzoni ໃນປີ 1961, ບ່ອນທີ່ທ່ານໄດ້ນໍາສະເຫນີວຽກງານສິລະປະທີ່ມີຊື່ວ່າ Merda d'Artista (Artist's Shit) . ງານສິລະປະນີ້ປະກອບດ້ວຍກະປ໋ອງ 90 ກົ່ວ, ໂດຍມີປ້າຍຊື່ແຕ່ລະກະປ໋ອງທີ່ບັນຈຸຂີ້ເຫຍື້ອ 30 ກຣາມ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມສ່ວນໃຫຍ່ຕົກໃຈ ແລະອ້າງເຖິງການກະຕຸ້ນທີ່ Manzoni ພະຍາຍາມບັນລຸພາຍໃນວຽກງານຂອງລາວ.

ຫຼັງຈາກການສ້າງຜົນງານນີ້, ວຽກງານແນວຄວາມຄິດໜ້ອຍຫຼາຍທີ່ສາມາດລວມເອົາແນວຄວາມຄິດ ແລະ ຄວາມວຸ້ນວາຍເຂົ້າກັນໃນແບບນັ້ນ. ວິທີທີ່ສຸດທີ່ມັນໄດ້ກາຍເປັນປະສິດທິພາບຄືກັບການເຮັດວຽກຂອງ Manzoni.

ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກວິທີທີ່ເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີຄວາມພະຍາຍາມທີ່ Manzoni ປະສົມປະສານສິລະປະສູງກັບ excrement, ນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນຍັງສືບຕໍ່ທົດລອງກັບແນວຄວາມຄິດຂອງການກະຕຸ້ນນີ້ຕະຫຼອດການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Conceptual Art. ດັ່ງນັ້ນ, ແນວຄວາມຄິດຂອງການກະຕຸ້ນໃຈ ແລະ ການກະບົດຈຶ່ງກາຍເປັນລັກສະນະຫຼັກພາຍໃນວຽກງານທີ່ສ້າງຂຶ້ນ.

Merda d'artista (ສິນລະປິນຂອງ Shit) ໂດຍ Piero Manzoni (1961); Jens Cederskjold, CC BY 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິລະປິນແນວຄວາມຄິດທີ່ໂດດເດັ່ນ ແລະວຽກງານສິລະປະຂອງເຂົາເຈົ້າ

ຕະຫຼອດການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະແນວຄວາມຄິດ, ນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນໄດ້ຜະລິດຜົນງານທີ່ມີຄວາມສຳຄັນ. ມີນັກສິລະປິນສຳຄັນຈຳນວນໜຶ່ງໄດ້ຖືກລວມເຂົ້າຢູ່ບ່ອນນີ້, ພ້ອມກັບບາງຜົນງານທີ່ເປັນສັນຍາລັກທີ່ສຸດຂອງເຂົາເຈົ້າພາຍໃນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະແນວຄວາມຄິດ, ຍ້ອນວ່າຜົນງານເຫຼົ່ານີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຫຼັກນິໄສຫຼັກ ແລະຄຸນລັກສະນະທີ່ນຳໃຊ້ໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ.

Marcel Duchamp (1887-1968)

ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກວ່າເປັນບັນພະບຸລຸດຂອງແນວຄິດ, Marcel Duchamp ກໍາລັງສ້າງຜົນງານທີ່ມີແນວຄວາມຄິດທີ່ສໍາຄັນໃນທໍາມະຊາດຫຼາຍປີກ່ອນທີ່ການເຄື່ອນໄຫວຈະເກີດຂຶ້ນ. ໜຶ່ງໃນຜົນງານທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງລາວ, ເຊິ່ງຖືກກ່າວເຖິງວ່າເປັນງານສິລະປະແນວຄວາມຄິດທີ່ເປັນທາງການຄັ້ງທຳອິດ, ແມ່ນຮູບປັ້ນ Fountain ຂອງລາວທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນປີ 1917.

Duchamp ໄດ້ຊື້ທໍ່ຍ່ຽວມາດຕະຖານຈາກຮ້ານຊ່າງປະປາຢ່າງຊື່ສັດ. , ເຊັນມັນດ້ວຍນາມສະກຸນ "R. Mutt”, ກ່ອນ​ທີ່​ຈະ​ສົ່ງ​ອອກ​ເປັນ​ວຽກ​ງານ​ສິ​ລະ​ປະ​ສໍາ​ເລັດ​ຮູບ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ວາງ​ສະ​ແດງ​ຮູບ​ປັ້ນ​ເປີດ​ຂອງ​ສະ​ມາ​ຄົມ​ນັກ​ສິ​ລະ​ປິນ​ເອ​ກະ​ລາດ​ໃນ​ນິວ​ຢອກ. ເຖິງວ່າຈະມີການເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຄະນະກໍາມະການຄັດເລືອກ, ວຽກງານສິລະປະຂອງ Duchamp ໄດ້ຖືກປະຕິເສດໂດຍຄະນະລູກຂຸນຍ້ອນວ່າພວກເຂົາຄິດວ່າມັນບໍ່ມີສະຕິປັນຍາແລະປະຕິເສດທີ່ຈະຮັບຮູ້ວ່າມັນເປັນສິລະປະ.

ສິລະປະປະຕິວັດນີ້ແມ່ນປະເພດທໍາອິດທີ່ປະຕິເສດຄວາມງາມທາງດ້ານຄວາມງາມ. ແລະຄວາມຊໍານານ, ຍ້ອນວ່າລາວສ້າງປະຕິມາກໍາອອກຈາກວັດຖຸທໍາມະດາ, ປະຈໍາວັນແລະຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມັນຖືວ່າເປັນສິລະປະຊັ້ນສູງ. Fountain ຂອງ Duchamp ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນຂອງການພັດທະນາຂອງບ່ອນທີ່ມີຂອບເຂດ ແລະຂໍ້ຈໍາກັດຂອງ ສິນລະປະທີ່ເປັນທາງການ ວາງໄວ້, ຍ້ອນວ່າການວິພາກວິຈານສິລະປະພື້ນເມືອງຂອງລາວໄດ້ເລີ່ມເປີດທາງໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາຂອງແນວຄິດແນວຄິດ.

Robert Rauschenberg (1925-2008)

ນັກສິລະປິນທີ່ມີອິດທິພົນອີກຄົນໜຶ່ງໃນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນ Robert Rauschenberg . ຜົນງານທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງລາວແມ່ນ Erased de Kooning Drawing, ຂອງລາວສ້າງຂຶ້ນໃນປີ 1953. Rauschenberg ໄດ້ລຶບຜົນງານສິລະປະທີ່ລາວໄດ້ມາຈາກຈິດຕະນາການຊາວອາເມຣິກັນ Willem de Kooning , ດ້ວຍຜົນງານສິລະປະທີ່ສຳເລັດຮູບຂອງລາວມີເຈ້ຍເປົ່າເກືອບໜຶ່ງແຜ່ນໜຶ່ງຖືກກອບເປັນຮູບຄຳແບບງ່າຍໆ.

Rauschenberg ໄດ້ສ້າງວຽກງານຈໍານວນຫນຶ່ງທີ່ຄົ້ນພົບຂອບເຂດຈໍາກັດທີ່ອ້ອມຮອບຄໍານິຍາມຂອງສິລະປະ, ດ້ວຍວຽກງານສິລະປະຂອງລາວໄດ້ດຶງດູດການດົນໃຈຈາກ Marcel Duchamp. ພາຍໃນ Erased de Kooning Drawing ຂອງລາວ, Rauschenberg ມີຈຸດປະສົງເພື່ອຄົ້ນພົບວ່າງານສິນລະປະສາມາດຖືກສ້າງອອກມາຈາກການລຶບໄດ້ຫຼືບໍ່, ດ້ວຍການລຶບຮອຍທີ່ເຫັນວ່າເປັນງານສິລະປະນັ້ນເອງ.

ຮູບຖ່າຍ ຂອງ Robert Rauschenberg (1968) ຢູ່ພິພິທະພັນ Stedelijk ໃນ Amsterdam; ຈາກ. de Nijs / Anefo, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, Rauschenberg ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໂດຍການລຶບຮູບແຕ້ມຂອງຕົນເອງ, ແຕ່ຄິດວ່າໂດຍຜ່ານການລຶບວຽກງານຂອງຕົນເອງ, ລາວພຽງແຕ່ສ້າງຮູບແຕ້ມທີ່ຖືກປະຕິເສດທີ່ຍັງຄົງເປັນ. ກັບລາວ. ຕໍ່ມາລາວເຊື່ອວ່າເພື່ອໃຫ້ຄວາມຄິດຂອງລາວກາຍເປັນສິລະປະຂອງຕົນເອງ, ວຽກງານຕົ້ນສະບັບຕ້ອງເປັນຂອງຄົນອື່ນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນລາວໄດ້ເຂົ້າຫາ de Kooning, ນັກສິລະປິນທີ່ລາວນັບຖືຢ່າງສູງ, ດ້ວຍຄວາມຄິດຂອງລາວແລະຮ້ອງຂໍໃຫ້ມີຮູບແຕ້ມທີ່ລາວສາມາດລຶບໄດ້.

