ສາລະບານ
ເຈົ້າເຄີຍໄດ້ຍິນປະໂຫຍກທີ່ວ່າ “ເພື່ອຄວາມດີ” ບໍ? ແນວໃດກ່ຽວກັບ "ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ" ຫຼື "ຄວາມສະຫວ່າງທັງຫມົດບໍ່ແມ່ນຄໍາ"? ນີ້ແມ່ນພຽງແຕ່ສອງສາມປະໂຫຍກຈາກວຽກງານຂອງ William Shakespeare ທີ່ພວກເຮົາໃຊ້ທົ່ວໄປໃນມື້ນີ້. ການຂຽນຂອງ Shakespeare ໄດ້ເສີມສ້າງຊີວິດຂອງຫຼາຍໆຄົນເປັນເວລາຫຼາຍປີດ້ວຍ scenes romantic, ຕົວລະຄອນ, ແລະຄໍາເວົ້າທີ່ສະຫລາດຂອງລາວ. ມີເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງບົດກະວີແລະບົດລະຄອນຂອງລາວມີຊື່ສຽງຫຼາຍ. ບົດຄວາມຕໍ່ໄປນີ້ຈະປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບບົດກະວີ Shakespeare ທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດແລະເປັນຫຍັງພວກມັນຈຶ່ງມີຄວາມສໍາຄັນຫຼາຍ.
ທ່ານ William Shakespeare ແມ່ນໃຜ?
William Shakespeare ແມ່ນໃຜ? ມີພຽງແຕ່ນັກຂຽນອັງກິດທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດ, ແນ່ນອນ! Stratford-upon-Avon ໃນສະຫະລາຊະອານາຈັກແມ່ນບ່ອນທີ່ William Shakespeare (1564 - 1616) ເກີດແລະບ່ອນທີ່ລາວໃຊ້ເວລາໃນໄວເດັກຂອງລາວ. ເມື່ອລາວມີອາຍຸ 18 ປີ, Shakespeare ໄດ້ແຕ່ງງານກັບ Anne Hathaway ແລະຄູ່ຜົວເມຍມີລູກສາມຄົນ: Susanna, Hamnet, ແລະ Judith (ຄູ່ແຝດ). Shakespeare ເປັນນັກສະແດງ ແລະນັກກະວີທີ່ປະສົບຄວາມສຳເລັດໃນລອນດອນ ແລະເປັນເຈົ້າຂອງສ່ວນໜຶ່ງຂອງ Lord Chamberlain's Men, ເຊິ່ງເປັນບໍລິສັດທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນນາມ King's Men . ລາວໄດ້ບໍານານຢູ່ທີ່ປະມານ 49 ປີໃນ Stratford, ບ່ອນທີ່ທ່ານໄດ້ເສຍຊີວິດສາມປີຕໍ່ມາ. ມີບັນທຶກຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງ Shakespeare ໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະດັ່ງນັ້ນ, ຈຶ່ງມີການຄາດເດົາ ແລະເລື່ອງແປກໆຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບຄວາມເຊື່ອທາງສາສະໜາ, ເພດສຳພັນຂອງລາວ, ແລະບາງວຽກຂອງລາວແມ່ນເປັນ.ນິຍົມເຮັດໂດຍນັກຂຽນເພື່ອພັນລະນາຄົນຮັກຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຊັ່ນ: ການປຽບທຽບສີຂອງແກ້ມຂອງເຂົາເຈົ້າກັບດອກກຸຫຼາບ, ຫຼືສີຜິວຂອງເຂົາເຈົ້າກັບສີຂອງຫິມະ. ແທນທີ່ຈະ, ລາວພັດທະນາການປຽບທຽບເພື່ອນໍາສະເຫນີຜູ້ອ່ານດ້ວຍຄວາມງາມທີ່ແຕກຕ່າງກັນທີ່ບໍ່ແມ່ນລະດັບຫນ້າດິນ. ເພາະສະນັ້ນ, ບົດກະວີນີ້ເຮັດໃຫ້ Shakespeare ແຕກຕ່າງຈາກນັກຂຽນ romantic ອື່ນໆຍ້ອນວ່າລາວຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າຄວາມຮັກບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຮູ້ສຶກເທົ່ານັ້ນແຕ່ມີຄວາມເລິກເຊິ່ງກວ່າ. ຫຼັງຈາກຂຽນວ່າຄວາມຮັກຂອງລາວບໍ່ຂຶ້ນກັບການປຽບທຽບດອກໄມ້ເຫຼົ່ານີ້,
Shakespeare ຈົບບົດກະວີໂດຍກ່າວວ່ານາງຍັງໂດດເດັ່ນຄືກັບຄວາມງາມອື່ນໆໂດຍກ່າວວ່ານາງ "ຫາຍາກເທົ່າທີ່ນາງມີ. belied with false ປຽບທຽບ”.
