ໝວກຄືຈຸດປະສົງຂອງສິນລະປະ? ນີ້ແມ່ນຄໍາຖາມທີ່ເກືອບເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ນັກສິລະປິນມັກຈະຖືກຖາມ. ສິນລະປະເຮັດຫຍັງແດ່? ຫນ້າທີ່ຂອງສິລະປະແມ່ນຫຍັງ? ເຈົ້າຕັ້ງໃຈຫຍັງກັບສິລະປະຂອງເຈົ້າ? ຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ເບິ່ງຕົນເອງເປັນຄວາມຄິດສ້າງສັນຫຼືບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພວກເຂົາສະທ້ອນກັບສິລະປະ, ມັກຈະສົງໄສວ່າຄວາມວຸ້ນວາຍ. ນັກສິລະປິນທີ່ອາດຈະຮູ້ສຶກສູນເສຍເລັກນ້ອຍໃນການປະຕິບັດຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼືພຽງແຕ່ມີຊ່ວງເວລາທີ່ຂາດການເຊື່ອມຕໍ່ຈາກ "muse" ອາດຈະຂູດຫົວຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບຄໍາຖາມທາງປັດຊະຍາອັນໃຫຍ່ຫຼວງນີ້. ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງວ່າມີຄໍາຕອບໃດໆສໍາລັບຄໍາຖາມ, "ຈຸດປະສົງແລະຫນ້າທີ່ຂອງສິລະປະແມ່ນຫຍັງ?"

ສິລະປະເຮັດຫຍັງ?

ດັ່ງນັ້ນ, ຈຸດປະສົງຂອງສິລະປະແມ່ນຫຍັງ? ເພື່ອຕອບຄໍາຖາມ philosophical ນີ້, ພວກເຮົາທໍາອິດຈໍາເປັນຕ້ອງຖາມຄໍາຖາມແນວຄວາມຄິດ, "ສິລະປະແມ່ນຫຍັງ?" ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າກ່ຽວກັບ ຄວາມສຳຄັນຂອງສິລະປະ ຖ້າສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບສິລະປະນັ້ນເປັນເລື່ອງທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ ແລະສັບສົນ>

ພວກເຮົາຈະເບິ່ງໄລຍະເວລາທົ່ວໄປຂອງຄໍານິຍາມຂອງສິນລະປະທີ່ມີການປ່ຽນແປງພຽງແຕ່ຈາກສິລະປະທໍາອິດທີ່ພົບເຫັນຈົນກ່ວາປັດຈຸບັນໃນປະຈຸໃນມື້ນີ້. ຈາກປະຫວັດສາດຂອງສິລະປະ, ມັນອາດຈະເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າແນວຄວາມຄິດຂອງ "ສິນລະປະ" ຫມາຍຄວາມວ່າແນວໃດແລະຈຸດປະສົງໃດທີ່ມັນຮັບໃຊ້ຊະນິດຂອງພວກເຮົາ. ຂ້າງລຸ່ມນີ້ແມ່ນແຈ້ງໃຫ້ຊາບໂດຍ canon ຕາເວັນຕົກຂອງປະຫວັດສາດສິລະປະ. ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງສິ່ງທີ່ໄດ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ແລະລາຍລັກອັກສອນກ່ຽວກັບກຸງໂຊລ, ເກົາຫຼີ; KOREA.NET – ໜ້າທີ່ເປັນທາງການຂອງສາທາລະນະລັດເກົາຫຼີ, CC BY-SA 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Romanticism (1780 – 1850)

Romanticism ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ເດັ່ນຊັດໃນຕອນຕົ້ນຂອງສະຕະວັດທີ 19. ມັນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນເຢຍລະມັນເປັນການເຄື່ອນໄຫວວັນນະຄະດີ, ແຕ່ຢ່າງໄວວາໄດ້ແຜ່ຂະຫຍາຍໄປທົ່ວເອີຣົບແລະເລີ່ມມີອິດທິພົນຕໍ່ນັກສິລະປະການເບິ່ງເຫັນເຊັ່ນດຽວກັນ. ແທນທີ່ຈະມີທັດສະນະແບບອະນຸລັກຕະຫຼອດການຜ່ານສິລະປະຂອງເຂົາເຈົ້າ, ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກເຊື່ອວ່າສິນລະປະຄວນຈະເປັນຮູບແບບທີ່ຊີ້ໃຫ້ເຫັນປະສົບການຂອງບຸກຄົນ, ແລະສະແດງເຖິງການກະບົດຂອງຈິນຕະນາການ.

ນັກສິລະປິນໂຣແມນຕິກບໍ່ໄດ້ສົນໃຈພຽງແຕ່ການພັນລະນາເທົ່ານັ້ນ. ສະ​ຖາ​ນະ​ການ​ການ​ເມືອງ​ສັງ​ຄົມ​ທີ່​ເປັນ​ຈິງ​ໃນ​ເວ​ລາ​ນັ້ນ​. ແທນທີ່ຈະ, ສິນລະປະໄດ້ກາຍເປັນວິທີທີ່ຈະສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງມະນຸດ, ບຸກຄະລິກກະພາບ, ແລະຈິນຕະນາການທີ່ມີປະສົບການໃນລະຫວ່າງເຫດການເຫຼົ່ານີ້.

ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສະແດງອອກແລະສື່ສານໂດຍນັກສິລະປິນແຕ້ມຮູບແຕ້ມທີ່ເປັນເອກະລັກໃນເວລານັ້ນ, ສະແດງທັດສະນະສ່ວນບຸກຄົນແລະ ອາ​ລົມ. Francisco de Goya ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງນັກສິລະປິນ Romantic. ຮູບແຕ້ມຂອງລາວ, ເດືອນສາມຂອງເດືອນພຶດສະພາ 1808 (1814) ເປັນເລື່ອງປົກກະຕິຂອງການເຄື່ອນໄຫວ Romanticism, ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຢ້ານຂອງປະສົບການສ່ວນຕົວໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ Peninsular.

ທີສາມຂອງ ເດືອນພຶດສະພາ 1808 (1814) ໂດຍ Francisco de Goya; Francisco de Goya, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຄວາມສົມເຫດສົມຜົນແລະຄໍາສັ່ງຂອງຍຸກ Neoclassical ໄດ້ຖືກປະໄວ້ທາງຫລັງແລະເປັນປະຕິກິລິຍາຕໍ່ຄວາມວຸ້ນວາຍທາງດ້ານການເມືອງໃນສະ ໄໝ ກ່ອນ, ຄົນໂຣແມນຕິກເລີ່ມວາງແນວຄິດຂອງອິດສະລະພາບຂອງບຸກຄົນເປັນຈຸດໃຈກາງຂອງຫນ້າທີ່ສິລະປະ. ຈິດວິນຍານ, ສີຜິວ, ແລະລະຄອນຍັງເປັນກຸນແຈສໍາລັບການເຄື່ອນໄຫວນີ້.

ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຕ້ອງການຍ້າຍອອກໄປຈາກອຸດົມການ Neoclassic ແລະທັດສະນະອະນຸລັກ, ນັກສິລະປິນ Romantic ຍັງໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Gothic, ສິນລະປະ Medieval. , ແລະຮູບແບບສິນລະປະຄລາສສິກອື່ນໆ. ແບບ Romanticism ໄດ້ກາຍເປັນການປະສົມຂອງຮູບແບບສິລະປະ, ການແຕ້ມຮູບໃນແບບຕ່າງໆເຊັ່ນ Orientalism ເພື່ອຊອກຫາສຽງທີ່ແທ້ຈິງແລະສ່ວນບຸກຄົນ.

Romanticism ຍັງໃຊ້ກໍາລັງອັນສູງສົ່ງຂອງທໍາມະຊາດຫຼືການນໍາໃຊ້ບົດກະວີແລະເພງ. ບອກເລື່ອງການຕິດຕໍ່ພົວພັນທີ່ມີພະລັງກັບກໍາລັງຂອງທໍາມະຊາດເພື່ອຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ສຶກຂອງ passion ທີ່ລົ້ນເຫຼືອແລະຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເຂົາເຈົ້າປະສົບກັບຊີວິດ. ຮູບແຕ້ມທິວທັດແບບໂລແມນຕິກທີ່ມີຊື່ສຽງແມ່ນ Wanderer Above the Sea of ​​Fog (1818) ໂດຍ Caspar David Friedrich.

Wanderer Above the Sea of ​​Fog (1818) ໂດຍ Caspar David Friedrich; Caspar David Friedrich, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The Pre-Raphaelite Movement (1848 – 1900)

The Pre-Raphaelite Brotherhood ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະປະຕິວັດທີ່ກະຕຸ້ນ. depiction ຂອງປະເພດໃຫມ່ຂອງຄວາມງາມແມ່ຍິງໃນບັນດາສິ່ງອື່ນໆ. ນັກສິລະປິນກຸ່ມນີ້ບໍ່ພໍໃຈກັບວິທີການທີ່ Royal Academy ໃນລອນດອນກໍາລັງສອນແລະຈໍາກັດການສະແດງສິລະປະ. ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການຊອກຫາວິທີການສະແດງອອກໃຫມ່ໂດຍການແຕ້ມຮູບກ່ຽວກັບສິລະປະຂອງຮູບແຕ້ມ Italian ກ່ອນ Raphael (1483-1520).