ໃນຕອນທໍາອິດ, de Kooning ເບິ່ງຄືວ່າລັງເລແຕ່ເຂົ້າໃຈແນວຄວາມຄິດທີ່ Rauschenberg ກໍາລັງຄົ້ນຫາ, ໃນທີ່ສຸດກໍມອບຮູບແຕ້ມ. ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ເລືອກ​ເອົາ artwork, de Kooning ໄດ້​ເລືອກ​ເອົາ​ຫນຶ່ງ​ທີ່​ເຂົາ​ຈະ​ພາດ​ແລະ​ນັ້ນ​ຈະ​ເປັນຍາກທີ່ຈະລຶບລ້າງໃຫ້ໝົດສິ້ນ, ຍ້ອນວ່າລາວເຊື່ອວ່າຄວາມຍາກລຳບາກທີ່ເພີ່ມສູງຂຶ້ນຈະເຮັດໃຫ້ການລຶບລ້າງມີຄວາມເລິກຍິ່ງຂຶ້ນເມື່ອສຳເລັດ.

ຂະບວນການດັ່ງກ່າວໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າເປັນການໃຊ້ແຮງງານຫຼາຍ, ເພາະວ່າມັນໃຊ້ເວລາດົນກວ່າໜຶ່ງເດືອນ ແລະ ປະມານສິບຫ້າເຄື່ອງລົບ. ສໍາເລັດຮູບສິນລະປະ. ນັກສິລະປິນ Jasper Johns ໄດ້ສືບຕໍ່ຂຽນຄຳບັນຍາຍໃສ່ໃນງານທີ່ອ່ານວ່າ: “Erased de Kooning Drawing, Robert Rauschenberg, 1953.” ແຜ່ນຈາລຶກ, ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມລຽບງ່າຍ, ມັນມີຢູ່ເປັນອົງປະກອບພື້ນຖານພາຍໃນງານສິລະປະນີ້, ຖ້າບໍ່ມີມັນ, ແຜ່ນເຈ້ຍເປົ່າຢູ່ໃນກອບແມ່ນບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້.

ເມື່ອຖາມກ່ຽວກັບວຽກງານຂອງລາວ, Rauschenberg ເວົ້າວ່າ. ການລຶບລ້າງຂອງລາວໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການສິ້ນສຸດຂອງສິລະປະການສະແດງອອກແບບບໍ່ມີຕົວຕົນ ແລະຄວາມຄິດທີ່ວ່າສິລະປະຈະຕ້ອງສະແດງອອກ . ການລົບຂອງລາວແມ່ນການສະເຫຼີມສະຫຼອງຄວາມຄິດຂອງລາວກ່ຽວກັບການແຕ້ມຮູບທີ່ບໍ່ມີຢູ່, ຍ້ອນວ່າມັນມີຢູ່ແທນອົງປະກອບພື້ນເມືອງເຊັ່ນດຽວກັນກັບພາສາ.

ດັ່ງນັ້ນ, ວຽກງານຂອງລາວຈຶ່ງຖືກພິຈາລະນາເປັນແນວຄວາມຄິດຢ່າງແທ້ຈິງໂດຍຜ່ານການສ້າງຂອງມັນ. ໃນປີ 2010, ຫໍພິພິທະພັນສິລະປະສະໄໝໃໝ່ ຊານຟານຊິດໂກ ໄດ້ນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີການຈັບພາບ ແລະ ປະມວນຜົນດິຈິຕອລຕ່າງໆ ເພື່ອສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ຮ່ອງຮອຍທີ່ເຫຼືອຈາກຮູບແຕ້ມ de Kooning ເດີມ. ນີ້ແມ່ນເຮັດເພື່ອເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ Rauschenberg ລົບລ້າງແລະເປັນຫຍັງລາວຈຶ່ງເລືອກເຮັດແນວນັ້ນກັບນັກສິລະປິນທີ່ລາວຄິດວ່າເປັນຮູບປັ້ນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຍ້ອນວ່າ de Kooning ໃຊ້ການລຶບເລື້ອຍໆພາຍໃນຮູບແຕ້ມຂອງຕົນເອງ, ບາງຮ່ອງຮອຍທີ່ພົບເຫັນໄດ້ຖືກລຶບຖິ້ມ.ໂດຍລາວກ່ອນທີ່ວຽກງານຈະເຂົ້າໄປໃນມືຂອງ Rauschenberg.

ຮູບພາບທີ່ອອກມາໄດ້ເປີດເຜີຍການເຮັດວຽກຂອງ de Kooning ໃນຄວາມຄືບຫນ້າ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບອິດທິພົນທີ່ Rauschenberg ມີຕໍ່ວຽກງານສິລະປະໃນເວລາທີ່ລາວເລີ່ມຕົ້ນການລຶບລ້າງຂອງລາວ. ພະລັງຂອງ Erased de Kooning Drawing ແມ່ນມາຈາກການອຸທອນຂອງສິ່ງທີ່ບໍ່ເຫັນພ້ອມທັງການຕັດສິນໃຈທີ່ສັບສົນທີ່ Rauschenberg ໄດ້ເຮັດເພື່ອລຶບຮູບແຕ້ມ de Kooning. ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາອາດຈະບໍ່ຮູ້ຄໍາຕອບ, ວຽກງານລຶກລັບຂອງ Rauschenberg ໄດ້ຖືກປະໄວ້ໃຫ້ມີການຕີຄວາມຫມາຍຈໍານວນຫລາຍ. , ນັກສິລະປິນຊາວອາເມລິກາ Sol LeWitt ໄດ້ກ່າວວ່າ ແນວຄວາມຄິດ ຫຼືແນວຄວາມຄິດຂອງວຽກງານສິລະປະກາຍເປັນເຄື່ອງຈັກທີ່ຈຳເປັນໃນການຜະລິດວຽກງານ. LeWitt ອາດຈະເປັນທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດສຳລັບງານສິລະປະການແຕ້ມຮູບ Conceptual ຂະໜາດໃຫຍ່ຂອງລາວ ເຊິ່ງລາວໃຫ້ຊື່ວ່າ Wall Drawings, ເຊິ່ງລວມເອົາສີສັນ, ການອອກແບບ, ຮູບຮ່າງ ແລະຕາໜ່າງທີ່ຈັດລຽງຢ່າງພິຖີພິຖັນ.

ການຈັດວາງເຫຼົ່ານີ້ຖືກແຕ້ມໃນແບບໃດນຶ່ງ. pencil ຫຼື paint ຕາມຄໍາແນະນໍາທີ່ເຄັ່ງຄັດແລະແຜນວາດທີ່ LeWitt ຜະລິດເພື່ອປະຕິບັດວຽກງານຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ດັ່ງນັ້ນ, LeWitt ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່ານັກສິລະປິນສາມາດປະຕິບັດຕາມຄໍາແນະນໍາຂອງວິທີການເພື່ອຜະລິດວຽກງານທີ່ຖືວ່າເປັນສິລະປະ, ເພາະວ່າວຽກງານບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງມີຕົ້ນກໍາເນີດມາຈາກຄວາມຫມາຍທີ່ເລິກເຊິ່ງ. ໂດຍຜ່ານຂະບວນການນີ້ພາຍໃນວຽກງານສິລະປະຂອງລາວ, LeWitt ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຄວາມຄິດທີ່ເຄັ່ງຄັດທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການສ້າງຂອງລາວ ຮູບແຕ້ມຝາ ແມ່ນຮູບແຕ້ມດ້ວຍຕົວມັນເອງ.

Sol LeWitt's Wall Drawing No. 652, ຮູບແບບຕໍ່ເນື່ອງດ້ວຍສີອາຄຣີລິກລ້າງສີ Superimposed (1990) ທີ່ພິພິທະພັນ Indianapolis ຂອງສິນລະປະ; Mike Steele, CC BY 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຕະຫຼອດອາຊີບຂອງລາວ, LeWitt ໄດ້ສ້າງຮູບແຕ້ມເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍກວ່າ 1200 ຮູບ, ດ້ວຍຜົນງານເຫຼົ່ານີ້ເປັນການຢືນຢັນຄຳສັບທີ່ແຂງແຮງທີ່ລາວກຳລັງສ້າງ. ຜົນງານຂອງລາວໄດ້ສະແດງການດັດແປງຮູບຊົງເລຂາຄະນິດ ແລະຮູບແຕ້ມຂອງລາວໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ພັດທະນາເປັນໂຄງສ້າງທີ່ສ້າງຂຶ້ນຈາກວັດສະດຸເຊັ່ນ: ເຫຼັກກ້າ, ໂພລີຢູຣີເທນ, ສີມັງ, ແລະກ້ອນຫີນຊ້ອນກັນ.

ໜຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມຝາທີ່ຮູ້ຈັກທີ່ສຸດຂອງ LeWitt, ຫົວຂໍ້ Wall Drawing #16 , ແມ່ນໜຶ່ງໃນສິ່ງທຳອິດທີ່ລາວສ້າງຂື້ນໃນປີ 1969. ວຽກງານນີ້ປະກອບດ້ວຍເຄືອຂ່າຍຂອງເສັ້ນແຕ້ມດ້ວຍດິນສໍທີ່ຖືກຄວບຄຸມໂດຍເຫດຜົນພາຍໃນທີ່ຖືກບັງຄັບໃຊ້ໂດຍ LeWitt. ເສັ້ນສີຂີ້ເຖົ່າຖືກແຕ້ມກວ້າງ 12 ນິ້ວແລະຖືກສະແດງໃຫ້ຕັດກັນຕາມແນວນອນ, ແນວຕັ້ງ, ແລະຂວາງທາງຂວາ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ວຽກງານນີ້ຫນ້າສົນໃຈຫຼາຍແມ່ນວ່າມັນເປັນສິລະປະທໍາອິດຂອງ LeWitt ທີ່ລາວບໍ່ໄດ້ສ້າງຂຶ້ນເອງ.

ໃນການເຮັດວຽກຂອງລາວໃນຕອນຕົ້ນ, LeWitt ໄດ້ເອື້ອມອອກໄປຫາຜູ້ອື່ນເພື່ອຊ່ວຍສ້າງຮູບແຕ້ມແນວຄວາມຄິດຫຼາຍຂອງລາວແລະກໍາແພງຫີນ. ຮູບແຕ້ມ. ການແຕ້ມຝາ #16 ສຳເລັດໂດຍ James Walker. LeWitt ຈະປ່ອຍໃຫ້ຄໍາແນະນໍາລາຍລະອຽດແລະແຜນວາດສໍາລັບຜູ້ຊ່ວຍຂອງລາວທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມ, ຜູ້ທີ່ຈະຜະລິດຮູບແຕ້ມໂດຍອີງໃສ່ການຕີຄວາມສ່ວນບຸກຄົນຂອງຄໍາແນະນໍາຂອງລາວ. ໃນການອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນອື່ນເຮັດສໍາເລັດວຽກງານຂອງລາວ, LeWitt ໄດ້ກ່າວເຖິງລັກສະນະທີ່ໃຊ້ເວລາຂອງຮູບແຕ້ມຂອງລາວ.

ສໍາຄັນທີ່ສຸດ, ໂດຍຜ່ານການເລືອກຄົນອື່ນໃນການຜະລິດຜົນງານຂອງລາວ, LeWitt ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າແນວຄວາມຄິດຂອງແນວຄວາມຄິດ, ແທນທີ່ຈະເປັນ. ການສໍາເລັດຮູບຂອງມັນ, ແມ່ນພຽງພໍທີ່ຈະສ້າງວຽກງານເປັນສິລະປະ.

ນອກຈາກນັ້ນ, LeWitt ປະຕິເສດຄວາມສໍາຄັນພື້ນເມືອງຂອງມືຂອງຈິດຕະນາການຂອງຕົນເອງທີ່ຕ້ອງການເພື່ອເຮັດສໍາເລັດຮູບສິລະປະ, ຍ້ອນວ່າລາວໄດ້ແບ່ງແຍກຕົນເອງຢ່າງມີປະສິດທິພາບ. ການປະຕິບັດຕົວຈິງຂອງລາວ, ແຕ່ຍັງສາມາດເປັນເຈົ້າຂອງສິ້ນສໍາເລັດຮູບໄດ້.

Robert Barry (1936-ປະຈຸບັນ)

ນັກສິລະປິນທີ່ມີອິດທິພົນອີກຄົນຫນຶ່ງໃນການເຄື່ອນໄຫວແນວຄວາມຄິດແມ່ນ Robert Barry, ຜູ້ທີ່ຮັບຮອງເອົາ ພາສາທີ່ເປັນສື່ຕົ້ນຕໍພາຍໃນງານສິລະປະຂອງລາວ. ໜຶ່ງໃນງານສິນລະປະແນວຄວາມຄິດທີ່ຮູ້ຈັກທີ່ສຸດຂອງລາວແມ່ນ ທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຮູ້ແຕ່ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ຄິດໃນຂະນະນີ້ , ສ້າງຂຶ້ນໃນປີ 1969.

Barry ສ້າງຜົນງານສິລະປະທີ່ຄົ້ນຄວ້າແນວຄວາມຄິດ. ການຂາດແຄນເຊັ່ນດຽວກັນກັບສິ່ງທີ່ຜູ້ຊົມຮັບຮູ້ເຖິງແນວຄວາມຄິດຂອງການຂາດທີ່ຈະເປັນ, ດ້ວຍສິລະປະນີ້ເວົ້າໂດຍກົງກັບແນວຄວາມຄິດສູນກາງຂອງລາວ. ການສະແດງເປັນຊິ້ນສ່ວນຜະຫນັງທີ່ແຕ້ມດ້ວຍດິນສໍ, ສິນລະປະນີ້ພຽງແຕ່ສະຫນອງຄໍາເວົ້າທີ່ງ່າຍດາຍທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມສັບສົນທີ່ເບິ່ງວຽກງານ. ນອກຈາກນັ້ນ, Barry ບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຄໍາອະທິບາຍຕື່ມອີກ, ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າຜູ້ຊົມມີພຽງແຕ່ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງລາວທີ່ຈະອີງໃສ່ເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນ, ແລະຊ່ວງເວລາສັ້ນໆ. ຜົນງານທີ່ສ້າງຂຶ້ນພາຍໃນການເຄື່ອນໄຫວນີ້ເລີ່ມຕັ້ງຄຳຖາມກັບຄວາມຄິດຂອງສິລະປະເອງ, ຍ້ອນວ່າກ່ອນໜ້ານີ້ການເຄື່ອນໄຫວ Modernist ຄອບງຳ ແລະ ການຈັດລຳດັບຄວາມສຳຄັນຂອງຄວາມງາມໃນສິລະປະໄດ້ຖືກປະຕິເສດ.

ເຖິງວ່າຈະມີຕົ້ນກຳເນີດໃນອາເມລິກາ, ສິລະປະແນວຄວາມຄິດຍັງໄປຮອດອາເມລິກາລາຕິນ, ເອີຣົບ, ແລະສະຫະພາບໂຊວຽດ. ພາຍໃນອາເມລິກາລາຕິນ, ນັກສິລະປິນມັກການຕອບສະຫນອງທາງດ້ານການເມືອງທີ່ກົງໄປກົງມາກວ່າພາຍໃນວຽກງານສິລະປະຂອງພວກເຂົາ. ໃນເອີຣົບ, ແນວຄິດແນວຄິດຍັງຖືກສືບສວນແລະພັດທະນາຢ່າງກວ້າງຂວາງຍ້ອນວ່າບັນດາປະເທດມີການເມືອງຫຼາຍໃນເວລານັ້ນ. ສຸດທ້າຍ, ໃນສະຫະພາບໂຊວຽດ, ນັກສິລະປິນລັດເຊຍໄດ້ປະສົມລັດທິສັງຄົມນິຍົມໂຊວຽດຂອງຕົນເອງກັບແນວຄວາມຄິດຂອງຕາເວັນຕົກແລະປ໊ອບອາເມລິກາເພື່ອສ້າງການເຄື່ອນໄຫວທີ່ນັກສິລະປິນຖືກຖືວ່າເປັນນັກສະແດງແນວຄວາມຄິດຂອງມອດໂກ. ໂດຍເນື້ອແທ້ແລ້ວຂອງສິລະປະແມ່ນປະກອບດ້ວຍແນວຄວາມຄິດແລະແນວຄວາມຄິດຂອງວຽກງານ, ຍ້ອນວ່າຄໍາຮ້ອງຂໍຫຼັກຂອງມັນແມ່ນວ່າຄວາມຄິດທາງດ້ານສິລະປະສາມາດມີຢູ່ຄືກັບວຽກງານສິລະປະ. ນັກສິລະປິນແລະນັກປະຫວັດສາດສິລະປະຫຼາຍຄົນບໍ່ສົນໃຈການເຄື່ອນໄຫວຢ່າງສິ້ນເຊີງແລະປະຕິເສດການຈັດປະເພດວຽກງານໃດໆທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນໄລຍະເວລານີ້ເປັນສິລະປະ. ນີ້ແມ່ນຍ້ອນວ່ານັກສະແດງແນວຄວາມຄິດຈັດປະເພດການສະແດງອອກ, ທັກສະ, ຄວາມສວຍງາມ, ແລະການຕະຫຼາດ, ເຊິ່ງປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນມາດຕະຖານທີ່ວຽກງານສິລະປະຖືກປະເມີນ, ແມ່ນບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງ.