Noon Day Rest (1910) ໂດຍ John William Godward; John William Godward, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
Sonnet 18 – ຂ້ອຍຈະປຽບທຽບເຈົ້າກັບວັນລະດູຮ້ອນບໍ? (1609)
| ຂ້ອຍຈະສົມທຽບເຈົ້າກັບມື້ລະດູຮ້ອນບໍ? ເຈົ້າໜ້າຮັກກວ່າ ແລະ ມີຄວາມສຸພາບຫຼາຍ: ລົມພັດແຮງໄດ້ສັ່ນຕົ້ນໝາກມ່ວງຂອງເດືອນພຶດສະພາ, ແລະການເຊົ່າລະດູຮ້ອນກໍ່ມີວັນທີສັ້ນເກີນໄປ: ບາງເທື່ອຕາຂອງສະຫວັນທີ່ຮ້ອນເກີນໄປ, ແລະ ສ່ວນຫຼາຍແລ້ວຜິວໜັງຄຳຂອງລາວມີສີຈືດໆ, ແລະ ທຸກໆຄວາມຍຸດຕິທຳ ຈາກການຫຼຸດລົງຢ່າງຍຸດຕິທໍາ, ໂດຍບັງເອີນ, ຫຼືການປ່ຽນແປງຂອງທໍາມະຊາດທີ່ບໍ່ມີການປ່ຽນແປງ: ແຕ່ລະດູຮ້ອນນິລັນດອນຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ຫາຍໄປ, ບໍ່ເສຍການຄອບຄອງຄວາມຍຸດຕິທຳນັ້ນເຈົ້າເປັນເຈົ້າ, ຄວາມຕາຍຈະບໍ່ອວດອ້າງເຈົ້າຢູ່ໃນຮົ່ມຂອງລາວ, ເມື່ອຢູ່ໃນສາຍນິລັນດອນ ເວລາທີ່ເຈົ້າເຕີບໃຫຍ່, ຕາບໃດທີ່ຜູ້ຊາຍສາມາດຫາຍໃຈໄດ້, ຫຼືຕາສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້, ຊີວິດນີ້ຍາວ, ແລະນີ້ເຮັດໃຫ້ ຊີວິດແກ່ເຈົ້າ. |
ອາດຈະເປັນລູກຊາຍທີ່ສວຍງາມທີ່ສຸດແລະມີຊື່ສຽງທີ່ຂຽນໂດຍ Shakespeare, sonnet ນີ້ເຕັມໄປດ້ວຍການປຽບທຽບເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຄວາມຮັກຂອງລາວບໍ່ສາມາດ ຖືກປຽບທຽບເພາະວ່າພວກເຂົາດີກວ່າ. ລາວບອກລັກສະນະທາງລົບຂອງ Summer, ຍ້ອງຍໍຄວາມຮັກຂອງລາວດ້ວຍແນວຄິດທີ່ວ່າພວກເຂົາລື່ນກາຍລະດູການທີ່ມັກທີ່ສຸດ. ດັ່ງນັ້ນ, Shakespeare immortalizes ເຂົາເຈົ້າໃນສິລະປະລາຍລັກອັກສອນຂອງຕົນ, ການນໍາໃຊ້ຮູບພາບແລະອຸດົມການທີ່ອ່ອນໂຍນເພື່ອບົ່ງບອກເຖິງຄວາມງາມຂອງຄວາມຮັກຂອງລາວທີ່ຈະບໍ່ມີວັນຫາຍໄປໃນປັດຈຸບັນທີ່ມັນໄດ້ຖືກຮັກສາໄວ້ຕະຫຼອດໄປໃນຄໍາເວົ້າຂອງລາວ.
Sonnet 18 ໃນ 1609. Quarto ຂອງ sonnets Shakespeare ຂອງ ; William Shakespeare, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ໂດຍສະຫຼຸບແລ້ວ, ຫຼາຍກວ່າ 400 ປີຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງລາວ, ບົດກະວີຂອງ William Shakespeare ຍັງມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງ ແລະບໍ່ມີເວລາ ເພາະວຽກງານຂອງລາວມີວິທີການ. ກ່ຽວກັບການພົວພັນກັບຄົນ, ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງພວກເຮົາລອຍ, giddy, ແຕກຫັກ, ໃນຄວາມປະຫລາດໃຈຫຼືຕົກໃຈໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົາອ່ານມັນ. ຝີມືຂອງລາວໄດ້ສ້າງຄໍາສັບແລະປະໂຫຍກທີ່ພວກເຮົາຍັງໃຊ້ໃນມື້ນີ້, ເຖິງແມ່ນວ່າຫຼາຍຄົນບໍ່ຮູ້ວ່າພວກເຂົາມາຈາກໃສ (ຈົນກ່ວາພວກເຂົາອ່ານບົດກະວີແລະບົດລະຄອນຂອງລາວ, ນັ້ນແມ່ນ). Shakespeare, ເຖິງແມ່ນວ່າເປັນອະມະຕະ, ເປັນມະນຸດແລະລາວໄດ້ໃຊ້ມະນຸດຂອງລາວປະສົບການແລະໂລກອ້ອມຂ້າງເຂົາເປັນການດົນໃຈສໍາລັບການເຮັດວຽກຂອງຕົນ. ຄວາມຮັກ, ການສູນເສຍ, ຄວາມອິດສາ, ຄວາມໂລບ, ແລະອໍານາດ, ແມ່ນຫົວຂໍ້ທັງຫມົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໃນມື້ນີ້ແລະ Shakespeare ໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີຄວາມອຸດົມສົມບູນແລະມີຄວາມຫມາຍ, ການນໍາໃຊ້ແຕ່ລະເສັ້ນເພື່ອແຕ້ມຮູບທີ່ທົນທານຕໍ່ເວລາ.
