Schatten und Dunkelheit (1843) ໂດຍ J. M. W. Turner

ການປະກັນໄພ, ເຊິ່ງບໍ່ເຄີຍເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າພໍໃຈເມື່ອເວົ້າເຖິງພິພິທະພັນ, ແມ່ນສິ່ງສຳຄັນໃນເຫດໂຈນປຸ້ນຢູ່ Frankfurt's Schirn Kunsthalle ໃນປີ 1994. ໂຈນໄດ້ຕ່ອງໂສ້ ແລະ ຮັດກຸມພະນັກງານຮັກສາຄວາມປອດໄພສອງຄົນ ກ່ອນທີ່ຈະລັກລອບຄູ່ຜົວເມຍ. ຂອງ J. M. W. Turner artworks ຢືມຈາກ Tate ເຊັ່ນດຽວກັນກັບສິລະປະ Caspar David Friedrich, ຢືມຈາກ Kunsthalle Hamburg.

ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຈິງທີ່ວ່າຄະດີອາຍາສອງຄົນແລະຕົວແທນຈໍາຫນ່າຍໄດ້ຖືກຈັບໄດ້ບໍ່ດົນຫລັງຈາກການລັກ, ການລ່າສັດ. ສໍາລັບວຽກງານສິລະປະທີ່ຂາດຫາຍໄປໃຊ້ເວລາຫຼາຍກວ່າ 10 ປີ.

TOP: Schirn Kunsthalle ໃນ Frankfurt, 1988; Bundesarchiv, B 145 Bild-F078972-0001 / CC-BY-SA 3.0 , CC BY-SA 3.0 DE, ຜ່ານ Wikimedia Commons ໃນປີ 2017, ເມື່ອຄະນະກໍາມະການຕ້ານ Mafia ຂອງອີຕາລີໄດ້ຟື້ນຟູການສືບສວນໂດຍມີຂໍ້ຄຶດໃຫມ່ກ່ຽວກັບນັກສະສົມສິລະປະຊາວສະວິດທີ່ເສຍຊີວິດໃນປັດຈຸບັນ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກໂຈນຈີກຮູບແຕ້ມເພາະວ່າບໍ່ມີໃຜຢາກຊື້ສິ້ນທີ່ມີຊື່ສຽງດັ່ງກ່າວ.

ຊ້າຍ: ການເກີດກັບເຊນ Francis ແລະ St. Lawrence (1609) ໂດຍ Caravaggio; Caravaggio, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The Mona Lisa ໂດຍ Leonardo da Vinci ບາງທີແມ່ນ ຮູບແຕ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນໂລກ , ແລະຫນຶ່ງໃນຄໍາອະທິບາຍສໍາລັບຊື່ສຽງຂອງມັນແມ່ນການລັກຂະໂມຍສິລະປະ. ສອງສາມຄົນສົນໃຈຮູບນີ້ຈົນເຖິງປີ 1911, ຈົນກ່ວາ Vincenzo Peruggia, ຊ່າງໄມ້ຊາວອິຕາລີ, ແລະເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງລາວສອງຄົນໄດ້ພັກເຊົາໃນຕອນແລງຢູ່ໃນຕູ້ໃນ Louvre ກ່ອນທີ່ຈະຫນີໄປກັບມັນຢູ່ເທິງລົດໄຟທີ່ອອກຈາກປາຣີໃນຕອນເຊົ້າວັນອາທິດນັ້ນ.

ກໍລະນີດັ່ງກ່າວໄດ້ກາຍເປັນຄວາມສົນໃຈທົ່ວໂລກຢ່າງໄວວາ, ແລະມັນກາຍເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຂາຍງານສິລະປະ ເພາະບໍ່ມີໃຜຈະຊື້ຊິ້ນສ່ວນທີ່ດຶງດູດການເປັນສາທາລະນະໄດ້ຫຼາຍ.

ຊ້າຍ. : ຮູບພາບຂອງ Mona Lisa del Giocondo (1503-1506) ໂດຍ Leonardo da Vinci; Leonardo da Vinci, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ເມື່ອມັນກ່ຽວຂ້ອງກັບປະຫວັດສາດວັດທະນະ ທຳ, ນັກສິລະປະສາດກໍ່ມີອິດທິພົນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ເລື່ອງລາວຂອງນັກສືບສິນລະປິນໃຫຍ່ທີ່ສຸດເຫຼົ່ານີ້ມາພ້ອມກັບບັນຍາກາດແຫ່ງຄວາມເຫຼື້ອມໃສ, ສ້າງຄວາມຫຼົງໄຫຼໃນໃຈຂອງພວກໂຈນທີ່ເກັ່ງກ້າຈາກ Hollywood blockbusters. ​ແຕ່​ບໍ່​ເຫມືອນ​ກັບ​ຮູບ​ພາບ​ທີ່​ສົມ​ທຽບ​ກັນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ, ສິລະ​ປະ​ທີ່​ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດ​ໃນ​ປະຫວັດສາດ​ແມ່ນ​ມີ​ຄວາມ​ໜ້າ​ສົນ​ໃຈ​ກວ່າ. ມື້ນີ້, ພວກເຮົາຈະຕອບຄໍາຖາມເຊັ່ນ: "ໃຜເປັນໂຈນສິລະປະທີ່ຕ້ອງການຫຼາຍທີ່ສຸດ?", "ອັນໃດເປັນເຄື່ອງສິລະປະທີ່ມີຄ່າທີ່ສຸດທີ່ຖືກລັກໄປໃນໂລກ?", ແລະ "ແມ່ນໃຜລັກເອົາພິພິທະພັນ Gardner?"

Art Heist ແມ່ນຫຍັງ?

ບາງທີເຈົ້າເຄີຍໄດ້ຍິນເລື່ອງການທຳລາຍຫໍພິພິທະພັນສິລະປະ Boston ບໍ? ທ່ານຮູ້ບໍວ່າ Leonardo da Vinci ຂອງ Mona Lisa (1503) ຖືກລັກຄັ້ງດຽວ? ຫຼືແນວໃດກ່ຽວກັບເວລາທີ່ໂຈນສະຫລັດໂປໂລຍໄດ້ລັກ ການພິພາກສາຄັ້ງສຸດທ້າຍ (c. 1466-1473) ໂດຍ Hans Memling ແລະເອົາມັນກັບຄືນບ້ານ - ເປັນ heist ເອກະສານທໍາອິດ? ຕອນນີ້ຮູບດັ່ງກ່າວຖືກເກັບໄວ້ທີ່ພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດຂອງໂປແລນ, ແລະຊາວອີຕາລີໄດ້ພະຍາຍາມເອົາມັນມາຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ.