ນັກສິລະປິນທີ່ມີແນວຄວາມຄິດໃຊ້ວັດສະດຸແລະຮູບແບບໃດກໍ່ຕາມທີ່ມີຢູ່ແລະເມື່ອພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈວຽກງານ.

ດັ່ງທີ່ສະແດງຢູ່ພາຍໃນງານສິນລະປະທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງ Barry, ແນວຄວາມຄິດຂອງຄວາມໝາຍ ແລະຄວາມບໍ່ຈະແຈ້ງນັ້ນຂັດກັນ. ເມື່ອຜະລິດສິ້ນນີ້, Barry ໄດ້ອ້າງເອົາແນວຄວາມຄິດທີ່ລາວບໍ່ໄດ້ຄິດເປັນຄວາມຄິດຫຼັກຂອງລາວສໍາລັບວຽກງານສິລະປະນີ້, ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຮູບແບບທາງດ້ານຮ່າງກາຍຂອງມັນບໍ່ສໍາຄັນ. ແທນທີ່ຈະ, Barry ໄດ້ເຈລະຈາກ່ຽວກັບນ້ໍາຫນັກຂອງຄໍາຖະແຫຼງການແລະຢືນຢັນການໃຊ້ພາສາຂອງລາວເພື່ອກາຍເປັນວຽກງານສິລະປະ.

ສິ່ງທີ່ຫນ້າສົນໃຈທີ່ຄວນສັງເກດແມ່ນວ່າຄໍາຖະແຫຼງດັ່ງກ່າວສາມາດເວົ້າ, ຄິດແລະຂຽນແຕກຕ່າງກັນ, ທັນ. ມັນຍັງຄົງເປັນງານສິລະປະຂອງລາວບໍ່ວ່າຮູບແບບໃດ.

Lawrence Weiner (1942-Present)

ຕະຫຼອດທັງສິນລະປິນທີ່ໄດ້ກ່າວມາ, Lawrence Weiner ແມ່ນໜຶ່ງໃນສິນລະປິນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດທີ່ຊ່ວຍ ເປີດ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ສິ​ລະ​ປະ Conceptual ແລະ​ຊຸກ​ຍູ້​ມັນ​ຕໍ່​ໄປ​ໃນ​ໄລ​ຍະ 1960s. ເປັນທີ່ຮູ້ກັນໃນນາມນັກສິລະປະພາສາ, ຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງ Weiner ໄດ້ໃຊ້ພາສາເປັນສື່ຫຼັກຂອງລາວ.

ການຖ່າຍຮູບຂອງ Bits & ຊິ້ນສ່ວນລວມກັນເພື່ອນຳສະເໜີຮູບຊົງທັງໝົດ (1991) ໂດຍ Lawrence Weiner, ການພິມອາລູມີນຽມຕັດດ້ວຍເລເຊີເທິງດິນຈີ່; GearedBull, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຈາກວຽກງານສິລະປະຂອງລາວ, ລາວເປັນທີ່ຮູ້ຈັກຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນ ປະກາດຄວາມຕັ້ງໃຈ ຂອງລາວ, ສ້າງຂຶ້ນໃນປີ 1968. ວຽກງານສິລະປະນີ້ໄດ້ບັນທຶກການແນະນໍາຂອງລາວເຂົ້າໃນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະແນວຄວາມຄິດ, ເນື່ອງຈາກວ່າວຽກງານປະກອບມີສາມຄໍາທີ່ງ່າຍດາຍທີ່ລາວເຊື່ອວ່າ. ອະທິບາຍແລະກໍານົດຂະບວນການສ້າງສິລະປະ. ການນໍາໃຊ້ພາສາເພື່ອອະທິບາຍການສ້າງສິລະປະ, Weiner ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າການເນັ້ນຫນັກໃສ່ວຽກງານແມ່ນຢູ່ໃນຄໍາແນະນໍາຂອງມັນ.

ພາຍໃນຄໍາຖະແຫຼງການ, Weiner ແນະນໍາວ່າວຽກງານສິລະປະສາມາດມີຢູ່ໃນຮູບແບບພາສາເທົ່ານັ້ນແລະດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງຮັກສາແນວຄວາມຄິດຂອງມັນ. ທໍາມະຊາດ, ຫຼືມັນສາມາດໄດ້ຮັບການກໍ່ສ້າງທາງດ້ານຮ່າງກາຍຖ້າຈໍາເປັນ. Weiner's ຖະແຫຼງການຂອງເຈດຕະນາ ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຄູ່ມືເພື່ອເຂົ້າໃຈຜົນງານສິລະປະຂອງລາວ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວແນວຄວາມຄິດຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ, ຍ້ອນວ່າຄຳຖະແຫຼງດັ່ງກ່າວໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງແນວຄິດຂອງລາວກ່ຽວກັບວິທີທີ່ຄົນອື່ນໆສ້າງ ແລະ ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກສິລະປະ.

Joseph Kosuth (1945-Present)

ໃນຖານະເປັນໜຶ່ງໃນຜູ້ບຸກເບີກຂອງ Conceptualism, Joseph Kosuth ໄດ້ໃຫ້ຄໍານິຍາມຄໍາວ່າ "ສິລະປະແນວຄວາມຄິດ" ເພື່ອໃຫ້ເຫມາະສົມກັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງ Conceptual Art ໃນບົດຂຽນ 1969 ຂອງລາວທີ່ມີຊື່ວ່າ "Art after ປັດຊະຍາ.” ພາຍໃນການຂຽນຂອງລາວ, Kosuth ໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມສໍາຄັນແລະຄວາມສໍາຄັນທາງທິດສະດີຂອງວຽກງານຂອງ Duchamp, ຍ້ອນວ່າລາວໄດ້ກ່າວວ່າສິລະປະທັງຫມົດທີ່ສ້າງຂຶ້ນຫຼັງຈາກ Duchamp ແມ່ນແນວຄວາມຄິດໃນທໍາມະຊາດ, ຍ້ອນວ່າສິລະປະສາມາດມີແນວຄວາມຄິດເທົ່ານັ້ນ. Kosuth ກ່າວວ່າວັດຖຸສິລະປະມີຢູ່ເປັນພຽງແຕ່ການສະແດງອອກຂອງແນວຄວາມຄິດຂອງສິລະປະ, ແລະຫຼັງຈາກວຽກງານຂອງ Duchamp, ລາວໄດ້ໂຕ້ຖຽງວ່າຫນ້າທີ່ຂອງສິລະປະແມ່ນພຽງແຕ່ສອບຖາມແລະກໍານົດສິ່ງທີ່ຈໍາເປັນຂອງສິລະປະ.

Kosuth ຊຸກຍູ້. ການໄຕ່ຕອງຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ແລະການຕັ້ງຄໍາຖາມກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ກໍານົດສິລະປະພື້ນເມືອງ, ດ້ວຍຫົວຂໍ້ນີ້ຢູ່ໃນວຽກງານລາວສ້າງ.

ງານສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງລາວ, ຫົວຂໍ້ ເກົ້າອີ້ຫນຶ່ງແລະສາມ, ຖືກສ້າງຂື້ນໃນປີ 1965 ແລະພິຈາລະນາລະຫັດທີ່ແຕກຕ່າງກັນສໍາລັບເກົ້າອີ້ດຽວ. ພາຍໃນງານສິລະປະ, ເກົ້າອີ້ຕົວຈິງແມ່ນຕັ້ງຢູ່ລະຫວ່າງຮູບຂະຫນາດຂອງເກົ້າອີ້ແລະຄໍານິຍາມວັດຈະນານຸກົມພິມຂອງຄໍາວ່າ "ເກົ້າອີ້." ການເຮັດເຊັ່ນນີ້, Kosuth ໄດ້ນໍາສະເຫນີທັງສາຍຕາແລະຄໍາເວົ້າຂອງເກົ້າອີ້, ຍ້ອນວ່າລາວໃຊ້ພາສາເພື່ອກໍານົດວຽກງານສິລະປະຂອງລາວຈົນເຖິງຈຸດທີ່ຜູ້ຊົມທຸກຄົນສາມາດເຂົ້າເຖິງແລະເຂົ້າໃຈໄດ້, ໂດຍບໍ່ຄໍານຶງເຖິງຄວາມຮູ້ດ້ານສິລະປະຂອງພວກເຂົາ.