ຄຳຖາມທີ່ພົບເລື້ອຍ
ບົດກະວີທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງ Shakespeare ແມ່ນຫຍັງ?
ບົດກະວີທີ່ອາດຈະຖືວ່າເປັນໜຶ່ງໃນບົດກະວີ Shakespeare ທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດແມ່ນ Sonnet 18, ຫຼື ຂ້ອຍຈະປຽບທຽບເຈົ້າກັບມື້ລະດູຮ້ອນໄດ້ບໍ (1609) . sonnet ນີ້ເຕັມໄປດ້ວຍການປຽບທຽບເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າລາວທີ່ຮັກແພງບໍ່ສາມາດປຽບທຽບໄດ້ເພາະວ່າພວກມັນດີກ່ວາແມ່ນແຕ່ມື້ລະດູຮ້ອນທີ່ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ມັກ.
ເປັນຫຍັງບົດກະວີຂອງ William Shakespeare ຍັງມີຄວາມສໍາຄັນໃນມື້ນີ້?
ຜົນງານຂອງ William Shakespeare ແມ່ນບໍ່ມີເວລາ ເພາະພວກມັນເປັນແບບຢ່າງໃຫ້ກັບຮູບເງົາ, ຮູບເງົາ ແລະລະຄອນຫຼາຍເລື່ອງທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃນທຸກມື້ນີ້. ລັກສະນະຂອງລາວບໍ່ພຽງແຕ່ມີຄວາມບັນເທີງເທົ່ານັ້ນແຕ່ມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງ, ມີບຸກຄະລິກກະພາບທີ່ອຸດົມສົມບູນແລະຄຸນລັກສະນະທີ່ທົນທານເຊັ່ນ: ຊັ້ນສູງ, ຄວາມ naivety, ຄວາມອິດສາ, ຄວາມພາກພູມໃຈ, ອໍານາດ, ແລະອື່ນໆ. ຕົວລະຄອນເຫຼົ່ານີ້ຍັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຫົວຂໍ້ທີ່ກ່ຽວພັນກັນ ແລະ ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຕາຍ, ຄວາມຮັກ, ຊະຕາກຳ, ອຳນາດ, ຄວາມທະເຍີທະຍານ, ແລະອື່ນໆ.
ຂຽນໂດຍລາວ ຫຼືຜູ້ອື່ນ. 
William Shakespeare (1849) ໂດຍ Samuel Cousins; Samuel Cousins, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ບົດກະວີທີ່ມີຊື່ສຽງໂດຍ William Shakespeare
ເຖິງວ່າມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງທີ່ສຸດສໍາລັບບົດລະຄອນຂອງລາວ, ບົດກະວີຂອງ William Shakespeare ໄດ້ກາຍເປັນທີ່ນິຍົມໃນຄົວເຮືອນ ແລະແມ່ນແຕ່ຫຼັກສູດໂຮງຮຽນ. ໂຄງສ້າງຂອງບົດກະວີຂອງ 4 ແຖວຫຼືສາມ quatrains, ທີ່ມີຄູ່ຢູ່ທ້າຍ, ໄດ້ຖືກໃຊ້ທີ່ມີຊື່ສຽງໂດຍ Shakespeare ໃນເກືອບທັງຫມົດ 154 ຂອງ sonnets ຂອງລາວທີ່ຖືກຕີພິມໃນປີ 1609 ແລະດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ຮັບຊື່ຂອງມັນ, the Shakespearean Sonnet .
ອ່ານຕໍ່ສໍາລັບບັນຊີລາຍຊື່ຂອງບົດກະວີທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດໂດຍ William Shakespeare, ລວມທັງ sonnets ສະເຫຼີມສະຫຼອງຂອງລາວ.