ການເຄື່ອນໄຫວນີ້ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນ Britain ໃນຂະນະທີ່ປະເທດກໍາລັງດໍາເນີນໄປຢ່າງໄວວາ. ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ອຸດ​ສາ​ຫະ​ກໍາ​. ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຮັ່ງມີແມ່ນການຂະຫຍາຍຕົວຍ້ອນການຂະຫຍາຍຕົວຂອງອຸດສາຫະກໍາທີ່ໄວນີ້, ຜູ້ອຸປະຖໍາໃຫມ່ທີ່ສົນໃຈໃນສິລະປະໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນສະຫນັບສະຫນູນນັກສິລະປິນ.

ງານວາງສະແດງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ຈັດຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລານີ້, ເຊິ່ງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການສະຫນັບສະຫນູນຢ່າງກະຕືລືລົ້ນຂອງສິລະປະ, ການອອກແບບ, ແລະ. ການປະດິດສ້າງໂດຍເຈົ້າຊາຍ Albert ເອງ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຫຼາຍໆຄົນຖືກຂູດຮີດເພື່ອກະຕຸ້ນໃຫ້ເກີດໄພພິບັດທາງອຸດສາຫະກຳ ແລະ ພົນລະເມືອງກຳລັງຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ການປະຕິວັດ, ຖາມວ່າຊີວິດໄດ້ດີຂຶ້ນກ່ອນການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳຫຼືບໍ່.

ພຣະຄຣິດໃນເຮືອນຂອງພໍ່ແມ່ຂອງພຣະອົງ ຫຼື ຮ້ານຊ່າງໄມ້ (1849-1850) ໂດຍ John Everett Millais; John Everett Millais, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຄວາມເຄັ່ງຕຶງລະຫວ່າງໂລກເກົ່າ ແລະໂລກໃໝ່ ໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ເກີດການແຕ້ມຮູບແບບ Pre-Raphaelite ປະກົດການທາງສາສະໜາ, ທຳມະຊາດ ແລະສັງຄົມໃນຮູບແບບໃໝ່ໂດຍການນຳໃຊ້ ໂໝດເກົ່າ. ເຂົາເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະບັນທຶກທຸກຢ່າງໃຫ້ເປັນຈິງຕາມທຳມະຊາດເທົ່າທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້, ເຊິ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມເອົາໃຈໃສ່ໃນລາຍລະອຽດຢ່າງພິຖີພິຖັນ.

ນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ປະຕິເສດການແຕ້ມຮູບເທິງຜ້າໃບທີ່ກະກຽມດ້ວຍສີພື້ນດິນກ່ອນ, ເຊິ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມສົດຊື່ນອັນໃໝ່. ຮູບແບບຂອງການໃຊ້ສີ.

ຈຸດປະສົງຂອງສິລະປະສໍາລັບພວກເຂົາໄດ້ກາຍເປັນວິທີທີ່ຈະ – ຢ່າງຖືກຕ້ອງເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ – ບັນຍາຍພາບຈາກປະຫວັດສາດ ແລະພະຄໍາພີ. ພວກເຂົາໃຊ້ເວລາຫຼາຍໃນການຄົ້ນຄວ້າເຄື່ອງແຕ່ງກາຍ, ອຸປະກອນເສີມ, ແລະລາຍລະອຽດປະຫວັດສາດເພື່ອໃຫ້ໄດ້ອົງປະກອບທີ່ສົມບູນແບບ. ຮູບແຕ້ມທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີໃນຊ່ວງເວລານີ້ແມ່ນ The Awakening Consciousness (1853) ໂດຍ William Holman Hunt.

The Awakening Consciousness (1853) ໂດຍ William Holman Hunt; William Holman Hunt, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Realism (1850 – 1900)

The Realist artists of the 19th century reacted to the 1848 ການປະຕິວັດໃນປະເທດຝຣັ່ງແລະ Romantics ໃນໄລຍະທີ່ຜ່ານມາໂດຍການເຮັດໃຫ້ສິລະປະສຸມໃສ່ຊີວິດທີ່ແທ້ຈິງຂອງນັກສິລະປິນເທົ່ານັ້ນ. Realism ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວກະບົດທີ່ປະຕິເສດການບັນຍາຍຂອງ mythical, ປະຫວັດສາດ, ແລະສາສະຫນາໃນອະດີດ. ຈຸດປະສົງຂອງສິລະປະແມ່ນເພື່ອຖ່າຍຮູບ (ຄືກັບກ້ອງຖ່າຍຮູບທີ່ທຸກຄົນບໍ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງໄດ້) ຢ່າງແທ້ຈິງຕາມທີ່ນັກສິລະປິນໄດ້ເຫັນ.

ເປັນຄັ້ງທຳອິດໃນປະຫວັດສາດສິລະປະ, ຮູບແຕ້ມຂອງຊາວນາ, ຄົນງານ. , ຄົນຂໍທານ, ໂສເພນີ, ແລະອື່ນໆ ແມ່ນເຮັດໄປໂດຍບໍ່ມີຄວາມຫມາຍເລິກເຊິ່ງ ຫຼືແຮງຈູງໃຈທາງດ້ານການເມືອງ, ແຕ່ພຽງແຕ່ເນື່ອງຈາກວ່າມັນແມ່ນຄວາມເປັນຈິງທີ່ນັກແຕ້ມຮູບໄດ້ເຫັນທຸກໆມື້. ເສັ້ນທີ່ກ້າຫານ, palette ອ່ອນໆ, ແລະຄວາມຄົມຊັດຂອງ tonal ທີ່ເຂັ້ມຂົ້ນ - ທັງຫມົດເພີ່ມພະລັງງານແລະຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງວຽກງານ. Gustave Courbet ນໍາພາການເຄື່ອນໄຫວນີ້ ແລະຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງລາວ, The Stonebreakers (1849) ແມ່ນຕົວຢ່າງທົ່ວໄປ.ຂອງແບບຈິງໆນີ້.

The Stonebreakers (1849) ໂດຍ Gustave Courbet; Gustave Courbet, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Impressionism (1860 – 1900)

The Impressionists, ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ເປັນກຸ່ມທີ່ຢາກສະແດງອອກຢູ່ນອກຂໍ້ຈຳກັດ. ຂອງສິລະປະວິຊາການແລະ Paris Salon. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ກຸ່ມນີ້ເລີ່ມຕົ້ນການກໍານົດໃຫມ່ຢ່າງໄວວາຂອງສິລະປະໂດຍການຂ້າມເຂດແດນທີ່ບໍ່ເຄີຍຂ້າມຜ່ານໃນ canon ຂອງສິນລະປະຕາເວັນຕົກ: ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ແຕ້ມ scenes ຂອງຊີວິດຮ່ວມສະໄຫມທີ່ຕາຂອງເຂົາເຈົ້າຈະເຫັນມັນ, ໃນເວລາຫລົບຫນີ, ດ້ວຍ brushstrokes flickering ແລະ blobs ຂອງສີ unmixed.

ໜ້າ​ທີ່​ຫຼັກ​ຂອງ​ສິນ​ລະ​ປະ​ສຳ​ລັບ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ແມ່ນ​ຕີ​ຄວາມ​ໝາຍ​ໂລກ​ດ້ວຍ​ຕາ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ເອງ ແລະ​ຈັບ​ເອົາ​ການ​ຕີ​ລາ​ຄາ​ນີ້​ຜ່ານ​ທາງ​ສິ​ລະ​ປະ.

ລົດໄຟເຮັດໃຫ້ການເຊື່ອມຕໍ່ລະຫວ່າງຊົນນະບົດກັບຕົວເມືອງເຂົ້າເຖິງໄດ້ງ່າຍ. ໂຄມໄຟອາຍແກັສໃໝ່ໄດ້ສ່ອງແສງເຖິງຊີວິດກາງຄືນຂອງເມືອງ. ກ້ອງຖ່າຍຮູບໄດ້ປົດປ່ອຍນັກສິລະປິນອອກຈາກບົດບາດຂອງພວກເຂົາເປັນນັກຂຽນເອກະສານແລະໃຫ້ພວກເຂົາມີຮູບພາບອ້າງອີງເພື່ອເຮັດວຽກເປັນຄັ້ງທໍາອິດໃນປະຫວັດສາດ. ການທາສີທໍ່ເຮັດໃຫ້ plein-air ທາສີເປັນວິທີໃໝ່ໃນການຈັບພາບແວດລ້ອມຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະອະນຸຍາດໃຫ້ນັກສິລະປິນອອກຈາກຫ້ອງສະຕູດິໂອ ແລະເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາວິຊາທີ່ເຂົາເຈົ້າແຕ້ມ. ອົງປະກອບທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ຂອງການຫັນເປັນທັນສະໄໝ ແລະ ການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳເຮັດໃຫ້ນັກສິລະປິນມີຫົວຂໍ້ໃໝ່ ແລະ ມີອິດສະລະໃນການສະແດງອອກໃນແບບທີ່ບໍ່ເຄີຍເຮັດມາກ່ອນ.