ຜ່ານການສະໜອງເກົ້າອີ້ຕົວຈິງດ້ວຍສິລະປະຂອງລາວ, Kosuth ຍັງໄດ້ໃຫ້ລະຫັດໃນພາສາຂອງວັດຖຸ, ເຊິ່ງໄດ້ກໍານົດເກົ້າອີ້ເປັນວັດຖຸໄມ້ຕົວຈິງ. Kosuth ສົບຜົນສໍາເລັດສົມທົບການຖ່າຍຮູບ, ວັດຖຸ, ແລະແນວຄວາມຄິດທີ່ຈະສ້າງ artwork ທີ່ເປັນແນວຄວາມຄິດໃນທໍາມະຊາດ, ເນື່ອງຈາກວ່າມັນບັງຄັບໃຫ້ຜູ້ຊົມຕັ້ງຄໍາຖາມວ່າສິ່ງທີ່ປະກອບເປັນ "ເກົ້າອີ້." ຖືກຖາມວ່າແນວຄວາມຄິດໃດທີ່ປະກອບດ້ວຍເກົ້າອີ້ທີ່ແທ້ຈິງ. ເກົ້າອີ້ທາງດ້ານຮ່າງກາຍສາມາດຖືກເບິ່ງເປັນການແຜ່ພັນຂອງຄໍານິຍາມ, ດ້ວຍການຖ່າຍຮູບໄດ້ຖືກເຫັນວ່າເປັນການແຜ່ພັນຂອງເກົ້າອີ້ຕົວຈິງ. ດັ່ງນັ້ນ, ຜູ້ຊົມຈຶ່ງຖືກປະໃຫ້ສົງໄສວ່າການລວມກັນຂອງທັງສາມອົງປະກອບແມ່ນມີຄວາມຜູກພັນໃນການກໍານົດວ່າເກົ້າອີ້ແມ່ນຫຍັງ, ຫຼືຖ້າການເນັ້ນຫນັກໃສ່ເກົ້າອີ້ມີຈຸດປະສົງເພື່ອພັກຜ່ອນຢູ່ໃນອົງປະກອບຫນຶ່ງທັງຫມົດ.

ຫນຶ່ງແລະສາມ. ເກົ້າອີ້ ປະຕິເສດຄວາມແຕກຕ່າງຕາມລຳດັບລະຫວ່າງວັດຖຸ ແລະ aການເປັນຕົວແທນຂອງມັນ, ຍ້ອນວ່າມັນຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງວຽກງານສິລະປະທີ່ມີແນວຄວາມຄິດສາມາດປະກອບດ້ວຍວັດຖຸທາງດ້ານຮ່າງກາຍຫຼືການພັນລະນາໃນຫຼາຍຮູບແບບ. ວຽກງານຂອງ Kosuth ແມ່ນແນວຄວາມຄິດໃນການສ້າງຂອງເຂົາເຈົ້າຍ້ອນວ່າລາວອີງໃສ່ການສືບສວນໂດຍທໍາມະຊາດຂອງລາວກ່ຽວກັບລັກສະນະຂອງສິລະປະ, ເຊິ່ງພິຈາລະນາຜົນກະທົບແລະລັກສະນະທັງຫມົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການສ້າງສິລະປະ.

Titled (Art as Idea as Idea) ຄໍາ “ນິຍາມ” (1966-1968) ໂດຍ Joseph Kosuth; Maurizio Pesce ຈາກ Milan, Italia, CC BY 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The Legacy of Conceptual Art

ເຖິງວ່າຈະມີການກວດກາຢ່າງເຂັ້ມງວດຂອງການເຄື່ອນໄຫວ, Conceptual Art ໄດ້ແກ້ໄຂບັນຫາທີ່ສໍາຄັນເຊັ່ນ: ເວລາ, ພື້ນທີ່, ເອກະລັກ, ແລະການປະພັນພາຍໃນສິລະປະ. ຄວາມເປັນເຈົ້າຂອງບາງທີອາດເປັນຫົວຂໍ້ທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດພິຈາລະນາໂດຍນັກສິລະປິນ Conceptual, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາຕັ້ງຄໍາຖາມກ່ຽວກັບວິທີການຊື້ແນວຄວາມຄິດທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບສິນລະປິນແລະເປັນຂອງຜູ້ທີ່ເບິ່ງວຽກງານ.

ຫົວຂໍ້ທີ່ໄດ້ຖືກຄົ້ນຫາພາຍໃນສິລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນສະແດງອອກຢ່າງຊັດເຈນໃນ ໂລກທີ່ແທ້ຈິງ, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາມີຢູ່ໃນແນວຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ມີຄໍາຕອບທີ່ຖືກຕ້ອງແທ້ໆ. ເມື່ອພິຈາລະນານັກສິລະປິນເຊັ່ນ Sol LeWitt ແລະວຽກງານທີ່ລາວຜະລິດ, ຜູ້ຊົມໄດ້ຖືກປະໄວ້ໃຫ້ໄຕ່ຕອງຄໍາຖາມ: ສິລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນຫຍັງ?

LeWitt ຕອບເລື່ອງນີ້ໂດຍການສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າສິລະປະບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງສ້າງໂດຍຈິດຕະນາການ. ເຫັນ​ໄດ້​ໃນ​ແສງ​ສະ​ຫວ່າງ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ການ​ສິ​ລະ​ປະ​ພື້ນ​ເມືອງ​, ເປັນ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ຂອງ​ສິ​ລະ​ປະ​ໄດ້​ມີ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ສົມບູນ. ໃນຂະນະທີ່ການເຄື່ອນໄຫວກ້າວໄປ, ມັນໄດ້ພົບເຫັນທາງໄປສູ່ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະອື່ນໆເຊັ່ນ ສິລະປະແມ່ຍິງ ແລະສິລະປະການສະແດງ. ດັ່ງນັ້ນ, ມັນເປັນການຍາກທີ່ຈະລະບຸໄດ້ວ່າສິລະປະແນວຄວາມຄິດຈົບລົງຢ່າງແທ້ຈິງເມື່ອໃດ, ຍ້ອນວ່າການເຄື່ອນໄຫວອື່ນໆຍັງສືບຕໍ່ກູ້ຢືມບາງຫຼັກການທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບແນວຄວາມຄິດໃນທຸກມື້ນີ້.

ການກໍານົດສິລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນເປັນຂະບວນການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ມີຫຼາຍຮູບແບບ. ມີຢູ່. ເນື່ອງຈາກຄວາມມັກທີ່ຈະເບິ່ງສິລະປະທັງໝົດເປັນແນວຄິດທີ່ຈຳເປັນ, ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຂອງ Conceptualist ມັກຈະຖືກອະທິບາຍໃຫ້ລວມເຖິງການປະຕິບັດ ແລະແນວຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບແນວຄິດເດີມ. ດັ່ງນັ້ນ, ເສັ້ນລະຫວ່າງສິລະປະແນວຄວາມຄິດແລະການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະອື່ນໆແມ່ນ vague. ເຖິງວ່າຈະມີການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ເກີດຂື້ນໃນຊຸມປີ 1960, ແຕ່ນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນຍັງສືບຕໍ່ນໍາໃຊ້ສິລະປະແນວຄວາມຄິດໃນມື້ນີ້. ແລະຄໍານິຍາມສໍາລັບການເຄື່ອນໄຫວ. ຖ້າທ່ານມັກອ່ານກ່ຽວກັບສິລະປະແນວຄວາມຄິດ ແລະນັກສິລະປິນທີ່ມີອິດທິພົນທີ່ສຸດ, ພວກເຮົາໄດ້ແນະນຳປຶ້ມທີ່ມີລາຍລະອຽດເພີ່ມເຕີມເພື່ອແຈ້ງໃຫ້ທ່ານຮູ້ຕື່ມອີກ.