Venus ແລະ Adonis (1593 )
| ແມ້ແຕ່ຕາເວັນທີ່ມີໃບໜ້າສີມ່ວງ ໄດ້ ta'en ອອກເດີນທາງສຸດທ້າຍຂອງຕອນເຊົ້າທີ່ຮ້ອງໄຫ້. , Rose-cheek'd Adonis ພະຍາຍາມລາວເພື່ອໄລ່ລ່າ; ການລ່າສັດທີ່ລາວຮັກ, ແຕ່ຮັກລາວຫົວຂວັນ. ເຍາະເຍີ້ຍ; Venus ທີ່ຄິດບໍ່ສະບາຍເຮັດໃຫ້ລາວເປັນຕາຮັກ, ແລະຄືກັບຄົນທີ່ກ້າຫານ 'gins ກັບ woo ລາວ.
'ນາງງາມກວ່າຂ້ອຍສາມເທົ່າ' ດັ່ງນັ້ນນາງຈຶ່ງເລີ່ມ, 'ດອກກຸຫຼາບຂອງທົ່ງນາ , ຫວານຂ້າງເທິງປຽບທຽບ, ຮອຍເປື້ອນຂອງ nymphs ທັງຫມົດ, ຫນ້າຮັກຫຼາຍກ່ວາຜູ້ຊາຍ, ສີຂາວແລະສີແດງຫຼາຍກ່ວານົກເຂົາຫຼືດອກກຸຫລາບ; ທໍາມະຊາດທີ່ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າ, ກັບຕົວເອງໃນການຕໍ່ສູ້, ເວົ້າແນວນັ້ນໂລກໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍຊີວິດຂອງເຈົ້າ.
'Vouchsafe, ເຈົ້າສົງໄສ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ການຊີ້ນໍາຂອງທ່ານ, ແລະ reined ລາວ. ຍໍຫົວໄປຫາອາຈົມ; ຖ້າເຈົ້າຈະປະກາດຄວາມໂປດປານນີ້, ສໍາລັບລູກຂອງເຈົ້າ ຫນຶ່ງພັນຄວາມລັບຂອງນໍ້າເຜິ້ງເຈົ້າຈະຮູ້: ມານັ່ງບ່ອນທີ່ບໍ່ເຄີຍງູເຫງົາ; ແລະຖືກຕັ້ງໄວ້, ຂ້າພະເຈົ້າຈະຈູບເຈົ້າ:
' ແຕ່ຍັງບໍ່ໄດ້ປິດປາກຂອງທ່ານດ້ວຍຄວາມອິດເມື່ອຍ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະເປັນຄວາມອຶດຢາກໃນທ່າມກາງພວກເຂົາ ຄວາມອຸດົມສົມບູນຂອງພວກມັນ, ເຮັດໃຫ້ພວກມັນເປັນສີແດງ ແລະ ຈືດໆ ດ້ວຍແນວພັນທີ່ສົດຊື່ນ; ຈູບສິບຈູບສັ້ນເທົ່າກັບຫນຶ່ງ, ຫນຶ່ງຍາວເຖິງຊາວ: ມື້ຂອງລະດູຮ້ອນຈະເບິ່ງຄືວ່າໜຶ່ງຊົ່ວໂມງແຕ່ສັ້ນ, ເບິ່ງ_ນຳ: "Olympia" Manet - ການວິເຄາະຮູບແຕ້ມ Olympia ຂອງ Édouard Manetຖືກເສຍໄປໃນກິລາທີ່ຫຼອກລວງເວລາດັ່ງກ່າວ.' |
ນີ້ ບົດກະວີເລົ່າເລື່ອງ ນີ້ອາດຈະເປັນບົດກະວີບົດທຳອິດຂອງ Shakespeare ທີ່ຖືກຕີພິມ ແລະເປັນບົດນິພົນເລັກນ້ອຍ. ມັນບອກເລື່ອງ mythological ກເຣັກຂອງເທບທິດາແຫ່ງຄວາມຮັກ Roman, Venus, ແລະ Adonis. Venus ກາຍເປັນຄົນງາມຫຼາຍ ແລະພະຍາຍາມລໍ້ລວງລາວ, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຜົນຍ້ອນວ່າ Adonis ມີຄວາມສົນໃຈໃນການລ່າສັດຫຼາຍກວ່າ. ລາວປະຕິເສດ Venus ແລະນາງເປັນລົມ. ເປັນຫ່ວງວ່າລາວໄດ້ຂ້ານາງ, Adonis ໃຫ້ Venus ຈູບແລະນາງຟື້ນຕົວ. Adonis ໄປລ່າສັດໃນມື້ຕໍ່ມາ, ເຖິງວ່າຈະມີວິໄສທັດທີ່ Venus ມີກ່ຽວກັບລາວທີ່ຖືກຂ້າໂດຍຫມູປ່າ. ຄໍາພະຍາກອນເປັນຈິງ, ແລະ Venus ກໍາລັງໃຈ. ເປັນຜົນມາຈາກນາງຄວາມເສຍຫາຍ, ຈະມີຄວາມຢ້ານກົວ, ຄວາມສົງໃສ, ແລະຄວາມໂສກເສົ້າສະເຫມີໃນເວລາທີ່ມະນຸດຕົກຢູ່ໃນຄວາມຮັກ. ການປະສົມປະສານຂອງຕະຫລົກ, ຄວາມໂລແມນຕິກ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ແລະບົດກະວີທີ່ຂຽນໄດ້ດີ, Venus ແລະ Adonis ເປັນວຽກທີ່ນິຍົມທີ່ສຸດຂອງ Shakespeare ຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວ, ພິມອອກ 10 ສະບັບໃນປີ 1616.