ແຕ່ສິ່ງທີ່ເປັນ heist ສິລະປະ?

ສະຖານທີ່ຫວ່າງຂອງ Mona Lisa ໃນ Salon Carré ຂອງ ພິພິທະພັນ Louvre ຫຼັງຈາກຖືກລັກໄປໃນປີ 1911; ຜູ້ຂຽນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກ Unknown author, public domain, via Wikimedia Commons

ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມຈິງທີ່ວ່າຊິ້ນສ່ວນສິລະປະທີ່ບໍ່ມີຄ່າຫຼາຍໄດ້ຖືກເກັບຮັກສາໄວ້ຢ່າງລະມັດລະວັງແລະຖືກຈັດໃສ່ພາຍໃຕ້ຄວາມປອດໄພແລະການເຝົ້າລະວັງຢ່າງຫນັກ, ຍັງມີຕົວຢ່າງຈໍານວນຫລາຍຂອງMuseet ມູນຄ່າຂອງ Heist $30 ລ້ານ ວັດຖຸທີ່ຖືກລັກ ຫຼາຍຜົນງານຂອງບັນດານາຍຊ່າງ

ຜູ້ຊາຍສາມຄົນໄດ້ລັກເອົາຮູບແຕ້ມຂອງ Georges Braque ແລະ Pablo Picasso ຈາກຫໍພິພິທະພັນ Moderna ໃນສະຕັອກໂຮມ ໃນປີ 1993, ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນການລັກຂະໂມຍສິລະປະທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງສວີເດນ. . ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກພົບເຫັນໃນທີ່ສຸດ, ແລະສາມຄົນໄດ້ຖືກກ່າວຫາວ່າລັກພວກເຂົາ. ເຈັດປີຕໍ່ມາ, ຢູ່ຫໍພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດໃນສະຕອກໂຮມ, ພວກໂຈນທີ່ປະກອບອາວຸດປືນ submachine ໄດ້ໃຊ້ການຫັນປ່ຽນທີ່ສັບສົນເພື່ອເຂົ້າໄປໃນຫໍພິພິທະພັນ.

ພວກເຂົາຈົບລົງດ້ວຍການລັກເອົາເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາສາມຢ່າງຂອງ Pierre-Auguste Renoir ແລະ Rembrandt. ​ແລະ​ໄດ້​ໜີ​ໄປ​ຢ່າງ​ປອດ​ໄພ.

ຮູບ​ແຕ້ມ​ທີ່​ຄາດ​ວ່າ​ຈະ​ມີ​ມູນ​ຄ່າ 30 ລ້ານ​ໂດ​ລາ​ສະຫະລັດ, ​ໄດ້​ຖືກ​ສົງ​ໄສ​ວ່າ​ຈະ​ເດີນທາງ​ອອກ​ຈາກ​ເອີຣົບຕາ​ເວັນ​ອອກ, ດັ່ງ​ນັ້ນ​ຕຳຫຼວດ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ດຳ​ເນີນ​ການ​ຮ່ວມ​ມື​ເພື່ອ​ຢຸດ​ການ​ຂາຍ. ໃນປີ 2001, ມີຄວາມຕົກຕະລຶງ: ຫນຶ່ງໃນ Renoirs ໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບໃນຂະນະທີ່ຕໍາຫຼວດກໍາລັງດໍາເນີນການປະຕິບັດການ cocaine ທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງ.

ເຈົ້າຫນ້າທີ່ສາກົນໄດ້ຈັບຕົວຄົນຂີ້ຕົວະທີ່ພະຍາຍາມຂາຍ Rembrandt ໃນລາຄາ 42 ລ້ານໂດລາສະຫະລັດໃນປີ 2005 ໃນຂະນະທີ່ຕິດຕາມຊາວ Bulgarian. gang ແລະໄດ້ຟື້ນຕົວຊິ້ນນັ້ນເຊັ່ນດຽວກັນ. ໃນຂະນະທີ່ພະຍາຍາມເຮັດທຸລະກໍາໃຫ້ສໍາເລັດ, ສີ່ຄົນໄດ້ຖືກກັກຂັງ.

Schirn Kunsthalle Heist (1994)

The Scream Heists (1994)

The Scream , ຫນຶ່ງໃນຊື່ສຽງທີ່ສຸດ ຊິ້ນສ່ວນຂອງສິລະປະໃນປະຫວັດສາດ, ຖືກຜະລິດໂດຍ Edvard Munch ໃນປີ 1893 ແລະໄດ້ຖືກລັກລອບສອງຄັ້ງໃນສອງທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາ. ໃນມື້ທໍາອິດຂອງການແຂ່ງຂັນກິລາໂອລິມປິກລະດູໜາວ, ສະບັບໜຶ່ງໄດ້ຖືກລັກໄປຈາກຫໍພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດຂອງ Oslo.

ຫລັງຈາກການດຳເນີນງານຢ່າງຍືດຍຸ່ນ ລວມທັງເຈົ້າໜ້າທີ່ອັງກິດ ແລະ ຫໍພິພິທະພັນ Getty, ມັນໄດ້ຖືກເອົາມາໃນເດືອນພຶດສະພາ 1996, ສົ່ງຜົນໃຫ້ມີການຈັບກຸມສີ່ຄົນ.

ນີ້ລວມທັງໂຈນສິລະປະທີ່ມີຊື່ສຽງ Paal Enger, ຜູ້ທີ່ຖືກຕັດສິນລົງໂທດໃຫ້ຕິດຄຸກຫົກປີເຄິ່ງແຕ່ໄດ້ຫລົບຫນີໃນປີ 1999, ພຽງແຕ່ຖືກຈັບໃນສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ. ນຸ່ງເຄື່ອງວິກ ແລະແວ່ນຕາດຳ ໃນລະຫວ່າງທາງໄປ Copenhagen. ການສະແດງຂອງ The Scream ຖືກເອົາມາຈາກພິພິທະພັນ Munch ໃນ Oslo ໃນປີ 2004. ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ຄົນກຳລັງຊົມງານສິລະປະຈຳນວນຫຼາຍ, ພວກໂຈນທີ່ໃສ່ໜ້າກາກໄດ້ຮັກສາຄວາມປອດໄພໃນຈຸດທີ່ຍິງປືນ, ດຶງຮູບແຕ້ມ, ແລະຈາກນັ້ນໄດ້ໜີໄປຢູ່ໃນລົດຍົນທີ່ຢູ່ໃກ້ຄຽງ. .