Lineage (2008-2019) ໂດຍ Lucio Salvatore, ຊຸດການຕິດຕັ້ງທີ່ຊິ້ນສ່ວນຂອງສໍາເນົາຂອງສິລະປະທີ່ມີອິດທິພົນຖືກທາສີໃສ່ຫິນອ່ອນ; Luciosalvatore, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Conceptual Art (ການເຄື່ອນໄຫວໃນສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມ )

ຖ້າທ່ານສົນໃຈຢາກຮຽນຮູ້ເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບສິລະປະແນວຄວາມຄິດ, ປື້ມຂອງ Paul Wood ເປັນສິ່ງຈໍາເປັນສໍາລັບການນີ້. ໃນຂະນະທີ່ທາງວິຊາການໃນໂຕນ, ຫນັງສືເຫຼັ້ມນີ້ຖືກຂຽນໄວ້ສໍາລັບຜູ້ທີ່ຕ້ອງການອ່ານເລິກກ່ຽວກັບການເຄື່ອນໄຫວແລະເຂົ້າໃຈວິທີການແລະເປັນຫຍັງງານວາງສະແດງສິລະປະຮ່ວມສະໄຫມຈຶ່ງເລີ່ມລວມເອົາທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຈາກຂີ້ເຫຍື້ອຈົນເຖິງປັດສະວະໃນການສະແດງຂອງພວກເຂົາ. ປຶ້ມດັ່ງກ່າວຖືກຂຽນໄວ້ຢ່າງສອດຄ່ອງກັນ, ໂດຍມີບາງຄຳສັບທີ່ສັບສົນປະກົດຂຶ້ນໃນບາງຄັ້ງ, ແລະໃຫ້ຄຳແນະນຳອັນຄົບຖ້ວນກ່ຽວກັບຕົວເລກທີ່ສຳຄັນຂອງການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະແນວຄວາມຄິດ

• ຮຽນຮູ້ທຸກຢ່າງ ກ່ຽວກັບສິລະປະແນວຄວາມຄິດ
• ມັນແມ່ນຫຍັງ? ມັນແມ່ນເວລາໃດ? (ມັນຍັງຢູ່ອ້ອມຮອບຫຼືມັນເປັນ 'ປະຫວັດສາດ'?)
• ມັນຢູ່ໃສ? ໃຜເປັນຜູ້ສ້າງ?

ສະຫຼຸບການເຄື່ອນໄຫວຂອງສິນລະປະແນວຄວາມຄິດ

ສິລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນຫຍັງ?

ສິລະປະແນວຄວາມຄິດພັນລະນາເຖິງງານສິລະປະທີ່ປະຕິເສດອົງປະກອບສິລະປະພື້ນເມືອງເຊັ່ນ: ອຸດົມການດ້ານຄວາມງາມ, ການກໍ່ສ້າງທາງເທັກນິກ ແລະ ວັດສະດຸທີ່ໃຊ້ໃນຄວາມໂປດປານຂອງແນວຄວາມຄິດທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງງານສິລະປະ.

ນິຍາມສິນລະປິນຕາມແນວຄວາມຄິດທີ່ເໝາະສົມແມ່ນຫຍັງ?

ຍັງເອີ້ນວ່າ Conceptualism, ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະນີ້ສາມາດຖືກກຳນົດວ່າເປັນອັນໜຶ່ງທີ່ຈັດລຳດັບຄວາມສຳຄັນຂອງແນວຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄວາມຄິດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການກໍ່ສ້າງສິລະປະຫຼາຍກວ່າງານສິລະປະທາງກາຍຍະພາບຂອງມັນເອງ. ດັ່ງນັ້ນ, ຫຼັງຈາກເຂົ້າໃຈແນວຄວາມຄິດ, ການສໍາເລັດຂອງວຽກງານສິລະປະແມ່ນເຫັນວ່າເປັນ perfunctory.

ຄຸນລັກສະນະຂອງສິລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນຫຍັງ?

ສິນລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນມີລັກສະນະໂດຍການນຳໃຊ້ຂອງຂະຫນາດກາງທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການລວມເອົາວັດຖຸທໍາມະດາ, ປະຈໍາວັນ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກວ່າເປັນເຄື່ອງເຮັດສຳເລັດຮູບ, ເຊິ່ງນັກສິລະປິນ Conceptual ເຊື່ອກັນວ່າເປັນງານສິລະປະພາຍໃນສິດທິຂອງຕົນເອງ. ສິລະປະແນວຄວາມຄິດມັກຈະບໍ່ມີຄຸນຄ່າທາງການເງິນຍ້ອນວ່າມັນຖືກໃຊ້ເລື້ອຍໆເພື່ອສົ່ງຂໍ້ຄວາມທີ່ມີປະສິດທິພາບ.

ໃຜເປັນບັນພະບຸລຸດຂອງສິລະປະແນວຄວາມຄິດ?

Marcel Duchamp ຖືກຖືວ່າເປັນບັນພະບຸລຸດຂອງສິລະປະແນວຄວາມຄິດ, ດ້ວຍເຄື່ອງແຕ່ງກາຍຂອງລາວມີຄຸນລັກສະນະຂອງແນວຄິດແນວຄວາມຄິດກ່ອນທີ່ການເຄື່ອນໄຫວຈະພັດທະນາ. ຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງລາວທີ່ຖືກສ້າງຂື້ນໃນປີ 1917 ຍັງຄົງເປັນ Fountain , ຍ້ອນວ່າລາວໃສ່ຊື່ສາມັນປັດສະວະເປັນສິລະປະ ແລະພະຍາຍາມສະແດງມັນ. Fountain ຖືກຄິດວ່າເປັນສິລະປະແນວຄວາມຄິດທຳອິດໃນປະຫວັດສາດ.

ທີ່ມີຢູ່ແລ້ວເປັນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ມັກແນວຄວາມຄິດທີ່ເປັນທາງການ ແລະພາບ. ອົງປະກອບ, ແນວຄວາມຄິດໂດຍລວມໄດ້ຖືກຄິດວ່າຈະງ່າຍດາຍຫຼາຍກ່ວາວຽກງານເຊັ່ນ: Andy Warhol's Brillo Boxes (1964), ເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍການສໍາເນົາ silkscreen ຂອງການຫຸ້ມຫໍ່ການຄ້າ. ດັ່ງນັ້ນ, Conceptual Art ໄດ້ຖືກຄິດວ່າຈະຂັດກັບສິ່ງທີ່ເຄີຍເປັນສິນລະປະໃນເມື່ອກ່ອນ. ເພື່ອເນັ້ນໃສ່ຄວາມເຂົ້າໃຈດັ່ງກ່າວ, ນັກສິລະປິນແນວຄວາມຄິດຫຼາຍຄົນໄດ້ຫຼຸດລົງເນື້ອໃນຂອງວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້, ຈົນເຖິງຈຸດທີ່ວຽກງານສິລະປະຖືກເບິ່ງວ່າເປັນສິ່ງເສດເຫຼືອທີ່ຈໍາເປັນ.

ຄວາມສໍາເລັດຂອງສິລະປະແນວຄວາມຄິດແມ່ນສ້າງຂຶ້ນບົນພື້ນຖານຂອງ ກ່ອນໜ້າ ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ avant-garde ເຊັ່ນ Cubist, Dada, Abstract Expressionism, ແລະ Pop. ນັກສິລະປິນ Conceptualist ທີ່ແທ້ຈິງໄດ້ຈັດປະເພດຕົນເອງຢູ່ໃນຈຸດສຸດທ້າຍຂອງລະດັບຄວາມກ້າວຫນ້າແລະການທົດລອງນີ້, ຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າສາມາດໂດຍເຈດຕະນາຂະຫຍາຍຂອບເຂດຂອງສິລະປະໂດຍບໍ່ມີຄວາມກັງວົນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຖືກພິຈາລະນາໃນເມື່ອກ່ອນເປັນສິລະປະພື້ນເມືອງ. ການສ້າງຕັນພາຍໃນການສ້າງສັນສິລະປະ.

ໂດຍຫຼັກຂອງມັນ, ສິລະປະທີ່ຜະລິດໂດຍນັກຈິດຕະກອນແນວຄວາມຄິດບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຄ້າຍຄືກັບສິລະປະພື້ນເມືອງ, ເພາະວ່າມັນບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງໃຊ້ຮູບແບບທາງດ້ານຮ່າງກາຍທັງຫມົດ.

ຄວາມດຶງດູດຂອງສິລະປະແນວຄວາມຄິດ, ເຊິ່ງໄດ້ຊຸກຍູ້ໃຫ້ນັກສິລະປິນຫຼາຍຄົນເຂົ້າຮ່ວມໃນການເຄື່ອນໄຫວ, ແມ່ນຄວາມຄິດທີ່ວ່າຖ້ານັກສິລະປະເລີ່ມຕົ້ນ, ຫ້ອງສະແດງຫຼືຜູ້ຊົມຈະເຮັດສໍາເລັດມັນສໍາລັບພວກເຂົາ. ອັນນີ້ເອີ້ນວ່າການວິພາກວິຈານໃນສະຖາບັນ, ເຊິ່ງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການປ່ຽນແປງທີ່ໃຫຍ່ກວ່າຈາກວຽກງານສິລະປະທີ່ອີງໃສ່ວັດຖຸ ເພາະມັນສະແດງເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງສັງຄົມໂດຍເຈດຕະນາໃສ່ຄຸນຄ່າທາງວັດທະນະທຳໂດຍລວມ.