ຈຸດປະສົງ ແລະໜ້າທີ່ຂອງສິລະປະ.ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ຈຸດ​ສຸມ​ໃນ​ການ​ຍາດ​ເອົາ​ທັນ​ທີ​ທັນ​ໃດ​, ທັນ​ທີ​ທັນ​ໃດ​. ນັກແຕ້ມເຫຼົ່ານີ້, ເມື່ອແຕ້ມຮູບທໍາມະຊາດ, ພະຍາຍາມຈັບການເຄື່ອນໄຫວແລະການສະທ້ອນຂອງແສງສະຫວ່າງ. ດ້ວຍວິທີນີ້, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສ້າງຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊີວິດຊີວາ, ເຄື່ອນໄຫວ, ແລະມີຊີວິດຊີວາທີ່ສຸດຈົນເຖິງຈຸດນັ້ນ.

ມັນເປັນການປະຕິວັດຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ກະຕຸ້ນໃຫ້ຄຳນິຍາມທີ່ປ່ຽນແປງໄວຂອງສິລະປະທີ່ພວກເຮົາໃຊ້ມາຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້. ສິນລະປິນນັບມື້ນັບຫຼາຍຂຶ້ນເລີ່ມຍູ້ຂີດຈຳກັດຂອງສິ່ງທີ່ສິລະປະເຮັດ.

The Waterlily Pond, Green Harmony (1872) ໂດຍ Claude Monet ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງລັກສະນະການຖູແຂ້ວສັ້ນ ແລະນ້ອຍ, ມີຊີວິດຊີວາ. ສີສັນ, ຜົນກະທົບຂອງແສງ, ແລະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພູມສັນຖານ, ຕົວຢ່າງ, ຜະລິດໂດຍ Impressionists.

The Waterlily Pond, Green Harmony (1872) ໂດຍ Claude Monet; Claude Monet, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Post-Impressionism (1885 – 1905)

Post-impressionists reacted ຕໍ່ກັບແນວຄວາມຄິດທີ່ນັກສິລະປິນຄວນທາສີໃນ scene ເຂົາເຈົ້າ. ຮັບຮູ້. ພວກເຂົາຕ້ອງການຢາກເຮັດຫຼາຍກວ່ານັ້ນ. ນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ທັງຫມົດໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເປັນ Impressionists ແຕ່ກໍາລັງດີ້ນລົນເພື່ອສ້າງຊື່ສໍາລັບຕົນເອງ. ໃນ​ໂລກ​ທີ່​ອຳນາດ​ຝ່າຍ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ​ນັບ​ມື້​ນັບ​ເປັນ​ອານາ​ນິຄົມ​ຂອງ​ໂລກ, ສິລະ​ປະ​ວັດທະນະ​ທຳ​ອື່ນໆ ​ແລະ ສະຖານ​ທີ່​ໃໝ່​ທີ່​ຈະ​ດຳລົງ​ຊີວິດ​ຢູ່​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ການ​ເຂົ້າ​ເຖິງ​ຂອງ​ຜູ້​ປະດິດ​ສ້າງ. Post-Impressionists ເລີ່ມຕົ້ນແຕ້ມແຮງບັນດານໃຈຈາກແຫຼ່ງໃຫມ່ເຫຼົ່ານີ້, ແລະອິດທິພົນຂອງການພິມພາສາຍີ່ປຸ່ນ, ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ກ່ຽວກັບນັກສິລະປິນ.Gauguin ແລະ van Gogh ກາຍເປັນທີ່ຊັດເຈນ.

ດັ່ງນັ້ນ, ພວກນັກສະແດງ Post-Impressionists ຈຶ່ງມີຄວາມສົນໃຈໃນການນໍາໃຊ້ສິລະປະເພື່ອພັນລະນາເຖິງສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງໂລກທີ່ຫາກໍ່ເປີດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ.

ນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ໃຊ້ສິລະປະເພື່ອສ້າງຮູບພາບທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກ, ເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າເປັນການຕີຄວາມຫມາຍໂດຍກົງຂອງມັນແລະເປັນການປະສົມປະສານຂອງຮູບແບບສິລະປະທີ່ແຕກຕ່າງກັນຈາກທົ່ວໂລກ. ນັກແຕ້ມບາງຄົນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຍູ້ການຖູແຂ້ວສັ້ນໆຂອງຜູ້ປະທັບໃຈຕື່ມອີກໂດຍການວາງຈຸດໆຂອງສີທີ່ຢູ່ຂ້າງກັນຢ່າງລະມັດລະວັງເພື່ອໃຫ້ມີອິດທິພົນຕໍ່ອາລົມທີ່ເກີດຂື້ນໂດຍຮູບແຕ້ມ.

ພູມສັນຖານ Tahitian (1891) ໂດຍ Paul Gauguin; Paul Gauguin, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Symbolism (1875 – 1910)

ໃນປະຕິກິລິຍາຕໍ່ວັດຖຸນິຍົມ ແລະ ເຫດຜົນຂອງໂລກຍຸກໃໝ່, ນັກສິລະປິນສັນຍາລັກໄດ້ເລີ່ມສ້າງສິລະປະ. ທີ່ສຸມໃສ່ການຈິນຕະນາການແລະອາລົມ. ພວກເຂົາເຈົ້າດຶງການດົນໃຈຈາກ occult, ຈິດຕະສາດ, ແລະແນວຄວາມຄິດ mystical. ນອກເໜືອໄປຈາກການພັດທະນາຈິດຕະວິທະຍາແລ້ວ, ຍັງມີຄວາມສົນໃຈອັນໃໝ່ທາງດ້ານຈິດວິນຍານໃນສັງຄົມຝຣັ່ງ.

ນັກສັນຍາລັກໄດ້ປະມວນຜົນວິທີການຄິດໃໝ່ເຫຼົ່ານີ້ຜ່ານສິລະປະຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ພວກເຂົາຕ້ອງການສ້າງ ການເບິ່ງເຫັນທີ່ເບິ່ງເຫັນແລະນີ້ໄດ້ກາຍເປັນຈຸດປະສົງແລະຫນ້າທີ່ຂອງສິນລະປະຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາເລີ່ມຄົ້ນຫາຄວາມຝັນ, ການນອນ, ການເບິ່ງເຫັນ, ຄວາມງຽບ, ຄວາມງຽບ, ແລະເພດຍິງ. ການ​ຄົ້ນ​ຫາ​ການ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລະ​ການ​ຮ່ວມ​ເພດ​ໂດຍ​ຜ່ານ​ຮູບ​ແບບ​ທີ່​ມີ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ໂດຍ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ Art Nouveau (ທີ່ແລ່ນຂະໜານກັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງສັນຍາລັກ) ແມ່ນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນໃນ The Kiss (1907-1908), ຕົວຢ່າງໂດຍ Gustav Klimt.

The Kiss (1907 -1908) ໂດຍ Gustav Klimt; Gustav Klimt, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສະຕະວັດທີ 20: ຍຸກສະໄໝໃໝ່

ສິລະປະໄດ້ປ່ຽນແປງໄປຫຼາຍຕະຫຼອດສະຕະວັດທີ 20 ທີ່ບາງຄັ້ງກໍ່ບໍ່ສາມາດທີ່ຈະປັກໝຸດໄດ້. ຫຼຸດ​ລົງ​ການ​ທໍາ​ງານ​ຂອງ​ສິນ​ລະ​ປະ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ດົນ​ກວ່າ​ທົດ​ສະ​ວັດ​. ໃນຍຸກປະຈຸບັນ, ສິລະປະເຮັດອັນໃດກໍ່ຕາມທີ່ນັກສິລະປິນຢາກເຮັດ. ພວກເຮົາເຂົ້າຫາຈຸດປະສົງ ແລະໜ້າທີ່ຂອງສິລະປະທີ່ເປີດເຜີຍ ແລະຄ່ອງແຄ້ວນັ້ນເປັນຍ້ອນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນປະຫວັດສາດສິລະປະໃນໄລຍະສິລະປະສະໄໝໃໝ່.

ນິກາຍນິກາຍ (1895 – 1995)

ນັກສະແດງມີຄວາມສົນໃຈໃນ ສະແດງ​ຄວາມ​ຮູ້​ສຶກ​ອັນ​ແຮງ​ກ້າ​ຜ່ານ​ງານ​ສິລະ​ປະ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ. ບໍ່ເຫມືອນກັບ Impressionists, ນັກສິລະປິນ Expressionist ບໍ່ສົນໃຈທີ່ຈະສະແດງການຕີຄວາມຫມາຍຂອງໂລກ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກກັບສະພາບແວດລ້ອມທໍາມະຊາດເພື່ອຜະລິດສິລະປະທີ່ຈັບພາບແສງສະຫວ່າງທັນທີ. ເພື່ອເຮັດສິ່ງນີ້, ພວກມັນບິດເບືອນຮູບແບບແລະທາສີທີ່ມີສີສັນສົດໃສຈາກທໍ່. ມີຄວາມແປກປະຫລາດໃນໂລກແລະນັກສິລະປິນຢາກເກັບກໍາເລື່ອງນີ້. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍ້າຍອອກໄປຈາກຄວາມເປັນຈິງ. Fauvism , ກຕົວຢ່າງການແບ່ງສ່ວນຍ່ອຍຂອງ Expressionism, ໃຊ້ສີສັນສົດໃສທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ກັບຄວາມໝາຍສະເພາະເພື່ອສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກອັນເລິກເຊິ່ງ.

ການສະແດງອອກສ່ວນຫຼາຍແມ່ນພັດທະນາໃນເຢຍລະມັນ ແລະສິລະປິນ Ernst Ludwig Kirchner, Franz Marc, Paul Klee , ແລະ Marc Chagall. ຢູ່ໃນຈຸດໃຈກາງຂອງການເຄື່ອນໄຫວ. The Scream (1893, 1910) ຊຸດໂດຍ Edvard Munch ສະແດງໃຫ້ເຫັນການແບ່ງສ່ວນຂອງພາບທີ່ສົມຈິງໃນຮູບທີ່ໝູນວຽນຂອງສີສັນ ແລະຮູບພາບທີ່ບິດເບືອນ, ຮຸນແຮງ.

The Scream (1910) ໂດຍ Edvard Munch; Edvard Munch, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Cubism (1907 – 1920)

ໃນຈຸດນີ້ໃນປະຫວັດສາດສິລະປະ, ການຖ່າຍຮູບໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຫຼາຍ ແລະແຜ່ຫຼາຍ. ລົດຍົນ, ຍົນ, ແລະໂຮງໜັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຊີວິດຂອງຄົນເອີຣົບສ່ວນໃຫຍ່ໃນບາງທາງ ຫຼືທາງອື່ນ. ນັກສິລະປິນກໍ່ເລີ່ມໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກອິດສະລະພາບທີ່ກ້ອງໄດ້ມອບໃຫ້ພວກເຂົາ ແລະ ຍັງໄດ້ເລີ່ມນຳໃຊ້ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ມາຈາກຮູບຖ່າຍໃນສິລະປະຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ, ນັກສິລະປິນ Cubist ມີຄວາມສົນໃຈໃນການພັນລະນາພາບ, ວັດຖຸ, ແລະຄົນຈາກມຸມຕ່າງໆໃນເວລາດຽວກັນ.

ສິລະປະກາຍເປັນວິທີການທີ່ນັກສິລະປິນສາມາດຄົ້ນຫາ, ກໍານົດຄືນໃຫມ່, ແລະນໍາໃຊ້ຄືນໃຫມ່, ທັດສະນະ. , ແລະຮູບແບບ.

ການຂະຫຍາຍຂອງໂລກໂດຍຜ່ານການເດີນທາງ, ເຕັກໂນໂລຊີ, ວິທະຍາສາດ, ແລະການສື່ສານໄດ້ຖືກປຸງແຕ່ງໂດຍຜ່ານໄລຍະເວລາສິລະປະນີ້ໂດຍການນໍາໃຊ້ສິນລະປະເປັນວິທີການສະແດງການເຊື່ອມຕໍ່ນີ້. ໂດຍຜ່ານເສັ້ນເລຂາຄະນິດ, ແລະການບິດເບືອນຢ່າງຮຸນແຮງຂອງຮູບແບບແລະທັດສະນະ, ນັກສິລະປິນ Cubist ເຊັ່ນ Pablo Picasso ແລະ Georges Braque ຈັບຈິດໃຈຂອງການປ່ຽນແປງໃນປະຈຸບັນໃນໂລກຂອງພວກເຂົາ.

Abstract Art (1910 – 1940)

Abstract art , ຫຼາຍກວ່ານັ້ນ. ຫຼາຍກວ່າຮູບແບບສິລະປະອື່ນໆທີ່ມາກ່ອນ, ມີຈຸດປະສົງເພື່ອຍ້າຍອອກໄປຫມົດຈາກການພັນລະນາສິ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັບຊີວິດຈິງ. ນີ້​ແມ່ນ​ລັກ​ສະ​ນະ​ພຽງ​ແຕ່​ຂອງ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ສິ​ລະ​ປະ​ທີ່​ກວ້າງ​ຂວາງ​ແລະ​ຍາວ​ນານ​ນີ້. ຄໍາຮ້ອງສະຫມັກສີ, ຂະຫນາດກາງ, ຫົວຂໍ້, ແລະອື່ນໆສາມາດແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ. ແຕ່ຕາບໃດທີ່ພັນລະນາເປັນ abstracted ມັນກໍສາມາດເອີ້ນວ່າສິລະປະ Abstract ໄດ້.

ເພາະສະນັ້ນ, ໜ້າທີ່ຂອງສິລະປະ abstract ແມ່ນການສະແດງອອກເຖິງສິ່ງທີ່ບໍ່ແມ່ນຕົວໜັງສື- ເພື່ອໃຫ້ນັກສິລະປິນສາມາດຄົ້ນຫາໄດ້. abstraction ໃນຂະນະທີ່ຍັງຖ່າຍທອດຄວາມຫມາຍແລະຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ກະຕຸ້ນ. ນັກແຕ້ມແບບບໍ່ມີຕົວຕົນ ທຳອິດໄດ້ມາຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທຳອິດ ແລະໄດ້ໃຊ້ວິທີການແບບບໍ່ມີຕົວຕົນເພື່ອຄົ້ນຫາຄວາມສາມາດທີ່ບໍ່ມີຂີດຈຳກັດຂອງສິລະປະເພື່ອສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະທັດສະນະຂອງໂລກໃໝ່. ນັກສິລະປິນຄື Wassily Kandinsky (1866-1944) ອອກມາຈາກການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະແບບບໍ່ມີຕົວຕົນ.

ບົດປະພັນ IX (1936) ໂດຍ Wassily Kandinsky; Wassily Kandinsky, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Dadaism (1915 – 1950)

ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະ Dada ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເປັນການປະທ້ວງຕໍ່ຕ້ານອາລະຍະທໍາທີ່ມີ, ຢູ່ໃນຈຸດ. , erupted ໂລກເຂົ້າໄປໃນສົງຄາມ. ມັນແມ່ນວິທີການປະຫວັດສາດສິລະປະແມ່ນສຸມໃສ່ເລື່ອງເອີຣົບຂອງການພັດທະນາສິລະປະ. ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ສິນລະປະຂອງວັດທະນະທໍາອື່ນໆບໍ່ຫຼາຍປານໃດໄດ້ຖືກບັນທຶກແລະກ່າວເຖິງໃນຄວາມເລິກເທົ່າກັບສິລະປະຕາເວັນຕົກ.

ແຕ່ຍ້ອນວ່າສັງຄົມຕາເວັນຕົກໄດ້ອານານິຄົມໂລກແລະເຜີຍແຜ່ຄຣິສຕຽນຢ່າງຫ້າວຫັນໄປທົ່ວໂລກ. , ພວກເຮົາສາມາດຄາດເດົາໄດ້ວ່າການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະເຫຼົ່ານີ້ທີ່ສົນທະນາຂ້າງລຸ່ມນີ້ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບແນ່ນອນ, ຖ້າບໍ່ມີອິດທິພົນ, ວັດທະນະທໍາໂລກອື່ນໆເຊັ່ນດຽວກັນ.

ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະກ່ອນປະຫວັດສາດແລະຄລາສສິກ

ໃນລະຫວ່າງຍຸກກ່ອນປະຫວັດສາດແລະຄລາສສິກທີ່ສົນທະນາ. ຂ້າງລຸ່ມນີ້, ຫນ້າທີ່ຂອງສິນລະປະມີການປ່ຽນແປງຂ້ອນຂ້າງຊ້າ. ຈຸດປະສົງ ແລະໜ້າທີ່ຂອງສິລະປະໂດຍທົ່ວໄປໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ເປັນເຄື່ອງມືເພື່ອບັນທຶກເລື່ອງນິທານ, ສາດສະໜາ, ແລະດ້ານການເມືອງໃນປະຈຸບັນ.

ສິລະປະກ່ອນປະຫວັດສາດ (30,000 BC – 1,300 BC)

ຄັ້ງທຳອິດ ສິນລະປະຂອງມະນຸດທີ່ພົບເຫັນເວົ້າເຖິງຄວາມສໍາພັນທີ່ສວຍງາມ ແລະມີອໍານາດລະຫວ່າງຄວາມຢູ່ລອດ, ວັດທະນະທໍາ ແລະສິລະປະຂອງມະນຸດຊາດ. ສິລະປະຮັບໃຊ້ຈຸດປະສົງທີ່ມະຫັດສະຈັນ, ເໜືອທຳມະຊາດ. ເຊັ່ນດຽວກັບ Terence McKenna ເວົ້າຢູ່ໃນການບັນຍາຍໃນປີ 1990 ຂອງລາວ, ການເປີດປະຕູສູ່ຄວາມຄິດສ້າງສັນ , ນັກສິລະປິນທໍາອິດຖືກເອີ້ນວ່າ shamans, ແລະບົດບາດຂອງພວກເຂົາແມ່ນການແປແລະສື່ສານຂໍ້ຄວາມຈາກ "ສິ່ງອື່ນທີ່ຂ້າມຜ່ານ".

ຈາກ​ນັກ​ລ່າ​-​ເຕົ້າ​ໂຮມ​ແລະ​ນັກ​ສິລະ​ປິນ​ຈີນ​ບູຮານ​ເຖິງ​ຊາວ​ອີ​ຢີບ, ຄວາມ​ສຳຄັນ​ຂອງ​ພິທີການ​ແລະ​ເຄື່ອງໝາຍ​ຕ່າງໆ​ໃນ​ການ​ສ້າງ​ສິລະ​ປະ​ແມ່ນ​ບໍ່​ອາດ​ປະຕິ​ເສດ​ໄດ້. ວັດທະນະທໍາວັດຖຸບູຮານທັງຫມົດມີຈຸດປະສົງເພື່ອເກັບກໍາຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບການເປັນສໍາລັບນັກສິລະປິນເພື່ອຄົ້ນຫາສິ່ງທີ່ໂງ່ແລະບໍ່ມີເຫດຜົນຢ່າງສົມບູນ. ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາແມ່ນວ່າສິລະປະທີ່ໂງ່ແມ່ນສິ່ງດຽວທີ່ສາມາດສະທ້ອນເຖິງຄວາມໂງ່ຂອງສັງຄົມ.