ມີຄົນຈຳນວນໜຶ່ງຖືກຈັບ ແລະດຳເນີນຄະດີສໍາລັບອາຊະຍາກໍາ, ແຕ່ຮູບພາບດັ່ງກ່າວຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບການຄົ້ນພົບຈົນກ່ວາ 2006 ເມື່ອມັນຖືກຄົ້ນພົບໂດຍເຈົ້າຫນ້າທີ່.

The Scream (1893) ໂດຍ Edvard Munch ຢູ່ Nasjonalgalleriet ໃນ Oslo, ນໍເວ; Mariordo (Mario Roberto Durán Ortiz), ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດຂອງສວີເດນ Heist (2000)

ການລັກລອບທີ່ຕື່ນເຕັ້ນນີ້ເກີດຂຶ້ນໃນເດືອນທັນວາ 2000 ແລະອາດຈະເປັນສະຖານທີ່ຂອງຮູບເງົາ spy ໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍ. ທີມໂຈນທີ່ປະກອບອາວຸດປືນ submachine ໄດ້ບຸກເຂົ້າໄປກວດຄົ້ນພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດຂອງສວີເດນ, ລັກພາຕົວເຈົ້າໜ້າທີ່ຮັກສາຄວາມປອດໄພ, ແລະ ຍຶດໄດ້ເຄື່ອງສິລະປະ Rembrandt ແລະ Renoir ສອງອັນ ໃນລາຄາ 45 ລ້ານໂດລາສະຫະລັດ. ຈາກນັ້ນ, ກຸ່ມດັ່ງກ່າວໄດ້ພາກັນຫຼົບໜີໄປຢູ່ເທິງເຮືອຈັກທີ່ຈອດຢູ່ໃນແມ່ນ້ຳໃກ້ກັບຫໍພິພິທະພັນ.

ກ່ອນການລັກ, ຕຳຫຼວດໄດ້ຮັບລາຍງານວ່າມີລົດຍົນສອງຄັນຖືກໄຟໄໝ້ຢູ່ໃກ້ໆກັນ, ເຊິ່ງເຊື່ອວ່າເປັນການລົບກວນຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່. ໂຈນ, ຜູ້ທີ່ຖືກລາຍງານວ່າໄດ້ໂຍນຕະປູຢູ່ທາງຫນ້າຂອງຄັງຮູບພາບເພື່ອຂັດຂວາງຕໍາຫຼວດຕື່ມອີກ.

ຕໍາຫຼວດໄດ້ຮັບການຂົ່ມຂູ່ຄ່າໄຖ່ຈາກທະນາຍຄວາມທີ່ເຮັດວຽກໃນນາມຂອງອາຊະຍາກໍາໃນປີ 2001, ແຕ່ພວກເຂົາປະຕິເສດທີ່ຈະຈ່າຍ, ແລະ instigators ຂອງດິນຕອນ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຜູ້ຮ່ວມມືອື່ນໆຈໍານວນຫຼາຍ, ໄດ້ຖືກຈັບໄດ້ບໍ່ດົນ. ຫຼາຍເດືອນຕໍ່ມາ, ໃນລະຫວ່າງກໍລະນີຕຳຫຼວດອື່ນ, ຕຳຫຼວດໄດ້ເອົາຄືນໜຶ່ງຂອງ Renoir ເຮັດວຽກໂດຍຄວາມຜິດພາດ.

The Kunsthistorisches Museum Heist (2003)

ຜົນງານອັນດຽວທີ່ໃຫ້ກຽດແກ່ ນັກສິລະປິນ Renaissance Benvenuto Cellini ແມ່ນ Saliera , a ຮູບປັ້ນສີທອງທີ່ສະແດງເຖິງດິນແດນ ແລະທະເລທີ່ປົກຄອງຄວາມຮັ່ງມີຂອງເຂົາເຈົ້າ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ທຸກໂສກເສົ້າຍິ່ງຂຶ້ນ ເມື່ອຮູບປັ້ນດັ່ງກ່າວຖືກລັກໄປຈາກບ່ອນວາງສະແດງຢູ່ພິພິທະພັນ Kunsthistorisches ໃນວຽນນາໃນປີ 2003.

ຈາກນັ້ນການລັກໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດການເຕືອນໄພ, ເຊິ່ງຜູ້ເຝົ້າຍາມຄິດຜິດວ່າເກີດອຸບັດຕິເຫດ.<2

Saliera (“Salt Cellar”) (1543) ໂດຍ Benvenuto Cellini; ທ່ານດຣ. Alexey Yakovlev, CC BY-SA 2.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ການລັກຂອງຮູບປັ້ນ $60 ລ້ານໄດ້ຖືກອະທິບາຍວ່າເປັນ "ໄພພິບັດ" ໂດຍ Wilfried Seipel, ຜູ້ອໍານວຍການຂອງພິພິທະພັນ. Robert Mang, ຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານຄວາມປອດໄພທີ່ສຸມໃສ່ລະບົບເຕືອນໄພ, ໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບວ່າເປັນໂຈນໃນປີ 2006, ປະຕິບັດຕາມຄວາມພະຍາຍາມສອງຄັ້ງເພື່ອໃຫ້ໄດ້ເງິນ 12 ລ້ານໂດລາເພື່ອດຶງເອົາຊິ້ນສ່ວນດັ່ງກ່າວ.

ລາວໄດ້ຖືກຕັດສິນໂທດຈໍາຄຸກ 4 ປີໃນປີ ຄຸກ ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ນໍາ​ພາ​ອຳນາດການປົກຄອງໄປຫາປ່ານອກເມືອງວຽນນາ, ບ່ອນທີ່ທ່ານໄດ້ປິດບັງເຄື່ອງສິລະປະໄວ້ໃນຖັງໂລຫະ.