Venus ແລະ Adonis (1554) ໂດຍ Titan; Titian, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ການຂົ່ມຂືນຂອງ Lucrece (1594)
| ມື Lily ຂອງນາງເອົາແກ້ມທີ່ມີສີແດງຂອງນາງວາງລົງ, ເອົາໝອນຂອງການຈູບຢ່າງຖືກກົດໝາຍ; ເພາະສະນັ້ນ, ຜູ້ໃດໃຈຮ້າຍ, ເບິ່ງຄືວ່າມີແສງແດດ, ການໄຄ່ບວມທັງສອງຂ້າງເພື່ອຕ້ອງການຄວາມສຸກຂອງລາວ; ເບິ່ງ_ນຳ: ຮູບແບບທີ່ງ່າຍທີ່ຈະແຕ້ມ – 35 ແນວຄວາມຄິດຮູບແບບສໍາລັບການແຕ້ມລະຫວ່າງເນີນພູຂອງລາວ. ຝັງຢູ່ໃນຫົວ; ບ່ອນທີ່ເປັນອານຸສາວະລີທີ່ມີຄຸນງາມຄວາມດີ, ເພື່ອໄດ້ຮັບການຊົມເຊີຍຈາກຕາຂີ້ຕົວະ. |
ບົດກະວີບົດບັນຍາຍຍາວນີ້ 1,855 ເສັ້ນເລົ່າເລື່ອງທີ່ໂສກເສົ້າຂອງການຂົ່ມຂືນຍິງຄົນໂຣມັນບູຮານຊື່ Lucretia ໂດຍລູກຊາຍຂອງກະສັດ, Sextus Tarquinius, ແລະຜົນສະທ້ອນທີ່ຕາມມາ. Lucretia ໄດ້ເອົາຊີວິດຂອງນາງເອງຫຼັງຈາກເຫດການດັ່ງກ່າວ, ເຊິ່ງນໍາໄປສູ່ການກະບົດທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການຫັນ Rome ບູຮານຈາກລະບອບກະສັດມາເປັນສາທາລະນະລັດໃນປີ 509 BCE. ບົດກະວີຖືກແບ່ງອອກເປັນ 265 ບົດ, ແຕ່ລະບົດມີເຈັດແຖວ, ແລະໄດ້ອຸທິດຕົນໃຫ້ແກ່ຜູ້ອຸປະຖໍາຂອງ Shakespeare, Earl of Southampton. ການແຕ່ງຕັ້ງໃນຕອນຕົ້ນຂອງບົດກະວີອ່ານວ່າ, "ຄວາມຮັກທີ່ຂ້ອຍອຸທິດໃຫ້ເຈົ້າຂອງເຈົ້າແມ່ນບໍ່ມີບ່ອນສິ້ນສຸດ".
ບົດກະວີແມ່ນໜຶ່ງໃນບົດກະວີທຳອິດຂອງ Shakespeare ແລະເປັນບົດນິພົນທີ່ໂດ່ງດັງທີ່ສຸດສຳລັບພາບທີ່ສົດໃສ ແລະຄຳປຽບທຽບ ແລະກ່ຽວກັບເຫດການປະຫວັດສາດທີ່ມີບົດບາດໃນການລົ້ມລະລາຍຂອງກະສັດ.