ແນວຄວາມຄິດທີ່ກຽມພ້ອມແມ່ນມາຈາກ Dadaism ແລະໄດ້ປ່ຽນເສັ້ນທາງສິລະປະຕະຫຼອດໄປ.

Marcel Duchamp, ຍົກ​ຕົວ​ຢ່າງ, ວາງ​ປັດ​ສະ​ວະ​ກັບ​ຫົວ​ຂຶ້ນ​ທີ່​ມີ​ລາຍ​ເຊັນ “R. Mutt 1917” ຢູ່ໃນການສະແດງ ແລະເອີ້ນມັນວ່າ Fountain (1917). ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ເກີດການໂຕ້ຖຽງກັນຫຼາຍໃນໂລກສິລະປະ ແລະໄດ້ຕັ້ງຄຳຖາມວ່າ “ອັນໃດເປັນ ແລະ ບໍ່ແມ່ນສິລະປະ” ຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.

Fountain (1917), Marcel Duchamp ຖ່າຍໂດຍ Alfred Stieglitz ຢູ່ທີ່ 291 (ຫ້ອງສະແດງສິລະປະ) ປະຕິບັດຕາມງານວາງສະແດງຂອງສະມາຄົມນັກສິລະປິນເອກະລາດປີ 1917, ໂດຍມີປ້າຍເຂົ້າເຫັນໄດ້. ສາກຫຼັງແມ່ນ The Warriors ໂດຍ Marsden Hartley; Marcel Duchamp, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Surrealism (1915 – 1950)

Surrealism ຍັງມີຄວາມສົນໃຈໃນການຕັ້ງຄໍາຖາມກ່ຽວກັບແນວຄວາມຄິດທີ່ຍອມຮັບຂອງສັງຄົມ; ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຍູ້ຄວາມໂງ່ແລະຄວາມແປກປະຫລາດໃນສິລະປະຂອງພວກເຂົາໃນທາງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ນໍາໃຊ້ແນວຄວາມຄິດຂອງຈິດໃຈທີ່ບໍ່ມີສະຕິ, automatism, ແລະສັນຍາລັກຂອງຈິດຕະສາດ Freudian ເພື່ອສ້າງອົງປະກອບທີ່ມີລັກສະນະທີ່ແທ້ຈິງທີ່ສຸດແຕ່ເປັນໂລກອື່ນໆ. ທັງໝົດນີ້ແມ່ນເຮັດເພື່ອສ້າງຄວາມເປັນຈິງທີ່ “ເໜືອກວ່າ”.

ນັກສິລະປິນເຊັ່ນ: Man Ray, Salvador Dalí, ແລະ René Magritte ປະກອບເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວ Surrealist.

Abstract Expressionism (1940 – 1959)

ການປະທັບໃຈແບບບໍ່ມີຕົວຕົນມີຄວາມສົນໃຈໃນວຽກງານສິລະປະແບບ improvised, ສະແດງອອກ, ແລະການເຄື່ອນໄຫວທີ່ຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຮຸນແຮງ. ການເຄື່ອນໄຫວນີ້ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກແນວຄວາມຄິດຂອງ Surrealism ທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ກັບ intuition ແລະ unconscious mind.

ມັນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນອາເມລິກາໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 1 ແລະສືບຕໍ່ຕະຫຼອດ Great Depression.

ສິລະປິນຈາກ ເອີຣົບໄດ້ຫລົບຫນີຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງແລະມີອິດທິພົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ນັກສິລະປິນສະຫະລັດ. Abstract Expressionism ກາຍເປັນການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະຂອງອາເມລິກາທຳອິດ, ເປັນເອກະລັກ, ໂດຍ Jackson Pollock ເປັນນັກແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດທີ່ອອກມາຈາກມັນ.

Pop Art (1950 – 1980)

ສິລະປະຫຼັງສົງຄາມໄດ້ເຜົາຜານຂອບເຂດສຸດທ້າຍກ່ຽວກັບນິຍາມຂອງສິລະປະ ແລະໄດ້ລິເລີ່ມສິລະປະຍຸກສະໄໝໃໝ່ທີ່ພວກເຮົາຍັງຮູ້ຈັກໃນທຸກມື້ນີ້. ໜ້າທີ່ຂອງ ສິລະປະປັອບ ໃນທີ່ສຸດກໍແມ່ນການທຳລາຍສິ່ງກີດຂວາງລະຫວ່າງສິລະປະອັນດີງາມ ແລະ ວັດທະນະທຳຍອດນິຍົມ.

ສິນລະປິນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ນຳໃຊ້ປຶ້ມ, ຮູບເງົາ, ຮູບຖ່າຍ, ໂຄສະນາ, ກາຕູນ, ຮູບແຕ້ມ ແລະ ການຫຸ້ມຫໍ່ເພື່ອສ້າງຮູບປະພັນ ແລະສິລະປະປະສົມກັບສື່ ແລະເອກະສານອ້າງອີງທີ່ຫຼາກຫຼາຍ.

ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະນີ້ຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ສິລະປະເຂົ້າເຖິງໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນສຳລັບທຸກຄົນ. ການພິມ Campbell's Soup Can (Tomato) (1962) ທີ່ມີຄວາມຂັດແຍ້ງກັນຂອງ Andy Warhol ເປັນ ຕົວຢ່າງທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ Pop art .

ໃນບົດສະຫຼຸບ: ຈຸດປະສົງຂອງສິລະປະແມ່ນຫຍັງ?

ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຫຼັງຈາກການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະທີ່ແຕກຕ່າງເຫຼົ່ານີ້ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວແມ່ນເປັນການແບ່ງອອກທັງໝົດຂອງສິ່ງທີ່ມີຊາຍແດນຕິດກັນການຕີຄວາມພື້ນເມືອງຂອງສິລະປະ. ສິລະປະສຽງ, ສິລະປະຄອມພິວເຕີ, ສິລະປະການສະແດງ ແລະຫຼາຍຮູບແບບສິລະປະທີ່ບໍ່ແມ່ນການແຕະຕ້ອງເລີ່ມພັດທະນາ. ນັກສິລະປິນມັກຈະກົດດັນຄໍານິຍາມຂອງສິລະປະກັບມັນບາງຄັ້ງກໍ່ແປກປະຫຼາດແລະບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນ. ການເຄື່ອນໄຫວເຊັ່ນ: ການສະແດງອອກ ແລະສິລະປະແບບບໍ່ມີຕົວຕົນແມ່ນຍັງມີຢູ່ ແລະສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນ.

ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວ, ສິນລະປະຮ່ວມສະໄໝໄດ້ດຶງດູດເອົາການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະໃນອະດີດທັງໝົດເພື່ອສ້າງຮູບແບບສິລະປະທີ່ມີລັກສະນະພິເສດ ແລະເປັນສ່ວນບຸກຄົນສູງຂື້ນກັບ ນັກສິລະປິນ.

ມັນຍັງເຫັນໄດ້ຊັດເຈນຈາກເສັ້ນເວລາທີ່ໄດ້ສົນທະນາຂ້າງເທິງວ່າສິ່ງທີ່ຊຸກຍູ້ໃຫ້ສິລະປະກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າເພື່ອຄົ້ນຫາຈຸດປະສົງໃຫມ່ແມ່ນປະຕິກິລິຍາຕໍ່ກັບຮູບແບບການສະແດງອອກທີ່ມີຢູ່. ນັກສິລະປິນໄດ້ດຶງດູດແຮງບັນດານໃຈຈາກປະຫວັດສາດສິລະປະມາຕະຫຼອດເພື່ອສ້າງວິທີການພັນລະນາໂລກຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ຫຼາກຫຼາຍ ແລະ ໃໝ່ໆ. ຄວາມເປັນຈິງທີ່ໜ້າເສົ້າໃຈ ແລະ ມັກຈະອະທິບາຍບໍ່ໄດ້ທີ່ເຂົາເຈົ້າອາໄສຢູ່. ສິລະປະຈຶ່ງເປັນຮູບແບບໜຶ່ງທີ່ມະນຸດເຂົ້າໃຈໂລກສະເໝີ ແລະ ໜ້າທີ່ຂອງມັນແມ່ນຂຶ້ນກັບສະຖານະການທີ່ສັບສົນທີ່ມະນຸດເຫັນວ່າຕົນເອງຕົກໃຈສະເໝີ.