The Whitworth Art Gallery Heist (2003)

ໃນວັນທີ 23 ເມສາ 2003, ຫ້ອງສະແດງສິລະປະ Whitworth ຂອງແມນເຊັສເຕີ ຮັບຮູ້ໄດ້ວ່າສາມຂອງສິລະປະທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງມັນໂດຍ Pablo Picasso, Vincent Van Gogh, ແລະ Paul Gauguin ໄດ້ສູນເສຍໄປ. ການລັກລອບ, ມີມູນຄ່າປະມານ 8 ລ້ານໂດລາ, ໄດ້ຖືກເອີ້ນວ່າ "Loo-vre" ໃນສື່ມວນຊົນເພາະວ່າຄວາມຈິງທີ່ວ່າວຽກງານສິລະປະທີ່ຖືກລັກໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບພຽງແຕ່ມື້ຕໍ່ມາໃນຫ້ອງນ້ໍາສາທາລະນະໃກ້ຄຽງ. ວຽກງານສິລະປະໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບທີ່ມ້ວນຢູ່ໃນກ່ອງກະດາດກະດາດຂະຫນາດໃຫຍ່ທີ່ປຽກຢູ່ໃນຈຸດໆຂອງໂຄງສ້າງທີ່ມີຮູບແຕ້ມທີ່ຊຸ່ມຊື່ນ. ມັນມາພ້ອມກັບຂໍ້ຄວາມຈາກໂຈນສະຫລັດທີ່ກ່າວວ່າ, "ພວກເຮົາບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະເອົາສິລະປະເຫຼົ່ານີ້, ພຽງແຕ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມປອດໄພທີ່ບໍ່ດີ."

ວຽກງານສິລະປະໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍເລັກນ້ອຍແຕ່ໄດ້ຖືກຟື້ນຟູຢ່າງໄວວາ. ຝາພິພິທະພັນ. ໂຈນບໍ່ເຄີຍຖືກຈັບໄດ້.

ອາຄານຫ້ອງສະແດງສິລະປະ Whitworth (ເປັນເຈົ້າຂອງໂດຍມະຫາວິທະຍາໄລ Manchester); citysuitesimages, CC BY 2.0, ຜ່ານWikimedia Commons

The Reclining Figure Heist (2005)

ທອງສຳຣິດຫຼາຍໂຕນໄດ້ຖືກປ່ຽນເປັນຮູບຊົງອະມະໂນທີ່ມີລັກສະນະຄ້າຍຄືມະນຸດຢູ່ໃນຮູບປັ້ນໃຫຍ່ຂອງ Henry Moore. ດ້ວຍເຫດນີ້, ຜົນງານສິລະປະອັນໜຶ່ງ, ຫົວຂໍ້ ຮູບການນອນຫຼັບ (1969), ໄດ້ກາຍມາເປັນເປົ້າໝາຍທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງພວກໂຈນທີ່ຢາກໄດ້ກຳໄລຈາກຕະຫຼາດໂລຫະເສດເຫຼືອທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງທີ່ເກີດຈາກຄວາມຕ້ອງການຂອງຈີນເພີ່ມຂຶ້ນ. ອານຸສາວະລີພາຍນອກມູນຄ່າ 18 ລ້ານໂດລາ, ເຊິ່ງມີນໍ້າໜັກ 2 ໂຕນທີ່ໜ້າຕື່ນຕາຕື່ນໃຈ ແລະ ໄດ້ສະແດງຢູ່ໃນມູນນິທິຂອງຜູ້ສ້າງໃນເມືອງ Hertfordshire, ຖືກລັກໄປໃນປີ 2005.

ເນື່ອງຈາກມີນ້ຳໜັກ ແລະ ຂະໜາດຂອງວຽກ, ຕຳຫຼວດຈຶ່ງສັບສົນຫຼາຍ. ຫລາຍປີວ່າເປັນຫຍັງອາດຊະຍາກອນເອົາມັນອອກ ແລະບ່ອນໃດທີ່ມັນອາດຈະຈົບລົງ.

ຫຼັງຈາກການສອບຖາມຫຼາຍໆບ່ອນຢູ່ບ່ອນຂູດຂີ້ເຫຍື້ອໃກ້ຄຽງ, ຕໍາຫຼວດອັງກິດໄດ້ປະກາດໃນປີ 2009 ວ່າພວກເຂົາສົງໃສວ່າຮູບປັ້ນດັ່ງກ່າວບໍ່ມີຢູ່ແລ້ວ, ໂດຍໃຫ້ເຫດຜົນ. ຄະດີອາຍາໄດ້ລັກລອບເອົາມັນອອກຈາກກັນໃນຕອນກາງຄືນ, ເຮັດໃຫ້ມັນຫຼົ່ນລົງ ແລະຂາຍທອງສຳລິດທີ່ປ່ຽນແລ້ວໃນລາຄາ 1,500 ປອນ.

“ໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍ, ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດທຸກຢ່າງທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຮັດໃຫ້ຄວາມລຶກລັບໄດ້ພັກຜ່ອນ, ” ທ່ານ John Humphries ກ່າວຕໍ່ອົງການຂ່າວ Associated Press. ບຸກຄົນທີ່ຖືກກ່າວຫາວ່າທໍາລາຍວຽກງານຂອງ Mooreບໍ່ເຄີຍຖືກຈັບ.

Musée d'Art Moderne Heist (2010)

ເມື່ອຂ່າວໃຫ້ເຈົ້າເປັນ moniker, ເຈົ້າຮູ້ວ່າເຈົ້າກໍາລັງເຮັດໃຫ້ມັນເປັນໂຈນ. "Spider-Man" ເປັນຫົວຂໍ້ທີ່ເຫມາະສົມສໍາລັບ Vjeran Tomic, ນັກປີນພູທີ່ຍອດຢ້ຽມ, ແລະໂຈນສະຫລັດທີ່ໃຊ້ເວລາໃນໄວເດັກຂອງລາວຢູ່ໃນ Père Lachaise ປີນຝາສຸສານກັບເພື່ອນຂອງລາວໃນຄວາມຄາດຫມາຍຂອງຕຶກອາພາດເມັນ. ການລັກຂະໂມຍຄັ້ງທຳອິດຂອງ Tomic ເກີດຂຶ້ນເມື່ອລາວອາຍຸໄດ້ 10 ປີ ເມື່ອລາວລັກເຂົ້າໄປໃນຮ້ານຂາຍປຶ້ມໃນ Mostar ໂດຍການເລື່ອນຜ່ານປ່ອງຢ້ຽມປະມານ 10 ຟຸດ ເໜືອລະດັບໜ້າດິນ ແລະ ຄວ້າເອົາປຶ້ມທີ່ມີອາຍຸຫຼາຍຮ້ອຍປີ 2 ຫົວ.

ລາວ ດຶງອອກຈາກການລັກຂະໂມຍສິລະປະທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງລຸ້ນຂອງລາວໃນອາຍຸ 49 ປີ.