ຄວາມຮຸນແຮງຂອງ Tarquinius (ສະຕະວັດທີ 16) ໂດຍກອງປະຊຸມຂອງ Jacopo Tintoretto; Museo del Prado, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
ເຈັດອາຍຸຂອງມະນຸດ – ເວທີຂອງໂລກທັງໝົດ (1599)
| ເວທີຂອງໂລກທັງໝົດ, ແລະຜູ້ຊາຍ ແລະຜູ້ຍິງທັງໝົດເປັນພຽງຜູ້ຫຼິ້ນ; ພວກເຂົາມີທາງອອກຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ເສັ້ນທາງເຂົ້າຂອງພວກເຂົາ; ແລະຜູ້ຊາຍຄົນຫນຶ່ງໃນເວລາຂອງລາວມີບົດບາດຫຼາຍ, ການກະທໍາຂອງລາວແມ່ນເຈັດອາຍຸ. ທຳອິດແອນ້ອຍ, ເຫງົາ ແລະ ດັງຢູ່ໃນແຂນຂອງພະຍາບານ; ຈາກນັ້ນເດັກນັກຮຽນທີ່ຮ້ອງໄຫ້, ພ້ອມກັບຖົງຕີນຂອງລາວ ແລະໜ້າຕາຕອນເຊົ້າທີ່ເຫລື້ອມ, ເລືອຄານຄືກັບຫອຍ ບໍ່ເຕັມໃຈໄປໂຮງຮຽນ. ແລະຈາກນັ້ນຄົນຮັກ, ຖອນຫາຍໃຈຄືກັບເຕົາໄຟ, ດ້ວຍສຽງດັງ ເຮັດໃຫ້ຄິ້ວຂອງເຈົ້າຍິງຂອງລາວ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ທະຫານ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄໍາສາບານທີ່ແປກປະຫລາດ, ແລະຈັບຫນວດຄືກັບ pard, ອິດສາໃນກຽດສັກສີ, ທັນທີທັນໃດແລະໄວໃນການຂັດແຍ້ງ, ຊອກຫາຊື່ສຽງຂອງຟອງ ແມ້ແຕ່ຢູ່ໃນປາກຂອງປືນໃຫຍ່. ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຄວາມຍຸຕິທໍາ, ໃນທ້ອງມົນທີ່ຍຸດຕິທໍາກັບ capon lin'd ດີ, ດ້ວຍຕາທີ່ຮຸນແຮງແລະຈັບຫນວດຂອງການຕັດຢ່າງເປັນທາງການ, ເຕັມໄປດ້ວຍເລື່ອຍທີ່ສະຫລາດ ແລະທັນສະໄຫມຕົວຢ່າງ; ແລະດັ່ງນັ້ນລາວກໍ່ມີສ່ວນຮ່ວມ. ອາຍຸທີ່ຫົກປ່ຽນໄປ ເຂົ້າໄປໃນ pantaloon ແບບ lean ແລະ slipper'd pantaloon, ມີແວ່ນຕາຢູ່ດັງແລະຖົງໃສ່ຂ້າງ; ທໍ່ໄວໜຸ່ມຂອງລາວ, ດີຫຼາຍ, ໂລກກວ້າງເກີນໄປ ສໍາລັບ shank ນ້ອຍຂອງລາວ; ແລະສຽງຜູ້ຊາຍອັນໃຫຍ່ຂອງລາວ, ການຫັນໄປຫາສຽງດັງຂອງເດັກນ້ອຍ, ທໍ່ ແລະ whist ຢູ່ໃນສຽງຂອງລາວ. ສາກສຸດທ້າຍຂອງທັງໝົດ, ນັ້ນຈົບປະຫວັດເຫດການທີ່ແປກປະຫຼາດນີ້, ເປັນເດັກນ້ອຍຄັ້ງທີສອງ ແລະເປັນພຽງການລະນຶກເຖິງ; ບໍ່ມີແຂ້ວ, ບໍ່ຕາ, ບໍ່ມີລົດຊາດ, sans ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ. |
ບົດກະວີທີ່ມີຊື່ສຽງກ່ຽວກັບວົງວຽນຂອງຊີວິດນີ້ແມ່ນມາຈາກການກະທໍາສອງ , scene ເຈັດຂອງ comedy, ຕາມທີ່ທ່ານມັກມັນ (1599) ເວົ້າໂດຍຕົວລະຄອນ Jaques. ລາວອະທິບາຍຊີວິດເປັນເວທີ, ປຽບທຽບໄລຍະຕ່າງໆຂອງຊີວິດກັບບົດລະຄອນທີ່ສະແດງໂດຍຄົນທີ່ເປັນນັກສະແດງໃນຊີວິດຂອງຕົນເອງທີ່ມີພາລະບົດບາດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ອີງຕາມບົດກະວີ, ແຕ່ລະຄົນມີບົດລະຄອນ 7 ເລື່ອງ, ແຕ່ລະຄົນໄດ້ອະທິບາຍໂດຍໃຊ້ຕົວຢ່າງຂອງການກະທໍາທີ່ມັກແບ່ງປັນກັນລະຫວ່າງຜູ້ຊາຍໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ. Shakespeare ຂຽນບົດກະວີໂດຍໃຊ້ແບບເລົ່າເລື່ອງໃນຂໍ້ຟຣີ ແລະຕື່ມໃສ່ມັນດ້ວຍຄໍາອຸປະມາ ແລະຄໍາປຽບທຽບທີ່ເຮັດໃຫ້ ອາຍຸເຈັດຍຸກຂອງມະນຸດ ມີຜົນກະທົບຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ແລະມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງກັນ. ລາວໄດ້ຂັບລົດໄປຫາຈຸດຂອງລາວໃນຕອນທ້າຍໂດຍເຮັດໃຫ້ຜູ້ອ່ານຕົກໃຈກັບຄວາມເປັນຈິງທີ່ພວກເຮົາທຸກຄົນຈົບລົງໃນຕໍາແຫນ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັບວິທີທີ່ພວກເຮົາເລີ່ມຕົ້ນໃນຄັ້ງທໍາອິດ.ໂລກ, ດ້ວຍການເປັນ “ການເປັນລູກຄົນທີສອງ”.