ດັ່ງນັ້ນ, ສິລະປະເຮັດຫຍັງແດ່? ນີ້ແມ່ນ ຄຳ ຖາມທີ່ຍາກທີ່ຈະຕອບເພາະວ່າມັນຂື້ນກັບຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງນັກສິລະປິນ. ຄໍານິຍາມຂອງສິນລະປະຂອງພວກເຮົາມີການປ່ຽນແປງແລະ, ດັ່ງນັ້ນ, ມາເຖິງຄໍານິຍາມຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຈຸດປະສົງແລະຫນ້າທີ່ຂອງສິນລະປະແມ່ນເກືອບເປັນໄປບໍ່ໄດ້. ໃນການສົນທະນາກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດຂອງສິນລະປະຕາເວັນຕົກຕາເວັນຕົກ, ຄວາມເປັນຈິງນີ້ກາຍເປັນອາພາດເມັນຫຼາຍ. ສິລະປະໄດ້ມີບົດບາດໃນວິທີການທີ່ວັດທະນະທໍາຂອງພວກເຮົາໄດ້ພັດທະນາ, ແລະວິທີທີ່ພວກເຮົາສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກທາງວິນຍານ, ຄວາມຮູ້ສຶກ, ຈິດໃຈ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບທຸກດ້ານອື່ນໆຂອງຊີວິດຂອງມະນຸດ.

ລອງເບິ່ງຈຸດປະສົງຂອງເວັບສະຕໍຣີສິລະປະຂອງພວກເຮົາທີ່ນີ້!

ຄໍາຖາມທີ່ພົບເລື້ອຍ

ສິລະປະເຮັດຫຍັງແດ່?

ສິນລະປະເຮັດອັນໃດກໍໄດ້ທີ່ນັກສິລະປິນຕັ້ງໃຈ ບວກກັບວິທີທີ່ຜູ້ເບິ່ງໄດ້ຮັບ. ໃນເມື່ອກ່ອນ, ໂດຍສະເພາະໃນສະໄໝສິລະປະບູຮານ ແລະ ຄລາສສິກ, ສິລະປະມີໜ້າທີ່ສະເພາະຫຼາຍ, ແຕ່ໃນຍຸກຫຼັງຍຸກສະໄໝໃໝ່, ຈຸດປະສົງ ແລະໜ້າທີ່ຂອງສິລະປະນັບມື້ນັບບໍ່ຊັດເຈນ.

ເປັນຫຍັງຄືສິລະປະ. ສຳຄັນ?

ສິລະປະມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ມະນຸດໃນລັກສະນະດຽວກັນກັບພາສາທີ່ມີຄວາມສໍາຄັນ. ນອກ ເໜືອ ໄປຈາກຄວາມຈິງທີ່ວ່າມັນເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນໃນການສື່ສານ, ມັນຍັງເປັນສິ່ງທີ່ມະນຸດໄດ້ເຮັດມາແຕ່ອາຍຸ. ບໍ່​ມີ​ເຫດຜົນ​ອັນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ວ່າ​ສິລະ​ປະ​ເປັນ​ສິ່ງ​ສຳຄັນ, ແຕ່​ການ​ທີ່​ເຮົາ​ເຮັດ​ສະເໝີ​ມາ​ນັ້ນ​ສະແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ມະນຸດ​ສາມາດ​ແຍກ​ອອກ​ຈາກ​ສິລະປະ.

ຈຸດປະສົງ​ແລະ​ໜ້າທີ່​ຂອງ​ສິລະປະ​ແມ່ນ​ຫຍັງ?

ຈຸດປະສົງ ແລະໜ້າທີ່ຂອງສິລະປະ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບນິຍາມຂອງສິລະປະ, ສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງ. ໂດຍທົ່ວໄປ, ຈຸດປະສົງແລະຫນ້າທີ່ຂອງສິລະປະມັກຈະຖືກກໍານົດໂດຍຜູ້ທີ່ມີອໍານາດຍ້ອນວ່າສິລະປະມັກຈະຖືກໃຊ້ເພື່ອປ່ຽນຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນກ່ຽວກັບບາງທາງດ້ານການເມືອງ, ສັງຄົມ, ວັດທະນະທໍາ, ແລະ.ປະກົດການທາງດ້ານຈິດໃຈ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າບໍ່ມີຈຸດປະສົງອັນໜຶ່ງຂອງສິລະປະທີ່ສາມາດນຳໃຊ້ໄດ້ຢ່າງທົ່ວເຖິງ, ແຕ່ໜ້າທີ່ຂອງສິລະປະນັ້ນປ່ຽນຈາກແຕ່ລະໄລຍະ ແລະ ສິລະປິນໄປສູ່ສິນລະປິນ.

ໃນໂລກຕາເວັນຕົກທີ່ທັນສະໄຫມ, ປະຈຸບັນນັກສິລະປິນແມ່ນຜູ້ດຽວທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ເວົ້າກ່ຽວກັບ "ການດົນໃຈຂອງພວກເຂົາ" ຫຼື "ວິໄສທັດທີ່. ມາຫາເຂົາເຈົ້າ.” ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ shamans, ບາງຄັ້ງນັກສິລະປິນຍັງເຊື່ອວ່າມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ສະຕິຂອງມະນຸດປົກກະຕິ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນິຍາມ ແລະໜ້າທີ່ຂອງສິລະປະນີ້ແມ່ນບໍ່ຖືກເນັ້ນໃສ່ ຫຼືມັກຈະບໍ່ໄດ້ສະຫຼອງ ເນື່ອງຈາກຄວາມໝາຍຂອງສິລະປະໄດ້ປ່ຽນໄປຕັ້ງແຕ່ມະນຸດໃນສະໄໝກ່ອນໄດ້ແຕ້ມພາບວິໄສທັດຂອງພວກເຮົາຢູ່ເທິງຝາຖ້ຳ.

ສິລະປະກຣີກ ແລະ ໂຣມັນບູຮານ (800 BC – 100 BC. AD. ສິລະປະ ແລະ ວັດຖຸປະໂຫຍດຖືກລວມເຂົ້າກັນ, ດ້ວຍຮູບແບບການສະແດງອອກຕົ້ນຕໍແມ່ນເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາ ແລະ ຮູບປັ້ນ. ການແຕ້ມຮູບຍັງເປັນຮູບແບບຂອງການສະແດງອອກທົ່ວໄປ, ແຕ່, ເນື່ອງຈາກວ່າຮູບແຕ້ມສ່ວນໃຫຍ່ຖືກສ້າງຂື້ນເທິງຜ້າໃບແລະຮູບແຕ້ມ, ມີຈໍານວນຫນ້ອຍຫຼາຍທີ່ລອດຊີວິດໄດ້.

ຫນ້າທີ່ຂອງສິລະປະໃນຊ່ວງເວລານີ້ແມ່ນເພື່ອພັນລະນາເຖິງການລຸກຂຶ້ນຂອງສອງອານາຈັກ ( ກຣີກ ແລະ ໂຣມັນ) ແລະໂຄງສ້າງຄວາມເຊື່ອທີ່ເນັ້ນໃສ່ສອງອາລະຍະທຳເຫຼົ່ານີ້.

ເຖິງແມ່ນວ່າວິທີການທີ່ເຂົາເຈົ້າພັນລະນາພາບຈາກຊີວິດປະຈໍາວັນກໍໄດ້ຮັບອິດທິພົນຢ່າງແຮງຈາກນິທານ ແລະຄວາມເຊື່ອທາງສາສະໜາໃນສະໄໝນັ້ນ. ເຊື່ອກັນວ່ານັກສິລະປິນໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກວິນຍານ, ເທວະດາ, ຫຼືຫນ່ວຍງານທີ່ອາໄສຢູ່ໃນສະຕູດິໂອຂອງນັກສິລະປິນ. ເພາະສະນັ້ນ, ນັກສິລະປິນ, ຍັງ, ເຊື່ອກັນວ່າມີພຽງແຕ່ຊ່ອງທາງ ຫຼືຜູ້ແປຂໍ້ຄວາມກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງມະນຸດທີ່ມາຈາກສິ່ງທີ່ມີສະຕິສູງກວ່າ.

ຮູບປັ້ນດິນເຜົາຂອງກຣີກ ແລະໂຣມັນຈາກອີຕາລີ, ເກຼັກ ແລະອາຊີນ້ອຍ (ຄ. ສະຕະວັດທີ 5 BC – ສະຕະວັດທີ 1 AD) ; Anagoria, CC BY 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິລະປະຍຸກຄຣິສຕຽນ ແລະ Byzantine ຕອນຕົ້ນ (ສະຕະວັດທີ 4 – 15)

ການພັນລະນາ ແລະນຳເອົາປະເພນີຂອງຄຣິສຕຽນມາສູ່ຊີວິດແມ່ນໜ້າທີ່ຕໍ່ໄປ. ຂອງສິນລະປະ. ຄວາມເປັນທໍາມະຊາດ, ຄວາມຮູ້ສຶກ, ແລະພະລັງງານຈິນຕະນາການທັງຫມົດໄດ້ຖືກສະແດງອອກໃນສິລະປະ, ແຕ່ສະເຫມີຜ່ານທັດສະນະຂອງຄຣິສຕຽນແລະການແຜ່ຂະຫຍາຍຂອງມັນໄປທົ່ວໂລກ. ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ດ້ານ​ສິ​ລະ​ປະ​ທີ່​ມີ​ສະ​ໄຕ​ລ໌​ທີ່​ມີ​ສະ​ໄຕ​ລ໌​ແລະ​ອັນ​ຈິງ​ຈັງ​ນີ້​ໄດ້​ຖືກ​ເຊື່ອ​ວ່າ​ເປັນ​ວິ​ທີ​ທີ່​ຈະ​ຕິດ​ຕໍ່​ສື່​ສານ​ໂດຍ​ກົງ​ກັບ​ພຣະ​ເຈົ້າ. ສິລະປະທີ່ຜະລິດໃນລະຫວ່າງເວລານີ້ແມ່ນ, ດັ່ງນັ້ນ, ເຊື່ອວ່າຖືອໍານາດສັກສິດ. ຜ່ານການໄຕ່ຕອງ ແລະການສະມາທິ ຫຼືການອະທິດຖານຢູ່ໃນຮູບສັນຍາລັກທີ່ທາສີທາງສາສະຫນາ, ຜູ້ນໍາທາງສາສະຫນາສາມາດປະສົບກັບຂໍ້ຄວາມຈາກພຣະເຈົ້າໄດ້.