ຄວາມສຳພັນທາງວິນຍານຂອງ Tomic ກັບສິລະປະທີ່ສວຍງາມໄດ້ຂັບໄລ່ລາວໃຫ້ກະທໍາຜິດໃນປີ 2010 ເມື່ອລາວເປັນຄົນບ້າ ແລະລັກ Picasso, Léger, Matisse, ແລະ Modigliani ຈາກ Musée d'Art Moderne. Tomic ເລີ່ມເຮັດວຽກຢູ່ໃນປ່ອງຢ້ຽມຫ້ອງວາງສະແດງໃນວັນທີ 14 ພຶດສະພາ, ໂດຍໃຊ້ແຜ່ນສີດໍາເປັນຜ້າມ່ານ, ຂະບວນການໃຊ້ເວລາ 6 ຄືນເພື່ອສໍາເລັດ, ເປັນຫຍັງຈິ່ງຟ້າວ?

ຈາກນັ້ນ, ໃນວັນທີ 20 ພຶດສະພາ, ລາວ. ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຫໍພິພິທະພັນໃນຕອນເຊົ້າແຕ່ເຊົ້າ, ອອກໄປຊົ່ວຄາວເພື່ອທົດສອບວ່າໂມງປຸກຈະປິດຫຼືບໍ່ (ສັນຍານເຕືອນວ່າໄດ້ລໍຖ້າໃຫ້ບໍລິການເປັນເວລາຫຼາຍອາທິດໃນເວລານັ້ນ), ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນກັບຄືນມາ. ລາວໄດ້ຕັ້ງໃຈລັກຂະໂມຍຜົນງານສິລະປະອັນດຽວ ແຕ່ຈົບລົງດ້ວຍການເອົາຮູບແຕ້ມ 5 ແຜ່ນ ມູນຄ່າຫຼາຍກວ່າ 100 ລ້ານເອີໂຣ.

ທ້າວ Tomic ໄດ້ຖືກຈັບໃນເດືອນພຶດສະພາ 2011 ແລະຖືກຕັດສິນລົງໂທດຈໍາຄຸກ 8 ປີ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ວຽກງານສິລະປະຍັງຫາຍໄປ ແລະເຊື່ອກັນວ່າຖືກທຳລາຍ.

Mohamed Mahmoud Khalil Museum Heist (2010)

Poppy Flowers (1887) ບໍ່ຄວນເປັນເລື່ອງງ່າຍໆທີ່ຈະເອົາມາ. ໃນມື້ທີ່ມັນຖືກໂຍກຍ້າຍອອກຈາກກອບຂອງມັນແລະເອົາອອກຈາກຫໍພິພິທະພັນ, ມີແຂກພຽງແຕ່ເກົ້າຄົນ. ເຫດຜົນທີ່ພວກໂຈນປຸ້ນໄດ້ມີປະສິດຕິຜົນແມ່ນງ່າຍດາຍ: ສັນຍານເຕືອນຂອງງານສິລະປະບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກ, ແລະບໍ່ໄດ້ມີການເຊັນເຊີອື່ນໆກ່ຽວກັບເຄື່ອງດົນຕີອັນໃດອັນໜຶ່ງຂອງຫໍພິພິທະພັນ. ການລັກຂະໂມຍດັ່ງກ່າວ ໄດ້ເລີ່ມສ້າງຄວາມເດືອດຮ້ອນໃນອີຢິບ ຫຼັງຈາກລັດຖະມົນຕີວັດທະນະ ທຳ ໄດ້ປະຕິເສດການອ້າງວ່າຊິ້ນສ່ວນດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບຢູ່ໃນສະ ໜາມ ບິນ Cairo. ພະນັກງານກະຊວງວັດທະນະທໍາ 11 ຄົນໄດ້ລາອອກ, ແລະສາມຄົນຮັກສາຄວາມປອດໄພຂອງພິພິທະພັນໄດ້ຖືກຈໍາຄຸກ.

ຮູບດັ່ງກ່າວ, ຄາດຄະເນວ່າມີມູນຄ່າປະມານ 50 ລ້ານໂດລາ, ຍັງຂາດຫາຍໄປໃນປີ 2021.

Poppy Flowers (1887) ໂດຍ Vincent van Gogh framedຢູ່ພິພິທະພັນ Mohamed Mahmoud Khalil; Vincent van Gogh, CC BY-SA 4.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The Dresden Art Jewelry Heist (2019)

ການ heist jewels Dresden, ອາດຈະເປັນ heist ສິນລະປະທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນສໍາເລັດໃນເວລາຫນ້ອຍກວ່າຫນຶ່ງນາທີ. ດ້ວຍການຈູດຂວານໃສ່ຖົງແກ້ວ ພວກໂຈນໄດ້ຕັດກະແສໄຟຟ້າຢູ່ພິພິທະພັນ Green Vault ແລະເຮັດດ້ວຍຊັບສົມບັດທີ່ຖືກປະເມີນມູນຄ່າ 1.2 ຕື້ໂດລາ.

ເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດໃນໂລກ, ລວມທັງດາບທີ່ປະດັບດ້ວຍດາບ. ເພັດ 800 ໜ່ວຍ ແລະເພັດຊະນີດຂາວ Dresden, ຖືກຍຶດໄປ.

ໃນທ້າຍປີ 2020, ມີ 4 ຄົນຖືກກັກຕົວໃນຂໍ້ຫາກໍ່ອາຊະຍາກຳ, ແຕ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ເຢຍລະມັນຍັງຊອກຫາແກ້ວປະເສີດຢູ່, ເຊິ່ງຍັງບໍ່ພົບເຫັນ. ຮອດຕົ້ນປີ 2021. ກຸ່ມຮັກສາຄວາມປອດໄພຄົນໜຶ່ງກ່າວໃນເດືອນມັງກອນຂອງປີນັ້ນວ່າ ພວກໂຈນພະຍາຍາມຂາຍເພັດໃນເວັບມືດ.

ມື້ນີ້ , ພວກເຮົາໄດ້ຄົ້ນພົບການ heist ສິລະປະທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດເຊັ່ນດຽວກັນກັບ heists ສິນລະປະທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດອື່ນໆທີ່ rocked ໂລກສິນລະປະ. ຜົນງານສິລະປະຂອງໂຈນແມ່ນເປັນຜົນງານທີ່ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງເລື້ອຍໆໂດຍນັກສິລະປິນດີເດັ່ນ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ມັນຍາກທີ່ຈະຊອກຫາພວກເຂົາຫຼັງຈາກ heist ເພາະວ່າທຸກຄົນຈະລະບຸພວກມັນ. ເຖິງແມ່ນວ່າໂຈນຊອກຫາວິທີທາງອັນສະຫຼາດໃນການລັກເອົາເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາເຫຼົ່ານີ້.