ສາກຈາກໄລຍະໄກ All the World's a Stage (1777) ໂດຍ Isaac Jackman; ສິນລະປິນ Samuel de Wilde, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons
Sonnet 1 – ຈາກສັດທີ່ຍຸດຕິທຳທີ່ສຸດທີ່ພວກເຮົາປາຖະໜາເພີ່ມຂຶ້ນ (1609)
| ຈາກສັດທີ່ງາມທີ່ສຸດ ພວກເຮົາປາຖະໜາເພີ່ມຂຶ້ນ, ເພາະສະນັ້ນດອກກຸຫຼາບຂອງຄວາມງາມອາດຈະບໍ່ຕາຍ, ແຕ່ຕາມທີ່ຜູ້ຈະສຸກຄວນ ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຜູ້ສືບທອດທີ່ອ່ອນໂຍນຂອງລາວອາດຈະມີຄວາມຊົງຈໍາຂອງລາວ: ແຕ່ເຈົ້າໄດ້ສັນຍາກັບຕາທີ່ສົດໃສຂອງເຈົ້າເອງ, ໃຫ້ໄຟແຫ່ງຄວາມສະຫວ່າງຂອງເຈົ້າກິນດ້ວຍນໍ້າມັນເຊື້ອໄຟຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ເຮັດໃຫ້ຄວາມອຶດຢາກຢູ່ບ່ອນທີ່ມີຄວາມອຸດົມສົມບູນ, ສັດຕູຂອງເຈົ້າ, ຕໍ່ຕົວຕົນທີ່ຫວານຊື່ນຂອງເຈົ້າໂຫດຮ້າຍເກີນໄປ: ເຈົ້າດຽວນີ້ເປັນເຄື່ອງປະດັບທີ່ສົດຊື່ນຂອງໂລກ, ແລະພຽງແຕ່ປະກາດເຖິງ ພາກຮຽນ spring gaudy, ພາຍໃນຕາຂອງເຈົ້າເອງຝັງເນື້ອໃນຂອງເຈົ້າ, ແລະ, ອ່ອນໂຍນ, ສິ່ງເສດເຫຼືອໃນ niggarding: ສົງສານໂລກ, ຫຼືວ່າຄວາມຂີ້ຄ້ານອັນນີ້, ເພື່ອກິນຕາມກຳນົດຂອງໂລກ, ໂດຍບ່ອນຝັງສົບ ແລະເຈົ້າ.
|
sonnet ນີ້ກໍານົດຂັ້ນຕອນສໍາລັບສິ່ງທີ່ຈະມາເຖິງໃນການເກັບກໍາ sonnets ຂອງ Shakespeare. ຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນມາ, ບົດກະວີໄດ້ສ່ອງແສງເຖິງຄວາມງາມ ແຕ່ບໍ່ແມ່ນໃນຄວາມໝາຍທີ່ຫຼູຫຼາ. ໃນສອງສາມແຖວທໍາອິດ, Shakespeare ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າຄວາມງາມຫາຍໄປແລະບໍ່ມີສັດສາມາດຫລົບຫນີເວລາ. ພວກເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງການຄວາມງາມ, ແຕ່ເນື່ອງຈາກວ່າມັນບໍ່ແມ່ນບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ພວກເຮົາສາມາດຍຶດຫມັ້ນໄດ້ຕະຫຼອດໄປ, ລາວເວົ້າຕໍ່ໄປວ່າຄວາມງາມສາມາດແຜ່ພັນໄດ້ໂດຍຜ່ານມໍລະດົກ.
ລາວເຕືອນພວກເຮົາ ແລະຄົນທີ່ລາວເວົ້າເຖິງຄວາມສວຍສົດງົດງາມຂອງຕົວເຮົາເອງເກີນໄປທີ່ເຮົາບໍ່ສ້າງ, ໂດຍຫຼັກແມ່ນການລັກລອບໂລກແຫ່ງຄວາມງາມຂອງເຮົາ ແລະສິ່ງທີ່ເປັນໜີ້ມັນ.