ສິນລະປະນີ້ຖືກຄວບຄຸມຢ່າງລະມັດລະວັງ.

ບ່ອນທີ່ພາສາກຣີກບູຮານ ແລະ ສິລະປະໂຣມັນ ສາມາດເຂົ້າເຖິງໄດ້ພຽງແຕ່ຜູ້ອຸປະຖໍາ ແລະຄອບຄົວທີ່ຮັ່ງມີເທົ່ານັ້ນ, ສິນລະປະຂອງຄຣິສຕິນ ແລະ ໄບຊານຕິນ ສະໄໝຕົ້ນແມ່ນມີໃຫ້ສະເພາະຜູ້ທີ່ສູງໃນໂບດໃນເວລານັ້ນເທົ່ານັ້ນ. ເພາະສະນັ້ນ, ສິນລະປະແມ່ນຍັງມີຄວາມລຶກລັບແລະໂຊກດີຫຼາຍ. ອີກເທື່ອຫນຶ່ງ, ຈຸດສຸມບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນທັງຫມົດກ່ຽວກັບສິລະປິນເປັນຜູ້ສ້າງ, ແຕ່ນັກສິລະປິນແມ່ນພຽງແຕ່ເຮືອທີ່ພຣະເຈົ້າສາມາດສື່ສານກັບມະນຸດໄດ້. ຄວາມເປັນຕົ້ນສະບັບ, ຄວາມຄິດສ້າງສັນ, ຫຼືການສະແດງອອກສ່ວນບຸກຄົນໄດ້ຖືກທໍ້ຖອຍໃຈ.ແທນທີ່ຈະ, ນັກສິລະປິນໄດ້ຮັບການຊຸກຍູ້ໃຫ້ຮຽນແບບຮູບສັນຍາລັກໂດຍກົງເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ເຊິ່ງສົ່ງຜົນໃຫ້ມີການຄັດລອກຮູບແຕ້ມດຽວກັນເລື້ອຍໆ.

ຍຸກກາງ (ສະຕະວັດທີ 6 – 11)

ອິດທິພົນຂອງພວກນອກຮີດ. motifs stylized ໄດ້ຖືກລວມເຂົ້າໃນຮູບສັນຍາລັກ ສິລະປະຄຣິສຕຽນ ເພື່ອສ້າງເປັນຮູບແບບສິລະປະດຽວທີ່ລອດຊີວິດຈາກການລົ້ມລົງຂອງ Empire Roman: manuscript illustration . ສິນລະປະທີ່ສ້າງຂຶ້ນເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນ ແລະ ປະດັບປະດາບົດເລື່ອງທາງສາສະໜາແບບງ່າຍໆ ມີຈຸດປະສົງເຜີຍແຜ່ ແລະຖືກສ້າງຂື້ນເພື່ອສະໜັບສະໜູນການເຜີຍແຜ່ຄຣິສຕຽນຕື່ມອີກ. ເຖິງແມ່ນວ່າບົດເລື່ອງທາງສາສະຫນາເຫຼົ່ານີ້ຈະຕ້ອງຖືກຄັດລອກຢ່າງແນ່ນອນ, ແຕ່ມີອິດສະລະຫຼາຍສໍາລັບພຣະສົງຄຣິສຕຽນທີ່ຈະລວມເອົາການອອກແບບທີ່ເຂົາເຈົ້າເຫັນໃນເຄື່ອງໂລຫະ, ເຄື່ອງປະດັບ, ແລະຮູບປັ້ນຂະຫນາດນ້ອຍໃນຮູບແຕ້ມຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງສັກສິດ.

ດັ່ງນັ້ນ. , ນອກຈາກເປັນການແປຂໍ້ຄວາມຈາກພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ຮູບແຕ້ມໃນພຣະຄໍາພີເຫຼົ່ານີ້ຍັງມີຫນ້າທີ່ຂອງການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສທີ່ບໍ່ເຊື່ອ.

ຕົວຢ່າງຂອງຫນັງສືໃບລານທີ່ສະຫວ່າງຈາກ Medieval ເຢຍລະມັນ, ຄ. ສະຕະວັດທີ 15; Metropolitan Museum of Art, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Romanesque ແລະ Gothic Art (10th – 14th Century)

ສິລະປະໃນຊ່ວງເວລານີ້ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນສ້າງຂຶ້ນໃນຮູບແບບຂອງສະຖາປັດຕະຍະກຳ. . ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ, ພຣະເຈົ້າເປັນຈຸດໃຈກາງຂອງ ໜ້າ ທີ່ຂອງສິລະປະນີ້ຍ້ອນວ່າໂບດໃຫຍ່ແລະ ໜ້າ ອັດສະຈັນທີ່ສ້າງຂຶ້ນເພື່ອສະແດງເຖິງຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແລະພະລັງຂອງພະເຈົ້າຄຣິສຕຽນ. ໝູ່​ບ້ານ​ທັງ​ໝົດ​ໄດ້​ເຮັດ​ວຽກ​ມາ​ເປັນ​ປີ​ເພື່ອ​ສ້າງໂບດທີ່ມີລາຍລະອຽດພິເສດ, ບໍ່ມີໃຜຕິດຊື່ເປັນ "ນັກສິລະປິນ". ຄວາມ​ຄິດ​ທີ່​ວ່າ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຈະ​ສື່​ສານ​ການ​ອຸ​ທິດ​ຕົນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຕໍ່​ພຣະ​ເຈົ້າ. ຫນ້າທີ່ນີ້ແມ່ນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນໃນສະຖານທີ່ທີ່ບໍ່ຊັດເຈນລາຍລະອຽດທາງດ້ານສິລະປະໄດ້ຖືກແກະສະຫຼັກແລະເພີ່ມຮູບແຕ້ມເພື່ອໃຫ້ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າສິລະປະບໍ່ໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນສໍາລັບຕາຂອງມະນຸດ, ແຕ່ສໍາລັບພຣະເຈົ້າຜູ້ດຽວ. ຄວາມປະທັບໃຈຂອງໂຄງສ້າງເຫຼົ່ານີ້ຍັງເປັນຈຸດປະສົງທາງດ້ານການເມືອງ, ເນື່ອງຈາກວ່າປະຊາກອນຂອງອານາຈັກທັງຫມົດມັກຈະຖືກຮຽກຮ້ອງໃຫ້ເຮັດວຽກໃນໂຄງການເຫຼົ່ານີ້ແລະຈ່າຍຄ່າພາສີຕໍ່ການກໍ່ສ້າງວິຫານເຫຼົ່ານີ້, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງສະຫນອງທຶນໃຫ້ແກ່ການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງໂບດຄຣິສຕຽນແລະອໍານາດທາງດ້ານການເມືອງຂອງພວກເຂົາໃນເອີຣົບ. 3>

The Renaissance (1300 – 1600)

ການແບ່ງແຍກຈາກວັດທະນະທໍາ ແລະສິລະປະວັດຖຸບູຮານແມ່ນຫມາຍເຖິງການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງ Renaissance. ມັນເນັ້ນໃສ່ມະນຸດສະທຳໃໝ່ ແລະຄວາມເປັນຈິງທີ່ວາງມະນຸດຊາດ ແລະເຫດຜົນເປັນຈຸດໃຈກາງຂອງໂລກ. ແທນທີ່ຈະແຕ້ມຮູບຂອງວັດຖຸບູຮານຄລາສສິກ, ການສ້າງສັນໃນໄລຍະ Renaissance ໄດ້ສຸມໃສ່ການສັງເກດຢ່າງລະມັດລະວັງ, ມີລັກສະນະຄວາມຊັດເຈນ, ຄວາມກົມກຽວ, ຄວາມສະຫງ່າງາມ, ທັດສະນະ, ແລະຄວາມຊັບຊ້ອນທີ່ຊໍານິຊໍານານ.

ຍ້າຍອອກໄປຈາກສິລະປະໂລກອື່ນໆທີ່ມີສະໄຕທີ່ກ່ອນຫນ້າ. ຍຸກ Renaissance, ນັກສິລະປິນໃນຍຸກ Renaissance ມີຄວາມສົນໃຈໃນການພັນລະນາຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງຂອງສາມມິຕິລະດັບ.ອາວະກາດ, ລະຄອນອາລົມ, ແລະເຫດການທໍາມະຊາດຫຼາຍ.

ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຍັງແຕ້ມຮູບທາງສາສະຫນາ (ໂດຍສະເພາະໃນຊ່ວງ Renaissance ໃນຕອນຕົ້ນ ), ມັນໄດ້ກາຍເປັນຄວາມເປັນໄປໄດ້ສໍາລັບນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຈະສະແດງພາບທໍາມະດາ. ຄົນ – ບາງ​ສິ່ງ​ບາງ​ຢ່າງ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້​ເຮັດ​ກ່ອນ​ໜ້າ​ນີ້.