ການລັກຂະໂມຍ “ການພິພາກສາຄັ້ງສຸດທ້າຍ” ເປັນຕົວຢ່າງຂອງວິທີທີ່ການລັກລອບອາດປ່ຽນແປງປະຫວັດສາດຂອງສິລະປະໄດ້ຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ແລະມັນໄກຈາກລາຍການທຳອິດໃນປະຫວັດສາດທີ່ຈະມີ. ມີການປ່ຽນແປງຢ່າງບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້ດ້ວຍວິທີນີ້.

ເຖິງວ່າເທັກໂນໂລຍີຈະກ້າວໜ້າ ແລະວິທີການທີ່ນຳມາໃຊ້ໃນການເຮັດນັກສືບສິລະປະໄດ້ພັດທະນາຂຶ້ນ, ແຕ່ການລັກລອບເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາອັນດີເລີດຂອງໂລກຍັງສືບຕໍ່ເກີດຂຶ້ນເປັນປະຈຳ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງເພີ່ມຄວາມໃໝ່ ແລະແປກໃໝ່. ຕອນໄປຫາບ່ອນເກັບມ້ຽນປະຫວັດສາດສິລະປະ.

ການພິພາກສາຄັ້ງສຸດທ້າຍ (c. 1466-1473) ໂດຍ Hans Memling; Hans Memling, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

Art Heists ທີ່ມີຊື່ສຽງ

ລາຍການນີ້ຈະປະກອບມີ heist ທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດເຊັ່ນດຽວກັນກັບສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງ heists ສິນລະປະທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດທີ່. ຍັງ​ສືບ​ຕໍ່​ເກັບ​ກໍາ​ຈິນ​ຕະ​ນາ​ການ​ສາ​ທາ​ລະ​ນະ​. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະແດງສິລະປະຕ່າງໆຕັ້ງແຕ່ວັດຖຸບູຮານທີ່ມີອາຍຸຫຼາຍສັດຕະວັດຈົນເຖິງເຄື່ອງປັ້ນດິນເຜົາໃນຍຸກສະໄໝ, ພ້ອມທັງມີບຸກຄະລິກທີ່ລຶກລັບຫຼາກຫຼາຍຊະນິດຕັ້ງແຕ່ໜຸ່ມນ້ອຍຈົນເຖິງຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານຄວາມປອດໄພ ແລະ ອາດເປັນກຸ່ມອາດຊະຍາກຳທີ່ມີການຈັດຕັ້ງ.

ໃນບາງສະຖານະການ, ວຽກງານໄດ້ຖືກຟື້ນຟູຄືນມາ, ແລະໃນອັນອື່ນໆ, ວຽກງານດັ່ງກ່າວໄດ້ສູນເສຍໄປຢ່າງຖາວອນ.

ກາຕູນຂອງ The Mona Lisa ຖືກລັກໃນ La Domenica del Corriere , № 36, ກັນຍາ 1911; La Domenica del Corriere, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The Mona Lisa Heist (1911)ຕະຫຼາດທີ່ມີອໍານາດທີ່ຜິດກົດຫມາຍຄັ້ງດຽວໄດ້ສູນເສຍຄວາມສົນໃຈ. ບາງຄັ້ງວຽກງານສິລະປະຖືກໃຊ້ເປັນຄ່າໄຖ່, ແຕ່ບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ຜົນ. ອັນນີ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ການສູນເສຍຊັບສົມບັດອັນລ້ຳຄ່າ, ແຕ່ເປັນການສູນເສຍທີ່ໃຫຍ່ກວ່າສຳລັບໂລກສິລະປະ.

ຄຳຖາມທີ່ພົບເລື້ອຍ

ໃຜລັກລອບພິພິທະພັນ Gardner?

ບຸກຄົນສອງຄົນທີ່ປອມຕົວເປັນຕຳຫຼວດເຂົ້າໄປໃນພິພິທະພັນວິທະຍາສາດໃນບອສຕັນ. ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຕິດ​ທໍ່​ກັບ​ພວກ​ຊະ​ເລີຍ​ເສິກ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ​ໄປ​ໃສ່​ທໍ່​ແລະ​ຕັ່ງ​ນັ່ງ​ຢູ່​ໃນ​ຫ້ອງ​ໃຕ້​ດິນ​ຂອງ​ພິ​ພິ​ທະ​ພັນ​ຫຼັງ​ຈາກ​ໄດ້​ເອົາ​ຊະ​ນະ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່​ຮັກ​ສາ​ຄວາມ​ປອດ​ໄພ​ໃນ​ຕອນ​ກາງ​ຄືນ​ສອງ​ຄົນ​ທີ່​ບໍ່​ຕ້ອງ​ສົງ​ໄສ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຄູ່ຜົວເມຍໄດ້ສືບຕໍ່ເອົາ 13 ວຽກງານສິລະປະທີ່ບໍ່ມີຄ່າຈາກງານວາງສະແດງທີ່ປະດັບປະດາ, ທໍາລາຍແກ້ວປ້ອງກັນໃນສອງວຽກງານ Rembrandt ແລະຈີກຜ້າໃບຈາກຂອບທອງຂອງພວກເຂົາ. ໂຈນ​ໄດ້​ປະ​ທະ​ກັນ​ດ້ວຍ​ສະ​ສົມ​ສິນ​ລະ​ປະ​ທີ່​ປະ​ທັບ​ໃຈ​ທີ່​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ວ່າ​ມີ​ມູນ​ຄ່າ 500 ລ້ານ​ໂດ​ລາ​ພຽງ​ແຕ່​ຊົ່ວ​ໂມງ​ຕໍ່​ມາ. ຫຼາຍຄົນຍັງສົນໃຈເລື່ອງດັ່ງກ່າວ ເນື່ອງຈາກມີຄວາມບໍ່ແນ່ນອນຫຼາຍຢູ່ອ້ອມຂ້າງ, ໂດຍມີບາງສ່ວນສົມມຸດວ່າມີມາເຟຍມີສ່ວນຮ່ວມ, ຄວາມປອດໄພນັ້ນມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງ ຫຼືວ່ານາຍຊ່າງຖືກທຳລາຍຢ່າງແທ້ຈິງ. ມັນຍັງຄົງເປັນຄວາມລຶກລັບທີ່ລັກພວກມັນ.