Sonnet 116 – Let Me Not to the Marriage of True Minds (1609)
| ຂໍຢ່າສູ່ການແຕ່ງງານຂອງຈິດໃຈທີ່ແທ້ຈິງ ຍອມຮັບອຸປະສັກ. ຄວາມຮັກບໍ່ແມ່ນຄວາມຮັກ ທີ່ປ່ຽນແປງເມື່ອພົບການປ່ຽນແປງ, ຫຼືບິດດ້ວຍຕົວຖອດອອກ: ໂອ້, ບໍ່! ມັນເປັນເຄື່ອງໝາຍທີ່ຄົງຕົວ, ທີ່ເບິ່ງຢູ່ກັບພະຍຸຝົນແລະບໍ່ມີການສັ່ນສະເທືອນ; ມັນເປັນດາວສໍາລັບທຸກເປືອກທີ່ເດີນທາງ, ບໍ່ຮູ້ຈັກຄຸນຄ່າຂອງໃຜ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະເອົາຄວາມສູງຂອງລາວໄປ. ຢູ່ໃນເຂັມທິດຂອງເຂັມທີ່ໂຄ້ງຂອງລາວມາ; ຄວາມຮັກບໍ່ປ່ຽນແປງດ້ວຍຊົ່ວໂມງ ແລະ ອາທິດສັ້ນໆຂອງລາວ, ແຕ່ທົນໄດ້ ອອກໄປເຖິງຂອບແຫ່ງຄວາມພິນາດ. ຖ້າອັນນີ້ແມ່ນຄວາມຜິດພາດ ແລະຂ້ອຍໄດ້ພິສູດ, ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຂຽນ, ແລະບໍ່ເຄີຍຮັກໃຜ. . |
ບົດກະວີນີ້ແມ່ນໜຶ່ງໃນບົດກະວີທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດທີ່ຂຽນກ່ຽວກັບຄວາມຮັກ ແລະມັກຈະຖືກກ່າວເຖິງ. ໃນ sonnet, Shakespeare ຂຽນວ່າຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງແມ່ນບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້, ບໍ່ວ່າເວລາໃດກໍ່ຕາມ, ຫຼືອຸປະສັກທີ່ປະເຊີນຫນ້າແລະມັນຖືຕໍາແຫນ່ງຂອງຕົນເປັນ.ດາວເຫນືອທີ່ນໍາພາພວກເຮົາ. ໃນຕອນທ້າຍຂອງບົດກະວີ, ລາວມີຄວາມແນ່ນອນໃນຄໍານິຍາມຂອງຄວາມຮັກຂອງລາວ, ລາວເວົ້າວ່າຖ້າສາມາດພິສູດໄດ້ວ່າຜິດ, ລາວຈະບໍ່ຮັກໃຜ. ບາງທີບົດກະວີນີ້, ໂດຍທີ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ມັນ, ໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມໝາຍຂອງຄວາມຮັກໃນອຸດົມການ.
ການແຕ່ງງານຂອງ William Penn ແລະ Hannah Callowhill ທີ່ເຮືອນປະຊຸມເພື່ອນ (1916) ໂດຍ Ernest Board; Ernest Board, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons
Sonnet 130 – My Mistress' Eyes are Nothing like the Sun (1609 )
| ຕາຂອງເຈົ້າຍິງຂອງຂ້ອຍບໍ່ຄືກັບດວງອາທິດ; ຄໍກາຣີມີສີແດງຫຼາຍກວ່າສີແດງຂອງຮີມສົບ; ຖ້າຫິມະເປັນສີຂາວ, ເປັນຫຍັງນົມຂອງນາງຈຶ່ງເປັນຂີ້ເທົ່າ; ຖ້າມີຂົນເປັນສາຍ, ສາຍສີດຳຈະໃຫຍ່ຂຶ້ນເທິງຫົວຂອງນາງ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນດອກກຸຫຼາບຂາວດຳ, ສີແດງ ແລະ ສີຂາວ, ແຕ່ບໍ່ມີດອກກຸຫຼາບໃດທີ່ເຫັນຂ້ອຍຢູ່ໃນແກ້ມຂອງນາງ; ແລະໃນນໍ້າຫອມບາງອັນມີຄວາມດີໃຈຫຼາຍ ໃນລົມຫາຍໃຈທີ່ນາງສາວຂອງຂ້ອຍດັງອອກມາ. ຂ້ອຍມັກທີ່ຈະໄດ້ຍິນນາງ ເວົ້າ, ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ ດົນຕີນັ້ນມີສຽງທີ່ມ່ວນກວ່າ; ຂ້ອຍຍອມຮັບວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຫັນເທບທິດາໄປ; ນາງສາວຂອງຂ້ອຍເມື່ອນາງຍ່າງຢຽບດິນ. ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໂດຍສະຫວັນ, ຂ້ອຍຄິດວ່າຄວາມຮັກຂອງຂ້ອຍເປັນເລື່ອງທີ່ຫາຍາກ ຕາມທີ່ນາງເຊື່ອດ້ວຍການປຽບທຽບທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. |
ໃນ Sonnet 130 , Shakespeare ເຍາະເຍີ້ຍການປຽບທຽບທີ່ເກີນຈິງ