ໃນຊຸມປີ 1960, ນັກວິຈານສິລະປະຂອງຊາວນິວຢອກທີ່ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງ. Clement Greenberg ກ່າວວ່າສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມໄດ້ບັນລຸຈຸດສູງສຸດໃນຂະບວນການຫຼຸດຜ່ອນແລະປັບປຸງລັກສະນະທີ່ເປັນທາງການຂອງສື່ສິລະປະ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1960, ມັນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າແນວຄວາມຄິດຂອງ Greenberg ທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບຂອບເຂດທີ່ເຄັ່ງຄັດຂອງແຕ່ລະສື່ບໍ່ໄດ້ຖືກຖືວ່າຖືກຕ້ອງໂດຍນັກສິລະປິນທີ່ຢາກທົດລອງ. ດັ່ງນັ້ນ, ທັດສະນະທີ່ຄົ້ນພົບໃຫມ່ນີ້ອ້ອມຮອບຂໍ້ຈໍາກັດທີ່ເປັນໄປໄດ້ຂອງສື່ທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ແນວຄວາມຄິດປະກົດອອກມາຢ່າງສຳເລັດຜົນ.

ແນວຄິດໄດ້ຕອບສະໜອງຕໍ່ການຈັດຈຳໜ່າຍສິລະປະໂດຍການພະຍາຍາມໂຄ່ນລົ້ມຫ້ອງສະໝຸດເປັນທີ່ຕັ້ງ ແລະກຳນົດປັດໄຈຂອງສິລະປະ ຕະຫຼອດຮອດຕະຫຼາດສິນລະປິນໃນນາມເຈົ້າຂອງ ແລະຜູ້ຈັດຈຳໜ່າຍສິລະປະ. ນັກສິນລະປິນທີ່ມີອິດທິພົນເຊັ່ນ Lawrence Weiner ກ່າວວ່າເມື່ອວຽກງານສິລະປະຂອງພວກເຂົາຖືກເບິ່ງ, ພວກມັນສໍາຄັນຢູ່ໃນໃຈຂອງຜູ້ຊົມ.

ແນວຄວາມຄິດນີ້ເນັ້ນຫນັກເຖິງຫຼັກການພື້ນຖານຂອງແນວຄວາມຄິດ, ເຊິ່ງແມ່ນວ່າແນວຄວາມຄິດມີຄວາມສໍາຄັນກວ່າ. ຫຼາຍກວ່າງານສິນລະປະຕົວຈິງ.

ໂດຍລວມແລ້ວ, ສິລະປະແນວຄວາມຄິດສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ສ້າງຂຶ້ນແມ່ນເປັນການສະທ້ອນຕົນເອງໃນທຳມະຊາດ, ຍ້ອນວ່າມັນເປີດເຜີຍລັກສະນະທີ່ບໍ່ປອດໄພ ແລະ ສະຕິໃນຕົວຂອງນັກສິລະປິນທີ່ຖືກປິດບັງໃນເມື່ອກ່ອນ. ດັ່ງນັ້ນ, ໂດຍການໃຊ້ວັດສະດຸ ແລະ ພາສາສາດໜ້ອຍທີ່ສຸດ, ນັກສິລະປິນ Conceptualist ຢ່າງແທ້ຈິງສາມາດຍູ້ຂອບເຂດ ແລະສ້າງສິລະປະທີ່ເປັນສິລະປະຢ່າງບໍລິສຸດໄດ້.

ການກຳນົດການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Conceptualist

ຄຳວ່າ “ສິລະປະແນວຄວາມຄິດ ” ໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍນັກສິລະປິນແລະນັກປັດຊະຍາ Henry Flynt ໃນປີ 1961, ເມື່ອລາວອະທິບາຍຊິ້ນສ່ວນການປະຕິບັດຂອງລາວເປັນສິລະປະແນວຄວາມຄິດ, ແຕ່ມັນບໍ່ຮອດທ້າຍຊຸມປີ 1960 ທີ່ສິລະປະແນວຄວາມຄິດຖືກເຫັນວ່າເປັນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ກໍານົດ. Flynt ມີຈຸດປະສົງເພື່ອກ່າວເຖິງວຽກງານສິລະປະທີ່ເປັນການວິພາກວິຈານທາງດ້ານເຫດຜົນຫຼືຄວາມເຂົ້າໃຈທາງຄະນິດສາດ, ແຕ່ມັນໃຊ້ບໍ່ໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງຈົນກ່ວານັກສິລະປິນ Joseph Kosuth ໄດ້ກໍານົດມັນຢ່າງຖືກຕ້ອງເພື່ອໃຫ້ເຫມາະສົມກັບການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Conceptualism.

ການສ້າງແນວຄວາມຄິດຂອງ Kosuth,ນັກສິລະປິນອາເມລິກາ Sol LeWitt ໄດ້ກໍານົດເງື່ອນໄຂຂອງສິລະປະແນວຄວາມຄິດພາຍໃນບົດຄວາມທີ່ມີອິດທິພົນຂອງລາວໃນປີ 1967 ທີ່ມີຊື່ວ່າ "ວັກກ່ຽວກັບສິລະປະແນວຄວາມຄິດ." ບົດຄວາມຂອງລາວແມ່ນໜຶ່ງໃນການຂຽນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດກ່ຽວກັບແນວຄິດແນວຄິດ, ໂດຍຄຳນິຍາມຂອງລາວແມ່ນໜຶ່ງໃນສິ່ງທຳອິດທີ່ເກີດຂື້ນໃນການພິມ. ມັນຕິດປ້າຍກຳກັບວ່າງານສິລະປະເປັນທັງແບບເຂົ້າໃຈງ່າຍ ແຕ່ບໍ່ມີຈຸດມຸ່ງໝາຍໃນເວລາດຽວກັນ.

ລາວບອກວ່າແນວຄວາມຄິດມີຢູ່ເປັນລັກສະນະທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດພາຍໃນງານສິລະປະ, ດ້ວຍການວາງແຜນ ແລະການຕັດສິນໃຈທັງໝົດເກີດຂຶ້ນກ່ອນ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ການສໍາເລັດຮູບທາງກາຍະພາບຂອງວຽກງານສິລະປະເປັນເລື່ອງທີ່ເໝາະສົມ, ເນື່ອງຈາກຄວາມສຳຄັນແມ່ນຢູ່ໃນແນວຄວາມຄິດຂອງວຽກງານ. ກັບ ນັກສິລະປິນຊາວຝຣັ່ງ Marcel Duchamp ເຊື່ອກັນວ່າເປັນຜູ້ສືບທອດຂອງການເຄື່ອນໄຫວ. Duchamp ໄດ້ນໍາພາທາງສໍາລັບນັກສິລະປິນແນວຄວາມຄິດ, ຍ້ອນວ່າລາວໄດ້ນໍາສະເຫນີຕົວຢ່າງຂອງວຽກງານຕົ້ນສະບັບທີ່ມີແນວຄວາມຄິດໃນທໍາມະຊາດ. ຜົນງານທີ່ເປັນສັນຍາລັກທີ່ສຸດຂອງລາວ, Fountain (1917), ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການນຳໃຊ້ວັດຖຸທີ່ເຮັດສຳເລັດແລ້ວທີ່ລາວມັກ, ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນໄດ້ນຳສະເໜີອ່າງປັດສະວະທີ່ເຊັນດ້ວຍນາມສະກຸນເປັນຮູບປັ້ນເພື່ອບັນຈຸເຂົ້າໃນງານວາງສະແດງປະຈຳປີຂອງສະມາຄົມ. ຂອງສິລະປິນເອກະລາດໃນນິວຢອກ.

ຮູບຖ່າຍຂອງ Duchamp's Fountain (1917); MarcelDuchamp, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ວຽກງານຂອງລາວໄດ້ຖືກປະຕິເສດໃນເວລາຕໍ່ມາ, ເນື່ອງຈາກຄະນະລູກຂຸນປະຕິເສດບໍ່ຍອມຮັບເອົາຊິ້ນສ່ວນທີ່ຫຍາບຄາຍຂອງລາວເປັນສິນລະປະ, ເຊິ່ງສະແດງການຕັ້ງຄໍາຖາມຂອງ Duchamp ກ່ຽວກັບຂອບເຂດຈໍາກັດແລະຂອບເຂດຂອງສິນລະປະ. ການວິພາກວິຈານຂອງສິລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນນັ້ນເຮັດໃຫ້ເສຍຄຳນິຍາມຂອງສິລະປະແບບດັ້ງເດີມຫຼາຍ, ຍ້ອນວ່າລາວປະຖິ້ມຄວາມງາມ, ຄວາມຫາຍາກ, ແລະສີມືແຮງງານພາຍໃນງານຂອງຕົນເພື່ອເປັນການກຽມຕົວ.