ໜ້າ​ທີ່​ຂອງ​ສິນ​ລະ​ປະ​ຍຸກ​ເນ​ຊ​ance ແມ່ນ​ເພື່ອ​ພັນ​ລະ​ນາ​ວິ​ວັດ​ການ​ໂລກ​ມະ​ນຸດ​ນິ​ຍົມ​ໃໝ່ – ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ຈາກ​ການ​ສຸມ​ໃສ່​ຄວາມ​ສຳ​ເລັດ​ຂອງ​ມະ​ນຸດ ຫຼື​ການ​ເຂົ້າ​ສູ່​ຍຸກ​ສະ​ໄໝ. ໂລກຕໍ່ໄປເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນຜົນສໍາເລັດຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຊີວິດນີ້. ນີ້ໄດ້ປ່ຽນແປງຄຸນຄ່າຂອງສັງຄົມ, ແລະສິລະປະ Renaissance ໄດ້ມີບົດບາດສໍາຄັນຫຼາຍໃນເອກະສານແລະການເຜີຍແຜ່ການປ່ຽນແປງນີ້. ຫນ້າທີ່ທີ່ສໍາຄັນອີກອັນຫນຶ່ງຂອງສິລະປະໃນເວລານີ້ແມ່ນການບັນລຸແລະພັນລະນາເຖິງຄວາມສົມບູນແບບ.

Six Tuscan Poets (1544) ໂດຍນັກສິລະປິນ Humanist ແລະ Renaissance Giorgio Vasari; Giorgio Vasari, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສິລະປະ Baroque (1600 – 1700)

ສິລະປະ Baroque, Rococo, ແລະ Neoclassicism ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນສິ່ງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ທັບຊ້ອນກັນ ແລະ ມີສິ່ງໜຶ່ງທີ່ຄືກັນຄື: ເຂົາເຈົ້າໄດ້ລວມເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ການຄົ້ນພົບໃໝ່ຂອງ Renaissance ແລະສິລະປະວັດຖຸບູຮານເພື່ອສ້າງວິທີການສະແດງອອກຂອງຕົນເອງໃຫມ່.

ໄລຍະສິລະປະເຫຼົ່ານີ້ມາຫຼັງຈາກການລ່າສັດເພື່ອຄວາມສົມບູນແບບແລະຫັນຫນີຈາກຮ່າງກາຍທີ່ລຽບງ່າຍແລະເຫມາະສົມຂອງ Renaissance ເພື່ອເນັ້ນຫນັກໃສ່ການລະຄອນຂອງປະສົບການຂອງມະນຸດ. ແລະ scenes ທາງສາສະຫນາຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ.

ລັກສະນະຂອງ Baroqueສິນລະປະ ແມ່ນການນໍາໃຊ້ທີ່ຮຸນແຮງຂອງຮູບແບບການແຕ້ມຮູບ, chiaroscuro. ແສງໄຟທີ່ໜ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈນີ້ຖືກໃຊ້ເພື່ອສະແດງອາລົມຂອງມະນຸດຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອເຂົາເຈົ້າເບິ່ງສິລະປະ. ອັນນີ້ໝາຍເຖິງການປ່ຽນແປງໜ້າທີ່ຂອງສິລະປະຈາກເຫດຜົນໄປສູ່ຄວາມຮູ້ສຶກ.

ພຣະຄຣິດຊົງມຸງກຸດດ້ວຍໜາມ (1602-1604) ໂດຍ Caravaggio, ຕົວຢ່າງຂອງຮູບແຕ້ມ Baroque ໃນແບບ chiaroscuro; Caravaggio, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Rococo (1700 – 1780)

Rococo art , ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ໄດ້ປະໄວ້ຄວາມຄົມຊັດທີ່ມືດມົວ. ຂອງສິນລະປະ Baroque ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງສໍາລັບການພັນລະນາສີມ້ານແລະເສັ້ນໂຄ້ງ. ບ່ອນທີ່ສິລະປະ Baroque ຖືກນໍາໃຊ້ໄລຍະສັ້ນໆເພື່ອພະລັງງານຂອງຄຣິສຕະຈັກໃນບໍ່ດົນມານີ້ຫຼັງຈາກທີ່ມັນຖືກແບ່ງອອກເລັກນ້ອຍໂດຍຄວາມມັກຂອງ Renaissance ສໍາລັບເຫດຜົນແລະຄວາມສໍາເລັດຂອງມະນຸດ, Rococo ມີຄວາມອ່ອນໂຍນແລະສະແດງເຖິງກິດຈະກໍາທີ່ມ່ວນແລະ frivolous.

ຮູບແບບນີ້ແມ່ນມາຈາກຄວາມຕ້ອງການຂອງເຈົ້ານາຍຂອງຝຣັ່ງໃນການປັບປຸງເຮືອນຫຼັງເກົ່າຂອງ Parisian ຂອງເຂົາເຈົ້າ. ມັນແຜ່ຂະຫຍາຍໄປທົ່ວເອີຣົບ ແລະກາຍເປັນທີ່ນິຍົມກັນກັບບັນດາຄອບຄົວທີ່ຮັ່ງມີ ແລະພະລາຊະວັງອື່ນໆ ຈົນກ່ວາມັນຖືກປ່ຽນແທນດ້ວຍນິກາຍນິໂອຄລາດສິກທີ່ “ຮ້າຍແຮງ” ຫຼາຍຂຶ້ນ.

ລັດທິນີໂອຄລາດສິກ (1750 – 1820)

ນັກສິລະປິນ Neoclassic ພະຍາຍາມເອົາຄືນມາ. ສົມບັດສິນທໍາແລະຄຸນຄ່າທາງວິນຍານຂອງເກຣັກແລະ Rome ບູຮານ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຍ້ອນວ່າມີປະຫວັດສາດຫຼາຍລະຫວ່າງນັກແຕ້ມເຫຼົ່ານີ້ແລະທີ່ເຫມາະສົມຂອງພວກເຂົາກ່ອນ​ຫນ້າ​ນີ້​ວັດ​ຖຸ​ບູ​ຮານ​, ມີ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ປະ​ສົມ​ຂອງ​ວິ​ທີ​ການ​ສິ​ລະ​ປະ​ໄດ້​ມີ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ໄດ້​ຊັດ​ເຈນ​ໃນ​ການ​ເຮັດ​ວຽກ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​. Enlightenment ມີອິດທິພົນຕໍ່ນັກສິລະປິນເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອສ້າງທັດສະນະໃຫມ່ໃນໂລກຄລາສສິກ.

ຮູບແຕ້ມຂອງພວກເຂົາມີຈຸດປະສົງເພື່ອຖ່າຍທອດຄຸນຄ່າຂອງຄວາມເປັນລະບຽບ, ຄວາມຊັດເຈນ, ເຫດຜົນ, ແລະການສຶກສາວິທະຍາສາດ. ວ່າໄດ້ຖືກກ່າວວ່າ, ຫຼັງຈາກການປະຕິວັດໃນປະເທດຝຣັ່ງ, ມັນເປັນທີ່ຊັດເຈນວ່າວຽກງານເຫຼົ່ານີ້ມັກຈະເປັນຈຸດປະສົງທາງດ້ານການເມືອງ.

Tepidarium (1853) ໂດຍ Théodore Chasséria u, ຕົວຢ່າງຂອງຮູບແຕ້ມ Neoclassical ຈາກຍຸກນີ້; Théodore Chassériau, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ສະຕະວັດທີ 19 ແລະ "-isms" ຂອງມັນ

ສະຕະວັດທີ 19 ແມ່ນມີລັກສະນະໂດຍຄວາມໄວທີ່ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະປ່ຽນແປງການເລືອກເຟັ້ນ. ຂຶ້ນ. ການປະດິດກ້ອງຖ່າຍຮູບ, ແລະສີທໍ່, ແລະການປ່ຽນແປງຂອງພະລັງງານແລະເງິນໃນໂລກໃນລະຫວ່າງແລະຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທໍາອິດໄດ້ສ້າງຄວາມຫມາຍໃຫມ່ຢ່າງໄວວາຂອງສິລະປະ. The 'isms (ເຊັ່ນ: Romanticism, Realism, ແລະ Impressionism ) ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການສະແດງໃນ scene ແລະຫມາຍການປ່ຽນແປງໄວນີ້ທີ່ຈະຂະຫຍາຍໄປສູ່ສະຕະວັດທີ 20.

ນັກສິລະປິນໄດ້ຮັບການຜ່ອນຄາຍຈາກພວກເຂົາ ບົດບາດເປັນນັກຂຽນເອກະສານ ແລະສາມາດເລີ່ມພັນລະນາໂລກໄດ້ຢ່າງສ້າງສັນຈາກທັດສະນະສ່ວນຕົວຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງກຳລັງເບິ່ງຮູບແຕ້ມແບບ Impressionist ສຳລັບງານວາງສະແດງ Musée d'Orsay, Beyond Impressionism : ການເກີດຂອງສິລະປະທີ່ທັນສະໄຫມ , 2014, ທີ່ພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດຂອງເກົາຫລີ, Yongsan-Gu,