ໃຜເປັນໂຈນສິລະປະທີ່ຕ້ອງການຫຼາຍທີ່ສຸດ?

Stéphane Breitweiser ເປັນໂຈນສິນລະປະ ແລະນັກປະພັນຊາວຝຣັ່ງທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ ເຊິ່ງເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນເລື່ອງການຮຸກຮານຂອງລາວ. ໃນຂະນະທີ່ເດີນທາງໄປທົ່ວເອີຣົບແລະເຮັດວຽກເປັນເຄື່ອງແມ່ຂ່າຍ, ລາວຍອມຮັບເອົາຮູບແຕ້ມ 239 ແລະການສະແດງອື່ນໆຈາກ 172 ຫໍພິພິທະພັນ. ລາວບໍ່ຄືກັບໂຈນສິລະປະອື່ນໆສ່ວນໃຫຍ່ໃນເລື່ອງນັ້ນບໍ່ໄດ້ເອົາພວກມັນອອກເພື່ອຜົນປະໂຫຍດທາງດ້ານການເງິນ. ລາວເປັນນັກສະແດງສິລະປະທີ່ອະທິບາຍດ້ວຍຕົນເອງຜູ້ທີ່ລັກເອົາການເກັບກໍາສ່ວນບຸກຄົນຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງວຽກງານຕົ້ນສະບັບຈາກສັດຕະວັດທີ 16 ແລະ 17. ເຖິງວ່າຈະມີຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍຂອງການຈັດລຽງຂອງລາວ, ລາວສາມາດຈື່ຈໍາແຕ່ລະລາຍການທີ່ລາວຖືກລັກ. ຫຼາຍຄັ້ງຕະຫຼອດການທົດລອງຂອງລາວ, ລາວໄດ້ຢຸດການອ່ານຄໍເລັກຊັນຂອງລາວທີ່ຍາວນານເພື່ອແກ້ໄຂລາຍລະອຽດຕ່າງໆ.

ໜຶ່ງໃນຮູບແຕ້ມທີ່ຖືກລັກໂດຍ Rembrandt, ພູມສັນຖານກັບເຮືອນພັກ (1654); Rembrandt, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຜົນງານດັ່ງກ່າວຖືກພິຈາລະນາວ່າມີມູນຄ່າປະມານ 2 ລ້ານໂດລາໃນເວລານັ້ນ, ແຕ່ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ວັດຖຸທີ່ຖືກລັກໄດ້ຖືກປະເມີນຢູ່ທີ່ປະມານ 20 ລ້ານໂດລາ. ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ສົນທະນາ​ກ່ຽວ​ກັບ​ຄ່າ​ໄຖ່​ບາງ​ບົດ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ຄືນ​ມາ, ແຕ່​ສິ່ງ​ຂອງ​ທີ່​ຖືກ​ລັກ​ໄປ​ນັ້ນ​ບໍ່​ເຄີຍ​ມີ​ມາ​ແຕ່​ກ່ອນ.

ໃນ​ປີ 2003, ໜັງ​ສື​ພິມ​ທ້ອງ​ຖິ່ນ​ໄດ້​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ວ່າ​ມາ​ເຟຍ Montreal ມີ​ສ່ວນ​ພົວພັນ​ກັບ​ຜູ້​ຊ່ຽວ​ຊານ​ວ່າ. ວຽກງານສິລະປະສ່ວນໃຫຍ່ຖືກທຳລາຍຍ້ອນມັນດີເກີນໄປທີ່ຈະຂາຍຕໍ່ໄດ້.

ວານິຕາຍັງມີຊີວິດຢູ່ກັບປຶ້ມ, ໂລກ, ກະໂຫຼກຫົວ, ໄວໂອລິນ ແລະກະເປົ໋າ. ເບິ່ງ (ຄ.ສ 1650) ໂດຍນັກສຶກສາທີ່ບໍ່ປະສົງອອກນາມຂອງ Jan Davidsz. de Heem. ຖືກລັກໄປຈາກຫໍພິພິທະພັນວິຈິດສິນ Montreal ໃນປີ 1972, ປະຈຸບັນບໍ່ຮູ້ບ່ອນຢູ່ໃສ; Jan Davidsz. de Heem, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

The IRA Heist (1974)

ການລັກລອບບາງຄັ້ງອາດເປັນຫຼາຍກວ່າການລັກລອບ; ມັນຍັງສາມາດເປັນເຫດການທາງດ້ານການເມືອງ.ນັ້ນແມ່ນກໍລະນີໃນປີ 1974, ເມື່ອພວກຫົວຮຸນແຮງຂອງ IRA ໄດ້ເຮັດວຽກຮ່ວມກັນເພື່ອປຸ້ນຈີ້ Sir Albert Beit, ນັກການເມືອງຊາວອັງກິດ, ທີ່ບ້ານ Russborough House ຂອງຊາວໄອແລນ.

ພວກເຂົາໄດ້ເອົາຮູບແຕ້ມ $20 ລ້ານຂອງ Francisco Goya. , Johannes Vermeer, ແລະ Peter Paul Rubens ຫຼັງຈາກການຜູກມັດ Beit, ເຊິ່ງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກຈັບຕົວເປັນຕົວປະກັນເພື່ອຊົດເຊີຍການປົດປ່ອຍສະມາຊິກ IRA ທີ່ຖືກຕັດສິນລົງໂທດຍ້ອນລະເບີດລົດຍົນ.

Russborough House, Ireland, 1826; John Preston Neale, ສາທາລະນະ, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຫຼັງຈາກສາມສິນລະປະໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບຢູ່ໃນເຮືອນຂອງນາງ, Bridget Rose Dugdale, ລູກຂອງເສດຖີຊາວອັງກິດ, ຖືກຕັດສິນໂທດຈໍາຄຸກ 9 ປີ. ທ່ານ Dugdale ກ່າວວ່າອາດຊະຍາກຳດັ່ງກ່າວເປັນການສະແດງອອກຕໍ່ກັບຄວາມປາຖະໜາຂອງລັດອັງກິດ “ທີ່ຈະປົດພວກເຮົາອອກຈາກອິດສະລະຂອງພວກເຮົາເພື່ອຕໍ່ສູ້ເພື່ອໄອແລນ ແລະ ເອກະລາດຂອງຊາດໄອແລນ,” ໂດຍຍອມຮັບວ່າ “ຄວາມຜິດທີ່ກ້າຫານ ແລະ ປ່ຽນແປງບໍ່ໄດ້” ໃນສານ.