ຊຸມຊົນສິລະປະບໍ່ໄດ້ພິຈາລະນາວັດຖຸທຳມະດາເຊັ່ນ: ທໍ່ປັດສະວະຂອງ Duchamp ຈະຖືກເບິ່ງວ່າເປັນສິລະປະ, ຍ້ອນວ່າພວກມັນບໍ່ໄດ້ເຮັດດ້ວຍເຈດຕະນາທີ່ຈະເປັນສິລະປະ, ບໍ່ແມ່ນພວກມັນພິເສດຫຼືເຮັດດ້ວຍມື. ວຽກງານການປະຕິວັດຂອງ Duchamp ກັບວັດຖຸທີ່ບໍ່ສໍາຄັນ, ທົ່ວໄປໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມໂກດແຄ້ນໃນໂລກສິລະປະ, ເຊິ່ງຕໍ່ມາຈະນໍາໄປສູ່ການພັດທະນາຂອງ Conceptualism ເປັນ ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ ເຕັມປ່ຽມ. ຄວາມກ່ຽວຂ້ອງ ແລະພື້ນຖານທາງທິດສະດີພາຍໃນວຽກງານຂອງລາວໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ໃນພາຍຫຼັງໂດຍ Kosuth ເມື່ອລາວກຳນົດການເຄື່ອນໄຫວຢ່າງຖືກຕ້ອງ.

ຕະຫຼອດການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ, ການຈັບຄູ່ຂອງສິລະປະການທົດລອງທີ່ສ້າງຂຶ້ນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບທັດສະນະສ່ວນຕົວຂອງສິລະປະໃດ. ແມ່ນກ່ຽວກັບການສືບຕໍ່ບໍ່ສໍາຄັນ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ນັກສິລະປິນ Conceptual ໄດ້ຈັດນິຍາມແນວຄວາມຄິດສິລະປະຄືນໃໝ່ຢ່າງມີປະສິດທິພາບຈົນເຮັດໃຫ້ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຢ່າງກວ້າງຂວາງວ່າເປັນສິລະປະທີ່ສົມຄວນໄດ້ຮັບການເບິ່ງໃນບັນດາວຽກງານພື້ນເມືອງອື່ນໆ.

ລັກສະນະສິລະປະ ແລະອິດທິພົນຂອງແນວຄວາມຄິດ

ພາຍໃນການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ສິ​ລະ​ປະ​ແນວ​ຄິດ, ນັກ​ສິ​ລະ​ປິນ​ເຊື່ອ​ວ່າ​ສິນ​ລະ​ປະ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ໂດຍ​ຜູ້​ຊົມ​ຢ່າງ​ຈຳ​ເປັນ, ຊຶ່ງ​ໝາຍ​ຄວາມ​ວ່າ​ຈິດ​ຕະ​ກອນ​ແລະ​ວຽກ​ງານ​ສິ​ລະ​ປະ​ເອງ​ບໍ່​ກ່ຽວ​ຂ້ອງ. ເນື່ອງຈາກແນວຄວາມຄິດ ແລະແນວຄວາມຄິດທີ່ອ້ອມຮອບງານສິລະປະເປັນອົງປະກອບຫຼັກ ແລະ ສໍາຄັນທີ່ສຸດ, ການດຶງດູດຄວາມງາມ ແລະ ວັດສະດຸທີ່ໃຊ້ພາຍໃນງານໄດ້ຮັບຮອງເອົາບົດບາດທີສອງພາຍໃນງານສິລະປະແນວຄວາມຄິດ.

ເພື່ອເນັ້ນໃສ່ແນວຄວາມຄິດ ແລະແນວຄວາມຄິດກ່ຽວກັບ ວຽກງານສິລະປະ, ນັກສິລະປິນໄດ້ຫຼຸດລົງການປະກົດຕົວຂອງວັດສະດຸພາຍໃນວຽກງານຂອງພວກເຂົາໃຫ້ຕໍ່າທີ່ສຸດ, ເຊິ່ງເອີ້ນວ່າ dematerialization. ອັນນີ້ແມ່ນເປັນໜຶ່ງໃນລັກສະນະຫຼັກຂອງສິລະປະແນວຄິດ, ເນື່ອງຈາກການເນັ້ນໜັກໜ້ອຍລົງ ແລະ ມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ວັດສະດຸທີ່ປະກອບເປັນສິລະປະ. ບໍ່ເຫັນຄວາມສໍາຄັນໃນການເນັ້ນຫນັກໃສ່ຄຸນນະພາບທີ່ເປັນທາງການເລັກນ້ອຍເຊັ່ນ: ຮູບຮ່າງ, ເສັ້ນ, ແລະສີ. ນັກສິລະປິນທີ່ມີແນວຄວາມຄິດຢ່າງແທ້ຈິງເຊື່ອວ່າແນວຄວາມຄິດທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງການເປັນຕົວແທນແລະສັງຄົມຂອງວຽກງານສິລະປະແມ່ນຫນ້າສົນໃຈທີ່ຈະພິຈາລະນາຫຼາຍກ່ວາອົງປະກອບທີ່ເປັນທາງການທີ່ໃຊ້ໃນການສ້າງວຽກງານ.

ນັກສິລະປິນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະແນວຄວາມຄິດໄດ້ພະຍາຍາມຫລົບຫນີໂລກການຄ້າຂອງ ສິລະປະໂດຍເນັ້ນຫນັກວ່າຂະບວນການຄິດແລະວິທີການຜະລິດເປັນລັກສະນະພາຍໃນທີ່ມູນຄ່າທີ່ແທ້ຈິງຂອງວຽກງານສິລະປະວາງໄວ້. ຮູບແບບສິລະປະທີ່ພວກເຂົາໃຊ້ໄດ້ຖືກເລືອກໂດຍເຈດຕະນາເພື່ອວ່າພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍຜະລິດ​ເປັນ​ຮູບ​ແບບ​ທີ່​ສາມາດ​ນຳ​ສະ​ເໜີ​ໃຫ້​ສັງຄົມ​ສິລະ​ປະ​ພື້ນ​ເມືອງ​ເປັນ​ຮູບ​ແບບ​ໃໝ່​ຂອງ​ສິລະ​ປະ. ການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ວຽກງານສິລະປະບໍ່ໄດ້ຊື້ແລະຂາຍໄດ້ງ່າຍ, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເບິ່ງໂດຍຜູ້ຊົມໃນບ່ອນວາງສະແດງຢ່າງເປັນທາງການ.

ນອກຈາກການຕັ້ງຄໍາຖາມກ່ຽວກັບໂຄງສ້າງຂອງໂລກສິລະປະ, ລັກສະນະທີ່ຫຼາຍແນວຄວາມຄິດ. ນັກສິລະປິນທີ່ໃສ່ມາແມ່ນການສຳຫຼວດແນວຄວາມຄິດຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ທາງດ້ານການເມືອງ-ສັງຄົມທີ່ແຂງແຮງພາຍໃນວຽກງານສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ເຂົາເຈົ້າຜະລິດ, ເຊິ່ງສະທ້ອນເຖິງຄວາມບໍ່ພໍໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າຕໍ່ກັບສັງຄົມ ແລະ ນະໂຍບາຍຂອງລັດຖະບານຢ່າງເລິກເຊິ່ງກວ່າ.

ອິດທິພົນໃນຍຸກສະໄໝ

ການແຕ້ມຮູບຫຼາຍກ່ຽວກັບອິດທິພົນຂອງ Marcel Duchamp ແລະວຽກງານປະຕິວັດຂອງລາວ, Conceptualism ໄດ້ທ້າທາຍຂອບເຂດທີ່ອ້ອມຮອບສິ່ງທີ່ສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າເປັນສິລະປະຫຼືບໍ່, ຍ້ອນວ່າມັນເຮັດໃຫ້ນັກສິລະປິນມີອໍານາດໃນການຕັດສິນໃຈດ້ວຍຕົນເອງວ່າວຽກງານຂອງພວກເຂົາສາມາດຖືກເອີ້ນວ່າເປັນສິລະປະ. ການເຮັດດັ່ງນັ້ນ, ນັກແນວຄວາມຄິດໄດ້ວາງຄວາມຄິດທີ່ວ່າວຽກງານສິລະປະສາມາດພື້ນຖານປະກອບດ້ວຍວັດຖຸທີ່ໄກແລະສະລັບສັບຊ້ອນແລະຍັງຖືວ່າເປັນສິລະປະ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງສ້າງໄລຍະຫ່າງລະຫວ່າງວຽກງານຂອງນັກສິລະປິນຈາກການຜະລິດທາງດ້ານຮ່າງກາຍ.

ວິທີການລັກສະນະທີ່ສິລະປະແນວຄວາມຄິດຄົ້ນພົບຂອບເຂດຂອງວຽກງານສິລະປະແມ່ນໂດຍການຕັ້ງຄໍາຖາມທີ່ອານາເຂດຂອງສິລະປະສິ້ນສຸດລົງແລະບ່ອນທີ່ປະໂຫຍດເລີ່ມຕົ້ນ. ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກການເຮັດວຽກຂອງ Duchamp, ນັກສິລະປິນສືບຕໍ່ຫັນປ່ຽນແນວຄວາມຄິດພື້ນເມືອງທີ່ມີມາແຕ່ດົນນານ