ໃນປີ 1986, ຊິ້ນສ່ວນຂອງ Dugdale ໄດ້ຖືກເອົາໄປອີກ, ຄັ້ງນີ້ເພື່ອຈຸດປະສົງຂອງນັກເຄື່ອນໄຫວໜ້ອຍລົງ.

Mexican Archaeological Museum Heist (1985)

ເມື່ອອາຊະຍາກຳນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນ, ທ່ານບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເປັນຜູ້ຊ່ຽວຊານເພື່ອດຶງການລັກຂະໂມຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງ. ສອງຄວາມລົ້ມເຫຼວຂອງວິທະຍາໄລທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບ aກຸ່ມຄ້າຢາເສບຕິດໄດ້ລັກເອົາວັດຖຸບູຮານ 124 ອັນຈາກຫໍພິພິທະພັນມະນຸດວິທະຍາແຫ່ງຊາດຂອງເມັກຊິໂກໃນປີ 1985, ລວມທັງໜ້າກາກການຕາຍດ້ວຍຫຍົດທີ່ງົດງາມທີ່ພັນລະນາເຖິງຈັກກະພັດ Mayan.

ໜ້າກາກສົບຂອງກະສັດ Pakal ແຫ່ງ Palenque ທີ່ພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດຂອງມະຫາວິທະຍານິພົນໃນເມັກຊິໂກ. ເມືອງ; Wolfgang Sauber, CC BY-SA 3.0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ຈົວນ້ອຍສອງຄົນສາມາດຖອນຕົວໂຈນໄດ້ນັ້ນ ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຍ້ອນການວາງແຜນອັນລະອຽດອ່ອນຂອງເຂົາເຈົ້າ—ເຂົາເຈົ້າໄດ້ບຸກເບີກຫໍພິພິດທະພັນຫຼາຍຂຶ້ນ. ຫຼາຍ​ກວ່າ 50 ຄັ້ງ​ກ່ອນ​ທີ່​ຈະ​ກະ​ທໍາ​ອາ​ຊະ​ຍາ​ກໍາ​, ເຊິ່ງ​ລວມ​ເຖິງ​ການ​ກວາດ​ລົງ​ທໍ່​ປັບ​ອາ​ກາດ​. ເມື່ອພວກອາດຊະຍາກອນສອງຄົນຖືກຈັບໄດ້, ມັນໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍວ່າມີບາງລາຍການເກືອບຖືກແລກປ່ຽນເພື່ອໂຄເຄນ.

ຍ້ອນພວກໂຈນບໍ່ມີປະສົບການ, ການລັກລອບມີຈຸດທີ່ເປັນເອກະລັກໃນຈິນຕະນາການທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມ, ແລະ “Museo”, ຮູບເງົາ, ໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈມາຈາກການຮຸກຮານ ແລະອອກວາງຈຳໜ່າຍໃນປີ 2018.

The Isabella Stewart Gardner Heist (1990)

ງານສິລະປະຄັ້ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການແຕ້ມຮູບແມ່ນລາຄາຖືກທີ່ສຸດ. ບຸກຄົນສອງຄົນປອມຕົວເປັນເຈົ້າໜ້າ ທີ່ຕຳຫຼວດໄດ້ເຂົ້າເຖິງສະຖາບັນທີ່ມີຊື່ສຽງແຫ່ງນີ້, ເຊິ່ງນຳໄປສູ່ການທຳລາຍຫໍພິພິທະພັນສິລະປະ Boston ທີ່ມີຊື່ສຽງ. ຄະດີອາຍາມັດເຈົ້າໜ້າທີ່ຮັກສາຄວາມປອດໄພຢ່າງໄວ ກ່ອນທີ່ຈະເອົາເຄື່ອງສິລະປະລາຄາແພງອອກຈາກກອບຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ບັນຈຸໃສ່ໃນລົດເກັງສີເທົາທີ່ຂ້ອນຂ້າງຂີ້ຕົມຂອງເຂົາເຈົ້າລໍຖ້າຢູ່ຂ້າງນອກ.

ບໍ່ພໍເທົ່າໃດຊົ່ວໂມງຕໍ່ມາ, ພວກໂຈນສະລັດໄດ້ໜີໄປພ້ອມກັບງານສິລະປະ 13 ແຜ່ນທີ່ມີມູນຄ່າສູງ. ຕົກເປັນເງິນ 500 ລ້ານໂດລາໃນລົດກະບະ, ລວມທັງຮູບແຕ້ມຂອງ Johannes Vermeer, Rembrandt, Édouard Manet, ແລະ Edgar Degas.

ຂອບເປົ່າຂອງຮູບແຕ້ມ Rembrandt ສອງຮູບທີ່ຖືກລັກ, A Lady ແລະ Gentleman in Black (1633) ຢູ່ເບື້ອງຊ້າຍ ແລະ ພະຍຸຢູ່ທະເລຄາລິເລ (1633) ຢູ່ເບື້ອງຂວາ; Chris Dignes, CC0, ຜ່ານ Wikimedia Commons

ການລັກລອບຄັ້ງນີ້ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບໂດຍສະເພາະຕໍ່ການສູນເສຍສິລະປະທີ່ຖືກລັກໄປ, The Concert (1664) ໂດຍ Johannes Vermeer. ເນື່ອງຈາກວ່າມີຄວາມລຶກລັບຫຼາຍທີ່ອ້ອມຮອບຄະດີດັ່ງກ່າວ, ຫຼາຍຄົນຍັງຕິດໃຈກັບມັນ, ໂດຍບາງຄົນຄາດຄະເນວ່າມາເຟຍມີຄວາມຊັບຊ້ອນ, ວ່າຄວາມປອດໄພແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງ, ຫຼືວ່າ masterpieces ໄດ້ຖືກທໍາລາຍຢ່າງແທ້ຈິງ. ເຈົ້າຫນ້າທີ່ຂອງພິພິທະພັນຍັງບໍ່ຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບສະຖານທີ່ຂອງຊິ້ນສ່ວນ.

“ຂ້ອຍຫວັງວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດປອບໃຈຕົນເອງໄດ້ໂດຍການເຊື່ອວ່າພວກມັນຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ແນ່ໃຈວ່າພວກມັນຍັງຢູ່ລອດຫຼືບໍ່,” ຜູ້ຮັກສາການໃຫ້ຂໍ້ສັງເກດໃນປີ 2020. ມັນຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າໃຜລັກເອົາພິພິທະພັນ Gardner.

The Moderna Museet Heist (1993)